Why language is humanity's greatest invention | David Peterson

Translator: Mansoureh Hadavand Reviewer: Masoud Motamedifar

قاشق‌ها.

Spoons.

Cardboard boxes.

جعبه‌های مقوایی.

Toddler-size electric trains.

قطار اسباب بازی کودکان.

Holiday ornaments.

لوازم تزئین کریسمس.

Bounce houses.

خانه‌های بادی.

Blankets.

پتوها.

Baskets.

سبدها.

Carpets.

فرش‌ها.

Tray tables.

میزهای تاشو.

Smartphones.

تلفن‌های هوشمند.

Pianos.

پیانوها.

Robes.

لباس‌های خواب.

Photographs.

عکس‌ها.

What do all of these things have in common,

وجه مشترک همه اینها،

aside from the fact they're photos that I took in the last three months,

جز اینکه عکس‌هایی هستند که همه را در سه ماه اخیر گرفته‌ام،

and therefore, own the copyright to?

و خوب حق کپی رایت دارم، چیست؟

(Laughter)

(خنده حضار)

They're all inventions

اینها همه اختراعات هستند

that were created with the benefit of language.

که با استفاده از زبان به وجود آمده‌ا‌ند.

None of these things would have existed without language.

هیچ کدام از این‌‌ها بدون وجود زبان وجود نداشتند.‌

Imagine creating any one of those things

تصور کنید بخواهید یکی از آنها را تولید کنید

or, like, building an entire building like this,

یا مانند ساخت یک ساختمان مثل این،

without being able to use language

بدون اینکه بتوانید از زبان استفاده کنید

or without benefiting from any knowledge that was got by the use of language.

یا از اطلاعاتی که با لستفاده از زبان به دست آمده بهره ببرید.

Basically, language is the most important thing

در واقع زبان مهمترین چیز

in the entire world.

در تمام دنیاست.

All of our civilization rests upon it.

که تمام تمدن‌ها بر اساس آن شکل گرفته‌ا‌ند.

And those who devote their lives to studying it --

و کسانی که زندگیشان را وقف مطالعه زبان می‌کنند---

both how language emerged, how human languages differ,

هم صرف چگونگی پیدایش زبان و اینکه چطور زبان‌های بشری متفاوتند،

how they differ from animal communication systems --

و چرا با سیستم‌های ارتباطی حیوانات متفاوت است می‌کنند

are linguists.

زبان‌شناس هستند.

Formal linguistics is a relatively young field, more or less.

شاخه‌ی زبانشناسی تقریبا رشته نوپایی است.

And it's uncovered a lot of really important stuff.

و از مسائل مهمی پرده برداشته است.

Like, for example, that human communication systems

برای مثال مانند آن سیستم‌های ارتباطی بشری

differ crucially from animal communication systems,

تفاوت فاحشی با سیستم ارتباطی حیوانات دارند،

that all languages are equally expressive,

که همه زبان‌ها بطور یکسان رسا هستند،

even if they do it in different ways.

حتی اگر به شیوه‌های مختلف عمل کنند.

And yet, despite this,

اگرچه، برخلاف این،

there are a lot of people who just love to pop off about language

مردم زیادی دوست دارند که راجع به زبان جنجال به پا کنند

like they have an equal understanding of it as a linguist,

طوری که انگار آگاهی‌شان در سطح یک زبان شناس است،

because, of course, they speak a language.

تنها به خاطر اینکه به یک زبان مسلط هستند.

And if you speak a language, that means you have just as much right

و انگار اگر یک زبان را صحبت کنی، این حق را پیدا می‌کنی که

to talk about its function as anybody else.

راجع به نحوه عملکرد آن نظر بدهی.

Imagine if you were talking to a surgeon,

انگار هنگام صحبت با یک جراح قلب بگویید:

and you say, "Listen, buddy.

«گوش کن رفیق.

I've had a heart for, like, 40 years now.

من این قلب را حدود ۴۰ سال است که دارم.

I think I know a thing or two about aortic valve replacements.

فکر کنم چیزایی راجع به عمل دریچه‌ی آئورت بدانم.

I think my opinion is just as valid as yours."

فکر کنم نظرم به اندازه‌ی نظر تو موثق باشد.»

And yet, that's exactly what happens.

این دو مثال دقیقا مشابه هستند.

This is Neil deGrasse Tyson, saying that in the film "Arrival,"

این نقل قول نیل دگراس تایسون در فیلم «ورود» است،

he would have brought a cryptographer --

او باید یک رمزنگار می‌آورد --

somebody who can unscramble a message in a language they already know --

کسی که بتواند پیغامی که به زبان آن مسلط است را رمزگشایی کند --

rather than a linguist,

تا یک زبان شناس،

to communicate with the aliens,

تا با موجودات فضایی ارتباط بگیرد،

because what would a linguist --

چون حضور یک زبان‌شناس --

why would that be useful in talking to somebody

چرا در صحبت کسی که حتی زبانش را نمی‌دانیم

speaking a language we don't even know?

حضور زبان شناس می‌تواند مفید باشد؟

Though, of course, the "Arrival" film is not off the hook.

این را هم بگویم که این فیلم نمی‌تواند قسر در برود.

I mean, come on -- listen, film. Hey, buddy:

منظورم این است که --- گوش کن فیلم. ای رفیق:

there are aliens that come down to our planet in gigantic ships,

این موجودات با کشتی‌های بزرگ فضایی به سیاره‌ی ما می‌آیند،

and they want to do nothing except for communicate with us,

تا فقط بتوانند با ما ارتباط برقرار کنند،

and you hire one linguist?

بعد شما فقط یک زبان شناس استخدام می‌کنید؟

(Laughter)

(خنده حضار)

What's the US government on a budget or something?

ببینم نکند دولت آمریکا بودجه‌اش محدود است؟

(Laughter)

(خنده حضار)

A lot of these things can be chalked up to misunderstandings,

خیلی چیز‌ها ممکن است اشتباه فهمیده شوند،

both about what language is and about the formal study of language,

هم در مورد زبان و هم در مورد مطالعه رسمی زبان

about linguistics.

و علم زبانشناسی.

And I think there's something that underlies a lot of these misunderstandings

به نظر من یک مساله دلیل اصلی تمامی این سو تفاهم‌هاست

that can be summed up by this delightful article in "Forbes,"

که می‌تواند در مقاله‌ای دلپذیر در مجله «فوربز» خلاصه شود

about why high school students shouldn't learn foreign languages.

که در مورد این است که دانش آموزان نباید زبان خارجی یاد بگیرند.

I'm going to pull out some quotes from this,

من تمام نقل قول‌ها را از این مقاله می‌آورم،

and I want you to see if you can figure out

و ببینم شما قادر خواهید بود که بفهمید

what underlies some of these opinions and ideas.

چه چیزی در پس زمینه این عقاید و نظرات قرار دارد.

"Americans rarely read the classics, even in translation."

«آمریکایی‌ها به ندرت ادبیات کلاسیک یا حتی ترجمه‌ی آنرا می‌خوانند.»

So in other words, why bother learning a foreign language

به عبارت دیگر چرا زحمت یادگیری زبان دیگری را به خود بدهند

when they're not even going to read the classic in the original anyway?

وقتی قرار نیست ادبیات کلاسیک را به زبان اصلی بخوانند؟

What's the point?

نکته آن چیست؟

"Studying foreign languages in school is a waste of time,

«خواندن زبا‌‌‌ن‌های خارجی در مدرسه اتلاف وقت است،

compared to other things that you could be doing in school."

وقتی می‌توانی کارهای دیگری به جای آن انجام دهی.»

"Europe has a lot of language groups clustered in a relatively small space."

«اروپا چندین گروه زبانی را در یک فضای کوچک دور هم جمع کرده است.»

So for Americans, ah, what's the point of learning another language?

بنابراین برای آمریکایی‌ها، چه لزومی دارد که زبان دیگری یاد بگیرند؟

You're not really going to get a lot of bang for your buck out of that.

از این کار چیز زیادی عایدشان نمی‌شود.

This is my favorite,

این کار موردعلاقه من است

"A student in Birmingham would have to travel

«یک دانش آموز دربیرمنگام ممکن است ۱,۸۰۰کیلومتر

about a thousand miles to get to the Mexican border,

سفر کند تا به مرز مکزیک برسد،

and even then, there would be enough people who speak English to get around."

اما بازهم در آنجا عده‌ای هستند که با او انگلیسی صحبت کنند تا کارش را راه بیندازد.»

In other words, if you can kind of wave your arms around,

به عبارت دیگر، اگر می‌توانید دست تکان بدهید،

and you can get to where you're going,

می‌توانید خودتان را به مقصد برسانید

then there's really no point in learning another language anyway.

و هیچ نیازی به یادگیری یک زبان دیگر ندارید.

What underlies a lot of these attitudes is the conceptual metaphor,

چیزی که باعث این نگرش می‌شود این استعاره ذهنی است،

language is a tool.

که زبان یک ابزار است.

And there's something that rings very true about this metaphor.

و یک چیز کاملا راجع به این استعاره صدق می‌کند.

Language is kind of a tool

زبان یک جور ابزار است

in that, if you know the local language, you can do more than if you didn't.

از این جهت که با دانستن یک زبان محلی کار بیشتری از دستمان برمی‌آید.

But the implication is that language is only a tool,

اما مفهوم آن این است که زبان تنها یک ابزار است،

and this is absolutely false.

و این برداشت کاملا غلط است.

If language was a tool, it would honestly be a pretty poor tool.

اگر زبان تنها یک وسیله بود وسیله‌ی به درد نخوری می‌شد.

And we would have abandoned it long ago for something that was a lot better.

و سال‌ها پیش باید آن را کنار می‌گذاشتیم و می‌رفتیم سراغ یک وسیله بهتر.

Think about just any sentence.

به یک جمله فکر کنید.

Here's a sentence that I'm sure I've said in my life: "Yesterday I saw Kyn."

مثلا این یک جمله است که قطعا آن را گفته‌ام، «دیروز کین را دیدم.»

I have a friend named Kyn.

دوستی به نام کین دارم.

And when I say this sentence, "Yesterday I saw Kyn,"

و وقتی من این جمله را می‌گویم «دیروز کین را دیدم.»

do you think it's really the case

به نظرتان هرچیزی که در

that everything in my mind is now implanted in your mind

با گفتن این جمله در ذهن من نقش می‌بندد در ذهن شما هم همان

via this sentence?

تداعی می‌شود؟

Hardly, because there's a lot of other stuff going on.

به سختی، زیرا که چیزهای زیادی در جریان است.

Like, when I say "yesterday,"

مثل وقتی که می‌گویم «دیروز»

I might think what the weather was like yesterday because I was there.

ممکن است به هوای دیروز فکر کنم در جایی که بودم.

And if I'm remembering,

و اگر به خاطر داشته باشم

I'll probably remember there was something I forgot to mail, which I did.

یک بسته را یادم رفته بود که ارسال کنم و کردم.

This was a preplanned joke, but I really did forget to mail something.

این جز سخنرانی بود اما واقعا یادم رفته است که آنرا بفرستم.

And so that means I'm going to have to do it Monday,

که به این معناست که دوشنبه باید بفرستم.

because that's when I'm going to get back home.

چون قرار است که دوشنبه به خانه برگردم.

And of course, when I think of Monday,

و البته که وقتی به دوشنبه فکر می‌کنم،

I'll think of "Manic Monday" by the Bangles. It's a good song.

یاد آهنگ «دوشنبه‌های آبی» گروه بنگل می‌افتم. آهنگ خوبی است.

And when I say the word "saw," I think of this phrase:

و وقتی واژه «اره» را بکار می‌برم به این عبارت فکر می‌کنم:

"'I see!' said the blind man as he picked up his hammer and saw."

«می‌بینم! مرد کور همانطور که چکش و اره‌اش را برمی‌داشت گفت.»

I always do.

همیشه این کار را می‌کنم.

Anytime I hear the word "saw" or say it, I always think of that,

وقتی واژه‌ی «اره» را می‌شنوم، همیشه به آن فکر می‌کنم،

because my grandfather always used to say it,

چون پدر بزرگم همیشه آنرا تکرار می‌کرد،

so it makes me think of my grandfather.

یاد پدر بزرگم می‌افتم.

And we're back to "Manic Monday" again, for some reason.

باز برگشتیم به آهنگ «دوشنبه‌های آبی»، بنا به دلایلی.

And with Kyn, when I'm saying something like, "Yesterday I saw Kyn,"

در مورد کن وقتی می‌گویم «دیروزکن را دیدم،»

I'll think of the circumstances under which I saw him.

به شرایطی که کن را دیدم فکر می‌کنم.

And this happened to be that day. Here he is with my cat.

این اتفاق همان روز افتاد. اینجا او با گربه من است.

And of course, if I'm thinking of Kyn,

والبته وقتی به کن فکر می‌کنم،

I'll think he's going to Long Beach State right now,

به این فکر می‌کنم که می‌خواهد به لانگ بیچ سفر کند،

and I'll remember that my good friend John and my mother

و بعد به یاد می‌آورم که دوست خوبم جان و مادرم

both graduated from Long Beach State,

از دانشگاه لانگ بیچ فارغ التحصیل شدند،

my cousin Katie is going to Long Beach State right now.

دختر عمویم کیتی قرار است به لانگ بیچ برود.

And it's "Manic Monday" again.

و دوباره «جنون دوشنبه‌».

But this is just a fraction of what's going on in your head

این فقط بخشی از چیزی است که موقع صحبت کردن

at any given time while you are speaking.

در ذهن شما اتفاق می‌افتد.

And all we have to represent the entire mess

و این تنها بخش کوچکی از تمام هرج و مرجی است که

that is going on in our head, is this.

در ذهن ما رخ می‌دهد.

I mean, that's all we got.

چیزی که همه ما داریم.

(Laughter)

(خنده حضار)

Is it any wonder that our system is so poor?

جای تعجب ندارد که چرا انقدر سیستم ما ضعیف عمل می‌کند؟

So imagine, if I can give you an analogy,

خوب تصور کنید، اگر می‌خواستم مقایسه‌ای بکنم،

imagine if you wanted to know what is it like to eat a cake,

تصور کنید اگر می‌خواستید بدانید خوردن یک کیک چه حسی دارد،

if instead of just eating the cake,

اما به جای خوردن کیک،

you instead had to ingest the ingredients of a cake,

مواد تشکیل دهنده‌ی آن را می‌خوردید

one by one,

جدا جدا،

along with instructions

همراه با دستور عمل

about how these ingredients can be combined to form a cake.

اینکه این مواد می‌توانند با هم ترکیب شوند تا کیک درست شود.

You had to eat the instructions, too.

باید دستور عمل را هم می‌خوردید.

(Laughter)

(خنده حضار)

If that was how we had to experience cake,

اگر قرار بود این شکلی یک کیک را امتحان کنیم،

we would never eat cake.

هیچگاه کیک نمی‌خوردیم.

And yet, language is the only way -- the only way --

اما هنوز، زبان تنها راه -- تنها راهی -- است که

that we can figure out what is going on here, in our minds.

می‌توان پی برد در مغز ما چه می‌گذرد.

This is our interiority,

این در ضمیر ماست،

the thing that makes us human,

چیزی که باعث می‌شود انسان باشیم

the thing that makes us different from other animals,

چیزی که مارا از حیوانات متمایز می‌کند،

is all inside here somewhere,

همه این داخل هستند،

and all we have to do to represent it is our own languages.

و ما باید آن را به زبان خود شرح بدهیم.

A language is our best way of showing what's going on in our head.

زبان بهترین راه برای این است که نشان دهیم در ذهن ما چه می‌گذرد.

Imagine if I wanted to ask a big question, like:

تصور کنید اگر از شما سوالی پیچیده مثل این بپرسم:

"What is the nature of human thought and emotion?"

«ذات افکار و احساس انسانی چگونه است؟»

What you'd want to do

کاری که می‌کنید

is you'd want to examine as many different languages

این است که تا آنجا که می‌توانید زبان‌های مختلف را

as possible.

مطالعه می‌کنید.

One isn't just going to do it.

یک نفر قادر به انجام آن نخواهد بود.

To give you an example,

برای مثال

here's a picture I took of little Roman,

این عکسی است که از رومن کوچولو گرفته‌ام،

that I took with a 12-megapixel camera.

که با یک دوربین ۱۲ مگاپیکسل گرفته شده است.

Now, here's that same picture with a lot fewer pixels.

حالا این همان عکس است که با دوربین پیکسل پایینتر گرفته شده است.

Obviously, neither of these pictures is a real cat.

مشخصا هیچ کدام از این‌ها یک گربه‌ی واقعی نیست.

But one gives you a lot better sense of what a cat is than the other.

اما یکی از دیگری حس بهتر به شما می‌دهد.

Language is not merely a tool.

زبان یک ابزار نیست.

It is our legacy,

زبان میراث ماست،

it's our way of conveying what it means to be human.

راهی برای نشان دادن انسان بودن است.

And of course, by "our" legacy, I mean all humans everywhere.

البته، منظورم از «میراث» تمام انسان‌ها در تمام دنیاست.

And losing even one language makes that picture a lot less clear.

و از دست دادن حتی یک زبان از شفافیت آن تصویر کم می‌کند.

So as a job for the past 10 years

بنابرین به عنوان یک شغل در ۱۰ سال اخیر

and also as recreation, just for fun,

و همینطور برای تفریح و سرگرمی،

I create languages.

من زبان‌هایی ابداع کرده‌ام.

These are called "conlangs,"

که «conlangs» نامیده می‌شوند،

short for "constructed languages."

صورت کوتاه واژه «زبان‌های ساختگی» است.

Now, presenting these facts back to back,

حالا که این حقایق را مطرح می‌کنم که داریم

that we're losing languages on our planet

بعضی زیان‌های سیاره‌مان را از دست می‌دهیم

and that I create brand-new languages,

و من زبان‌های جدیدی ابداع می‌کنم،

you might think that there's some nonsuperficial connection

ممکن است فکر کنید که رابطه عمیق‌تری

between these two.

بین این دو باشد.

In fact, a lot of people have drawn a line between those dots.

درواقع، خیلی‌ها هم هستند که این‌ها را و به هم ربط می‌دهند.

This is a guy who got all bent out of shape

این مرد خیلی دلخور شد وقتی فهمید

that there was a conlang in James Cameron's "Avatar."

زبان فیلم «آواتار» جیمزکامرون من درآوردی است.

He says,

او می‌گوید،

"But in the three years it took James Cameron

«در سه سالی که طول کشید تا جیمز کامرون

to get Avatar to the screen, a language died."

فیلم آواتار را به صحنه ببرد، یک زبان ازبین رفت.»

Probably a lot more than that, actually.

احتمالا چیزی بیشتر از یک زبان.

"Na'vi, alas, won't fill the hole where it used to be ..."

«Na'vi نمی‌تواند جای خالی آنرا را پر کند! افسوس»

A truly profound and poignant statement --

جمله‌ی عمیق و رقت‌باری است --

if you don't think about it at all.

اگر اصلا به آن فکر نکنید.

(Laughter)

(خنده حضار)

But when I was here at Cal,

من وقتی اینجا در کالیفرنیا بودم،

I completed two majors.

دو رشته را به پایان رساندم.

One of them was linguistics, but the other one was English.

یکی زبانشناسی بود و اما دیگری انگلیسی بود.

And of course, the English major, the study of English,

صد البته که رشته‌ی انگلیسی، مطالعات انگلیسی،

is not actually the study of the English language, as we know,

آنطورکه ما فکرمی‌کنیم مطالعه زبان انگلیسی نیست.

it's the study of literature.

بلکه مطالعه‌ی ادبیات است.

Literature is just a wonderful thing,

ادبیات یک رشته‌ی بی‌نظیر است

because basically, literature, more broadly, is kind of like art;

چرا که ادبیات اساسا یک هنر است؛

it falls under the rubric of art.

که زیرمجموعه هنر قرار می‌گیرد.

And what we do with literature,

و کاری که ما نویسندگان می‌کنیم،

authors create new, entire beings and histories.

با ادبیات شخصیت‌ها و تاریخ‌های کاملا جدیدی خلق می‌کنیم.

And it's interesting to us to see

و این برای ما بسیار جالب است که ببینیم

what kind of depth and emotion and just unique spirit

نویسندگان می‌توانند چه نوع عمق و روحیات و عواطف خاصی را

authors can invest into these fictional beings.

در این شخصیت‌های خیالی بگنجانند.

So much so, that, I mean -- take a look at this.

به نحوی که -- یک نگاه به این بیندازید.

There's an entire series of books

یک سری از کتاب‌ها وجود دارند

that are written about fictional characters.

که به موضوع شخصیت‌های داستانی پرداخته‌ا‌ند.

Like, the entire book is just about one fictional, fake human being.

مثلا کل یک کتاب راجع به یک شخصیت داستانی خیالی است.

There's an entire book on George F. Babbitt

یک کتاب کامل راجع به جرج ف‌ بابیت

from Sinclair Lewis's "Babbitt,"

از کتاب «بابیت» اثر سینکلر لوئیس است.

and I guarantee you, that book is longer than "Babbitt,"

من تضمین می‌کنم که این کتاب از «بابیت» طولانی‌تر است،

which is a short book.

که یک داستان کوتاه است.

Does anybody even remember that one?

کسی آن را به یاد دارد؟

It's pretty good, I actually think it's better than "Main Street."

کار خوبی است، به نظر من حتی از «خیابان اصلی» بهتر است.

That's my hot take.

این نظر من است.

So we've never questioned the fact that literature is interesting.

ما هیچ وقت این حقیقت که ادبیات جالب است را زیر سوال نبرده‌ایم.

But despite the fact,

برخلاف آن،

not even linguists are actually interested in what created languages can tell us

زبان‌شناسان هم علاقه چندانی به این که زبان‌‌های ساختگی می‌توانند به عنوان یک

about the depth of the human spirit just as an artistic endeavor.

تلاش هنری درباره عمق وجود انسان چه چیزی به ما بیاموزند ندارند.

I'll give you a nice little example here.

یک مثال کوچک می‌زنم.

There was an article written about me

سال‌ها پیش در مجله فارغ التحصیلان کالیفرنیا

in the California alumni magazine a while back.

مقاله‌ای راجع به من نوشته شده بود.

And when they wrote this article,

وقتی این مقاله را نوشتند،

they wanted to get somebody from the opposing side,

دنبال آدمی در جبهه مخالف من بودند،

which, in hindsight, seems like a weird thing to do.

که در نظر اول کمی عجیب به نظر می‌آید.

You're just talking about a person,

اینکه راجع به آدمی حرف می‌زنید

and you want to get somebody from the opposing side of that person.

و همزمان از یکی از مخالفان او می‌خواهید که حرف بزند.

(Laughter)

(خنده حضار)

Essentially, this is just a puff piece, but whatever.

مخصوصا که در حال تمجید آن آدم هستید، بگذریم.

So, they happened to get

موفق شدند که یکی از

one of the most brilliant linguists of our time,

برجسته‌ترین زبان شناسان زمان ما را پیدا کنند،

George Lakoff, who's a linguist here at Berkeley.

جورج لکاف که در دانشگاه برکلی زبان شناس است.

And his work has basically forever changed the fields of linguistics

کسی که آثارش برای همیشه شاخه‌ی زبان شناسی همچنین

and cognitive science.

علوم شناختی را عوض کرده است.

And when asked about my work and about language creation in general,

وقتی که از او درباره کار من و زبانی که ساخته‌ام سوال شد، او گفت،

he said, "But there's a lot of things to be done in the study of language.

«کارهای زیادی هست که باید در مطالعه زبان انجام شود.

You should spend the time on something real."

باید وقت خود را صرف چیزی واقعی کنید.»

Yeah.

بله.

"Something real." Does this remind you of anything?

«چیزی واقعی». این شما را یاد چیزی نمی‌اندازد؟

To use the very framework that he himself invented,

با استفاده از یکی از نظریه‌هایی که خودش ابداع کرده،

let me refer back to this conceptual metaphor:

بگذارید شما را به این استعاره ذهنی ارجاع دهم:

language is a tool.

زبان یک ابزار است.

And he appears to be laboring under this conceptual metaphor;

به نظر می‌رسد که او برمبنای همین استعاره ذهنی کارمی‌کند؛

that is, language is useful when it can be used for communication.

یعنی زبان وقتی مفید است که برای ایجاد ارتباط استفاده شود.

Language is useless when it can't be used for communication.

در غیراین صورت زبان بی‌استفاده است.

It might make you wonder: What do we do with dead languages?

ممکن است از خود سوال کنید: ما با زبان‌های مرده چه می‌کنیم؟

But anyway.

به هر حال.

So, because of this idea,

خوب، یه خاطر این عقیده،

it might seem like the very height of absurdity

ممکن است این نهایت پوچی باشد

to have a Duolingo course on the High Valyrian language

که یک دوره Duolingo برای یادگیری زبان High Valyrian بگذرانیم

that I created for HBO's "Game of Thrones."

که من برای سریال «تاج و تخت» در شبکه HBO خلق کردم.

You might wonder what, exactly, are 740,000 people learning?

ممکن است از خودتان بپرسید خوب این ۷۴۰،۰۰۰ نفر دقیقا چه چیزی یاد می‌گیرند؟

(Laughter)

(خنده حضار)

Well, let's take a look at it.

بیاید یک نگاهی به آن بیندازیم.

What are they learning?

چه چیزی یاد می‌گیرند؟

What could they possibly be learning?

چه چیزی می‌توانند یاد بگیرند؟

Well, bearing in mind that the other language for this --

اگر زبان انگلیسی را زبان مقابل آن در نظر بگیریم --

it's for people that speak English --

این برای انگلیسی زبانان است --

English speakers are learning quite a bit.

انگلیسی زبانان چیزهای زیادی یاد می‌گیرند.

Here's a sentence that they will probably never use for communication

مثلا این جمله که احتمالا آنها هیچوقت برای ارتباط استفاده نخواهند کرد

in their entire lives:

در تمام طول عمرشان:

"Vala ābre urnes."

"Vala ābre urnes."

"The man sees the woman."

یعنی «مرد زن را می‌بیند»

The little middle line is the gloss,

آن خط میانی کوچک فهرست معانی آن است،

so it's word for word, that's what it says.

بنابرایت ترجمه‌ی لغت به لغت آن می‌شود این.

And they're actually learning some very fascinating things,

و آنها چیزهای بسیار جالبی یاد می‌گیرند،

especially if they're English speakers.

مخصوصا اگر انگلیسی زبان باشند.

They're learning that a verb can come at the very end of a sentence.

یاد می‌گیرند که فعل می‌تواند در پایان جمله بیاید.

Doesn't really do that in English when you have two arguments.

در صورتی که در انگلیسی اتفاق نمی‌افتد وقتی دو استدلال دارید.

They're learning that sometimes

آنها یاد می‌گیرند که گاهی

a language doesn't have an equivalent for the word "the" -- it's totally absent.

یک زبان معادلی برای حرف تعریف «the» ندارد -- جای آن خالی است.

That's something language can do.

این کاری است که از زبان برمی‌آید.

They're learning that a long vowel can actually be longer in duration,

آنها یاد می‌گیرند که گاهی یک حرف صدادار می‌تواند طولانی‌تر باشد،

as opposed to different in quality,

به جای اینکه با کیفیت متفاوتی تولید شود

which is what our long vowels do; they're actually the same length.

همانطور که حروف صدادارکشیده ما هستند؛

They're learning that there are these little inflections.

آنها یاد می‌گیرند که این دستور زبان‌های کوچک وجود خارجی دارند.

Hmm? Hmm?

هوم؟ هوم؟

There are inflections called "cases" on the end of nouns --

این صرف پایانی اسم‌ها «حالات» نامیده می‌شود --

(Laughter)

(خنده)

that tell you who does what to whom in a sentence.

که می‎گوید چه کسی با چه کسی در یک جمله چکار می‌کند.

Even if you leave the order of the words the same

حتی وقتی ترتیب واژگانی را عوض نمی‌کنیم

and switch the endings,

و پایان‌ها را جابه‌جا می‌کنیم.

it changes who does what to whom.

و این نقش‌ها را در جمله عوض می‌کند.

What they're learning is that languages do things, the same things, differently.

چیزی که یاد می‌گیرند این است که زبان کارهای مختلفی انجام می‌دهد.

And that learning languages can be fun.

که به همین خاطر یادگیری زبان می‌تواند جالب باشد.

What they're learning is respect for Language: capital "L" Language.

چیزی که یاد می‌گیرند احترام گذاشتن به زبان است.

And given the fact that 88 percent of Americans only speak English at home,

و این حقیقت که ۸۸ درصد آمریکایی‌ها زبان انگلیسی را فقط در خانه صحبت می‌کنند،

I don't think that's necessarily a bad thing.

لزوما چیز بدی نیست.

You know why languages die on our planet?

می‌دانید چرا زبان‌ها در سیاره ما می‌میرند؟

It's not because government imposes one language on a smaller group,

به این خاطر نیست که دولت یک زبان را به گروه کوچک تحمیل می‌کند،

or because an entire group of speakers is wiped out.

یا چونکه گروه بزرگی از گویشوران آنها از بین می‌روند.

That certainly has happened in the past, and it's happening now,

این قبلا اتفاق افتاده و هنوز هم تکرار می‌شود،

but it's not the main reason.

اما دلیل اصلی این نیست.

The main reason is that a child is born to a family

دلیل اصلی این است که وقتی کودک در یک خانواده به دنیا می‌آید

that speaks a language that is not widely spoken in their community,

که زبانی را صحبت می‌کنند که جامعه آن را صحبت نمی‌کند،

and that child doesn't learn it.

کودک آن را یاد نمی‌گیرد.

Why?

چرا؟

Because that language is not valued in their community.

چون که جامعه آن زبان را به رسمیت نمی‌شناسد.

Because the language isn't useful.

چون آن زبان به کار نمی‌آید.

Because the child can't go and get a job if they speak that language.

چون آن کودک با آن زبان نمی‌تواند در جامعه کار پیدا کند.

Because if language is just a tool,

چرا که اگر زبان فقط یک ابزار است،

then learning their native language

در این صورت زبان بومی آنها

is about as useful as learning High Valyrian,

به مفیدی زبان High Valyrian می‌شود

so why bother?

پس چرا خود را به زحمت بیندازند؟

Now ...

حالا...

Maybe language study isn't going to lead to a lot more linguistic fluency.

شاید مطالعه‌ی زبان منجر به روان شدن زبانی نشود.

But maybe that's not such a big deal.

اما شاید این مساله‌ی مهمی نباشد.

Maybe if more people are studying more languages,

شاید اگر مردم بیشتر به مطالعه زبان‌های بیشتری بپردازند،

it will lead to more linguistic tolerance

موجب شود که تحمل زبانی بالا برود

and less linguistic imperialism.

و استعمار زبانی کمتر شود.

Maybe if we actually respect language for what it is --

شاید اگر ما بیشتر به زبان به خاطر خود آن احترام بگذریم --

literally, the greatest invention in the history of humankind --

که درواقع بزرگترین ابداع در تاریخ بشر است --

then in the future,

آن وقت در آینده،

we can celebrate endangered languages as living languages,

می‌توانیم احیا شدن زبان‌های در حال انقراض را جشن بگیریم،

as opposed to museum pieces.

برخلاف اشیای موجود در موزه.

(High Valyrian) Kirimvose. Thank you.

Kirimvose (زبان High Valyrian) متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)