What “Machiavellian” really means - Pazit Cahlon and Alex Gendler

Translator: shahab ghadiri Reviewer: Sadegh Zabihi

From Shakespeare’s plays to modern TV dramas,

از نمایشنامه‌های شکسپیر تا نمایش‌های تلویزیونی مدرن

the unscrupulous schemer for whom the ends always justify the means

دسیسه‌چی بی‌وجدانی که برای او هدف همیشه وسیله را توجیه می‌کند

has become a familiar character type we love to hate.

به کاراکتر آشنایی تبدیل شده است که ما دوست داریم از او متنفر باشیم.

So familiar, in fact, that for centuries

در واقع این موضوع به‌قدری برایمان آشناست که قرن‌ها

we’ve had a single word to describe such characters: Machiavellian.

یک واژه برای توصیف چنین کاراکترهایی داشته‌ایم: ماکیاولیست.

But is it possible that we’ve been using that word wrong this whole time?

اما آیا ممکن است که تمام این مدت استفاده اشتباهی از این واژه کرده باشیم؟

The early 16th century statesman Niccoló Machiavelli

نیکولو ماکیاولی، دولتمرد اوایل سده شانزدهم

wrote many works of history, philosophy, and drama.

آثار فراوانی را در حوزه تاریخ، فلسفه و نمایش نوشت.

But his lasting notoriety comes from a brief political essay known as The Prince,

اما بدنامی ماندگار او از رساله سیاسی مختصری به نام شهریار ناشی می‌شود

framed as advice to current and future monarchs.

که در قالب توصیه‌ای به پادشاهان فعلی و آینده تنظیم شده است

Machiavelli wasn’t the first to do this–

ماکیاولی نخستین فردی نبود که چنین کاری را انجام داد

in fact there was an entire tradition of works known as “mirrors for princes”

در واقع سنت پیوسته‌ای از آثار وجود داشت که «آینه شهریاران» شناخته می‌شد

going back to antiquity.

و ریشه آن به دوران باستان باز می‌گشت.

But unlike his predecessors,

اما ماکیاولی برخلاف پیشینیان خودش،

Machiavelli didn’t try to describe an ideal government

تلاشی برای توصیف حکومت ایده‌آل نکرد

or exhort his audience to rule justly and virtuously.

یا مخاطب خودش را به حکومت عادلانه و فضیلت‌مندانه تشویق نکرد.

Instead, he focused on the question of power–

در عوض، او روی پرسش قدرت متمرکز شد -

how to acquire it, and how to keep it.

این که چگونه باید آن را کسب کرد، و چگونه نگه داشت.

And in the decades after it was published,

دهه‌ها پس از انتشار شهریار،

The Prince gained a diabolical reputation.

این کتاب شهرتی اهریمنی پیدا کرد،

During the European Wars of Religion,

طی جنگ‌های مذهبی اروپا،

both Catholics and Protestants blamed Machiavelli

کاتولیک‌ها و پروتستان‌ها، هر دو ماکیاولی را سرزنش کردند،

for inspiring acts of violence and tyranny committed by their opponents.

که الهام‌بخش اعمال خشونت‌آمیز و مستبدانه حریفانشان بوده است.

By the end of the century,

در اواخر قرن،

Shakespeare was using “Machiavel” to denote an amoral opportunist,

شکسپیر از کلمه «ماکیاول» برای اشاره به شخص فرصت‌طلب غیراخلاقی استفاده می‌کرد،

leading directly to our popular use of “Machiavellian”

این ما را مستقیماً به کاربرد رایج «ماکیاولیستی» هدایت می‌کند

as a synonym for manipulative villainy.

که با شرارت حیله‌گرانه مترادف است.

At first glance,

در نگاه اول،

The Prince’s reputation as a manual for tyranny seems well-deserved.

شهرت «شهریار» به‌عنوان کتاب راهنمایی برای استبداد به‌نظر سزاوار می‌آید.

Throughout, Machiavelli appears entirely unconcerned with morality,

ماکیاولی ظاهراً در سرتاسر کتاب هیچ دغدغه‌ای درباره اخلاق ندارد،

except insofar as it’s helpful or harmful to maintaining power.

مگر جایی که برای حفظ قدرت مفید یا مخرب باشد.

For instance, princes are told to consider all the atrocities necessary

برای مثال، به شهریاران گفته می‌شود که تمام قساوت‌های لازم

to seize power,

برای حفظ قدرت را در نظر بگیرند،

and to commit them in a single stroke

و برای تضمین ثبات در آینده

to ensure future stability.

همه آن‌ها را یک‌ضرب مرتکب شوند.

Attacking neighboring territories and oppressing religious minorities

حمله به قلمروهای همسایه و تحت‌فشار قراردادن اقلیت‌های دینی

are mentioned as effective ways of occupying the public.

به‌عنوان راه‌های مؤثر برای تسخیر حوزه عمومی ذکر شده‌اند.

Regarding a prince’s personal behavior,

ماکیاولی راجع به رفتار شخصی شهریار

Machiavelli advises keeping up the appearance of virtues

به حفظ ظاهریِ فضیلت‌هایی

such as honesty or generosity,

نظیر صداقت یا بخشندگی توصیه می‌کند،

but being ready to abandon them as soon as one’s interests are threatened.

اما شخص باید آماده باشد که به‌محض به خطر افتادن منافعش، آن‌ها را ترک کند.

Most famously, he notes that for a ruler,

این تذکر مشهور از اوست که می‌گوید برای حاکم،

“it is much safer to be feared than loved.”

«بسی ایمن‌تر است که از او بترسند تا عاشقش باشند.»

The tract even ends with an appeal to Lorenzo de’ Medici,

این عبارت حتی با درخواستی از لورنزو دِ مدیچی پایان می‌یابد،

the recently installed ruler of Florence,

که به‌تازگی به عنوان حاکم فلورانس منصوب شده بود،

urging him to unite the fragmented city-states of Italy under his rule.

[ماکیاولی] او را به متحد کردن دولت-شهرهای متفرق تحت حکومتش در ایتالیا ترغیب می‌کند.

Many have justified Machiavelli as motivated by unsentimental realism

بسیاری ماکیاولی را با الهام‌گرفتن از واقع‌گرایی غیراحساسی

and a desire for peace in an Italy torn by internal and external conflict.

و میل به صلح در ایتالیایی توجیه می‌کنند

که نزاع‌های داخلی و خارجی چندپاره‌‌اش کرده بود.

According to this view,

از این منظر،

Machiavelli was the first to understand a difficult truth:

ماکیاولی نخستین کسی بود که حقیقتی دشوار را درک کرد:

the greater good of political stability

خیر اعلای ثبات سیاسی،

is worth whatever unsavory tactics are needed to attain it.

ارزشِ هر تاکتیک ناخوشایند لازم برای کسب آن را دارد.

The philosopher Isaiah Berlin suggested that rather than being amoral,

آیزایا برلینِ فیلسوف اظهار می‌کند که شهریار به‌جای اینکه غیراخلاقی باشد،

The Prince hearkens back to ancient Greek morality,

به اخلاقیات یونان باستان بازمی‌گردد،

placing the glory of the state above the Christian ideal of individual salvation.

و افتخار دولت را فراتر از آرمان مسیحیِ رستگاری فردی قرار می‌دهد.

But what we know about Machiavelli might not fit this picture.

اما آنچه ما درباره ماکیاولی می‌دانیم ممکن است در این تصویر نگنجد.

The author had served in his native Florence for 14 years as a diplomat,

نویسنده در زادگاهش، فلورانس، مدت ۱۴ سال به‌عنوان دیپلمات خدمت کرد،

staunchly defending its elected republican government

و در مقابل مدعیان پادشاهی،

against would-be monarchs.

حامی راسخ حکومت جمهوری‌خواه منتخب آن بود.

When the Medici family seized power,

هنگامی که خاندان مدیچی قدرت را به دست گرفت،

he not only lost his position,

او نه‌تنها جایگاهش را از دست داد،

but was even tortured and banished.

بلکه حتی شکنجه و تبعید شد.

With this in mind,

با درنظرداشتن این موضوع،

it’s possible to read the pamphlet he wrote from exile

می‌توان جزوه‌ای را که او در تبعید نوشت،

not as a defense of princely rule,

نه به‌عنوان دفاعیه‌ای از حکومت شهریاری،

but a scathing description of how it operates.

بلکه به‌عنوان توصیفی کوبنده از نحوه عملکرد آن مطالعه کرد.

Indeed, Enlightenment figures like Spinoza

در مجموع، چهره‌های دوران روشنگری نظیر اسپینوزا

saw it as warning free citizens

[شهریار] را هشداری به شهروندان آزاد می‌دید

of the various ways in which they can be subjugated by aspiring rulers.

تا آن‌ها را از شیوه‌های متعددی آگاه کند که حاکمان جاه‌طلب با آنها مطیعشان می‌کنند.

In fact, both readings might be true.

در واقع هر دو خوانش ممکن است درست باشد.

Machiavelli may have written a manual for tyrannical rulers,

ماکیاولی شاید کتاب راهنمایی را برای حاکمان مستبد نوشته باشد،

but by sharing it, he also revealed the cards to those who would be ruled.

اما او با به اشتراک گذاشتنش کارت‌های بازی را برای حکومت‌شوندگان نیز افشا کرد.

In doing so,

با انجام این کار،

he revolutionized political philosophy,

او انقلابی را در فلسفه سیاسی ایجاد کرد،

laying the foundations for Hobbes and future thinkers

و بنیان‌هایی را برای هابز و اندیشمندان آینده وضع کرد

to study human affairs based on their concrete realities

تا امورات بشری را بر اساس واقعیات ملموس مطالعه کنند

rather than preconceived ideals.

نه ایده‌آل‌های از پیش تعیین‌شده.

Through his brutal and shocking honesty,

ماکیاولی از رهگذر صداقت بی‌رحمانه و شوکه کننده‌اش

Machiavelli sought to shatter popular delusions about what power really entails.

به دنبال درهم شکستن توهمات محبوب درباره محتوای واقعی قدرت بود.

And as he wrote to a friend shortly before his death,

و همان‌طور که کمی پیش از مرگ در نامه‌ای به دوستش نوشت،

he hoped that people would “learn the way to Hell in order to flee from it."

او امیدوار بود که مردم «برای فرار از جهنم راه ورود به آن را بیاموزند.»