Ajit Narayanan: A word game to communicate in any language

آجیت نارایانان: "بازیِ واژگان" برای ارتباط در هر زبانی

Translator: Roozbeh Fakhr Reviewer: Leila Ataei

I work with children with autism.

من با کودکان اوتیسمی کار می کنم.

Specifically, I make technologies

تخصصم، ساخت فناوری

to help them communicate.

برای کمک به اونها در ایجاد ارتباطه.

Now, many of the problems that children

امروز، بیشتر مشکلاتی که بچه های اوتیسمی

with autism face, they have a common source,

از اون رنج می برن، منبع مشترکی داره،

and that source is that they find it difficult

و اون منبع، سختیِ فهم

to understand abstraction, symbolism.

و درک علایم و انتزاعه.

And because of this, they have a lot of difficulty with language.

و به این دلیل، اون ها مشکلاتِ بسیاری با زبان دارند.

Let me tell you a little bit about why this is.

بذارید کمی براتون توضیح بدم.

You see that this is a picture of a bowl of soup.

این تصویر یک کاسه سوپ است.

All of us can see it. All of us understand this.

ما همه این رو می بینیم. ما همه این رو فهمیم.

These are two other pictures of soup,

دو تصویر دیگه از سوپ هم هست،

but you can see that these are more abstract

اما می بینید که انتزاعی ترند

These are not quite as concrete.

خیلی ملموس نیستند.

And when you get to language,

و وقتی به زبان برگردیم،

you see that it becomes a word

به یک کلمه می رسیم

whose look, the way it looks and the way it sounds,

که نه ظاهرش و نه صداش

has absolutely nothing to do with what it started with,

هیچ ربطی به خودش، یا چیزی که

or what it represents, which is the bowl of soup.

معرفشه نداره: یک کاسه سوپ!

So it's essentially a completely abstract,

بنابرین، این فقط یک معرفیِ کاملن انتزاعی

a completely arbitrary representation of something

و کاملن قراردادی از چیزی

which is in the real world,

در دنیای واقعیه،

and this is something that children with autism

و چیزیی هست که بچه های اوتیسمی

have an incredible amount of difficulty with.

مشکلات بسیار زیادی با اون دارند.

Now that's why most of the people that work with children with autism --

به همین دلیل، بیشتر کسانی که با بچه های اوتیسمی کار می کنند

speech therapists, educators --

- گفتار درمانان، مربی ها -

what they do is, they try to help children with autism

به اون ها کمک می کنن تا به جای کلمات

communicate not with words, but with pictures.

از تصاویر برای ارتباط استفاده کنند.

So if a child with autism wanted to say,

بنابرین اگه یک کودک اوتیسمی بخواد بگه:

"I want soup," that child would pick

"سوپ می خوام"، می تونه

three different pictures, "I," "want," and "soup,"

سه تصویر مختلف برداره: "من"، "می خوام"، "سوپ"

and they would put these together,

و با کنار هم چیدن اون ها،

and then the therapist or the parent would

درمان گر یا والدین، می تونن

understand that this is what the kid wants to say.

بفهمن کودک چی می خواد بگه.

And this has been incredibly effective;

این کار خیلی موثر بوده.

for the last 30, 40 years

برای ۳۰-۴۰ سال گذشته

people have been doing this.

مردم از این روش استفاده می کردند.

In fact, a few years back,

در واقع، چند سال پیش،

I developed an app for the iPad

من یک برنامه برای آی پد نوشتم

which does exactly this. It's called Avaz,

که دقیقن همین کار رو انجام می ده. اسمش هست "آواز"

and the way it works is that kids select

بچه ها تصویری رو که می خوان

different pictures.

انتخاب می کنن؛

These pictures are sequenced together to form sentences,

این تصاویر برای ساخت جمله، دنبال هم قرار می گیرند،

and these sentences are spoken out.

و جملات با صدا پخش می شن.

So Avaz is essentially converting pictures,

بنابراین "آواز" اساسا مبدل تصاویره.

it's a translator, it converts pictures into speech.

مترجمی که تصاویر رو به گفتار تبدیل می کنه.

Now, this was very effective.

خب، این خیلی موثر بود.

There are thousands of children using this,

هزاران کودک از اون استفاده می کنند،

you know, all over the world,

در سرتاسر دنیا.

and I started thinking about

به این فکر کردم که

what it does and what it doesn't do.

چه کاری انجام می ده، و چه کاری نه.

And I realized something interesting:

و به یک چیز جالب رسیدم:

Avaz helps children with autism learn words.

"آواز" به بچه های اوتیسمی کمک می کنه کلمات رو یاد بگیرند.

What it doesn't help them do is to learn

چیزی رو که کمکی به انجامش نمی کنه:

word patterns.

یادگیریِ الگوی کلماته.

Let me explain this in a little more detail.

بذارید کمی وارد جزییات شم.

Take this sentence: "I want soup tonight."

برای مثال: "من امشب سوپ می خوام."

Now it's not just the words here that convey the meaning.

در این مورد، تنها کلمات نیستند که معنا را انتقال می دهند.

It's also the way in which these words are arranged,

نحوه ی چیدمان این کلمات هم هست،

the way these words are modified and arranged.

نحوه ی تطبیق و چیدمانِ این کلمات.

And that's why a sentence like "I want soup tonight"

و به همین دلیل جمله ای مثل "من امشب سوپ می خوام"

is different from a sentence like

متفاوته از جمله ای مثل

"Soup want I tonight," which is completely meaningless.

" سوپ امشب من می خوام"، که کاملن بی معنیه.

So there is another hidden abstraction here

بنابراین، حالت انتزاعیِ پنهانِ دیگری هم هست

which children with autism find a lot of difficulty coping with,

که کنار اومدن باهاش، برای بچه های اوتیسمی خیلی سخته:

and that's the fact that you can modify words

این واقعیت که می شه کلمات رو تغییر داد

and you can arrange them to have

و برای انتقال معناهای مختلف

different meanings, to convey different ideas.

چیدمان اون ها رو عوض کرد.

Now, this is what we call grammar.

این همون چیزیه که بهش"دستور زبان" می گیم.

And grammar is incredibly powerful,

و "دستور زبان" واقعن قدرت مند است،

because grammar is this one component of language

چراکه این مؤلفه از زبان،

which takes this finite vocabulary that all of us have

به ما اجازه می ده تا با داشتن واژگان محدود که همگی می دونیم

and allows us to convey an infinite amount of information,

مقدار نامحدودی از اطلاعات رو انتقال بدیم.

an infinite amount of ideas.

حجم بی نهایتی از ایده ها.

It's the way in which you can put things together

با این شیوه می تونیم چیزها رو کنار هم بگذاریم،

in order to convey anything you want to.

تا هر چیزی رو که می خوایم، منتقل کنیم.

And so after I developed Avaz,

بعد از نوشتنِ "آواز"،

I worried for a very long time

این موضوع برای مدت طولانی نگرانم می کرد

about how I could give grammar to children with autism.

که چطور می تونم به بچه های اوتیسمی دستور زبان یاد بدم.

The solution came to me from a very interesting perspective.

این ایده از یه دیدگاه خیلی جالب سراغم اومد.

I happened to chance upon a child with autism

تصادفن با یک کودک اوتیسمی برخورد کردم

conversing with her mom,

که با مادرش حرف می زد...

and this is what happened.

این اتفاق افتاد:

Completely out of the blue, very spontaneously,

کاملن ناگهانی و خود به خود،

the child got up and said, "Eat."

بچه بلند شد و گفت" "بخور."

Now what was interesting was

حالا نکته ی جالب،

the way in which the mom was trying to tease out

تلاشی بود که مادر می کرد

the meaning of what the child wanted to say

تا منظور بچه رو از حرفی که زده بفهمه

by talking to her in questions.

در حالی که ازش سوال می پرسید.

So she asked, "Eat what? Do you want to eat ice cream?

اون پرسید: "چی بخوری؟ می خوای بستنی بخوری؟

You want to eat? Somebody else wants to eat?

تو می خوای بخوری؟ یکی دیگه می خواد بخوره؟

You want to eat cream now? You want to eat ice cream in the evening?"

الان می خوای بستنی بخوری؟ غروب می خوای بستنی بخوری؟

And then it struck me that

ناگهان ندایی بهم گفت

what the mother had done was something incredible.

کاری که مادر می کنه فوق العاده س.

She had been able to get that child to communicate

اون می تونست کاری کنه که بچه، بدون دستور زبان

an idea to her without grammar.

ایده ش رو منتقل کنه.

And it struck me that maybe this is what

و با خودم گفتم شاید این همون چیزیه که

I was looking for.

دنبالش می گشتم.

Instead of arranging words in an order, in sequence,

به جای قرار دادن واژگان در یک توالی مشخص،

as a sentence, you arrange them

برای تشکیل جمله، اونهارو جوری بچینی

in this map, where they're all linked together

که همه به هم مربوط باشن

not by placing them one after the other

نه با چیدن شون پشت سر هم

but in questions, in question-answer pairs.

بلکه به صورت سوال، در جفتهای سوال و جوابی.

And so if you do this, then what you're conveying

در این صورت، چیزی که منتقل می کنیم

is not a sentence in English,

یک جمله ی انگلیسی نیست،

but what you're conveying is really a meaning,

بلکه واقعن یک معناست.

the meaning of a sentence in English.

معنای جمله ای در انگلیسی.

Now, meaning is really the underbelly, in some sense, of language.

اما معنای زبان -یه جورایی- پنهان است.

It's what comes after thought but before language.

چیزیه که بعد از فکر و قبل از زبان می آد.

And the idea was that this particular representation

ایده به این صورت بود که این روشِ خاصِ ارائه

might convey meaning in its raw form.

ممکن بود بتونه معنا رو به صورت خام انتقال بده.

So I was very excited by this, you know,

می دونید، من خیلی هیجان زده بودم

hopping around all over the place,

از این طرف به اون طرف می پریدم،

trying to figure out if I can convert

تا بتونم مطمئن بشم آیا می شه همه

all possible sentences that I hear into this.

جمله های ممکن رو که می شنوم، به این روش تبدیل کنم.

And I found that this is not enough.

و فهمیدم که این کافی نیست.

Why is this not enough?

چرا این کافی نیست؟

This is not enough because if you wanted to convey

کافی نیست چون اگر بخوای چیزی رو

something like negation,

به صورت منفی انتقال بدی،

you want to say, "I don't want soup,"

مثلا: "من سوپ نمی خوام"،

then you can't do that by asking a question.

نمی شه در موردش سوال بپرسی.

You do that by changing the word "want."

این کار رو با تغییر واژه ی "می خوام" انجام می دی.

Again, if you wanted to say,

مثلن اگه بخوای بگی:

"I wanted soup yesterday,"

"دیروز سوپ می خواستم"

you do that by converting the word "want" into "wanted."

"می خوام" رو به "می خواستم" تغیر می دی.

It's a past tense.

یک فعلِ گذشته.

So this is a flourish which I added

بنابراین، برای تکمیل سیستم،

to make the system complete.

این رو بهش اضافه کردم.

This is a map of words joined together

این یک نقشه از واژگان متصل به هم

as questions and answers,

به صورتِ پرسش و پاسخ

and with these filters applied on top of them

و یک سری فیلتر در قسمت بالایی

in order to modify them to represent

برای اعمال تغییر در زمان و

certain nuances.

تفاوت های ظریف است.

Let me show you this with a different example.

بگذارید مثال دیگه ای بزنم.

Let's take this sentence:

مثل این جمله:

"I told the carpenter I could not pay him."

"به نجار گفتم که نمی تونم پولش رو بپردازم."

It's a fairly complicated sentence.

که انصافا یک جمله ی پیچیده است.

The way that this particular system works,

این طور که این سیستم کار می کنه،

you can start with any part of this sentence.

می تونید از هرجای جمله شروع کنید.

I'm going to start with the word "tell."

من با "گفتن" شروع می کنم.

So this is the word "tell."

خُب این واژه ی "گفتن"

Now this happened in the past,

این اتفاق در گذشته رخ داده،

so I'm going to make that "told."

پس به "گفتم" تغییرش می دم.

Now, what I'm going to do is,

حالا کاری که باید انجام بدم،

I'm going to ask questions.

سوال پرسیدن است.

So, who told? I told.

خُب... کی گفت؟ من گفتم.

I told whom? I told the carpenter.

به کی گفتم؟ به نجار گفتم.

Now we start with a different part of the sentence.

حالا با یه قسمتِ دیگه ی جمله شروع می کنیم

We start with the word "pay,"

با "پرداختن" مثلا.

and we add the ability filter to it to make it "can pay."

از فیلتر توانایی استفاده می کنیم تا توانایی در پرداخت رو نشون بدیم.

Then we make it "can't pay,"

بعد به "نمی تونه بپردازه" تغییرش می دیم.

and we can make it "couldn't pay"

و با اضافه کردن این فیلتر

by making it the past tense.

به گذشته تغییرش می دیم.

So who couldn't pay? I couldn't pay.

بنابراین کی نمی تونست بپردازه؟ من.

Couldn't pay whom? I couldn't pay the carpenter.

به کی نمی تونستم بپردازم؟ به نجار.

And then you join these two together

و بعد این دو تا رو به هم وصل می کنید

by asking this question:

با پرسیدن یک سوال:

What did I tell the carpenter?

به نجار چی گفتم؟

I told the carpenter I could not pay him.

"به نجار گفتم که نمی تونم پولش رو بپردازم."

Now think about this. This is

حالا به این فکر کنید. این...

—(Applause)—

(تشویق حضار)

this is a representation of this sentence

این یک ارائه از این جمله است،

without language.

بدون زبان.

And there are two or three interesting things about this.

دو سه نکته ی جالب وجود داره

First of all, I could have started anywhere.

اول این که: می تونستم از هرجا می خوام شروع کنم.

I didn't have to start with the word "tell."

مجبور نبودم با واژه ی "گفتن" شروع کنم.

I could have started anywhere in the sentence,

از هر جای جمله می شد شروع کنم،

and I could have made this entire thing.

و به همین جمله برسم.

The second thing is, if I wasn't an English speaker,

نکته ی دوم: اگر من انگلیسی زبان نبودم،

if I was speaking in some other language,

اگر به زبان دیگری حرف می زدم،

this map would actually hold true in any language.

این روش برای هر زبان دیگری جواب می داد.

So long as the questions are standardized,

بنابرین تا زمانی که پرسش ها استاندار باشند،

the map is actually independent of language.

این روش از زبان مستقل است.

So I call this FreeSpeech,

بنابراین بهش می گم: "گفتارِ مستقل ( فری اسپیچ)"

and I was playing with this for many, many months.

ماه های زیادی با این برنامه کار کردم.

I was trying out so many different combinations of this.

تا انواع مختلف ترکیبات رو امتحان کنم.

And then I noticed something very interesting about FreeSpeech.

تا به چیز خیلی جالبی در مورد "گفتار مستقل" برخوردم!

I was trying to convert language,

من داشتم تلاش می کردم زبان رو تبدیل کنم؛

convert sentences in English into sentences in FreeSpeech,

تبدیل جملات انگلیسی به جملات "گفتار مستقل،"

and vice versa, and back and forth.

و برعکس...

And I realized that this particular configuration,

و من متوجه شدم که این تنظیمات خاص،

this particular way of representing language,

این روش ویژه ارائه ی زبان،

it allowed me to actually create very concise rules

به من اجازه داده تا قوانین خیلی موجزی بسازم

that go between FreeSpeech on one side

که مابین "گفتار مستقل" از یه سو

and English on the other.

و انگلیسی از سوی دیگه قرار دارند.

So I could actually write this set of rules

بنابراین می تونستم مجموعه ای ازقوانینی رو بنویسم،

that translates from this particular representation into English.

که این نحوه خاص از ارائه را به انگلیسی ترجمه کنند.

And so I developed this thing.

و در نتیجه این برنامه رو نوشتم.

I developed this thing called the FreeSpeech Engine

برنامه ای به اسم موتور "گفتار مستقل"

which takes any FreeSpeech sentence as the input

که هر نوع جمله "گفتار مستقل" رو به عنوان ورودی می گیره

and gives out perfectly grammatical English text.

و از نظر دستوری، جمله ی درستِ انگلیسی می ده.

And by putting these two pieces together,

و با کنار هم گذاشتن این دو در کنار هم،

the representation and the engine,

برنامه ی "گفتار مستقل" و موتورش،

I was able to create an app, a technology for children with autism,

تونستم برنامه ای بنویسم، یک فناوری برای کمک به کودکان اوتیسمی؛

that not only gives them words

که نه تنها بهشون واژه می ده،

but also gives them grammar.

که دستور زبان هم می ده.

So I tried this out with kids with autism,

بنابراین اون رو با بچه های اوتیسمی امتحان کردم.

and I found that there was an incredible amount of identification.

و متوجه شدم که تطبیق فوق العاده ی داره.

They were able to create sentences in FreeSpeech

اون ها می تونستند با "گفتار مستقل" جمله بسازند،

which were much more complicated but much more effective

که از معادل انگلیسی اون،

than equivalent sentences in English,

خیلی پیچیده تر و خیلی مفیدتر بود!

and I started thinking about

این بود که به فکر فرو رفتم درباره این

why that might be the case.

که چرا باید این طور باشه.

And I had an idea, and I want to talk to you about this idea next.

و ایده ای به ذهنم اومد که می خوام درباره ش صحبت کنم.

In about 1997, about 15 years back,

حدود ۱۵ سال پیش، سال ۱۹۹۷

there were a group of scientists that were trying

گروهی از دانشمندان چگونگی پردازشِ زبان

to understand how the brain processes language,

توسط مغر رو بررسی می کردند.

and they found something very interesting.

و چیز خیلی جالبی کشف کردند.

They found that when you learn a language

این که وقتی شما به عنوان یک کودک زبان یاد می گیرید،

as a child, as a two-year-old,

یک کودکِ ۲ ساله،

you learn it with a certain part of your brain,

با قسمت مشخصی از مغز این کارُ می کنید.

and when you learn a language as an adult --

و وقتی به عنوان آدم برزگ زبان یاد می گیرید

for example, if I wanted to learn Japanese right now —

-مثلن اگر من الان بخوام ژاپنی یاد بگیرم-

a completely different part of my brain is used.

قسمت کاملن متفاوتی از مغزم استفاده می شه.

Now I don't know why that's the case,

نمی دونم چرا این طوره،

but my guess is that that's because

اما حدس می زنم به این دلیل که

when you learn a language as an adult,

وقتی به عنوان آدم بزرگ زبان یاد می گیرید،

you almost invariably learn it

این کار رو از طریق زبان محلی تون انجام می دید،

through your native language, or through your first language.

از طریق زبان مادری تون.

So what's interesting about FreeSpeech

نکته ی جالب در مورد "گفتار مستقل"،

is that when you create a sentence

موقع جمله ساختن است

or when you create language,

یا ایجاد زبان،

a child with autism creates language with FreeSpeech,

وقتی یک کودک اوتیسمی با "گفتار مستقل" زبان می سازه،

they're not using this support language,

از زبان کمکی استفاده نمی کنه!

they're not using this bridge language.

از یک پل ارتباطی کمک نمی گیره.

They're directly constructing the sentence.

مستقیم جمله رو می سازه.

And so this gave me this idea.

به دنبال این نکته، این ایده اومد:

Is it possible to use FreeSpeech

آیا می شه از " گفتار مستقل" استفاده کرد

not for children with autism

نه برای کودکانِ اوتیسمی،

but to teach language to people without disabilities?

که برای آموزش زبان به مردمِ سالم؟

And so I tried a number of experiments.

آزمایشات مختلفی انجام دادم.

The first thing I did was I built a jigsaw puzzle

اول یک پازل ساختم

in which these questions and answers

که این پرسش و پاسخ ها

are coded in the form of shapes,

به صورت اَشکال کدگذاری شده بودند.

in the form of colors,

به صورت رنگ.

and you have people putting these together

افراد اون ها رو کنار هم می چیدن

and trying to understand how this works.

و سعی می کردند نحوه ی کارش رو بفهمند.

And I built an app out of it, a game out of it,

و یک برنامه براش نوشتم، یک بازی،

in which children can play with words

که بچه ها با واژه ها بازی کنند،

and with a reinforcement,

و با یک کمک،

a sound reinforcement of visual structures,

یک کمکِ شنیداری از ساختارهای دیداری،

they're able to learn language.

می تونستن زبان یاد بگیرند.

And this, this has a lot of potential, a lot of promise,

و این پتانسیل بالایی داره، و نوید بخش است،

and the government of India recently

اخیرا، دولت هند

licensed this technology from us,

این فناوری رو از ما خرید.

and they're going to try it out with millions of different children

اونا می خوان این رو روی میلیون ها کودک آزمایش کنند

trying to teach them English.

بهشون انگلیسی یاد بدهند.

And the dream, the hope, the vision, really,

رویا، امید و الهام در واقع...

is that when they learn English this way,

هنگامی است که اون ها با این روش انگلیسی یاد بگیرند،

they learn it with the same proficiency

این که با همان کیفیتِ زبان مادری

as their mother tongue.

انگلیسی یاد بگیرند.

All right, let's talk about something else.

خُب، بیایید در مورد چیز دیگری صحبت کنیم.

Let's talk about speech.

درباره ی گفتار.

This is speech.

این گفتار است.

So speech is the primary mode of communication

گفتار، اولین حالت ارتباط است،

delivered between all of us.

که بین ما رایج شده.

Now what's interesting about speech is that

حالا چیزِ جالب در مورد گفتار این است که

speech is one-dimensional.

گفتار تک بُعدی است.

Why is it one-dimensional?

چرا تک بعدی است؟

It's one-dimensional because it's sound.

تک بعدی است، چون صداست.

It's also one-dimensional because

دلیل دیگر اینه که

our mouths are built that way.

ساختار دهان به این شکل است.

Our mouths are built to create one-dimensional sound.

دهان مان برای تولید صدای تک-بعدی ساخته شده.

But if you think about the brain,

اما اگر به مغز فکر کنید،

the thoughts that we have in our heads

افکاری که در سر داریم

are not one-dimensional.

تک-بعدی نیستند.

I mean, we have these rich,

افکار ما غنی،

complicated, multi-dimensional ideas.

پیچیده، و چند بعدی اند.

Now, it seems to me that language

به نظر می آد که زبان

is really the brain's invention

اختراعِ مغز است

to convert this rich, multi-dimensional thought

برای تبدیل این افکار غنی و چند بعدی

on one hand

از یک سو

into speech on the other hand.

به گفتار در سوی دیگر.

Now what's interesting is that

نکته ی جالب این است که

we do a lot of work in information nowadays,

امروزه ما تلاش زیادی در زمینه اطلاعات انجام می دیم،

and almost all of that is done in the language domain.

که تقریبن همه اون ها در دامنه ی زبان قرار می گیرند.

Take Google, for example.

برای مثال: گوگل.

Google trawls all these countless billions of websites,

گوگل تعداد بی شماری وب سایت میاره،

all of which are in English, and when you want to use Google,

که همه انگلیسی ان، و وقتی شما از گوگل استفاده می کنید،

you go into Google search, and you type in English,

به موتور جستجوی گوگل می رید، و به انگلیسی تایپ می کنید،

and it matches the English with the English.

و اون انگلیسی رو با انگلیسی تطبیق می ده.

What if we could do this in FreeSpeech instead?

چی می شد اگه ما این کار رو با "گفتار مستقل" انجام می دادیم؟

I have a suspicion that if we did this,

من فکر می کنم اگر این کار رو می کردیم،

we'd find that algorithms like searching,

الگوریتم هایی مثل جستجو،

like retrieval, all of these things,

یا بازیابی، همه شون

are much simpler and also more effective,

ساده تر و مفیدتر می شدند،

because they don't process the data structure of speech.

چون نیازی به پردازشِ ساختار گفتار نبود.

Instead they're processing the data structure of thought.

در ازاش، ساختار داده های تفکر پردازش می شه.

The data structure of thought.

ساختار داده های تفکر.

That's a provocative idea.

ایده محرکی است.

But let's look at this in a little more detail.

بیاید کمی وارد جزییات شیم.

So this is the FreeSpeech ecosystem.

خُب این اکو سیستمِ "گفتار مستقل"

We have the Free Speech representation on one side,

در یک سو ارائه دهنده "گفتار مستقل" رو داریم،

and we have the FreeSpeech Engine, which generates English.

و موتورِ "گفتار مستق" که انگلیسی تولید می کند.

Now if you think about it,

حالا اگر کمی فکر کنید،

FreeSpeech, I told you, is completely language-independent.

"گفتار مستقل" همون طور که گفتم، از زبان مستقل است.

It doesn't have any specific information in it

هیچ اطلاعات مشخصی در خودش نداره

which is about English.

که انگلیسی باشه.

So everything that this system knows about English

بنابرین هرچیزی که این سیستم در مورد انگلیسی می دونه

is actually encoded into the engine.

در واقع برای موتور کُد شده.

That's a pretty interesting concept in itself.

که این خودش مبحثِ خیلی جالبی است.

You've encoded an entire human language

تمام زبان انسان در یک نرم افزار

into a software program.

کد گذاری شده.

But if you look at what's inside the engine,

اما اگر به داخل این موتور نگاهی بندازید،

it's actually not very complicated.

می بینید خیلی پیچیده نیست.

It's not very complicated code.

کدهای پیچیده ای نداره.

And what's more interesting is the fact that

و چیزی که جالب است این حقیقت است که

the vast majority of the code in that engine

بیشتر کدهای این موتور

is not really English-specific.

در واقع لزوما انگلیسی نیستند.

And that gives this interesting idea.

و همین دلیلِ این ایده ی جالب

It might be very easy for us to actually

برامون خیلی ساده خواهد بود که

create these engines in many, many different languages,

این موتورها رو به خیلی از زبان های دیگر هم بنویسیم؛

in Hindi, in French, in German, in Swahili.

به هندی، فرانسه، آلمانی و سواحیلی.

And that gives another interesting idea.

و ایده جالبِ دیگری می آد.

For example, supposing I was a writer,

مثلا فکر کنید من نویسنده ام،

say, for a newspaper or for a magazine.

برای یک روزنامه یا مجله...

I could create content in one language, FreeSpeech,

می تونم مطالب رو فقط به یک زبان بنویسم: گفتار مستقل،

and the person who's consuming that content,

و کسی که می خواد مطلب رو بخونه،

the person who's reading that particular information

کسی که می خواد اون مطلب خاص رو بخونه

could choose any engine,

می تونه هر موتوری رو انتخاب کنه،

and they could read it in their own mother tongue,

و اون رو به زبان مادریش بخونه.

in their native language.

به زبانِ محلیش.

I mean, this is an incredibly attractive idea,

این ایده ی بسیار خوبی است،

especially for India.

مخصوصا برای هند.

We have so many different languages.

ما کلی زبان های مختلف داریم.

There's a song about India, and there's a description

ترانه ای در مورد هند هست

of the country as, it says,

که کشور رو توصیف می کنه:

(in Sanskrit).

(به زبان سانسکریت)

That means "ever-smiling speaker

یعنی "متکلم همیشه خندانِ

of beautiful languages."

زبان های زیبا."

Language is beautiful.

زبان زیباست!

I think it's the most beautiful of human creations.

فکر می کنم زیباترین ابداع بشر باشه.

I think it's the loveliest thing that our brains have invented.

فکر می کنم دوست داشتنی-ترین اختراع مغزمون باشه.

It entertains, it educates, it enlightens,

سرگرم می کنه، آموزش می ده و آگاه می کنه

but what I like the most about language

اما چیزی که بیشتر در موردش دوست دارم،

is that it empowers.

این است که قدرت می ده.

I want to leave you with this.

به عنوان حسن ختام،

This is a photograph of my collaborators,

این عکس همکارانِ من است.

my earliest collaborators

اولین همکارام

when I started working on language

وقتی کار روی زبان، اوتیسم،

and autism and various other things.

و خیلی چیزهای دیگر رو شروع کردم.

The girl's name is Pavna,

اسم اون دختر "پاونا"ست

and that's her mother, Kalpana.

و اون مادرشه، "کالپانا".

And Pavna's an entrepreneur,

"پاونا" مؤسس شرکت است،

but her story is much more remarkable than mine,

اما داستانش خیلی قابل توجه تر از مالِ من است؛

because Pavna is about 23.

چون "پاونا" حدود ۲۳ سال داره.

She has quadriplegic cerebral palsy,

و اون فلجِ مغزی-نخاعی است.

so ever since she was born,

از زمان تولدش،

she could neither move nor talk.

نه حرف می زنه، نه حرکت می کنه.

And everything that she's accomplished so far,

و هرچیزی که تا امروز انجام داده،

finishing school, going to college,

پایان تحصیلات، رفتن به دانشگاه،

starting a company,

تآسیس شرکت،

collaborating with me to develop Avaz,

همکاری با من برای نوشتن "آواز"،

all of these things she's done

همه کارهایی که انجام داده،

with nothing more than moving her eyes.

تنها با حرکت چشمان اش بوده.

Daniel Webster said this:

"دانیل وبستر" می گه:

He said, "If all of my possessions were taken

"اگر همه ی دارایی های من را بگیرند،

from me with one exception,

و فقط یک انتخاب داشته باشم،

I would choose to keep the power of communication,

قدرت ارتباط برقرار کردن را انتخاب می کنم،

for with it, I would regain all the rest."

که به وسیله ی آن، مابقی را دوباره کسب می کنم."

And that's why, of all of these incredible applications of FreeSpeech,

به همین دلیل... از بین تمام برنامه های "گفتار مستقل"،

the one that's closest to my heart

نزدیک ترین به قلب من،

still remains the ability for this

توانایی ی قدرت بخشیدن

to empower children with disabilities

به بچه های ناتوان است

to be able to communicate,

که بتونن حرف بزنند،

the power of communication,

تا برای کسب مابقی،

to get back all the rest.

قدرت ارتباط داشته باشند.

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

(تشویق حضار)

Thank you. (Applause)

ممنونم.

Thank you. Thank you. Thank you. (Applause)

(تشویق حضار)

Thank you. Thank you. Thank you. (Applause)

ممنونم.