What can DNA tests really tell us about our ancestry? - Prosanta Chakrabarty

Translator: Samin Majidi Reviewer: Amir Pouya Cheraghi

دو خواهر آزمایش DNA یکسانی را می‌گذرانند.

Two sisters take the same DNA test.

The results show that one sister is 10% French, the other 0%.

نتایج نشان می‌دهند که یک خواهر ۱۰% فرانسوی است و دیگری ۰%.

Both sisters share the same two parents,

هر دو خواهر دو والد یکسان دارند،

and therefore the same set of ancestors.

و بنابراین مجموعه‌ای از اجداد یکسان دارند.

So how can one be 10% more French than the other?

پس چگونه ممکن است که یکی ۱۰% بیشتر از دیگری فرانسوی باشد؟

Tests like these rely on our DNA to answer questions about our ancestry,

آزمایش‌های مشابه، برای پاسخ به سؤالات در مورد اجدادمان به DNA ما وابسته هستند،

but our DNA actually can’t tell us everything

اما DNA ما در واقع نمی‌تواند همه چیز را درباره اینکه

about who we are or where we’re from.

چه کسی هستیم یا اهل کجا هستیم به ما بگوید.

DNA tests are great at answering some questions,

تست‌های DNA در پاسخگویی به برخی سؤالات عالی هستند،

like who your parents are, but can provide baffling results to others,

مثلاً چه کسانی والدین شما هستند،

اما ممکن است نتایج گیج‌کننده‎ای برای دیگر سوالات ارائه دهند،

like whether you have ancestors from a particular region.

مثلاً آیا شما اجدادی از منطقه‌ای خاص دارید یا نه.

To understand why, it helps to know where our DNA comes from in the first place.

برای درک دلیل آن در وهله اول دانستن اینکه

DNA ما از کجا می‌آید به ما کمک می‌کند.

Each person’s DNA consists of about 6 billion base pairs

DNA هر فرد از حدود ۶ میلیارد جفت پایه تشکیل شده‌است

stored in 23 pairs of chromosomes— 46 total.

که در ۲۳ جفت کروموزوم ذخیره شده‌اند -- تعداد کل کروموزوم‌ها ۴۶ عدد است.

That may seem like a dizzying amount of information,

ممکن است حجم گیج‌کننده‌ای از اطلاعات به نظر برسد،

but 99% of our genome is shared among all humans.

اما ۹۹% ژنوم ما بین همه‌ی انسان‌ها مشترک است.

The remaining 1% contains everything distinct about an individual’s ancestry.

۱% باقیمانده شامل همه موارد متمایز در مورد اجداد یک فرد است.

Commercial DNA tests utilize less than 1% of that 1%.

آزمایش‌های DNA صنعتی، کمتر از ۱% از آن ۱% را مورد استفاده قرار می‌دهند.

One chromosome in each pair comes from each parent.

یک کروموزوم در هر جفت، از هر والد می‌آید.

These halves join at conception: when a sperm and egg,

این نیمه‌ها در زمان لقاح به هم می‌پیوندند: وقتی یک اسپرم و تخمک،

each with only 23 chromosomes, combine.

که هر کدام تنها ۲۳ کروموزوم دارند، با هم ترکیب می‌شوند.

The story of our ancestry becomes muddled before conception.

داستان اجداد ما قبل از لقاح، مبهم می‌شود.

That’s because the 23 chromosomes in a sperm or egg

دلیلش این است که ۲۳ کروموزوم موجود در اسپرم یا تخمک

aren’t identical to the chromosomes of every other cell in the body.

با کروموزوم‌های سایر سلول‌های بدن یکسان نیستند.

As they go from a cell with 46 chromosomes to a sex cell with only 23,

هنگامی که آن‌ها از یک سلول ۴۶ کروموزومی به یک سلول جنسی ۲۳ کروموزومی می‌روند،

the chromosomes within each pair swap some sections.

کروموزوم‌های موجود در هر جفت برخی از بخش‌ها را مبادله می‌کنند.

This process is called recombination, and it means that every sperm or egg

این فرآیند باز‌ترکیب نامیده می‌شود، و بدین معنی است که هر اسپرم یا تخمک

contains single chromosomes that are a unique mash up of each pair.

حاوی کروموزوم‌های منفرد هستند که یک ترکیب منحصر به فرد از هر جفت است.

Recombination occurs uniquely in each sex cell—

بازترکیب به طور منحصر به فردی در هر سلول جنسی رخ می‌دهد --

making two sisters’ chromosomes different not only from their parents’,

و باعث می‌شود کروموزوم‌های دو خواهر متفاوت باشد، نه تنها از والدینشان،

but from each other’s.

بلکه با یکدیگر نیز تفاوت داشته باشد.

Recombination happens before conception,

بازترکیب قبل از لقاح اتفاق می‌افتد،

so you get exactly half of your DNA from each parent,

بنابراین شما دقیقا نیمی از DNA خود را از هر والد دریافت می‌کنید،

but going further back things get more complicated.

اما اگر بیشتر به عقب برگردیم موضوع کمی پیچیده‌تر می‌شود.

Without recombination, you would get 1/4 from each grandparent,

بدون بازترکیب، از پدربزرگ و مادربزرگ‌تان ۱/۴،

1/8 from each great-grandparent, and so on,

از پدر و مادرِ پدربزرگ و مادربزرگ‌تان ۱/۸ DNA دریافت می‌کنید، و الی آخر،

but because recombination happens every generation, those numbers vary.

اما از آن جا که بازترکیب در هر نسل اتفاق می‌افتد، این اعداد تغییر می‌کنند.

The more generations removed an ancestor is,

هر چه نسل‌های بیشتری به عقب برگردیم

the more likely they won’t be represented in your DNA at all.

احتمال اینکه اصلا در DNA شما ظاهر نشوند بیشتر است.

For example, without recombination,

برای مثال، بدون بازترکیب،

just 1/64 of your DNA would come from each ancestor six generations back.

تنها ۱/۶۴ از DNA شما از هر یک از اجدادتان در شش نسل قبل می‌آید.

Because of recombination, that number can be higher,

به دلیل بازترکیب، این عدد می‌تواند بیشتر باشد،

though we don’t know for sure how high— or it can as low as 0.

اگر چه به طور دقیق نمی‎دانیم تا چه حد بیشتر -- یا می‌تواند حداقل ۰ باشد.

So one sister isn’t more French

بنابراین یک خواهر با داشتن اجداد بیشتری از فرانسه

in the sense of having more ancestors from France.

از خواهر دیگر فرانسوی تر نیست.

Instead, the French ancestors are simply more represented in her DNA.

در عوض، اجداد فرانسوی بیشتر در DNA او نمایان می‌شوند.

But the story doesn’t end there.

اما داستان به همین جا ختم نمی‌شود.

Tests don’t trace the DNA of the sisters' actual French ancestors—

آزمایش‌ها DNA اجداد فرانسوی واقعی خواهرها را ردیابی نمی کنند --

we don’t have access to the genomes of deceased individuals

ما به ژنوم افراد مرده‌ی نسل‌های قبلی

from previous generations.

دسترسی نداریم.

Instead, these results are based on a comparison

در عوض، این نتایج مبتنی بر مقایسه‌ای

to the DNA of people living in France today.

با DNA افرادی است که در حال حاضر در فرانسه زندگی می‌کنند.

The tests look for genetic markers, or combinations of genetic markers.

این آزمایش‌ها به دنبال نشانه‌های ژنتیکی یا ترکیبی از نشانه‌های ژنتیکی هستند.

These markers are short sequences that appear in specific places.

این نشانه‌ها توالی‌های کوتاهی هستند که در مکان‌ های خاصی ظاهر می‌شوند.

The sister deemed "more French" shares genetic markers

خواهری که به نظر می‌رسد بیشتر فرانسوی است دارای نشانه‌های ژنتیکی مشترک

with people currently living in France.

با افرادی است که در حال حاضر در فرانسه زندگی می‌کنند.

The assumption is that these shared markers indicate ancestors

گمان می‌رود این نشانه‌های مشترک

نمایان‌گر اجدادی از یک مکان یکسان باشند: فرانسه.

from the same place: France.

It’s important to note that results are based on people

توجه داشته باشید نتایج مبتنی بر افرادی است که

who’ve had their genomes sequenced—

توالی ژنوم خود را دارند --

80-90% of which are of European descent.

۸۰-۹۰ درصد از آن‌ها از نژاد اروپایی هستند.

Many indigenous peoples are barely represented, if at all.

هر چند بسیاری از مردمان بومی به سختی نماینده می‌شوند.

The test won’t reveal heritage from people not represented in the database,

این آزمایش میراثی را از افرادی که در پایگاه داده ارائه نشده‌اند، نشان نمی‌دهد،

and shouldn’t be used to prove race or ethnicity.

و نباید برای اثبات نژاد یا قومیت مورد استفاده قرار گیرد.

And as more people get sequenced, your results might change.

و اگر افراد بیشتری توالی DNA خود را دریافت کنند، نتایج ممکن است تغییر یابند.

Looking further back, you may get a result like 2% Neanderthal.

اگر بیشتر به عقب برگردیم، ممکن است مثلا نتیجه‌ ۲% نئاندرتال به دست آورید.

Though Neanderthals were a separate species from humans,

اگرچه نئاندرتال‌ها گونه‌ی جداگانه‌ای از انسان‌ها بودند،

that 2% doesn’t come out of the 99% of our genome shared among all humans,

آن ۲% از همان ۹۹% که بین همه‌ی انسان‌ها مشترک است نمی‌آید،

but the 1% that varies.

بلکه از همان ۱% می‌آید که متفاوت است.

That’s because about 40,000 years ago,

به این دلیل که حدود ۴۰,۰۰۰ سال پیش،

certain human populations interbred with Neanderthals,

برخی از جمعیت‌های انسانی نژاد‌شان را با نئاندرتال‌ها پیوند دادند،

meaning some people alive today have Neanderthal ancestors.

به این معنا که بعضی از افراد زنده امروزی اجداد نئاندرتال دارند.

Many Neanderthal ancestors, in fact:

بسیاری از اجداد نئاندرتال، در واقع:

there are so many generations in 40,000 years

در طول ۴۰,۰۰۰ سال نسل‌های بسیاری وجود دارند

that a single Neanderthal’s genetic contribution would be untraceable.

و از این رو سهم ژنتیکی یک نئاندرتال غیرقابل ردیابی است.

You can be both 100% French and 2% Neanderthal—

شما ممکن است همزمان ۱۰۰% فرانسوی و ۲% نئاندرتال باشید --

though both come from the 1% of DNA that makes us different,

اگرچه هر دو از همان ۱% DNA حاصل می‌شوند که ما را متفاوت می‌کند،

they’re accounting for different things.

آن‌ها موارد مختلفی را محاسبه می‌کنند.

Looking for traces of our ancestry in our DNA gets complicated very quickly.

جستجوی اثری از اجدادمان در DNA ما به سرعت پیچیده می‌شود.

Both the way we inherit DNA and the information available for testing

هم نحوه وراثت DNA و هم اطلاعات موجود برای آزمایش

makes it difficult to say certain things with 100% certainty.

گفتن برخی موارد را با اطمینان ۱۰۰% دشوار می‌کند.