Jake Barton: The museum of you

Jake Barton: Sizin müzeniz

Çeviri: Tansel Sinag Gözden geçirme: isra dephney aktekin

This is Charley Williams.

Bu Charley Williams.

He was 94 when this photograph was taken.

Bu fotoğraf çekildiğinde 94 yaşındaydı.

In the 1930s, Roosevelt put

1930larda Roosevelt, köprü, tünel ve

thousands and thousands of Americans back to work

altyapı inşa ederek binlerce amerikalıya

by building bridges and infrastructure and tunnels,

iş imkanı sağladı.

but he also did something interesting,

ama o ilginç bir şey daha yaptı;

which was to hire a few hundred writers

Amerikayı gezip sıradan Amerikalıların

to scour America to capture the stories of ordinary Americans.

hikayelerini yazması için birkaç yüz yazar tuttu.

Charley Williams, a poor sharecropper,

Fakir bir hisse ortağı olan Charley Williams

wouldn't ordinarily be the subject of a big interview,

büyük bir röportajın pek de konusu olamaz

but Charley had actually been a slave

ama Charley 22 yaşına kadar

until he was 22 years old.

kölelik yapmıştı.

And the stories that were captured of his life

Ve hayatından çıkarılan öyküler

make up one of the crown jewels

zamanında kölelik yapmış insanlarla dolu

of histories, of human-lived experiences

gerek tarih gerek tecrübe olarak

filled with ex-slaves.

çok değerli parçalar taşımaktadır.

Anna Deavere Smith famously said that

Anne Deavere Smith'in ünlü sözü der ki:

there's a literature inside of each of us,

"Hepimizin içinde edebi bir eser vardır."

and three generations later, I was part of a project

ve 3 jenerasyon sonra, StoryCorps adında

called StoryCorps,

bir projenin parçasıydım.

which set out to capture

Amacımız sıradan Amerikalıların

the stories of ordinary Americans

hikayelerini sokağa kurduğumuz

by setting up a soundproof booth in public spaces.

ses geçirmez bir kabin aracılığıyla kaydetmekti.

The idea is very, very simple.

Fikir oldukça basit.

You go into these booths, you interview your grandmother

Bu kabinlerden birine giriyorsunuz, büyük annenizi

or relative, you leave with a copy of the interview

ya da bir akrabanızı röportaja alıyorsunuz ve ardından bir kopya sizde kalıyor

and an interview goes into the Library of Congress.

bize bıraktığınız kopya ise kütüphane şurasına gönderiliyor.

It's essentially a way to make a national oral histories archive

Oral ulusal tarih arşivleri oluşturmak için

one conversation at a time.

oldukça iyi bir yöntem.

And the question is, who do you want to remember --

Soru da şu: Büyük annenizle sadece 45 dakikanız

if you had just 45 minutes with your grandmother?

olsaydı kimi hatırlamak isterdiniz?

What's interesting, in conversations with the founder, Dave Isay,

İlginç olan, kurucu Dave Isay ile geçen konuşmalarımızda bunun,

we always actually talked about this

hatta bunu hep konuştuk,

as a little bit of a subversive project,

biraz yıkıcı olabilecek bir proje olduğuydu

because when you think about it,

Çünkü düşününce,

it's actually not really about the stories that are being told,

olay anlatılan hikayenin kendisinden çok

it's about listening,

dinlemekle alakalı

and it's about the questions that you get to ask,

ve sorduğunuz sorularla alakalı.

questions that you may not have permission to

başka bir günde sormaya izninizin

on any other day.

olmayacağı sorularla alakalı.

I'm going to play you just a couple of quick excerpts from the project.

Size projeden birkaç küçük alıntı göstereceğim

[Jesus Melendez talking about poet Pedro Pietri's final moments]

[Jesus Melendez şair Pedro Pietri'nin son anlarından bahsediyor]

Jesus Melendez: We took off, and as we were ascending,

Jesus Melendez: Uçağımız kalktı ve yükselirken

before we had leveled off,

düz uçuşa geçmeden önce,

our level-off point was 45,000 feet,

düz uçuş irtifamız 45,000 feet idi,

so before we had leveled off,

düz uçuşa geçmeden önce,

Pedro began leaving us,

Pedro aramızdan ayrılıyordu,

and the beauty about it

ve olayın güzelliği şuydu,

is that I believe that there's something after life.

ben ölümden sonra bir hayat olduğuna inanırım.

You can see it in Pedro.

Bunu Pedro'da görebilirsiniz.

[Danny Perasa to his wife Annie Perasa married 26 years]

[Danny Perasa'dan eşi Annie Perasa'ya 26 yıldır evliler]

Danny Perasa: See, the thing of it is,

Danny Perasa: Bak, olay şu ki,

I always feel guilty when I say "I love you" to you,

Ben hep sana "Seni seviyorum" dediğimde kendimi suçlu hissediyorum

and I say it so often. I say it to remind you

ve bunu oldukça sık yapıyorum. Bunu sana

that as dumpy as I am, it's coming from me,

ne kadar sinir bozucu olursam olayım, bunu ben söylesem de,

it's like hearing a beautiful song from a busted old radio,

bunun darmadağın eski bir radyoda çok güzel bir şarkı duymak gibi bir şey olduğunu hatırlatmak için yapıyorum

and it's nice of you to keep the radio around the house.

ve bu eski radyoyu hala evin bir köşesinde tutman çok hoş.

(Laughter)

(Gülme)

[Michael Wolmetz with his girlfriend Debora Brakarz]

[Michael Wolmetz kız arkadaşı Debora Brakarz ile birlikte]

Michael Wolmetz: So this is the ring that my father gave to my mother,

Michael Wolmetz: İşte bu benim babamın anneme verdiği yüzük,

and we can leave it there.

oraya bırakabiliriz.

And he saved up and he purchased this,

O para biriktirdi ve bunu satın aldı,

and he proposed to my mother with this,

ve anneme bununla evlenme teklif etti

and so I thought that I would give it to you

ve ben de bunu sana vermeyi düşündüm

so that he could be with us for this also.

bu sayede bunun için de bizimle burada olsun diye.

So I'm going to share a mic with you right now, Debora.

O yüzden Debora, seninle şimdi bir mikrofonu paylaşacağım.

Where's the right finger?

Sağ parmak nerede?

Debora Brakarz: (Crying)

Debora Brakarz: (Ağlıyor)

MW: Debora, will you please marry me?

MW: Debora, benimle lütfen evlenir misin?

DB: Yes. Of course. I love you.

DB: Evet. Tabii ki. Seni seviyorum.

(Kissing)

(Öpüşme)

MW: So kids, this is how your mother and I got married,

MW: İşte çocuklar, ben ve anneniz böyle evlendik;

in a booth in Grand Central Station with my father's ring.

Grand Central İstasyonunda bir kabinde, babamın yüzüğü ile.

My grandfather was a cab driver for 40 years.

Büyük babam 40 yıl taksi şöförlüğü yaptı.

He used to pick people up here every day.

Buradan her gün müşteri alırdı.

So it seems right.

O yüzden mantıklı görünüyor.

Jake Barton: So I have to say

Jake Barton: Yani söylemeliyim ki

I did not actually choose those individual samples to make you cry

ben bu parçaları sizi ağlatmak için seçmedim

because they all make you cry.

çünkü tümü sizi ağlatıyor.

The entire project is predicated on this act of love

Tüm proje kendini dinlemek olan

which is listening itself.

sevgi mesajının üstünden ilerledi.

And that motion of building an institution

Sonrasında söz ve sükuttan yola çıkarak

out of a moment of conversation and listening

bir enstitü kurmak tam da benim firmam olan

is actually a lot of what my firm, Local Projects,

Local Projects(Yerel Projeler)'in

is doing with our engagements in general.

genelde yaptığı türden bir iş.

So we're a media design firm, and we're working

Biz bir medya dizayn firmasıyız ve müze ve kamusal alanlar için

with a broad array of different institutions

birçok medya araç gereci yapımında

building media installations for museums and public spaces.

birçok farklı enstitü ile birlikte çalışıyoruz.

Our latest engagement is the Cleveland Museum of Art,

Son işimiz Cleveland Museum of Art(Cleveland Sanat Müzesi)'ndeydi.

which we've created an engagement called Gallery One for.

orada Gallery One(Galeri Bir) adındaki işimizi yaratmıştık.

And Gallery One is an interesting project

Gallery One oldukça ilginç bir proje

because it started with this massive, $350 million expansion

çünkü Cleveland Sanat Müzesinde

for the Cleveland Museum of Art,

350$ değerindeki büyük bir genişleme ile başladı

and we actually brought in this piece

ve bu parçayı özellikle yeni bir kapasite ve

specifically to grow new capacity, new audiences,

yeni bir seyirci kitlesi oluşturmak için getirdik,

at the same time that the museum itself is growing.

bu sırada da müzenin kendisi de büyüyor tabi.

Glenn Lowry, the head of MoMA, put it best when he said,

Glenn Lowry, MoMA'nın başı bunları dediğinde durumu güzelce özetlemişti: "Biz ziyaretçilerilerimizin

"We want visitors to actually cease being visitors.

sadece ziyaretçi olmalarını istemiyoruz. Ziyaretçiler

Visitors are transient. We want people who live here,

gelip geçicidir. Biz insanların burada yaşamalarını ve

people who have ownership."

buraya sahip çıkmalarını istiyoruz."

And so what we're doing is making a broad array

Ve biz de galerilerdeki materyal ile

of different ways for people to actually engage

insanların daha farklı şekillerde etkileşime

with the material inside of these galleries,

girmelerini çeşitli yollarla sağlıyoruz.

so you can still have a traditional gallery experience,

Bu sayede normal bir müze gezintisinin yanında

but if you're interested, you can actually engage

eğer isterseniz herhangi bir sanat eseriyle

with any individual artwork and see the original context

etkileşime geçip orijinal içeriğini ve nerden olduğunu görebiliyor,

from where it's from, or manipulate the work itself.

yada eserin kendisini farklı açılardan inceleyebiliyorsunuz.

So, for example, you can click on this individual lion head,

Örnek vermek gerekirse, bu aslan kafasına tıkladığınızda

and this is where it originated from, 1300 B.C.

M.Ö. 1300 yılından kalma olduğun görebiliyorsunuz.

Or this individual piece here,

Yada bu parça, burada tüm yatak odasını görebiliyorsunuz.

you can see the actual bedroom. It really changes the way

Gerçekten bu tür tempera resimlerine

you think about this type of a tempera painting.

bakış açınızı değiştiriyor.

This is one of my favorites because you see the studio itself.

Bu benim favorilerimden çünkü stüdyonun kendisini görebiliyorsunuz.

This is Rodin's bust. You get the sense

Bu Rodin'in büstü. Bu içi yaratıcılık dolu

of this incredible factory for creativity.

inanılmaz stüdyoyu anlayabiliyorsunuz.

And it makes you think about literally the hundreds

Ve bunların tümü sizi binlerce yıllık insan yaratılığı hakkında

or thousands of years of human creativity and how

meraklandırıyor ve her sanat eserinin

each individual artwork stands in for part of that story.

bu hikayeye nasıl oturduğunu gözler önüne seriyor.

This is Picasso,

Bu Picasso,

of course embodying so much of it from the 20th century.

tabii ki görüntülerimizin çoğu 20. yüzyıldan.

And so our next interface, which I'll show you,

Ve şimdi size göstereceğim bir sonraki arayüzümüz

actually leverages that idea of this lineage of creativity.

az önceki yaratıcılığın soyunu yeni bir seviyeye taşıyor.

It's an algorithm that actually allows you to browse

Bu algoritma sizin müzenin koleksiyonuna

the actual museum's collection using facial recognition.

yüz tanıma fonksiyonuyla ulaşmanızı sağlıyor.

So this person's making different faces,

Mesela bir insan farklı suratlar yapıyor,

and it's actually drawing forth different objects

ve bu sayede nasıl göründüğüne göre

from the collection that connect with exactly how she's looking.

farklı eserlerle karşılaşıyor.

And so you can imagine that, as people are performing

Anlayacağınız, insanlar müzede bu şekilde dolaştıkça

inside of the museum itself, you get this sense

siz de bu duygusal bağlantı

of this emotional connection,

hissine kapılıyorsunuz.

this way in which our face connects with the thousands

Bu sayede on binlerce yılık sanatla

and tens of thousands of years.

yüzümüz bir bağlantı kuruyor.

This is an interface that actually allows you to draw

Bu arayüz sizin çizim yapmanıza da olanak sağlıyor

and then draws forth objects using those same shapes.

ve bu çizdiğiniz şekillere göre eserler çıkarıyor.

So more and more we're trying to find ways

Ve gittikçe insanların müzedeki eserlere katkıda

for people to actually author things inside of the museums themselves,

bulunmalarını sağlayacak yeni yollar arıyoruz,

to be creative even as they're looking

daha başka insanların yaratıcılıklarına bakarken bile

at other people's creativity and understanding them.

yaratıcı ve anlayışlı olmalarını istiyoruz.

So in this wall, the collections wall,

Bu duvarda, koleksiyorun duvarında,

you can actually see all 3,000 artworks all at the same time,

3,000 ayrı sanat eserini aynı anda görebilirsiniz

and you can actually author your own

ve hatta kendinizin müzedeki gezmelerinizi ekleyebilirsiniz,

individual walking tours of the museum, so you can share them,

sonra da bunları paylaşabilirsiniz,

and someone can take a tour with the museum director

bu sayede birisi müzenin yöneticisiyle

or a tour with their little cousin.

yada kuzenleriyle müzeyi gezebilir.

But all the while that we've been working

Ama Cleveland'da çalıştığımız onca zaman

on this engagement for Cleveland,

şu güne kadarki

we've also been working in the background

en önemli işimizi ortaya çıkarmak

on really our largest engagement to date,

için arka planda da çalışıyorduk.

and that's the 9/11 Memorial and Museum.

Bu da 9/11 Memorial and Museum(9/11 Anıt ve Müzesi).

So we started in 2006

2006'da Thinc Dizayn ile

as part of a team with Thinc Design

birlikte bir takımla müzenin orijinal

to create the original master plan for the museum,

şemasını oluşturmak için çalışmaya başladık

and then we've done all the media design

ve hem müze hem de anıt için sonra da medya prodüksiyonu

both for the museum and the memorial and then the media production.

için medya dizaynını bitirdik.

So the memorial opened in 2011,

Ardından anıt 2011'de açıldı,

and the museum's going to open next year in 2014.

ve müze de önümüzdeki yıl 2014'te açılacak.

And you can see from these images,

Resimlerden de görebileceğiniz gibi

the site is so raw and almost archaeological.

bu alan işlenmemiş ve neredeyse arkeolojik.

And of course the event itself is so recent,

Ve olayın kendisi de oldukça taze,

somewhere between history and current events,

şu anki olaylar ve geçmiş arasında,

it was a huge challenge to imagine

böyle bir alanı nasıl dolduracağımız,

how do you actually live up to a space like this,

böyle bir olayın hikayesini nasıl anlatacağımız,

an event like this, to actually tell that story.

bunlar başarması zor hedeflerdi.

And so what we started with

Başlangıçta elimizde olan gerçekten

was really a new way of thinking about building an institution,

Make History adında, sadece yeni bir enstitü inşaa etme sürecine

through a project called Make History,

farklı bir açıdan bakmamızla ortaya çıkan bir projeydi.

which we launched in 2009.

Projeyi 2009 yılında başlattık.

So it's estimated that a third of the world

Tahminlere göre dünyanın 3'te 1'i

watched 9/11 live,

9/11 olaylarını canlı izledi,

and a third of the world

ve 3'te 1'i

heard about it within 24 hours,

24 saat içinde olaydan haberdar oldu,

making it really by nature of when it happened,

bunların tümü bu olayın meydana geldiği anı

this unprecedented moment of global awareness.

eşsiz bir global farkındalık anı haline getirdi.

And so we launched this to capture the stories

Biz de dünya çapındaki bu hikayeleri

from all around the world,

gerek video, gerek fotoğraf

through video, through photos,

gerek yazılı olarak

through written history,

kaydetmek için yola çıktık.

and so people's experiences on that day,

Ve insanların o günkü tecrübeleri

which was, in fact, this huge risk for the institution

bu platformu halka açmakta olan

to make its first move this open platform.

enstitü için büyük bir risk haline geldi.

But that was coupled together with this oral histories booth,

Ama bu risk oral tarih kabinleriyle birleşiyordu,

really the simplest we've ever made,

bu kabinlerin en basitleştirilmiş halinde

where you locate yourself on a map.

kendinizi haritada işaretleyebiliyorsunuz.

It's in six languages, and you can tell your own story

Altı farklı dilde kullabiliyorsunuz ve kendi hikayenizi,

about what happened to you on that day.

o gün size ne olduğunu anlatabiliyorsunuz.

And when we started seeing the incredible images

Ve o inanılmaz resimler ve hikayeler

and stories that came forth

dünyanın dört bir yanından

from all around the world --

ortaya çıktıklarında --

this is obviously part of the landing gear --

bu açıkça iniş takımlarının bir parçası --

we really started to understand

gerçekten anlamaya başladık;

that there was this amazing symmetry

olayın kendisi ve insanların kendi hikayelerini

between the event itself,

anlatışları arasında inanılmaz

between the way that people were telling the stories of the event,

bir simetri olduğunu farkettik.

and how we ourselves needed to tell that story.

ve ayrıca bizim bu hikayeyi nasıl anlatmamız gerektiğini.

This image in particular really captured

Bu resim zamanında

our attention at the time,

gerçekten çok ilgimizi çekmişti,

because it so much sums up that event.

çünkü olayın tamamını özetliyor.

This is a shot from the Brooklyn-Battery Tunnel.

Bu Brooklyn-Battery Tünelinden.

There's a firefighter that's stuck, actually, in traffic,

Bir itfaiyeci trafiğe takılmış

and so the firefighters themselves are running

ve itfaiyeciler olay yerine

a mile and a half to the site itself

sırtlarında 30 kiloluk yükle

with upwards of 70 pounds of gear on their back.

yarım mil (0.8km) koşuyorlar.

And we got this amazing email that said,

Ve bu inanılmaz email'i aldık:

"While viewing the thousands of photos on the site,

"Sitenizdeki binlerce fotoğrafı incelerken

I unexpectedly found a photo of my son.

şans eseri oğlumun fotoğrafını buldum.

It was a shock emotionally, yet a blessing to find this photo,"

Bu ruhsal olarak beni çok sarstı ama bir yandan da bu bir lütuf."

and he was writing because he said,

ve yazma sebebini de şöyle belirtiyordu:

"I'd like to personally thank the photographer

"Bu fotoğrafı siteye yollayan kişiye

for posting the photo,

bizzat teşekkür etmek istiyorum,

as it meant more than words can describe to me

çünkü oğlumun muhtemelen çekilmiş son fotoğrafına

to have access to what is probably

sahip olmak kelimelerle anlatamayacağım

the last photo ever taken of my son."

kadar değerli bir şey."

And it really made us recognize

Ve bu gerçekten bu enstitünün

what this institution needed to be

bu tür hikayeleri anlatmak için

in order to actually tell that story.

sahip olması gerek duruşu bize çok iyi anlattı.

We can't have just a historian or a curator narrating

Olaylara şahit olmuş

objectively in the third person about an event like that,

müzede kendi başlarına gezecek

when you have the witnesses to history

bu kadar insan varken

who are going to make their way

bir tarihçi yada müze görevlisinin tarafsızca

through the actual museum itself.

3. kişi bakış açışıyla bu olayı anlatması yanlıştı,

And so we started imagining the museum,

Bu yüzden müzedeki yaratıcı takım ve

along with the creative team at the museum and the curators,

müze görevlileriyle birlikte müzeyi düşünmeye başladık,

thinking about how the first voice that you would hear

ve müzede ilk duyacağınız sesin aslında

inside the museum would actually be of other visitors.

diğer ziyaretçilerinki olduğunu anladık.

And so we created this idea of an opening gallery

Sonra bu açılış galerisini yarattık ve

called We Remember.

adını We Remember (Hatırlıyoruz) koyduk.

And I'll just play you part of a mockup of it,

Size sadece küçük bir parçasını oynatacağım,

but you get a sense of what it's like to actually enter

ama tarihte o ana geri gidip

into that moment in time

o anı tekrar yaşamanın

and be transported back in history.

hissiyatını alacağınızı düşünüyorum.

(Video) Voice 1: I was in Honolulu, Hawaii. Voice 2: I was in Cairo, Egypt.

(Video) Ses 1: Ben Honolulu, Hawaii'deydim. Ses 2: Ben Kahire, Mısır'daydım.

Voice 3: Sur les Champs-Élysées, à Paris. Voice 4: In college, at U.C. Berkeley.

Ses 3: Sur les Champs-Élysées, à Paris. (Paris'te Champs-Élysées'deydim.) Ses 4: Kolejde, U.C. Berkeley'deydim.

Voice 5: I was in Times Square. Voice 6: São Paolo, Brazil.

Ses 5: Times meydanındaydım. Ses 6: São Paolo, Brazil.

(Multiple voices)

(Birçok ses)

Voice 7: It was probably about 11 o'clock at night.

Ses 7: Sanırım saat gece 11'di.

Voice 8: I was driving to work at 5:45 local time in the morning.

Ses 8: Yerel saatle sabah 5:45'te arabamla işe gidiyordum.

Voice 9: We were actually in a meeting

Ses 9: İçeri apar topar birisi girip

when someone barged in and said,

"Aman Tanrım, bir uçak Dünya Ticaret Merkezi'ne(WTC) çarptı."

"Oh my God, a plane has just crashed into the World Trade Center."

dediğinde toplantıdaydık.

Voice 10: Trying to frantically get to a radio.

Ses 10: Deli gibi bir radyo arıyordum.

Voice 11: When I heard it over the radio --

Ses 11: Radyoda duyduğumda --

Voice 12: Heard it on the radio.

Ses 12: Radyoda duydum.

(Multiple voices)

(Birçok ses)

Voice 13: I got a call from my father. Voice 14: The phone rang, it woke me up.

Ses 13: Babamı aramalıyım. Ses 14: Telefonumun çalmasna uyandım.

My business partner told me to turn on the television.

İş ortağım bana telvizyonu açmamı söyledi.

Voice 15: So I switched on the television.

Ses 15: Ben de televizyonu açtım.

Voice 16: All channels in Italy were displaying the same thing.

Ses 16: İtalyadaki tüm televizyonlar aynı şeyi gösteriyorlardı.

Voice 17: The Twin Towers. Voice 18: The Twin Towers.

Ses 17: İkiz Kuleler. Ses 18: İkiz Kuleler.

JB: And you move from there

JB: Ve siz ordan çıkıp,

into that open, cavernous space.

mağramsı açık bir alana geliyorsınız.

This is the so-called slurry wall.

Bu o sözde çamurlu duvar.

It's the original, excavated wall at the base of the World Trade Center

Bu orijinal, kulenin dibindeki kazıdan çıkarılmış,

that withstood the actual pressure from the Hudson River

olaydan sonra tam bir yıl Hudson Nehrinin

for a full year after the event itself.

basıncına dayanmış duvar.

And so we thought about carrying that sense of authenticity,

Bu sahiciliği o andan

of presence of that moment

müzedeki sergiye

into the actual exhibition itself.

taşıma kararı aldık.

And we tell the stories of being inside the towers

Kulenin içinde geçmiş hikayeleri de

through that same audio collage,

aynı sesten kolaj ile anlatıyoruz,

so you're hearing people literally talking about

bu sayede insanların bire bir uçakların binalara çarpışı

seeing the planes as they make their way into the building,

yada merdivenlerden kaçışları

or making their way down the stairwells.

hakkında konuştuklarını duyabiliyorsunuz.

And as you make your way into the exhibition

Ve sergide ilerledikçe

where it talks about the recovery,

iyileşme sürecinden bahseden kısma geldiğinizde

we actually project directly onto these moments

insanları direkt olarak enkazın tepesine

of twisted steel all of the experiences from people

kadar kazarak gelmiş insanların tecrübeleriyle

who literally excavated on top of the pile itself.

yüzleştiriyoruz.

And so you can hear oral histories --

Burada oral tarihlerini dinleyebiliyorsunuz --

so people who were actually working the so-called bucket brigades

sözde kova tugaylarında çalışmış

as you're seeing literally the thousands of experiences

insanlar dahil o andan binlerce

from that moment.

tecrübeyle karşılaşıyorsunuz.

And as you leave that storytelling moment

Ve 9/11'i anlamak temalı bu

understanding about 9/11,

anlatı kısmından ayrıldığımızda,

we then turn the museum back into a moment of listening

müzeye gelmiş insanlara dönüyoruz

and actually talk to the individual visitors

ve ziyaretçilere 9/11 ile ilgili

and ask them their own experiences about 9/11.

kendi tecrübelerini soruyoruz.

And we ask them questions that are actually

Ve onlara tam olarak cevaplanamayan,

not really answerable, the types of questions

9/11'in hepimiz içinde uyandırdığı

that 9/11 itself draws forth for all of us.

türden sorular soruyoruz.

And so these are questions like,

Mesela:

"How can a democracy balance freedom and security?"

"Demokrasi nasıl özgürlük ve güvenliği dengeleyebilir?"

"How could 9/11 have happened?"

"9/11 nasıl olabilirdi?"

"And how did the world change after 9/11?"

"9/11'den sonra dünya nasıl değişti?"

And so these oral histories,

Ve bunlar bizim yıllardır

which we've actually been capturing already for years,

kaydını tuttuğumuz

are then mixed together with interviews

Donald Rumsfeld, Bill Clinton, Rudy Giuliani

that we're doing with people like Donald Rumsfeld,

gibi insanlarla yaptığımız

Bill Clinton, Rudy Giuliani,

röportajlarla birleştirdiğimiz oral tarihler,

and you mix together these different players

ve sonunda bu farklı oyuncuları

and these different experiences,

ve bu tecrübeleri, 9/11 ile ilgili

these different reflection points about 9/11.

bu farklı yansımaları birleştiriyorsunuz.

And suddenly the institution, once again,

Ve bir anda bir kez daha enstitü

turns into a listening experience.

bir dinlenceye dönüşüyor.

So I'll play you just a short excerpt

Tekrar birkaç sesle yaptığımız bu

of a mockup that we made of a couple of these voices,

parçalardan birini dinleteceğim.

but you really get a sense

ama bu sefer olayın herkes tarafından yansımasının

of the poetry of everyone's reflection on the event.

oluşturduğu şairane hissi sezebiliyorsunuz.

(Video) Voice 1: 9/11 was not just a New York experience.

(Video) Ses 1: 9/11 sadece New York'ta yaşanmadı.

Voice 2: It's something that we shared, and it's something that united us.

Ses 2: O bizim paylaştığımız, bizi birleştiren bir şeydi.

Voice 3: And I knew when I saw that,

Ses 3:Gördüğümde biliyordum ki,

people who were there that day who immediately

oradaki insanların tanıdık tanımadık

went to help people known and unknown to them

herkesin yardımına koştularmaları

was something that would pull us through.

hepimizi kurtaracak bir güçtü.

Voice 4: All the outpouring of affection and emotion

Ses 4: Bizim ülkemizden gelmiş bu

that came from our country was something really

sevgi ve duygu seli

that will forever, ever stay with me.

sonsuza kadar benimle kalacak bir şey.

Voice 5: Still today I pray and think about those

Ses 5: Bugün bile orada hayatını kaybetmiş

who lost their lives,

ve başkalarına yardım ederken

and those who gave their lives to help others,

hayatlarını kaybetmiş insanları düşünürüm ve dua ederim,

but I'm also reminded of the fabric of this country,

ama öte yandan bu ülkenin temel dokusunu da hatırlarım;

the love, the compassIon, the strength,

tüm o sevgiyi, özveri ve gücü

and I watched a nation come together

ve koca bir ulusun korkunç bir

in the middle of a terrible tragedy.

trajedi ortasında bir araya gelişini izlediğimi...

JB: And so as people make their way out of the museum,

JB: Ardından insanlar müzeden çıkarken tecrübeleri

reflecting on the experience, reflecting on their own thoughts of it,

tecrübeleri ve oluşan fikirleri üzerinde düşünüyorlar

they then move into the actual space of the memorial itself,

ardından anıt alanına geliyorlar,

because they've gone back up to grade,

yukarı çıktıkları için,

and we actually got involved in the memorial

birkaç yıl müzeyle ilgilendikten sonra

after we'd done the museum for a few years.

bizim de anıta katkımız oldu.

The original designer of the memorial, Michael Arad,

Anıtın tasarımcısı, Michael Arad,

had this image in his mind of all the names appearing

tüm isimlerin neredeyse rastgele,

undifferentiated, almost random,

sırasız bir şekilde yazılmasını

really a poetic reflection on top of the nature

istiyordu, oldukça lirik bir bakış açısı

of a terrorism event itself,

hem de bir terör saldırısını olduğunu düşünürseniz,

but it was a huge challenge for the families, for the foundation,

ama bu aileler için, inanılmaz zordu

certainly for the first responders,

özellikle ilk insanların yardımına koşmuş insanlar için,

and there was a negotiation that went forth

sonunda bir pazarlık yapıldı

and a solution was found

ve bir çözüm bulundu;

to actually create not an order in terms of chronology,

isimler ne kronolojik ne de alfabetik olarak

or in terms of alphabetical,

sıralanacaktı,

but through what's called meaningful adjacency.

onun yerine anlamlı bitişiklik diye bir yöntem bulduk.

So these are groupings of the names themselves

Bu isimlerin gruplaşmış hali,

which appear undifferentiated but actually have an order,

sıralanmamış gibi görünseler de bir sıraları var,

and we, along with Jer Thorp, created an algorithm

ve biz, Jer Thorp ile birlikte, büyük ölçüde bilgiyi alıp

to take massive amounts of data

bütün bu isimleri birbirine bağlayacak

to actually start to connect together all these different names themselves.

bir algoritma yarattık.

So this is an image of the actual algorithm itself

Bu resim algoritmayı gösteriyor,

with the names scrambled for privacy,

isimlerin üstü kişisel gizlilik gerekçesiyle karalı

but you can see that these blocks of color

ama renkli bloklardan görebilirsiniz

are actually the four different flights,

burada dört ayrı uçak,

the two different towers, the first responders,

iki ayrı kule, ilk yardıma gelenler ve

and you can actually see within that different floors,

katlar arası ayrımlar var,

and then the green lines are the interpersonal connections

ve yeşil çizgiler de aileler tarafından istenmişti, bunlar

that were requested by the families themselves.

kişisel bağları gösteriyor.

And so when you go to the memorial,

Anıta gittiğinizde

you can actually see the overarching organization

alanın her yanında,

inside of the individual pools themselves.

her havuzun içinde oluşmuş bir uyum görebilirsiniz.

You can see the way that the geography of the event

Olayın coğrafyası anıtın

is reflected inside of the memorial,

tamamında yansımaktadır

and you can search for an individual name,

ve bir isim arayabilirsiniz,

or in this case an employer, Cantor Fitzgerald,

hatta bu durumda bir işveren, Cantor Fitzgerald,

and see the way in which all of those names,

ve tüm o isimlerin nasıl organize bir şekilde

those hundreds of names, are actually organized

anıtın tamamına yayıldığını

onto the memorial itself,

görebilirsiniz

and use that to navigate the memorial.

ve bu şekilde anıtı gezebilirsiniz.

And more importantly, when you're actually at the site

Daha da önemlisi o anıt alanına vardığınızda

of the memorial, you can see those connections.

tüm o bağlantıları görebilirsiniz.

You can see the relationships between the different names themselves.

İsimler arasındaki ilişkileri görebilirsiniz.

So suddenly what is this undifferentiated, anonymous

O anda sırasız, kimliksiz bir grup isim

group of names springs into reality as an individual life.

hayat kazanmışçasına gerçeklikte yer bulabilir.

In this case, Harry Ramos,

Bu durumda, Harry Ramos,

who was the head trader at an investment bank,

bir yatırım bankasının baş tüccarı,

who stopped to aid Victor Wald on the 55th floor of the South Tower.

Victor Wald'a yardım etmek için Güney Kule'nin 55. katında duran kişi.

And Ramos told Wald, according to witnesses,

Ramos Wald'a şahitlere göre demiş ki:

"I'm not going to leave you."

"Seni bırakmayacağım."

And Wald's widow requested that they be listed next to each other.

Ve Wald'ın eşi bunun üzerine yan yana yazılmalarını istemiş.

Three generations ago, we had to actually get people

Üç jenerasyon önce normal insanların

to go out and capture the stories for common people.

hikayelerinin kayda geçmesi için insan tutmamız gerekirdi.

Today, of course, there's an unprecedented amount of stories

Bugün, tabii ki gelecek nesiller için

for all of us that are being captured for future generations.

tarafımızdan kaydedilen görülmemiş sayıda hikaye var.

And this is our hope, that's there's poetry inside of each of our stories.

Ve umut ediyorum ki hepimizin hikayesinde lirik esintiler vardır.

Thank you very much.

Çok teşekkür ederim.

(Applause)

(Alkış)