Camera or eye: Which sees better? - Michael Mauser

چشم در مقابل دوربین - مایکل ماسور

Translator: soheila Jafari Reviewer: Ali Hosseini

Watch the center of this disk.

به مرکز این دیسک نگاه کنید.

You are getting sleepy.

خوابتان می‌گیرد.

No, just kidding.

نه، فقط یک شوخی بود.

I'm not going to hypnotize you.

قصد ندارم شما را هیپنوتیزم کنم.

But are you starting to see colors in the rings?

اما آیا رنگ ها را در این حلقه ها می‌بینید؟

If so, your eyes are playing tricks on you.

اگر اینطور هست، چشمان شما خطا دارند.

The disk was only ever black and white.

دیسک فقط سیاه و سفید بود.

You see, your eyes don't always capture the world as a video camera would.

می‌بینید، چشمان شما همواره جهان را مانند دوربین فیلمبرداری نمی‌بیند.

In fact, there are quite a few differences,

در حقیقت، تفاوت های اساسی وجود دارد،

owing to the anatomy of your eye

با توجه به آناتومی چشمان تان

and the processing that takes place in your brain

و فرایندی که در مغز شما ایجاد می‌شود

and its outgrowth, the retina.

و نتیجه آن ، شبکیه چشم.

Let's start with some similarities.

بگذارید با چند تشابه شروع کنیم.

Both have lenses to focus light and sensors to capture it,

هر دو لنزهایی برای تمرکز نور و سنسورهایی برای دیدن آن،

but even those things behave differently.

اما حتی آنها متفاوت رفتار می کنند.

The lens in a camera moves to stay focused on an object hurtling towards it,

لنز دوربین فیلممبرداری بر روی شئ متمرکز باقی می ماند،

while the one in your eye responds by changing shape.

در حالی که لنزی که در چشم شماست با تغییرشکل پاسخ متفاوت می دهد.

Most camera lenses are also achromatic,

همچنین بیشتر لنز‌های دوربینها بی رنگ هستند،

meaning they focus both red and blue light to the same point.

بدین معنا که لنزها بر هر دو نور قرمز و آبی در یک نقطه به یک اندازه تمرکز می کنند.

Your eye is different.

چشم شما متفاوت است.

When red light from an object is in focus, the blue light is out of focus.

هنگامی که بر نور قرمز از شی متمرکز می‌شود، نور آبی از تمرکز خارج می‌شود.

So why don't things look partially out of focus all the time?

پس چرا همیشه به نظر نمی رسد که آنها از تمرکز ما خارج هستند؛

To answer that question,

برای پاسخ به این پرسش،

we first need to look at how your eye and the camera capture light:

ما ابتدا نیاز داریم که بیینیم چشم و دوربین چگونه نور را می‌گیرند:

photoreceptors.

گیرنده‌های نوری:

The light-sensitive surface in a camera only has one kind of photoreceptor

سطح حساس به نور در دوربین تنها یک نور گیرنده نوری دارد

that is evenly distributed throughout the focusing surface.

که به طور مساوی در سراسر سطح متمرکز شده توزیع می‌شود.

An array of red, green and blue filters on top of these photoreceptors

دسته ای از فیلترهای قرمز، سبز و آبی رنگ بر بالای این گیرنده‌های نوری هستند

causes them to respond selectively to long, medium and short wavelength light.

که باعث می‌شوند آنها پاسخ انتخابی به امواج با طول موج نوری بلند، متوسط ​​و کوتاه بدهند.

Your eye's retinas, on the other hand, have several types of photoreceptors,

اما از طرف دیگر، شبکیه چشم دارای چندین نوع از گیرنده‌های نوری است

usually three for normal light conditions, and only one type for lowlight,

که معمولا سه نوع آنها برای شرایط نور معمولی، و تنها یک نوع برای نورکم است،

which is why we're color blind in the dark.

و به همین دلیل است که در تاریکی کور رنگ هستیم.

In normal light, unlike the camera, we have no need for a color filter

در نور عادی، بر خلاف دوربین، ما نیازی به فیلتر رنگی نداریم

because our photoreceptors already respond selectively

زیرا گیرنده های نوری ما پاسخ انتخابی

to different wavelengths of light.

به نور با طول موج‌های مختلف می‌دهد.

Also in contrast to a camera,

همچنین برخلاف دوربین،

your photoreceptors are unevenly distributed,

نور بر گیرنده‌های شما بطور یکسان توزیع نمی‌شود،

with no receptors for dim light in the very center.

و گیرنده ای برای نور کم در مرکز آن نیست.

This is why faint stars seem to disappear when you look directly at them.

به همین دلیل هنگامی که مستقیم به ستاره‌های کم نور نگاه می‌کنید به نظر می‌آیند که ناپدید می‌شوند.

The center also has very few receptors that can detect blue light,

در مرکز شبکیه تعداد کمی گیرنده وجود دارد که می توانند نور آبی رنگ را شناسایی کنند،

which is why you don't notice the blurred blue image from earlier.

که به همین دلیل شما متوجه تاری رنگ آبی در ابتدا نمی‌شوید.

However, you still perceive blue there

به هر حال، شما هنوز رنگ آبی را درک می‌کنید

because your brain fills it in from context.

زیرا مغز شما آن را با زمینه پر می‌کند.

Also, the edges of our retinas have relatively few receptors

همچنین، در لبه شبکیه چشم ما گیرنده های نسبتا کمی

for any wavelength light.

برای طول موج‌های نوری دارد.

So our visual acuity and ability to see color

بنابراین محدوده دید ما و توانایی ما برای دیدن رنگ

falls off rapidly from the center of our vision.

به سرعت از مرکز دید ما کاهش می یابد.

There is also an area in our eyes called the blind spot

همچنین منطقه ای در چشم به نام نقطه کور وجود دارد

where there are no photoreceptors of any kind.

که هیچ نوع گیرنده‌ نوری در آن نیست.

We don't notice a lack of vision there

ما فقدان دیدمان را در آنجا درک نمی کنیم

because once again, our brain fills in the gaps.

زیرا مغز ما دوباره آن فاصله‌ها را پر می‌کند،

In a very real sense, we see with our brains, not our eyes.

به معنای واقعی، ما با مغزمان می بینیم، نه با چشمانمان.

And because our brains, including the retinas,

به دلیل اینکه مغزمان، و شبکیه‌های چشمی

are so involved in the process,

درگیر این فرآیند هستند

we are susceptible to visual illusions.

ما مستعد ابتلا به توهمات بصری هستیم.

Here's another illusion caused by the eye itself.

در اینجا توهم بصری دیگری هست که ناشی از چشم است.

Does the center of this image look like it's jittering around?

آیا مرکز تصویر به نظر می‌رسد که به صورت نامنظم در اطراف حرکت می‌کند؟

That's because your eye actually jiggles most of the time.

این به دلیل این است که چشم شما در واقع بیشتر اوقات حرکتی آهسته دارد .

If it didn't, your vision would eventually shut down

اگر اینطور نبود، دید شما کلا از بین می رفت

because the nerves on the retina stop responding to a stationary image

زیرا عصب‌های موجود در شبکیه پاسخ به تصویر ثابت

of constant intensity.

با شدتی پایدار را متوقف می کنند.

And unlike a camera,

و برخلاف دوربین،

you briefly stop seeing whenever you make a larger movement with your eyes.

هر گاه که شما حرکت بزرگی با چشمانتان دارید لحظه ای دید شما متوفق می شود.

That's why you can't see your own eyes shift

به همین دلیل است که نمی‌توانید حرکت چشمان خودتان

as you look from one to the other in a mirror.

برای یک چشم با چشم دیگرتان در آینه ببینید.

Video cameras can capture details our eyes miss,

دوربین فیلمبرداری تمامی جزئیاتی را که چشمان شما از دست می‌دهد را می‌گیرند،

magnify distant objects

اشیاء دور را بزرگ می‌کند

and accurately record what they see.

و به دقت آنچه را می بینند ضبط می‌کنند.

But our eyes are remarkably efficient adaptations,

اما در نتیجه صدها میلیون سال،

the result of hundreds of millions of years

ارتباط تکاملی موثر با مغزمان

of coevolution with our brains.

چشمان ما بطور باورنکردنی سازگاری در کارآرایی دارند.

And so what if we don't always see the world exactly as it is.

و خُب چه می شود اگر ما همواره جهان را آنطور که واقعا هست نمی‌بینیم.

There's a certain joy to be found watching stationary leaves

لذت و شادی خاصی در تماشای برگ های ثابت که

waving on an illusive breeze,

با نسیم توهم ما تکان می‌خورند، وجود دارد٬

and maybe even an evolutionary advantage.

و شاید حتی یک مزیت تکاملی در آن باشد.

But that's a lesson for another day.

اما این درس را می‌گذاریم برای یک روز دیگر.