What’s the point(e) of ballet? - Ming Luke

Translator: Teetach Atsawarangsalit Reviewer: Sakunphat Jirawuthitanant

A baby cursed at birth. A fierce battle of good and evil.

เด็กที่ต้องคำสาปแต่เกิด การต่อสู้ที่ดุเดือดระหว่างความดีกับชั่ว

A true love awoken with a kiss.

รักแท้ที่ตื่นขึ้นมาด้วยจุมพิต

Sleeping Beauty is one of the world’s favorite folktales.

เจ้าหญิงนิทรา เป็นหนึ่งในเทพนิยาย ที่ทั่วโลกชื่นชอบ

But one of its most famous renditions tells the story without a single word.

แต่การนำเสนอที่โด่งดังที่สุดของเรื่องนี้ ไม่ได้ใช้คำพูดแม้กระทั่งคำเดียว

Since premiering in 1890,

หลังจากการแสดงรอบปฐมทัศน์ในปี 1890

"The Sleeping Beauty" has become

"เจ้าหญิงนิทรา" ก็ได้กลายเป็น

one of the most frequently staged ballets in history.

หนึ่งในบัลเลต์ที่จัดแสดงบ่อยที่สุด ในประวัติศาสตร์

So what makes this piece so beloved?

แล้วอะไรทำให้เรื่องนี้เป็นที่ชื่นชอบ ขนาดนั้น

And what exactly does ballet bring to this— or any other story?

และบัลเลต์ทำให้เรื่องนี้หรือเรื่องอื่น ๆ พิเศษอย่างไร

At the heart of ballet are dozens of gestures

หัวใจหลักของบัลเลต์นั้น คือท่วงท่าจำนวนหนึ่ง

that dancers painstakingly perfect over thousands of hours of practice.

ที่นักเต้นต้องฝึกฝนอย่างหนัก หลายพันชั่วโมงเพื่อให้สมบูรณ์แบบ

This unique set of gestures has been used for centuries,

ท่าทางที่เป็นเอกลักษณ์เหล่านี้ ถูกใช้มากว่าหลายศตวรรษแล้ว

each movement rich with meaning and history.

แต่ละการเคลื่อนไหวเต็มไปด้วย ความหมายและประวัติศาสตร์

But you don’t need to study them to understand ballet,

แต่คุณก็ไม่จำเป็นต้องเรียนมัน เพื่อที่จะเข้าใจบัลเลต์

any more than you need to study music to be moved by a song.

ไม่ต่างจากที่คุณไม่จำเป็นต้องเรียนดนตรี เพื่อให้มีอารมณ์ร่วมไปกับเพลง

And just as composers combine notes and phrases to form pieces of music,

และเช่นเดียวกันกับนักประพันธ์เพลงที่ ผสมโน้ตและท่อนเพลงเพื่อสร้างบทเพลงขึ้นมา

choreographers string these gestures together with new movements

นักออกแบบท่าเต้นก็ร้อยเรียงท่าทางเหล่านี้ เข้ากับการเคลื่อนไหวใหม่ ๆ

to form expressive combinations.

เพื่อสร้างชุดท่าเต้นที่มีความหมาย

Working alongside the orchestra’s live score,

เมื่อทำงานร่วมกับการบรรเลงสด โดยวงออร์เคสตรา

ballerinas precisely perform these combinations to convey narrative,

นักบัลเลต์จะแสดงชุดท่าเต้นเหล่านี้ อย่างแม่นยำเพื่อสื่อสารเรื่องราว

emotion, and character.

อารมณ์ และลักษณะ

In "The Sleeping Beauty’s" opening scene,

ในฉากเปิดของเรื่อง "เจ้าหญิงนิทรา"

a flurry of techniques depicts the fairy court

มีการใช้เทคนิคกลุ่มหนึ่งเพื่อแสดง เหล่านางฟ้า

bestowing gifts on baby Princess Aurora.

ที่มาให้ของขวัญแก่เจ้าหญิงน้อยออโรรา

The Fairy of Generosity delicately walks “en pointe”—

นางฟ้าแห่งความกรุณา เดินอย่างประณีตแบบ "อ็องปวงต์"

meaning on the tips of her toes—

ซึ่งหมายถึงการเดินด้วยปลายเท้า

in step with the light plucking of violins.

ตามจังหวะของเสียงดีดไวโอลินเบา ๆ

The ballerina moves in perfect harmony with the music,

นักบัลเลต์เคลื่อนไหวเข้ากับดนตรี อย่างสมบูรณ์แบบ

even mimicing the violins’ trill with an elegant bourrée.

ถึงขนาดเลียนแบบเสียงรัวไวโอลิน ด้วยท่าบูเรที่งดงาม

The Fairy of Temperance, bestowing the gift of strong will on Aurora,

นางฟ้าแห่งอารมณ์ ซึ่งให้ของขวัญ เป็นความตั้งใจอันแรงกล้าแก่ออโรรา

is choreographed as if shooting bolts of electricity from her fingers.

ถูกออกแบบท่าให้เหมือนกับ กำลังยิงลำแสงไฟฟ้าออกจากปลายนิ้ว

She bounds across the stage,

นักเต้นกระโดดไปทั่วเวที

spinning with quick chaînés before decisively jetéing.

หมุนตัวด้วยท่าแชเนอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะทำท่าเฌอเตอย่างเฉียบขาด

Some movements are even more literal than this.

การเคลื่อนไหวบางท่ายังตรงตัว มากกว่านี้อีก

The evil fairy Carabosse curses the princess with a lethal “X,”

นางฟ้าชั่วร้ายคาราบ็อส สาปเจ้าหญิง ด้วยท่า "X"

and the benevolent Lilac Fairy counters that curse.

และนางฟ้าสีม่วงอ่อนแห่งความเมตตา ก็แก้คำสาปนั้นกลับ

Of course, the relationship between music and movement

แน่นอนว่าความสัมพันธ์ ระหว่างดนตรีกับท่าทางนั้น

isn’t always this straightforward.

ไม่ได้ตรงตัวเช่นนี้เสมอไป

While classical ballet gestures often respond to musical elements,

แม้ว่าท่าทางในบัลเลต์คลาสสิก มักจะเข้ากับส่วนต่าง ๆ ของดนตรี

the degree to which the dancers and orchestra align

แต่ระดับความเข้ากันของ นักเต้นกับวงออร์เคสตรา

is another choreographic tool.

ก็เป็นเครื่องมือการออกแบบท่าเต้น อีกชนิดหนึ่ง

Some characters and scenes move in sync to create rhythmic clarity,

ตัวละครบางตัวหรือฉากบางฉากเคลื่อนไหว เข้ากับดนตรีเพื่อสร้างความชัดเจนของจังหวะ

while others deliberately diverge from the orchestra.

แต่ในบางครั้งก็จงใจให้โดด ออกมาจากดนตรีออร์เคสตรา

Dancers and musicians maintain this delicate balance

นักเต้นและนักดนตรีจะคอยรักษา ความสมดุลอันละเอียดนี้ไว้

throughout each performance,

ตลอดการแสดงหนึ่ง ๆ

engaging in a live negotiation of speed and rhythm.

เป็นการต่อรองกันแบบสด ๆ ของความเร็วและจังหวะ

But prior to the performance, a ballet’s most important relationship

แต่ก่อนการแสดงนั้น ความสัมพันธ์ที่สำคัญที่สุดของบัลเลต์

is between the choreographer and the music.

คือระหว่างนักออกแบบท่าเต้น กับดนตรี

Choreographer Marius Petipa and composer Piotr Ilyich Tchaikovsky

นักออกแบบท่าเต้น มาเรียส เปอตีปา และนักประพันธ์เพลง ปิออตร์ อิลิช ไชคอฟสกี

worked together on every second of "The Sleeping Beauty."

ทำงานร่วมกันตลอดการแสดง เรื่อง "เจ้าหญิงนิทรา"

This is particularly noticeable in Princess Aurora’s exuberant entrance

สิ่งนี้เห็นได้ชัดโดยเฉพาะ ช่วงที่เจ้าหญิงออโรราเข้าฉากอย่างร่าเริง

on her 16th birthday.

ในวันเกิดปีที่ 16 ของเธอ

Tchaikovsky’s enthusiastic music tumbles forward in fits and starts,

ดนตรีที่กระตือรือร้นของไชคอฟสกี พุ่งไปข้างหน้าสลับเป็นช่วง

even cutting short some musical phrases to capture her impatience.

แล้วยังจบท่อนดนตรีบางท่อน เพื่อแสดงความใจร้อนของออโรราออกมา

Petipa choreographs Aurora bouncing back and forth with “pas de chat”—

เปอตีปาออกแบบท่าเต้นให้ออโรรากระโดดไปมา ด้วยท่า "ปาเดอชา"

French for "cat steps"— as she waits for her party to begin.

ซึ่งในภาษาฝรั่งเศสแปลว่า "ก้าวของแมว" ในขณะที่เธอรอให้งานเลี้ยงของเธอเริ่มขึ้น

Once the celebration starts, it’s up to the dancers to deliver

เมื่องานเลี้ยงเริ่มต้นขึ้น ก็ขึ้นอยู่กับนักแสดงแล้ว

on the physical spectacle of performing these gestures with grace.

ที่จะสร้างความตื่นตาตื่นใจ โดยการแสดงท่าทางเหล่านี้ด้วยความสง่างาม

Aurora has the hardest part of all: her famous Rose Adagio.

ออโรราต้องแสดงส่วนที่ยากที่สุด นั่นคือท่า โรสอาดาฌิโอ ที่โด่งดัง

As four suitors vie for her hand,

ในขณะที่ผู้ชายสี่คนเข้ามาขอมือเธอ

the Princess performs a dizzying array of balances, all en pointe.

เจ้าหญิงจะแสดงลำดับการทรงตัว โดยใช้ท่าอ็องปวงต์ตลอดเวลา

She briefly takes each suitor’s hand, but then balances unassisted—

โดยรับมือของผู้ชายแต่ละคนช่วงหนึ่ง แล้วกลับมาทรงตัวโดยไม่มีใครช่วย

a breath-taking display of physical strength and skill.

เป็นการแสดงความแข็งแรงของร่างกาย และทักษะที่น่าตื่นตาตื่นใจอย่างมาก

However, it’s not just technique that carries meaning,

อย่างไรก็ตาม ไม่ใช่แค่เทคนิคเท่านั้น ที่สื่อความหมาย

but also style and personality.

แต่สไตล์และบุคลิกภาพก็เช่นกัน

Like an actor delivering their lines,

เช่นเดียวกับนักแสดงที่แสดงออกมาตามบท

ballerinas can execute their movements to convey a wide range of emotion.

นักบัลเลต์ก็สามารถสร้างการเคลื่อนไหว ที่สื่ออารมณ์ได้หลากหลาย

Aurora can be elegant and restrained,

ออโรราอาจดูสูงส่งและสงวนท่าที

throwing her arms in independence from her suitors.

โดยการเอามือออกมาจากผู้ชาย ด้วยตัวเอง

Or she can be coy and flirtatious, descending from en pointe with grace

หรือก็อาจดูชมดชม้อยและเย้ายวนได้ โดยการหยุดท่าอ็องปวงต์ด้วยความสง่างาม

and knowing confidence.

และความมั่นใจ

"The Sleeping Beauty" offers a showcase for so much of what ballet can do.

"เจ้าหญิงนิทรา" เป็นส่วนหนึ่ง ที่แสดงให้เห็นว่าบัลเลต์ทำอะไรได้บ้าง

Its graceful spectacle, dramatic physical vocabulary,

ความตื่นตาตื่นใจแสนสง่างาม คำศัพท์ท่าทางต่าง ๆ สุดอลังการ

and enchanting coordination of music and movement

และการรวมกันอย่างน่าหลงใหล ของดนตรีและการเคลื่อนไหว

perfectly reflect the themes of this fantastical romance.

สะท้อนธีมของนิยายโรมานซ์แสนมหัศจรรย์ เรื่องนี้ได้อย่างสมบูรณ์แบบ

But ballet isn’t just for epic fairytales.

แต่บัลเลต์ก็ไม่ได้มีไว้สำหรับเทพนิยาย เท่านั้น

Ballets can be non-narrative emotional journeys,

บัลเลต์ยังเป็นการเดินทางของอารมณ์ โดยไม่มีเนื้อเรื่อง

experimental deconstructions of form,

การทดลองถอดรูปแบบต่าง ๆ

or pure demonstrations of skill.

หรือการแสดงทักษะล้วน ๆ ก็ได้

The artform is always experimenting with a centuries old set of rules,

รูปแบบศิลปะนี้ยังคงมีการทดลองตลอด ด้วยกฎที่มีมาเป็นศตวรรษ

making it the perfect medium for stories old and new.

นั่นคือการทำให้บัลเลต์เป็นสื่อ ของเรื่องเล่าเก่าและใหม่อย่างสมบูณ์