The hidden life of Rosa Parks - Riché D. Richardson

Translator: Ali Ziaee Reviewer: Leila Ataei

In 1944, 11 years before her fateful decision on a Montgomery Bus,

در ۱۹۴۴، ۱۱ سال قبل از تصمیم سرنوشت‌ساز او در اتوبوس مونتگومری،

Rosa Parks was investigating a vicious crime.

رزا پاركس در حال بررسی جنایت شریرانه‌ای بود.

As an emissary for the National Association

به عنوان فرستاده انجمن ملی با ماموریت

for the Advancement of Colored People,

برای پیشرفت افراد رنگین‌پوست،

she had traveled to rural Alabama to meet with Recy Taylor,

او برای دیدار با رسی تیلور به ناحیه روستایی آلاباما سفر کرده بود،

a young woman who had been sexually assaulted by six white men.

یک زن جوان که از سوی شش مرد سفید پوست مورد تجاوز قرار گرفته بود.

It would be difficult enough to convince an Alabama court

متقاعد کردن دادگاه آلاباما به اندازه کافی کار سختی می‌بود،

that even one of these men was guilty,

حتی اگر یکی از این افراد مقصر بود،

but Rosa was undeterred.

اما رزا تسلیم نشد.

She formed a committee to defend Recy in court,

او کمیته‌ای برای دفاع از رسی در دادگاه تشکیل داد،

flooding the media with testimony

با سیراب کردن رسانه‌ها از شهادت

and sparking protests throughout the South.

و برانگیختن اعتراضات در سرتاسر جنوب.

When a jury failed to indict the attackers,

وقتی هیئت منصفه نتوانست متجاوزان را متهم کند،

Parks demanded the governor assemble a new grand jury.

پاركس خواستار آن شد كه فرماندار هیئت منصفه عالی جدید تشکیل دهد.

She wrote, “I know that you will not fail to let the people of Alabama know

او نوشت، « من می‌دانم که شما مردم آلاباما را درباره این حقیقت که

that there is equal justice for all of our citizens.”

عدالت مساوی برای همه شهروندان شهروندان ما وجود دارد، مایوس نمی‌کنید.»

Throughout her life, Parks repeatedly challenged racial violence

در طول زندگی، پاركس بارها خشونت نژادی را به چالش كشید

and the prejudiced systems protecting its perpetrators.

و نیز سیستم‌های پیش‌داوری که از عاملان آن محافظت می‌کنند.

But this work came at an enormous risk—

اما این کار با ریسک بزرگی روبرو شد -

and a personal price.

و بهایی شخصی.

Born in 1913, Rosa was raised by her mother and grandparents in rural Alabama.

رزا متولد ۱۹۱۳، توسط مادر و پدر بزرگ و مادربزرگش در روستاهای آلاباما بزرگ شد.

But outside this loving home, the fear of racial violence cast a long shadow.

اما در خارج از این خانه دوست داشتنی، ترس از خشونت نژادی سایه طولانی ایجاد کرده است.

The Ku Klux Klan frequently drove past their home,

کوکلوس‌کلان‌ها اغلب از کنار خانه آنها می‌گذشتند،

and Jim Crow laws segregated public spaces.

و قوانین جیم کرو، فضاهای عمومی را از هم جدا کردند.

At 19 she settled in Montgomery and married Raymond Parks,

در ۱۹ سالگی در مونتگومری مستقر شد و با ریموند پارکس ازدواج کرد،

a barber who shared her growing fury at racial injustice.

آرایشگری که عصبانیت رو به رشد خود را در بی‌عدالتی‌های نژادی به اشتراک گذاشت.

He was involved with the local chapter of the NAACP;

او در باشگاه محلی انجمن ملی پیشرفت رنگین‌ پوستان مشارکت داشت؛

a role many avoided for fear of persecution.

نقشی که بسیاری از ترس از آزار و اذیت اجتناب کردند.

At first Raymond was eager to keep Rosa safe

در ابتدا ریموند مشتاق به دور نگه داشتن رزا

from the potential dangers of activism.

از خطرات احتمالی فعال‌گرایی بود.

But as she grew more incensed at the limitations imposed on African Americans,

اما رزا هرچه بیشتر از محدودیت‌های تحمیل شده به آمریکایی‌های آفریقایی‌تبار

she could no longer stand by.

عصبانی می‌شد، نمی‌توانست کنار بایستد.

When she officially joined the NAACP in 1943,

هنگامی که به طور رسمی در سال ۱۹۴۳ به انجمن ملی پیشرفت رنگین‌ پوستان پیوست،

Parks and Johnnie Rebecca Carr were the only women in the Montgomery chapter.

پاركس و جانی ربکا كار تنها زنان بخش مونتگومری بودند.

She began keeping minutes for their meetings,

کارش را با تهیه گزارش از جلسات‌شان شروع کرد،

and soon found herself elected secretary of the chapter—

و به زودی خود را به عنوان دبیر منتخب بخش یافت -

formally beginning her secret double life.

بطور رسمی زندگی مضاعف خود را آغاز کرد.

By day, Rosa worked as a seamstress to support her mother and husband.

روزها، رزا برای حمایت از مادر و شوهرش به عنوان خیاط کار می‌کرد.

By night, she researched and documented numerous civil rights cases,

شبها، پژوهش می‌کرد و پرونده‌های حقوق مدنی را مستند می‌كرد،

from local policy disputes to high-profile murder cases and hate crimes.

از اختلافات مربوط به سیاست‌های محلی گرفته تا پرونده‌های قتل مشهور و جنایات نفرت.

As secretary, she prepared public responses

به عنوان دبیر، او پاسخ‌های عمومی را به نمایندگی از بخش

on behalf of the Montgomery chapter, battling the harsh sentencing,

مونتگومری در نبرد با احکام بی‌رحمانه آماده می‌کرد.

false accusation and smear campaigns frequently used against African Americans.

اتهامات دروغین و اقدامات تبلیغاتی متداول علیه آفریقایی آمریکایی‌ها.

In addition to her legal work, Parks was a brilliant local strategist.

علاوه بر کار حقوقی، پارک یک استراتژیست برجسته محلی بود.

As advisor to the NAACP youth group council,

به عنوان مشاور شورای گروه جوانان انجمن ملی پیشرفت رنگین‌ پوستان،

she helped young people navigate segregated systems

او به جوانان کمک کرد تا سیستم‌های تفکیک شده از جمله

including voter registration and whites-only libraries.

ثبت‌نام رای‌دهندگان و کتابخانه‌های مخصوص سفیدپوستان را رهیابی کنند.

Through the cover of the NAACP,

از طریق پوشش انجمن ملی پیشرفت رنگین‌ پوستان،

Parks strived to bring clandestine civil rights activities into the open.

پاركس تلاش كرد تا فعاليت‌های مخفيانه حقوق مدنی را علنب كند.

She advocated for civil disobedience training

وی از آموزش نافرمانی مدنی حمایت کرد

and spoke out against racial violence, particularly the murder of Emmet Till.

و علیه خشونت نژادی، به ویژه قتل امت تیل صحبت کرد.

In 1955, her refusal to move to the back of a segregated bus

در ۱۹۵۵، امتناع او از رفتن به عقب یک اتوبوس تفکیک شده

helped ignite the grassroots movement she had hoped for.

به جرقه زدن جنبش مردمی که آرزویش را داشت کمک کرد.

Parks was arrested and jailed for her one-woman protest,

به دلیل این اعتراض تک نفره‌اش، پارکس دستگیر و روانه زندان شد،

where she was visited by local activists.

جایی که وی از سوی فعالان محلی مورد بازدید قرار گرفت.

Together they planned a twenty-four hour bus boycott.

آنها با هم یک تحریم اتوبوس بیست و چهار ساعته را برنامه‌ریزی کردند.

It lasted for three hundred and eighty-one days.

که سیصد و هشتاد و یک روز به طول انجامید.

Park’s simple act had transformed nascent civil rights activism

اقدام ساده پارکس، فعالیت‌های تازه متشکل از حقوق مدنی را به

into a national movement.

جنبشی ملی متحول کرد.

In 1956, the boycott ended when the Supreme Court

در ۱۹۵۶، این تحریم وقتی پایان یافت که دیوان عالی کشور

ruled in favor of desegregating public transport.

حكم به نفع عدم جداسازی وسایل نقلیه عمومی را صادر كرد.

But this victory for the movement had come at a great cost.

اما این پیروزی برای جنبش با هزینه زیادی همراه بود.

Rosa had been receiving vicious death threats throughout the campaign,

رزت در طول مبارزات انتخاباتی، تهدید به مرگ شده بود

and was unable to find work in Montgomery because of her political reputation.

و به دلیل شهرت سیاسی‌اش نتوانست در مونتگومری کار پیدا کند.

In 1957, she moved to Detroit to continue working as a seamstress,

در ۱۹۵۷، او برای ادامه کار به عنوان خیاط به دیترویت نقل مکان کرد،

until being hired by Congressman John Conyers

تا اینکه از سوی جان کونیرز، نماینده کنگره، استخدام شد

to help support his burgeoning civil rights campaigns.

برای کمک به او در حمایت از فعالیت‌های حقوق مدنی‌اش.

Ever vigilant in the fight against racial inequality,

همیشه هوشیار در مبارزه با نابرابری نژادی،

Parks remained active for the next 40 years.

پارکس ۴۰ سال آینده را هم کنشگر ماند.

She wrote several books,

او چندین کتاب نوشت،

traveled across the country giving talks to support other activists,

به سراسر کشور سفر کرد و در حمایت از دیگر فعالان سخنرانی کرد،

and established an institute for the education of young people

و مؤسسه‌ای برای آموزش جوانان دایر نمود

in her late husband’s memory.

به یاد شوهر فقیدش.

Today, Rosa Parks is remembered as a radical spirit

امروز، از رزا پارکس به عنوان روحی تندرو یاد می‌شود که

who railed against the most powerful people and policies.

مقابل قدرتمندترین مردم و سیاست‌ها ایستاد.

Her call to action continues to resound:

فراخوان او به اقدام همچنان ادامه دارد:

“knowing what must be done does away with fear.”

«دانستن آنچه باید انجام شود ترس را از بین می‌برد.»