The mysterious science of pain - Joshua W. Pate

Translator: mahdieh mahallati Reviewer: Hajar Almasi

In 1995, the British Medical Journal

در سال ۱۹۹۵ مجله پزشکی بریتانیا

published an astonishing report about a 29-year-old builder.

گزارشی عجیب درباره بناّ‌ی ۲۹ ساله‌ای منتشر کرد.

He accidentally jumped onto a 15-centimeter nail,

او تصادفی روی یک میخ ۱۵ سانتی‌متری پریده بود،

which pierced straight through his steel-toed boot.

که درست وسط کفش فلزی او را سوراخ کرده‌ بود

He was in such agonizing pain that even the smallest movement was unbearable.

او چنان درد شدیدی داشت که حتی کوچک ترین حرکتی غیرقابل تحمل بود.

But when the doctors took off his boot, they faced a surprising sight:

اما وقتی پزشک‌ها کفش او را درآوردند، با صحنه شگفت‌انگیزی روبرو شدند:

the nail had never touched his foot at all.

میخ اصلا به پایش برخورد نکرده بود.

For hundreds of years,

برای صدها سال،

scientists thought that pain was a direct response to damage.

دانشمندان فکر می‌کردند درد، یک واکنش مستقیم به آسیب است.

By that logic, the more severe an injury is, the more pain it should cause.

با این منطق، هر چه آسیب شدید تر باشد باید درد بیشتری حس شود.

But as we’ve learned more about the science of pain,

اما هر چه بیشتر درباره علمِ درد دانستیم،

we’ve discovered that pain and tissue damage don’t always go hand in hand,

متوجه شدیم که درد و آسیب بافتی همیشه با هم رابطه مستقیم ندارند،

even when the body’s threat signaling mechanisms are fully functioning.

حتی وقتی مکانیزم‌های نشان دهنده‌‌ی تهدید، کاملاّ فعال شوند.

We’re capable of experiencing severe pain out of proportion to an actual injury,

ما قادریم درد شدیدتری نسبت به درد واقعی حس کنیم،

and even pain without any injury,

و حتی درد بدون هیچ آسیبی،

like the builder, or the well-documented cases of male partners

مثل بنّا، یا موردهای مستندی که همراه‌های مرد

of pregnant women experiencing pain during the pregnancy or labor.

هنگام زایمان زن، درد را تجربه می‌کنند.

What’s going on here?

چه اتفاقی اینجا می‌افتد؟

There are actually two phenomena at play:

در واقع دو پدیده وجود دارد:

the experience of pain, and a biological process called nociception.

تجربه‌ درد و یک فرایند بیولوژیکی که نوسیسپشن (التهابزا) نامیده می‌شود.

Nociception is part of the nervous system’s protective response

نوسیسپشن قسمتی از واکنشِ سیستم حفاظتِ عصبی

to harmful or potentially harmful stimuli.

به محرک‌های خطرناک یا بالقوه خطرناک است.

Sensors in specialized nerve endings

سنسور‌های انتهای عصب

detect mechanical, thermal, and chemical threats.

تهدید‌های مکانیکی، حرارتی و شیمیایی را تشخیص می‌دهند.

If enough sensors are activated,

اگر تعداد سنسورهای فعال کافی باشد،

electrical signals shoot up the nerve to the spine and on to the brain.

سیگنال‌های الکتریکی به عصب، ستون فقرات و مغز می‌رسند.

The brain weighs the importance of these signals

مغز میزان اهمیت این سیگنال‌ها را می‌سنجد

and produces pain if it decides the body needs protection.

و اگر بدن به محافظت نیاز داشته باشد درد تولید می‌کند.

Typically, pain helps the body avoid further injury or damage.

معمولا، درد به بدن کمک می‌کند، از آسیب بیشتر دوری کند.

But there are a whole set of factors besides nociception

اما علاوه بر نوسیسپشن، عوامل بی‌شمارِ دیگری وجود دارد

that can influence the experience of pain— and make pain less useful.

که می‌تواند تجربه درد را تحت تاثیرقرار دهد و از مفید بودن درد کم کند.

First, there are biological factors that amplify nociceptive signals to the brain.

اول، عوامل بیولوژیکی هست که علامات التهابی به مغز را تقویت می‌کند

If nerve fibers are activated repeatedly,

اگر رشته‌های عصبی مکرراّ فعال شوند

the brain may decide they need to be more sensitive

مغز ممکن است تصمیم بگیرد که برای

to adequately protect the body from threats.

حفاظتِ بیشترِ بدن در برابر تهدید‌ها، حساس‌تر باشد.

More stress sensors can be added to nerve fibers

سنسور‌های بیشتری می‌توانند به رشته‌های عصبی اضافه شوند

until they become so sensitive that even light touches to the skin

تا اینکه به قدری حساس شوند که حتی یک لمسِ کوچکِ پوست

spark intense electrical signals.

سیگنال‌های الکتریکی شدیدی بفرستد

In other cases,

در دیگر نمونه‌ها،

nerves adapt to send signals more efficiently, amplifying the message.

عصب‌ها برای فرستادن سیگنال‌های موثرتر، پیام را تشدید می‌کنند.

These forms of amplification

این‌گونه تشدید‌ها

are most common in people experiencing chronic pain,

بیشتر در کسانی رایج است که درد مزمن دارند،

which is defined as pain lasting more than 3 months.

دردی که بیشتر از سه ماه طول می‌کشد.

When the nervous system is nudged into an ongoing state of high alert,

وقتی سیستم عصبی وارد حالتِ هشدار دائمی می‌شود،

pain can outlast physical injury.

درد می‌تواند بیشتر از آسیب فیزیکی طول بکشد.

This creates a vicious cycle in which the longer pain persists,

این یک چرخه معیوب می‌سازد که هرچه درد ماندگاری بیشتری داشته باشد،

the more difficult it becomes to reverse.

برگشت پذیری سخت‌تر می‌شود.

Psychological factors clearly play a role in pain too,

عامل‌های روانشناسی نیز نقش مهمی در درد دارند،

potentially by influencing nociception and by influencing the brain directly.

مستقیماَ با تحت تاثیر قرار دادن نوسیسپشن و مغز.

A person’s emotional state, memories,

حالت‌ عاطفی، خاطره‌ها، باورها درباره درد

beliefs about pain and expectations about treatment

و انتظارات از درمان

can all influence how much pain they experience.

همگی می‌توانند در مقدار دردی که فرد احساس می‌کند موثر باشند.

In one study,

در یک مطالعه،

children who reported believing they had no control over pain

بچه‌هایی که باور داشتند کنترلی بر درد ندارند

actually experienced more intense pain

در واقع درد بیشتری تجربه کردند

than those who believed they had some control.

از آنهایی که باور داشتند کمی کنترل دارند.

Features of the environment matter too:

ویژگی های محیطی نیز بسیار مهمند.

In one experiment,

در یک آزمایش،

volunteers with a cold rod placed on the back of their hand

داوطلبان با یک میله سرد که پشت دستشان گذاشته شد

reported feeling more pain when they were shown a red light than a blue one,

بیان کردند که وقتی نور قرمز تابیده می‌شود درد بیشتری حس می‌کنند تا نور آبی،

even though the rod was the same temperature each time.

با اینکه در هر دو دفعه دمای میله یکسان بود.

Finally, social factors like the availability of family support

بالاخره، عامل‌های اجتماعی مثل حمایت خانواده

can affect perception of pain.

می‌تواند روی مقدار درد تاثیر بگذارد.

All of this means that a multi-pronged approach to pain treatment

همه این‌ها یعنی یک رویکرد چندجانبه برای درمان درد وجود دارد

that includes pain specialists, physical therapists, clinical psychologists, nurses

که شامل متخصصان درد، فیزیوتراپیست‌ها، روانشناسان بالینی، پرستاران

and other healthcare professionals is often most effective.

و دیگر متخصصان مراقبت‌های بهداشتی که اغلب بیشترین تاثیر را دارند.

We’re only beginning to uncover the mechanisms behind the experience of pain,

ما به تازگی شروع به کشف مکانیزم‌های درد کرده‌ایم،

but there are some promising areas of research.

اما برخی زمینه‌های تحقیق امیدوارکننده هستند.

Until recently,

تا همین اواخر،

we thought the glial cells surrounding neurons were just support structures,

فکر می‌کردیم سلول‌های گلیال که نورون‌ها را احاطه کرد‌ه‌اند فقط پشتیبان هستند،

but now we know they have a huge role in influencing nociception.

ولی حالا می‌دانیم، آنها نقش پررنگی در تاثیرگذاری بر نوسیسپشن دارند.

Studies have shown that disabling certain brain circuits in the amygdala

مطالعات نشان می‌دهند با غیرفعال کردن مدارهای خاصی از مغز در آمیگدال

can eliminate pain in rats.

می‌توان درد را در موش‌ها از بین برد.

And genetic testing in people with rare disorders

و آزمایش ژنتیک از کسانی با اختلالات نادر

that prevent them from feeling pain

که باعث می‌شود دردی احساس نکنند

have pinpointed several other possible targets for drugs

برای دارو‌ها هدف‌های مختلف دیگری مشحص کرده‌اند

and perhaps eventually gene therapy.

و در پایان شاید ژن درمانی.