Three anti-social skills to improve your writing - Nadia Kalman

Translator: tom carter Reviewer: Bedirhan Cinar

Translator: EN_MSU Translation Project Reviewer: Monsicha Suajorn

Dialogue gives a story color,

บทสนทนาทำให้เรื่องเล่ามีสีสัน

makes it exciting and moves it forward.

สร้างความตื่นเต้น และชวนให้พลิกหน้าต่อไป

Romeo: O, wilt thou leave me so unsatisfied?

โรมิโอ: เจ้าจะปล่อยให้ข้า ไม่สบอารมณ์อยู่แบบนี้หรือ

Juliet: What satisfaction canst thou have tonight?

จูเลียต: แล้วเจ้าต้องการอะไร เจ้าถึงจะพอใจ

Romeo: The exchange of thy love's faithful vows for mine.

โรมิโอ: สาบานต่อข้าสิว่าเจ้ารักข้า

Without dialogue: (cricket sounds)

แต่ถ้าปราศจากบทสนทนาใด ๆ ... (เสียงจิ้งหรีด)

So what goes into writing effective dialogue?

แล้วอะไรล่ะที่จะนำไปสู่การเขียน ที่มีประสิทธิภาพ

Well, there are social skills:

จริง ๆ ก็มีทักษะทางสังคมมากมาย เช่น

making friends, solving conflicts, being pleasant and polite.

การสร้างมิตรภาพ การลดความขัดแย้ง หรือการทำตัวสุภาพ

We won't be using any of those today.

แต่วันนี้เราจะไม่พูดถึงทักษะพวกนั้น

Instead, we'll be working on -- let's call them "anti-social skills."

แต่เราจะมาพูดถึง 'ทักษะต่อต้านสังคม'

If you're a writer, you may already have a few of these.

ถ้าคุณเป็นนักเขียนอยู่แล้ว ก็อาจมีทักษะเหล่านี้อยู่ก็ได้

The first is eavesdropping.

อย่างแรกคือ การแอบฟัง

If you're riding a bus and hear an interesting conversation, you could write it all down.

ถ้าคุณนั่งอยู่บนรถเมล์และได้ยินบทสนทนา ที่น่าสนใจ ให้จดบันทึกเอาไว้

Of course, when you write fiction, you're not describing real people,

แน่นอนว่า เมื่อเขียนนิยาย คุณไม่ได้พูดถึงบุคคลจริง

you're making up characters.

แต่กำลังสร้างตัวละครขึ้นมา

But sometimes the words you overhear can give you ideas.

แต่ในบางครั้ง ถ้อยคำที่บังเอิญได้ยินมา ก็สร้างไอเดียใหม่ ๆ ให้คุณได้

"I did not," says one person.

'ฉันเปล่า' ใครบางคนพูด

"I saw you," the other replies.

'แต่ฉันเห็น' ใครอีกคนตอบ

Who might be saying those words?

แล้วใครล่ะที่ควรพูดถ้อยคำเหล่านั้น

Maybe it's two kids in a class, and the boy thinks the girl pushed him.

บางทีอาจจะเป็นเด็กสองคนในห้องเรียนและ เด็กผู้ชายคิดว่าเด็กหญิงคนนั้นผลักเขา

Maybe it's a couple, but one of them is a vampire,

หรืออาจเป็นคู่รัก ที่ฝ่ายหนึ่งเป็นแวมไพร์

and the woman vampire saw the man flirting with a zombie.

แต่ฝ่ายหญิงกลับเห็นคู่รักของเธอ แอบเจ้าชู้ใส่ซอมบี้

Or maybe not.

หรืออาจจะไม่ใช่

Maybe the characters are a teenager and his mother,

บางทีตัวละครนั้นอาจจะเป็น เด็กวัยรุ่นกับแม่ของเขา

and they're supposed to be vegetarians, but the mother saw him eating a burger.

แม่เห็นลูกชายกินเบอร์เกอร์อยู่ ทั้ง ๆ ที่พวกเขาเป็นมังสวิรัติ

So let's say you've decided on some characters.

คุณจะเป็นคนเลือกตัวละครตัวใดตัวหนึ่งเอง

This is anti-social skill number two:

และทักษะต่อต้านสังคมอย่างที่สองคือ

start pretending they're real.

ทำเหมือนว่าพวกเขามีตัวตนอยู่จริง

What are they like? Where are they from? What music do they listen to?

พวกเขามีลักษณะแบบไหน มาจากที่ไหน หรือเพลงอะไรที่พวกเขาชอบฟัง

Spend some time with them.

ใช้เวลากับพวกเขาบ้าง

If you're on a bus, think about what they might be doing if they were there too.

ถ้าคุณอยู่บนรถเมล์ พวกเขาจะทำอะไร ถ้าเขาอยู่บนนั้นด้วย

Would they talk on the phone, listen to music,

พวกเขาจะคุยโทรศัพท์ หรือฟังเพลง

draw pictures, sleep?

วาดภาพ หรือว่าหลับ

What we say depends on who we are.

สิ่งที่พวกเราพูด ขึ้นอยู่กับสิ่งที่พวกเราเป็น

An older person might speak differently than a younger person.

ถ้าเป็นคนสูงอายุก็จะ มีวิธีพูดที่แตกต่างจากวัยรุ่น

Someone from the south might speak differently than someone from the north.

หรือคนทางใต้ก็อาจจะมีสำเนียง ต่างจากคนทางเหนือ

Once you know your characters, you can figure out how they talk.

และเมื่อคุณรู้จักตัวละครของตัวเอง คุณก็จะเข้าใจวิธีที่พวกเขาพูด

ขั้นนี้ก็สำคัญมาก สำหรับทักษะต่อต้านสังคมอย่างที่สาม

At this stage, it's helpful to use anti-social skill number three:

muttering to yourself.

คือการพูดพึมพำกับตัวเอง

When you speak your character's words, you can hear whether they sound natural,

เมื่อคุณพูดคำพูดนั้นออกมา คุณก็จะได้ยินเสียงที่เป็นธรรมชาติ

and fix them if necessary.

และสามารถปรับปรุงได้เมื่อจำเป็น

Remember, most people are usually pretty informal when they speak.

อย่าลืมว่าคนส่วนใหญ่ มักจะใช้ภาษาไม่เป็นทางการ

They use simple language and contractions.

ใช้ภาษาทั่วไปและคำย่อ

So, "Do not attempt to lie to me" sounds more natural as "Don't try to lie to me."

ดังนั้น "อย่าโกหกฉัน" ฟังดูเป็นธรรมชาติ มากกว่า "อย่าพยายามโกหกฉัน"

Also keep it short.

อีกทั้งต้องทำให้มันสั้นลง

People tend to speak in short bursts,

ผู้คนชอบที่จะพูดประโยคสั้น ๆ

not lengthy speeches.

และไม่พูดยาวเกินไป

And let the dialogue do the work.

และทำให้บทสนทนานั้นดำเนินไปด้วยดี

Ask yourself: do I really need that adverb?

ถามตัวเองว่า: ฉันต้องการคำวิเศษณ์จริงหรือ?

For instance, "'Your money or your life,' she said threateningly."

ยกตัวอย่างเช่น "จะเลือกเงินหรือชีวิต" 'เธอพูดอย่างน่ากลัว'

Here, "threateningly" is redundant, so you can get rid of it.

คำว่า "อย่างน่ากลัว" เป็นคำฟุ่มเฟือย ดังนั้น ก็สามารถตัดมันออกได้

But if the words and the actions don't match, an adverb can be helpful.

แต่คำวิเศษณ์ก็สามารถช่วยได้ ถ้าคำและการกระทำไม่สอดคล้องกัน

"'Your money or your life,' she said lovingly."

"จะเลือกเงินหรือชีวิต" เธอกล่าวด้วยความรักใคร่

So, to recap:

ดังนั้น สามารถสรุปได้ว่า

First, eavesdrop. Next, pretend imaginary people are real.

ทักษะแรกคือ การแอบฟัง ต่อมา จินตนาการว่าตัวละครนั้นมีอยู่จริง

Finally, mutter to yourself, and write it all down.

อย่างสุดท้ายคือ บ่นพึมพำกับตัวเอง พร้อมทั้งจดบันทึก

You already have everything you need.

ตอนนี้คุณก็มีทุกอย่างที่ต้องการแล้ว

This is fictional dialogue, or "How to Hear Voices in Your Head."

นี่คือบทสนทนาสมมติหรือ "วิธีการได้ยินเสียงในหัวของคุณ"