Gibberish, urine, and utter chaos: What happens when you sleepwalk - Emmanuel During

Translator: sadegh vn Reviewer: Masoud Motamedifar

Mumbling fantastical gibberish; devouring blocks of cheese in the nude;

زمزمه نامفهوم عجیب و غریب در زیر لب؛ با ولع خوردن یک‌عالمه پنیر در حالت برهنگی؛

peeing in places that aren’t toilets; and jumping out of windows.

ادرار کردن در جایی به غیر از توالت؛ و پریدن از پنجره به بیرون.

These are all things people have reportedly done while sleepwalking,

اینها چیز‌هایی هستند که مردم گفتند در هنگام راه رفتن در خواب دیده‌اند،

a behavior that’s mostly benign but can be dangerous in rare cases.

رفتاری که در اکثر موارد بی‌خطر است اما می‌تواند در موارد اندکی خطرناک باشد.

It's estimated that around 18% of people sleepwalk at least once in their lives.

تخمین زده شده که حدود ۱۸% مردم حداقل یکبار در زندگیشان خوابگردی را تجربه کرده‌اند.

So, what exactly is sleepwalking?

خب، در واقع «خوابگردی» به چه معناست؟

First, we have to understand just how many of our daily activities

اول، باید بفهمیم که کدامیک از فعالیت‌های روزانه ما

do not require our active attention.

نیازی به توجه فعال ما ندارند.

Your prefrontal cortex is your brain's conscious,

قشر پیش‌پیشانی (پریفرونتال کورتکس) شما مرکز کنترل آگاهی،

deliberate, decision-making control hub.

ارزیابی کردن و تصمیم‌گیری در مغز شماست.

You might decide to get up and walk using your prefrontal cortex,

شما ممکن است تصمیم بگیرید که به کمک قشر پیش‌پیشانی‌تان بیدار شوید و راه بروید،

but the intricate coordination of sensory inputs and muscles

اما هماهنگی پیچیده بین ورودی‌های حسی و ماهیچه‌ها

that follows does not require any attention.

که در ادامه به دنبال آن اتفاق می‌افتد نیاز به توجه خاصی ندارد.

Instead, it’s mostly executed by a network of specialized nerve cells

در عوض، بیشترشان توسط شبکه پیشرفته‌ای از سلول‌های نورونی

along the lower part of the brain and spinal cord,

در قسمت تحتانی مغز و نخاع انجام می‌شوند،

sometimes called “central pattern generators.”

که این روند «مولد الگوی مرکزی» نامیده می‌شود.

These areas govern automatic movements and basic actions related to survival.

این مناطق، کنترل حرکات غیر ارادی و اقدامات اولیه برای زنده ماندن را برعهده دارند.

People with a REM sleep behavior disorder may enact their dreams

افراد مبتلا به اختلال خواب REM می‌توانند زمانیکه در خواب REM قرار دارند،

while they’re in REM sleep,

که اکثراً هم چشمانشان بسته است،

usually keeping their eyes closed.

رؤیا‌هایشان را ببینند.

However, this is a separate condition.

اگرچه این یک موقعیت سوای از خوابگردی است

Sleepwalking arises from a very different stage of sleep—

خوابگردی از مرحله بسیار متفاوتی از خواب ناشی می‌شود --

the deepest stage of non-REM sleep, which is called “slow-wave sleep.”

عمیق‌ترین مرحله خواب non-REM، که به آن «خواب موج آهسته» می‌گویند.

In this state, the cortex, including the prefrontal cortex,

در ابن مرحله، قشر مغز، که شامل قشر پیش‌پیشانی می‌شود

is essentially turned off.

اصطلاحاً خاموش می‌شود.

When someone is roused from this stage,

وقتی افراد از این مرحله از خواب برمی‌خیزند،

they’ll usually appear groggy before either dozing off again

آنها معمولاً قبل از اینکه به خواب برگردند یا کاملاً هوشیار شوند،

or becoming fully conscious.

گیج به نظر می‌رسند.

For that moment, though, they’re in an intermediate state

با این حال، در این لحظه، آن‌ها در یک مرحله میانی قرار دارند

straddling sleep and wakefulness.

که شخص در آن بین خواب و بیداری سیر می‌کند.

A sleepwalking episode is, essentially, an extreme, prolonged version of this.

این نوع از خوابگردی، اساساً یک نسخه شدید و طولانی آن است.

When sleepwalking, the prefrontal cortex remains inactive,

در زمان خوابگردی، قشر پیش‌پیشانی مغز غیر فعال باقی می‌ماند،

so the person doesn’t possess executive, deliberate control over their actions.

بنابر‌این فرد توانایی انجام حرکات و کنترل اعمال ارادی‌اش را ندارد.

But other parts of their brain are active.

اما سایر بخش‌های مغزش همچنان فعال‌اند.

And, as we know, the body is capable of a lot

همانطور که ما می‌دانیم، بدن انسان بدون دخالت قشر پیش‌پیشانی هم

without involving the prefrontal cortex.

قادر به انجام کار‌های بسیار زیادی است.

Sleepwalkers avoid obstacles, walk, and speak—

خوابگرد‌ها به موانع برخورد نمی‌کنند، راه می‌روند و حرف می‌زنند --

though it's often nonsense.

که اکثرش هم چرت و پرت و دری‌وری است.

Most sleepwalkers can do basic things,

اغلب خوابگرد‌ها می‌توانند کار‌های ساده را

operating in a peaceful, unemotional, dreamless state.

با حالت آرام، بدون احساس و بدون اینکه در خواب کامل باشند، انجام دهند.

In rare cases, sleepwalkers perform more complex tasks like cooking and driving.

در موارد نادر،خوابگرد‌ها کارهای پیچیده‌تری مثل پخت و پز و رانندگی را انجام می‌دهند.

They're occasionally guided by physical urges,

آنها هر از چند گاهی توسط تمایلات جسمی،

like eating or pursuing sexual activities.

مثل خوردن و انجام فعالیت‌های جنسی هدایت می‌شوند.

And some episodes involve the brain’s fight or flight system,

و برخی اتفاقات تحت تاثیر سیستم مبارزه یا گریز مغز صورت می‌گیرند

during which the person might suddenly perceive an imminent danger,

که فرد در آن ممکن است که ناگهان یک خطر را در نزدیکی‌اش حس کند

and vocalize, cry, or even jolt out of bed and run away.

و شروع به صدا زدن و گریه کردن کند و حتی در رختخواب شوک شده و فرار کند.

These episodes, called “sleep terrors,”

این رخداد‌ها را «وحشت خواب» نامیده‌اند،

are more common in young children and usually result naturally.

که معمولاً در کودکان خردسال رایج‌تر است و معمولاً خود به خود برطرف می‌شود.

Indeed, sleepwalking is generally more common in children,

اینکه خوابگردی معمولاً بیشتر در کودکان دیده می‌شود،

perhaps because the brain areas that control the transition

شاید به این دلیل است که نواحی مغزی که کنترل جابه‌جایی

between sleep and wakefulness are still developing.

بین خواب و بیداری را بر عهده دارند هنوز در حال توسعه هستند.

But the exact mechanisms that cause sleepwalking remain unclear.

اما مکانیسم اصلی‌ که باعث بروز خوابگردی می‌شود هنوز هم نامشخص است.

Many cases appear to run in families, while others are more mysterious.

موارد بسیاری دیده می‌شوند که به خانواده برمی‌گردند اما باقی موارد دچار ابهام هستند

Anything that could lead to partial awakening

تصور می‌شود که هر چیزی که ما را به سمت بیداری جزئی سوق دهد

is thought to increase the likelihood.

می‌تواند احتمال بروز خوابگردی را افزایش دهد.

This includes factors that promote deeper slow-wave sleep—

این شامل عواملی که باعث ایجاد خواب عمیق‌تر موج آهسته می‌شوند --

like sedatives, hot sleep environments, and operating on too little sleep—

مثل دارو‌های آرامبخش، محیط‌های خواب گرم و کم‌خوابی،

or things that disrupt sleep— like stress and other sleep disorders,

یا چیز‌هایی که خواب را مختل می‌کنند مثل استرس یا نمونه‌هایی از اختلالات خواب

such as sleep apnea and restless leg syndrome.

مثل آپنه خواب و سندروم پای بی‌قرار می‌شود.

Doctors will usually evaluate these factors and promote habits

پزشکان معمولا این عوامل را ارزیابی می‌کنند و عادت‌هایی را که

that aid in healthy sleep, such as exercise, stress management,

در راستای داشتن خوابی سالم مؤثرند معرفی می‌کنند. مثل ورزش کردن، کنترل استرس،

and a consistent and sufficient sleep schedule.

و داشتن یک برنامه خواب منسجم و کافی.

They’ll also often recommend safety measures,

آنها همچنین اغلب یکسری اقدامات ایمنی، مثل:

like hiding dangerous items, installing door alarms and securing windows.

پنهان کردن اشیاء خطرناک، نصب زنگ هشدار روی درب و ایمن‌سازی پنجره‌هارا پیشنهاد می‌کنند

If this doesn't help, they'll consider certain medications.

اگر که این راهکار‌ها چاره‌ساز نبود، به سراغ تجویز دارو‌های خاص می‌روند.

But many of the available treatments for sleepwalking

اما بسیاری از درمان‌های در دسترس برای [حل مشکل] خوابگردی

haven’t yet been rigorously studied,

هنوز بطور کامل مورد بررسی قرار نگرفته‌اند،

so how they work and how effective they are is not entirely clear.

بنابر‌این نحوه عملکرد و میزان اثربخشی آنها هنوز برایمان کاملاً نامشخص است.

So, what should you do if you encounter a sleepwalker?

خب، اگر با یک فرد خوابگرد روبه‌رو شدیم چه باید بکنیم؟

A common misconception is that rousing a sleepwalker causes irreparable harm.

یک تصور غلط رایج این است که بیدار کردن یک خوابگرد صدمات جبران‌ناپذیری به دنبال دارد.

Fortunately, this is not true.

خوشبختانه، این حقیقت ندارد.

However, trying to forcefully wake them can cause confusion and distress.

اگرچه، تلاش برای به زور بیدار کردن آنها می‌تواند باعث گیجی و پریشانی خاطرشان شود.

The best practice seems to be to gently guide them back to bed;

به نظر می‌رسد بهترین راه این است که به آرامی آنان را به رختخواب هدایت کنید؛

and, if they resist, to simply ensure they’re safe until the episode resolves.

و اگر مقاومت کردند،اطمینان حاصل کنید که تا زمان عبور از این پروسه خطری تهدیدشان نکند.