How could so many people support Hitler? - Joseph Lacey

Μετάφραση: Laura Mucaj Επιμέλεια: Vaia Katsarou

In Jerusalem, on April 11th, 1961,

Στην Ιερουσαλήμ, στις 11 Απριλίου 1961,

Adolf Eichmann stood trial for crimes against humanity.

ο Άντολφ Άιχμαν δικάστηκε για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Eichmann had been a Nazi official tasked with organizing the transport

Ο Άιχμαν ήταν αξιωματικός των Ναζί υπεύθυνος για την οργάνωση μεταφοράς

of over 1.5 million European Jews to ghettos and concentration camps.

πάνω του 1,5 εκ. Ευρωπαίων Εβραίων σε γκέτο και στρατόπεδα συγκέντρωσης.

He was popularly described as an evil mastermind

Τον έχουν περιγράψει, ευρέως, ως έναν σατανικό εγκέφαλο

who orchestrated atrocities from a cushy German office,

που ενορχήστρωνε κτηνωδίες από το άνετο γερμανικό γραφείο του

and many were eager to see the so-called “desk murderer” tried for his crimes.

και πολλοί ήθελαν να δουν τον αποκαλούμενο «δολοφόνο γραφείου»

να δικάζεται για τα εγκλήματά του.

But the squeamish man who took the stand seemed more like a dull bureaucrat

Αλλά ο συνεσταλμένος άντρας που έκατσε στο εδώλιο

φαινόταν σαν ανιαρός γραφειοκράτης παρά σαν σαδιστικός φονιάς.

than a sadistic killer.

The disparity between Eichmann’s nature and his actions

Η διαφορά ανάμεσα στη φύση του Άιχμαν και των πράξεών του

was unsettling for many viewers,

ήταν ανησυχητική για όσους τον έβλεπαν.

but for philosopher Hannah Arendt,

Για τη φιλόσοφο Χάνα Άρεντ, όμως,

this contradiction inspired a disturbing revelation.

η αντίφαση αυτή την οδήγησε σε μια ενοχλητική αποκάλυψη.

Arendt was a German Jew who fled her homeland in 1933

Η Άρεντ ήταν Γερμανίδα Εβραία που εγκατέλειψε την πατρίδα της το 1933,

after being briefly imprisoned by the German secret police.

αφού φυλακίστηκε για λίγο από τη γερμανική μυστική αστυνομία.

As a refugee in France and then the United States,

Ως πρόσφυγας στη Γαλλία και στη συνέχεια στις Ηνωμένες Πολιτείες,

she dedicated herself to understanding how the Nazi regime came to power,

αφιέρωση τη ζωή της στο να κατανοήσει πώς το ναζιστικό καθεστώς πήρε την εξουσία

and more specifically, how it inspired so many atrocities.

και πιο συγκεκριμένα, πώς προκάλεσε τόσες πολλές κτηνωδίες.

A common opinion at the time was that the Third Reich was a historical oddity;

Η άποψη της εποχής ήταν ότι το Τρίτο Ράιχ ήταν μια ιστορική ιδιομορφία:

a perfect storm of uniquely evil leaders

ένας τέλειος καταιγισμός από εξαιρετικά δαιμονικούς ηγέτες

supported by German citizens looking for revenge

που υποστηρίζονταν από Γερμανούς πολίτες που αναζητούσαν εκδίκηση

after their defeat in World War I.

μετά την ήττα τους στον Α′ Παγκόσμιο Πόλεμο.

But Arendt believed the true conditions behind this unprecedented rise

Αλλά η Άρεντ θεωρούσε ότι οι συνθήκες της πρωτοφανούς ανόδου του ολοκληρωτισμού

of totalitarianism weren’t specific to Germany.

δεν ίσχυαν μόνο στη Γερμανία.

Throughout the 1950s, Arendt developed a theory of the human condition

Στη διάρκεια της δεκαετίας του 1950,

η Άρεντ ανέπτυξε μια θεωρία της ανθρώπινης συνθήκης

that divided life into three facets:

που χώριζε τη ζωή σε τρεις δραστηριότητες:

labor— in which we satisfy our material needs and desires;

τον μόχθο, με τον οποίο ικανοποιούμε τις υλικές ανάγκες και επιθυμίες μας,

work— in which we build the world’s physical and cultural infrastructure;

την εργασία, με την οποία χτίζουμε τη φυσική και πολιτιστική δομή του κόσμου

and action— in which we publicly articulate our values

και την πράξη, με την οποία διατυπώνουμε δημόσια τις αξίες μας

to collectively shape the world around us.

για να διαμορφώσουμε συλλογικά τον κόσμο γύρω μας.

It was this last facet, the life of action,

Ήταν αυτή η τελευταία δραστηριότητα, η ζωή της πράξης,

that Arendt believed was under attack,

που η Άρεντ πίστευε ότι δεχόταν επίθεση,

both in Germany and many other industrialized societies.

τόσο στη Γερμανία όσο και σε πολλές άλλες βιομηχανικές κοινωνίες.

She saw modernity as an age ruled by labor,

Είδε τη νεωτερικότητα ως μια εποχή που κυβερνάται από τον μόχθο,

where individuals mainly appear in the social world

όπου τα άτομα εμφανίζονται κυρίως στον κοινωνικό κόσμο

to produce and consume goods and services

να παράγουν και να καταναλώνουν αγαθά και υπηρεσίες

rather than share ideas and shape communities.

αντί να μοιράζονται ιδέες και να διαμορφώνουν κοινότητες.

Arendt believed this had fostered societies and ideologies

Η Άρεντ πίστευε ότι αυτό είχε δημιουργήσει κοινωνίες και ιδεολογίες

where individuals were seen only for their economic value,

όπου οι άνθρωποι υπολογίζονταν μόνο για την οικονομική τους αξία,

rather than their moral and political capacities.

παρά για τις ηθικές και πολιτικές τους ικανότητες.

She believed this isolated people from their neighbors and their sense of self.

Πίστευε ότι αυτό τους απομόνωσε από τους γείτονες και τους εαυτούς τους.

And in her 1951 book, “The Origins of Totalitarianism,”

Στο βιβλίο της, το 1951, «Οι απαρχές του ολοκληρωτισμού»,

Arendt argued these conditions provided fertile ground for totalitarian regimes,

η Άρεντ υποστήριξε ότι αυτές οι συνθήκες

παρείχαν εύφορο έδαφος για ολοκληρωτικά καθεστώτα,

which use fear and violence to increase isolation

τα οποία χρησιμοποιούν φόβο και βία για να αυξήσουν την απομόνωση

and make it dangerous to publicly engage as freethinking political agents.

και να κάνουν επικίνδυνη τη δημόσια συμμετοχή ως ελεύθερα πολιτικά όντα.

In this lonely state, participating in the regime

Σε αυτή τη μοναχική κατάσταση, η συμμετοχή στο καθεστώς

becomes the only way to recover a sense of identity and community.

γίνεται ο μόνος τρόπος για να ανακτήσουν μια αίσθηση ταυτότητας και κοινότητας.

Arendt believed it was this kind of environment

Η Άρεντ πίστευε ότι ήταν σε αυτού του είδους το περιβάλλον

where Eichmann committed his crimes.

όπου ο Άιχμαν διέπραξε τα εγκλήματά του.

Most people expected the Jewish German philosopher

Ο περισσότερος κόσμος περίμενε από την Εβραία Γερμανίδα φιλόσοφο

to judge the ex-Nazi harshly.

να κρίνει σκληρά τον πρώην Ναζί.

But while she condemned his monstrous actions,

Αλλά παρόλο που καταδίκασε τις τερατώδεις πράξεις του,

Arendt saw no evidence that Eichmann himself was uniquely evil.

η Άρεντ δεν είδε καμία απόδειξη ότι ο ίδιος ο Άιχμαν ήταν ιδιαίτερα κακός.

She saw him as a distinctly ordinary man who considered diligent obedience

Τον έβλεπε ως έναν καθαρά συνηθισμένο άνθρωπο που θεωρούσε την επιμελή υπακοή

the highest form of civic duty.

την υψηλότερη μορφή πολιτικού καθήκοντος.

And for Arendt, it was exactly this ordinariness that was most terrifying.

Για την Άρεντ, ήταν ακριβώς αυτή η κανονικότητα που ήταν πιο τρομακτική.

Her point wasn't just that anyone could do what Eichmann did,

Το θέμα της δεν ήταν μόνο ότι ο καθένας μπορούσε να κάνει αυτό που έκανε ο Άιχμαν,

but that his story suggested ordinary people

αλλά ότι η ιστορία του έδειχνε ότι απλοί άνθρωποι

could willingly accept their societal role—

μπορεί πρόθυμα να αποδέχονταν τον κοινωνικό τους ρόλο,

even when it contributed to genocide.

ακόμα και όταν αυτός συνέβαλε στη γενοκτονία.

Arendt called this phenomenon “the banality of evil,”

Η Άρεντ ονόμασε αυτό το φαινόμενο «η κοινοτοπία του κακού»

and warned that it can emerge whenever society inhibits our ability to think;

και προειδοποίησε ότι μπορεί να εμφανιστεί

όταν η κοινωνία εμποδίζει την ικανότητά μας να σκεφτόμαστε,

or more specifically, to question our beliefs and actions

ή πιο συγκεκριμένα, να αμφισβητούμε τις πεποιθήσεις και τις πράξεις μας

in a self-reflective internal dialogue.

σε έναν αυτοανακλαστικό εσωτερικό διάλογο.

Arendt believed this kind of thinking is the only way to confront moral problems,

Η Άρεντ πίστευε ότι αυτό το είδος σκέψης

είναι ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα ηθικής

and that our responsibility to self-reflect is especially important

και ότι η ευθύνη μας για αυτοκριτική είναι ιδιαίτερα σημαντική

when independent thought is threatened.

όταν απειλείται ο ανεξάρτητος στοχασμός.

She acknowledged that critical thinking in oppressive spaces

Αναγνώρισε ότι η κριτική σκέψη σε καταπιεστικούς χώρους

is a defiant act that requires personal courage.

είναι μια ανυπότακτη πράξη που απαιτεί προσωπικό θάρρος.

But it must be done regardless,

Αλλά, παρόλα αυτά πρέπει να γίνεται,

which is why Arendt still held Eichmann accountable.

γι′ αυτό η Άρεντ εξακολουθούσε να θεωρεί υπόλογο τον Άιχμαν.

This thread runs throughout Arendt's work,

Αυτή η ιδέα εκτείνεται σε όλο το έργο της Άρεντ,

where she continually insisted that thinking was our greatest weapon

όπου επέμενε, συνεχώς, ότι η σκέψη ήταν το μεγαλύτερο όπλο μας

against the threats of modernity.

ενάντια στις απειλές της νεωτερικότητας.

Namely, a relentless drive for economic and technological development

Δηλαδή, μια αμείλικτη ώθηση για οικονομική και τεχνολογική ανάπτυξη

which would increase social alienation and inhibit human freedom.

που αυξάνει την κοινωνική αποξένωση και εμποδίζει την ανθρώπινη ελευθερία.

To foster this essential value,

Για να προωθήσει αυτή την ουσιαστική αξία,

Arendt believed we need to create formal and informal forums

η Άρεντ πίστευε ότι πρέπει να δημιουργήσουμε επίσημα κι άτυπα φόρουμ

that allowed for open conversations about shaping our collective future.

που θα επέτρεπαν ανοιχτές συνομιλίες

σχετικά με τη διαμόρφωση του συλλογικού μας μέλλοντος.

These might include townhall meetings, self-governing workplaces,

Αυτές μπορεί να είναι συναντήσεις σε δημαρχεία,

αυτοδιοικούμενοι χώροι εργασίας, ή φοιτητικές ενώσεις.

or student unions.

Αλλά όποιο σχήμα και αν πάρουν,

But whatever shape they take,

what’s most important to Arendt is that they value open dialogue

το σημαντικότερο για την Άρεντ

είναι ο ανοιχτός διαλόγος

and critical self-reflection.

και ο κριτικός αναστοχασμός.