Ben Saunders: Three things to know before you ski to the North Pole

بِن ساوندرز به قطبِ شمال اسکی می کند

Reviewer: Babak Rahimi

This is me. My name is Ben Saunders.

این من هستم. اسم من بن ساوندرزه.

I specialize in dragging heavy things

من تخصصم در جا به جا کردنِ چیزهایِ سنگینه

around cold places.

دور و ورِ جاهایِ سرد.

On May 11th last year,

دریازدهمِ ماه میِ سال پیش،

I stood alone at the North geographic Pole.

من به تنهایی در قطب شمال ایستادم

I was the only human being in an area

من تنهاانسان در ناحیه بودم

one-and-a-half times the size of America,

ناحیه ایی یک و نیم برابر آمریکا

five-and-a-half thousand square miles.

5500 مایل مربع.

More than 2,000 people have climbed Everest.

بیشتر از 2000 نفر از کوه اِورست بالا رفتنه اند.

12 people have stood on the moon.

12 نفر روی ماه قدم گذاشته اند.

Including me, only four people

فقط 4 نفر ، که من هم جزء شون هستم

have skied solo to the North Pole.

تک نفره در قطب شمال اسکی کرده اند.

And I think the reason for that --

و فکر می کنم دلیل این --

(Applause)

( تشویق )

-- thank you -- I think the reason for that is that it's -- it's --

-- متشکرم -- فکر می کنم دلیل این اینکه --

well, it's as Chris said, bonkers.

خٌب ، همونطور که عیسی گفته ، این دیوانگی یه.

It's a journey that is right at the limit

این سفری است که درست

of human capability.

محدودیت توانایی های انسان روبهش نشون می ده.

I skied the equivalent of 31 marathons

من به اندازه ی 31 مسابقه ی دوی ماراتن اسکی کردم

back to back. 800 miles in 10 weeks.

رفت و برگشت. 800 مایل در طول 10 هفته.

And I was dragging all the food I needed,

و در این مدت همه ی غذایی که لازم داشتم رو با خودم حمل می کردم.

the supplies, the equipment, sleeping bag,

همه ی لوازم و تجهیزات , کیسه خواب,

one change of underwear -- everything I needed for nearly three months.

یه لباس زیر -- همه ی وسایلی که برای نزدیک به سه ماه لازم داشتم.

(Laughter)

( خنده ی حضار )

What we're going to try and do today, in the 16 and a bit minutes I've got left,

کاری که ما امروز می خواهیم انجام بدیم, در این حدودا شانزده دقیقه ای که باقی مونده ,

is to try and answer three questions. The first one is, why?

اینکه سعی کنیم به سه سوال پاسخ بدیم. اول اینکه , چرا؟

The second one is,

دوم اینکه ,

how do you go to the loo at minus 40?

چطور یه کسی در سرمای منفی چهل می تونه به دستشویی بره.

"Ben, I've read somewhere that at minus 40,

به خودم گفتم " بن , یه جایی خوندم که در منفی چهل ,

exposed skin becomes frostbitten in less than a minute, so how do you answer the call of nature?"

پوست بدن در کمتر از یک دقیقه یخ می زنه, در نتیجه من چطور می تونم در مقابل چنین سرمایی در برابر طبیعت مقابله کنم "

I don't want to answer these now. I'll come on to them at the end.

الان نمی خوام به این جواب بدم. به این در آخر می رسم.

Third one: how do you top that? What's next?

سوم اینکه : دیگه چه کار بزرگی می شه انجام داد ؟ چه چیز در مرحله ی بعدیه؟

It all started back in 2001.

شروع همه ی این بر می گرده به سال 2001.

My first expedition was with a guy called Pen Hadow -- enormously experienced chap.

اولین کاوش من برای قطب شمال با مردی بود به نام پن هادو -- یه تجربه ی خیلی تلخ.

This was like my polar apprenticeship.

این تجربه در واقع کار آموزی من در قطب به حساب می آید.

We were trying to ski from this group of islands up here,

ما سعی داشتیم از این گروه جزایر این بالا ,

Severnaya Zemlya, to the North Pole.

سورنایا زملیا , تا قطب شمال اسکی کنیم.

And the thing that fascinates me about the North Pole,

و چیزی که من رو در رابطه با قطب شمال جذب خودش می کنه ,

geographic North Pole, is that it's slap bang in the middle of the sea.

جغرافیا ی قطب شمال و خشونتش وسط دریاست.

This is about as good as maps get,

این حدی است که نقشه ها قادر به توصیفش هستن و چیزی است که فقط می شه روی نقشه ها دید ,

and to reach it you've got to ski literally

ولی برای رسیدن بهش واقعا باید اسکی کنی

over the frozen crust,

روی پوسته ی یخ زده ی زمین,

the floating skin of ice on the Artic Ocean.

روی تکه های یخ در سطح اقیانوس منجمد شمالی.

I'd spoken to all the experts.

من با همه ی کارشناسان در این زمینه صحبت کرده بودم.

I'd read lots of books. I studied maps and charts.

کتاب های زیادی خوانده بودم , نقشه های زیادی مطالعه کرده بودم.

But I realized on the morning of day one

اما در صبح روز اول فهمیدم

that I had no idea exactly

که من در واقع نمی دونستم

what I'd let myself in for.

که خودم را داخل چه شرایطی قرار داده بودم.

I was 23 years old. No one my age

من 23 سالم بود. هیچ کس در سن من

had attempted anything like this,

سعی به انجام چنین کاری نکرده بود,

and pretty quickly, almost everything

و خیلی سریع , تقریبا هر حادثه ی بدی که

that could have gone wrong did go wrong.

می تونست رخ بده اتفاق افتاد.

We were attacked by a polar bear on day two.

در روز دوم یه خرس قطبی بهمون حمله کرد.

I had frostbite in my left big toe.

شصت پای چپم سرما زده شد.

We started running very low on food. We were both pretty hungry, losing lots of weight.

غذامون خیلی کم شد. هر دو نفرمون تا حد زیادی گرسنه بودیم و در حال لاغر شدن.

Some very unusual weather conditions, very difficult ice conditions.

یه جور وضعیت آب و هوایی خیلی عجیب و وضعیت بسیار نا مساعد یخ.

We had

بر اساس تصمیمی که گرفته بودیم

decidedly low-tech communications.

تجهیزات ارتباطی خیلی محدودی داشتیم.

We couldn't afford a satellite phone, so we had HF radio.

توان مالی برای تلفن ماهواره ای نداشتیم, برای همین یه رادیوی ایچ اف داشتیم.

You can see two ski poles sticking out of the roof of the tent.

متونین دو تا چوب اسکی ببینین که از سقف چادر زده بیرون.

There's a wire dangling down either side.

یه سیمه که از هر طرف آویزون شده.

That was our HF radio antenna.

اون آنتن رادیوی ایچ افمون بود.

We had less than two hours

با این رادیوبرای دو ماه ما کمتر از دو ساعت وقت داشتیم

two-way communication with the outside world in two months.

برای بر قرار کردن یه ارتباط دو طرفه با دنیای خارج.

Ultimately, we ran out of time.

در آخر وقتمون تمام شد.

We'd skied 400 miles. We were just over 200 miles left

برای 400 مایل اسکی کرده بودیم. فقط 200 مایل باقی مونده بود که

to go to the Pole, and we'd run out of time.

به قطب برسیم , ولی وقتمون تموم شد.

We were too late into the summer; the ice was starting to melt;

به تابستون بر خوردیم و یخها شروع کردن به آب شدن,

we spoke to the Russian helicopter pilots on the radio,

از طریق رادیو با خبر نگار هلی کوپتر روس صحبت کردیم,

and they said, "Look boys, you've run out of time.

و اونها گفتند , " پسرا , وقتتون تموم شده.

We've got to pick you up."

لازمه که بیاییم دنبالتون."

And I felt that I had failed, wholeheartedly.

و من با تمام وجودم حس کردم, شکست خوردم.

I was a failure.

من در این کار شکست خوردم.

The one goal, the one dream I'd had

یک هدف, یک رویا, که داشتم

for as long as I could remember -- I hadn't even come close.

رویایی که از وقتی به خاطرم میاد داشتم با من بود-- حتی بهش نزدیک هم نشدم.

And skiing along that first trip, I had two

و در طول اسکی سفر اول, دو ویدئو در خیالم داشتم

imaginary video clips that I'd replay over and over again in my mind

که پشت سر هم در ذهنم تکرار میکردم

when the going got tough, just to keep my motivation going.

فقط برای اینکه انگیزم رو وقتی که شرایط خیلی سخت می شد تقویت کنم.

The first one was reaching the Pole itself.

اولین ویدئو رسیدن به خود قطب بود.

I could see vividly, I suppose,

به طور مبهم می تونستم این تصاویر رو ببینم,

being filmed out of the door of a helicopter, there was, kind of, rock music playing in the background,

من در حال خارج شدن از هلی کوپتر بودم و داشت از من فیلم برداری می شد , یه جور موسیقی راک به عنوان پس زمینه در حال پخش بود ,

and I had a ski pole with a Union Jack, you know, flying in the wind.

یه چوب اسکی داشتم با یک پرچم آمریکا , در حالی که شدت باد اینقدر زیاد بود که داشت منو می برد.

I could see myself sticking the flag in a pole, you know --

می تونستم خودم رو ببینم که دارم یه پرچم یادگاری در قطب توی زمین فرو می کنم ,

ah, glorious moment -- the music kind of reaching a crescendo.

آه , چه لحظه ی پر شکوهی -- موسیقی به تدریج در حال اوج گرفتنه.

The second video clip

و ویدئوی دوم

that I imagined was getting back to Heathrow airport,

که تصور می کردم در حال بازگشت به فرودگاه هترو هستم ,

and I could see again, vividly,

و هنوز می تونستم به طور مبهم ببینم ,

the camera flashbulbs going off,

نور فلاش دوربین داره خاموش میشه ,

the paparazzi, the autograph hunters,

خبرنگاران , افراد مشتاق برای گرفتن امضا,

the book agents coming to sign me up for a deal.

ناشرین کتاب که برای چاپ کتاب در حال امضای قرارداد با من هستند.

And of course, neither of these things happened.

و البته , هیچ یک از این چیزها اتفاق نیفتاد.

We didn't get to the Pole, and we didn't have any money

ما به قطب نرسیدیم , و پول کافی نداشتیم

to pay anyone to do the PR, so no one had heard

که به کسی بپردازیم که هزینه ی تبلیغات عمومی رو انجام بده , در نتیجه هیچ کس راجب به این

of this expedition.

سفر چیزی نشنید.

And I got back to Heathrow. My mum was there; my brother was there;

و من به هترو بر گشتم. مادر و برادرم اونجا بودن ,

my granddad was there -- had a little Union Jack --

پدر بزرگم اونجا بود -- یه پرچم با خودش داشت --

(Laughter)

( خنده ی حضار )

-- and that was about it. I went back to live with my mum.

-- و همش همین بود. من بر گشتم که با مادرم زندگی کنم.

I was physically exhausted,

از لحاظ جسمی فوق العاده خسته بودم ,

mentally an absolute wreck, considered myself a failure.

از لحاظ ذهنی کاملا خورد شده بودم , و خودم رو یک انسان شکست خورده حساب می کردم.

In a huge amount of debt personally to this expedition,

با مقدار بسیار زیادی بدهی شخصی به خاطر انجام این سفر ,

and lying on my mum's sofa,

در حالی که روی مبل مادرم دراز می کشیدم ,

day in day out, watching daytime TV.

یه روز توی خونه سپری می شد و یه روز بیرون, و تماشای تلویزیون.

My brother sent me a text message, an SMS --

برادرم یه پیغام اس ام اس برام فرستاد , --

it was a quote from the "Simpsons." It said,

قطعه ای بود از سیمسنز که می گفت ,

"You tried your hardest and failed miserably.

" تو همه ی سعی ات رو کردی و به شکست سختی خوردی.

The lesson is: don't even try."

نکته ایی که لازمه یاد بگیری اینکه : هیچ وقت حتی سعی هم نکن. "

(Laughter)

( خنده ی حضار )

Fast forward three years. I did eventually get off the sofa,

سه سال به سرعت گذشت. بالاخره من از مبل بلند شدم ,

and start planning another expedition. This time,

و برنامه ریزی برای یه سفر دیگر رو شروع کردم. این بار ,

I wanted to go right across, on my own this time,

می خواستم خودم به تنهایی برم ,

from Russia, at the top of the map,

از روسیه , در بالای نقشه ,

to the North Pole, where the sort of kink in the middle is,

به قطب شمال , جایی که یه نقطه ی کوچکی در وسط این منطقه است ,

and then on to Canada.

و بعد به کانادا.

No one has made a complete crossing of the Arctic Ocean on their own.

هیچ کس عبورکامل از اقیانوس منجمد شمالی رو به تنهایی انجام نداده.

Two Norwegians did it as a team in 2000. No one's done it solo.

دو نروژی به صورت یهه تیم این کار رو در سال 2000 انجام دادن. اما هیچ کس به طور انفرادی چنین کاری نکرده.

Very famous, very accomplished Italian mountaineer,

یک کوه نورد خیلی موفق و مشهور ایتالیایی

Reinhold Messner, tried it in 1995,

در 1995 سعی کرد,

and he was rescued after a week.

و بعد از یک هفته نجاتش دادند.

He described this expedition as 10 times

او سفرش رو ده برابر خطرناک تر

as dangerous as Everest.

از بالا رفتن از اورست توصیف کرد

So for some reason, this was what I wanted to have a crack at,

به هر دلیل, این چیزی بود که من می خواستم انجامش بدم ,

but I knew that even to stand a chance of getting home in one piece,

اما می دونستم حتی اگه شانس برگشتن به خونه هم برام وجود داشته باشه ,

let alone make it across to Canada,

فقط به تنهایی برای عبور از کانادا,

I had to take a radical approach.

لازم بود یک برنامه ریزی بسیار اساسی می کردم.

This meant everything from perfecting the

این به این معنی است که همه چیز از

sawn-off, sub-two-gram toothbrush,

از تهیه ی مسواکی که از دو گرم سبک تر بود گرفته ,

to working with one of the world's leading nutritionists

تا کار کردن با یکی از ماهر ترین متخصصین تغذیه

in developing a completely new,

برای به وجود آوردن یک استراتژی غذایی

revolutionary nutritional strategy from scratch:

کاملا جدید از پایه :

6,000 calories a day.

6000 کالری در روز.

And the expedition started in February last year.

و سفر در فوریه ی سال پیش شروع شد.

Big support team. We had a film crew,

یک گروه حمایت بزرگ. گروه فیلم برداری ,

a couple of logistics people with us,

دو نفر مسئول تدارکات , همه با ما بودن ,

my girlfriend, a photographer.

دوست دخترم و یک عکاس.

At first it was pretty sensible. We flew British Airways to Moscow.

در ابتدا خیلی معقول بود. با بیریتیش ایر وی به مسکو پرواز کردیم.

The next bit in Siberia to Krasnoyarsk,

بعد از سیبری به کاراس نویارسک ,

on a Russian internal airline called KrasAir,

با پرواز داخلیه روسیه به اسم کراس ایر ,

spelled K-R-A-S.

که املاءش هست کی-آر-ای-اس

The next bit, we'd chartered a pretty elderly Russian plane

بعدش , یک هواپیمای روسی تا حدی قدیمی اجاره کردیم

to fly us up to a town called Khatanga,

تا ما رو به شهری به اسم خاتانگا ببره ,

which was the sort of last bit of civilization.

که یه جای در واقع دور از تمدن بود.

Our cameraman, who it turned out was a pretty nervous flier at the best of times,

فیلم بردارمون , که فهمیدیم حتی در شرایط عادی از پرواز وحشت داره , و پرواز عصبیش میکنه

actually asked the pilot, before we got on the plane, how long this flight would take,

قبل از اینکه وارد هواپیما بشیم , از خلبان در پرسید , که این پرواز چقدر طول میکشه ,

and the pilot -- Russian pilot -- completely deadpan, replied,

و خلبان روس با سردی تمام , جواب داد ,

"Six hours -- if we live."

شش ساعت -- اگر زنده بمونیم.

(Laughter)

( خنده ی حضار )

We got to Khatanga.

به خاتانگا رسیدیم.

I think the joke is that Khatanga isn't the end of the world,

فکر می کنم که جٌک اینکه خاتانگا آخر دنیا نیست ,

but you can see it from there.

اما متونین از اونجا ببینینش.

(Laughter)

( خنده ی حضار )

It was supposed to be an overnight stay. We were stuck there for 10 days.

قرار بود یک توقف یک شبه باشه اما ما برای ده روز اونجا گیر افتادیم.

There was a kind of vodka-fueled pay dispute between

یک جور بحث راجب به قیمت ودکا بین

the helicopter pilots and the people that owned the helicopter,

بین خلبان و صاحبان هلی کوپتر برقرار بود ,

so we were stuck. We couldn't move.

و ما گیر افتاده بودیم. نمی تونستیم حرکت کنیم.

Finally, morning of day 11, we got the all-clear,

اما بالاخره صبح روز یازدهم , مسئله حل شد ,

loaded up the helicopters -- two helicopters flying in tandem --

هلی کوپتر ها رو پر کردیم -- دو هلی کوپتر در حال پرواز دنبال همدیگه به راه افتادند --

dropped me off at the edge of the pack ice.

من رو روی لبه ی یک تکه یخ پیاده کردن.

We had a frantic sort of 45 minutes of filming,

یک فیلم برداری خیلی سریع برای 45 دقیقه داشتیم ,

photography; while the helicopter was still there,

و همین طورعکاسی , زمانی که هلی کوپترها هنوز اونجا بودن ,

I did an interview on the satellite phone;

من یک مصاحبه با تلفن ماهواره ایی انجام دادم ,

and then everyone else climbed back into the helicopter,

و بعد بقیه به داخل هلی کوپتر بر گشتند ,

wham, the door closed, and I was alone.

صدای بسته شدن در هلی کوپتر ها شنیده شد , و بعدش من تنها بودم.

And I don't know if words will ever quite do that moment justice.

و واقعا نمی دونم اگر کلمات هیچ وقت دقیقا بتونن اون لحظه رو توصیف کننن.

All I could think about was running back up to the door,

تنها چیزی که می تونستم فکر کنم این بود که به طرف در هلی کوپتر ها بدوم ,

banging on the door, and saying, "Look guys,

بکوبم به در , و بگم , " بچه ها ,

I haven't quite thought this through."

من خیلی دقیق راجب به این موضوع فکر نکردم. "

(Laughter)

( خنده ی حضار )

To make things worse, you can just see the white dot

بد تر از همه , می تونین در گوشه ی سمت راست تصویر ,

up at the top right hand side of the screen; that's a full moon.

یک نقطه ی سفید رنگ ببینید : اون ماه کامله.

Because we'd been held up in Russia, of course,

و از اون جایی که ما در روسیه بودیم , البته ,

the full moon brings the highest and lowest tides;

ماه کامل می تونه بلند ترین و کوتاه ترین جزر و مد ها رو ایجاد کنه :

when you're standing on the frozen surface of the sea,

وقتی که روی سطح منجمد اقیانوس ایستادی ,

high and low tides generally mean

جزر و مد های شدید در کل به این معنی است که

that interesting things are going to happen -- the ice is going to start moving around a bit.

اتفاقات جالبی قراره بیافتند -- یعنی اینکه یخ شروع می کنه کمی جا به جا بشه.

I was, you can see there, pulling two sledges.

من , همون طوری که اینجا می بینید , دارم دو سورتمه ی باری رو با خودم می کشم.

Grand total in all, 95 days of food and fuel,

در مجموع , غذا و سوخت برای 95 روز ,

180 kilos -- that's almost exactly 400 pounds.

180 کیلو -- که دقیقا هست 400 پاوند.

When the ice was flat or flattish,

وقتی که یخ هموار بود ,

I could just about pull both.

می تونستم هر دوشون رو بکشم.

When the ice wasn't flat, I didn't have a hope in hell.

وقتی یخ هموار نبود , هیچ امیدی نداشتم.

I had to pull one, leave it, and go back and get the other one.

مجبور بودم یکی رو بکشم , بعد بر گردم سراغ اون یکی.

Literally scrambling through what's called pressure ice --

واقعا اگه بخوام این بخش رو خلاصه کنم این چیزیه که فشار یخ خوانده می شه --

the ice had been smashed up under the pressure of the currents of the ocean,

یعنی یخی که بر اثر فشار امواج اقیانوس ,

the wind and the tides.

باد و جزر و مد خرد شده.

NASA described the ice conditions last year as the worst since records began.

در اون موقع ناسا وضعیت یخ ها رو از زمان ثبت رکورد ها بد ترین اعلام کرده بود.

And it's always drifting. The pack ice is always drifting.

یخ هایی که دائم در حال تغییر و حرکت اند.

I was skiing into headwinds for nine

من سال گذشته از ده هفته ی سفرم نه هفته

out of the 10 weeks I was alone last year,

رودر خلاف جهت باد اسکی می کردم

and I was drifting backwards most of the time.

و بیشتر وقت داشتم به عقب حرکت می کردم.

My record was minus 2.5 miles.

رکوردم منفی 2.5 مایل بود.

I got up in the morning, took the tent down, skied north for seven-and-a-half hours,

صبح بیدار شدم , چادر رو جمع کردم , برای هفت ساعت و نیم به طرف شمال اسکی کردم ,

put the tent up, and I was two and a half miles further back

چادر رو بر پا کردم , و حتی دو و نیم مایل از زمانی که شروع کرده بودم

than when I'd started.

عقب تر رفتم.

I literally couldn't keep up with the drift of the ice.

واقعا نمی تونستم با حرکت یخ جلوی این عقب گرد رو بگیرم.

(Video): So it's day 22.

( ویدئو ) : این روز بیست و دومه.

I'm lying in the tent, getting ready to go.

تو چادر دراز کشیدم , و برای رفتن حاضرم.

The weather is just appalling --

هوا واقعا ترسناکه --

oh, drifted back about five miles

آه , بازم عقب نشینی برای پنج مایل

in the last -- last night.

در آخرین شب.

Later in the expedition, the problem was no longer the ice.

آخر های سفر , مشکل دیگه یخ نبود

It was a lack of ice -- open water.

فقدان یخ بود -- فقط آب اقیانوس بود.

I knew this was happening. I knew the Artic was warming.

من می دونستم این اتفاق خواهد افتاد. می دونستم منجمد شمالی در حال گرم شدنه.

I knew there was more open water. And I had a secret weapon up my sleeve.

می دونستم که حتی منطقه ی بیشتری بدون یخ جلوی روم خواهد بود. و یک سلاح مرموز در آستین هام داشتم.

This was my little bit of bio-mimicry.

و اون سیستم بیو-میمیک کوچک من بود.

Polar bears on the Artic Ocean move in dead straight lines.

خرس های قطبی اقیانوس منجمد شمالی

If they come to water, they'll climb in, swim across it.

اگر وارد آب بشن , مستقیم و بدون توقف از یک طرف به یک طرف دیگه شنا می کنند.

So we had a dry suit developed -- I worked with a team in Norway --

بر این اساس ما یک لباس طراحی کردیم -- من با یک تیم در نروژ کار کردم --

based on a sort of survival suit --

لباسی که مقاوم باشه و به نوعی به بقای من در آب کمک کنه --

I suppose, that helicopter pilots would wear --

تصور می کنم , خلبان های اون هلی کوپتر چنین لباسی رو می پوشیدند --

that I could climb into. It would go on over my boots, over my mittens,

می تونستم با اون لباس وارد آب بشم. تا روی چکمه هام و دستکشم رو می پوشاند ,

it would pull up around my face, and seal pretty tightly around my face.

می تونستم بالا بکشمش و دور و ور صورتم روهم می پو شاند.

And this meant I could ski

و این به این معناست که می تونستم روی یخ های خیلی نازک

over very thin ice,

اسکی کنم.

and if I fell through, it wasn't the end of the world.

و اگر می افتادم , آخر دنیا نبود.

It also meant, if the worst came to the worst,

همین طور به این معنی بود که , اگر بد ترین حالت پیش می آمد ,

I could actually jump in and swim across

در واقع می تونستم شیرجه بزنم و از یک طرف به طرف دیگه شنا کنم

and drag the sledge over after me.

و سورتمه رو دنبال خودم بکشم.

Some pretty radical technology,

یک تکنیک کاملا اساسی.

a radical approach --but it worked perfectly.

یه روش اساسی -- که خیلی هم نتیجه بخش بود.

Another exciting thing we did last year

یه کار هیجان انگیز دیگه که سال گذشته انجام دادیم

was with communications technology.

در ارتباط با تکنولوژی ارتباطات بود.

In 1912, Shackleton's Endurance expedition --

در سال 1912 , در ماموریت استقامت شکِل تن --

there was -- one of his crew, a guy called Thomas Orde-Lees.

شخصی بین اعضای گروه بود , به نام تامس ارد- لی.

He said, "The explorers of 2012,

او گفت , "کاوشگران سال 2012 ,

if there is anything left to explore,

اگر تا اون موقع چیزی برای اکتشاف باقی مونده باشه ,

will no doubt carry pocket wireless telephones

بدون شک تلفن های بی سیم جیبی با خود حمل می کنند

fitted with wireless telescopes."

که مجهز به تلسکوپ های بی سیم هستند. "

Well, Orde-Lees guessed wrong by about eight years. This is my pocket wireless telephone,

خب , ارد- لی در حدود هشت سال اشتباه حدس زد. این تلفن جیبی بی سیم منه ,

Iridium satellite phone.

تلفن ماهواره ای ایریدیوم.

The wireless telescope was a digital camera I had tucked in my pocket.

تلسکوپ بی سیم یک دوربین دیجیتال بود که من تو جیبم گذاشته بودم.

And every single day of the 72 days I was alone on the ice,

و در طول 72 روزی که هر روزش رو روی یخ تنها بودم ,

I was blogging live from my tent,

از چادرم به اینترنت سر می زدم ,

sending back a little diary piece,

یک یادداشت روزانه ی کوچک می فرستادم ,

sending back information on the distance I'd covered --

اطلاعاتی راجب به اینکه چه مسافتی رو طی کردم --

the ice conditions, the temperature --

وضعییت یخ , دمای هوا --

and a daily photo.

و یه عکس روزانه.

Remember, 2001,

کاوش سال 2001 من رو به خاطر دارید ,

we had less than two hours radio contact with the outside world.

ما دو ساعت ارتباط رادیویی با دنیای خارج داشتیم.

Last year, blogging live from an expedition

در مقابل سال پیش , ازدر طول یک سفر اکتشافی امکان بر قراری ارتباط زنده داشتیم

that's been described as 10 times as dangerous as Everest.

سفری که ده برابر خطرناک تر از بالا رفتن از اورست توصیف شده.

It wasn't all high-tech. This is navigating

البته همه چیز از لحاظ تکنولوژی پیشرفته نبود. این سیستم جهت یابی

in what's called a whiteout.

در شرایطی است که اینقدر شدت برف و باد زیاده که حتی قادر به دیدن جلوی خودت هم نیستی.

When you get lots of mist, low cloud, the wind starts blowing the snow up.

وقتی مه خیلی شدیده و ابرها پایین اند , و توفان برف شروع می شه.

You can't see an awful lot. You can just see, there's a yellow

خیلی قادر به دیدن چیزی نیستی. فقط می تونی , یه نوار زرد

ribbon tied to one of my ski poles.

که به چوب اسکی من بسته شده رو ببینی.

I'd navigate using the direction of the wind.

در چنین شرایطی من با توجه به جهت وزش باد جهت یابی می کردم.

So, kind of a weird combination of high-tech and low-tech.

در واقع , یه جور ترکیب عجیب از تکنولوژی پیشرفته و ابتدائی.

I got to the Pole on the 11th of May.

من در یازدهم ماه می به قطب رسیدم.

It took me 68 days to get there from Russia,

68 روز طول کشید تا از روسیه به قطب برسم ,

and there is nothing there.

و در قطب هیچ چیز وجود نداره.

(Laughter).

( خنده ی حضار )

There isn't even a pole at the Pole. There's nothing there,

حتی یک تکه چوب هم اونجا وجود نداره. اونجا هیچ چیز وجود نداره.

purely because it's sea ice. It's drifting.

دلیلش اینکه که فقط آب یخ زده ی اقیانوس است که در حال جا به جایی است.

Stick a flag there, leave it there, pretty soon it will drift off, usually towards Canada or Greenland.

اونجا یه پرچم تو زمین فرو کردم , همون جا گذاشتمش , خیلی زود دستخوش برف و باد می شه , معمولا میره به طرف کانادا یا Greenland.

I knew this, but I was expecting something.

من این رو می دونستم , اما انتظار یک چیز رو می کشیدم.

Strange mixture of feelings: it was extremely warm by this stage,

یک جور ترکیب عجیبی از احساسات : شعفی بسیار ,

a lot of open water around, and

فضای وسیعی از آب اقیانوس دور و ور , و

of course, elated that I'd got there under my own steam,

البته , خیلی به وجد آمده بودم که خودم به تنهایی به اونجا رسیده بودم ,

but starting to really realize

اما شروع کردم یک نکته رو تشخیص بدم

that my chances of making it all the way across to Canada,

و اینکه شانس من در مسیر عبور از کانادا

which was still 400 miles away,

که هنوز یه مسافت 400 مایلی بود ,

were slim at best.

در بهترین حالت خیلی محدود بود.

The only proof I've got that I was there

تنها مدرکی که ثابت می کنه که من اونجا بودم

is a blurry photo of my GPS, the little satellite navigation gadget.

یک عکس مبهم از جی پی اس ام است , یک ماهواره ی جهت یابی یه کوچک.

You can just see --

اینجا می تونین ببینین --

there's a nine and a string of zeros here.

که یک نه رو نشون می ده و نواری از صفرها.

Ninety degrees north -- that is slap bang in the North Pole.

نود درجه به شمال -- این اوج خشونت قطبه شماله .

I took a photo of that. Sat down on my sledge. Did a sort of video diary piece.

یه عکس ازش گرفتم. روی سورتمم نشستم. همینطور یه جور ویدئو خاطره گرفتم.

Took a few photos. I got my satellite phone out.

تعدادی عکس. تلفن ماهواره ایم رو بیرون آوردم.

I warmed the battery up in my armpit.

با گرمای زیر بغلم باطری رو گرم کردم.

I dialed three numbers. I dialed my mum.

با سه شماره تماس گرفتم . با مادرم.

I dialed my girlfriend. I dialed the CEO of my sponsor.

با دوست دخترم و با مدیر عامل شخصی که هزینه ی این سفر رو پذیرا شده بود.

And I got three voicemails.

و سه پیغام در یافت کردم.

(Laughter)

( خنده ی حضار )

(Video): Ninety.

( ویدئو ) : نود .

It's a special feeling.

یک احساس مخصوصه.

The entire planet

تمام سیاره ( زمین )

is rotating

زیر پاهای من

beneath my feet.

در حال چرخشه.

The -- the whole world underneath me.

تمام دنیا زیر پای منه.

I finally got through to my mum. She was at the queue of the supermarket.

بالاخره با مادرم تماس بر قرار کردم. توی صف سوپر مارکت ایستاده بود.

She started crying. She asked me to call her back.

شروع کرد گریه کردن. ازم خواست دوباره باهاش تماس بگیرم.

(Laughter)

( خنده ی حضار )

I skied on for a week past the Pole.

به مدت یک هفته برای عبور از قطب اسکی کردم.

I wanted to get as close to Canada as I could

می خواستم تا جایی که بتونم به کانادا نزدیک بشم

before conditions just got too dangerous to continue.

قبل از اینکه شرایط خیلی برای ادامه خطرناک بشه.

This was the last day I had on the ice.

این آخرین روزی بود که من روی یخ داشتم.

When I spoke to the -- my project management team,

وقتی -- با مدیر پروژه ی تیم ام صحبت کردم ,

they said, "Look, Ben, conditions are getting too dangerous.

اونا گفتن , " بن , شرایط داره خیلی خطرناک می شه.

There are huge areas of open water just south of your position.

مناطق وسیعی از آب در جنوب جایی که تو هستی وجود داره.

We'd like to pick you up.

ما می خواهیم که بیاییم و برت داریم.

Ben, could you please look for an airstrip?"

بن , امکان هست که به دنبال جایی برای فرود هواپیما بگردی ؟

This was the view outside my tent

این منظره ی بیرون چادر من بود

when I had this fateful phone call.

وقتی که این تلفن مهم و مهلک رو در یافت کردم.

I'd never tried to build an airstrip before. Tony, the expedition manager, he said,

من هرگز ساخت جایی رو برای فرود یه هواپیما امتحان نکرده بودم. تونی , مدیر برنامه , گفت ,

"Look Ben, you've got to find 500 meters of

" ببین بن , تو 500 متر یخ مسطح

flat, thick safe ice."

, امن و محکم داری. "

The only bit of ice I could find --

تنها ناحیه ایی از یخ که تونستم پیدا کنم --

it took me 36 hours of skiing around trying to find an airstrip --

بعد از 36 ساعت اسکی کردن در تلاش برای پیدا کردن جایی برای فرود هواپیما --

was exactly 473 meters. I could measure it with my skis.

دقیقا 473 متر بود. تونستم با اسکی هام اندازه بگیرمش.

I didn't tell Tony that. I didn't tell the pilots that.

این رو به تونی و خلبان نگفتم.

I thought, it'll have to do.

فکر کردم , این باید نتیجه بده , راه دیگه ای نیست.

(Video): Oh, oh, oh, oh, oh, oh.

( ویدئو ) اوه , اوه , ...

It just about worked. A pretty dramatic landing --

و نتیجه داد. یک فرود کاملا پر ماجرا --

the plane actually passed over four times,

هواپیما قبل از فرودش حدود چهار مرتبه گشت ,

and I was a bit worried it wasn't going to land at all.

و من کمی نگران بودم که اصلا فرود نیاد.

The pilot, I knew, was called Troy. I was expecting someone called Troy

میدونستم اسم خلبان تروی است. من منتظر شخصی به نام تروی بودم

that did this for a living to be a pretty tough kind of guy.

که این کار رو برای پول انجام می داد و می بایست آدم خیلی سفت و محکمی باشه.

I was bawling my eyes out by the time the plane landed -- a pretty emotional moment.

من داشتم به شدت گریه می کردم لحظه ایی که هواپیما به زمین نشست : یک لحظه ی کاملا احساسی.

So I thought, I've got to compose myself for Troy.

فکر کردم , باید خودم رو جلوی تروی آروم کنم.

I'm supposed to be the roughty toughty explorer type.

من مثلا یه کاوشگر خیلی قوی و محکم به حساب می آمدم.

The plane taxied up to where I was standing.

هواپیما جلوی جایی که من ایستاده بودم توقف کرد.

The door opened. This guy jumped out. He's about that tall. He said, "Hi, my name is Troy."

در باز شد. خلبان پرید بیرون. او به این قد بلندیه. او گفت , " سلام , من تروی هستم. "

(Laughter).

( خنده س حضار )

The co-pilot was a lady called Monica.

کمک خلبان خانمی بود به اسم مانیکا.

She sat there in a sort of hand-knitted jumper.

در یه حالت آماده باش نشسته بود.

They were the least macho people I've ever met, but they made my day.

اونها macho مردمی بودن که دیده بودم , اما روزم رو ساختن.

Troy was smoking a cigarette on the ice;

تروی -- داشت روی یخ سیگار می کشید ,

we took a few photos. He

چند تایی عکس گرفتیم. او --

climbed up the ladder. He said, "Just -- just get in the back."

از نردبان بالا رفت. گفت , " فقط -- فقط برو عقب بشین. "

He threw his cigarette out as he got on the front,

سیگارش رو انداخت بیرون در حالی که رفت جلو نشست ,

and I climbed in the back.

و من رفتم بالا و پشت نشستم.

(Laughter)

( خنده ی حضار )

Taxied up and down the runway a few times,

برای چند لحظه ایی روی باند مانور داد ,

just to flatten it out a bit, and he said, "Right, I'm going to --

برای اینکه سطح یخ کمی صاف بشه , و گفت , " خب , من دارم --

I'm going to give it a go." And he --

می زارم هواپیما پرواز کنه. " و او --

I've now learned that this is standard practice, but it had me worried at the time.

الان می فهمم که این یه روش استاندارده , اما در اون لحظه این من رو نگران کرد.

He put his hand on the throttle.

دستش رو روی ساسات گذاشت.

You can see the control for the engines is actually on the roof of the cockpit.

می تونین ببدنین که مرکز کنترل موتور روی سقف کابینه.

It's that little bar there. He put his hand on the throttle.

این قطعه ی کوچک اینجا. تروی دستش رو روی دریچه ی کنترل هوا گذاشت.

Monica very gently put her hand sort of on top of his.

مانیکا خیلی ملایم دستش رو روی دست تروی گذاشت.

I thought, "God, here we go. We're, we're -- this is all or nothing."

من فکر کردم , " خدایا , داریم راه میافتیم. یا میرسیم یا می میریم. "

Rammed it forwards. Bounced down the runway. Just took off.

با شدت به جلو حرکت کرد. یک جهش و پرواز.

One of the skis just clipped a pressure ridge at the end of the runway,

یکی از اسکی ها فشاری رو به ناوک هواپیما آورد ,

banking. I could see into the cockpit, Troy battling the controls,

آرام آرام شروع به سوختن کرد. می تونستم از کابین ببینم , تروی در تلاش برای کنترل هواپیما بود ,

and he just took one hand off, reached back,

دستش رو رها کرد , خودش رو به عقب رساند ,

flipped a switch on the roof of the cockpit,

با یک حرکت سریع دکمه ایی رو روی سقف کابین فشار داد ,

and it was the "fasten seat belt" sign you can see on the wall.

که می گفت " کمر بند ها را ببندید " که می تونید روی دیوار ببینید.

(Laughter)

( خنده ی حضار )

And only from the air did I see the big picture.

و من فقط از بالا دیدم اون پایین چه خبره.

Of course, when you're on the ice, you only ever see one obstacle at a time,

چون , وقتی که روی یخ هستی , فقط می تونی در هر لحظه همون چیزی که جلوی چشم هست رو ببینی ,

whether it's a pressure ridge or there's a bit of water.

که یا pressure ridge هست یا آب.

This is probably why I didn't get into trouble about the length of my airstrip.

یقیننا برای همینه که من در ارتباط با طول باند فرود دچار دردسر نشدم.

I mean, it really was starting to break up.

منظورم اینکه , یخ واقعا داشت شروع به شکستن می کرد.

Why? I'm not an explorer in the traditional sense.

چرا؟ چون من در معنای سنتی یه کاوشگر نیستم.

I'm not skiing along drawing maps;

من برای کشیدن نقشه اسکی نمی کنم :

everyone knows where the North Pole is.

همه می دونن قطب شمال کجاست.

At the South Pole there's a big scientific base. There's an airstrip.

در قطب جنوب یک پایگاه علمی ی بزرگ وجود داره. یه باند فرود هست.

There's a cafe and there's a tourist shop.

و یه کافه و یه فروشگاه خرید برای توریست ها.

For me, this is about exploring human limits,

برای من , این کار کشف توانائی های انسانه ,

about exploring the limits of physiology, of psychology

توانائی های فیزیکی , روحی و روانی

and of technology. They're the things that excite me.

و تکنولوژی. اینها نکاتی اند که من رو هیجان زده می کنند.

And it's also about potential, on a personal level.

و همینطوردر مورد پتانسیل فردیه اشخاصه.

This, for me, is a chance to explore the limits --

این برای من , شانسی است که محدودیت ها رو کشف کنم --

really push the limits of my own potential, see how far they stretch.

اینکه واقعا از محدودیت های شخصیم فرا تر برم, و ببینم تا چه حد می تونم پیش برم.

And on a wider scale, it amazes me how people go through life

و در یه بعد وسیع تر , برای من شگفت آوره که مردم چطور زندگی می کنند

just scratching the surface of their potential,

اینکه فقط در یک حد سطحی به کشف توانائی هاشون می پردازند ,

just doing three or four or five percent

فقط در حد سه , چهار یا پنج در صد

of what they're truly capable of. So,

از کل توانائی ای که واقعا دارند. برای همین ,

on a wider scale, I hope that this journey

در یه بعد وسیع , امیدوارم این سفر

was a chance to inspire other people

فرصت باشه که انگیزه ای رو برای دیگران ایجاد کنه

to think about what they want to do

که به این فکر کنن که می خواهند با پتانسیل ها شون

with their potential, and what they want to do with the tiny amount of time

, و با وقت کوتاهی که

we each have on this planet.

هر یک از ما در این سیاره ( زمین ) داریم چه کار کنند.

That's as close as I can come to summing that up.

این تمام کاری است که من در سهم خودم می تونم در این بابت انجام بدم.

The next question is, how do you answer the call of nature at minus 40?

سوال بعدی اینکه , چطور با دمای منفی 40 درجه ی طبیعت کنار بیایی ؟

The answer, of course, to which is a trade secret --

جواب , البته , یه رازه -- رازی که مربوط می شه به یه رابطه ی دو طرفه بین انسان و طبیعت

and the last question,

و سوال آخر اینکه ,

what's next? As quickly as possible,

مرحله ی بعدی چیه ؟ به طور خیلی خلاصه,

if I have a minute left at the end, I'll go into more detail.

اگر فقط یک دقیقه در آخر صحبت هام برام باقی بمونه , وارد جزئیات بیشتر در این مورد می شم.

What's next:

مرحله ی بعدی برای من چیه :

Antarctica.

قطب جنوب.

It's the coldest, highest,

اونجا سرد ترین , بلند ترین ,

windiest and driest continent on Earth.

پر باد ترین و خشک ترین بخش زمینه.

Late 1911, early 1912,

اواخر 1911 , اوایل 1912 ,

there was a race to be the first

رقابتی برای کاوش در قطب جنوب انجام شد که این اولین باری بود

to the South Pole: the heart of the Antarctic continent.

که انسان به قطب جنوب می رفت : به قلب قطب جنوب.

If you include the coastal ice shelves, you can see that the Ross Ice Shelf --

اگر بخواهیم یخ های ساحلی رو در نظر بگیریم , می بینید که در بین این گروه تکه یخ راس

it's the big one down here -- the Ross Ice Shelf is the size of France.

این پائین از بقیه بزرگ تره -- راس به بزرگی یه فرانسه است.

Antarctica, if you include the ice shelves,

اگر بخواهیم قطب جنوب رو با تکه های بزرگ یخش در نظر بگیریم ,

is twice the size of Australia -- it's a big place.

دو برابر استرالیا ست -- جای بزرگیه.

And there's a race to get to the Pole between Amundsen,

و رقابت برای رسیدن به قطب جنوب بین آموندسن نروژی -- که

the Norwegian -- Amundsen had dog sleds and huskies --

سگهای سورتمه کش سیبری رو داشت --

and Scott, the British guy, Captain Scott.

و اسکات , طرف انگلیسی , کاپیتان اسکات انجام شد.

Scott had sort of ponies and some tractors

اسکات یه نژادی از اسب های کوچک و چند یدک کش با خودش داشت

and a few dogs, all of which went wrong,

و تعدادی هم سگ , که البته هیچ یک نتیجه بخش نبودند.

and Scott and his team of four people ended up on foot.

اسکات و تیم چهار نفرش در نهایت پیاده به سفرشون ادامه دادند.

They got to the Pole late January 1912

اونها اواخر ژانویه ی 1912 به قطب جنوب رسیدن

to find a Norwegian flag already there.

و پرچم طرف نروژی رو اونجا پیدا کردن.

There was a tent, a letter to the Norwegian king.

اونجا یه چادر بود , و یه نامه به پادشاه نروژ.

And they turned around, headed back to the coast,

و اسکات به همراه گروهش به طرف ساحل برگشتند ,

and all five of them died on the return journey.

و هر پنج نفر در راه بر گشت جانشان را از دست دادند.

Since then, no one has ever skied --

از اون زمان به بعد , هیچ کس در این ناحیه اسکی نکرده --

this was 93 years ago -- since then, no one has ever skied

این 93 سال قبل بوده -- از اون زمان , هیچ کس هرگز از ساحل قطب جنوب به خود قطب

from the coast of Antarctica to the Pole and back.

مسیر رفت و بر گشت رو اسکی نکرده.

Every South Pole expedition you may have heard about

هر مکتشف فطب جنوب که شما شاید راجب بهش شنیده باشید

is either flown out from the Pole or has used vehicles

در مسیر برگشت از قطب یا پرواز کرده یا از تجهیزات ,

or dogs or kites to do some kind of crossing --

سگ ها یا کایت برای عبور از یک نقطه استفاده کرده--

no one has ever made a return journey. So that's the plan.

هیچ کس هرگز سفر برگشت از قطب جنوب رو انجام نداده. و این برنامه ی منه.

Two of us are doing it.

دو نفر از ما مشغول آماده کردن خود برای انجام این برنامه ایم.

That's pretty much it.

این تقریبا همه ی جریانه.

One final thought before I get to the toilet bit, is --

حرف آخر قبل از اینکه من به دستشویی برم , اینکه --

is, I have a -- and I meant to scan this and I've forgotten --

من یه گزارش از مدرسم دارم , وقتی که 13 سالم بود ,

but I have a -- I have a school report. I was 13 years old,

و فراموش کردم که اسکنش کنم --

and it's framed above my desk at home. It says,

و بالای میزم در خونه نصبش کردم و نوشته ,

"Ben lacks sufficient impetus

" بن انگیزه ی کافی

to achieve anything worthwhile."

برای رسیدن به هیچ چیز ارزشمند رو نداره. "

(Laughter)

( خنده ی حضار )

(Applause)

( تشویق )

I think if I've learned anything, it's this: that no one else

فکر می کنم اگر من چیزی یاد گرفته باشم , اینکه :

is the authority on your potential.

هیچ کس حق اینو نداره که به شما بگه که با زندگی و توانائی هاتون چه کار کنید.

You're the only person that decides how far you go and what you're capable of.

شما تنها کسی هستین که تصمیم می گیره که تا چه حد جلو بره و چه توانایی هایی داره.

Ladies and gentlemen, that's my story.

خانمها و آقایان , این قصه ی منه. خیلی ازتون سپاس گزارم.

Thank you very much.

خیلی متشکرم.