Where did Earth’s water come from? - Zachary Metz

آب موجود در سطح زمین از کجاست؟ - زاخاری متز

Translator: hassan qodusi Reviewer: soheila Jafari

It has no taste, color or smell, and we often look right through it.

هیچ مزه و رنگ و بویی نداره، و ما غالباً درون آن را می‌بینیم.

It covers over 70% of the Earth,

آب ۷۰٪ از زمین را پوشانده،

cycling from the oceans and rivers to the clouds and back again.

از اقیانوس‌ها و رودخانه‌ها به ابرها و برعکس جریان دارد.

It even makes up about 60% of our bodies.

حتی ۶۰٪ از بدن ما را تشکیل می‌دهد.

With all this water around and inside us,

با این همه آب در درون و پیرامون ما،

it's easy to take its presence for granted.

به سادگی می‌توان به حضور آن پی برد.

But in the rest of the solar system, liquid water is almost impossible to find.

اما در باقی نواحی منظومه‌ی خورشیدی، پیدا کردن آب مایع تقریباً غیر ممکن است.

So how did our planet end up with so much of this substance

ولی چطور سیاره‌ی ما به این همه آب دسترسی پیدا کرد

and where did it come from?

و این آب از کجاست؟

As you probably know,

همان‌طور که شاید بدانید،

a water molecule consists of two basic parts.

یک مولکول آب از دو بخش پایه تشکیل شده.

Hydrogen, the simplest of all elements,

هیدروژن، ساده‌ترین عنصر،

has been around since close to the beginning of our universe.

تقریباً از شروع پیدایش کائنات وجود داشته.

Oxygen entered the scene several hundred million years later

اکسیژن چند میلیون سال بعد به وجود آمده

after stars began to form.

بعد از شروع پیدایش ستارگان.

The massive pressure at the center of these fiery infernos was so great

فشار عظیم در مرکز این جهنم‌های پرآتش آنقدر قوی است

that hydrogen atoms fused together to form helium.

که اتم‌های هیدروژن گداخته می‌شوند تا هلیوم را تشکیل دهند.

Helium, in turn, fused to form heavier elements,

هلیوم، در عوض، همجوشی می‌کند تا عناصر سنگین‌تری را بسازد،

like beryllium, carbon and oxygen in a process known as nucleosynthesis.

مانند بریلیوم، کربن، و اکسیژن در فرایندی به نام نوکلئوسنتز.

When stars eventually collapsed and exploded into supernovas,

هنگامی که ستارگان سرانجام فرو ریختند و منفجر شده به ابرنواختر تبدیل شدند،

these new elements were spread across the universe

این عناصر جدید، در سرتاسر کائنات پخش شدند

and combined into new compounds, like the now familiar H2O.

و ترکیبات جدیدی را به وجود آوردند، مانند این H۲O آشنا.

These water molecules were present in the dusty cloud

این مولکول‌های آب در ابرهای گردوغباری ساخته شدند

that formed our solar system

که منظومه‌ی خورشیدی ما را ساخت

and more collided with our planet after its formation.

و بعد تشکیل سیاره‌ی ما، خیلی بیشتر به آن برخورد کرد.

But there's a big question that we don't have the answer to:

اما سئوال مهمی هست که پاسخی برای آن نداریم:

how much water arrived on Earth, and when?

کی و چقدر آب به زمین رسید؟

If, as one theory goes,

شاید، آنطور که یک نظریه می‌گوید،

relatively small amounts of water were present on Earth when the rock formed,

مقادیر نسبتاً کوچک آب بعد از شکل‌گیری صخره‌ها روی زمین پدید آمد،

the high temperatures and lack of any surrounding atmosphere

دماهای بالا و نبود اتمسفر محیطی

would have caused it to evaporate back into space.

باعث می‌شده که این آب دوباره بخار شده و به فضا برگردد.

Water would have been unable to remain on the planet

آب تا میلیون‌ها سال بعد

until hundreds of millions of years later

نمی‌توانسته روی سیاره ماندگار شود

when our first atmosphere formed through a process called outgassing.

هنگامی که نخستین اتمسفر زمین در فرایندی به نام گازدهی شکل گرفت.

This occurred when molten rock in the Earth's core

این پدیده هنگامی رخ داد که صخره‌های گداخته شده در هسته‌ی زمین

released volcanic gasses to the surface,

گازهای آتشفشانی را به طرف سطح آزاد کردند،

creating a layer that could then trap escaping water.

و لایه‌ای را ساخت که می‌توانست بخار آب را به دام اندازد.

So how then did water get back to the planet?

پس از چه زمانی آب به سطح زمین بازگشت؟

Scientists have long suspected

دانشمندان مدت‌هاست که گمان می‌کنند

that much of it was brought by ice-bearing comets,

بیشتر این آب از دنباله‌دارهای پر از یخ به زمین آمده،

or more likely asteroids that bombarded the Earth over millions of years.

یا به احتمال زیاد از سیارک‌هایی است که طی میلیون‌ها سال زمین را بمباران کردند.

Recent research has challenged this theory.

تحقیقی تازه‌تر این نظریه را به چالش کشیده.

In examining carbonaceous chondrite meterorites

در بررسی شهاب سنگ‌های کربن‌دار نوع کنداریت

that formed shorty after the birth of our solar system,

که مدت کوتاهی پس از تشکیل منظومه خورشیدی ما تشکیل شده‌اند،

scientists have found that not only did they contain water,

دانشمندان متوجه شده‌اند که نه تنها دارای آب هستند،

but their mineral chemical composition matched rocks on Earth

بلکه ترکیب شیمایی معدنی آن‌ها با سنگ‌های روی زمین

and samples from an asteroid that formed at the same time as our planet.

و نمونه‌هایی از یک سیارک که همسن سیاره زمین است همخوانی دارد.

This suggests that the Earth may have accumulated

این یعنی شاید زمین مقدار قابل توجهی از

a substantial amount of water early on that was able to stay put,

آب را که ماندگار باشد در خود انباشته کرده،

despite the lack of an atmosphere,

با اینکه اتمسفری هم نداشته.

though asteroids may have brought more over the eons.

و شاید سیارک‌ها از قرن‌ها قبل‌تر از آن آمده باشند.

If this turns out to be true,

اگر درستی آن اثبات شود،

life may have formed much earlier than previously thought.

زندگی احتمالاً خیلی زودتر از آنچه که تصور می‌کردیم به وجود آمده.

So we do not yet definitively know whether the water on Earth

در حالی‌که هنوز دقیقاً نمی‌دانیم آیا آب روی زمین از

came from its initial formation,

شکل‌گیری اولیه‌اش پدید آمده،

later impacts,

از برخوردهای بعدی،

or some combination of the two.

یا ترکیبی از هر دو مورد.

Regardless, the water that runs from our showers, drinking fountains and faucets

با این وجود، آبی که در دوش حمام‌ها، مخازن آب و شیر آب‌هایمان جریان دارد،

is something that didn't just come from a nearby lake or river,

چیزی است که تنها از یک دریاچه یا رودخانه نیست،

but first underwent a cosmic and chaotic journey to get here.

بلکه منشأ اصلی آن از سفری کیهانی و پر مخاطره به اینجا رسیده.