Is there a limit to technological progress? - Clément Vidal

Translator: Thasatsaya Sriwongchai

Many generations have felt they’ve reached the pinnacle

ผู้คนหลาย ๆ รุ่นต่างรู้สึกว่า พวกเขามาถึงจุดสูงสุด

of technological advancement.

ของความก้าวหน้าทางเทคโนโลยี

Yet look back 100 years and the technologies we take for granted today

หากลองมองกลับไป 100 ปี

เทคโนโลยีที่เรามีอยู่ในวันนี้

would seem like impossible magic.

อาจเป็นเพียงเวทย์มนต์ที่เป็นไปไม่ได้

So will there be a point where we reach an actual limit of technological progress?

ดังนั้นจะมีจุดที่บอกเราได้ไหมว่า

เรามาถึงข้อจำกัดทางด้านความก้าวหน้า ทางด้านเทคโนโลยี

And if so, are we anywhere near that limit now?

และถึงอย่างนั้น เราใกล้ถึงจุดนั้นแค่ไหน

Half a century ago, Russian astronomer Nikolai Kardashev was asking

เมื่อ 50 ปีก่อน

นักดาราศาสตร์ชาวรัสเซีย นิโคไล คาร์ดาเชฟ (Nikolai Kardashev) ได้ตั้งคำถามดังกล่าว

similar questions when he came up with a way to measure technological progress;

เมื่อเขาหาวิธีการในการวัด ความก้าวหน้าทางเทคโนโลยี

even when we have no idea exactly what it might look like.

ถึงแม้เราต่างไม่มีไอเดียว่า มันจะเป็นอย่างไร

Anything we do in the future will require energy.

ทุกสิ่งที่เราทำในอนาคตล้วนต้องใช้พลังงาน

So Kardashev’s scale classifies potential civilizations,

ดังนั้นมาตรของคาร์ดาเชฟ แบ่งแยกอารยธรรมที่เป็นไปได้

whether alien civilizations out there in the universe or our own,

ไม่ว่าจะเป็นอารยธรรมของมนุษย์ต่างดาว หรือเราเอง

into three levels based on energy consumption.

ออกเป็น 3 ประเภท ขึ้นอยู่กับการใช้พลังงาน

The tiny amount of energy we currently consume pales

พลังงานน้อยนิดที่เราใช้ในตอนนี้

next to what we leave untapped.

นั้นไม่สำคัญเท่ากับพลังงานที่ยังไม่ได้ใช้

A type I, or planetary civilization, can access all the energy resources

อารยธรรมประเภทที่ 1 หรืออารยธรรมดาวเคราะห์

สามารถเข้าถึงแหล่งพลังงานทั้งหมด ของดาวต้นกำเนิด

of its home planet.

In our case, this is the 174,000 terawatts

ในกรณีของโลก พลังงานที่ได้รับจากดวงอาทิตย์ คือ 174,000 เทราวัตต์

Earth receives from the sun.

We currently only harness about 15 terawatts of it,

ซึ่งเราเก็บเกี่ยวได้เพียง 15 เทราวัตต์ เท่านั้น

mostly by burning solar energy stored in fossil fuels.

ส่วนใหญ่ได้มาจากการเผาไหม้ พลังงานแสงอาทิตย์ที่เก็บอยู่ในฟอสซิล

To approach becoming a type I civilization,

ในการที่จะเป็นอารยธรรมประเภทที่ 1

we would need to capture solar energy more directly and efficiently

เราจะต้องเก็บพลังงานแสงอาทิตย์ โดยตรงและมีประสิทธิภาพมากขึ้น

by covering the planet with solar panels.

โดยการคลุมดาวด้วยแผงโซลาร์เซลล์

Based on the most optimistic models,

หากยึดตัวแบบซึ่งมองในแง่ดีสุด

we might get there within just four centuries.

เราอาจไปถึงจุดนั้นภายใน 4 ศตวรรษ

What would be next?

แล้วหลังจากนั้นหล่ะ

Well, the Earth only gets a sliver of the sun’s energy,

โลกได้รับเพียงแถบพลังงานเล็ก ๆ จากดวงอาทิตย์

while the rest of its 400 yottawatts is wasted in dead space.

ขณะที่พลังงานอีก 400 ยอตตาวัตต์ที่เหลือ สูญเสียไปในอวกาศ

But a type II, or stellar civilization,

แต่อารยธรรมประเภทที่ 2 หรืออารยธรรมดาวฤกษ์

would make the most of its home stars energy.

สามารถใช้ประโยชน์ จากพลังงานในดาวต้นกำเนิดได้สูงสุด

Instead of installing solar panels around a planet,

แทนที่จะติดตั้งแผงโซลาร์รอบ ๆ ดาว

a type II civilization would install them directly orbiting its star,

อารยธรรมประเภทที่ 2 จะติดตั้งให้มัน โคจรรอบดวงดาว

forming a theoretical structure called a Dyson sphere.

สร้างรูปทรงทางทฤษฎีที่เรียกว่า ทรงกลมไดสัน

And the third step, a type III civilization,

และระดับสาม นั่นหรือ

อารยธรรมระดับ 3 จะเก็บเกี่ยวพลังงานทั้งหมด ในกาเเล็คซี่บ้านเกิดของตน

would harness all the energy of its home galaxy.

But we can also think of progress in the opposite way.

ซึ่งเราคิดในทางกลับกันได้ว่า

How small can we go?

เราไปได้เล็กแค่ไหนกัน

สำหรับข้อจำกัดนั้น นักดาราศาสตร์ ชาวอังกฤษ จอห์น แบรโรว์

To that end, British cosmologist John Barrow,

classified civilizations by the size of objects they control.

ได้แบ่งอารยธรรมโดยขึ้นอยู่กับขนาด ของวัตถุที่เป็นเจ้าของ

That ranges from mechanical structures at our own scale,

มีขนาดไล่ไปตั้งแต่สิ่งก่อสร้าง ที่มีขนาดเท่าเรา

to the building blocks of our own biology, down to unlocking atoms themselves.

ถึงสิ่งที่เป็นองค์ประกอบ ทางชีววิทยาของตัวเรา

ลึกลงไปจนถึงการปลดล็อคอะตอม

We’ve currently touched the atomic level,

ปัจจุบันเราไปถึงการค้นพบระดับอะตอม ถึงแม้ว่าการควบคุมนั้นยังมีขีดจำกัด

though our control remains limited.

But we potentially could go much smaller in the future.

แต่เป็นไปได้ที่เราจะไปได้เล็กกว่าในอนาคต

To get a sense of the extent to which that’s true,

ในการทำความเข้าใจถึงขอบเขตที่แท้จริง

the observable universe is 26 orders of magnitude

อวกาศที่ค้นพบนั้นมีขนาดใหญ่กว่าร่างกาย มนุษย์ถึง 10 กำลัง 26 เท่า

larger than a human body.

That means if you zoomed out by a factor of 10, 26 times,

นั่นหมายความว่าถ้าคุณซูมออกไป 10 กำลัง 26 เท่า

you’d be at the scale of the universe.

คุณจะอยู่ในมาตรของอวกาศ

But to reach the minimum length scale known as the Planck length,

แต่ถ้าต้องการเข้าหาความยาวที่สั้นที่สุด ที่เรียกว่า ความยาวพลังค์

you would need to zoom in 35 times.

คุณคงต้องซูมเข้าไป 10 กำลัง 35 เท่า

As physicist Richard Feynman once said,

เหมือนกับที่นักฟิสิกส์ ริชาร์ด ไฟน์แมน กล่าวว่า"เรามีที่เหลืออีกมากข้างล่างนั่น"

there’s plenty of room at the bottom.

Instead of one or the other, it’s likely that our civilization

แทนที่จะเป็นไปตามมาตรใดมาตรหนึ่ง

ดูเหมือนว่าอารยธรรมของเราจะถูกพัฒนาต่อไป

will continue to develop along both Kardashev and Barrow scales.

ตามมาตรคาร์ดาเชฟและแบรโรว์

Precision on a smaller scale lets us use energy more efficiently

ความแม่นยำในมาตรวัดเล็ก ๆ ทำให้เรา ใช้พลังงานอย่างมีประสิทธิภาพมากขึ้น

and unlocks new energy sources like nuclear fusion or even antimatter.

และปลดล็อคแหล่งพลังงานใหม่ ๆ เช่น พลังงานนิวเคลียร์

หรือแม้กระทั่งปฏิสสาร

And this increased energy lets us expand and build on a larger scale.

และพลังงานที่เพิ่มขึ้นนี้ทำให้เรา ขยายและสร้างในขอบเขตที่ใหญ่ขึ้น

การพัฒนาที่แท้จริงทางด้านอารยธรรม จากนั้น

A truly advanced civilization then would harness both stellar energy

จึงเก็บเกี่ยวพลังงานทั้งจากดวงดาวและอะตอม

and subatomic technologies.

But these predictions weren't made just for us humans.

แต่คำทำนายเหล่านี้ไม่ได้มีเพียงสำหรับ มนุษย์เท่านั้น

They double as a possible means of detecting intelligent life

สิ่งเหล่านี้มีความเป็นไปได้ถึงสองเท่า

ในการค้นพบสิ่งมีชีวิตในอวกาศ

in the universe.

If we find a Dyson sphere around a distant star,

หากเราค้นพบทรงกลมไดสัน บนดวงดาวที่อยู่ห่างออกไป

that's a pretty compelling sign of life.

นั่นอาจเป็นสัญญาณบ่งบอกถึงสิ่งมีชีวิต

Or what if instead of a structure that passively soaked up

หรือ ถ้าหากว่ามีโครงสร้างที่ดูดกลืน พลังงานจากดาว

all of a star’s energy like a plant,

เหมือนกับต้นไม้

an alien civilization built one that actively sucked the energy

อารยธรรมต่างดาวสร้างขึ้น เพื่อที่จะดูดกลืนพลังงานจากดาว

out of the star like a hummingbird?

เหมือนกับนกฮัมมิ่งเบิร์ด

Frighteningly enough, we’ve observed super dense celestial bodies

ถ้าหากนั่นยังไม่น่ากลัวพอ เราค้นพบวัตถุบนท้องฟ้าที่มีขนาดหนาแน่น

about the size of a planet that drain energy out of a much bigger star.

มีขนาดใกล้เคียงกับดวงดาว

ที่ดูดกลืนพลังงานจากดาวที่ใหญ่กว่ามาก

It would be much too premature to conclude that this is evidence of life

แต่ยังเร็วเกินไปที่จะสรุปว่า

นี่เป็นหลักฐานของสิ่งมีชีวิตบนอวกาศ

in the universe.

There are also explanations for these observations

บางทีอาจมีคำอธิบายเกี่ยวกับ การค้นพบดังกล่าว

that don’t involve alien life forms.

ที่ไม่มีสิ่งมีชีวิตต่างดาวมาเกี่ยวข้อง

But that doesn’t stop us from asking: what if?

แต่นั่นไม่ได้หยุดเราในการตั้งคำถามว่า "แล้วถ้า"