Are there universal expressions of emotion? - Sophie Zadeh

Translator: sadegh zabihi Reviewer: Behdad Khazaeli

The 40 or so muscles in the human face can be activated in different combinations

چهل و چند ماهیچه صورت انسان می‌توانند در ترکیب‌های مختلف فعال شوند

to create thousands of expressions.

تا هزاران قیافه را بسازند.

But do these expressions look the same

اما آیا این قیافه‌ها یک شکل هستند

and communicate the same meaning around the world,

و همه جای دنیا یک معنا را منتقل می‌کنند،

regardless of culture?

بدون توجه به فرهنگ؟

Is one person’s smile another’s grimace?

آیا لبخند یک نفر دهن کجی دیگری است؟

Charles Darwin theorized that emotional expression was a common human feature.

چارلز داروین نظریه داد که بیان احساسات یک ویژگی مشترک انسانی است.

But he was in the minority.

اما او در اقلیت بود.

Until the mid-20th century,

تا اواسط قرن ۲۰ام،

many researchers believed that the specific ways we show emotion

بسیاری محققان بر این باور بودند که راه‌های خاصی که با آنها احساسات را بیان می‌کنیم

were learned behaviors that varied across cultures.

رفتارهای آموخته شده‌ای هستند که در میان فرهنگ‌ها تفاوت دارند.

Personality theorist Silvan Tomkins was one of the few to insist otherwise.

سیلویان تامکینز نظریه‌پرداز شخصیت یکی از افرادی بود که به خلاف آن اصرار داشت.

Tomkins claimed that certain affects—

تامکینز ادعا کرد که تاثیراتی مشخص --

emotional states and their associated facial expressions—

حالت‌های احساسی و بیان چهره‌ای آنها --

were universal.

جهانی هستند.

In the 1960s, psychologist Paul Ekman set about testing this theory

در دهه ۱۹۶۰، روان‌شناس پل اکمن تصمیم گرفت این نظریه را آزمایش کند

by examining hundreds of hours of film footage

و صدها ساعت فیلم را

of remote tribes isolated from the modern world.

از قبیله‌های دورافتاده از دنیای مدرن بررسی کرد.

Ekman found the native peoples’ expressions to be not only familiar,

اکمن متوجه شد که بیان احساسات افراد محلی نه تنها آشنا هستند،

but occurring in precisely the situations he would expect.

بلکه دقیقا در شرایطی رخ می‌دهند که او انتظار داشت.

Conversely, he ran tests with tribes who had no prior exposure to Western culture.

برعکس آن، او آزمایش‌هایی با قبیله‌هایی انجام داد که هیچ وقت در معرض دنیای مدرن نبوده‌اند.

They were able to correctly match photos of different facial expressions

آنها توانستند به درستی تصاویر قیافه‌های مختلف را با داستان‌هایی

with stories designed to trigger particular feelings.

که برای برانگیختن احساس خاصی طراحی شده بودند مطابقت دهند.

Over the next few decades,

در طول چند دهه بعد،

further research has corroborated Darwin’s idea

تحقیقات بیشتر ایده داروین را تایید کرد

that some of our most important emotional expressions are in fact universal.

که بعضی از مهم‌ترین بیان‌های احساسی ما در واقع جهانی هستند.

The degrees of expression appropriate to a given situation can, however,

اما میزان بیان مناسب درباره یک موقعیت خاص

vary greatly across cultures.

می‌تواند در میان فرهنگ‌ها خیلی متفاوت باشد.

For instance, researchers have studied facial expression

برای مثال، محققان حالت‌های صورت را

in people who are born blind,

در افرادی که نابینا متولد می‌شوند مطالعه کرده‌اند،

hypothesizing that if expressions are universal,

با این فرض که اگر بیان احساسات جهانی هستند،

they would be displayed in the same way as sighted people.

آنها هم قیافه‌ای مانند افراد بینا به خود خواهند گرفت.

In one study, both blind and sighted athletes

در یک تحقیق، ورزشکاران بینا و نابینا

displayed the same expressions of emotion when winning or losing their matches.

در هنگام برد یا باخت در مسابقه بیان احساسی یکسانی نشان دادند.

Further evidence can be found in our evolutionary relatives.

شواهد بیشتر را می‌توان در خویشاوندان تکاملی ما پیدا کرد.

Comparisons of facial expression between humans and non-human mammals

مقایسه حالت‌های چهره میان انسان‌ها و پستانداران غیرانسان

have found similarities in the structure and movement of facial muscles.

شباهت‌هایی را میان ساختار و حرکت ماهیچه‌های صورت نشان داده است.

Chimpanzee laughter looks different from ours,

خنده شامپانزه با خنده ما متفاوت است،

but uses some of the same muscle movements.

اما بعضی حرکت‌های ماهیچه‌ای یکسان هستند.

Back in the 60s, Ekman identified six core expressions.

در دهه ۶۰، اکمن شش بیان اصلی را شناسایی کرد.

Anger is accompanied by lowered eyebrows drawn together,

خشم با به هم کشیدن ابروهای پایین آمده همراه است،

tense and narrowed eyes,

و چشم‌های عصبی و تنگ شده،

and tight lips;

و لب‌های سفت؛

disgust, by the lips pulled up and the nose crinkling.

انزجار، با بالا کشیدن لب‌ها و بینی چروک شده همراه است.

In fear, the upper white of the eyes are revealed as the eyebrows raise

در ترس، ابروها بالا می‌روند و سفیدی بالای چشم پدیدار می‌شود

and the mouth stretches open,

و دهان تا حد امکان باز می‌شود،

while surprise looks similar,

در حالی که غافل‌گیری آشنا به نظر می‌رسد،

but with rounded eyebrows and relaxed lips.

با ابروهای منحنی و لب‌های آرام.

Sadness is indicated by the inner corners of the eyebrows

ناراحتی با گوشه‌های داخلی ابرو نشان داده می‌شود

being drawn inwards and upwards,

که به داخل و بالا کشیده می‌شوند،

drooping eyes,

و چشم‌های افسرده،

and a downturned mouth.

و دهان آویزان.

And of course there’s happiness:

و البته خوشحالی هم هست:

lips drawn up and back,

لب‌ها بالا و عقب کشیده می‌شوند،

and raised cheeks causing wrinkling around the eyes.

و گونه‌های بالا رفته باعث ایجاد چروک دور چشم می‌شوند.

More recently, researchers have proposed additional entries

اخیرا، محققان موارد دیگری را هم پیشنهاد داده‌اند

such as contempt,

مثل تحقیر،

shame,

شرم،

and disapproval,

و بی‌میلی،

but opinions vary on how distinct boundaries

اما نظرات درباره مرزبندی روشن

between these categories can be drawn.

میان این دسته‌بندی‌ها متفاوت هستند.

So if Ekman and other researchers are correct,

پس اگر حق با اکمن و سایر محققان باشد،

what makes certain expressions universal?

چه چیزی یک قیافه مشخص را جهانی می‌کند؟

And why are they expressed in these particular ways?

و چرا به این صورت نشان داده می‌شوند؟

Scientists have a lot of theories rooted in our evolutionary history.

دانشمندان نظریه‌های مختلفی دارند که ریشه در تکامل ما دارند.

One is that certain expressions are important for survival.

یکی این است که قیافه‌های خاصی برای بقای ما مهم هستند.

Fear and surprise could signal to others an immediate danger.

ترس و تعجب می‌توانند سایرین را از خطری ناگهانی مطلع کنند.

Studies of humans and some other primates

مطاله انسان‌ها و بعضی نخستیان دیگر

have found that we pay more attention to faces that signal threats

نشان داده‌اند که ما نسبت به چهره خنثی به چهره‌ای که تهدیدی را علامت می‌دهد

over neutral faces,

توجه بیشتری داریم،

particularly when we’re already on high alert.

مخصوصاً وقتی خودمان هم در آماده‌باش باشیم.

Expressions also could help improve group fitness

بیان‌های چهره می‌تواند همچنین به سازگاری گروهی کمک کند

by communicating our internal states to those around us.

و حالت‌های درونی ما را به اطرافیان ما نشان دهد.

Sadness, for example, signals to the group that something’s wrong.

غصه، به طور مثال، به گروه علامت می‌دهد که مشکلی وجود دارد.

There’s some evidence that expressions

شواهدی هست که قیافه‌ها

might be even more directly linked to our physiology.

ممکن است حتی بیشتر به طور مستقیم با فیزیولوژی ما در ارتباط باشند.

The fear expression, for instance,

به طور مثال، چهره ترسیده،

could directly improve survival in potentially dangerous situations

می‌تواند مستقیماً احتمال بقا در شرایط خطرناک را بالا ببرد

by letting our eyes absorb more light

چون باعث می‌شود چشم‌ها نور بیشتری جذب کنند

and our lungs take in more air, preparing us to fight or flee.

و ریه‌های ما هوای بیشتری به داخل بکشند، و ما را برای نبرد یا فرار آماده کنند.

There’s still much research to be done in understanding emotional expression,

هنوز هم باید تحقیقات بیشتری برای درک حالات احساسی چهره انجام شود،

particularly as we learn more about the inner workings of the brain.

مخصوصاً وقتی درباره فعالیت درونی مغز آگاهی بیشتری داریم.

But if you ever find yourself among strangers in a strange land,

اما اگر گاهی خودتان را میان غریبه‌هایی در سرزمینی غریب دیدید،

a friendly smile could go a long way.

یک لبخند دوستانه می‌تواند راه درازی برود.