What is consciousness? - Michael S. A. Graziano

Translator: Behdad Khazaeli Reviewer: sadegh zabihi

Here are two images of a house.

اینجا دو تصویر از یک خانه داریم.

There’s one obvious difference,

یک تفاوت مشخص وجود دارد،

but to this patient, P.S.,

اما برای این بیمار، پ. س.،

they looked completely identical.

کاملاً یکسان به نظر می‌رسند.

P.S. had suffered a stroke that damaged the right side of her brain,

پ. س. دچار سکته مغزی شده که به سمت راست مغزش آسیب رسانده،

leaving her unaware of everything on her left side.

و موجب شده تا از چیز‌هایی که در سمت چپش اتفاق می‌افتد آگاه نشود،

But though she could discern no difference between the houses,

اما اگرچه تفاوتی را میان خانه‌ها تشخیص نمی‌دهد،

when researchers asked her which she would prefer to live in,

اگر محققین از او بپرسند که در کدام خانه دوست دارد زندگی کند،

she chose the house that wasn’t burning—

خانه‌ای را که آتش نگرفته انتخاب می‌کند —

not once, but again and again.

نه یک بار، بار‌ها و بار‌ها.

P.S.’s brain was still processing information

مغز پ. س. هنوز اطلاعات را پردازش می‌کند

from her whole field of vision.

از تمامی میدان دیدش.

She could see both images

او می‌تواند هر دو تصویر را ببیند

and tell the difference between them,

و تفاوت‌های میانشان را بگوید،

she just didn’t know it.

تنها این را نمی‌داند.

If someone threw a ball at her left side,

اگر کسی توپی به سمت چپش پرت کند،

she might duck.

احتمالاً سرش را می‌دزدد.

But she wouldn’t have any awareness of the ball,

اما هیچ آگاهی از توپ نخواهد داشت،

or any idea why she ducked.

یا چرا سرش را دزدیده.

P.S.’s condition,

بیماری پ. س.،

known as hemispatial neglect,

که «غفلت یک سویه» نامیده می‌شود،

reveals an important distinction between the brain’s processing of information

نشانگر تفاوت مهمی میان پردازش اطلاعات در مغز

and our experience of that processing.

و درک ما از این پردازش است.

That experience is what we call consciousness.

این تجربه چیزی است که آگاهی می‌نامیم.

We are conscious of both the external world and our internal selves—

ما از جهان بیرونی و خود درونی‌مان، هر دو آگاهیم —

we are aware of an image

ما از تصویری آگاهیم

in much the same way we are aware of ourselves looking at an image,

تقریباً به همان شکلی که وقتی به تصویری نگاه می‌کنیم،

or our inner thoughts and emotions.

از افکار درونی و احساساتمان خودمان آگاهیم.

But where does consciousness come from?

اما آگاهی از کجا می‌آید؟

Scientists, theologians, and philosophers

دانشمندان، حکما و فلاسفه

have been trying to get to the bottom of this question for centuries—

برای قرن‌ها تلاش کرده‌اند تا به انتهای این سوال برسند —

without reaching any consensus.

اگرچه به توافقی نرسیده‌اند.

One recent theory is that

یک نظریه جدید این است که

consciousness is the brain’s imperfect picture of its own activity.

آگاهی تصویر ناقص مغز از فعالیت‌های خودش است.

To understand this theory,

فهمیدن این نظریه

it helps to have a clear idea

کمک می‌کند تا نظری روشن بدست آوریم

of one important way the brain processes information from our senses.

از روشی مهم که مغز اطلاعات حسی ما را پردازش می‌کند.

Based on sensory input,

بر اساس ورودی‌های حسی،

it builds models,

مدل‌هایی را می‌سازد،

which are continuously updating, simplified descriptions

که دائما بروز می‌شوند، مشخصات ساده شده‌ای

of objects and events in the world.

از اشیا و حوادث این جهان.

Everything we know is based on these models.

هر چیزی که ما می‌دانیم بر پایه این مدل‌هاست.

They never capture every detail of the things they describe,

آن‌ها هیچوقت تمامی جزئیات چیز‌هایی را که تعریف می‌کنند را نمی‌گیرند،

just enough for the brain to determine appropriate responses.

تنها به اندازه‌ای که مغز پاسخ صحیحی را معین کند.

For instance, one model built deep into the visual system

مثلا، یک مدل در عمق ساختار بینایی ما قرار دارد

codes white light as brightness without color.

و نور سفید را به شکل روشنایی بدون رنگ کد می‌کند.

In reality,

در واقعیت،

white light includes wavelengths

نور سفید طول موج

that correspond to all the different colors we can see.

همه رنگ‌های موجود قابل دیدن را داراست.

Our perception of white light is wrong and oversimplified,

درک ما از نور سفید اشتباه و بیش از حد ساده شده است،

but good enough for us to function.

اما به اندازه‌ای که بخواهیم عمل کنیم مناسب است.

Likewise, the brain’s model of the physical body

به همین صورت، مدل مغز از بدن فیزیکی،

keeps track of the configuration of our limbs,

موقعیت اعضای بدن‌مان را دنبال می‌کند،

but not of individual cells or even muscles,

اما نه هر سلول یا عضله را،

because that level of information isn’t needed to plan movement.

چون آن میزان از اطلاعات برای برنامه ریزی حرکت لازم نیست.

If it didn’t have the model keeping track of the body’s size, shape,

اگر مدلی برای حفظ اندازه و شکل،

and how it is moving at any moment,

و چگونگی حرکت آن در هر لحظه را نداشت،

we would quickly injure ourselves.

ما به سرعت خود را مجروح می‌کردیم.

The brain also needs models of itself.

مغز به مدلی از خودش هم نیاز دارد.

For example,

برای مثال،

the brain has the ability to pay attention to specific objects and events.

مغز می‌تواند به چیز‌ها یا موضوعات مشخصی تمرکز کند.

It also controls that focus,

همینطور این تمرکز را کنترل می‌کند،

shifting it from one thing to another,

آن را از یک چیز به دیگری انتقال می‌دهد،

internal and external,

درونی و بیرونی،

according to our needs.

بر مبنای نیاز‌هایمان.

Without the ability to direct our focus,

بدون توانایی هدایت تمرکزمان،

we wouldn’t be able to assess threats, finish a meal, or function at all.

نمی‌توانیم خطرات را بسنجیم، غذایمان را بخوریم، یا کلا عمل کنیم.

To control focus effectively,

برای هدایت موثر تمرکز،

the brain has to construct a model of its own attention.

مغز باید مدلی از توجه خود بسازد.

With 86 billion neurons constantly interacting with each other,

با ۸۶ میلیارد نورونی که دائما با هم در تعاملند،

there’s no way the brain’s model of its own information processing

امکان ندارد تا مدل مغز از پردازش اطلاعات خود

can be perfectly self-descriptive.

کاملاً مطابق با خودش باشد.

But like the model of the body,

اما مثل مدل بدن،

or our conception of white light,

یا درک ما از نور سفید،

it doesn’t have to be.

نیازی هم نیست.

Our certainty that we have a metaphysical, subjective experience

اطمینان ما از اینکه تجربه‌ای متافیزیکی و ذهنی داریم

may come from one of the brain’s models,

می‌تواند ناشی از یکی از مدل‌های مغز باشد،

a cut-corner description of what it means to process information

تعریفی ساده انگارانه از پردازش اطلاعات

in a focused and deep manner.

به شکلی عمیق و متمرکز.

Scientists have already begun trying to figure out

دانشمندان شروع کرده‌اند تا بفهمند

how the brain creates that self model.

که مغز چگونه این مدل را از خود می‌سازد.

MRI studies are a promising avenue for pinpointing the networks involved.

بررسی توسط MRI راهی نوید‌بخش در تعیین شبکه‌های مسئول این موضوع است.

These studies compare patterns of neural activation

در این مطالعات الگو‌های فعالیت‌های عصبی مقایسه می‌شوند

when someone is and isn’t conscious of a sensory stimulus, like an image.

وقتی که شخصی از یک محرک حسی آگاهی دارد یا ندارد، مثل یک تصویر.

The results show that the areas needed for visual processing

نتایج نشان می‌دهند که مناطقی که برای پردازش تصویر مورد نیاز است

are activated whether or not the participant is aware of the image,

شخص آگاهی داشته باشد یا نه فعال هستند،

but a whole additional network lights up

اما شبکه‌ای کامل تنها وقتی فعال می‌شود

only when they are conscious of seeing the image.

که آگاهی از تصویر وجود داشته باشد.

Patients with hemispatial neglect, like P.S.,

بیمارانی مانند پ. س.، که دچار غفلت یک سویه هستند،

typically have damage to one particular part of this network.

معمولا دچار آسیب به قسمتی از این شبکه شده‌اند.

More extensive damage to the network can sometimes lead to a vegetative state,

آسیب گسترده‌تر به این شبکه می‌تواند منجر به حالت زندگی گیاهی شود،

with no sign of consciousness.

که نشانی از آگاهی وجود ندارد.

Evidence like this brings us closer to understanding

شواهدی مانند این ما را به درک

how consciousness is built into the brain,

اینکه آگاهی چگونه در مغزمان ساخته شده نزدیکتر می‌کند،

but there’s still much more to learn.

اما هنوز چیز‌های خیلی بیشتری برای یاد گرفتن وجود دارد.

For instance,

مثلا، روشی که نورون‌های شبکه‌های مربوط به آگاهی

the way neurons in the networks related to consciousness

compute specific pieces of information

بخش خاصی از اطلاعات را پردازش می‌کنند

is outside the scope of our current technology.

خارج از توان فناوری فعلی ماست.

As we approach questions of consciousness with science,

همینطور که با کمک علم از آگاهی می‌پرسیم،

we’ll open new lines of inquiry into human identity.

مرز‌های جدیدی از تحقیق را در شناخت انسان می‌گشاییم.