Should you care what your parents think?

Translator: sadegh vn Reviewer: Masoud Motamedifar

If I told you not to press this big red button,

اگر به شما بگویم که این دکمه قرمز بزرگ را فشار نده،

what would you do?

چه خواهید کرد؟

For many people, there’s no greater motivation to do something

در بسیاری از افراد، هیچ انگیزه‌ای بیشتر از این نیست که

than being told they can’t.

به آنها بگویی که نمی‌توانند کاری را انجامش دهند.

So, what is it about being told “no” that triggers this response?

بنابراین، چه چیزی باعث دادن پاسخ «نه» در جواب به این واکنش می‌شود؟

One of the most enduring explanations for this behavior

یکی از ماندگار‌ترین توضیحاتی که برای این رفتار آورده شده،

is what psychologists call reactance theory.

چیزی است که روانشناسان آن را «نظریه واکنش» می‌نامند.

Reactance is a motivational state that occurs

واکنش یک حالت برانگیزاننده است که زمانی اتفاق می‌افتد که

when people feel their freedom is being threatened,

افراد احساس کنند که آزادیشان مورد تهدید واقع شده

and it compels them to take actions they see as restoring that freedom.

و برای همین مجبور شوند کار‌هایی تحت عنوان بازیابی آن آزادی انجام دهند.

Sometimes this emerges as general frustration or direct argument,

که این گاهی اوقات به صورت ناامیدی مداوم یا مشاجره مستقیم ظاهر می‌شود،

but the most straightforward response

اما واضح‌ترین عکس‌العمل به آن

is to simply do the thing they were told not to.

این است که فرد به سادگی کاری که به او گفتند انجام ندهد را انجام می‌دهد.

This behavior plays out in public spaces,

این رفتار در فضا‌های عمومی،

like when people ignore health campaigns they perceive as overbearing,

مثل وقتی که مردم پیام‌های سلامت را نادیده می‌گیرند، به شکل غرورمندانه ظاهر می‌شود

and in private spaces, like parent-child relationships.

و در فضا‌های خصوصی، به شکل روابط والد-فرزندی است.

However, there are situations where something being forbidden

اگرچه، موقعیت‌هایی هم هستند که با اعمال محدودیت

actually makes it less tempting.

در واقع وسوسه انجام دادن آن کمتر می‌شود.

In 1972, psychologists at the University of Colorado

در سال ۱۹۷۲، روانشناسانی از دانشگاه کلرادو

wanted to know if a romantic relationship facing parental disapproval

می‌خواستند بدانند که اگر یک رابطه عاطفی با مخالفت والدین روبه‌رو شود،

was more likely to strengthen or crumble under the pressure.

احتمالاً مستحکم‌تر می‌شود یا که بنیانش زیر فشار وارده فرو خواهد ریخت.

To answer this question, they surveyed 140 couples,

آنها برای پاسخ دادن به این سؤال، ۱۴۰ زوج را که از نظر معیار شاد بودن

varying widely in measures of happiness,

طیف وسیعی را شامل می‌شدند،

but all fairly serious in terms of commitment.

اما همگی در میزان تعهد بسیار جدی بودند را مورد بررسی قرار دادند.

Only some couples reported perceived parental opposition to their relationship

فقط برخی از زوج‌ها مخالفت والدین نسبت به رابطه‌شان را

over the study’s six-month period.

در بعد از دوره شش ماهه اول گزارش کردند.

But those that did also reported a steady increase in love for one another.

اما همین زوج‌ها هم در گزارششان همچنین از افزایش مداوم علاقه‌شان به یکدیگر خبر دادند

The researchers named this trend the Romeo and Juliet Effect

محققان این روند را «اثر رومئو و ژولیت» نامیدند،

after literature’s most famous forbidden lovers

به خاطر مشهورترین عاشقان ممنوعه در ادبیات.

and concluded that the results were largely motivated by reactance.

و به این نتیجه رسیدند که نتایج حاصله اکثراً تحت تاثیر واکنش است.

But in the decades since this publication,

اما در دهه‌های بعد از انتشار این بررسی،

most follow-up studies have suggested the opposite is true.

بیشتر مطالعات مربوطه نشان می‌دادند که عکس این قضیه صحیح است.

In fact, the long-term success of a romantic relationship

در واقع، موفقیت طولانی‌مدت یک رابطه عاطفی را می‌توان

can be predicted by the perceived approval or disapproval

بر اساس میزان رضایت یا مخالفت دوستان و خانواده زوجین

of the couple’s friends and family.

پیش‌بینی کرد.

This trend is known as the Social Network Effect.

این مقوله با عنوان «اثر تعاملات اجتماعی» مشهور است.

So why doesn’t reactance win out over the Social Network Effect?

بنابراین چرا واکنش بر اثر تعاملات اجتماعی برتری نمی‌یابد؟

You might think it’s because we value our existing relationships

ممکن است فکر کنید به این خاطر است که ما به روابط در جریان خودمان

over our potential relationships.

بیشتر از روابط بالقوه اهمیت می‌دهیم.

But in most cases, disapproving friends and family

اما در بسیاری از موارد، مخالفت دوستان و خانواده،

are just voicing negative opinions or passively not supporting a relationship.

فقط صدایی است از نظرات منفی که نسبت به حمایت کردن از رابطه عاطفی بی‌تفاوت است.

It’s rarely a dramatic choice of us or them.

این به ندرت انتخابی دراماتیکی بین ما و آنهاست.

And when it comes to parents,

و وقتی صحبت از والدین می‌شود،

most people with good relationships with their parents

اغلب افرادی که رابطه خوبی با پدر و مادرشان دارند،

feel they can ignore their parent’s advice without serious consequences,

این احساس را دارند که می‌توانند توصیه‌های والدینشان را بدون مشکل خاصی نادیده بگیرند،

while people with bad parental relationships

اما آنهایی که با والدینشان سر ناسازگاری دارند،

often don’t care what they think anyway.

اغلب اصلاً به تفکرات آنها اهمیتی نمی‌دهند.

So if disapproved relationships are more likely to fail,

بنابراین اگر روابطی که با مخالفت روبه‌رو هستند بیشتر به شکست منجر شوند،

does this mean we’re not willing to fight to date who we want?

آیا این بدین معنی است که ما حاضر نیستیم برای رسیدن به فردی که عاشقش هستیم بجنگیم؟

Well, it might vary from person to person.

خب، این مقوله می‌تواند در هر فرد متفاوت باشد.

One theory is that there’s actually two types of reactance:

یک فرضیه این هست که در واقع دو نوع واکنش وجود دارد:

defiant reactance, which is impulsively doing the opposite of what we’re told,

واکنش نافرمانی، که به طور ناگهانی به صورت برعکس چیزی که گفتیم عمل می‌کند،

and independent reactance, which reflects our deeper desire to make our own choices.

و واکنش مستقل، که نمایانگر خواسته عمیق ما برای گرفتن تصمیمات شخصی خودمان است.

For example, if you tell someone with high defiant reactance to lower their voice,

مثلاً، اگر شما به فردی که واکنش نافرمانی دارد، بگویید صدایش را پایین‌تر بیاورد،

they’ll probably start shouting.

او احتمالاً شروع به فریاد کشیدن خواهد کرد.

Whereas someone with high independent reactance is more likely

در حالیکه فردی با واکنش مستقل بالا به احتمال زیاد

to simply ignore the request and do what they believe is appropriate.

به سادگی درخواست شما را نادیده گرفته و به هر چیزی که بنظرش درست بیاید عمل می‌کند.

So when it comes to relationship disapproval,

بنابراین وقتی این وارد نارضایتی روابط می‌شود،

a defiant person might respond by pursuing their romance in secret,

واکنش یک فرد نافرمان و سرکش ممکن است دنبال کردن عشقش در خفا باشد،

but that doesn’t change how the group’s opinion

اما این اتفاق این قضیه را تغییر نمی‌دهد که نظر دیگران

negatively impacts their relationship.

تاثیری منفی بر رابطه‌شان می‌گذارد.

Conversely, someone with a particularly independent personality might be capable

از طرفی، شخصی با شخصیت کاملاً مستقل ممکن است بتواند

of ignoring their friends’ concerns and loving whomever they want.

نگرانی‌های دوستان خود را نادیده بگیرد و به هر کسی که می‌خواهد عشق بورزد.

The idea of defiant and independent reactance is fairly new,

ایده واکنش‌ نافرمانی و مستقل نسبتاً جدید به حساب می‌آید،

and researchers are still working to uncover all the motivations

و محققان هنوز در تلاشند تا تمام انگیزه‌های

behind the Social Network Effect.

پشت پرده اثر تعاملات اجتماعی را کشف کنند.

But these theories help illuminate the important relationship

اما این فرضیات کمک می‌کنند تا رابطه مهم

between reactance and our competing needs for independence and inclusion.

بین واکنش و نیاز‌های چالش برانگیز ما برای استقلال و گنجاندن، شفاف سازی شود.

How we balance these desires varies across individuals and cultures.

تعادل برقرار کردن میان این خواسته‌ها میان افراد و فرهنگ‌ها متفاوت است.

But no matter how prone to reactance we may be,

اما اینکه ما چقدر آماده بروز دادن واکنش هستیم، موضوع مورد بحث ما نیست،

our social networks are vital to our sense of identity and well-being.

تعاملات اجتماعی ما بخش مهمی از هویت و سعادت و خوشبختی ما را تشکیل می‌دهند.

This is especially true in our romantic relationships.

این نکته به ویژه در مورد روابط عاطفی صدق می‌کند.

Studies have found that support from a few close companions

مطالعات نشان می‌دهند که حمایت دریافتی از طرف چندتا از رفیق‌های نزدیک

can help buffer against disapproval from others.

می‌تواند مانعی در مقابل مخالفت دیگران باشد.

And most relationships do better once the individuals involved

و بیشتر روابط زمانی رشد می‌کنند که زوجین

find supportive social networks.

به دنبال تعاملات اجتماعی کمک‌کننده بگردند.

This outcome might not seem as romantic as a forbidden love affair,

شاید این نتیجه به اندازه یک رابطه عاشقانه ممنوعه، رمانتیک به نظر نرسد،

but it’s actually in keeping with the story of Romeo and Juliet,

اما در واقع با داستان رومئو و ژولیت هم‌راستا است،

whose embattled relationship couldn't endure the threats of extreme disapproval.

و اینکه رابطه‌های تحت فشار نمی‌توانند درمقابل تهدید مخالفت‌های شدید دوام بیاورند