How could so many people support Hitler? - Joseph Lacey

Translator: Saba Rajabi Reviewer: Masoud Motamedifar

In Jerusalem, on April 11th, 1961,

در اورشلیم، در ۱۱ آوریل ۱۹۶۱،

Adolf Eichmann stood trial for crimes against humanity.

آدولف آیشمن در دادگاه به جرم جنایت علیه بشریت محاکمه شد.

Eichmann had been a Nazi official tasked with organizing the transport

آیشمن یک مقام نازی بود که مسئول انتقال بیش از ۱.۵ میلیون

of over 1.5 million European Jews to ghettos and concentration camps.

یهودی اروپایی به مناطق زاغه نشینی و اردوگاه‌های اقامت اجباری بود.

He was popularly described as an evil mastermind

معروف است که از او به عنوان مغز متفکر شیطانی یاد می‌شد

که آسوده خاطر از یک دفترکار در آلمان کارهای وحشتناکی را برنامه ریزی میکرد،

who orchestrated atrocities from a cushy German office,

and many were eager to see the so-called “desk murderer” tried for his crimes.

و بسیاری مشتاق بودند تا محاکمه شدن این مجرم موسوم به «قاتل میز» را ببینند.

اما مرد نازک نارنجی که در جایگاه متهم ایستاده بود،

But the squeamish man who took the stand seemed more like a dull bureaucrat

بیشتر شبیه یک کارمند خشک و بی‌روح به نظر می‌رسید تا یک قاتل آدم‌کش.

than a sadistic killer.

The disparity between Eichmann’s nature and his actions

اختلاف بین طبیعت آیشمن و اعمال او

was unsettling for many viewers,

برای بسیاری از بینندگان ناخوشایند بود،

but for philosopher Hannah Arendt,

اما برای فیلسوف، هانا آرنت،

this contradiction inspired a disturbing revelation.

این تناقض برگرفته از واقعیتی پریشان کننده‌ بود.

Arendt was a German Jew who fled her homeland in 1933

آرنت یک یهودی اهل آلمان بود که پس از دستگیری موقت

after being briefly imprisoned by the German secret police.

توسط پلیس مخفی آلمان در سال ۱۹۳۳، از وطنش فرار کرد.

As a refugee in France and then the United States,

او به عنوان یک پناهنده در فرانسه و سپس ایالات متحده،

she dedicated herself to understanding how the Nazi regime came to power,

خود را وقف درک این موضوع کرد که چگونه رژیم نازی به قدرت رسید،

and more specifically, how it inspired so many atrocities.

و به ویژه این واقعه، چگونه به ارتکاب وحشتناک‌ترین جنایات انجامید.

A common opinion at the time was that the Third Reich was a historical oddity;

یک نظر رایج در آن زمان این بود که رایش سوم یک نابهنجاری تاریخی بود؛

a perfect storm of uniquely evil leaders

ترکیبی بی نقص از رهبران شیطانی

supported by German citizens looking for revenge

که توسط شهروندان آلمانی حمایت می‌شدند

که پس از شکست خود در جنگ جهانی اول به دنبال انتقام بودند.

after their defeat in World War I.

But Arendt believed the true conditions behind this unprecedented rise

اما آرنت معتقد بود که شرایط واقعی پشت

of totalitarianism weren’t specific to Germany.

این افزایش بی‌سابقه سرکوب‌گری، به آلمان محدود نمی‌شد.

Throughout the 1950s, Arendt developed a theory of the human condition

در طول دهه ۱۹۵۰، آرنت یک نظریه از وضع بشری را پایه گذاشت

that divided life into three facets:

که زندگی را به سه جنبه تقسیم می‌کرد:

labor— in which we satisfy our material needs and desires;

کار و زحمت - ما با آن نیازها و امیال مادی خود را ارضا میکنیم؛

work— in which we build the world’s physical and cultural infrastructure;

شغل - ما با آن زیرساخت فیزیکی و فرهنگی جهان را بنا می‌نهیم؛

and action— in which we publicly articulate our values

و عمل - ما با آن ارزش‌های خود را به صورت عمومی بیان می‌کنیم،

to collectively shape the world around us.

تا به طور همه جانبه دنیای پیرامون خود را شکل دهیم.

It was this last facet, the life of action,

آخرین جنبه ی زندگی یعنی عمل بود که

that Arendt believed was under attack,

آرنت اعتقاد داشت تحت حمله قرار دارد،

both in Germany and many other industrialized societies.

هم در آلمان و هم در بسیاری از جوامع صنعتی دیگر.

She saw modernity as an age ruled by labor,

او مدرنیته را به عنوان یک دوره حاکم بر مبنای کار میدانست،

where individuals mainly appear in the social world

که در آن افراد غالبا در جهان اجتماعی ظاهر می‌شوند

to produce and consume goods and services

تا به جای آن که افکار خود را ابراز کنند و جوامع را شکل دهند،

rather than share ideas and shape communities.

کالا و خدمات تولید و مصرف کنند.

Arendt believed this had fostered societies and ideologies

آرنت معتقد بود که این باعث شکل‌گیری جوامع و ایدئولوژی‌هایی شده است

where individuals were seen only for their economic value,

که افراد را فقط برای ارزش آفرینی اقتصادی آنها می‌شناسند،

rather than their moral and political capacities.

نه به خاطر قابلیت‌های اخلاقی و سیاسی آنها.

She believed this isolated people from their neighbors and their sense of self.

او اعتقاد داشت که این وضعیت افراد را از اطرافیان و خودانگاره شان جدا می‌کند.

And in her 1951 book, “The Origins of Totalitarianism,”

و در کتابش به نام “توتالیتاریسم” که در سال ۱۹۵۱ منتشر شد،

Arendt argued these conditions provided fertile ground for totalitarian regimes,

شرایطی که نام میبرم را مصداق خاک باروری برای رژیم‌های تمامیت خواه میدانست،

which use fear and violence to increase isolation

که از ترس و خشونت استفاده می‌کنند تا بین افراد جدایی افکنند

and make it dangerous to publicly engage as freethinking political agents.

تا فعالیت سیاسی یا آزاداندیشی عمومی را به عملی خطرناک تبدیل کنند.

In this lonely state, participating in the regime

در این وضعیت تنهایی، همراه شدن با در رژیم

becomes the only way to recover a sense of identity and community.

تنها راه برای بازیابی احساس هویت و تعلق به جمع است.

Arendt believed it was this kind of environment

آرنت معتقد بود که آن همان شرایطی است که

where Eichmann committed his crimes.

آیشمن در آن مرتکب جنایت شده.

Most people expected the Jewish German philosopher

بیشتر مردم انتظار داشتند که این فیلسوف یهودی اهل آلمان،

to judge the ex-Nazi harshly.

آیشمن، عضو سابق نازی را به شدت محکوم کند.

But while she condemned his monstrous actions,

اما آرنت در عین حال که اقدامات وحشتناک او را محکوم میکرد،

Arendt saw no evidence that Eichmann himself was uniquely evil.

هیچ نشانه ای دال بر اینکه خود آیشمن فردی به شدت شیطان صفت بوده باشد، نیافت.

She saw him as a distinctly ordinary man who considered diligent obedience

او آیشمن را به عنوان یک مرد کاملا عادی می‌دید که اطاعت بی چون و چرا از بالادست را

the highest form of civic duty.

بالاترین شکل وظیفه شهروندی خود می‌دانست.

And for Arendt, it was exactly this ordinariness that was most terrifying.

و برای آرنت، دقیقا همین معمولی بودن بیشتر از هرچیزی ترسناک بود.

Her point wasn't just that anyone could do what Eichmann did,

منظور او این نبود که هر کسی می‌تواند آنچه آیشمن انجام داد را انجام دهد،

but that his story suggested ordinary people

بلکه داستان آیشمن نشان می‌دهد که افراد عادی می‌توانند

could willingly accept their societal role—

به میل خود نقش اجتماعی ای را بپذیرند

even when it contributed to genocide.

که حتی ممکن است منجربه قتل عام شود.

Arendt called this phenomenon “the banality of evil,”

آرنت این پدیده را «پیش پاافتادگی شر» نامید و هشدار داد

and warned that it can emerge whenever society inhibits our ability to think;

که هر زمان که جامعه توانایی ما برای تفکر را محدود کند؛

or more specifically, to question our beliefs and actions

یا به طور دقیق‌تر، سوال کردن درباره ی اعتقادات و اقدامات مان را

in a self-reflective internal dialogue.

در یک گفتگوی درونی خودنگر منع کند، چنین نتیجه ای حاصل می‌شود.

Arendt believed this kind of thinking is the only way to confront moral problems,

آرنت باور داشت که این نوع تفکر، تنها راه روبرو شدن با مسائل اخلاقی است

and that our responsibility to self-reflect is especially important

و مسئولیت ما برای خودنگری، به‌ویژه زمانی که

when independent thought is threatened.

تفکر مستقل تهدید می‌شود، بسیار مهم می‌شود.

She acknowledged that critical thinking in oppressive spaces

او اذعان کرد که تفکر انتقادی در فضاهای سرکوب گر

is a defiant act that requires personal courage.

یک اقدام جسورانه و نیازمند شجاعت شخصی است.

But it must be done regardless,

اما باید به هر حال انجام شود،

which is why Arendt still held Eichmann accountable.

به همین دلیل است که آرنت هنوز هم آیشمن را مسئول اعمالش می‌دانست.

This thread runs throughout Arendt's work,

این موضوع درآثار آرنت به چشم می‌خورد،

where she continually insisted that thinking was our greatest weapon

او در کتاب‌هایش اصرار دارد که اندیشیدن،

against the threats of modernity.

بزرگترین سلاح ما در برابر تهدیدات مدرنیته است.

Namely, a relentless drive for economic and technological development

به‌خصوص، پیشروی بی‌وقفه ی مدرنیته در توسعه اقتصادی و فناوری

which would increase social alienation and inhibit human freedom.

که باعث افزایش انزوای اجتماعی و محدود شدن آزادی انسان می‌شود.

آرنت باور داشت که برای تقویت این ارزش اساسی،

To foster this essential value,

Arendt believed we need to create formal and informal forums

ما نیاز داریم تا فضاهای رسمی و غیررسمی‌ای را ایجاد کنیم

that allowed for open conversations about shaping our collective future.

که اجازه دهند درباره شکل دادن به آینده جمعی‌مان گفتگوهای آزادانه ای داشته باشیم.

These might include townhall meetings, self-governing workplaces,

این‌ها می‌تواند شامل گردهمایی در شهرداری‌ها، محل کارهای خودگردان،

or student unions.

یا انجمن‌های دانشجویی باشد.

But whatever shape they take,

اما پیشبرد این فعالیت ها هر شکلی که بخود بگیرند،

what’s most important to Arendt is that they value open dialogue

مهمترین چیز برای آرنت این است که در آنها برای گفتگوی آزاد

and critical self-reflection.

و خودنگری انتقادی ارزش قائل شوند.