Why should you read Edgar Allan Poe? - Scott Peeples

Translator: Niloofar Irani Reviewer: sadegh zabihi

A high forehead topped by disheveled black hair,

پیشانی بلند و مو‌های ژولیده مشکی،

a sickly pallor,

رنگ پریدگی بیمارگونه،

and a look of deep intelligence and deeper exhaustion

و نگاهی حاکی از هوش زیاد و درماندگیِ زیادتر

in his dark, sunken eyes.

در چشمان تیره‌اش.

Edgar Allan Poe’s image is not just instantly recognizable –

نه تنها تصویر ادگار آلن پو بلافاصله قابل تشخیص است

it’s perfectly suited to his reputation.

بلکه کاملاً با آوازه‌اش همخوانی دارد.

From the prisoner strapped under a descending pendulum blade,

از زندانی‌ای که زیر آونگ تیغه‌ای در حال پایین آمدن بسته شده گرفته

to a raven who refuses to leave the narrator’s chamber,

تا کلاغ سیاهی که اتاق راوی را ترک نمی‌کند،

Poe’s macabre and innovative stories of gothic horror

داستان‌های ترسناک و نوآورانهٔ پو به سبک وحشت گوتیک،

have left a timeless mark on literature.

نشانی فرازمانی بر ادبیات گذاشته است.

But just what is it that makes Edgar Allan Poe

اما چیست که ادگار آلن پو را

one of the greatest American authors?

یکی از بزرگ‌ترین نویسندگان آمریکا ساخته؟

After all, horror was a popular genre of the period,

گذشته از هرچیز، در دورهٔ او، وحشت ژانر پرطرفداری بود

with many practitioners.

و خیلی‌ها به آن می‌پرداختند.

Yet Poe stood out thanks to his careful attention to form and style.

میان آن‌ها، سبک و فرمِ پو او را متمایز می‌ساخت.

As a literary critic,

به عنوان یک منتقد ادبی،

he identified two cardinal rules for the short story form:

پو دو اصل اساسی برای فرم داستان کوتاه شناخت:

it must be short enough to read in one sitting,

باید به قدری کوتاه باشد که در یک نشستِ خواندن، تمام شود

and every word must contribute to its purpose.

و هر کلمه، باید در زمینه هدف داستان نقش داشته باشد.

By mastering these rules,

پو با رعایت درستِ این دو قانون

Poe commands the reader’s attention

کاملاً خواننده را جذب می‌کند.

and rewards them with an intense and singular experience –

و در عوض تجربه‌ای خاص به او می‌دهد که

what Poe called the unity of effect.

آن را وحدت تاثیر می‌نامد.

Though often frightening, this effect goes far beyond fear.

با این که داستان‌هایش ترسناک هستند، این تاثیر از ترس فراتر می‌رود.

Poe’s stories use violence and horror to explore the paradoxes and mysteries

داستان‌های پو، خشونت و وحشت را برای درنوردیدن تناقضات و اسرارِ

of love,

عشق،

grief,

سوگ

and guilt,

و گناه به‌کار می‌برند،

while resisting simple interpretations or clear moral messages.

در حالی که از تفسیر‌های ساده و پیام‌های اخلاقی مشخص امتناع می‌کنند.

And while they often hint at supernatural elements,

درعین‌حال که عناصر ماورالطبیعه در داستان‌هایش هستند،

the true darkness they explore is the human mind

تاریکی واقعی که به آن می‌پردازد،

and its propensity for self-destruction.

ذهن انسان و‌گرایشش به خود تباهی است.

In “The Tell-Tale Heart,” a ghastly murder

در "قلب افشاگر" قتلی مخوف

is juxtaposed with the killer’s tender empathy towards the victim –

با همدردی شدید قاتل به قربانی رقم می‌خورد،

a connection that soon returns to haunt him.

ارتباطی که زود به خود قاتل برمی‌گردد.

The title character of "Ligeia" returns from the dead

لیژیا در داستانِ "لیژیا"، پس از مرگ،

through the corpse of her husband’s second wife –

در کالبدِ همسر دوم شوهرش به زندگی بازمی‌گردد.

or at least the opium-addicted narrator thinks she does.

یا حداقل راوی افیونی این‌طور می‌اندیشد.

And when the protagonist of “William Wilson”

و زمانی که شخصیت اول داستان "ویلیام ویلسن"

violently confronts a man he believes has been following him,

با مردی که فکر می‌کند در تعقیبش است، با خشونت روبه‌رو می‌شود،

he might just be staring at his own image in a mirror.

ممکن است فقط تصویر خودش را در آینه دیده باشد.

Through his pioneering use of unreliable narrators,

پو با استفادهٔ نوآورانه‌اش از راوی غیرقابل اعتماد،

Poe turns readers into active participants

به خواننده یک نقش فعال می‌دهد

who must decide when a storyteller might be misinterpreting

که باید تشخیص دهد راوی اشتباه می‌کند

or even lying about the events they’re relating.

یا حتی در مورد وقایع مربوط به خودش دروغ می‌گوید.

Although he’s best known for his short horror stories,

پو با این که بیشتر به‌خاطر داستان‌های کوتاه ترسناکش شهرت دارد،

Poe was actually one of the most versatile

حقیقتا یکی از زیرک‌ترین

and experimental writers of the nineteenth century.

و تجربی‌ترین نویسندگان قرن نوزدهم بود.

He invented the detective story as we know it,

داستان‌های کارآگاهی را

with “The Murders in the Rue Morgue,”

با داستان‌های "قتل در خیابان مور،"

followed by “The Mystery of Marie Roget”

در پی آن "راز ماری روژه"

and “The Purloined Letter.”

و "نامه‌ی دزدیده شده،" آن‌گونه که ما امروز می‌شناسیم ابداع کرد.

All three feature the original armchair detective,

در هر سه، کارآگاهی است که فقط با خواندن ماجرا نظر می‌دهد

C. Auguste Dupin,

به نام سی. اوگوست دوپَن.

who uses his genius and unusual powers of observation and deduction

که با نبوغ و نیروی فوق‌العاده مشاهده و نتیجه‌گیری‌اش،

to solve crimes that baffle the police.

معما‌ها را حل و پلیس را متحیر می‌کند.

Poe also wrote satires of social and literary trends,

اضافه بر این‌ها، پو هَجو‌هایی بر گرایش‌های اجتماعی و ادبی می‌نوشت

and hoaxes that in some cases anticipated science fiction.

و طعنه‌هایی می‌زد که در برخویشان از سبک علمی-تخیلی بهره می‌گرفت.

Those included an account of a balloon voyage to the moon,

مثلا شرح سفری به ماه با بالون،

and a report of a dying patient put into a hypnotic trance

و گزارشی از زبان یک بیمار محتضر که به خلسه هیپنوتیزمی برده شده

so he could speak from the other side.

تا بتواند از جهان دیگر صحبت کند.

Poe even wrote an adventure novel about a voyage to the South Pole

پو حتی رمان ماجراجویانه‌ای در مورد سفر به قطب جنوب

and a treatise on astrophysics,

و رساله‌ای بر فیزیک نجومی هم نگاشت،

all while he worked as an editor,

همه این‌ها در زمانی که پو به عنوان ویراستار کار می‌کرد

producing hundreds of pages of book reviews and literary theory.

و صدها صفحه نقد کتاب و تئوری ادبیات نوشت.

An appreciation of Poe’s career wouldn’t be complete without his poetry:

سخن از آثار پو، بدون اشاره به اشعارش، کامل نیست:

haunting and hypnotic.

تاثیرگذار و خلسه‌وار.

His best-known poems are songs of grief, or in his words,

معروف‌ترین اشعارش، ترانه‌های سوگواری اوست یا به قول خودش:

“mournful and never-ending remembrance.”

" یادگاریِ محزون و بی پایان."

“The Raven,” in which the speaker projects his grief onto a bird

داستان "کلاغ سیاه" که در آن راوی غمش را بر پرنده‌ای فرامی‌افکند

who merely repeats a single sound,

که تنها یک صدا را تکرار می‌کند،

made Poe famous.

پو را مشهور ساخت.

But despite his literary success,

ولی پو بر خلاف موفقیت ادبی‌اش،

Poe lived in poverty throughout his career,

در حرفه‌اش موفقیت مالی نداشت،

and his personal life was often as dark as his writing.

و بیشترِ زندگی شخصی‌اش نیز به تاریکی نوشته‌هایش بود.

He was haunted by the loss of his mother and his wife,

هرگز غم فقدان مادر و همسرش

who both died of tuberculosis at the age of 24.

که هر دو در ۲۴ سالگی از سل فوت کردند رهایش نکرد.

Poe struggled with alcoholism

پو با اعتیاد به الکل دست به گریبان بود

and frequently antagonized other popular writers.

و به دفعات با نویسندگان محبوب دیگر ضدیت می‌کرد.

Much of his fame came from posthumous – and very loose – adaptations of his work.

بیشتر شهرت پو با اقتباس‌های سستی که بعد از مرگش از آثارش شد به دست آمد.

And yet, if he could’ve known how much pleasure and inspiration

و اکنون، اگر می‌شد بفهمد آثارش چقدر

his writing would bring to generations of readers and writers alike,

برای چندین نسل از نویسندگان و خوانندگان الهام بخش و لذت آفرین بوده است،

perhaps it may have brought a smile to that famously brooding visage.

شاید لبخندی به چهره‌اش با آن حالت مشهورِ فکور می‌آمد.