Is there any truth to the King Arthur legends? - Alan Lupack

Translator: Fatemeh Asgarinejad Reviewer: Leila Ataei

“Here lies Arthur, king who was, and king who will be.”

« اینجا آرتور آرمیده، که پادشاه بوده و خواهد بود.»

So reads the inscription on King Arthur’s gravestone

روی کتیبه سنگ قبر شاه آرتور در کتاب مرگ آرتور

in Thomas Malory’s Le Morte d’Arthur.

اثر آرتور مالروی نوشته شده است.

Writing in the 15th century,

در زمان نوشتن این کتاب در قرن ۱۵ام

Malory couldn’t have known how prophetic this inscription would turn out to be.

مالروی نمی‌دانست تا چه اندازه این کتیبه پیشگویانه خواهد شد.

King Arthur has risen again and again in our collective imagination,

شاه آرتور بارها و بارها در تصورات جمعی ما رشد کرد،

along with his retinue of knights,

همراه با شوالیه‌های قهرمان ملازمش،

Guinevere,

گوئینویر، (همسرش)

the Round Table,

میز گرد (منتسب به او)

Camelot,

دژ کملوت

and of course, Excalibur.

و البته شمشیر اکس کالیبور.

But where do these stories come from, and is there any truth to them?

اما منشأ این داستان‌ها چیست؟ و آیا در پس آن‌ها حقیقتی یافت می‌شود؟

King Arthur as we know him is a creation of the later Middle Ages,

شاه آرتور، همانطور که از او می‌دانیم، مخلوق دوران پس از قرون وسطی است.

but his legend actually has its roots in Celtic poetry from an earlier time:

اما این افسانه ریشه‌هایش را در اشعار سلتیک در دوران اولیه دارد:

the Saxon invasions of Britain.

(در زمان) تهاجم ساکسون‌ها به بریتانیا.

After the Romans left Britain in 410 CE,

پس از این که رومیان بریتانیا را در سال ۴۱۰ عصر حاضر ترک کردند،

Saxon invaders from what’s now Germany and Denmark

مهاجمان اهل ساکسون، که هم اکنون آلمان و دانمارک نامیده می‌شود،

quickly capitalized on the vulnerability of the abandoned territory.

به سرعت بر روی آسیب‌پذیری قلمروی متروک، سرمایه گذاری کردند.

The inhabitants of Britain fought fiercely against the invaders

ساکنان بریتانیا، در طول چندین

through several centuries of turmoil.

قرن نابسامانی به شدت در برابر مهاجمان جنگیدند.

There are hardly any written records from this time,

به ندرت اسنادی از این زمان یافت می‌شود،

so it’s difficult to reconstruct an accurate history.

در نتیجه بازسازی یک تاریخچه دقیق دشوار است.

However, surviving poetry from the era gives us some clues.

هرچند اشعار باقیمانده از این عصر سرنخ‌هایی به ما می‌دهد.

One of the poems, The Gododdin, contains the very first reference to Arthur,

یکی از این اشعار، گادودین، حاوی اولین ارجاع به آرتور است،

though Arthur himself doesn’t actually appear in it.

اگرچه خود آرتور عملا در آن ظاهر نشده است.

It says a different warrior, named Gwawrddur,

در آن گفته می شود که جنگجویی به نام گوواردور که

was skilled at slaying his enemies, but was no Arthur.

در کشتن دشمنانش مهارت داشت اما آرتور نبود.

That’s not much to go on,

اطلاعات بیشتری موجود نیست.

but whoever this Arthur was,

اما آرتور هر که بوده،

he must’ve been the gold standard of warriors.

باید برترین نمونه از جنگجویان بوده باشد.

Whether he ruled anyone, or even lived at all is, unfortunately, less clear.

خواه حکمران بوده، یا حتی اصلا وجود داشته، کمتر روشن است.

Despite this uncertainty,

برخلاف این عدم قطعیت،

references to Arthur caught the attention of an aspiring historian

ارجاعات به آرتور، توجه یک مورخ مشتاق

hundreds of years later.

در صدها سال بعد را برانگیخت.

In 1130, Geoffrey of Monmouth was a lowly cleric with grand ambitions.

در سال ۱۱۳۰، جفریِ مانموث، روحانی دون مرتبه با آرزوهای بزرگ بود.

Using Celtic and Latin sources,

با استفاده از منابع زبان سلتیک و لاتین،

he spent years creating a lengthy chronicle

او سالها را به ساخت یک تاریخچه مفصل، سپری کرد.

titled, "The History of the Kings of Britain."

با عنوان "تاریخ پادشاهان بریتانیا".

The centerpiece of this tome was King Arthur.

هسته مرکزی این پادشاهان، شاه آرتور بود.

History is a generous term for Geoffrey’s account.

تاریخ یک عنوان سخاوتمندانه برای شرح حال جفری است.

Writing six hundred years after the Saxon invasions,

با نوشتن در ششصد سال پس از هجوم ساکسون‌ها،

he cobbled together fragments of myth and poetry

او تکه‌های اسطوره و شعر را درهم آمیخت.

to compensate for the almost complete lack of official records.

برای جبران فقدان تقریبا تمامی مستندات رسمی

A few of his sources contained mentions of Arthur,

تعدادی اندکی از منابع او، اشاراتی به آرتور دارد،

and some others were realistic accounts of battles and places.

و برخی دیگر گزارش‌های حقیقی از نبردها و مکان‌ها بودند.

But many featured mythic heroes fighting long odds

اما تعداد زیادی از قهرمانان افسانه‌ای به تصویر کشیده شده با کمک

with the help of magical swords and sorcery.

شمشیرهای جادویی و افسونگری را در جنگ‌های غیرممکن عجیب داشتند.

Geoffrey blended them all:

جفری همه این‌ها را در هم آمیخت:

A magical sword called Caledfwlch

یک شمشیر جادویی به نام (سخت) Caledfwlch،

and a Roman fortress called Caerleon appeared in his source material,

و یک دژ رومی به نام کارلیون در منابع اصلی او نمایان شد.

so Geoffrey’s Arthur ruled from Caerleon and wielded Caliburnus,

در نتیجه آرتورِ اثر جفری، درکارلیون حکم می‌راند با کالیبورنس می‌جنگید.

the Latin translation of Caledfwlch.

ترجمه لاتین شمشیر در سنگ .

Geoffrey even added a wise counselor named Merlin,

جفری همچنین یک مشاور دانا به نام مرلین افزود،

based on the Celtic bard Myrrdin, to Arthur’s story.

براساس شخصیت میردین پیشگو اهل سلتیک در داستان آرتور.

If Arthur did live, he would likely have been a military leader,

اگر آرتور زندگی کرده است، او احتمالا یک رهبر نظامی بوده است،

but a castle-bound king better fit Geoffrey’s regal history.

اما پادشاه قلعه‌نشین برای داستان پادشاهی جفری، مناسب‌تر است.

Geoffrey’s chronicle got the attention he’d hoped for,

تاریخچه جفری، همانطور که آرزویش بود مورد توجه

and was soon translated from Latin into French

قرار گرفت و به زودی به لاتین و فرانسوی ترجمه شد.

by the poet Wace around 1155 CE.

توسط شاعری به نام وس در سال ۱۱۵۵.

Wace added another centerpiece of Arthurian lore to Geoffrey’s sword,

وس هسته‌ مرکزی دیگری به افسانه آرتوری شمشیر جفری،

castle,

and wizard:

قلعه،

جادوگر،

the Round Table.

و میز گرد اضافه کرد.

He wrote that Arthur had the table constructed

او نوشت که آرتور میز را ساخته بود

so that all guests in his court would be equally placed,

که همه حاضران در دادگاه به طور یکسان قرار بگیرند،

and none could boast that he had the highest position at the table.

و هیچ کس نمی‌توانست رجزخوانی کند که بالاترین موقعیت را دور میز دارد.

After reading Wace’s translation, another French poet, Chrétien de Troyes,

پس از مطالعه ترجمه وس، شاعر فرانسوی دیگری بنام کرتین دو تروا

wrote a series of romances that catapulted Arthur’s story to fame.

مجموعه ای از داستان‌های عاشقانه نوشت که داستان آرتور را به شهرت رساند.

He introduced tales of individual knights like Lancelot and Gawain,

او قصه شوالیه‌های منحصر به فردی نظیر لانسلوت و گوئینویر را معرفی کرد،

and mixed elements of romance in with the adventures.

و عناصر عاشقانه را در ماجراهای مخاطره آمیز ادغام نمود.

He conceived Arthur,

او مثلث عشقی آرتور،

Lancelot,

لانسلوت

and Guinevere’s love triangle.

و گوئینویر را به تصویر کشید.

In addition to interpersonal intrigue, he also introduced the Holy Grail.

علاوه بر دسیسه‌های فردی، او جام مقدس را هم معرفی کرد.

Chrétien probably based his Grail’s powers on magical objects in Celtic mythology.

شاید کرتین قدرت‌های جام خود را برپایه اشیاي جادویی اسطوره سلتیک نهاده است.

He lived in the middle of the Crusades,

او در میانه جنگهای صلیبی می‌زیست.

and others imposed the preoccupations of the time on the Grail,

و دیگران مشکلات عصر را بر جام تحمیل می‌کردند.

casting it as a powerful relic from the crucifixion.

با معین کردن آن به عنوان یک اثر قدرتمند از تصویر حضرت عیسی(ع) بر بالای صلیب

Numerous adaptations in French and other languages

اقتباس‌های متعددی در زبان‌های فرانسوی و سایر زبان‌ها

followed from Chrétien’s work.

از کار کرتین دنباله‌روی کرد.

In the course of these retellings, Caerleon became Camelot,

در جریان این نقل قول‌ها، کارلیون به کملوت بدل شد

and Caliburnus was rechristened Excalibur.

و کالیبورنس به اکس کالیبور تغییر نام یافت.

In the 15th century,

در قرن ۱۵ام،

Sir Thomas Malory synthesized these stories in Le Morte D’arthur,

سر توماس مالروی این داستانها را

the basis of many modern accounts of King Arthur.

بر اساس بسیاری از نسخه‌های مدرن از شخصیت آرتور شاه ترکیب کرد.

In the thousand years since Arthur first appeared in a Celtic poem,

درطول هزار سال، از وقتی آرتورنخستین بار در یک شعر سلتیک پدیدارگشت،

his story has transformed over and over

داستانش بارها برای انعکاس

to reflect the concerns of his chroniclers and their audiences.

دغدغه‌های مورخان و مخاطبانشان تغییر یافته است.

And we’re still rewriting and adapting the legend today.

و ما امروز همچنان به دنبال بازنویسی و تطبیق این افسانه هستیم.

Whether or not the man ever lived,

چه آن مرد هرگز وجود داشته،

loved,

reigned,

عاشق شده،

حکم‌رانده،

or adventured,

دچار مخاطرات شده یا خیر.

it’s undeniable that the character has achieved immortality.

این انکارناپذیر است که این شخصیت به جاودانگی دست یافته است.