The power of women's anger | Soraya Chemaly

Translator: Ellen Maloney

Çeviri: Seda Tozar Gözden geçirme: Figen Ergürbüz

So sometimes I get angry,

Bazen sinirlenirim.

and it took me many years to be able to say just those words.

Sadece o sözcükleri söyleyebilmek yıllarımı aldı.

In my work,

İşimde,

sometimes my body thrums, I'm so enraged.

bazen vücudum gürler, çok öfkeliyimdir.

But no matter how justified my anger has been,

Ama öfkem ne kadar gerekçelendirilmiş de olsa,

throughout my life,

hayatım boyunca,

I've always been led to understand that my anger is an exaggeration,

her zaman öfkemin bir abartı olduğunu anlamaya yönlendirildim,

a misrepresentation,

beni kaba ve sevimsiz gösterecek

that it will make me rude and unlikable.

yanlış bir tasvir.

Mainly as a girl, I learned, as a girl, that anger is an emotion

Esasen bir kız olarak öğrendim ki -bir kız olarak-

öfke, tamamen sessiz bırakılması gereken bir duygu.

better left entirely unvoiced.

Think about my mother for a minute.

Annemi düşünün bir dakikalığına.

When I was 15, I came home from school one day,

Ben 15 yaşındayken bir gün okuldan eve geldim.

and she was standing on a long veranda outside of our kitchen,

Mutfağımızın dışındaki uzun verandada

elinde dev bir tabak yığınıyla duruyordu.

holding a giant stack of plates.

Imagine how dumbfounded I was when she started to throw them like Frisbees...

Onları frizbi gibi atmaya başladığında nasıl şaşkına döndüğümü düşünün.

(Laughter)

(Kahkahalar)

into the hot, humid air.

Sıcak, nemli havaya.

When every single plate had shattered into thousands of pieces

Tabakların her biri bin parçaya ayrıldığında

on the hill below,

tepenin aşağısında,

she walked back in and she said to me, cheerfully, "How was your day?"

geri içeri yürüdü ve bana neşeyle dedi ki ''Günün nasıldı?''

(Laughter)

(Kahkahalar)

Now you can see how a child would look at an incident like this

Şimdi nasıl, bir çocuğun böyle bir olaya bakıp

öfkenin sessiz, izole eden, yıkıcı

and think that anger is silent, isolating, destructive, even frightening.

hatta korkutucu olduğunu düşüneceğini görebilirsiniz.

Especially though when the person who's angry is a girl or a woman.

Özellikle kızgın olan kişi bir kız ya da bir kadınsa.

The question is why.

Soru neden olduğu.

Anger is a human emotion, neither good nor bad.

Öfke bir insan duygusudur, ne iyi ne de kötü.

It is actually a signal emotion.

Gerçekte bir uyarı duygusudur.

It warns us of indignity, threat, insult and harm.

Bizi hakaret, tehdit, aşağılama ve kötülük hakkında uyarır.

And yet, in culture after culture, anger is reserved as the moral property

Yine de bir kültürden diğerine öfke, genç ve yetişkin erkeklerin

of boys and men.

ahlaki bir mülkü gibi tutulmuştur.

Now, to be sure, there are differences.

Şimdi elbette farklılıklar var.

So in the United States, for example,

Birleşik Devletler'de örneğin

an angry black man is viewed as a criminal,

öfkeli siyahi bir adam bir suçlu olarak görülüyor

but an angry white man has civic virtue.

ama sinirli beyaz bir adamın sivil erdemi var.

Regardless of where we are, however, the emotion is gendered.

Nerede olduğumuza bakmaksızın her nasılsa, duygu cinsiyetli.

And so we teach children to disdain anger in girls and women,

Biz de çocuklara kızlarda ve kadınlarda korkuyu küçümsemelerini öğretiyoruz.

and we grow up to be adults that penalize it.

Ve bunu cezalandıracak yetişkinler olarak büyüyoruz.

So what if we didn't do that?

Peki ya bunu yapmasaydık?

What if we didn't sever anger from femininity?

Öfkeyi feminenlikten ayırmasaydık ne olurdu?

Because severing anger from femininity means we sever girls and women

Çünkü öfkeyi feminenlikten ayırmak demek kızları ve kadınları

from the emotion that best protects us from injustice.

bizi haksızlıktan en iyi koruyan duygudan ayırmak demektir.

What if instead we thought about developing emotional competence

Bunun yerine erkekler ve kızlar için

duygusal beceri geliştirme üzerine düşünseydik ne olurdu?

for boys and girls?

The fact is we still remarkably socialize children

İşin aslı hâlâ önemli bir ölçüde

in very binary and oppositional ways.

çocukları ikili ve muhalif yollarla sosyalleştiriyoruz.

Boys are held to absurd, rigid norms of masculinity --

Erkeklere maskülenliğin absürt, kalıplaşmış normları veriliyor.

told to renounce the feminine emotionality of sadness or fear

Üzüntü ve korkunun feminen duygusallığını reddetmesi söyleniyor.

and to embrace aggression and anger as markers of real manhood.

Saldırganlık ve öfkeyi gerçek erkekliğin işareti olarak benimsemeleri söyleniyor.

On the other hand, girls learn to be deferential,

Öte yandan, kızlar hürmetkâr olmayı öğreniyor.

and anger is incompatible with deference.

Öfke, hürmetle bağdaşmıyor.

In the same way that we learned to cross our legs and tame our hair,

Bacak bacak üstüne atmayı ve saçlarımızı ehlileştirmeyi öğrendiğimiz gibi

we learned to bite our tongues and swallow our pride.

aynı şekilde, dilimizi ısırıp gururumuzu yutmayı öğrendik.

What happens too often is that for all of us,

Hepimiz için sıklıkla olan

kadınlık kavramlarımızda hakaretin an meselesi olması.

indignity becomes imminent in our notions of femininity.

There's a long personal and political tale to that bifurcation.

Bu çatallanmanın şahsi ve politik, uzun bir hikâyesi var.

In anger, we go from being spoiled princesses and hormonal teens,

Öfkeyle, şımarık prensesler ve hormonal gençler olmaktan çıkıyoruz,

to high maintenance women and shrill, ugly nags.

beklentisi yüksek kadınlar ve tiz, çirkin dırdırcılar oluyoruz.

We have flavors, though; pick your flavor.

Ama tatlarımız var, tadını seç.

Are you a spicy hot Latina when you're mad?

Sinirlendiğinde acı ve baharatlı bir Latin misin?

Or a sad Asian girl? An angry black woman? Or a crazy white one?

Yoksa üzgün asyalı bir kız mı? Kızgın siyahi bir kadın? Ya da deli bir beyaz?

You can pick.

Seçebilirsin.

But in fact, the effect is that when we say what's important to us,

Ama gerçekte bizim için önemli olan şeyi söylediğimizde olan etki

which is what anger is conveying,

-ki bu söylemi ileten öfkedir-

people are more likely to get angry at us for being angry.

sinirli olduğumuz için insanların bize sinirlenmesinin daha muhtemel olması.

Whether we're at home or in school or at work or in a political arena,

İster evde olalım, ister okulda veya işte ya da siyasi bir arenada.

anger confirms masculinity, and it confounds femininity.

Öfke masküliniteyi doğruluyor ve femininiteyi birbirine katıyor.

So men are rewarded for displaying it,

Erkekler bunu sergilediklerinde ödüllendiriyorlar.

and women are penalized for doing the same.

Kadınlar aynı şeyi yapınca cezalandırıyorlar.

This puts us at an enormous disadvantage,

Bu bize muazzam bir dezavantaj veriyor.

particularly when we have to defend ourselves and our own interests.

Özellikle, kendimizi ve çıkarlarımızı savunmamız gerektiğinde.

If we're faced with a threatening street harasser, predatory employer,

Eğer korkutucu bir sokak tacizcisiyle karşı karşıya kaldıysak, yağmacı işveren,

a sexist, racist classmate,

bir cinsiyetçi, ırkçı sınıf arkadaşı,

our brains are screaming, "Are you kidding me?"

beyinlerimiz çığlık atıyor, ''Benimle dalga mı geçiyorsun?''

And our mouths say, "I'm sorry, what?"

Ve ağzımız ''Affedersin, ne?'' diyor.

(Laughter)

(Kahkahalar)

Right?

Değil mi?

And it's conflicting because the anger gets all tangled up

Bu çeliştiriyor çünkü öfke, kaygı ve korkuyla, risk ve öçle,

with the anxiety and the fear and the risk and retaliation.

hepsi birbirine karışıp içinden çıkılamayacak hâle geliyor.

If you ask women what they fear the most in response to their anger,

Eğer kadınların öfkesine yanıt olarak en çok neyden korktuklarını sorarsanız,

they don't say violence.

şiddet demiyorlar.

They say mockery.

Alay diyorlar.

Think about what that means.

Bunun ne anlama geldiğini düşünün.

If you have multiple marginalized identities, it's not just mockery.

Eğer çoklu marjinal bir kimliğin varsa sadece alay değil.

If you defend yourself, if you put a stake in the ground,

Eğer kendini savunursan, eğer ilk adımı atarsan

there can be dire consequences.

çok kötü sonuçları olabilir.

Now we reproduce these patterns not in big, bold and blunt ways,

Şimdi biz bu kalıpları büyük, çarpıcı veya açık yollarla yinelemiyoruz.

but in the everyday banality of life.

Ama hayatın gündelik banallığında yineliyoruz.

When my daughter was in preschool, every single morning

Kızım anaokulundayken her bir sabah

she built an elaborate castle -- ribbons and blocks --

özenli bir kale inşa etti -kurdeleler ve bloklar-

and every single morning the same boy knocked it down gleefully.

ve her gün aynı çocuk onu neşeli bir şekilde yıktı.

His parents were there, but they never intervened before the fact.

Ebeveynleri oradaydı ama asla olaydan önce müdahele etmediler.

They were happy to provide platitudes afterwards:

Olay sonrası basmakalıp sözler söylemekten memnundular,

"Boys will be boys."

''Erkek çocuktur yapacak.''

"It's so tempting, he just couldn't help himself."

''Çok kışkırtıcı, kendine hakim olamadı.''

I did what many girls and women learn to do.

Ben çoğu kız ve kadının yapmayı öğrendiğini yaptım.

I preemptively kept the peace,

Olay gerçekleşmeden barışı korudum

and I taught my daughter to do the same thing.

ve kızıma aynı şeyi yapmasını öğrettim.

She used her words.

O sözlerini kullandı.

She tried to gently body block him.

Onu nazikçe vücuduyla bloklamaya çalıştı.

She moved where she was building in the classroom, to no effect.

Etki etmeyince sınfta kalesini yaptığı yeri değiştirdi.

So I and the other adults mutually constructed a particular male entitlement.

Böylece ben ve diğer yetişkinler birlikte özel bir erkek yetkisi oluşturduk.

He could run rampant and control the environment,

O kontrolden çıkmış koşabildi ve çevreyi kontrol edebildi.

and she kept her feelings to herself and worked around his needs.

O duygularını kendine sakladı ve onun ihtiyaçları etrafında çalıştı.

We failed both of them by not giving her anger the uptake

Biz ikisini de yüzüstü bıraktık, onun öfkesine gerekli çıkışı

and resolution that it deserved.

ve hak ettiği çözümü vermeyerek.

Now that's a microcosm of a much bigger problem.

Bu, çok daha büyük bir problemin mikro ölçüdeki hali.

Because culturally, worldwide,

Çünkü kültürel olarak dünya çapında

we preference the performance of masculinity --

maskulenliğin performansını, gücü ve o performansla gelen ayrıcalığı

and the power and privilege that come with that performance --

hak ve ihtiyaçların, çocuk ve kadınların sözleri üzerine tercih ediyoruz.

over the rights and needs and words of children and women.

So it will come as absolutely no surprise, probably, to the people in this room

Bu odadaki insanları kesinlikle, muhtemelen şaşırtmaz ki

that women report being angrier in more sustained ways and with more intensity

kadınlar öfkeli olduklarını, erkeklerden daha sürdülebilir yollarla

ve daha çarpıcı şekilde söylüyorlar.

than men do.

Some of that comes from the fact that we're socialized to ruminate,

Bunun birazı, düşünüp taşınarak sosyalleştiğimiz

to keep it to ourselves and mull it over.

ve kendimize saklayıp kafa yormamız gerçeğinden geliyor.

But we also have to find socially palatable ways

Sahip olduğumuz duygunun yoğunluğunu

ve güvencesizliğin getirdiği farkındalığı ifade etmek için

to express the intensity of emotion that we have

and the awareness that it brings of our precarity.

sosyal olarak hoşa giden yollar bulmamız gerekiyor.

So we do several things.

Biz de birkaç şey yapıyoruz.

If men knew how often women were filled with white hot rage when we cried,

Eğer erkekler kadınlar ağladığında

ne sıklıkta beyaz ateşli öfkeyle dolduğumuzu bilselerdi şoka uğrarlardı.

they would be staggered.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

We use minimizing language.

Küçümseyen dil kullanıyoruz.

"We're frustrated. No, really, it's OK."

''Yılmışız. Hayır, gerçekten, sorun değil.''

(Laughter)

(Gülüşmeler)

We self-objectify and lose the ability

Kendimizi nesneleştiriyoruz ve öfkenin belirtisi olan

to even recognize the physiological changes that indicate anger.

fizyolojik değişiklikleri fark etme yeteneğini dahi kaybediyoruz.

Mainly, though, we get sick.

Genelde bununla birlikte hasta oluyoruz.

Anger has now been implicated in a whole array of illnesses

Bugün öfke, gelişigüzelce ''kadın hastalıkları'' olarak addedilmiş

that are casually dismissed as "women's illnesses."

bir dizi hastalığın sebebi.

Higher rates of chronic pain, autoimmune disorders, disordered eating,

Yüksek kronik ağrı değerleri, otoimmün bozukluk, yeme bozukluğu,

mental distress, anxiety, self harm, depression.

ruhsal sıkıntı, kaygı, kendine zarar verme, depresyon.

Anger affects our immune systems, our cardiovascular systems.

Öfke bağışıklık sistemimizi, kalp ve dolaşım sistemimizi etkiliyor.

Some studies even indicate that it affects mortality rates,

Bazı çalışmalar ölüm oranını bile etkilediğini gösteriyor,

particularly in black women with cancer.

özellikle siyahi kadınlarda kanserde.

I am sick and tired of the women I know being sick and tired.

Ben, tanıdığım kadınların hasta ve yorgun olmasından hasta ve yorgunum.

Our anger brings great discomfort,

Öfkemiz büyük bir rahatsızlık getiriyor

and the conflict comes because it's our role to bring comfort.

ve çatışma, rolümüzün konfor getirme olmasından doğuyor.

There is anger that's acceptable.

Kabul edilebilir olan öfke var.

We can be angry when we stay in our lanes and buttress the status quo.

Şeridimizde kalıp mevcut durumumuzu desteklediğimizde kızgın olabiliriz.

As mothers or teachers,

Anne ya da öğretmenler olarak kızgın olabiliriz

we can be mad, but we can't be angry about the tremendous costs of nurturing.

ama emzirmenin muazzam bedeli hakkında kızgın olamayız.

We can be angry at our mothers.

Annelerimize kızgın olabiliriz.

Let's say, as teenagers -- patriarchal rules and regulations --

Diyelim gençler olarak -ataerkil kural ve düzenler-

we don't blame systems, we blame them.

sistemi suçlamıyoruz, onları suçluyoruz.

We can be angry at other women, because who doesn't love a good catfight?

Başka kadınlara kızgın olabiliriz. Çünkü kim güzel bir kız kavgası sevmez ki?

And we can be angry at men with lower status in an expressive hierarchy

Irkçılık ve ksenofobiyi destekleyen etkileyici bir hiyerarşide

that supports racism or xenophobia.

düşük statüsü olan erkeklere kızgın olabiliriz.

But we have an enormous power in this.

Ama bunda müthiş bir gücümüz var.

Because feelings are the purview of our authority,

Duygularımız otoritemizin kapsamı olduğu için

and people are uncomfortable with our anger.

ve insanlar öfkemizle rahat olmadığı için.

We should be making people comfortable with the discomfort they feel

İnsanları, kadınlar pişmanlık duymayarak hayır dediklerinde

when women say no, unapologetically.

duydukları rahatsızlıkla rahat ettirmeliyiz.

We can take emotions and think in terms of competence and not gender.

Duyguları alıp cinsiyet yerine yetenek yönüyle düşünebiliriz.

People who are able to process their anger and make meaning from it

Öfkelerini işleyip bundan anlam çıkarabilen insanlar

are more creative, more optimistic,

daha yaratıcı, daha optimistik,

they have more intimacy,

daha samimiler,

they're better problem solvers,

daha iyi problem çözücüler,

they have greater political efficacy.

politik etkinlikleri daha üstün.

Now I am a woman writing about women and feelings,

Ben, kadınlar ve duyguları hakkında yazan bir kadınım.

so very few men with power

Gücü olan çok az erkek

are going to take what I'm saying seriously, as a matter of politics.

politika gereğiyle söylediklerimi ciddiye alacak.

We think of politics and anger in terms of the contempt and disdain and fury

Politika ve öfkeyi, dünyadaki maço-faşizm yükselişini besleyen

aşağılama, hor görme ve hiddetle ilgili olarak düşünüyoruz.

that are feeding a rise of macho-fascism in the world.

But if it's that poison, it's also the antidote.

Ama bu zehirse aynı zamanda panzehir.

We have an anger of hope, and we see it every single day

Bizde beklenti öfkesi var ve bunu her bir gün

in the resistant anger of women and marginalized people.

kadın ve marjinal insanların dirençli öfkesinde görüyoruz.

It's related to compassion and empathy and love,

Bu şefkat, empati ve sevgiyle ilgili.

and we should recognize that anger as well.

O öfkeyi de tanımalıyız.

The issue is that societies that don't respect women's anger don't respect women.

Sorun, kadınların öfkesine saygı duymayan toplumlar kadınlara saygı duymuyor.

The real danger of our anger isn't that it will break bonds or plates.

Öfkemizin asıl tehlikesi bağları koparma ya da tabakları kırma değil,

It's that it exactly shows how seriously we take ourselves,

tam olarak kendimizi ne kadar ciddiye aldığımızı göstermesi

and we expect other people to take us seriously as well.

ve insanların da bizi ciddiye almalarını bekliyoruz.

When that happens, chances are very good

Ve büyük olasılıkla bu gerçekleştiğinde

that women will be able to smile when they want to.

kadınlar istedikleri zaman gülümseyebilecekler.

(Applause)

(Alkışlar)

Thank you.

Teşekkürler.

(Applause) (Cheers)

(Alkışlar)