Do personality tests work? - Merve Emre

Translator: Napat Kerewanmas Reviewer: Jimmy Tangjaitrong

In 1942, a mother-daughter duo

ในปี ค.ศ. 1942 คู่หูแม่ลูก

Katherine Cook Briggs and Isabel Briggs Myers

แคทเธอรีน คุก บริกส์ และอิซาเบล บริกส์ ไมเออร์ส

developed a questionnaire that classified people’s personalities into 16 types.

ได้พัฒนาแบบทดสอบที่ แยกบุคลิกของผู้คนออกเป็น 16 ประเภท

Called the Myers-Briggs Type Indicator, or MBTI,

เรียกว่าตัวชี้วัดของไมเออร์ส-บริกส์ หรือ เอ็มบีทีไอ (MBTI)

it would go on to become

ซึ่งได้กลายเป็น

one of the world’s most widely-used personality tests.

หนึ่งในแบบประเมินบุคลิกภาพ ที่แพร่หลายมากที่สุดในโลก

Today, personality testing is a multi-billion dollar industry

ในปัจจุบัน การทดสอบบุคลิกภาพ เป็นอุตสาหกรรมมูลค่าหลายพันล้านดอลลาร์

used by individuals, schools, and companies.

ที่มีการใช้โดยบุคคล สถานศึกษา และบริษัท

But none of these tests, including the MBTI, the Big Five,

แต่ไม่มีแบบทดสอบใดเลย เช่น

เอ็มบีทีไอ (MBTI) บุคลิกภาพใหญ่ 5 อย่าง (the Big Five)

the DiSC assessment, the Process Communication Model,

แบบประเมินดีไอเอสซี (DiSC assessment)

ตัวแบบขั้นตอนการสื่อสาร (PCM Model)

and the Enneagram,

หรือนพลักษณ์ (Enneagram)

actually reveal truths about personality.

ที่บอกบุคลิกภาพของเราได้อย่างแท้จริง

In fact, it’s up for debate whether personality

อันที่จริงแล้ว แม้แต่บุคลิกภาพเอง ก็ยังเป็นที่ถกเถียงกันอยู่

is a stable, measurable feature of an individual at all.

ว่าเป็นคุณลักษณะของตัวบุคคล ที่คงที่และวัดค่าได้หรือไม่

Part of the problem is the way the tests are constructed.

ส่วนหนึ่งของปัญหามาจาก วิธีการสร้างแบบทดสอบ

Each is based on a different set of metrics to define personality:

ที่แต่ละแบบก็มีตัวชี้วัด เพื่อใช้ระบุบุคลิกภาพต่างกัน

the Myers-Briggs, for instance,

ยกตัวอย่างเช่นไมเออร์ส-บริกส์

focuses on features like introversion and extroversion

มุ่งไปที่ลักษณะอย่างความเป็นอินโทรเวิร์ต หรือเอ็กซ์โทรเวิร์ต

to classify people into personality "types,"

เพื่อจัดหมวดหมู่ผู้คนให้อยู่ใน “ประเภท” ของบุคลิกภาพต่าง ๆ

while the Big Five scores participants on five different traits.

ในขณะที่บุคลิกภาพใหญ่ 5 อย่าง ให้คะแนนผู้ทดสอบใน 5 บุคลิก

Most are self-reported,

ซึ่งโดยมากประเมินด้วยตนเอง

meaning the results are based on questions participants answer about themselves.

ทำให้ผลการทดสอบมาจากคำถาม ที่ผู้ทดสอบตอบด้วยตนเอง

So it’s easy to lie, but even with the best intentions,

จึงง่ายที่จะโกหก

แต่ถึงจะมีเจตนาบริสุทธิ์

objective self-evaluation is tricky.

การประเมินตัวเองก็ยังควบคุมได้ยาก

Take this question from the Big Five:

ลองดูคำถามข้อนี้จากบุคลิกภาพใหญ่ 5 อย่าง

How would you rate the accuracy of the statement "I am always prepared"?

คุณคิดว่าข้อความ “ฉันเตรียมพร้อมอยู่เสมอ” ตรงกับตัวคุณเพียงใด

เราทุกคนอยากจะเป็นคนที่เตรียมพร้อมอยู่แล้ว ทำให้ยากที่จะตอบได้โดยไม่มีอคติ

There’s a clear favorable answer here, which makes it difficult to be objective.

People subconsciously aim to please:

โดยจิตใต้สำนึกแล้ว มนุษย์อยากเอาใจผู้อื่น

when asked to agree or disagree, we show a bias

เมื่อถูกถามว่าเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วย เราจะมีความลำเอียง

toward answering however we believe the person or institution

ไปทางคำตอบที่เราเชิ่อว่า บุคคลหรือสถาบัน

asking the question wants us to answer.

ที่ถามคำถามนั้นอยากให้เราตอบ

Here’s another question—

ลองมาดูอีกคำถาม

what do you value more, justice or fairness?

คุณให้ค่ากับสิ่งใดมากกว่ากัน

ความยุติธรรมหรือความเที่ยงตรง

What about harmony or forgiveness?

ถ้าเป็นความปรองดองหรือการให้อภัยล่ะ

You may well value both sides of each pair,

คุณอาจจะให้ค่ากับทั้งสองสิ่ง

but the MBTI would force you to choose one.

แต่ไมเออร์ส-บริกส์บังคับเรา ให้เลือกเพียงสิ่งเดียว

And while it’s tempting to assume the results of that forced choice

แม้มันจะง่ายที่จะเชื่อว่า ผลจากการเลือกคำตอบ

must somehow reveal a true preference, they don’t:

ต้องเผยความในใจของเราได้ แต่มันไม่ได้เป็นแบบนั้น

When faced with the same forced choice question multiple times,

เมื่อเจอกับคำถามที่ กำหนดคำตอบไว้แล้วบ่อยครั้งเข้า

the same person will sometimes change their answer.

ผู้ทดสอบคนเดิมอาจจะเปลี่ยนคำตอบได้

Given these design flaws, it’s no surprise that test results can be inconsistent.

จากข้อบกพร่องเหล่านี้ จึงไม่น่าแปลกใจ ที่ผลการทดสอบจะไม่คงเส้นคงวา

งานวิจัยชิ้นหนึ่งพบว่า เกือบครึ่งของ ผู้ที่เข้าทดสอบไมเออร์ส-บริกส์ครั้งที่สอง

One study found that nearly half of people who take the Myers-Briggs a second time

only five weeks after the first get assigned a different type.

เพียงห้าสัปดาห์หลังการทดสอบครั้งแรก ได้ประเภทของบุคลิกภาพที่เปลี่ยนไป

And other studies on the Myers-Briggs have found that people with very similar scores

งานวิจัยอีกชิ้นหนึ่งชี้ว่า ผู้ทดสอบ ที่มีผลการเลือกคำตอบใกล้เคียงกันมาก

end up being placed in different categories,

กลับถูกจัดอยู่ใน บุคลิกภาพต่างประเภทกัน

suggesting that the strict divisions between personality types

บ่งบอกว่าการจัดแบ่งผู้คน ให้อยู่ในประเภทแบบไม่ยืดหยุ่นนี้

don’t reflect real-life nuances.

ไม่ได้เป็นไปตามโลกจริง

Complicating matters further,

เมื่อมองให้ลึกขึ้นก็พบปัญหาอีกอย่าง

the definitions of personality traits are constantly shifting.

นิยามของบุคลิกภาพ เปลี่ยนไปได้ตามกาลเวลา

The Swiss psychiatrist Carl Jung,

นักจิตแพทย์ชาวสวิตเซอร์แลนด์ คาร์ล ยุง

who popularized the terms introvert and extrovert,

ผู้ทำให้อินโทรเวิร์ตและเอ็กซ์โทรเวิร์ต เป็นคำที่แพร่หลาย

defined an introvert as someone who sticks to their principles

นิยามอินโทรเวิร์ตว่าเป็นผู้ที่ ยึดติดกับหลักการ

regardless of situation,

โดยไม่ขึ้นกับสถานการณ์

and an extrovert as someone who molds their self according to circumstance.

ในขณะที่เอ็กซ์โทรเวิร์ตเป็นผู้ที่ ปรับตัวเองไปตามสภาพแวดล้อม

Introversion later came to mean shyness, while an extrovert was someone outgoing.

ต่อมา อินโทรเวิร์ตกลายเป็น คำเรียกคนขี้อาย

ในขณะที่เอ็กซ์โทรเวิร์ตหมายถึง ผู้ชอบเข้าสังคม

Today, an introvert is someone who finds alone time restorative,

ในปัจจุบัน อินโทรเวิร์ตคือผู้ที่ ได้รับพลังจากการอยู่คนเดียว

an extrovert draws energy from social interaction,

ส่วนเอ็กซ์โทรเวิร์ตคือผู้ที่ ได้รับพลังจากการเข้าสังคม

and an ambivert falls somewhere between these two extremes.

และแอมบิเวิร์ตคือผู้ที่ มีบุคลิกอยู่ระหว่างคนสองประเภทนี้

The notion of an innate, unchanging personality

แนวคิดที่ว่าบุคลิกภาพนั้น ไม่เปลี่ยนแปลงและมีมาแต่กำเนิด

forms the basis of all these tests.

เป็นรากฐานของแบบทดสอบเหล่านี้

But research increasingly suggests that personality shifts during key periods—

แต่แนวโน้มของงานวิจัยในปัจจุบันชี้ว่า บุคลิกภาพเปลี่ยนได้ในช่วงสำคัญของชีวิต

like our school years, or when we start working.

เช่นเมื่อเริ่มเข้าศึกษา หรือช่วงเริ่มทำงาน

Though certain features of a person’s behavior

แม้ลักษณะนิสัยบางอย่าง

may remain relatively stable over time,

จะค่อนข้างคงที่

others are malleable, moulded by our upbringing, life experiences, and age.

แต่นิสัยบางอย่างก็เปลี่ยนไปได้

ตามการเลี้ยงดู ประสบการณ์ และอายุของเรา

All of this matters more or less depending on how a personality test is used.

ทั้งหมดนี้จะเป็นปัญหาหรือไม่ ก็อยู่ที่จุดประสงค์ในการใช้

Though anyone using them should take the results with a grain of salt,

แม้เราควรจะมีวิจารณญาณ ในการทำแบบทดสอบเหล่านี้

there isn’t much harm in individual use—

การนำมาใช้กับตัวเองก็ไม่ได้มีอะไรเสียหาย

and users may even learn some new terms and concepts in the process.

ผู้ทดสอบอาจได้เรียนรู้คำศัพท์ และแนวคิดใหม่ในระหว่างการทำเสียด้วยซ้ำ

But the use of personality tests extends far beyond self discovery.

แต่การใช้แบบทดสอบบุคลิกภาพ ไม่ได้หยุดอยู่แค่การค้นพบตนเอง

Schools use them to advise students what to study and what jobs to pursue.

สถานศึกษาใช้แบบทดสอบเพื่อ แนะนำแผนการเรียนและอาชีพให้กับนักเรียน

Companies use them decide who to hire and for what positions.

บริษัทใช้แบบทดสอบในการตัดสินใจ ว่าจะจ้างใครและสำหรับตำแหน่งอะไร

Yet the results don’t predict how a person will perform in a specific role.

ทว่าผลจากการทดสอบไม่สามารถบอกได้ ว่าแต่ละคนจะทำงานดีหรือไม่ในแต่ละบทบาท

So by using personality tests this way,

การที่องค์กรต่าง ๆ ใช้แบบทดสอบในลักษณะนี้

institutions can deprive people of opportunities they’d excel at,

จึงเป็นการตัดสิทธิ์ผู้คน จากโอกาสในการทำในสิ่งที่ถนัด

or discourage them from considering certain paths.

หรือกีดกันผู้คนจากตัวเลือกสำคัญในชีวิต