Portraits that transform people into whatever they want to be | Uldus Bakhtiozina

Translator: Pedram Pourasgari Reviewer: sadegh zabihi

I'm often asked

اغلب از من پرسیده می‌شود

why I do art,

که چرا فعالیت هنری انجام می‌دهم؟

what do I want to say with my art photography,

قصد دارم با عکاسی هنری، چه چیزی بگویم؟

and what is the use of it?

و این کار چه استفاده‌ای دارد؟

Once in a while I start to worry

گاهی به این فکر می‌کنم

how to actually measure the impact from the art

که واقعاً چگونه می‌توان تأثیر هنر را اندازه گرفت

like we do with medicine or technology,

همانطور که این کار را در پزشکی یا فناوری انجام می‌دهیم،

where we can see the results and calculate it.

که بتوانیم نتایج را ببینیم و آن را محاسبه کنیم.

Then I would finally be able to explain to my mother my art

آن وقت دیگر می‌توانم هنرم را به مادرم توضیح دهم

with real numbers.

با اعداد واقعی.

But my art is so far from metrics,

اما هنر من فاصله زیادی از معیارها دارد،

and moreover, my photography is widely exposing the theme of escapism.

و علاوه بر آن، عکاسی من به نمایش موضوع فرار از واقعیات می‌پردازد.

My theory is that all of us

تئوری من این است که همه ما

struggle sometimes to escape

زمان‌هایی برای فرار تلاش می‌کنیم

in order to analyze our reality,

تا واقعیت خود را تحلیل کرده،

appreciate it or change.

[و در نهایت] آن را بپذیریم یا تغییر دهیم.

I don't work with daily life as it is,

کار من مربوط به زندگی روزمره نیست،

and I'm not a documentary photographer

و من یک عکاس مستند

in the common sense.

به شکل منطقی نیستم.

But I am a documentary photographer

ولی من یک عکاس مستند

in a different sense.

از با مفهومی دیگر هستم.

I document dreams.

من رویاها را مستند می‌کنم.

I work with daily life as it could be,

کار من مربوط به زندگی روزمره‌ای است که به شکلی که من آن را تصور می‌کنم،

as I imagine it.

می‌توانست وجود داشته باشد.

I am a daydreamer, but at the same time I love things that are authentic

من یک خیال‌پرداز هستم، اما همزمان عاشق چیز‌های معتبر هستم

and deal with our innermost nature,

و با ذات درونی‌مان سر و کار دارم،

which I would never want to escape from.

که هیچ‌وقت نمی‌خواهم از آن فرار کنم.

I adore complicated personalities,

من به شخصیت‌های پیچیده عشق می‌ورزم،

and real life inspires me to create my images.

و زندگی واقعی الهام‌بخش من برای خلق تصاویر هستند.

Real life inspires our escape,

زندگی واقعی الهام‌بخش فرار ما است،

and sometimes that escape is very needed.

و گاهی خیلی به این فرار نیاز داریم.

I believe heroes are not created easily,

من باور دارم قهرمان‌ها به سادگی خلق نشده‌اند،

and I choose to work with individuals

و من افرادی را برای کار انتخاب می‌کنم

who are survivors

که بازمانده هستند

and facing everyday routines

و با زندگی روزمره مواجه هستند

that are not always full of color,

که همیشه رنگی نیست،

people who are on their way to a better life,

مردمی که به سمت یک زندگی بهتر در حرکتند،

fighting against life circumstances.

و با شرایط زندگی مبارزه می‌کنند.

Why do I choose people like that for my models?

چرا من چنین مردمی را به عنوان مدل انتخاب می‌کنم؟

Because I've been in that position myself,

چون خودم در چنین موقعیتی بوده‌ام،

when I had to learn how to survive in real life.

زمانی که مجبور بودم یاد بگیرم چگونه در زندگی واقعی دوام بیاورم.

I was a student living abroad in London.

من دانشجویی بودم که خارج از کشورم در لندن زندگی می‌کردم.

I was working at two places at the same time as a waitress.

همزمان در دو جا به عنوان پیشخدمت کار می‌کردم.

Obviously that wasn't my dream job,

واضح است که این شغل رویاهایم نبود،

but I decided to play a game

اما تصمیم به بازی گرفتم

where I imagined that I am taking a role in a film,

که در آن تصور می‌کردم در حال نقش بازی کردن در یک فیلم هستم،

and in the film I am a waitress,

و در آن فیلم من یک پیشخدمت هستم،

and I need to act great.

و باید این نقش را عالی بازی کنم.

I used to dye my hair and brows to gingerette,

من عادت داشتم مو و ابروهایم را رنگ کرده و قرمز کنم.

I changed my hair to curly perm,

مدل موهایم را به فر تغییر دادم،

I lost weight

وزن کم کردم

and made myself believe

و باور کردم

I am just a character acting in a film.

که تنها یک کاراکتر در یک فیلم هستم.

That isn't forever,

این برای همیشه نیست،

that is all just temporary.

همه‌اش فقط موقتی است.

That helped me a lot.

این کار خیلی به من کمک کرد.

It motivated me to change my life

به من انگیزه داد که زندگی‌ام را تغییر دهم

and take a hard time as a game.

و زمان‌های سخت را مثل یک بازی سپری کنم.

Now, as an artist,

حالا، به عنوان یک هنرمند،

I am creating different lives for my models

زندگی‌های متفاوتی را برای مدل‌هایم خلق می‌کنم

in order to give them the experience of being someone else in reality.

تا برایشان تجربه‌ای از تبدیل شدن به شخص دیگری در واقعیت فراهم کنم.

Through the photographic process,

در طول فرآیند عکاسی،

all of my models become like silent movie actors.

تمام مدل‌هایم مثل بازیگران فیلم‌های صامت می‌شوند.

They are captured at the moment

زمانی از آن‌ها عکس گرفته می‌شود

when they believe in being someone else entirely.

که باور می‌کنند کاملاً شخص دیگری هستند.

In order to create a new reality in its entirety,

برای خلق یک واقعیت جدید به صورت کامل،

I physically create every single thing in my work,

من به صورت فیزیکی تمام جزئیات را در کارم ایجاد می‌کنم،

sometimes from outfits to the stage.

گاهی اوقات از لباس تا صحنه.

Because I work with analogues,

چون من به صورت آنالوگ عکاسی می‌کنم،

and I don't make any digital manipulations to my photographs,

و هیچ دستکاری دیجیتالی در عکس‌هایم انجام نمی‌دهم،

I need everything to take place in reality,

من نیاز دارم که همه‌چیز در واقعیت رخ دهد،

in spite of the fact that nowadays,

با وجود این که امروزه،

digitally, you can create pretty much everything.

تقریباً همه چیز را می‌توان به صورت دیجیتال خلق کرد.

I don't like this path.

من آن مسیر را دوست ندارم.

Even if that reaches perfection,

حتی اگر به کمال برسد،

I see the beauty in authenticity of making,

من زیبایی را در اعتبارِ خلق کردن می‌بینم،

and that's impossible without flaws.

و این کار بدون نقص امکان‌پذیر نیست.

A digitally manipulated photograph

یک عکس دستکاری‌شده به صورت دیجیتال

is not true for me.

برای من واقعیت ندارد.

It doesn't capture anything real.

هیچ چیز را به صورت واقعی ثبت نمی‌کند.

It's not experienced, not motivating.

تجربه نشده است، هیجان‌انگیز نیست.

It's like, instead of going traveling,

مثل این است که به جای رفتن به سفر،

you look at someone else's travel photographs.

به عکس‌های سفر فرد دیگری نگاه کنید.

What I find so exciting

چیزی که من آن را خیلی هیجان‌انگیز می‌یابم،

is the ability to make people's dreams of being someone else a reality.

توانایی تبدیل کردن رویای افراد برای تبدیل شدن به شخص دیگری، به واقعیت است.

That's like a drug

این مثل دارویی است

which pushes me to keep working,

که من را به کار کردن تشویق می‌کند،

even without metrics.

حتی بدون معیار.

One of my models

یکی از مدل‌های من

had always dreamed of being seen as a warrior,

همیشه این رویا را داشت که یک جنگجو باشد،

but she wasn't able to do sports because of her health problems.

اما به دلیل مشکلات سلامتی، قادر به ورزش کردن نبود.

Half a year ago, she passed away

شش ماه پیش، به دلیل بیماری قلبی

from heart disease at the age of 22.

در سن ۲۲ سالگی از دنیا رفت.

But two days before her death,

اما دو روز قبل از مرگش،

the images we spent months working on together

تصویری که ماه‌ها بر روی آن کار کرده بودیم

of her as a warrior she dreamed of becoming

از او به عنوان جنگجویی که آرزوی تبدیل شدن به آن را داشت

were published at a large exhibition in Milan by Vogue Magazine.

توسط مجله وُگ در یک نمایشگاه بزرگ در میلان منتشر شد.

All her life was about overcoming.

تمام زندگی‌اش مربوط به غلبه [بر بیماری] بود.

Before she died, she had known

پیش از آن که بمیرد، می‌دانست

that thousands of people saw her image from the land of escapism

که هزاران نفر تصویر او را در سرزمین فرار از واقعیت دیدند

and believed in her as a brave and fearless warrior.

و او را به عنوان یک جنگجوی شجاع و نترس باور کردند.

For my work, I invite people to play a game

من، در کارم مردم را به یک بازی دعوت می‌کنم

like we all used to as children

مثل بازی‌هایی که در بچگی انجام می‌دادیم،

when we pretend to be someone else

زمانی که وانمود می‌کردیم شخص دیگری هستیم

and that process made us really happy.

و این کار ما را بسیار خوشحال می‌کرد.

To my mind it is important for grown-ups.

از نظر من، این کار برای بزرگسالان هم مهم است.

We need these transformations

ما به این دگرگونی‌ها نیاز داریم

to enact this in the name of art.

به پذیرش آنها به عنوان هنر.

It gives us the very real feeling of being important and powerful

این کار به ما احساسی واقعی از مهم و قدرتمند بودن می‌دهد

in order to influence our reality.

برای تأثیرگذاری بر واقعیت خودمان.

I know this from my own personal experience.

من این را از تجربه شخصی خودم فهمیده‌ام.

I have had so many versions of myself

من نسخه‌های بسیار زیادی از خودم داشته‌ام

through my self-portraits

در پرتره‌هایی که از خودم گرفته‌ام

that I've been many different characters.

که در آنها شخصیت‌های متفاوتی بوده‌ام.

Being someone else in the land of escapism

شخص دیگری بودن در سرزمین فرار از واقعیت

doesn't exactly give us numbers that we can gauge,

دقیقاً به ما اعدادی قابل اندازه‌گیری نمی‌دهد،

but it's like a real lost form of magic

اما مثل یک جادوی گم شده است

which exists but can't be measured.

که وجود دارد اما نمی‌توان آن را اندازه گرفت.

There is a unique power in art

در هنر قدرت خاصی برای تغییر

to transform and lift our limits.

و از میان برداشتن محدودیت‌هایمان وجود دارد.

Art creates what I call a conjured life,

هنر چیزی خلق می‌کند که من آن را زندگی ظاهرشده از جادو می‌نامم،

which helps our existence

که به زندگی ما کمک می‌کند

and pushes, motivates and inspires us to dwell

و به ما این انگیزه و الهام را می‌دهد

and express ourselves

که خودمان را بدون معیارها یا محاسبات بیان کنیم.

without metrics or calculations.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق)