Why we get mad -- and why it's healthy | Ryan Martin

Translator: Masoud Motamedifar Reviewer: Saba Rezaie

Alright, so I want you to imagine that you get a text from a friend, and it reads ...

بسیارخب، من می‌خواهم تصور کنید که متنی از یک دوست دریافت می‌کنید ودر آن نوشته شده...

"You will NOT believe what just happened. I'm SO MAD right now!"

«باورت نمی‌شود همین الان چه اتفاقی افتاد. من الان بسیار عصبانی هستم!»

So you do the dutiful thing as a friend, and you ask for details.

بنابراین شما کاری را می‌کنید که شایسته‌ی یک دوست است و از جزئیات می‌پرسید

And they tell you a story about what happened to them

و او داستانی درباره‌ اتفاقی که در باشگاه، محل کار،

at the gym or at work or on their date last night.

یا قرار شب گذشته برایش افتاده می‌گوید.

And you listen and you try to understand why they're so mad.

و شما گوش می‌دهید و سعی می‌کنید بفهمید چرا او اینقدرعصبانی است.

Maybe even secretly judge whether or not they should be so mad.

شاید حتی مخفیانه قضاوت کنید که باید یا نباید عصبانی شود.

(Laughter)

(خنده)

And maybe you even offer some suggestions.

و شاید حتی پیشنهادهایی هم بدهید.

Now, in that moment, you are doing essentially what I get to do every day,

در آن لحظه شما اساسا کاری را می‌کنید که من باید هر روز انجام دهم،

because I'm an anger researcher,

چون من یک محقق خشم هستم،

and as an anger researcher, I spend a good part of my professional life --

و به عنوان محقق خشم، بخش عمده‌ای از زندگی حرفه‌ای‌ام را--

who am I kidding, also my personal life --

چرا حقیقت را نگویم، همینطور زندگی خصوصی‌ام را--

studying why people get mad.

صرف مطالعه‌ی دلایل عصبانیت مردم می‌کنم.

من نوع افکاری که افراد در زمان عصبانیت دارند مطالعه می‌کنم

I study the types of thoughts they have when they get mad,

and I even study what they do when they get mad,

حتی کارهایی که در زمان عصبانیت می‌کنند را مطالعه می‌کنم،

whether it's getting into fights or breaking things,

خواه به دعوا برسد یا شکستن چیزی،

or even yelling at people in all caps on the internet.

یا حتی فریاد زدن سر مردم با حروف بزرگ در اینترنت.

(Laughter)

(خنده)

And as you can imagine,

و همانطور که تصور می‌کنید،

when people hear I'm an anger researcher,

وقتی مردم می‌شنوند من محقق خشم هستم،

they want to talk to me about their anger,

می‌خواهند در مورد خشم‌شان با من صحبت کنند،

they want to share with me their anger stories.

می‌خواهند داستان‌های خشم‌شان را به من بگویند.

And it's not because they need a therapist,

نه به این دلیل که نیاز به درمانگر دارند،

though that does sometimes happen,

اگرچه گاهی اوقات این اتفاق می‌افتد

it's really because anger is universal.

دلیلش درواقع جهانی بودن خشم است.

It's something we all feel and it's something they can relate to.

چیزی است که همه‌ی ما حس می‌کنیم و همه می‌توانند درک کنند.

We've been feeling it since the first few months of life,

ما از اولین ماههای زندگی آن را احساس کرده‌ایم،

when we didn't get what we wanted in our cries of protests,

وقتی در فریاد اعتراض خود چیزی که می‌خواستیم دریافت نکردیم،

things like, "What do you mean you won't pick up the rattle, Dad,

چیزهایی مثل «منظورت چی هست که جغجغه را بر نمی‌داری، بابا،

I want it!"

من احتیاجش دارم!»

(Laughter)

(خنده)

We feel it throughout our teenage years, as my mom can certainly attest to with me.

ما آن را در سنین نوجوانی‌مان حس می‌کنیم، مادر من قطعا می‌تواند این را تایید کند.

Sorry, Mom.

ببخشید، مامان.

We feel it to the very end.

ما تا آخر احساسش می‌کنیم.

In fact, anger has been with us at some of the worst moments of our lives.

در حقیقت، خشم در بعضی از بدترین لحظات همراهمان بوده است.

It's a natural and expected part of our grief.

خشم بخش طبیعی و قابل انتظار غم ماست.

But it's also been with us in some of the best moments of our lives,

اما همچنین در بعضی از بهترین لحظات زندگیمان نیز حضور داشته است،

with those special occasions like weddings and vacations

در موقعیت‌های خاصی مثل عروسی‌ها و تعطیلات

often marred by these everyday frustrations --

که اغلب با ناامیدی‌های روزمره خراب شده--

bad weather, travel delays --

هوای بد، تاخیرهای پرواز--

that feel horrible in the moment,

که در آن لحظه وحشتناک به نظر می‌رسند،

but then are ultimately forgotten when things go OK.

اما در نهایت وقتی همه چیز خوب پیش می‌رود فراموش می‌شوند.

I have a lot of conversations with people about their anger

من مکالمات زیادی با مردم در مورد خشم‌ آنها دارم

and it's through those conversations that I've learned that many people,

و از طریق همان مکالمات است که یاد گرفته‌ام خیلی از مردم،

and I bet many people in this room right now,

و شرط می‌بندم خیلی از افراد حاضر در این اتاق،

you see anger as a problem.

خشم را یک مشکل می‌بینید.

You see the way it interferes in your life,

نحوه‌ای که در زندگیتان مداخله می‌کند،

the way it damages relationships, maybe even the ways it's scary.

نحوه‌ای که روابط را به هم می‌زند، شاید حتی نحوه‌ای که ترسناک است.

And while I get all of that, I see anger a little differently,

و درحالیکه همه‌ی آنها را می‌دانم، من خشم را کمی متفاوت می‌بینم.

and today, I want to tell you something really important

و امروز می‌خواهم چیز واقعا مهمی

about your anger, and it's this:

در مورد خشم‌تان به شما بگویم:

anger is a powerful and healthy force in your life.

خشم نیرویی قدرتمند و سالم در زندگی شماست.

It's good that you feel it.

خوب است که احساسش می‌کنید.

You need to feel it.

نیاز دارید که احساسش کنید.

But to understand all that, we actually have to back up

اما برای درک تمام آن، درواقع نیاز به برگشت به عقب داریم

and talk about why we get mad in the first place.

و صحبت در مورد اینکه چرا از اول عصبانی می‌شویم.

A lot of this goes back to the work of an anger researcher

بیشتر اینها به تحقیقات یک محقق خشم بر‌می‌گردد

named Dr. Jerry Deffenbacher, who wrote about this back in 1996

به نام دکتر جری دفن باخر، که در سال ۱۹۹۶ در این خصوص در فصل کتابی

in a book chapter on how to deal with problematic anger.

به عنوان چگونه با خشم مشکل ساز کنار بیاییم نوشته بود.

Now, for most of us, and I bet most of you,

اکنون برای بیشتر ما، و مطمئنم بیشتر شما،

it feels as simple as this:

به همین سادگی احساس می‌شود:

I get mad when I'm provoked.

من وقتی تحریکم کنند عصبی می‌شوم.

You hear it in the language people use.

به اشکال مختلف از زبان مردم می‌شنوید.

They say things like,

چیزهایی می‌گویند مثل،

"It makes me so mad when people drive this slow,"

«خیلی عصبی می‌شوم وقتی مردم آهسته رانندگی می‌کنند»

or, "I got mad because she left the milk out again."

یا «عصبی شدم چون دوباره شیر را بیرون گذاشت.»

Or my favorite,

یا شکل مورد علاقه‌ی من،

"I don't have an anger problem -- people just need to stop messing with me."

«من مشکل عصبانیت ندارم-- فقط مردم نباید سر به سر من بگذارند.»

(Laughter)

(خنده)

Now, in the spirit of better understanding those types of provocations,

برای درک بهتر آن نوع تحریکات،

I ask a lot of people, including my friends and colleagues and even family,

از بسیاری از مردم، از جمله دوستان، همکاران و حتی خانواده‌ام می‌پرسم،

"What are the things that really get to you?

«چه چیزهایی واقعا ناراحتتان می‌کند؟

What makes you mad?"

چه چیزی عصبانی‌تان می‌کند؟»

By the way, now is a good time to point out one of the advantages

راستی، الان زمان خوبی برای اشاره کردن به یکی از مزایای

of being an anger researcher

محقق خشم بودن است

is that I've spent more than a decade generating a comprehensive list

اینکه من بیش از یک دهه برای جمع آوری لیست جامعی از

of all the things that really irritate my colleagues.

تمام چیزهایی که همکارانم را عصبی می‌کرد وقت گذاشتم

Just in case I need it.

برای اینکه شاید نیازم شود.

(Laughter)

(خنده)

But their answers are fascinating,

اما پاسخ‌های آنها شگفت‌انگیز است،

because they say things like,

چون چیزهایی مانند این‌ها را می‌گویند،

"when my sports team loses,"

«وقتی تیم ورزشی‌ام می‌بازد،»

"people who chew too loudly."

«مردمی که صدادار غذا را می‌جوند.»

That is surprisingly common, by the way.

بگذریم، این به شکل عجیبی رایج است.

"People who walk too slowly," that one's mine.

«مردمی که خیلی آهسته راه می‌روند» این مال من است.

And of course, "roundabouts."

و البته در «میدان‌ها»

Roundabouts --

میدان‌ها--

(Laughter)

(خنده)

I can tell you honestly, there is no rage like roundabout rage.

صادقانه می‌توانم به شما بگویم، هیچ خشمی مثل خشم میدان نیست.

(Laughter)

(خنده)

Sometimes their answers aren't minor at all.

گاهی پاسخ‌هایشان اصلا کوچک نیست.

Sometimes they talk about racism and sexism and bullying

گاهی در مورد نژادپرستی، تبعیض جنسیتی و قلدری صحبت می‌کنند

and environmental destruction -- big, global problems we all face.

و نابودی محیط زیست-- مشکلات بزرگ و جهانی که همه با آن مواجهیم.

But sometimes,

اما گاهی اوقات،

their answers are very specific, maybe even oddly specific.

پاسخ‌های آنها خیلی خاص است، شاید حتی به طور عجیبی خاص.

"That wet line you get across your shirt

«آن خط مرطوبی که روی پیراهنتان می‌ماند

when you accidentally lean against the counter of a public bathroom."

وقتی اتفاقی به پیشخوان دستشویی عمومی تکیه می‌دهید.»

(Laughter)

(خنده)

Super gross, right?

خیلی حال به هم زن بود، مگرنه؟

(Laughter)

(خنده)

Or "Flash drives: there's only two ways to plug them in,

یا «فلش مموری‌ها: فقط دو حالت وجود دارد که آنها را وصل کنید،

so why does it always take me three tries?"

چرا من همیشه باید سه بار تلاش کنم؟»

(Laughter)

(خنده)

Now whether it's minor or major, whether it's general or specific,

اکنون خشم چه کوچک باشد چه بزرگ، چه عمومی باشد چه خاص،

we can look at these examples

می‌توانیم به این مثال‌ها نگاه کنیم

and we can tease out some common themes.

و به چند قالب مشترک دست پیدا کنیم.

We get angry in situations that are unpleasant,

ما در موقعیت‌هایی عصبانی می‌شویم که ناخوشایند هستند،

that feel unfair, where our goals are blocked,

که ناعادلانه هستند و اهداف ما را مسدود کرده‌اند،

that could have been avoided, and that leave us feeling powerless.

که می‌توانستند متوقف شوند، و ما را با حس ناتوانی رها می‌کنندد.

This is a recipe for anger.

این دستور ساخت خشم است.

But you can also tell

اما همچنین می‌توانید بگویید

that anger is probably not the only thing we're feeling in these situations.

که خشم تنها چیزی نیست که در این موقعیت‌ها احساس می‌کنیم.

Anger doesn't happen in a vacuum.

خشم در یک خلا رخ نمی‌دهد.

We can feel angry at the same time that we're scared or sad,

ما می‌توانیم همزمان با اینکه ترسیده یا ناراحت هستیم احساس خشم کنیم،

or feeling a host of other emotions.

یا زمانی که احساسات دیگری داریم.

But here's the thing:

اما نکته اینجاست:

these provocations -- they aren't making us mad.

این محرک‌ها-- آنها ما را عصبانی نمی‌کنند.

At least not on their own,

حداقل نه از طریق خودشان،

and we know that, because if they were,

و این را می‌دانیم، چون اگر اینطور بود،

we'd all get angry over the same things, and we don't.

همه‌ی ما سر چیزهای مشابهی عصبانی می‌شدیم، که نمی‌شویم.

The reasons I get angry are different than the reasons you get angry,

دلایلی که چرا من عصبانی می‌شوم با دلایل شما متفاوت است،

so there's got to be something else going on.

پس باید موضوع دیگری در جریان باشد.

What is that something else?

آن چیز دیگر چیست؟

Well, we know what we're doing and feeling at the moment of that provocation matters.

خب، ما می‌دانیم چیزی که ما در لحظه‌ی آن تحریک‌ حس می‌کنیم و انجام می‌دهیم مهم است.

We call this the pre-anger state -- are you hungry, are you tired,

ما نام آن را وضعیت قبل از خشم می‌گذاریم-- آیا گرسنه‌اید، آیا خسته‌اید،

are you anxious about something else, are you running late for something?

آیا در مورد چیز دیگری نگران هستید، آیا برای کار دیگری دارد دیرتان می‌شود؟

When you're feeling those things,

وقتی شما آن چیزها را حس می‌کنید،

those provocations feel that much worse.

این محرک‌ها حس بسیار بدتری دارند.

But what matters most is not the provocation,

اما چیزی که مهمترین است آن محرک نیست،

it's not the pre-anger state, it's this:

وضعیت قبل از خشم است، که عبارت است از:

it's how we interpret that provocation,

اینکه چگونه آن تحریک را تعبیر می‌کنیم،

it's how we make sense of it in our lives.

اینکه چگونه آن را در زندگیمان درک می‌کنیم.

When something happens to us,

وقتی چیزی برایمان اتفاق افتاد

we first decide, is this good or bad?

اول تصمیم می‌گیریم که خوب است یا بد؟

Is it fair or unfair, is it blameworthy, is it punishable?

عادلانه است یا ناعادلانه، قابل سرزنش است، قابل تنبیه است؟

That's primary appraisal, it's when you evaluate the event itself.

این ارزیابی اولیه است، وقتی است که خود رویداد را ارزیابی می‌کنید.

We decide what it means in the context of our lives

ما در قالب زندگی خودمان تصمیم می‌گیریم معنایش چیست

and once we've done that, we decide how bad it is.

و وقتی اینکار کردیم، تصمیم می‌گیریم که چقدر بد است

That's secondary appraisal.

این ارزیابی ثانویه است.

We say, "Is this the worst thing that's ever happened,

می‌گوییم«این بدترین چیزی است که تا به حال اتفاق افتاده

or can I cope with this?

یا آیا من می‌توانم تحملش کنم؟»

Now, to illustrate that, I want you to imagine you are driving somewhere.

نه برای مثال، از شما می‌خواهم تصور کنید که در حال رانندگی به جایی هستید.

And before I go any further, I should tell you,

و قبل از اینکه ادامه دهم، باید به شما بگویم،

if I were an evil genius

اگر من نابغه‌ای شرور بودم

and I wanted to create a situation that was going to make you mad,

و می‌خواستم شرایطی ایجاد کنم که شما را عصبانی کند،

that situation would look a lot like driving.

آن موقعیت احتمال زیاد رانندگی خواهد بود.

(Laughter)

(خنده)

It's true.

حقیقت دارد.

You are, by definition, on your way somewhere,

شما طبعا، در مسیر خود به سمت جایی هستید،

so everything that happens -- traffic, other drivers, road construction --

پس هرچیزی که اتفاق می‌افتد-- ترافیک، رانندگان دیگر، ساخت و ساز جاده--

it feels like it's blocking your goals.

این حس را می‌دهد که مانع اهداف شما هستند.

There are all these written and unwritten rules of the road,

قوانین نوشته یا نانوشته‌ای برای جاده وجود دارند،

and those rules are routinely violated right in front of you,

و آن قوانین به طور مستمر پیش روی شما نقض می‌شوند،

usually without consequence.

معمولا بدون نتیجه‌ای.

And who's violating those rules?

و چه کسی آن قوانین را نقض می‌کند؟

Anonymous others, people you will never see again,

افرادی ناشناخته، افرادی که هیچوقت دیگر نخواهید دید،

making them a very easy target for your wrath.

که آنها را هدف آسانی برای خشم شما می‌کند.

(Laughter)

(خنده)

So you're driving somewhere, thus teed up to be angry,

پس وقتی به جایی رانندگی می‌کنید، آماده‌ی عصبانی شدن هستید،

and the person in front of you is driving well below the speed limit.

و شخص جلوی شما خیلی پایین‌تر از سرعت مجاز رانندگی می‌کند.

And it's frustrating

و این آزاردهنده است.

because you can't really see why they're driving so slow.

چون واقعا نمی‌توانید بفهمید چرا اینقدر آهسته رانندگی می‌کنند.

That's primary appraisal.

این ارزیابی اولیه است.

You've looked at this and you've said it's bad and it's blameworthy.

شما به این نگاه کرده‌اید و گفته‌اید این بد است و سزاوار سرزنش است.

But maybe you also decide it's not that big a deal.

اما ممکن است تصمیم بگیرید آنقدرها هم موضوع مهمی نیست.

You're not in a hurry, doesn't matter.

شما عجله ندارید. مهم نیست.

That's secondary appraisal -- you don't get angry.

این ارزیابی ثانویه است-- عصبانی نمی‌شوید.

But now imagine you're on your way to a job interview.

اکنون تصور کنید در حال رفتن به یک مصاحبه‌ی شغلی هستید.

What that person is doing, it hasn't changed, right?

کاری که آن شخص انجام داده تغییر نکرده، درست است؟

So primary appraisal doesn't change; still bad, still blameworthy.

پس ارزیابی اولیه تغییر نمی‌کند؛ همچنان بد است، همچنان سزاوار سرزنش است.

But your ability to cope with it sure does.

اما توانایی شما برای تحمل آن فرق می‌کند.

Because all of a sudden,

چون ناگهان،

you're going to be late to that job interview.

قرار است دیر به مصاحبه برسید.

All of a sudden,

ناگهان،

you are not going to get your dream job,

قرار نیست شغل رویایی‌تان را بگیرید،

the one that was going to give you piles and piles of money.

شغلی که قرار بود با آن پول پارو کنید.

(Laughter)

(خنده)

Somebody else is going to get your dream job

کسی دیگر قرار است شغل رویایی‌تان را بگیرد،

and you're going to be broke.

و شما قرار است بی‌پول شوید.

You're going to be destitute.

شما قرار است بی‌بضاعت شوید.

Might as well stop now, turn around, move in with your parents.

شاید الان بایستید، دور بزنید، و بروید با والدینتان زندگی کنید.

(Laughter)

(خنده)

Why?

چرا؟

"Because of this person in front of me.

«به خاطر این شخصی که جلوی من است.

This is not a person, this is a monster."

او انسان نیست. یک هیولاست.»

(Laughter)

(خنده)

And this monster is here just to ruin your life.

و این هیولا اینجاست تا زندگی شما را ویران کند.

(Laughter)

(خنده)

Now that thought process,

این پروسه‌ی فکری،

it's called catastrophizing, the one where we make the worst of things.

فاجعه‌سازی نام دارد، وقتیکه ما بدترین چیز ممکن را تصور می‌کنیم.

And it's one of the primary types of thoughts that we know

و این یکی از انواع اولیه‌ی افکاری است که می‌دانیم

is associated with chronic anger.

مرتبط با عصبانیت مزمن است.

But there's a couple of others.

اما چند مورد دیگر هم هست.

Misattributing causation.

علیت نادرست.

Angry people tend to put blame where it doesn't belong.

افراد خشمگین معمولا چیزی را سرزنش می‌کنند که سزاوار آن نیست

Not just on people,

نه فقط مردم،

but actually inanimate objects as well.

بلکه حتی اشیا بی‌جان را.

And if you think that sound ridiculous,

و اگر فکر می‌کنید مسخره به نظر می‌رسد،

think about the last time you lost your car keys and you said,

به آخرین باری فکر کنید که سوئیچ ماشینتان را گم کردید و گفتید،

"Where did those car keys go?"

«این سوئیچ ماشین کجا رفت؟»

Because you know they ran off on their own.

چون می‌دانید آنها خودشان فرار می‌کنند.

(Laughter)

(خنده)

They tend to overgeneralize, they use words like "always,"

آنها معمولا اغراق می‌کنند، از لغاتی مانند «همیشه»، «هرگز»،

"never," "every," "this always happens to me,"

«هرکسی» استفاده می‌کنند «این اتفاق همیشه برای من می‌افتد»

"I never get what I want"

«هیچوقت به چیزی که می‌خواهم نمی‌رسم»

or "I hit every stoplight on the way here today."

یا «امروز در مسیر پشت تمام چراغ قرمزها متوقف شدم.»

Demandingness: they put their own needs ahead of the needs of others:

طلبکاری: آنها نیازهای خودشان را بر دیگران مقدم می‌دانند

"I don't care why this person is driving so slow,

«برایم مهم نیست چرا این فرد آهسته می‌راند،

they need to speed up or move over so I can get to this job interview."

آنها باید سریعتر بروند یا کنار بکشند تا من به این مصاحبه‌ی شغلی برسم.»

And finally, inflammatory labeling.

و سرانجام، برچسب‌زدن خشمگینانه.

They call people fools, idiots, monsters,

آنها مردم را احمق، نادان و هیولا صدا می‌زنند،

or a whole bunch of things I've been told I'm not allowed to say

یا خیلی چیزهای دیگری که به من گفته شده اجازه ندارم در این سخنرانی

during this TED Talk.

در TED بگویم.

(Laughter)

(خنده)

So for a long time,

پس برای مدتی طولانی،

psychologists have referred to these as cognitive distortions

روانشناسان به این‌ها به عنوان تحریفات شناختی یا حتی

or even irrational beliefs.

باورهای غیرمنطقی اشاره می‌کردند.

And yeah, sometimes they are irrational.

و بله، گاهی اوقات آنها غیرمنطقی هستند.

Maybe even most of the time.

شاید حتی بیشتر اوقات.

But sometimes, these thoughts are totally rational.

اما گاهی اوقات، این افکار کاملا منطقی هستند.

There is unfairness in the world.

در جهان بی‌عدالتی وجود دارد.

There are cruel, selfish people,

افرادی ظالم و خودخواه وجود دارند،

and it's not only OK to be angry when we're treated poorly,

و نه تنها ایرادی ندارد وقتی با ما بد برخورد می‌شود عصبانی شویم،

it's right to be angry when we're treated poorly.

بلکه کار درستی هم هست که وقتی با ما بد رفتار شد عصبانی شویم.

If there's one thing I want you to remember from my talk today, it's this:

اگر یک چیز باشد که بخواهم از صحبت امروز من به خاطر بیاورید، این است:

your anger exists in you as an emotion

خشم به عنوان یک احساس در شما وجود دارد

because it offered your ancestors, both human and nonhuman,

چون به اجداد شما چه انسان چه غیرانسان

with an evolutionary advantage.

مزیتی تکاملی ارائه کرد.

Just as your fear alerts you to danger,

چون همانطور که ترستان به شما بابت خطری هشدار می‌دهد،

your anger alerts you to injustice.

خشمتان بابت بی‌عدالتی به شما هشدار می‌دهد.

It's one of the ways your brain communicates to you

این یکی از روشهای ارتباط برقرار کردن مغزتان با شماست

that you have had enough.

که دیگر تحمل ندارید.

What's more, it energizes you to confront that injustice.

هر چه بیشتر باشد، به شما انرژی می‌دهد تا با آن بی‌عدالتی مقابله کنید.

Think for a second about the last time you got mad.

یک لحظه به آخرین باری که عصبانی شدید فکر کنید.

Your heart rate increased.

ضربان قلبتان افزایش یافت.

Your breathing increased, you started to sweat.

تنفس‌تان افزایش یافت، شروع به تعرق کردید.

That's your sympathetic nervous system,

این سیستم عصبی سمپاتیک شماست،

otherwise known as your fight-or-flight system,

که با نام سیستم بجنگ-یا-بجنگ نیز شناخته می‌شود.

kicking in to offer you the energy you need to respond.

اتفاق می‌افتد تا انرژی لازم برای واکنش را به شما بدهد.

And that's just the stuff you noticed.

و این تنها چیزی است که متوجه شده‌اید.

At the same time, your digestive system slowed down so you could conserve energy.

همزمان، سیستم هضم غذای شما آهسته عمل می‌کند تا بتوانید انرژی نگهداری کنید.

That's why your mouth went dry.

به همین دلیل است که دهانتان خشک می‌شود.

And your blood vessels dilated to get blood to your extremities.

و رگهایتان گشاد می‌شود تا به اندامهایتان خون برسانند.

به همین دلیل صورتتان سرخ می‌شود

That's why your face went red.

It's all part of this complex pattern of physiological experiences

همه‌ی اینها بخشی از این الگوی پیچیده‌ از تجارب فیزیولوژیک است

that exist today

که امروزه وجود دارد

because they helped your ancestors

چون آنها به اجدادتان کمک کردند

deal with cruel and unforgiving forces of nature.

با قدرتهای ظالم و بی‌رحم طبیعت سر و کار داشته باشند.

And the problem is that the thing your ancestors did

و مشکل اینجاست کاری که اجدادتان انجام دادند

to deal with their anger,

تا با خشمشان کنار بیایند،

to physically fight,

تا به صورت فیزیکی بجنگند،

they are no longer reasonable or appropriate.

دیگر منطقی و مناسب نیستند.

You can't and you shouldn't swing a club every time you're provoked.

شما نمی‌توانید هر بار تحریک شدید از کلوپ‌ها سر در بیاورید.

(Laughter)

(خنده)

But here's the good news.

اما خبر خوب اینجاست.

You are capable of something

شما قادر به انجام کاری هستید

your nonhuman ancestors weren't capable of.

که اجداد غیر انسان شما قادر به انجام آن نبودند.

And that is the capacity to regulate your emotions.

و آن قابلیت تنظیم احساساتتان است.

Even when you want to lash out,

حتی وقتی که می‌خواهید کسی را کتک بزنید

you can stop yourself and you can channel that anger

شما می‌توانید خودتان را متوقف کنید و خشمتان را به سمت

into something more productive.

چیزی موثرتر هدایت کنید.

So often when we talk about anger,

پس اغلب وقتی در مورد خشم سخن می‌گوییم

we talk about how to keep from getting angry.

در مورد نحوه‌ی جلوگیری از خشمگین شدن صحبت می‌کنیم

We tell people to calm down or relax.

به مردم می‌گوییم آرام و خونسرد باشند.

We even tell people to let it go.

حتی به آنها می‌گوییم که بیخیال شوند.

And all of that assumes that anger is bad and that it's wrong to feel it.

و همه‌ی اینها با این فرض است که خشم بد است و احساس کردن آن بد است.

But instead, I like to think of anger as a motivator.

اما درعوض، دوست دارم به خشم به عنوان یک محرک فکر کنم.

The same way your thirst motivates you to get a drink of water,

همانگونه که تشنگی شما باعث می‌شود که یک لیوان آب بخورید،

the same way your hunger motivates you to get a bite to eat,

همانگونه گرسنگی شما باعث می‌شود غذا بخورید،

your anger can motivate you to respond to injustice.

خشم شما می‌تواند باعث شود نسبت به بی‌عدالتی واکنش نشان دهید.

Because we don't have to think too hard to find things we should be mad about.

چون نیاز نیست به سختی فکر کنیم تا چیزهایی را پیدا کنیم که چرا باید عصبانی شویم.

When we go back to the beginning,

و وقتی به آغاز برمی‌گردیم،

yeah, some of those things, they're silly and not worth getting angry over.

بعضی از آنها احمقانه هستند و ارزش عصبانی شدن نداشتند.

But racism, sexism, bullying, environmental destruction,

اما نژادپرستی، تبعیض جنسیتی، قلدری، نابودی محیط زیست،

those things are real, those things are terrible,

آنها واقعی هستند، آنها وحشتناک هستند،

and the only way to fix them is to get mad first

و تنها راه برای حل کردن آنها این است که قبل از هرچیزی عصبانی شویم

and then channel that anger into fighting back.

و سپس خشم را به سمت مقابله هدایت کنیم.

And you don't have to fight back with aggression or hostility or violence.

و شما مجبور نیستید با پرخاشگری، خصومت یا خشونت مقابله کنید.

There are infinite ways that you can express your anger.

راههای بیشماری هست که می‌توانید از طریق آن خشمتان را بیان کنید.

You can protest, you can write letters to the editor,

می‌توانید اعتراض کنید، می‌توانید به سردبیر نامه بنویسید،

you can donate to and volunteer for causes,

می‌توانید اهدا کنید و برای دلایل آن داوطلب شوید،

you can create art, you can create literature,

می‌توانید هنر خلق کنید، می‌توانید ادبیات خلق کنید،

you can create poetry and music,

می‌توانید شعر یا موسیقی ایجاد کنید،

you can create a community that cares for one another

می‌توانید جامعه‌ای بسازید که به یکدیگر اهمیت می‌دهند

and does not allow those atrocities to happen.

و اجازه ندهید آن قساوت‌ها اتفاق بیفتند.

So the next time you feel yourself getting angry,

پس دفعه‌ی بعد که خودتان را عصبانی یافتید،

instead of trying to turn it off,

به جای تلاش برای فرونشاندن آن،

I hope you'll listen to what that anger is telling you.

امیدوارم به چیزی که آن خشم به شما می‌گوید گوش کنید.

And then I hope you'll channel it into something positive and productive.

و سپس امیدوارم آن را به سمت چیزی مثبت و موثر هدایت کنید.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)