The power of women's anger | Soraya Chemaly

Translator: Ellen Maloney

Translator: sadegh zabihi Reviewer: Mary Jane

So sometimes I get angry,

خب، گاهی من هم عصبانی می‌شوم،

and it took me many years to be able to say just those words.

و سال‌ها طول کشید تا بتوانم این کلمات را بگویم.

In my work,

سر کارم،

sometimes my body thrums, I'm so enraged.

گاهی از زور عصبانیت بدنم گُر می‌گیرد.

But no matter how justified my anger has been,

اما فارغ از اینکه چقدر حق داشته‌ام عصبانی بشوم،

throughout my life,

در تمام زندگی‌ام،

I've always been led to understand that my anger is an exaggeration,

همیشه به سمتی هدایت شده‌ام که بفهمم خشم من یک مبالغه است،

a misrepresentation,

یک نمایش نادرست است،

that it will make me rude and unlikable.

که باعث می‌شود بی‌ادب و ناخوشایند به نظر برسم.

Mainly as a girl, I learned, as a girl, that anger is an emotion

اصولاً به عنوان یک دختر، یاد گرفتم که خشم برای یک دختر احساسی است

better left entirely unvoiced.

که بهتر است کاملاً خاموش بماند.

Think about my mother for a minute.

یک دقیقه به مادرم فکر کنید.

When I was 15, I came home from school one day,

وقتی ۱۵ ساله بودم، روزی از مدرسه به خانه آمدم،

and she was standing on a long veranda outside of our kitchen,

و او در ایوان بلندی بیرون از آشپزخانه‌مان ایستاده بود،

holding a giant stack of plates.

و دسته عظیمی بشقاب در دست داشت.

Imagine how dumbfounded I was when she started to throw them like Frisbees...

تصور کنید چقدر تعجب کردم وقتی دیدم شروع کرد آنها را مثل فریزبی پرت کردن ...

(Laughter)

(خنده)

into the hot, humid air.

در هوای داغ و مرطوب.

When every single plate had shattered into thousands of pieces

وقتی تمام بشقاب‌ها به هزاران تکه خرد شده

on the hill below,

روی تپه پایینی بدل شد،

she walked back in and she said to me, cheerfully, "How was your day?"

برگشت داخل و خیلی خوشحال به من گفت، «روزت چطور بود؟»

(Laughter)

(خنده)

Now you can see how a child would look at an incident like this

حالا می‌توانید ببینید که یک بچه چطور به واقعه‌ای چنین نگاه می‌کند

and think that anger is silent, isolating, destructive, even frightening.

و فکر می‌کند که خشم ساکت، منزوی، مخرب و حتی ترسناک است.

Especially though when the person who's angry is a girl or a woman.

البته علی‌الخصوص وقتی فرد عصبانی یک دختر یا یک زن باشد.

The question is why.

سوال این است که چرا.

Anger is a human emotion, neither good nor bad.

خشم یک احساس بشری است، نه خوب است نه بد.

It is actually a signal emotion.

در واقع یک احساس نشان‌دهنده خطر است.

It warns us of indignity, threat, insult and harm.

که از تحقیر، تهدید، توهین و آسیب اخطار می‌دهد.

And yet, in culture after culture, anger is reserved as the moral property

و باز هم، در فرهنگی از پس فرهنگ دیگر،

خشم ویژگی اخلاقیِ پسران یا مردان انگاشته می‌شود.

of boys and men.

Now, to be sure, there are differences.

حال، قطعا تفاوت‌هایی هست.

So in the United States, for example,

خوب مثلا در ایالات متحده،

an angry black man is viewed as a criminal,

به یک مرد سیاه‌پوست عصبانی به چشم مجرم نگاه می‌شود،

but an angry white man has civic virtue.

اما یک مرد سفیدپوست عصبانی دارای عصمت مدنی است.

Regardless of where we are, however, the emotion is gendered.

اما فارغ از اینکه کجا باشیم، این حس دچار تفکیک جنسیتی است.

And so we teach children to disdain anger in girls and women,

و ما به کودکان یاد می‌دهیم تا خشم را در دختران و زنان خوار بشمارند،

and we grow up to be adults that penalize it.

و بزرگ می‌شویم تا بزرگسالانی بشویم که به خاطر آن تنبیه می‌کنند.

So what if we didn't do that?

خب چه می‌شود اگر این کار را نکنیم؟

What if we didn't sever anger from femininity?

چه می‌شود اگر خشم را از زنانگی جدا نکنیم؟

Because severing anger from femininity means we sever girls and women

زیرا جدا کردن خشم از زنانگی یعنی دختران و زنان را

from the emotion that best protects us from injustice.

از حسی که ما را از همه بهتر در برابر بی‌عدالتی حفظ می‌کند جدا کنیم.

What if instead we thought about developing emotional competence

چه می‌شود اگر در عوض به پسران و دختران

درباره توسعه کفایت اخلاقی آموزش دهیم؟

for boys and girls?

The fact is we still remarkably socialize children

واقعیت این است که ما هنوز هم داریم کودکان را

in very binary and oppositional ways.

به شیوه‌هایی بسیار دووجهی و متضاد اجتماعی می‌کنیم.

Boys are held to absurd, rigid norms of masculinity --

پسران هنجارهای مضحک و سخت مردانگی را یاد می‌گیرند

told to renounce the feminine emotionality of sadness or fear

و بهشان گفته می‌شود تا احساساتی زنانه مثل غم یا ترس را انکار کنند

and to embrace aggression and anger as markers of real manhood.

و خصم و خشم را به عنوان نمادهای مردانگی واقعی در آغوش بکشند.

On the other hand, girls learn to be deferential,

از طرف دیگر، دختران یاد می‌گیرند مؤدب باشند،

and anger is incompatible with deference.

و عصبانی شدن از ادب به دور است.

In the same way that we learned to cross our legs and tame our hair,

به همان صورت که یاد گرفتیم پاهایمان را روی هم بیندازیم و موهایمان را مرتب کنیم،

we learned to bite our tongues and swallow our pride.

یاد گرفتیم زبانمان را گاز بگیریم و غرورمان را فروببریم.

What happens too often is that for all of us,

اتفاقی که خیلی وقت‌ها می‌افتد این است که برای همه ما،

indignity becomes imminent in our notions of femininity.

با درک ما از زنانگی، آبروریزی حتمی می‌شود.

There's a long personal and political tale to that bifurcation.

این دوشاخگی یک داستان شخصی و سیاسی طولانی دارد.

In anger, we go from being spoiled princesses and hormonal teens,

در عصبانیت، ما از شاهزادگانی لوس و نوجوانانی هورمونی،

to high maintenance women and shrill, ugly nags.

به زنانی جیغ‌جیغو و غرغرو با نیاز به نگهداری بالا تبدیل می‌شویم.

We have flavors, though; pick your flavor.

اما طعم داریم؛ طعم دلخواهتان را انتخاب کنید.

Are you a spicy hot Latina when you're mad?

آیا وقتی خشمگین هستید یک لاتین‌تبار تند داغ می‌شوید؟

Or a sad Asian girl? An angry black woman? Or a crazy white one?

یا یک دختر آسیایی غمگین؟ یا زن سیاهی عصبانی؟ یا یک سفید دیوانه؟

You can pick.

می‌توانید انتخاب کنید.

But in fact, the effect is that when we say what's important to us,

اما در واقع، اثر این است که وقتی می‌گوییم چه برایمان مهم است،

which is what anger is conveying,

که همان دلیل خشم ماست،

people are more likely to get angry at us for being angry.

مردم بیشتر ممکن است به خاطر عصبانیت‌مان از دست ما عصبانی شوند.

Whether we're at home or in school or at work or in a political arena,

چه در خانه یا مدرسه باشیم یا سر کار و یا در صحنه سیاست،

anger confirms masculinity, and it confounds femininity.

خشم مؤید مردانگی و در تقابل با زنانگی است.

So men are rewarded for displaying it,

پس مردان برای نشان دادن آن تشویق می‌شوند،

and women are penalized for doing the same.

و زنان برای همان کار تنبیه.

This puts us at an enormous disadvantage,

این ما را با ضرری بزرگ مواجه می‌کند

particularly when we have to defend ourselves and our own interests.

مخصوصاً وقتی باید از خودمان و از منافع‌مان دفاع کنیم.

If we're faced with a threatening street harasser, predatory employer,

اگر با تهدیدی از طرف یک مزاحم خیابانی، کارفرمایی استثمارگر،

a sexist, racist classmate,

یک همکلاسی تبعیض‌طلب، و نژادپرست مواجه باشیم،

our brains are screaming, "Are you kidding me?"

مغزمان فریاد می‌کشد، «مرا مسخره کرده‌ای؟»

And our mouths say, "I'm sorry, what?"

و دهان‌مان می‌گوید، «ببخشید، چی؟»

(Laughter)

(خنده)

Right?

درست است؟

And it's conflicting because the anger gets all tangled up

و این تناقض به این دلیل است که عصبانیت

with the anxiety and the fear and the risk and retaliation.

با نگرانی و ترس و خطر و تلافی در هم می‌تند.

If you ask women what they fear the most in response to their anger,

اگر از زنان بپرسید در واکنش به خشم‌شان از چه بیش از همه می‌ترسند،

they don't say violence.

آنها نمی‌گویند خشونت.

They say mockery.

می‌گویند مسخره شدن.

Think about what that means.

به معنای آن فکر کنید.

If you have multiple marginalized identities, it's not just mockery.

اگر چندین هویت با حاشیه مشخص داشته باشید، این تنها مسخره شدن نیست.

If you defend yourself, if you put a stake in the ground,

اگر از خودتان دفاع کنید، اگر گامی در این جهت بردارید،

there can be dire consequences.

می‌تواند عواقب وخیمی در پی داشته باشد.

Now we reproduce these patterns not in big, bold and blunt ways,

حال، ما این الگوها را نه به روش‌های بزرگ، جسورانه و بی‌پرده،

but in the everyday banality of life.

بلکه در پیش پا افتادگی روزمره زندگی بازتولید می‌کنیم.

When my daughter was in preschool, every single morning

وقتی دخترم پیش‌دبستانی بود، هر روز صبح

she built an elaborate castle -- ribbons and blocks --

قصری ظریف با روبان و آجر اسباب‌بازی می‌ساخت

and every single morning the same boy knocked it down gleefully.

و هر روز صبح هم پسربچه‌ای با خوشحالی آن را خراب می‌کرد.

His parents were there, but they never intervened before the fact.

والدین او آنجا بودند اما هیچ‌وقت پیش از واقعه مداخله نمی‌کردند.

They were happy to provide platitudes afterwards:

بعد از آن هم با خوشحالی خوشمزگی می‌کردند:

"Boys will be boys."

«پسربچه است دیگر.»

"It's so tempting, he just couldn't help himself."

«خیلی وسوسه برانگیز است، دیگر نتوانست جلو خودش را بگیرد.»

I did what many girls and women learn to do.

من کاری را کردم که بسیاری از زنان و دختران یاد می‌گیرند انجام دهند.

I preemptively kept the peace,

پیش‌گیرانه آرامش را حفظ کردم،

and I taught my daughter to do the same thing.

و به دخترم هم یاد دادم همان کار را بکند.

She used her words.

او از کلماتش استفاده کرد.

She tried to gently body block him.

آرام سعی کرد با بدنش جلوی او را بگیرد.

She moved where she was building in the classroom, to no effect.

جای درست کردن خانه‌اش را در کلاس تغییر داد، بدون هیچ اثری.

So I and the other adults mutually constructed a particular male entitlement.

بنابراین من و والدین دیگر مشترکاً بستری خاص حامی حقوق مردان ساختیم.

He could run rampant and control the environment,

پسر می‌توانست با تفاخر بتازد و محیط را کنترل کند،

and she kept her feelings to herself and worked around his needs.

و دختر احساساتش را در خود نگهداشت و بر اساس نیازهای پسر کار کرد.

We failed both of them by not giving her anger the uptake

ما در حق هردوی آنها کوتاهی کردیم

زیرا به خشم او قدرت و عزمی که سزاوارش بود را ندادیم.

and resolution that it deserved.

Now that's a microcosm of a much bigger problem.

حالا این نمونه کوچک شده‌ای از مشکلی بسیار بزرگتر است.

Because culturally, worldwide,

زیرا به صورت فرهنگی، در تمام جهان،

we preference the performance of masculinity --

عملکرد مردان،

and the power and privilege that come with that performance --

و قدرت و مزایایی که به دنبال آن هست را

over the rights and needs and words of children and women.

به حقوق و نیازها و حرف‌های زنان و بچه‌ها ارجحیت می‌دهیم.

So it will come as absolutely no surprise, probably, to the people in this room

پس احتمالاً برای حاضران اینجا جای تعجب نیست

that women report being angrier in more sustained ways and with more intensity

که بیشتر گزارش می‌شود که زنان نسبت به مردان

دچار خشمی پایدارتر و شدیدتر هستند.

than men do.

Some of that comes from the fact that we're socialized to ruminate,

بخشی از آن به این دلیل است که ما اجتماعی شده‌ایم تا نشخوار کنیم،

to keep it to ourselves and mull it over.

یک مسئله را درون خودمان بریزیم و دوباره و دوباره به آن فکر کنیم.

But we also have to find socially palatable ways

اما باید راه‌های دلپذیر اجتماعی هم پیدا کنیم

to express the intensity of emotion that we have

تا شدت احساستی که داریم را بیان کنیم

and the awareness that it brings of our precarity.

و بقیه را از بی‌ثباتی‌مان آگاه کنیم.

So we do several things.

پس کارهای بسیاری می‌کنیم.

If men knew how often women were filled with white hot rage when we cried,

اگر مردان می‌دانستند وقتی گریه می‌کنیم از چه خشمی لبریز هستیم

they would be staggered.

مبهوت می‌ماندند.

(Laughter)

(خنده)

We use minimizing language.

از زبان کوچک شمردن استفاده می‌کنیم.

"We're frustrated. No, really, it's OK."

«خسته شدم. نه، جداً، اشکال ندارد.»

(Laughter)

(خنده)

We self-objectify and lose the ability

ما خودمان را شیء می‌پنداریم

to even recognize the physiological changes that indicate anger.

و حتی توانایی شناخت تغییرات فیزیولوژیکی ناشی از خشم را هم از دست می‌دهیم.

Mainly, though, we get sick.

بیشتر اما، بیمار می‌شویم.

Anger has now been implicated in a whole array of illnesses

حالا مشخص شده که خشم در طیف وسیعی از بیماری‌ها دخیل است

that are casually dismissed as "women's illnesses."

که معمولاً به عنوان «بیماری‌های زنان» معرفی می‌شوند.

Higher rates of chronic pain, autoimmune disorders, disordered eating,

نرخ بالاتر دردهای مزمن، اختلالات خودایمنی، اختلال در تغذیه،

mental distress, anxiety, self harm, depression.

بیماری‌های روانی، اضطراب، خودآزاری، افسردگی.

Anger affects our immune systems, our cardiovascular systems.

خشم بر سیستم ایمنی و سیستم قلبی عروقی ما اثر می‌گذارد.

Some studies even indicate that it affects mortality rates,

برخی مطالعات حتی نشان می‌دهند که بر نرخ مرگ‌ومیر هم اثر دارد،

particularly in black women with cancer.

به ویژه در زنان سیاه‌پوست مبتلا به سرطان.

I am sick and tired of the women I know being sick and tired.

خسته شده‌ام از اینکه زنانی که می‌شناسم خسته شده باشند.

Our anger brings great discomfort,

خشم ما ناراحتی بزرگی به دنبال دارد،

and the conflict comes because it's our role to bring comfort.

و تضاد از آنجا می‌آید که فرآهم کردن راحتی وظیفه ماست.

There is anger that's acceptable.

عصبانیتی هست که قابل قبول است.

We can be angry when we stay in our lanes and buttress the status quo.

اگر از خطوطمان عدول نکنیم و وضعیت موجود را محکم حفظ کنیم می‌توانیم عصبانی شویم.

As mothers or teachers,

به عنوان مادر یا آموزگار می‌توانیم عصبانی بشویم،

we can be mad, but we can't be angry about the tremendous costs of nurturing.

اما نمی‌توانیم از هزینه هنگفت بچه بزرگ کردن عصبانی باشیم.

We can be angry at our mothers.

می‌توانیم از دست مادران‌مان عصبانی باشیم.

Let's say, as teenagers -- patriarchal rules and regulations --

مثلاً، به عنوان نوجوان -- قوانین و مقررات پدرسالارانه --

we don't blame systems, we blame them.

ما نظام را سرزنش نمی‌کنیم، آنها را سرزنش می‌کنیم.

We can be angry at other women, because who doesn't love a good catfight?

می‌توانیم از دست زنان دیگر عصبانی بشویم، چون کی از یک گیس و گیس‌کشی جانانه بدش می‌آید؟

And we can be angry at men with lower status in an expressive hierarchy

و در یک سلسله مراتب معنادار که از نژادپرستی و بیگانه‌هراسی حمایت می‌کند

that supports racism or xenophobia.

می‌توانیم از مردانی که جایگاه اجتماعی پایین‌تری دارند عصبانی باشیم.

But we have an enormous power in this.

اما قدرت عظیمی در این داریم.

Because feelings are the purview of our authority,

زیرا احساسات قلمرو تحت سلطه ماست،

and people are uncomfortable with our anger.

و مردم از عصبانیت ما معذب می‌شوند.

We should be making people comfortable with the discomfort they feel

باید مردم را به ناراحتی که وقتی زنی بدون عذرخواهی می‌گوید نه احساس می‌کنند خو دهیم.

when women say no, unapologetically.

We can take emotions and think in terms of competence and not gender.

می‌توانیم احساسات را بگیریم و از منظر کفایت به آنها بیندیشیم و نه جنسیت.

People who are able to process their anger and make meaning from it

کسانی که می‌توانند خشم‌شان را تحلیل کنند و معنایی از آن بگیرند

are more creative, more optimistic,

خلاق‌تر و خوش‌بین‌تر هستند،

they have more intimacy,

صمیمیت بیشتری دارند،

they're better problem solvers,

مسائل را بهتر حل می‌کنند،

they have greater political efficacy.

و تاثیر سیاسی بیشتری دارند.

Now I am a woman writing about women and feelings,

حالا، من زنی هستم که درباره زنان و احساسات می‌نویسد،

so very few men with power

پس مردان قدرتمند خیلی کمی هستند

are going to take what I'm saying seriously, as a matter of politics.

که آنچه من می‌گویم را به عنوان یک مسئله سیاسی جدی بگیرند.

We think of politics and anger in terms of the contempt and disdain and fury

ما سیاست و خشم را با تحقیر و اهانت و غیظی می‌شناسیم

that are feeding a rise of macho-fascism in the world.

که طلوع فاشیسمی مردانه را در تمام جهان تغذیه می‌کند.

But if it's that poison, it's also the antidote.

اما اگر این زهر است، پادزهر نیز هم اوست.

We have an anger of hope, and we see it every single day

ما خشمی از امید داریم، و آن را هر روز

in the resistant anger of women and marginalized people.

در خشم پایدار زنان و مردم به حاشیه رانده شده می‌بینیم.

It's related to compassion and empathy and love,

این به شفقت و یکدلی و عشق مربوط است،

and we should recognize that anger as well.

و باید این خشم را هم بشناسیم.

The issue is that societies that don't respect women's anger don't respect women.

مسئله این است که جوامعی که به خشم زن وقعی نمی‌نهند به زنان احترام نمی‌گذارند.

The real danger of our anger isn't that it will break bonds or plates.

خطر واقعی خشم ما شکستن قیدها و بشقاب‌ها نیست.

It's that it exactly shows how seriously we take ourselves,

این است که دقیقاً نشان می‌دهد ما چقدر خودمان را جدی می‌گیریم،

and we expect other people to take us seriously as well.

و چقدر از دیگران توقع داریم که آنها هم ما را جدی بگیرند.

When that happens, chances are very good

وقتی این طور بشود، احتمالش خیلی زیاد است

that women will be able to smile when they want to.

که زنان بتوانند آن وقت که خواستند لبخند بزنند.

(Applause)

(تشویق)

Thank you.

متشکرم.

(Applause) (Cheers)

(تشویق)(هلهله)