How to let go of being a "good" person — and become a better person | Dolly Chugh

Translator: Joseph Geni Reviewer: Krystian Aparta

Translator: Ferinoosh Khosravi Reviewer: hassan qodusi

So a friend of mine was riding in a taxi to the airport the other day,

یکی از دوستان من روزی سوار تاکسی به سمت فرودگاه بود،

and on the way, she was chatting with the taxi driver,

و در راه، با راننده تاکسی صحبت می‌کرد،

and he said to her, with total sincerity,

و راننده با صداقت کامل، به او گفت،

"I can tell you are a really good person."

«من می‌توانم بگویم شما شخص واقعا خوبی هستید.»

And when she told me this story later,

و وقتی که او بعدا این را به من گفت،

she said she couldn't believe how good it made her feel,

او گفت که نمی‌تواند باور کند این حرف چه احساس خوبی به او داد،

that it meant a lot to her.

که برایش خیلی پرمعنا بود.

Now that may seem like a strong reaction from my friend

حالا ممکن است این یک واکنش قوی از طرف دوست من به نظر برسد

to the words of a total stranger,

نسبت به کلمات شخصی کاملاً غریبه،

but she's not alone.

اما او تنها نیست.

I'm a social scientist.

من دانشمند اجتماعی هستم.

I study the psychology of good people,

روانشناسی افراد خوب را مطالعه می‌کنم،

and research in my field says many of us care deeply

و تحقیق در زمینه رشته من می‌گوید بسیاری از ما عمیقا اهمیت می‌دهیم

about feeling like a good person and being seen as a good person.

به اینکه از نظر خودمان و اطرافیان‌مان شخص خوبی باشیم.

Now, your definition of "good person" and your definition of "good person"

حالا، تعریف شما از «شخص خوب» و تعریف شما از «شخص خوب»

and maybe the taxi driver's definition of "good person" --

و شاید تعریف راننده تاکسی از «شخص خوب» --

we may not all have the same definition,

ما ممکن است همه تعریف مشابهی نداشته باشیم،

but within whatever our definition is,

اما در میان هر چه که تعریف ما باشد،

that moral identity is important to many of us.

آن هویت اخلاقی برای بسیاری از ما مهم است.

Now, if somebody challenges it, like they question us for a joke we tell,

حالا، اگر کسی آن را به چالش بکشد، مثلا در مورد جوکی که گفتیم از ما سوال کنند،

or maybe we say our workforce is homogenous,

یا شاید ما می‌گوییم نیروی کار ما یکسان است،

or a slippery business expense,

یا یک هزینه تجاری لغزنده،

we go into red-zone defensiveness a lot of the time.

بیشتر مواقع ما به منطقه قرمز دفاعی می‌رویم.

I mean, sometimes we call out

منظورم این است، گاهی اوقات به هر دری می‌زنیم

all the ways in which we help people from marginalized groups,

که به مردم طبقات محروم کمک کنیم،

or we donate to charity,

یا به خیریه اهدا می‌کنیم،

or the hours we volunteer to nonprofits.

یا ساعاتی را که داوطلبانه به غیر انتفاعی می‌پردازیم.

We work to protect that good person identity.

ما برای حفاظت از این هویت شخص خوب تلاش می‌کنیم.

It's important to many of us.

این برای بسیاری از ما مهم است.

But what if I told you this?

اما چه می‌شود اگر من به شما بگویم؟

What if I told you that our attachment to being good people

اگر من به شما بگویم که دلبستگی ما به شخص خوب بودن

is getting in the way of us being better people?

جلوی راه ما را از شخص بهتری بودن می‌گیرد؟

What if I told you that our definition of "good person" is so narrow,

چه می‌شود اگر من به شما بگویم که تعریف ما از «شخص خوب» آنقدر محدود است،

it's scientifically impossible to meet?

که از لحاظ علمی فهم آن غیرممکن است؟

And what if I told you the path to being better people

و چه می‌شود اگر من به شما بگویم راه برای شخص بهتری بودن

just begins with letting go of being a good person?

فقط با رها کردن یک شخص خوب بودن شروع می‌شود؟

Now, let me tell you a little bit about the research

اکنون اجازه دهید کمی به شما درباره تحقیقی بگویم

about how the human mind works

در مورد چگونگی کارکردن ذهن انسان

to explain.

برای توجیه.

The brain relies on shortcuts to do a lot of its work.

مغز به میانبرها متکی است برای انجام بسیاری از کار خود.

That means a lot of the time,

این به این معناست که بیشتر وقت‌ها،

your mental processes are taking place outside of your awareness,

فرایند‌های ذهنی شما خارج از آگاهی شما، در حال انجام است

like in low-battery, low-power mode in the back of your mind.

مانند یک باتری ضعیف روی حالت ذخیره در پشت ذهن شما.

That's, in fact, the premise of bounded rationality.

این، در واقع، فرضیه‌ی عقلانیت محدود است.

Bounded rationality is the Nobel Prize-winning idea

عقلانیت محدود ایده‌ی برنده جایزه نوبل هست

that the human mind has limited storage resources,

که ذهن انسان منابع ذخیره سازی محدودی دارد،

limited processing power,

قدرت پردازشی محدود،

and as a result, it relies on shortcuts to do a lot of its work.

و در نتیجه، برای انجام بسیاری از کار‌های خود به میانبرها متکی است.

So for example,

به عنوان مثال،

some scientists estimate that in any given moment ...

برخی از دانشمندان برآورد می‌کنند که در هر لحظه‌ای…

Better, better click, right? There we go.

بهتر، کلیک بهتر، خب؟ شنیدید.

(Laughter)

(خنده)

At any given moment,

در هر لحظه‌ای،

11 million pieces of information are coming into your mind.

۱۱ میلیون ذره اطلاعات به ذهن شما می‌آیند.

Eleven million.

یازده میلیون.

And only 40 of them are being processed consciously.

و تنها ۴۰ تا از آن‌ها پردازش آگاهانه می‌شوند.

So 11 million, 40.

بنابراین از ۱۱ میلیون، فقط ۴۰ تا.

I mean, has this ever happened to you?

آیا تا بحال برای شما این اتفاق افتاده؟

Have you ever had a really busy day at work,

که روز واقعاً شلوغی در محل کار داشته‌اید،

and you drive home,

و رانندگی می‌کنید می‌روید به خانه،

and when you get in the door,

و هنگامی که به در خانه می‌رسید

you realize you don't even remember the drive home,

متوجه می‌شوید که حتی به خاطر نمی‌آورید چطور رانندگی کردید تا خانه،

like whether you had green lights or red lights.

حتی اینکه چراغ سبز یا قرمز داشتید.

You don't even remember. You were on autopilot.

شما حتی به یاد نمی‌آورید. شما در موقعیت خودکار بودید.

Or have you ever opened the fridge,

آیا تا کنون در یخچال را باز کرده‌اید،

looked for the butter,

دنبال کره بگردید،

swore there is no butter,

قسم بخوریدکه کره‌ نیست،

and then realized the butter was right in front of you the whole time?

و بعد متوجه شوید تمام این مدت کره روبروی شما بوده؟

These are the kinds of "whoops" moments that make us giggle,

اینها لحظات «اجی‌مجی» هستند که باعث می‌شوند لبخند بزنیم،

and this is what happens in a brain

و این چیزی است که در مغز اتفاق می‌افتد

that can handle 11 million pieces of information coming in

که بتواند ۱۱ میلیون ذره اطلاعاتی را که وارد می‌شود اداره کند

with only 40 being processed consciously.

با تنها ۴۰ مورد که آگاهانه پردازش می‌شود.

That's the bounded part of bounded rationality.

این بخش محدودی از عقلانیت محدود است.

This work on bounded rationality

این تحقیق روی ایده عقلانیت محدود

is what's inspired work I've done with my collaborators

الهام بخش کاری است که با همکارانم

Max Bazerman and Mahzarin Banaji,

ماکس بذرمن و مهزرین بناجی انجام داده‌ام،

on what we call bounded ethicality.

در آنچه که اخلاق‌مداری محدود می‌نامیم.

So it's the same premise as bounded rationality,

بنابراین، این فرضیه‌ای مانند عقلانیت محدود است،

that we have a human mind that is bounded in some sort of way

که ما ذهن انسانی داریم که به نوعی محدود است

and relying on shortcuts,

و تکیه می‌کند بر میانبرها،

and that those shortcuts can sometimes lead us astray.

و این میانبرها گاهی اوقات ممکن است ما را گمراه کنند.

With bounded rationality,

در کنار عقلانیت محدود،

perhaps it affects the cereal we buy in the grocery store,

اخلاق محدود شاید بر خرید غلاتی که در فروشگاه انتخاب می‌کنیم تاثیر می‌گذارد،

or the product we launch in the boardroom.

یا محصولی که در اتاق هیئت مدیره معرفی می‌کنیم.

With bounded ethicality, the human mind,

با اخلاق محدود، ذهن انسان،

the same human mind,

همان ذهن انسان،

is making decisions,

تصمیم‌گیری می‌کند،

and here, it's about who to hire next,

و در اینجا، برای استخدام نفر بعدی تصمیم می‌گیرد،

or what joke to tell

یا برای اینکه چه جوکی گفته شود

or that slippery business decision.

یا برای آن تصمیم لغزنده کسب‌وکار.

So let me give you an example of bounded ethicality at work.

بنابراین اجازه بدهید یک مثال برای شما بزنم از اخلاق‌مداری محدود در محل کار.

Unconscious bias is one place

تعصب ناخودآگاه یکی از جاهایی است

where we see the effects of bounded ethicality.

که اثرات اخلاق‌مداری محدود را می‌بینیم.

So unconscious bias refers to associations we have in our mind,

خب تعصب ناخودآگاه اشاره دارد به ایده‌هایی که ما در ذهن خود داریم،

the shortcuts your brain is using to organize information,

به میانبرهایی که مغز شما از آن برای سازماندهی اطلاعات استفاده می‌کند،

very likely outside of your awareness,

احتمالا بدون آگاهی شما،

not necessarily lining up with your conscious beliefs.

و نه لزوما هماهنگ با اعتقادات پذیرفته شما.

Researchers Nosek, Banaji and Greenwald

محققان نوسک، بناجی و گرینوالد

have looked at data from millions of people,

به داده‌های میلیون‌ها نفر نگاه کردند

and what they've found is, for example,

و آنچه آن‌ها یافتند این است که مثالا

most white Americans can more quickly and easily

بیشتر سفیدپوستان آمریکایی سریع‌تر و راحت‌تر می‌توانند

associate white people and good things

افراد سفید پوست و چیز‌های خوب را تداعی کنند

than black people and good things,

تا سیاه‌پوستان و چیز‌های خوب را،

and most men and women can more quickly and easily associate

و بیشتر مردان و زنان می‌تواند سریع‌تر و آسان‌تر مردان و علم را

men and science than women and science.

تداعی کنند تا زنان و علوم را.

And these associations don't necessarily line up

و این تداعی‌ها لزوما با آنچه مردم

with what people consciously think.

به طور آگاهانه قبول دارند یکی نیست.

They may have very egalitarian views, in fact.

آن‌ها ممکن است در واقع، دیدگاه‌های بسیار عادلانه داشته باشند.

So sometimes, that 11 million and that 40 just don't line up.

بنابراین گاهی اوقات، این ۱۱‍میلیون و آن ۴۰ هم رای نیستند.

And here's another example:

و این هم یک مثال دیگر:

conflicts of interest.

تضاد علایق.

So we tend to underestimate how much a small gift --

ما تمایل داریم به دست کم گرفتن اینکه چقدر یک هدیه کوچک --

imagine a ballpoint pen or dinner --

تصور کنید یک خودکار یا شام --

how much that small gift can affect our decision making.

چقدر آن هدیه کوچک می‌تواند تصمیم‌گیری ما را تحت تاثیر قرار دهد.

We don't realize that our mind is unconsciously lining up evidence

متوجه نیستیم که ذهن ما ناخودآگاه شواهدی را به وجود آورده است

to support the point of view of the gift-giver,

برای حمایت از دیدگاه هدیه کننده،

no matter how hard we're consciously trying to be objective and professional.

فرقی نمی‌کند چقدر سخت آگاهانه تلاش می‌کنیم برای بی‌طرف و حرفه‌ای عمل کردن.

We also see bounded ethicality --

ما همچنین اخلاق‌داری محدود را می‌بینیم --

despite our attachment to being good people,

علی‌رغم تعلق خاطرمان به شخص خوب بودن،

we still make mistakes,

هنوز اشتباه می‌کنیم،

and we make mistakes that sometimes hurt other people,

و اشتباهاتی می‌کنیم که گاهی به دیگران صدمه می‌زند،

that sometimes promote injustice,

که گاهی اوقات بی‌عدالتی را تقویت می‌کند،

despite our best attempts,

علی‌رغم بهترین تلاش‌های ما

and we explain away our mistakes rather than learning from them.

و اشتباهات‌مان را توجیه می‌کنیم به جای اینکه از آن‌ها یاد بگیریم.

Like, for example,

برای مثال،

when I got an email from a female student in my class

وقتی یک ایمیل دریافت کردم از یک دانشجوی زن در کلاسم

saying that a reading I had assigned,

گفته بود درسی که من تکلیف کرده بودم،

a reading I had been assigning for years,

درسی که من سال‌ها تکلیف کرده بودم،

was sexist.

تبعیض جنسیتی بود.

Or when I confused two students in my class

یا زمانی که من دو دانش‌آموز را در کلاس با هم اشتباه گرفتم

of the same race --

که از یک نژاد بودند --

look nothing alike --

بدون هیچ شباهتی به‌هم --

when I confused them for each other

زمانی که آن‌ها را با یکدیگر اشتباه گرفتم

more than once, in front of everybody.

بیش از یک بار، در مقابل همه.

These kinds of mistakes send us, send me,

این نوع اشتباهات ما را می‌فرستند، من را می‌فرستند،

into red-zone defensiveness.

به منطقه قرمز دفاعی.

They leave us fighting for that good person identity.

آن‌ها ما را در جنگیدن برای هویت شخصیت خوب تنها می‌گذارند.

But the latest work that I've been doing on bounded ethicality with Mary Kern

اما آخرین تحقیقی که با «مری کرن» در مورد اخلاق‌داری محدود انجام داده‌ام

says that we're not only prone to mistakes --

می‌گوید که نه تنها مستعد اشتباه هستیم --

that tendency towards mistakes depends on how close we are to that red zone.

بلکه این گرایش به اشتباهات بستگی دارد به اینکه چقدر به آن منطقه قرمز نزدیک هستیم.

So most of the time, nobody's challenging our good person identity,

بنابراین اغلب اوقات، هیچ کس شخصیت خوب بودن ما را به چالش نمی‌کشد،

and so we're not thinking too much

و بنابراین ما خیلی در مورد

about the ethical implications of our decisions,

معنای اخلاقی تصمیمات‌مان فکر نمی‌کنیم،

and our model shows that we're then spiraling

و مدل ما نشان می‌دهد که ما اغلب اوقات

به سمت رفتار اخلاقی کمتر و کمتر می‌گردیم.

towards less and less ethical behavior most of the time.

On the other hand, somebody might challenge our identity,

از سوی دیگر، کسی ممکن است هویت ما را مورد چالش قرار دهد،

or, upon reflection, we may be challenging it ourselves.

یا، با کمی تأمل ما ممکن است به خودمان نهیب بزنیم.

So the ethical implications of our decisions become really salient,

بنابراین معنای اخلاقی تصمیمات‌مان واقعاً برجسته می‌شود،

and in those cases, we spiral towards more and more good person behavior,

و در این موارد بیشتر می‌پیچیم به سمت رفتار شخص خوب،

or, to be more precise,

یا، بعبارت دقیق‌تر

towards more and more behavior that makes us feel like a good person,

بیشتر و بیشتر به سمت رفتاری که باعث می‌شود احساس خوب بودن کنیم

which isn't always the same, of course.

البته، این دو همیشه یکی نیست.

The idea with bounded ethicality

ایدهٔ اخلاق محدود

is that we are perhaps overestimating

این است که ما شاید بیش از حد ارزش‌گذاری می‌کنیم

the importance our inner compass is playing in our ethical decisions.

اهمیت نقشی را که قطب‌نمای درونی ما در تصمیمات اخلاقی‌مان ایفا می‌کند.

We perhaps are overestimating how much our self-interest

شاید بیش از حد بها می‌دهیم که چقدرعلاقه ما به خودمان

is driving our decisions,

تصمیمات ما را راهنمایی می‌کند،

and perhaps we don't realize how much our self-view as a good person

و شاید تشخیص نمی‌دهیم چقدر نگاه به خود به عنوان یک شخص خوب

is affecting our behavior,

بر رفتار ما تأثیر می‌گذارد،

that in fact, we're working so hard to protect that good person identity,

که در واقع ما آنقدر سخت کار می‌کنیم برای محافظت از این هویت شخصیت خوب،

to keep out of that red zone,

تا خارج از آن منطقه قرمز بمانیم،

that we're not actually giving ourselves space to learn from our mistakes

که در واقع به خودمان فضا برای یادگیری از اشتباهات‌مان نمی‌دهیم

and actually be better people.

تا در واقع مردم بهتری بشویم.

It's perhaps because we expect it to be easy.

شاید چون انتظار داریم کار آسانی باشد.

We have this definition of good person that's either-or.

ما این تعریف را از شخص خوب داریم که یا هست یا نیست.

Either you are a good person or you're not.

شما یا یک شخص خوب هستید یا نیستید.

Either you have integrity or you don't.

شما یا اخلاق دارید یا ندارید.

Either you are a racist or a sexist or a homophobe or you're not.

شما نژادپرست یا سکسیست یا فردی مخالف همجنسگرایی یا هستید یا نیستید.

And in this either-or definition, there's no room to grow.

و در اینگونه تعاریف یا-این-یا-آن هیچ جایی برای رشد وجود ندارد.

And by the way,

و ضمناً،

this is not what we do in most parts of our lives.

این چیزی نیست که در اکثر بخش‌های زندگی خود انجام می‌دهیم.

Life, if you needed to learn accounting,

در زندگی، اگر شما نیاز به یادگیری حسابداری دارید،

you would take an accounting class,

کلاس حسابداری می‌روید،

or if you become a parent,

یا اگر پدر یا مادر شوید،

we pick up a book and we read about it.

کتابی را انتخاب می‌کنید و در مورد آن می‌خوانید.

We talk to experts,

ما با کارشناسان صحبت می‌کنیم،

we learn from our mistakes,

از اشتباهات‌مان یاد می‌گیریم،

we update our knowledge,

دانش خود را به روز می‌کنیم،

we just keep getting better.

به بهتر و بهتر شدن ادامه می‌دهیم.

But when it comes to being a good person,

اما هنگامی که زمان یک شخص خوب بودن می‌رسد،

we think it's something we're just supposed to know,

فکر می‌کنیم چیزی است که قرار است بدانیم،

we're just supposed to do,

فقط قرار است انجام دهیم،

without the benefit of effort or growth.

بدون هیچ بارقه‌ای از تلاش یا رشد.

So what I've been thinking about

بنابراین به این فکر رسیدم

is what if we were to just forget about being good people,

که چه می‌شد اگر شخص خوب بودن را فراموش می‌کردیم،

just let it go,

رهایش کنیم،

and instead, set a higher standard,

و در عوض، استاندارد بالاتری را تنظیم کنیم،

a higher standard of being a good-ish person?

یک استاندارد بالاتر از شخص تقریباً خوب؟

A good-ish person absolutely still makes mistakes.

یک شخص تقریباً خوب قطعا هنوز اشتباه می‌کند.

As a good-ish person, I'm making them all the time.

به عنوان یک شخص تقریباً خوب من هم همیشه اشتباه می‌کنم.

But as a good-ish person, I'm trying to learn from them, own them.

اما به عنوان یک شخص تقریباً خوب سعی می‌کنم از آن‌ها یاد بگیرم، مسئولشان باشم.

I expect them and I go after them.

من منتظر آن‌ها هستم و بعد دنبال‌شان می‌روم.

I understand there are costs to these mistakes.

من درک می‌کنم این اشتباهات هزینه‌هایی هم دارند.

When it comes to issues like ethics and bias and diversity and inclusion,

هنگامی که به مسائلی مانند اخلاق و تعصب و تنوع و فراگیری می‌رسد،

there are real costs to real people,

هزینه‌های واقعی برای مردم واقعی وجود دارد،

and I accept that.

و من این را می‌پذیرم.

As a good-ish person, in fact,

به عنوان یک شخص تقریباً خوب، در واقع،

I become better at noticing my own mistakes.

من با توجه کردن به اشتباهات خودم بهتر می‌شوم.

I don't wait for people to point them out.

منتظر نمی‌مانم که مردم به آن‌ها اشاره کنند.

I practice finding them,

من برای پیدا کردنشان عمل می‌کنم،

and as a result ...

و در نتیجه…

Sure, sometimes it can be embarrassing,

مطمئنا، گاهی اوقات می‌تواند شرم‌آور باشد،

it can be uncomfortable.

می‌تواند ناراحت‌کننده باشد.

We put ourselves in a vulnerable place, sometimes.

ما گاهی اوقات خودمان را در مکانی آسیب‌پذیر قرار می‌دهیم.

But through all that vulnerability,

اما در میان تمام این آسیب‌پذیری‌ها،

just like in everything else we've tried to ever get better at,

درست مثل هر چیز دیگری که تلاش کرده‌ایم تا در هر لحظه بهتر بشویم،

we see progress.

پیشرفت را می‌بینیم.

We see growth.

رشد را می‌بینیم.

We allow ourselves to get better.

به خودمان امکان می‌دهیم بهتر شویم.

Why wouldn't we give ourselves that?

چرا این امکان را به خود ندهیم؟

In every other part of our lives, we give ourselves room to grow --

در هر بخش دیگری از زندگی‌مان، ما به خودمان امکان رشد می‌دهیم --

except in this one, where it matters most.

به جز این یکی، جایی که از همه مهم‌تراست.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)