Why should you read "A Midsummer Night's Dream"? - Iseult Gillespie

Translator: Niloofar Irani Reviewer: Hajar Almasi

در نور مهتاب،

a group of youths sneak into the woods,

گروهی از جوانان آهسته و دزدکی وارد جنگل می‌شوند،

where they take mind-altering substances,

جایی که مواد روان‌گردان مصرف می‌کنند،

switch it up romantically,

ذهنشان را به طور غریب و شیدا گونه‌ای برمی‌انگیزد،

and brush up against creatures from another dimension.

و با موجوداتی از بُعد دیگر مبارزه می‌کنند.

"A Midsummer’s Night’s Dream" sees Shakespeare get psychedelic –

«رویای نیمه شب تابستان» ناظر بر روان پریش و خیال‌پردازبودن شکسپیراست --

and the result is a treat in the theatre and on the page.

و نتیجه بزمی است در نوشتار و نمایش.

First performed in the 1590's,

اولین بار در دهه ۱۵۹۰ اجرا شد،

this play is one of Shakespeare’s friskiest works,

این نمایشنامه یکی ازسرزنده‌ترین و بانشاط ترین آثار شکسپیر است،

filled with trickery, madness and magic.

پر از حیله‌گری، دیوانگی‌ و جادو.

Set over the course of one night,

نمایش که وقایع یک شب را دنبال می‌کند،

Midsummer progresses at a rollicking pace.

در چله تابستان به خوشی و سرمستانه پیش می‌رود.

The plot is structured around patterns of collision and dissolution,

متن بر اساس الگوهای اتفاق و زوال بنا شده است،

where characters from different worlds are thrown together and torn apart.

جایی که‌ شخصیت‌ها از دنیاهای مختلف کنار هم قرار گرفته یا از هم جدا می‌افتند.

Shakespeare uses these patterns to mock the characters’ self-obsession

شکسپیر از این‌ الگوها استفاده می‌کند تا خود شیفتگی شخصیت‌ها را به استهزا بگیرد.

and question authority with a comic twist.

و طنازانه، قدرت را زیر سوال ببرد.

The action is set in Ancient Greece,

وقایع در یونان باستان روی می‌دهند،

but like many of Shakespeare’s plays it reflects his contemporary concerns.

اما مانند بسیاری از نمایشنامه‌های شکسپیر، دغدغه‌های معاصر او را انعکاس می‌دهد.

The magical setting of the woods at night

حالت جادویی جنگل در شب،

disrupts the boundaries between separate groups, with bizarre results.

مرزهای بین گروه‌های بی ربط را با نتایجی نامانوس از هم می‌گسلد.

Here, the bard plays with the rigid class system of his own time,

خنیاگر سر به سر نظام طبقاتیِ زمانه خود می‌گذارد

taking three distinct groups and turning their society upside-down

سه گروه متفاوت را گرفته و جمعشان را سروته می‌کند

in a world where no mortal is in control.

در دنیایی که هیچ میرایی در کنترل نیست.

The play opens with young Hermia

نمایش با هرمیای جوان آغاز می‌شود،

raging at her father Egeus and Theseus, the King of Athens,

خشمگین از پدرش اژئوس و تسوس شاه آتن،

who have forbidden her to marry her lover Lysander.

که ازدواج با دلدارش لایساندر را ممنوع کرده‌اند.

Hermia has no interest in her father's choice for her of Demetrius –

هرمیا هیچ علاقه‌ای به دیمیتریوس که انتخاب پدرش است ندارد،

but her best friend Helena definitely does.

اما بهترین دوستش هلنا، خیلی این مرد را دوست دارد.

Furious at their elders, Hermia and Lysander elope under cover of darkness,

هرمیا و لایساندر خشمگین از بزرگترهایشان، در تاریکی، پا به فرار می‌گذارند.

with Demetrius in hot pursuit.

و دیمیتریوس سخت در تعقیبشان است.

This is further complicated by Helena’s decision

ماجرا بعد با تصمیم هلنا برای دنبال کردن آنها

to follow them all into the woods, in the hope of winning Demetrius’ heart.

به امید تصاحب قلب دیمیتریوس، پیچیده‌تر می‌شود.

At this point, the woods are getting crowded,

در این زمان، جنگل دارد شلوغ می‌شود

as the lovers are sharing the space with a group of “rude mechanicals”—

در این حین که این عشاق با عده‌ای «کارگر بی ادب»،

a troupe of workers drunkenly rehearsing a play, led by the jovial Nick Bottom.

کارگرانی مست که به سرکردگی نیک باتمِ عیاش نمایش تمرین می‌کنند، همزمان در جنگل هستند،

Unbeknownst to them, the humans have entered into the world of the fairies.

خبر ندارند انسان، نادانسته به دنیای پریان قدم گذارده است.

Despite their magical splendor, Oberon and Titania,

اوبرون و تیتانیا، شاه و ملکه پریان، با وجود شکوه جادوییشان،

the king and queen of the fairies, have their own romantic problems.

مشکلات عشقی خودشان را دارند.

Furious at his inability to control Titania, the jealous Oberon

اوبرون حسود، خشمگین از ناتوانی خود در تسلط بر تیتانیا،

commands the trickster Puck to squeeze the juice of a magical flower over her eyes.

به جِن حقه‌باز دستور می‌دهد تا شیرهٔ گلِ جادویی را فشرده و بر چشمان تیتانیا بفشرد.

When she wakes up, she’ll fall in love with the first thing she sees.

تا وقتی بیدار شود، عاشق اولین چیزی شود که می‌بیند.

On his mission,

در ماموریتش در همین راستا،

Puck gleefully sprinkles the juice over the eyes of the napping Demetrius

جِنِ شنگول و سر به هوا، شهد را بر چشمان دیمیتریوس و

and Lysander, and transforms Bottom’s head into that of a donkey for good measure.

لایساندر که چرت می‌زدند افشانده و اضافه بر آن سر باتم را به سرالاغ بدل می‌کند.

As eyes flicker open,

وقتی چشم‌ها گشوده می‌شوند،

a night of chaos commences that includes broken hearts, mistaken identity,

شبی پر از آشفتگی شروع می‌شود که قلب‌های شکسته، هویت‌های اشتباهی،

and transformations.

و تغییرات بزرگی در بر دارد.

Out of all the characters, Bottom probably fares the best –

از بین همه شخصیت‌ها، گویا باتم بهترین وضعیت را دارد،

when the bewitched Titania lays eyes on him,

وقتی چشم تیتانیای افسون شده به او می‌افتد،

she calls on her fairies to lavish him with wine and treasures

پری‌هایش را فرا می‌خواند تا در شراب و هدایای گرانبها غرقش کنند

and sweeps the transfigured donkeyman off his feet:

و مردی که‌ شکل الاغ شده است را کامل عاشق خود می‌کند:

“pluck the wings from painted butterflies/

«بال‌های شاپرک‌های رنگی را بچینید/

To fan the moonbeams from his sleeping eyes.

تا با آنها ردِ مهتاب را از چشمان خفته‌اش بزدایید.

Nod to him, elves, and do him courtesies.”

کوتوله‌ها، برایش سر فرود آورید و به او مهربانی کنید.»

While magic is the catalyst to the action,

همچنان که جادو، وقایع را سرعت می‌بخشد،

the play reflects the real drama of the things we do for love –

این نمایشنامه بازتابی است از این‌که واقعا به خاطر عشق چه ها که نمی‌کنیم -

and the nonsensical behavior of the people under its spell.

و رفتار مهملِ آنان که گرفتار این طلسم شده‌اند را به تصویر می‌کشد.

The moon overlooks the action “like a silver bow,”

ماه وقایع را چون «کمانی نقره‌ای» می‌نگرد،

signifying erratic behavior, the dark side of love,

که دلالت بر رفتار متغیر عشق دارد، آن روی سیاه سکه عشق،

and the bewitching allure of a world where the usual rules don’t apply.

و طمع افسونگرِ دنیایی که قوانین معمول در آن جایی ندارند.

Although the characters eventually come to their senses,

با این که شخصیت‌ها در پایان به حال عادی بر می‌گردند،

"A Midsummer Night's Dream" raises the question

"رویای نیمه شب تابستان"، این را سوال را برمی‌انگیزد

of how much agency we have over our own daily lives.

که ما چقدر اختیارِ اداره زندگی روزانه خود داریم؟

But it’s not the more realistically rendered lovers, rulers or workers

ولی نه عشاق واقعی‌تر و نه حکمرانان و نه کارگران

who have the last word,

صاحب سخن آخرند،

but the impish Puck who queries whether we can ever truly trust what we see:

بلکه جِنِ شیطان صفت است که می‌پرسد اصلا می‌توانیم به آنچه می‌بینیم اعتماد کنیم:

If we shadows have offended,

اگر ما سایه‌ها مجازات شده‌ایم،

Think but this and all is mended:

برای این که فقط این امر اصلاح شود فکر کنید:

That you have but slumbered here

تمام مدتی که این‌ها را دیدید

While these visions did appear.

در خواب بوده‌اید.

And in so doing,

و این گونه،

he evokes the effect of entering into the magical world of great theatre

تاثیر ورود به دنیای نمایش فاخر را

that plays with the boundary between illusion and reality –

که با مرزهای میان خیال و واقعیت بازی می‌کند نشان داده

and dramatizes the possibility that life is but a dream.

و این که شاید زندگی رویایی بیش نیست را مجسم کرده و به تصویر می‌کشد.