Three anti-social skills to improve your writing - Nadia Kalman

Translator: tom carter Reviewer: Bedirhan Cinar

Translator: hassan qodusi Reviewer: soheila Jafari

دیالوگ به قصه رنگ می‌بخشد،

Dialogue gives a story color,

makes it exciting and moves it forward.

به آن هیجان داده و آن را پیش می‌برد.

Romeo: O, wilt thou leave me so unsatisfied?

رومئو: آه، آیا مرا چنین ناامید رها می‌کنی؟

Juliet: What satisfaction canst thou have tonight?

ژولیت: امشب چه امیدی می‌توان داشت؟

Romeo: The exchange of thy love's faithful vows for mine.

رومئو: تبادل وفاداری به عشق تو عهدی است برای من.

Without dialogue: (cricket sounds)

بدون دیالوگ: (صدای جیرجیرک)

So what goes into writing effective dialogue?

حالا چه چیزهایی در نوشتن یک دیالوگ مؤثیر دخیل است؟

Well, there are social skills:

خوب، مهارت‌های اجتماعی:

making friends, solving conflicts, being pleasant and polite.

دوست‌یابی، حل دلخوری‌ها، خوش‌مشرب و مؤدب بودن.

We won't be using any of those today.

ما امروز به هیچ کدام از این‌ها کاری نداریم.

Instead, we'll be working on -- let's call them "anti-social skills."

در عوض، روی این کار خواهیم کرد -- اسمش رو می‌ذاریم «مهارت‌های ضد اجتماعی»

If you're a writer, you may already have a few of these.

اگر نویسنده هستید، شاید بعضی از این‌ها را داشته باشید.

The first is eavesdropping.

اولی‌اش استراق سمع است.

If you're riding a bus and hear an interesting conversation, you could write it all down.

اگر راننده اتوبوس هستید و مکالمه‌ی جالبی می‌شنوید، می‌توانید بنویسیدش.

Of course, when you write fiction, you're not describing real people,

البته، وقت نوشتن داستان، افراد واقعی را توصیف نمی‌کنید،

you're making up characters.

شخصیت‌ها را از خودتان می‌سازید.

But sometimes the words you overhear can give you ideas.

اما گاهی کلماتی که به گوش‌تان می‌خورد می‌تواند ایده‌هایی به شما بدهد.

"I did not," says one person.

شخص اول می‌گوید «کار من نبود».

"I saw you," the other replies.

نفر بعد جواب می‌دهد «خودم دیدمت».

Who might be saying those words?

چه کسانی ممکن است این کلمات را بگویند؟

Maybe it's two kids in a class, and the boy thinks the girl pushed him.

شاید دو کودک سر کلاس، و پسر فکر می‌کند دختر هلش داده.

Maybe it's a couple, but one of them is a vampire,

شاید زن و شوهری هستند، اما یکی از آن‌ها خون‌آشام است،

and the woman vampire saw the man flirting with a zombie.

و زن خون‌آشام دیده که مردش با یک زامبی همکلام شده.

Or maybe not.

شاید هم نه.

Maybe the characters are a teenager and his mother,

شاید شخصیت‌ها یک نوجوان و مادرش هستند.

and they're supposed to be vegetarians, but the mother saw him eating a burger.

و قرار بوده گیاهخوار باشند، ولی مادر پسرش را در حال خوردن همبرگر دیده.

So let's say you've decided on some characters.

پس فرض می‌کنیم شما شخصیت‌هایی را انتخاب کردید.

This is anti-social skill number two:

حالا مهارت ضد اجتماعی شماره دو:

start pretending they're real.

فکر کنید آن‌ها واقعی هستند.

What are they like? Where are they from? What music do they listen to?

تیپ‌شان چه شکلی است؟ اهل کجا هستند؟ موسیقی مورد علاقه‌شان چیست؟

Spend some time with them.

چند وقتی را با آن‌ها بگذرانید.

If you're on a bus, think about what they might be doing if they were there too.

اگر سوار اتوبوس شدید، فکر کنید اگر آن‌ها هم آنجا بودند چه می‌کردند؟

Would they talk on the phone, listen to music,

آیا با تلفن صحبت می‌کردند، موزیک گوش می‌دادند،

draw pictures, sleep?

نقاشی می‌کشیدند، چرت می‌زدند؟

What we say depends on who we are.

چیزی که می‌گوییم بستگی به ویژگی‌هایمان دارد.

An older person might speak differently than a younger person.

یک آدم مسن نسبت به یک آدم جوان جور دیگری حرف می‌زند.

Someone from the south might speak differently than someone from the north.

حرف زدن یک نفر جنوبی در مقایسه با یک نفر اهل شماَل، فرق دارد.

Once you know your characters, you can figure out how they talk.

زمانی که شخصیت‌های داستان را شناختید، می‌توانید در یابید چگونه حرف می‌زنند.

At this stage, it's helpful to use anti-social skill number three:

در این مرحله، امید می‌رود از مهارت ضد اجتماعی شماره سه استفاده شود:

muttering to yourself.

حرف زدن با خود.

When you speak your character's words, you can hear whether they sound natural,

وقتی کلمات شخصیت قصه تان را به زبان می‌آورید، می‌توانید از طبیعی بودن‌شان

and fix them if necessary.

مطمئی شده و در صورت لزوم اصلاح شان کنید.

Remember, most people are usually pretty informal when they speak.

به یاد داشته باشید: بیشتر مردم موقع صحبت طرز بیانی کاملاً غیر رسمی دارند.

They use simple language and contractions.

از زبانی ساده و راحت‌تر استفاده می‌کنند.

So, "Do not attempt to lie to me" sounds more natural as "Don't try to lie to me."

پس «قصد نکن به من دروغ بگویی» می‌شود «سعی نکن بهم دروغ بگی».

Also keep it short.

همچنین کوتاه بنویسید.

People tend to speak in short bursts,

مردم جملات کوتاه می‌گویند،

not lengthy speeches.

نه سخنرانی‌های بلند و طولانی.

And let the dialogue do the work.

و بگذارید دیالوگ این کار را بکند.

Ask yourself: do I really need that adverb?

از خودتان بپرسید: آیا واقعا به این قید نیاز دارم؟

For instance, "'Your money or your life,' she said threateningly."

برای مثال «او با تهدید گفت، یا پولت یا زندگیت».

Here, "threateningly" is redundant, so you can get rid of it.

اینجا «با تهدید» اضافه است، پس می‌توانید حذفش کنید.

But if the words and the actions don't match, an adverb can be helpful.

اما اگر کلمات و فعالیت‌ها جور نباشند استفاده از قید می‌تواند کمک کند.

"'Your money or your life,' she said lovingly."

«او با عشق گفت، یا پولهات یا زندگیت».

So, to recap:

پس خلاصه:

First, eavesdrop. Next, pretend imaginary people are real.

اول: خوب گوش دادن. بعد، وانمود کردن به واقعی بودن شخصیت‌ها.

Finally, mutter to yourself, and write it all down.

سرانجام، حرف زدن با خود، و نوشتن تمام حرف‌ها.

You already have everything you need.

هرچه نیاز داشتید را در اختیار دارید.

This is fictional dialogue, or "How to Hear Voices in Your Head."

این مکالمه‌ی داستان‌وار است، یا «چگونه صداهای داخل سرتان را گوش کنید».