Is there a limit to technological progress? - Clément Vidal

Reviewer: Sadegh Zabihi

Many generations have felt they’ve reached the pinnacle

بسیاری از نسل‌ها احساس کرده‌اند که

of technological advancement.

به اوج پیشرفت فناورانه رسیده‌اند،

Yet look back 100 years and the technologies we take for granted today

اما اگر به ۱۰۰ سال قبل نگاه کنیم،

تکنولوژی‌هایی که امروزه ابتدایی به نظر می‌رسند

would seem like impossible magic.

آن زمان مانند جادو بودند.

So will there be a point where we reach an actual limit of technological progress?

پس آیا نقطه‌ای خواهد بود

که در آن به مرز پیشرفت فناورانه برسیم؟

And if so, are we anywhere near that limit now?

و اگر باشد، الآن چقدر به آن نزدیک هستیم؟

Half a century ago, Russian astronomer Nikolai Kardashev was asking

نیم قرن پیش،

ستاره‌شناس روسی، نیکلای کارداشف سؤالات مشابهی داشت

similar questions when he came up with a way to measure technological progress;

و همان زمان راهی برای سنجش پیشرفت فناورانه پیدا کرد،

even when we have no idea exactly what it might look like.

حتی زمانی که هیچ ایده‌ای در مورد چگونگی این پیشرفت‌ها نداریم.

Anything we do in the future will require energy.

هر کاری که در آینده انجام می‌دهیم، به انرژی نیاز دارد،

So Kardashev’s scale classifies potential civilizations,

پس «مقیاس کارداشف»، تمدن‌های بالقوه

whether alien civilizations out there in the universe or our own,

از جمله تمدن‌های فرازمینی در جهان، یا تمدنِ ما انسان‌ها را

into three levels based on energy consumption.

بر اساس مصرف انرژی به سه سطح تقسیم می‌کند.

The tiny amount of energy we currently consume pales

انرژی کمی که ما هم‌اکنون مصرف می‌کنیم،

next to what we leave untapped.

در مقابل آنچه استفاده نکرده‌ایم، هیچ به نظر می‌رسد.

A type I, or planetary civilization, can access all the energy resources

گونه‌ی اول، یا تمدن سیاره‌ای،

می‌تواند به تمام منابع انرژی سیاره‌ی خودش دسترسی داشته باشد.

of its home planet.

In our case, this is the 174,000 terawatts

در مورد ما، این برابر با ۱۷۴ هزار ترا وات است که زمین از خورشید دریافت می‌کند.

Earth receives from the sun.

We currently only harness about 15 terawatts of it,

در حال حاضر، ما تنها حدود ۱۵ ترا وات از آن را کنترل می‌کنیم،

mostly by burning solar energy stored in fossil fuels.

بیشتر از طریق سوزاندن انرژی خورشیدی که در سوخت‌های فسیلی ذخیره شده است.

To approach becoming a type I civilization,

برای تبدیل شدن به تمدن گونه‌ی ۱

we would need to capture solar energy more directly and efficiently

ما باید انرژی خورشیدی را مستقیم‌تر و کارآمدتر جذب کنیم

by covering the planet with solar panels.

به وسیله‌ی پوشاندن سیاره با پنل‌های خورشیدی.

Based on the most optimistic models,

بر اساس خوشبینانه‌ترین مدل‌ها،

we might get there within just four centuries.

شاید در تنها چهار قرن، به آن‌جا برسیم.

What would be next?

اما پس از آن چه خواهد بود؟

Well, the Earth only gets a sliver of the sun’s energy,

خُب، زمین تنها بخش کوچکی از انرژی خورشید را دریافت می‌کند،

while the rest of its 400 yottawatts is wasted in dead space.

در حالی که بقیه‌ی ۴۰۰ یوتا وات آن در فضای مرده تلف می‌شود.

But a type II, or stellar civilization,

اما گونه‌ی ۲ یا تمدن ستاره‌ای

would make the most of its home stars energy.

بیشترین بهره را از انرژی ستاره‌اش می‌برد.

Instead of installing solar panels around a planet,

به جای نصب پنل‌های خورشیدی در اطراف یک سیاره،

a type II civilization would install them directly orbiting its star,

یک تمدن گونه‌ی ۲ آن‌ها را طوری نصب می‌کند که مستقیماً به دور ستاره‌اش بچرخند

forming a theoretical structure called a Dyson sphere.

و یک ساختار نظری به نام کره دایسون تشکیل بدهند.

And the third step, a type III civilization,

و سومین گام؟

یک تمدن گونه‌ی ۳ تمام انرژی کهکشان خود را مهار می‌کند.

would harness all the energy of its home galaxy.

But we can also think of progress in the opposite way.

اما می‌توانیم پیشرفت را در جهت عکس نیز در نظر بگیریم.

How small can we go?

یعنی چقدر کوچکتر؟

برای این منظور، کیهان‌شناس بریتانیایی، جان بارو

To that end, British cosmologist John Barrow,

classified civilizations by the size of objects they control.

تمدن‌ها را بر اساس اندازه اشیائی که کنترل می‌کنند، دسته‌بندی کرده است.

That ranges from mechanical structures at our own scale,

این اندازه‌ها از ساختارهای مکانیکی در مقیاس خودمان،

to the building blocks of our own biology, down to unlocking atoms themselves.

تا اجزای تشکیل‌دهنده‌ی بدنمان،

و تا اجزای اتم‌ها را شامل می‌شود.

We’ve currently touched the atomic level,

ما هم‌اکنون به سطح اتم رسیده‌ایم؛ هرچند کنترل محدودی بر روی آن داریم.

though our control remains limited.

But we potentially could go much smaller in the future.

اما به طور بالقوه می‌توانیم در آینده به سطح بسیار کوچکتر نیز برسیم.

To get a sense of the extent to which that’s true,

برای درک میزان آن،

the observable universe is 26 orders of magnitude

جهانِ قابل مشاهده، ۲۶ مرتبه [توان] از بدن انسان بزرگتر است.

larger than a human body.

That means if you zoomed out by a factor of 10, 26 times,

یعنی اگر ۲۶ مرتبه با ضریب ۱۰ بزرگنمایی را کم کنید،

you’d be at the scale of the universe.

در مقیاس جهان قرار می‌گیرید.

But to reach the minimum length scale known as the Planck length,

اما برای رسیدن به کمترین مقیاس طولی، که به عنوان طول پلانک شناخته می‌شود،

you would need to zoom in 35 times.

باید ۳۵ مرتبه بزرگنمایی کنید.

As physicist Richard Feynman once said,

به گفته ریچارد فاینمن فیزیکدان «در پایین، فضای زیادی وجود دارد.»

there’s plenty of room at the bottom.

Instead of one or the other, it’s likely that our civilization

به جای یک مورد،

به احتمال زیاد، تمدن ما توسعه‌ی خود را

will continue to develop along both Kardashev and Barrow scales.

در هر دو مقیاس کارداشف و بارو ادامه می‌دهد.

Precision on a smaller scale lets us use energy more efficiently

دقت در مقیاس کوچکتر به ما امکانِ استفاده‌ی کارآمدتر از انرژی را می‌دهد

and unlocks new energy sources like nuclear fusion or even antimatter.

و منابع انرژی جدیدی را فراهم می‌کند، مانند همجوشی هسته‌ای،

یا حتی پادماده.

And this increased energy lets us expand and build on a larger scale.

و این انرژیِ بیشتر، به ما فرصت گسترش و ساخت در مقیاس بزرگتر را می‌دهد.

پس یک تمدن واقعاً پیشرفته

A truly advanced civilization then would harness both stellar energy

همزمان انرژی ستاره‌ای و تکنولوژی‌های زیراتمی را تحت کنترل خواهد داشت.

and subatomic technologies.

But these predictions weren't made just for us humans.

اما این پیش‌بینی‌ها تنها برای ما انسان‌ها نبوده‌اند.

They double as a possible means of detecting intelligent life

بلکه راهی نیز برای

کشف زندگی هوشمند در جهان هستند.

in the universe.

If we find a Dyson sphere around a distant star,

اگر یک کره‌ی دایسون اطرافِ یک ستاره‌ی دور پیدا کنیم،

that's a pretty compelling sign of life.

این یک نشانه‌ی قانع‌کننده از زندگی است.

Or what if instead of a structure that passively soaked up

یا چه می‌شود اگر به جای ساختاری که منفعلانه تمام انرژی ستاره را جذب می‌کند،

all of a star’s energy like a plant,

مانند یک گیاه،

an alien civilization built one that actively sucked the energy

یک تمدن فرازمینی ساختاری ساخته باشد که به صورت فعال انرژی ستاره را بمکد

out of the star like a hummingbird?

مثل مرغ مگس‌خوار.

Frighteningly enough, we’ve observed super dense celestial bodies

این به اندازه‌ی کافی ترسناک است که ما اجسام آسمانی فوق متراکمی دیده‌ایم

about the size of a planet that drain energy out of a much bigger star.

تقریباً به اندازه‌ی یک سیاره

که انرژی را از یک ستاره‌ی بسیار بزرگتر تخلیه می‌کنند.

It would be much too premature to conclude that this is evidence of life

البته الان خیلی زود است که نتیجه‌ گیری کنیم

که این شواهدی از وجود زندگی در جهان است.

in the universe.

There are also explanations for these observations

همچنین توضیحاتی برای این مشاهدات وجود دارد

that don’t involve alien life forms.

که شامل وجود زندگی فرازمینی نمی‌شوند.

But that doesn’t stop us from asking: what if?

اما این مانع ما نمی‌شود که بپرسیم: «چه می‌شود اگر؟»