How to let go of being a "good" person — and become a better person | Dolly Chugh

Translator: Joseph Geni Reviewer: Krystian Aparta

Çeviri: Gözde Zülal Solak Gözden geçirme: Figen Ergürbüz

So a friend of mine was riding in a taxi to the airport the other day,

Bir arkadaşım geçen gün taksiyle hava alanına gidiyormuş

and on the way, she was chatting with the taxi driver,

ve yolda taksi şoförü ile sohbet ediyormuş,

and he said to her, with total sincerity,

şoför ona tüm samimiyetiyle demiş ki

"I can tell you are a really good person."

"Gerçekten iyi bir insan olduğunuzu söyleyebilirim."

And when she told me this story later,

Daha sonra bana hikâyeyi anlattığında

she said she couldn't believe how good it made her feel,

bunun kendisini nasıl iyi hissettirdiğine inanamadığını,

that it meant a lot to her.

onun için anlamlı olduğunu söyledi.

Now that may seem like a strong reaction from my friend

Arkadaşımın yabancı birisinin sözlerine verdiği tepki,

to the words of a total stranger,

güçlü bir tepki gibi gözükebilir

but she's not alone.

fakat o yalnız değil.

I'm a social scientist.

Ben bir sosyal bilimciyim.

I study the psychology of good people,

İyi insanların psikolojisini inceliyorum

and research in my field says many of us care deeply

ve alanımdaki araştırmalar, çoğumuzun iyi bir insan gibi hissetmek

about feeling like a good person and being seen as a good person.

ve iyi bir insan gibi görünmek konusuyla derinden ilgilendiğini gösteriyor.

Now, your definition of "good person" and your definition of "good person"

Şimdi, sizin "iyi insan" tanımınız ve sizin "iyi insan" tanımınız

and maybe the taxi driver's definition of "good person" --

ve belki de taksi şoförünün "iyi insan" tanımı --

we may not all have the same definition,

hepimiz aynı tanıma sahip olmayabiliriz

but within whatever our definition is,

fakat tanımımız ne olursa olsun,

that moral identity is important to many of us.

ahlaki kimlik çoğumuz için önemli.

Now, if somebody challenges it, like they question us for a joke we tell,

Pekâlâ, birisi ona karşı gelirse, yani yaptığımız bir şakayı sorgularsa

or maybe we say our workforce is homogenous,

veya belki de iş gücümüzün homojen olduğunu söylersek

or a slippery business expense,

ya da güvenilmez bir iş masrafı yaparsak

we go into red-zone defensiveness a lot of the time.

çoğu zaman kırmızı-bölge savunmacılığına giriyoruz.

I mean, sometimes we call out

Yani bazen marjinal gruplardaki insanlara

all the ways in which we help people from marginalized groups,

yardım etmemizi veya hayır kurumuna bağış yapmamızı

or we donate to charity,

ya da kâr amacı gütmeyen yerlerde

or the hours we volunteer to nonprofits.

gönüllü olduğumuz saatleri devreye sokuyoruz.

We work to protect that good person identity.

O iyi insan kimliğini korumak için çalışıyoruz.

It's important to many of us.

O, çoğumuz için önemli.

But what if I told you this?

Peki ya size şöyle dersem?

What if I told you that our attachment to being good people

Ya iyi insan olma bağlılığımız,

is getting in the way of us being better people?

daha iyi insanlar olmamızı engelliyorsa?

What if I told you that our definition of "good person" is so narrow,

Ya "iyi insan" tanımımız çok darsa ve bilimsel olarak

it's scientifically impossible to meet?

bir karşılığının olması imkânsızsa?

And what if I told you the path to being better people

Ayrıca, ya daha iyi bir insan olmaya giden yol,

just begins with letting go of being a good person?

iyi bir insan olmayı terk etmekle başlıyorsa?

Now, let me tell you a little bit about the research

Şimdi, insan zihninin nasıl çalıştığıyla ilgili

about how the human mind works

araştırmadan biraz bahsedeyim,

to explain.

açıklamak için.

The brain relies on shortcuts to do a lot of its work.

Beyin, görevinin çoğunu gerçekleştirmek için kısa yollara güvenir.

That means a lot of the time,

Yani çoğu zaman,

your mental processes are taking place outside of your awareness,

zihinsel süreçleriniz, bilinciniz dışında yer alır,

like in low-battery, low-power mode in the back of your mind.

tıpkı zihninizin ardındaki düşük-pil, düşük-güç modu gibi.

That's, in fact, the premise of bounded rationality.

Bu aslında, sınırlı rasyonelliğin öncülüdür.

Bounded rationality is the Nobel Prize-winning idea

Sınırlı rasyonellik, Nobel ödülü kazanmış bir fikirdir

that the human mind has limited storage resources,

ve insan zihninin sınırlı depolama kaynakları,

limited processing power,

sınırlı işlem gücü olduğunu

and as a result, it relies on shortcuts to do a lot of its work.

ve sonuç olarak görevinin çoğu için kısa yollara güvendiğini öne sürer.

So for example,

Yani örneğin

some scientists estimate that in any given moment ...

bazı bilimcilerin tahmini şöyle:

Better, better click, right? There we go.

Daha iyi, daha iyi tıklama, evet? İşte oldu.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

At any given moment,

Herhangi bir anda

11 million pieces of information are coming into your mind.

zihninize 11 milyon bilgi parçası gelir.

Eleven million.

On bir milyon.

And only 40 of them are being processed consciously.

Bunlardan yalnızca 40 tanesi bilinçli olarak işlenir.

So 11 million, 40.

Yani 11 milyon, 40.

I mean, has this ever happened to you?

Yani bu hiç başınıza geldi mi?

Have you ever had a really busy day at work,

İş yerinde çok meşgul bir gün geçirip

and you drive home,

eve döndüğünüzde

and when you get in the door,

ve kapıdan girdiğinizde

you realize you don't even remember the drive home,

arabayı nasıl sürdüğünüzü bile hatırlamadığınızı fark ettiniz mi,

like whether you had green lights or red lights.

yeşil mi kırmızı ışıklara mı denk geldiğinizi mesela?

You don't even remember. You were on autopilot.

Hatırlamıyorsunuz bile. Otomatik pilottaydınız.

Or have you ever opened the fridge,

Hiç buzdolabını açıp

looked for the butter,

tereyağını aradığınız

swore there is no butter,

ve orada olmadığına yemin ettiğiniz,

and then realized the butter was right in front of you the whole time?

ve sonra da tereyağının gözünüzün önünde durduğunu fark ettiğiniz oldu mu?

These are the kinds of "whoops" moments that make us giggle,

Bizi güldüren çeşit çeşit "ay!" anları vardır

and this is what happens in a brain

ve yalnızca 40'ı bilinçli olarak işlenirken

that can handle 11 million pieces of information coming in

11 milyon bilgi parçasının üstesinden gelen bir beyinde

with only 40 being processed consciously.

gerçekleşen şey budur.

That's the bounded part of bounded rationality.

Sınırlı rasyonelliğin sınırlı kısmı da budur.

This work on bounded rationality

Max Bazerman ve Mahzarin Banaji adlı ortaklarımla

is what's inspired work I've done with my collaborators

sınırlı ahlaklılık adını verdiğimiz çalışmamıza

Max Bazerman and Mahzarin Banaji,

ilham veren şey

on what we call bounded ethicality.

sınırlı rasyonellik çalışmasıdır.

So it's the same premise as bounded rationality,

Bu, sınırlı rasyonellik ile aynı öncül,

that we have a human mind that is bounded in some sort of way

yani bir şekilde sınırlı olan ve kısa yollara güvenen bir insan zihnine sahibiz

and relying on shortcuts,

ve bu kısa yollar

and that those shortcuts can sometimes lead us astray.

bazen bizi yanlış yola götürebilir.

With bounded rationality,

Zihin, sınırlı rasyonellikle

perhaps it affects the cereal we buy in the grocery store,

belki de bakkaldan aldığımız mısır gevreğini veya toplantı odasında

or the product we launch in the boardroom.

piyasaya sürdüğümüz ürünü etkiliyor.

With bounded ethicality, the human mind,

Sınırlı ahlaklılıkla insan zihni,

the same human mind,

aynı insan zihni

is making decisions,

kararlar alır

and here, it's about who to hire next,

ve bu kimi işe alacağımızla

or what joke to tell

veya hangi şakayı yapacağımızla

or that slippery business decision.

ya da riskli iş kararıyla alakalı.

So let me give you an example of bounded ethicality at work.

İş yerinde sınırlı ahlaklılık ile ilgili bir örnek vereyim.

Unconscious bias is one place

Bilinçsiz ön yargı,

where we see the effects of bounded ethicality.

sınırlı ahlaklılığın etkilerini gördüğümüz bir yer.

So unconscious bias refers to associations we have in our mind,

Yani bilinçsiz önyargılar zihnimizdeki ortaklıklar ile ilgili,

the shortcuts your brain is using to organize information,

beyninizin bilgiyi düzenlemek için kullandığı kısa yollar,

very likely outside of your awareness,

yüksek ihtimalle farkındalığınız dışında,

not necessarily lining up with your conscious beliefs.

bilinçli inançlarınızla mutlaka aynı hizada olmaz.

Researchers Nosek, Banaji and Greenwald

Araştırmacılar Nosek, Banaji ve Greenwald

have looked at data from millions of people,

milyonlarca insanın verisine baktılar

and what they've found is, for example,

ve buldukları şey, örneğin,

most white Americans can more quickly and easily

çoğu beyaz Amerikalı, iyi şeyleri

associate white people and good things

siyahi insanlardan ziyade, beyaz insanlarla

than black people and good things,

daha hızlı ve kolayca bağdaştırıyorlar

and most men and women can more quickly and easily associate

ve çoğu erkek ve kadın, bilimi kadınlardan ziyade erkeklerle

men and science than women and science.

daha hızlı ve kolayca bağdaştırıyor.

And these associations don't necessarily line up

Bu bağdaştırmalar insanların bilinçli olarak düşündükleri şey ile

with what people consciously think.

aynı olmak zorunda değil.

They may have very egalitarian views, in fact.

Aslında çok eşitlikçi görüşleri olabilir.

So sometimes, that 11 million and that 40 just don't line up.

Yani bazen, o 11 milyon ile o 40 aynı olmazlar.

And here's another example:

İşte başka bir örnek:

conflicts of interest.

çıkar çatışmaları.

So we tend to underestimate how much a small gift --

Küçük bir hediyenin -- tükenmez kalem veya akşam yemeği gibi --

imagine a ballpoint pen or dinner --

bu küçük hediyenin karar almamızı

how much that small gift can affect our decision making.

ne kadar etkileyebileceğini hafife almaya meyilliyiz.

We don't realize that our mind is unconsciously lining up evidence

Zihnimizin bilinçsiz olarak hediyeyi veren kişinin bakış açısını desteklemek için

to support the point of view of the gift-giver,

kanıtlar sıraladığını fark etmiyoruz,

no matter how hard we're consciously trying to be objective and professional.

bilinçli olarak ne kadar objektif ve profesyonel olmaya çalışırsak çalışalım.

We also see bounded ethicality --

Sınırlı ahlaklılığı da görüyoruz --

despite our attachment to being good people,

iyi insanlar olma bağlılığımıza rağmen

we still make mistakes,

hâlâ hatalar yapıyoruz

and we make mistakes that sometimes hurt other people,

ve bazen diğer insanların canını acıtan hatalar yapıyoruz

that sometimes promote injustice,

ve en iyi girişimlerimize rağmen

despite our best attempts,

adaletsizliğe neden olan hatalar yapıyoruz

and we explain away our mistakes rather than learning from them.

ve hatalarımızdan öğrenmek yerine onların nedenini açıklıyoruz.

Like, for example,

Tıpkı, örneğin

when I got an email from a female student in my class

sınıfımdan bir kadın öğrenciden e-posta aldım,

saying that a reading I had assigned,

seçtiğim bir okuma metninin,

a reading I had been assigning for years,

yıllardır seçtiğim okuma metninin

was sexist.

cinsiyetçi olduğu yazıyordu.

Or when I confused two students in my class

Sınıfımdaki aynı ırktan olan iki kişiyi

of the same race --

karıştırdığımda --

look nothing alike --

hiç benzemiyorlardı --

when I confused them for each other

onları herkesin önünde birbirleriyle

more than once, in front of everybody.

birden fazla kez karıştırdığımda.

These kinds of mistakes send us, send me,

Bu tür hatalar bizleri, beni,

into red-zone defensiveness.

kırmızı-bölge savunmacılığına gönderir.

They leave us fighting for that good person identity.

O iyi insan kimliği için savaşmamızı sağlar.

But the latest work that I've been doing on bounded ethicality with Mary Kern

Fakat Mary Kern ile birlikte sınırlı ahlaklılıkla ilgili son çalışmamız

says that we're not only prone to mistakes --

yalnızca hatalara eğilimli olmadığımızı gösteriyor --

that tendency towards mistakes depends on how close we are to that red zone.

hatalara eğilimimiz, o kırmızı bölgeye ne kadar yakın olduğumuza bağlıdır.

So most of the time, nobody's challenging our good person identity,

Yani çoğu zaman hiç kimse iyi insan kimliğimizi sorgulamaz

and so we're not thinking too much

ve kararlarımızın ahlaki çıkarımları

about the ethical implications of our decisions,

hakkında çok fazla düşünmeyiz

and our model shows that we're then spiraling

ve modelimiz, çoğunlukla gitgide daha az ahlaki davranışa doğru

towards less and less ethical behavior most of the time.

kıvrılıp gittiğimizi gösteriyor.

On the other hand, somebody might challenge our identity,

Diğer yandan, birisi kimliğimizi sorgulayabilir

or, upon reflection, we may be challenging it ourselves.

veya yansıma olarak kendimiz de sorguluyor olabiliriz.

So the ethical implications of our decisions become really salient,

Dolayısıyla kararlarımızın ahlaki çıkarımları gerçekten belirgin hâle gelir

and in those cases, we spiral towards more and more good person behavior,

ve bu durumlarda, daha daha iyi kişi davranışına yöneliyoruz

or, to be more precise,

veya daha net olmak gerekirse

towards more and more behavior that makes us feel like a good person,

kendimizi daha iyi bir insan hissettiren davranışlara daha çok yöneliyoruz,

which isn't always the same, of course.

tabii her zaman aynı olmuyor.

The idea with bounded ethicality

Sınırlı ahlaklılık fikri,

is that we are perhaps overestimating

ahlaki kararlarımızda rol oynayan

the importance our inner compass is playing in our ethical decisions.

niçimizdeki pusulanın önemini belki de abarttığımız anlamına gelir.

We perhaps are overestimating how much our self-interest

Belki de kişisel çıkarlarımızın

is driving our decisions,

kararlarımızı ne kadar tetiklediğini abartıyoruz

and perhaps we don't realize how much our self-view as a good person

ve belki de kendimizi iyi insan olarak görmemizin

davranışlarımızı ne kadar etkilediğini fark etmiyoruz,

is affecting our behavior,

that in fact, we're working so hard to protect that good person identity,

yani aslında o iyi insan kimliğini korumak ve onu kırmızı bölgeden uzak tutmak için

to keep out of that red zone,

öyle çok uğraşıyoruz ki

that we're not actually giving ourselves space to learn from our mistakes

hatalarımızdan öğrenmek ve gerçekten daha iyi insanlar olmak için

and actually be better people.

kendimize bir alan bırakmıyoruz.

It's perhaps because we expect it to be easy.

Belki de kolay olmasını beklediğimiz için.

We have this definition of good person that's either-or.

Ya/ya da olan iyi insan tanımına sahibiz.

Either you are a good person or you're not.

Ya iyi insansınızdır ya da değilsinizdir.

Either you have integrity or you don't.

Dürüstlüğe sahipsinizdir ya da değilsinizdir.

Either you are a racist or a sexist or a homophobe or you're not.

Irkçı, cinsiyetçi veya homofobiksinizdir ya da değilsinizdir.

And in this either-or definition, there's no room to grow.

Bu ya/ya da tanımında, büyümeye yer yok.

And by the way,

Bu arada,

this is not what we do in most parts of our lives.

hayatlarımızın çoğu bölümünde yaptığımız şey bu değil.

Life, if you needed to learn accounting,

Hayat, eğer hesap tutmayı öğrenmeniz gerekseydi

you would take an accounting class,

bir hesap tutma dersi alırdınız

or if you become a parent,

veya bir ebeveyn olursak

we pick up a book and we read about it.

bununla ilgili bir kitap alır ve okuruz.

We talk to experts,

Uzmanlarla konuşuyoruz,

we learn from our mistakes,

hatalarımızdan öğreniyoruz,

we update our knowledge,

bilgimizi güncelliyoruz,

we just keep getting better.

daha iyi olmaya devam ediyoruz.

But when it comes to being a good person,

Fakat mesele iyi insan olmaya geldiğinde

we think it's something we're just supposed to know,

efor ve büyüme faydası olmaksızın bilmekle yükümlü,

we're just supposed to do,

yapmakla yükümlü olduğumuz

without the benefit of effort or growth.

bir şeymiş gibi düşünüyoruz.

So what I've been thinking about

Bir süredir düşündüğüm şey şu:

is what if we were to just forget about being good people,

iyi insanlar olmayı unutsaydık,

just let it go,

boş verseydik

and instead, set a higher standard,

ve bunun yerine daha yüksek, daha da yüksek bir

a higher standard of being a good-ish person?

"iyimsi" insan olma standardı belirleseydik ne olurdu?

A good-ish person absolutely still makes mistakes.

İyimsi bir insan kesinlikle yine de hata yapar.

As a good-ish person, I'm making them all the time.

İyimsi bir insan olarak her zaman hata yapıyorum.

But as a good-ish person, I'm trying to learn from them, own them.

Ancak iyimsi bir insan olarak onlardan öğrenmeyi, onları sahiplenmeyi deniyorum.

I expect them and I go after them.

Onları bekliyor ve peşlerinden gidiyorum.

I understand there are costs to these mistakes.

Bu hataların bedelleri olduğunu anlıyorum.

When it comes to issues like ethics and bias and diversity and inclusion,

Ahlak, önyargı, çeşitlilik ve dahil olma gibi konular söz konusu olduğunda

there are real costs to real people,

gerçek insanlara gerçek bedeller vardır

and I accept that.

ve bunu kabul ediyorum.

As a good-ish person, in fact,

Aslında, iyimsi bir insan olarak

I become better at noticing my own mistakes.

hatalarımı fark etme konusunda daha iyi oluyorum.

I don't wait for people to point them out.

İnsanların göstermelerini beklemiyorum.

I practice finding them,

Onları bulma alıştırması yapıyorum

and as a result ...

ve sonucunda...

Sure, sometimes it can be embarrassing,

Elbette bazen utandırıcı olabilir,

it can be uncomfortable.

huzursuzluk verici olabilir.

We put ourselves in a vulnerable place, sometimes.

Kendimizi bazen korunmasız yerlere koyuyoruz.

But through all that vulnerability,

Fakat tüm bu korunmasızlık içerisinde,

just like in everything else we've tried to ever get better at,

tıpkı daha da iyi olmaya çalıştığımız diğer her şey gibi

we see progress.

gelişim gösteririz.

We see growth.

Büyümeyi görürüz.

We allow ourselves to get better.

Daha iyi olmamıza izin veririz.

Why wouldn't we give ourselves that?

Kendimize bu izni neden vermeyelim?

In every other part of our lives, we give ourselves room to grow --

Hayatımızın kalan diğer kısımlarında, kendimize büyüme alanı bırakıyoruz --

except in this one, where it matters most.

bu kısım hariç, en önemli kısım da bu.

Thank you.

Teşekkürler.

(Applause)

(Alkış)