Why should you read Edgar Allan Poe? - Scott Peeples

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Rawee Ma

A high forehead topped by disheveled black hair,

ผมสีดำรุงรังบนหน้าผากสูงกว้าง

a sickly pallor,

หน้าที่ดูซีดเซียวขี้โรค

and a look of deep intelligence and deeper exhaustion

ลักษณะที่ดูทรงภูมิและความอิดโรย

in his dark, sunken eyes.

ในดวงตาลึกสีเข้มของเขา

Edgar Allan Poe’s image is not just instantly recognizable –

ภาพลักษณ์ของ เอดการ์ แอลลัน โพ ไม่ได้เพียงถูกจดจำได้ทันที

it’s perfectly suited to his reputation.

มันยังช่างเหมาะเจาะกิติศัพท์ของเขาอีกด้วย

From the prisoner strapped under a descending pendulum blade,

จากผู้ถูกคุมขังที่ถูกมัดไว้ ใต้ลูกตุ้มใบมีดที่กำลังเคลื่อนต่ำลงมา

to a raven who refuses to leave the narrator’s chamber,

ไปจนถึงอีกาที่ไม่ยอมไป จากหน้าต่างห้องของผู้เล่าเรื่อง

Poe’s macabre and innovative stories of gothic horror

เรื่องราวสุดสยองแนวโกธิค ที่ทั้งน่าขนลุกและให้มิติใหม่

have left a timeless mark on literature.

ได้ทิ้งร่องรอยเอาไว้ในโลกวรรณกรรมอย่างถาวร

But just what is it that makes Edgar Allan Poe

แต่อะไรกันแน่ที่ทำให้เอดการ์ แอลลัน โพ

one of the greatest American authors?

เป็นนักเขียนชาวอเมริกา ที่ยอดเยี่ยมที่สุดคนหนึ่ง

After all, horror was a popular genre of the period,

ไม่ว่าจะอย่างไร นิยายเขย่าขวัญ เป็นหมวดที่ได้รับความนิยมในขณะนั้น

with many practitioners.

และมีผู้เขียนนิยายแนวนี้มากมาย

Yet Poe stood out thanks to his careful attention to form and style.

ถึงอย่างนั้น โพลก็มีความโดดเด่น ในการสร้างรายละเอียดและรูปแบบ

As a literary critic,

ในฐานะนักวิจารณ์วรรณกรรม

he identified two cardinal rules for the short story form:

เขาระบุกฎหลักสำหรับ การเขียนเรื่องสั้นเอาไว้ว่า

it must be short enough to read in one sitting,

มันจะต้องอ่านจบได้ภายในหนเดียว

and every word must contribute to its purpose.

และทุกคำจะต้องทำหน้าที่ ตามเจตจำนงของมัน

By mastering these rules,

ด้วยความเชี่ยวชาญในการใช้กฎดังกล่าว

Poe commands the reader’s attention

โพลครอบงำความสนใจของผู้อ่าน

and rewards them with an intense and singular experience –

และให้รางวัลกับพวกเขา เป็นประสบการณ์ที่เข้มข้นและพิเศษ

what Poe called the unity of effect.

ที่โพลเรียกมันว่า เอกภาพของผลลัพธ์

Though often frightening, this effect goes far beyond fear.

แม้ว่ามันมักทำให้เราพรั่นพรึง ผลที่ว่านี้เป็นมากกว่าความหวาดกลัว

Poe’s stories use violence and horror to explore the paradoxes and mysteries

เรื่องราวของโพลใช้ความรุนแรงและ ความหลอนเพื่อเผยปริทัศน์และความลึกลับ

of love,

ของความรัก

grief,

ความอาดูร

and guilt,

และความรู้สึกผิด

while resisting simple interpretations or clear moral messages.

เมื่อไม่ยอมเผยมันออกมาตรง ๆ หรือทำให้ถูกต้องตามทำนองคลองธรรม

And while they often hint at supernatural elements,

และในขณะที่พวกมันมักถูกแสดงออกมา ด้วยสิ่งเหนือธรรมชาติ

the true darkness they explore is the human mind

ความมืดอันแท้จริงที่เผยออกมานั้น ก็คือจิตใจของมนุษย์

and its propensity for self-destruction.

และแนวโน้มที่มันจะทำลายตนเอง

In “The Tell-Tale Heart,” a ghastly murder

ในเรื่องการฆาตกรรมหลอน "เสียง...สะพรึง"

is juxtaposed with the killer’s tender empathy towards the victim –

เทียบเคียงความรู้สึกร่วมอันอ่อนไหว ของผู้ฆ่าที่มีต่อเหยือ

a connection that soon returns to haunt him.

ความเชื่อมโยงที่ไม่นาน ได้ย้อนกลับมาหลอกหลอนเขา

The title character of "Ligeia" returns from the dead

ตัวละครหลัก "ลิกเกีย" ฟื้นกลับมาความตาย

through the corpse of her husband’s second wife –

ในรูปแบบของศพ ของภรรยาคนที่สองของสามีของหล่อน

or at least the opium-addicted narrator thinks she does.

หรืออย่างน้อย นั่นก็เป็นสิ่งที่ ผู้เล่าเรื่องติดฝิ่นคิดว่าเป็น

And when the protagonist of “William Wilson”

และเมื่อตัวเอกของเรื่อง "วิลเลียม วิลสัน"

violently confronts a man he believes has been following him,

เผชิญหน้าอย่างอุกอาจ กับชายที่เขาเชื่อว่าติดตามเขามา

he might just be staring at his own image in a mirror.

แต่นั่นอาจเป็นเพียง ภาพสะท้อนตัวเขาเองจากกระจกเงา

Through his pioneering use of unreliable narrators,

ด้วยการบุกเบิกของเขา ในการใช้ตัวผู้บรรยายที่เชื่อถือไม่ได้

Poe turns readers into active participants

โพลทำให้ผู้อ่านกลายเป็นผู้ที่มีส่วนร่วม

who must decide when a storyteller might be misinterpreting

ผู้ที่จะต้องตัดสินว่า เมื่อไรที่ผู้เล่าเรื่องจะตีความผิด ๆ

or even lying about the events they’re relating.

หรือแม้แต่เล่าเรื่องเหตุการณ์ต่าง ๆ อย่างเป็นเท็จ

Although he’s best known for his short horror stories,

แม้ว่าเขาจะมีชื่อเสียง จากเรื่องสั้นแนวสยองขวัญ

Poe was actually one of the most versatile

อันที่จริงแล้ว โพลเป็นนักเขียน แห่งศตวรรษที่สิบเก้า

and experimental writers of the nineteenth century.

ที่มีความสามารถหลากหลาย และชอบทดลองอะไรใหม่ ๆ

He invented the detective story as we know it,

เขาประดิษฐ์เรื่องราวรหัสคดี ในแบบที่เรารู้จัก

with “The Murders in the Rue Morgue,”

อย่าง "ฆาตกรรมที่ถนนม็อร์ก"

followed by “The Mystery of Marie Roget”

ตามด้วย "คดีฆาตกรรมมารี โรเฌต์"

and “The Purloined Letter.”

และ "จดหมายที่ถูกขโมย"

All three feature the original armchair detective,

ทั้งสามเรื่องประกอบด้วย นักสืบบนเก้าอี้นวมผู้มีนามว่า

C. Auguste Dupin,

ซี. ออกุสต์ ดูแปง

who uses his genius and unusual powers of observation and deduction

ผู้ใช้อัฉริยภาพและพลังแห่งการสังเกต และอนุมานอันน่าเหลือเชื่อ

to solve crimes that baffle the police.

ในการแก้ปัญหาอาชญากรรม ที่ทำให้ตำรวจจนตรอก

Poe also wrote satires of social and literary trends,

โพลยังเขียนนิยายเสียดสีสังคม และวรรณคดีตามสมัยนิยม

and hoaxes that in some cases anticipated science fiction.

นิยายเรื่องลวง ที่บางครั้งนำมาซึ่งนิยายวิทยาศาสตร์

Those included an account of a balloon voyage to the moon,

ซึ่งรวมถึง การบรรยายถึง ใช้บอลลูนเดินทางไปดวงจันทร์

and a report of a dying patient put into a hypnotic trance

และรายงานเกี่ยวกับผู้ที่กำลังจะเสียชีวิต ที่ถูกสะกดจิตให้อยู่ในภวังค์

so he could speak from the other side.

เพื่อที่เขาจะได้พูดจากอีกโลกหนึ่ง

Poe even wrote an adventure novel about a voyage to the South Pole

โพลเขียนแม้กระทั่งนิยายผจญภัย เกี่ยวกับการเดินทางไปยังขั้วโลกใต้

and a treatise on astrophysics,

และบทความเกี่ยวกับฟิสิกส์อวกาศ

all while he worked as an editor,

ทั้งหมดนี้ในขณะที่เขาเป็นบรรณาธิการ

producing hundreds of pages of book reviews and literary theory.

ผู้ผลิตผลงานบทวิจารณ์หนังสือ และทฤษฎีทางวรรณกรรมหลายร้อยหน้า

An appreciation of Poe’s career wouldn’t be complete without his poetry:

การชื่นชมชีวิตการงานของโพล ไม่อาจสมบูรณ์ได้โดยปราศจากกวีของเขา

haunting and hypnotic.

ที่ช่างหลอนและมีมนต์สะกด

His best-known poems are songs of grief, or in his words,

กวีที่มีชื่อเสียงของเขาได้แก่ เพลงเศร้า หรือที่เจ้าตัวเรียกมันว่า

“mournful and never-ending remembrance.”

"การระลึกถึงสุดอาลัยที่ไม่มีวันจบสิ้น"

“The Raven,” in which the speaker projects his grief onto a bird

"อีกา" ซึ่งผู้พูด แสดงความเศร้าออกมาผ่านนก

who merely repeats a single sound,

ที่เอาแต่ส่งเสียงเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่า

made Poe famous.

ทำให้โพลมีชื่อเสียง

But despite his literary success,

แต่ถึงเขาจะได้รับความสำเร็จ จากโลกวรรณกรรม

Poe lived in poverty throughout his career,

โพลใช้ชีวิตอย่างอดอยาก ตลอดชีวิตการทำงานของเขา

and his personal life was often as dark as his writing.

และชีวิตส่วนตัวของเขา ที่มักจะดำมืดไม่ต่างกับงานเขียน

He was haunted by the loss of his mother and his wife,

เขาถูกหลอกหลอนด้วยการสูญเสียแม่ และภรรยา

who both died of tuberculosis at the age of 24.

ที่เสียชีวิตจากวัณโรคด้วยวัย 24

Poe struggled with alcoholism

โพลติดเหล้า

and frequently antagonized other popular writers.

และมักจะทำตัวเป็นปฏิปักษ์ กับนักเขียนชื่อดังคนอื่น ๆ

Much of his fame came from posthumous – and very loose – adaptations of his work.

ชื่อเสียงส่วนใหญ่เกิดขึ้นหลังจากที่ตายแล้ว และผลงานดัดแปลงของเขา

And yet, if he could’ve known how much pleasure and inspiration

แต่ถึงกระนั้น ถ้าเขาได้ล่วงรู้ว่า ความสุขและแรงบันดาลใจมากมาย

his writing would bring to generations of readers and writers alike,

จากงานเขียนของเขาได้ถูกถ่ายทอด ไปยังผู้อ่านและนักเขียนรุ่นแล้วรุ่นเล่า

perhaps it may have brought a smile to that famously brooding visage.

บางที รอยยิ้มก็อาจปรากฏ บนใบหน้าของอันเศร้าสร้อยนี้ก็เป็นได้