How the magic of kindness helped me survive the Holocaust | Werner Reich

Translator: Arsalan Ansary Reviewer: Leila Ataei

In the rather delightful book "The Little Prince,"

در کتاب لذت‌بخش "شازده کوچولو"،

there is a quotation, which says

نقل قولی‌ است که می‌گوید:

"It's only with the heart that one can see rightly.

«تنها با چشم دل است که می‌توانی درست ببینی.

What is essential is invisible."

چشم سر قادر به دیدن ذات و گوهر نیست.»

And while the author wrote these words sitting in a comfortable chair,

و زمانی‌که نویسنده، این واژه‌ها را نشسته بر صندلی راحتی،

somewhere in the United States,

جایی در ایالات متحده می‌نوشت،

I learned this very same lesson

من هم درس یکسانی را آموختم،

miles away in a filthy, dirty barrack

کیلومترها دورتر در کلبه‌ی چرکین و کثیف

in an extermination camp in Poland.

در اردوگاهی کشتاری در لهستان.

It isn't the value or the size of a gift that truly matters,

ارزش یا اندازه‌ی هدیه نیست که واقعاً مهم باشد،

it is how you hold it in your heart.

بلکه نحوه‌ی نگهداری آن در قلب است.

When I was six years old,

زمانی‌که ۶ ساله بودم،

my mother, my father, my sister and myself

مادرم، پدرم، خواهرم و خودم

left Jew-hating Germany, and we went to Yugoslavia.

آلمان یهود‌ستیز را ترک و به یوگسلاوی رفتیم.

And we were in Yugoslavia for seven happy years,

و ما در یوگسلاوی برای ۷ سال با خوشی بودیم،

and then Germany invaded Yugoslavia

و سپس آلمان یوگسلاوی را فتح کرد

and we suddenly were persecuted again,

و ما ناگهان مورد اذیت قرار گرفتیم،

and I had to go into hiding.

و مجبور بودم پنهان شوم.

And I was hiding for roughly two years

و من برای تقریباً دو سال

with a couple who had worked for the resistance movement.

همراه زوجی که برای جنبش مقاومت کار می‌کردند، پنهان می‌شدم.

And I developed films, and I made enlargements.

و فیلم‌ ظاهر کردم، و بزرگنمایی کردم.

One day, when I was 15 years old,

روزی، در سن ۱۵ ساله‌گی،

I was arrested by the gestapo

توسط گشتاپو بازداشت شدم

and beaten up,

و کتک خورده

and, for two months, dragged through various prisons,

و برای دو ماه، در زندان‌‌های گوناگونی کشانیده شدم.

and eventually, I ended up

و سرانجام، خودم را

in a 150-year-old fortress in Czechoslovakia,

در سنگر ۱۵۰ ساله‌‌ای در چکسلواکی یافتم،

which the Nazis had converted into a concentration camp.

جایی که نازی‌ها آن‌ را به اردوگاه اجباری مبدل کرده بودند.

I was there for 10 months.

برای ۱۰ ماه آن‌جا بودم.

I laid railroad tracks,

راه آهن می‌ساختم،

I exterminated vermin,

حشرات را نابود می‌کردم،

I made baskets,

سبد می‌ساختم،

and after 10 months,

و برای ۱۰ ماه،

about 2,000 of us were loaded into cattle cars,

تقریباَ ۲,۰۰۰ نفر از ما در قطارهای بزرگ بار شده بودند،

the doors were closed, and we were shipped east.

درها بسته بود و به‌سوی شرق حمل می‌شدیم.

For three days, we traveled like that,

برای سه روز، همان‌گونه سفر می‌کردیم،

and when we were unloaded,

و زمانی‌که خارج شدیم،

we were smelling of urine and of feces,

ادرار و مدفوع استشمام می‌کردیم،

and we found ourselves in the Auschwitz extermination camp.

و ما خود را در اروگاه کشتاری آشویتس یافتیم،

A camp that, by that time,

اردوگاهی که در آن زمان،

had murdered already over one million people

قبلاَ بیش‌تر از یک میلیون نفر را قتل کرده بود

and sent them through the chimney into the sky.

و همه‌شان را از راه دودکش به آسمان فرستاده بود.

We arrived, we were stripped of all of our properties,

ما رسیدیم، تمامی اموال‌مان سلب شده بود،

whatever we had,

هرچیزی که داشتیم،

and were given striped uniforms,

و یونیفرم راه‌راه پوشیدیم،

were given a tattoo on our arms,

روی بازوهای‌مان خال‌کوبی کردند،

and we also were given the message

و همچنان پیامی داده شد

that we would be there for exactly six months.

که ما دقیقاَ برای شش ماه آن‌جا خواهیم ماند.

And after that, we would leave the camp.

و سپس، اردوگاه را ترک می‌کنیم.

Through the chimney.

از داخل دودکش.

We were assigned to different barracks.

خوابگاه‌های متفاوتی به ما اختصاص داده شد.

And the barracks were filled with wooden bunks,

و خوابگاه‌ها پر بودند از تخت‌خواب‌های چوبی چند طبقه،

six people on each level,

در هر طبقه شش نفر،

three people sleeping in one direction and three in the other direction,

سه نفر به یک جهت می‌خوابیدند و سه نفر به جهت دیگر،

so whichever way you slept,

به هر طریقی که می‌خوابیدید،

you always had a pair of feet in your face.

همیشه پایی روی صورت‌تان بود.

The man next to me was an extremely nice gentleman,

مرد پهلویی من شخص بسیار جناب‌عالی بود،

and he introduced himself as Mr. Herbert Levine.

و او من را به آقای هربرت لوین معرفی کرد.

Mr. Levine was kind and polite to me.

آقای لوین با من مهربان و مودب بود.

One day, when I came back from a work assignment,

روزی، وقتی از وظیفه‌ی کاری برمی‌گشتم،

I climbed up,

بالا رفتم،

I was at the top level of the three-tier bunk,

من درطبقه بالایی تخت‌خواب سه‌بستره بودم،

and there was Mr. Levine with a deck of cards.

و آن‌جا آقای لوین با دسته‌ی از ورق‌های بازی بود.

And he was shuffling these cards.

و ورق‌ها را به هم مخلوط می‌کرد.

And I couldn't understand it, you know,

و من واقعاً نمی‌فهمیدم،

having a deck of cards in Auschwitz

داشتن دسته‌ی از ورق‌ها در آشویتس

was like finding a gorilla in your bathroom.

مثل یافتن گوریل در حمام بود.

(Laughter)

(خنده)

You know, "What is he doing there?"

«او آن‌جا چه کار می‌کند؟»

And then Mr. Levine turned to me

و بعد آقای لوین رو به من کرد

and offered me the deck, and said, "Pick a card."

و ورق‌ها را به من پیش کرد و گفت: «یک ورق بردار.»

So I picked a card,

من هم ورقی برداشتم،

and he performed a card trick for me.

و برایم ترفند ورق‌بازی را اجرا کرد.

He performed a miracle.

او معجزه‌ای نشان داد.

And I'd never seen a card trick before,

و من هرگز ترفند ورق‌بازی را قبلاَ ندیده بودم،

and the man who performed it was sitting right there.

و مردی که این کار را کرد همین‌جا نشسته بود.

And then Mr. Levine did the unthinkable.

و بعداَ آقای لوین کار تصورنشدنیِ را کرد.

He actually explained the trick to me.

او در واقع ترفند را برایم تشریح کرد.

And the words got burned into my brain.

و واژه‌ها در مغزم منفجر می‌شدند.

And I remembered every single word,

و هر واژه را به یاد می‌آوردم،

and from that day on,

و از همان روز،

I practiced that trick every day.

ترفند را هرروز تمرین می‌کردم.

Although I didn't have any cards.

اگرچه ورقی نداشتم.

I just kept on practicing.

به تمرین ادامه می‌دادم.

About three weeks later,

حدود سه هفته‌ی بعد،

the entire camp, with the exception of a couple hundred of us,

تمامی اردوگاه، به استثناء چندصد تن ما،

were sent to the gas chambers.

به اتاق‌های گاز فرستاده شدند.

I was sent to another camp where I worked in the stables,

من به اردوگاه دیگری فرستاده شدم که در طویله‌ها کار می‌کردم،

and then, in January 1945,

و سپس، در ژانویه سال ۱۹۴۵،

when the Russians advanced,

زمانی‌که روس‌ها پیش‌رفت کردند،

60,000 of us were sent on a death march.

۶۰،۰۰۰ تن از ما به راهپیمایی مرگ فرستاده شدند.

And we walked for three days, on and off,

و برای سه روز، با افت و خیز، پیاده‌روی کردیم

and in the middle of the winter,

و در وسط زمستان،

and by the time we arrived at a railroad siding,

و همین‌‌که به گوشه‌ی از راه آهن رسیدیم،

out of the 60,000 people,

از ۶۰،۰۰۰ نفر،

15,000 had died.

۱۵،۰۰۰ تلف شده بودند.

And the rest of us were loaded into open railroad cars,

و باقی‌مان در اتوموبیل‌های باز راه‌آهن سوار شدیم،

and for four days, shipped all the way from Poland down to Austria.

و برای چهار روز، تمام راه را از لهستان تا به اتریش پیمودیم.

And we found ourselves in a death camp,

و خود را در اردوگاه مرگ یافتیم،

in a concentration camp called Mauthausen,

در اردوگاه کار اجباری به‌نام ماوتهاوزن،

which again was built like a fortress.

که باز هم مثل قلعه‌ی نظامی ساخته شده بود.

And at that point, the SS abandoned us,

و در همان لحظه، اس‌‌اس ما را ترک کرد،

and there was no food there,

هیچ غذایی نبود،

and there were thousands and thousands of bodies there.

و هزاران و هزاران بدن آن‌جا بود.

I slept for three days next to a dead man,

برای سه روز، من پهلوی یک مرد مرده خوابیدم،

just to get his ration of a tablespoon of moldy bread.

تا غذایش، یک قاشق غذاخوری نان کپک زده، را بگیرم.

And two days before the end of the war, May 5,

و دو روز پیش از پایان جنگ، ۵ ماه می،

we were liberated by American forces.

توسط نیروهای امریکایی آزاد شدیم.

At that time, I was 17 years old,

در آن زمان، ۱۷ ساله بود،

and I weighed 64 pounds.

و ۲۹ کیلوگرم وزن داشتم.

And I hitchhiked back to Yugoslavia.

و دوباره چرخیدم به‌سوی یوگسلاوی.

And when I came back to Yugoslavia,

و زمانی‌که به یوگسلاوی رفتم،

there was communism there,

کمونیسم آن‌جا بود،

there was no family there

هیچ خانواده‌ای نبود

and there were no friends there.

و هیچ دوستی هم نبود.

I stayed there for two years,

دو سال آن‌جا ماندم،

and after two years, I managed to escape to England.

و پس از دو سال، توانستم به انگلستان فرار کنم.

And when I came to England,

زمانی‌که به انگلستان آمدم،

I couldn't speak English,

نمی‌توانستم انگلیسی صحبت کنم،

I had no education, I had no skills.

هیچ تحصیلاتی نداشتم، هیچ مهارتی نداشتم.

I started working,

آغاز به کار کردم،

and about a year after I arrived in England,

و در حدود یک سال که به انگلستان رسیدم،

I bought myself a deck of cards.

برای خودم یک دسته ورق خریدم.

And for the very first time,

و برای نخستین‌بار،

I actually performed the trick

من واقعاَ ترفند را اجرا کردم.

that was shown to me in Auschwitz on top of a bunk bed.

که برایم در آشویتس، بالای تخت‌خواب نشان داده شده بود.

And it worked.

و کار کرد.

It worked beautifully.

زیبا کار کرد.

And I showed it to some friends of mine,

و به برخی از دوستانم نشان دادم،

and they loved it.

و آن‌ها دوستش داشتند.

And I went to a magic store, and I bought some magic tricks,

و به فروشگاه جادو رفتم، و بعضی ترفندهای جادویی خریدم،

and I showed them to my friends,

و به دوستانم نشان دادم،

and I bought some more magic tricks

و چند ترفند دیگر هم خریدم

and I showed it to them.

و به آنها نشان دادم.

And then I bought some magic books, and I bought some more magic books.

و سپس بعضی کتاب‌های جادو خریدم، و باز چند کتاب جادوی دیگر خریدم.

There's a very, very thin line

خط بسیار، بسیار نازکی

between a hobby and insanity.

میان سرگرمی و دیوانه‌گی هست.

(Laughter)

(خنده)

Anyway, I got married,

به هر حال، ازدواج کردم،

and I came to the United States,

و به ایالات متحده آمدم،

and one of the first jobs that I had

و یکی از نخستین شغل‌هایی که داشتم

demanded from me to speak to small groups of people.

از من می‌خواست که برای گروه‌ کوچکی از مردم صحبت کنم.

And I managed it, I was very good at it.

و انجامش دادم، در این کار خیلی خوب بودم.

And then, 25 years ago, I retired.

و سپس، ۲۵ سال بعد، بازنشسته شدم.

And I started speaking in schools.

و آغاز به صحبت کردن در مدارس کردم.

And the only reason why I could speak in schools

و تنها دلیلی که می‌توانستم در مدارس صحبت کنم

is because a very friendly man

برای این است که مرد بسیار عزیز

showed a rather scared kid a card trick

به کودک نسبتاَ هراسیده‌‌یی، ترفند ورق‌‌بازی را

in a concentration camp.

در اردوگاه کار اجباری نشان داد.

This man who showed it to me, Mr. Levine,

مردی که برایم نشانش داده بود، آقای لوین،

had been a professional magician.

شعبده‌باز مسلک بود.

He worked in Germany,

وی در آلمان کار می‌کرد،

and when he came to Auschwitz, the SS knew who he was,

و زمانی‌که او به آشویتس آمد، اس‌اس می‌دانست او کیست،

so they gave him some cards,

پس به او تعدادی ورق داده بودند،

they gave him a piece of string,

یک تکه طناب به او دادند،

they gave him some dice,

تاس به او دادند،

and he performed for them.

و او برای‌شان اجرا می‌کرد.

And then he also taught some of them.

و در ضمن، به بعضی از آن‌ها یاد می‌داد.

He survived the war,

او در جنگ زنده ماند،

but his wife and his son died.

اما زن و پسرش مردند.

He came to the United States and performed in various venues,

او به ایالات متحده آمد و در جاهای مختلفی اجرا می‌کرد،

but I never met him again.

ولی من هرگز دوباره ملاقاتش نکردم.

But the trick that he showed me stayed with me

اما ترفندی را که نشانم داد با من ماند

and enabled me to go around schools

و مرا قادرِ به رفتن به مدارس کرد و این

and try to make this world just a little bit better.

که بکوشم که جهان را اندکی بهتر بسازم.

So if you ever know somebody who needs help,

پس اگر کسی را می‌شناسید که نیاز به کمک دارد،

if you know somebody who is scared,

اگر کسی را می‌شناسید که ترسیده‌است،

be kind to them.

با آن‌ها مهربان باشید.

Give them advice,

به آن‌ها مشورت بدهید،

give them a hug,

آن‌ها را در آغوشی بگیرید،

teach them a card trick.

ترفند ورق‌بازی تدریس کنید.

Whatever you are going to do,

هرچیزی که قصد انجامش را دارید،

it's going to be hope for them.

قرار است امیدی برای آن‌ها باشد.

And if you do it at the right time,

و اگر در زمان درستش انجام بدهید،

it will enter their heart,

به قلب‌شان رسوخ می‌کند،

and it will be with them wherever they go, forever.

و هرجایی که بروند، همیشه با آن‌ها خواهد بود.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)