How to write descriptively - Nalo Hopkinson

จะเขียนนิยายให้มีชีวิตชีวาได้อย่างไร - นาโล ฮอพคินสัน (Nalo Hopkinson)

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Tisa Tontiwatkul

We read fiction for many reasons.

มีเหตุผลหลายอย่างที่ทำให้เราอ่านนิยาย

To be entertained,

เพื่อความบันเทิง

to find out who done it,

เพื่อค้นหาว่าใครเป็นคนทำนะ

to travel to strange, new planets,

เพื่อเดินทางไปยังโลกใหม่ที่แปลกประหลาด

to be scared,

เพื่อที่จะได้ขนหัวลุก

to laugh,

to cry,

เพื่อที่จะหัวเราะ

เพื่อที่จะร้องไห้

to think,

เพื่อที่จะคิด

to feel,

เพื่อที่จะได้รับรู้ความรู้สึก

to be so absorbed that for a while we forget where we are.

เพื่อที่จะซึมซับสิ่งนั้นสักชั่วขณะหนี่ง และลืมว่าเราอยู่ที่ไหน

So, how about writing fiction?

แล้ว การเขียนนิยายล่ะ

How do you suck your readers into your stories?

คุณจะดึงผู้อ่านของคุณเข้ามา ในเรื่องราวของคุณได้อย่างไร

With an exciting plot? Maybe.

ด้วยโครงเรื่องที่น่าตื่นเต้นล่ะมั้ง

Fascinating characters? Probably.

หรืออาจจะเป็นตัวละครที่น่าสนใจหรือเปล่า

Beautiful language? Perhaps.

ภาษาที่สวยงามกระมัง

"Billie's legs are noodles. The ends of her hair are poison needles.

"ขาของบิลลีดั่งเส้นหมี่ ปลายผมของเธอดั่งเข็มพิษ

Her tongue is a bristly sponge, and her eyes are bags of bleach."

ลิ้นของเธอเป็นฟองน้ำมีหนามแหลม ดวงตาเธอเป็นถุงสารฟอกขาว"

Did that description almost make you feel as queasy as Billie?

คำบรรยายนั้นแทบจะทำให้คุณรู้สึกมึน อย่างที่บิลลี่รู้สึกไหม

We grasp that Billie's legs aren't actually noodles.

เราจับความได้ว่าขาของบิลลี่ ไม่ได้เป็นเส้นหมี่จริง ๆ หรอก

To Billie, they feel as limp as cooked noodles.

สำหรับบิลลี่แล้ว ขามันเปลี้ย ๆ เหมือนกับบะหมี่ลวก

It's an implied comparison, a metaphor.

มันเป็นการเปรียบเทียบ เป็นการอุปมา

So, why not simply write it like this?

ฉะนั้น ทำไมไม่เขียนให้มันง่าย ๆ แบบนี้ล่ะ

"Billie feels nauseated and weak."

"บิลลี่รู้สึกมึน ๆ และเพลีย"

Chances are the second description wasn't as vivid to you as the first.

เป็นไปได้ว่า สำหรับคุณแล้ว การบรรยายที่สองไม่มีสีสันเท่าอันแรก

The point of fiction is to cast a spell,

จุดประสงค์ของนิยายคือการร่ายมนต์

a momentary illusion that you are living in the world of the story.

ภาพลวงตา ณ วินาทีที่คุณอยู่ในโลก ของเรื่องราวเหล่านั้น

Fiction engages the senses,

นิยายเข้าถึงสัมผัส

helps us create vivid mental simulacra

ช่วยให้เราสร้างตัวแทนทางความคิดที่ชัดเจน

of the experiences the characters are having.

เกี่ยวกับประสบการณ์ ที่ตัวละครกำลังได้รับ

Stage and screen engage some of our senses directly.

บางฉาก บางตอน เข้าถึงสัมผัสของเราโดยตรง

We see and hear the interactions of the characters and the setting.

เราเห็นและได้ยินการมีปฏิสัมพันธ์ ของตัวละครและสถานการณ์

But with prose fiction,

แต่ด้วยนิยายร้อยแก้ว

all you have is static symbols on a contrasting background.

ทั้งหมดที่คุณมีก็คือสัญลักษณ์นิ่ง ๆ ที่อยู่บนพื้นหลังที่แตกต่าง

If you describe the story in matter of fact, non-tactile language,

ถ้าคุณอธิบายเรื่องราวแบบข้อเท็จจริง ไม่ใช่แบบภาษาที่รับรู้ได้โดยสัมผัส

the spell risks being a weak one.

เกรงว่ามนต์นั้นจะค่อนข้างอ่อน

Your reader may not get much beyond interpreting the squiggles.

ผู้อ่านของคุณอาจไม่ได้อะไรมากไปกว่า การตีความอักขระ

She will understand what Billie feels like,

เธอจะเข้าใจว่าบิลลี่รู้สึกอย่างไร

but she won't feel what Billie feels.

แต่เธอจะไม่รู้สึกในสิ่งที่บิลลี่รู้สึก

She'll be reading, not immersed in the world of the story,

เธอจะอ่าน แต่ไม่จมดิ่งลงไปในโลกของเรื่องราว

discovering the truths of Billie's life at the same time that Billie herself does.

ไม่ค้นพบความจริงของชีวิตของบิลลี่ ไปพร้อมกับบิลลี่

Fiction plays with our senses:

นิยายเล่นกับความรู้สึกของเรา

taste,

รส

smell,

กลิ่น

touch,

สัมผัส

hearing,

การได้ยิน

sight,

การมองเห็น

and the sense of motion.

และสัมผัสการเคลื่อนไหว

It also plays with our ability to abstract and make complex associations.

และยังเล่นกับความสามารถของเรา ในการคิด เชิงทฤษฎี และสร้างความเชื่อมโยงที่ซับซ้อน

Look at the following sentence.

ดูที่ประโยคต่อจากนี้สิ

"The world was ghost-quiet,

"โลกสงัดเป็นผี

except for the crack of sails and the burbling of water against hull."

จะมีก็แต่เสียงที่กรีดผ่านใบเรือ และฟองปุดของคลื่นน้ำที่กระทบลำเรือ"

The words, "quiet," "crack," and "burbling,"

คำว่า "สงัด" "กรีด" และ "ปุด"

engage the sense of hearing.

เกี่ยวข้องกับสัมผัสการได้ยิน

Notice that Buckell doesn't use the generic word sound.

สังเกตว่า บัคเคล (Buckell) ไม่ได้ใช้คำสำหรับเสียงทั่ว ๆ ไป

Each word he chooses evokes a particular quality of sound.

แต่ละคำที่เขาเลือก กระตุ้นให้นึกถึง คุณสมบัติของแต่ละเสียง

Then, like an artist laying on washes of color

จากนั้น เช่นเดียวกับศิลปินที่ลงสี

to give the sense of texture to a painting,

เพื่อให้สัมผัสของเนื้อหนัง กับภาพวาด

he adds anoter layer, motion, "the crack of sails,"

เขาเติมมันเข้าไปอีกชั้นหนึ่ง "เสียงที่กรีดผ่านใบเรือ"

and touch, "the burbling of water against hull."

และสัมผัส "ฟองปุดของคลื่นน้ำที่กระทบลำเรือ"

Finally, he gives us an abstract connection

ท้ายที่สุด เขาให้ความสัมพันธ์ในเชิงทฤษฎีกับเรา

by linking the word quiet with the word ghost.

โดยการเชื่อมคำว่า สงัด กับคำว่า ผี

Not "quiet as a ghost,"

ไม่ใช่ "สงัดเหมือนกับผี"

which would put a distancing layer of simile

ซึ่งจะทำให้ชั้นของการเปรียบเทียบ

between the reader and the experience.

ระหว่างผู้อ่านและประสบการณ์ห่างออกไป

Instead, Buckell creates the metaphor "ghost-quiet"

แทนที่จะเป็นอย่างนั้น บัคเคลสร้างอุปมา "เงียบเป็นผี" ขึ้น

for an implied, rather than overt, comparison.

เพื่อการตีความ มากกว่าที่จะเป็นการเปรียบเทียบที่ชัดเจน

Writers are always told to avoid cliches

นักเขียนจะถูกบอกเสมอให้เลี่ยงสำนวนที่ซ้ำซาก

because there's very little engagement for the reader in an overused image,

เพราะสำหรับผู้อ่านแล้ว ภาพที่ใช้บ่อยเกินไป จะถูกเข้าถึงได้น้อยมาก

such as "red as a rose."

อย่างเช่น "แดงเหมือนกุหลาบ"

But give them,

แต่ถ้าบอกว่า

"Love...began on a beach.

"รัก ... เริ่มต้นบนหาด

It began that day when Jacob saw Anette in her stewed-cherry dress,"

มันเริ่มต้นในวันที่เจคอฟเห็นแอนเน็ต ในชุดเชอรี่สุกงอม"

and their brains engage in the absorbing task

และสมองของพวกเขา ก็จะเข้ามาทำหน้าที่

of figuring out what a stewed-cherry dress is like.

ในการค้นหาว่า ชุดเชอรี่สุกงอมนั้นคืออะไร

Suddenly, they're on a beach about to fall in love.

ทันใดนั้น พวกเขาก็ไปอยู่บนหาด พร้อมที่จะตกหลุมรัก

They're experiencing the story at both a visceral and a conceptual level,

พวกเขาได้ประสบการณ์จากเรื่องราว ทั้งในระดับเชิงลึกและระดับเค้าโครง

meeting the writer halfway in the imaginative play

ได้พบกันครึ่งทางกับนักเขียน ในการเล่นที่เต็มไปด้วยจินตนาการ

of creating a dynamic world of the senses.

ของการสร้างโลกที่เต็มไปด้วย พลังและจินตนาการแห่งสัมผัส

So when you write, use well-chosen words

ฉะนั้น เมื่อคุณเขียน เลือกใช้คำให้ดี

to engage sound, sight, taste, touch, smell, and movement.

เพื่อเข้าถึงเสียง การมองเห็น รส สัมผัส กลิ่น และการเคลื่อนไหว

Then create unexpected connotations among your story elements,

จากนั้นสร้างสิ่งที่ไม่คาดคิด แฝงอยู่ใน ส่วนประกอบในเนื้อเรื่องของคุณ

and set your readers' brushfire imaginations alight.

แล้วจุดไฟแห่งจินตนาการของผู้อ่านให้ลุกโชน