How to write descriptively - Nalo Hopkinson

Gerçeğe dönüşen kurgu nasıl yazılır - Nalo Hopkinson

Çeviri: Gözde Zülal Solak Gözden geçirme: Suleyman Cengiz

We read fiction for many reasons.

Kurguyu, birçok nedenle okuyoruz.

To be entertained,

Eğlenmek için,

to find out who done it,

kimin yarattığını öğrenmek için,

to travel to strange, new planets,

ilginç, yeni gezegenlere gitmek için,

to be scared,

korkmak için,

to laugh,

to cry,

gülmek için,

ağlamak için,

to think,

düşünmek için,

to feel,

hissetmek için,

to be so absorbed that for a while we forget where we are.

bir anlığına nerede olduğumuzu unutarak kendimizi kaptırmak için.

So, how about writing fiction?

Peki, kurgu yazmaya ne dersiniz?

How do you suck your readers into your stories?

Okuyucuları hikâyelerinize nasıl çekersiniz?

With an exciting plot? Maybe.

Heyecan verici bir plan mı? Belki.

Fascinating characters? Probably.

Büyüleyici karakterler mi? Muhtemelen.

Beautiful language? Perhaps.

Güzel bir dil mi? Bir ihtimal.

"Billie's legs are noodles. The ends of her hair are poison needles.

"Billie'nin bacakları erişte. Saçlarının uçları ise zehirli iğne.

Her tongue is a bristly sponge, and her eyes are bags of bleach."

Dili kıllı bir sünger ve gözleri ise çamaşır suyu dolu."

Did that description almost make you feel as queasy as Billie?

Bu tanım size de Billie kadar bulantılı hissettirmedi mi?

We grasp that Billie's legs aren't actually noodles.

Billie'nin bacaklarının aslında erişte olmadığını anlıyoruz.

To Billie, they feel as limp as cooked noodles.

Billie'ye, pişmiş erişte kadar gevşek hissettiriyorlar.

It's an implied comparison, a metaphor.

Bu bir ima kıyaslaması, bir metafor.

So, why not simply write it like this?

Peki, neden bu şekilde yazmayalım ki?

"Billie feels nauseated and weak."

"Billie kusmak üzere ve zayıf hissediyor."

Chances are the second description wasn't as vivid to you as the first.

İkinci tanım muhtemelen birinci tanım kadar güçlü gelmiyor.

The point of fiction is to cast a spell,

Kurgunun amacı, bir büyü yapmaktır,

a momentary illusion that you are living in the world of the story.

hikâyenin dünyasında yaşadığınıza dair anlık bir illüzyon yaratmaktır.

Fiction engages the senses,

Kurgu duyulara bağlanır,

helps us create vivid mental simulacra

karakterlerin yaşadığı deneyimleri

of the experiences the characters are having.

zihinsel olarak güçlü şekilde hayal etmenizi sağlar.

Stage and screen engage some of our senses directly.

Sahne ve ekran, bazı duyularımızla doğrudan etkileşime geçer.

We see and hear the interactions of the characters and the setting.

Karakterlerin ve ortamın etkileşimini görür ve duyarız.

But with prose fiction,

Fakat düzyazı kurgusunda,

all you have is static symbols on a contrasting background.

çelişen bir arka plan üzerinde yalnızca sabit sembolleriniz vardır.

If you describe the story in matter of fact, non-tactile language,

Hikâyeyi gerçekçi olarak, dokunulmaz bir dille tanımlarsanız,

the spell risks being a weak one.

büyü zayıf bir hâl alabilir.

Your reader may not get much beyond interpreting the squiggles.

Okuyucunuz kelime oyunlarının ardına geçemeyebilir.

She will understand what Billie feels like,

Billie'nin ne hissettiğini anlayacaktır,

but she won't feel what Billie feels.

fakat Billie'nin hissettiğini hissetmeyecektir.

She'll be reading, not immersed in the world of the story,

Okuyor olacak, fakat hikâyenin dünyasına giremeyecek ve

discovering the truths of Billie's life at the same time that Billie herself does.

Billie'nin hayatındaki gerçekleri eş zamanlı olarak keşfedemeyecektir.

Fiction plays with our senses:

Kurgu, duyularımızla oynar:

taste,

Tat,

smell,

koku,

touch,

dokunma,

hearing,

duyma,

sight,

görüş

and the sense of motion.

ve hareket duyusu.

It also plays with our ability to abstract and make complex associations.

Aynı zamanda soyutlama ve karmaşık bağlantılar kurma kabiliyetimizle oynar.

Look at the following sentence.

Şu cümleye bir bakın.

"The world was ghost-quiet,

"Dünya hayalet sessizliğindeydi,

except for the crack of sails and the burbling of water against hull."

yelken çatırtıları ve suyun tekneye karşı mırıldanması hariç."

The words, "quiet," "crack," and "burbling,"

"Sessiz", "çatırtı" ve "mırıldanma" kelimeleri,

engage the sense of hearing.

duyma duyumuzla bağlantılı.

Notice that Buckell doesn't use the generic word sound.

Buckell'in genel kelime sesini kullanmadığına da dikkat edin.

Each word he chooses evokes a particular quality of sound.

Seçtiği her kelime, belirli bir ses özelliği uyandırıyor.

Then, like an artist laying on washes of color

Sonra, bir resme kıvam vermek için

to give the sense of texture to a painting,

çeşitli boyalar kullanan bir sanatçı gibi,

he adds anoter layer, motion, "the crack of sails,"

o da başka bir katman, hareket, "yelken çatırtıları" ve

and touch, "the burbling of water against hull."

dokunuş, "suyun tekneye karşı mırıldanmasını" ekliyor.

Finally, he gives us an abstract connection

Son olarak, sessiz kelimesini hayalet ile birleştirerek

by linking the word quiet with the word ghost.

soyut bir bağlantı sağlıyor.

Not "quiet as a ghost,"

Okuyucu ve tecrübe arasına

which would put a distancing layer of simile

uzaklaştırıcı bir benzetme katmanı koyan

between the reader and the experience.

"hayalet gibi sessizdi" değil.

Instead, Buckell creates the metaphor "ghost-quiet"

Buckell bunun yerine imalı bir karşılaştırma yapmak için

for an implied, rather than overt, comparison.

"hayalet sessizliği" metaforunu yaratıyor.

Writers are always told to avoid cliches

Yazarlara daima klişelerden uzak durmaları söylenir,

because there's very little engagement for the reader in an overused image,

çünkü okuyucu için sık kullanılan bir imge, çok az bağlantı sağlayacaktır,

such as "red as a rose."

tıpkı "gül gibi kırmızı" gibi.

But give them,

Şunu verin,

"Love...began on a beach.

"Aşk... sahilde başlamıştı.

It began that day when Jacob saw Anette in her stewed-cherry dress,"

Jacob, Anette'i vişne kompostosu elbisesi içinde gördüğü gün başladı",

and their brains engage in the absorbing task

ve beyinleri derhal vişne kompostosu elbisesinin

of figuring out what a stewed-cherry dress is like.

ne olduğunu düşünme göreviyle uğraşmaya başlayacaktır.

Suddenly, they're on a beach about to fall in love.

Kendilerini birden sahilde âşık olmak üzereyken bulacaklar.

They're experiencing the story at both a visceral and a conceptual level,

Hem içgüdüsel, hem de kavramsal bir düzeyde hikâyeyi tecrübe ederek,

meeting the writer halfway in the imaginative play

dinamik bir duyu dünyasının yarattığı hayali

of creating a dynamic world of the senses.

oyun yolculuğunun yarısında, yazarla tanışacaklar.

So when you write, use well-chosen words

Yani yazarken sesi, görüşü, tadı, dokunuşu

to engage sound, sight, taste, touch, smell, and movement.

ve hareketi bağdaştırmak için, kelimelerinizi iyi seçin.

Then create unexpected connotations among your story elements,

Daha sonra hikâyenizin parçalarından, beklenmedik ifadeler

and set your readers' brushfire imaginations alight.

yaratın ki, okuyucunuzun hayal gücü parıldasın.