How to write descriptively - Nalo Hopkinson

چگونه داستانی زنده و جذاب بنویسیم - نالو هاپکینسون

Translator: hassan qodusi Reviewer: soheila Jafari

We read fiction for many reasons.

ما به دلایل زیادی داستان می‌خونیم.

To be entertained,

برای سرگرم شدن،

to find out who done it,

اینکه کار چه کسی بوده،

to travel to strange, new planets,

برای مسافرت به سیاره‌های جدید و غریبه،

to be scared,

برای اینکه بترسیم،

to laugh,

to cry,

بخندیم،

گریه کنیم،

to think,

فکر کنیم،

to feel,

احساس کنیم،

to be so absorbed that for a while we forget where we are.

برای اینکه اونقدر مجذوبش بشیم که مدتی فراموش کنیم کجا هستیم.

So, how about writing fiction?

خب، داستان نویسی چطوره؟

How do you suck your readers into your stories?

چطور خواننده‌هاتون رو مجذوب داستان خودتون می‌کنید؟

With an exciting plot? Maybe.

با یک پی‌رنگ هیجان انگیز؟ شاید.

Fascinating characters? Probably.

شخصیت‌های جذاب؟ احتمالا.

Beautiful language? Perhaps.

با زبانی زیبا؟ تقریبا.

"Billie's legs are noodles. The ends of her hair are poison needles.

«پاهای بیلی مثل رشته‌ی خام است. موهای او مثل سوزن‌های سمی است.

Her tongue is a bristly sponge, and her eyes are bags of bleach."

زبان او یک اسفنج زبر است، و چشمانش بسته‌هایی پر از درد است».

Did that description almost make you feel as queasy as Billie?

آیا این توصیف به شما حالت تهوعی مثل حال بیلی میده؟

We grasp that Billie's legs aren't actually noodles.

ما می‌دانیم که پاهای بیلی واقعا مثل رشته نیستند.

To Billie, they feel as limp as cooked noodles.

برای بیلی، آنها مثل رشته‌های پخته شده شل و ول هستند.

It's an implied comparison, a metaphor.

این یک تشبیه تلویحی است، یک استعاره.

So, why not simply write it like this?

خب، چرا به همین سادگی ننویسیم‌اش؟

«بیلی احساس تهوع و ضعف می‌کند».

"Billie feels nauseated and weak."

Chances are the second description wasn't as vivid to you as the first.

این توصیفات دومی برای شما مثل آن اولی‌ها تازگی و جذابیت ندارند.

The point of fiction is to cast a spell,

نکته‌ی داستان این است که املای خوبی به وجود آورد،

a momentary illusion that you are living in the world of the story.

یک توهم آنی که دارید در یک قصه زندگی می‌کنید.

Fiction engages the senses,

داستان حواس را به کار می‌گیرد،

helps us create vivid mental simulacra

کمک‌مان می‌کند تصویر ذهنی زنده‌ای خلق کنیم

of the experiences the characters are having.

از تجربه‌هایی که شخصیت‌ها دارند.

Stage and screen engage some of our senses directly.

صحنه و صفحه نمایش بعضی از حواس ما را مستقیما به کار می‌گیرند.

We see and hear the interactions of the characters and the setting.

روابط میان شخصیت‌ها و صحنه‌پردازی را می‌بینیم و می‌شنویم.

But with prose fiction,

اما در داستان به صورت نثر،

all you have is static symbols on a contrasting background.

تنها نماد‌های ثابتی در اختیار دارید روی یک پس زمینه که مقابل‌تان است.

If you describe the story in matter of fact, non-tactile language,

اگر قصه را طوری تعریف کنید که واقع‌گو، و با زبانی غیر ملموس باشد،

the spell risks being a weak one.

خطر ضعف در این املا هست.

Your reader may not get much beyond interpreting the squiggles.

خواننده‌تان شاید خیلی فراتر از آن توضیحات کوتاه چیزی نفهمد.

She will understand what Billie feels like,

او این را می‌فهمد که بیلی چه احساسی دارد،

but she won't feel what Billie feels.

اما احساسات او را حس نمی‌کند.

She'll be reading, not immersed in the world of the story,

به خواندن ادامه می‌دهد، بدون اینکه در دنیای قصه غرق شود،

discovering the truths of Billie's life at the same time that Billie herself does.

و حقیقت زندگی بیلی را درست همزمان با خود بیلی متوجه می‌شود.

Fiction plays with our senses:

داستانگویی با این حواس ما بازی می‌کند:

taste,

چشایی،

smell,

بویایی،

touch,

لامسه،

hearing,

شنوایی،

sight,

بینایی،

and the sense of motion.

و حس حرکت.

It also plays with our ability to abstract and make complex associations.

نیز توانایی ما در انتزاع و ساختن ترکیبات پیچیده.

Look at the following sentence.

به جمله‌ی زیر نگاه کنید.

"The world was ghost-quiet,

«دنیا سکوتی مرگبار داشت،

except for the crack of sails and the burbling of water against hull."

به جز صدای باد و بادبان و برخورد موج به بدنه کشتی».

The words, "quiet," "crack," and "burbling,"

واژه‌های «ساکت»، «صدای بادبان» و «برخورد موج»،

engage the sense of hearing.

حس شنوایی را به کار می‌گیرد.

Notice that Buckell doesn't use the generic word sound.

توجه کنید که «باکل» از صداواژه‌های مخصوص استفاده نمی‌کند

Each word he chooses evokes a particular quality of sound.

هر کلمه‌ای که بر می‌گزیند کیفیت خاصی از صدا را فراخوانی می‌کند.

Then, like an artist laying on washes of color

سپس، همچون یک هنرمند که روی موجی از رنگ کار می‌کند

to give the sense of texture to a painting,

برای اینکه حس بافت را به یک نقاشی بدهد،

he adds anoter layer, motion, "the crack of sails,"

او لایه‌ای دیگر نیز اضافه می‌کند، حرکت، «صدای باد در بادبان‌ها»،

and touch, "the burbling of water against hull."

و لامسه، «برخورد امواج به بدنه‌ی کشتی».

Finally, he gives us an abstract connection

سرانجام، او به ما اتصالی انتزاعی می‌دهد

by linking the word quiet with the word ghost.

با پیوند زدن واژه ساکت با واژه‌ی مرگبار.

Not "quiet as a ghost,"

نه «ساکت همچون مرگ»،

which would put a distancing layer of simile

که لایه‌ای گذرا از تشبیه را

between the reader and the experience.

بین خواننده و آن تجربه قرار می‌دهد.

Instead, Buckell creates the metaphor "ghost-quiet"

در عوض، باکل استعاره‌ی «سکوت مرگبار» را ساخته

for an implied, rather than overt, comparison.

برای یک تشبیه ضمنی و نه مقایسه‌ی آشکار.

Writers are always told to avoid cliches

به نویسنده‌ها همیشه گفته می‌شود که از کلیشه‌ها دوری کنند

because there's very little engagement for the reader in an overused image,

چون برای خواننده گیرایی خیلی کمی در یک تصویر تکراری هست،

such as "red as a rose."

مثل «قرمز مثل گل سرخ».

But give them,

اما بنویسید،

"Love...began on a beach.

«عشق...شروعی در ساحل،

It began that day when Jacob saw Anette in her stewed-cherry dress,"

داستان از روزی شروع شد که یاکوب آنت را در لباس آلبالویی رنگش دید».

and their brains engage in the absorbing task

و مغز خوانندگان را درگیر این کار جذاب کنید

of figuring out what a stewed-cherry dress is like.

که بفهمند یک لباس آلبالویی چه شکلی هست.

Suddenly, they're on a beach about to fall in love.

سرانجام، آن‌ها در ساحل و به زودی عاشق می‌شوند.

They're experiencing the story at both a visceral and a conceptual level,

خواننگان داستان را در هر دو سطح شهودی و مفهومی تجربه می‌کنند،

meeting the writer halfway in the imaginative play

و نویسنده را در میانه‌ی راه در نمایشی تخیلی ملاقات می‌کنند

of creating a dynamic world of the senses.

که دنیایی پویا از حواس را خلق می‌کند.

So when you write, use well-chosen words

خب وقتی می‌خواهید بنویسید، از واژه‌های خیلی مناسبی استفاده کنید

to engage sound, sight, taste, touch, smell, and movement.

که شنوایی، بینایی، چشایی، لامسه، بویایی، و حرکت را به کار بگیرد.

Then create unexpected connotations among your story elements,

سپس معانی ضمنی غیر منتظره‌ای را میان عناصر داستانی‌تان خلق کنید،

and set your readers' brushfire imaginations alight.

و بوته‌ی تخیل خوانندگان‌تان را شعله‌ور سازید.