Jake Barton: The museum of you

Translator: wanalee s Reviewer: Rawee Ma

This is Charley Williams.

นี่คือชาร์เลย์ วิลเลี่ยมส์

He was 94 when this photograph was taken.

เขาอายุ 94 ปีตอนที่ถ่ายภาพนี้

In the 1930s, Roosevelt put

ในทศวรรษ 1930 รูสเวลต์สร้างงาน

thousands and thousands of Americans back to work

ให้คนอเมริกันนับพัน ๆ คนมีงานทำอีกครั้ง

by building bridges and infrastructure and tunnels,

โดยการสร้างสะพานโครงสร้างพื้นฐานและอุโมงค์

but he also did something interesting,

แต่เขาก็ทำบางสิ่งที่น่าสนใจอีกด้วย

which was to hire a few hundred writers

นั่นก็คือการจ้างนักเขียนสองสามร้อยคน

to scour America to capture the stories of ordinary Americans.

ให้ตระเวนไปทั่วอเมริกาเพื่อบันทึกเรื่องราว ของคนอเมริกันธรรมดา ๆ

Charley Williams, a poor sharecropper,

ชาร์เลย์ วิลเลี่ยมส์ ชาวนารับจ้างจน ๆ คนหนึ่ง

wouldn't ordinarily be the subject of a big interview,

โดยปรกติแล้วคงไม่เป็นประเด็นใน การสัมภาษณ์ครั้งใหญ่

but Charley had actually been a slave

แต่จริง ๆ แล้วชาร์เลย์เคยเป็นทาส

until he was 22 years old.

จนกระทั่งเขาอายุ 22 ปี

And the stories that were captured of his life

และเรื่องราวบันทึกชีวิตของเขา

make up one of the crown jewels

ก็นับเป็นหนึ่งในเพชรยอดมงกุฎ

of histories, of human-lived experiences

ของประวัติศาสตร์ ของประสบการณ์ชีวิตมนุษย์

filled with ex-slaves.

ซึ่งเต็มไปด้วยผู้ที่เคยเป็นทาส

Anna Deavere Smith famously said that

แอนนา ดีเวีย สมิท เคยกล่าวไว้อย่างโด่งดังว่า

there's a literature inside of each of us,

มีวรรณกรรมอยู่ในตัวพวกเราทุกคน

and three generations later, I was part of a project

และสามชั่วอายุคนต่อมา ผมก็เป็นหนึ่ง ในโครงการ

called StoryCorps,

ที่มีชื่อว่า สตอรี่คอร์ปส์

which set out to capture

ซึ่งเริ่มต้นออกบันทึก

the stories of ordinary Americans

เรื่องราวของคนอเมริกันธรรมดา ๆ

by setting up a soundproof booth in public spaces.

โดยการตั้งบูธซึ่งเก็บเสียงไว้ในพื้นที่สาธารณะ

The idea is very, very simple.

แนวคิดนั้นเรียบง่ายเอามาก ๆ

You go into these booths, you interview your grandmother

คุณเข้าไปในบูธเหล่านี้ คุณสัมภาษณ์คุณยายของคุณ

or relative, you leave with a copy of the interview

หรือญาติของคุณ คุณออกมาพร้อมกับสำเนาของการสัมภาษณ์

and an interview goes into the Library of Congress.

และการสัมภาษณ์ก็ถูกนำไปเก็บไว้ที่ห้องสมุดแห่งสภาคองเกรส

It's essentially a way to make a national oral histories archive

มันเป็นวิธีพื้นฐานในการเก็บบันทึกประวัติศาสตร์ของชาติจากคำบอกเล่า

one conversation at a time.

หนึ่งบทสนทนาในแต่ละครั้ง

And the question is, who do you want to remember --

และคำถามก็คือ ใครที่คุณอยากจะจำ

if you had just 45 minutes with your grandmother?

ถ้าคุณมีเวลาเพียง 45 นาทีกับคุณยายของคุณ

What's interesting, in conversations with the founder, Dave Isay,

ในการสนทนากับเดฟ ไอเซย์ผู้ก่อตั้ง สิ่งที่น่าสนใจก็คือ

we always actually talked about this

จริง ๆ แล้วพวกเราพูดถึงสิ่งนี้กันอยู่เสมอ

as a little bit of a subversive project,

ในแบบที่ค่อนข้างเป็นโครงการแบบกลับด้านกัน

because when you think about it,

เพราะเมื่อคุณคิดถึงสิ่งนี้

it's actually not really about the stories that are being told,

จริง ๆ แล้วมันไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องราวที่ถูกบอกเล่า

it's about listening,

มันเป็นเรื่องของการฟัง

and it's about the questions that you get to ask,

และมันเป็นเรื่องของคำถามที่คุณจะถาม

questions that you may not have permission to

คำถามที่คุณอาจจะไม่ได้รับอนุญาต

on any other day.

ให้ถามในวันอื่น ๆ

I'm going to play you just a couple of quick excerpts from the project.

ผมจะเปิดข้อความที่ตัดตอนมาสั้นๆสักสองสามข้อความจากโครงการนี้ให้คุณฟัง

[Jesus Melendez talking about poet Pedro Pietri's final moments]

(จีซัส เมเลนเดซกำลังพูดถึงช่วงเวลาสุดท้ายของเปโดร เปียตริซึ่งเป็นกวี)

Jesus Melendez: We took off, and as we were ascending,

จีซัส เมเลนเดซ: เราออกเดินทาง และในขณะที่เรากำลังขึ้นไป

before we had leveled off,

ก่อนที่เราจะถึงระดับคงที่

our level-off point was 45,000 feet,

ระดับคงที่ของเราคือ 45,000 ฟุต

so before we had leveled off,

ก่อนที่เราจะถึงระดับคงที่

Pedro began leaving us,

เปโดรก็เริ่มจากพวกเราไป

and the beauty about it

และความงามของสิ่งนี้ก็คือ

is that I believe that there's something after life.

ผมเชื่อว่ามีอะไรบางอย่างหลังชีวิต

You can see it in Pedro.

คุณมองเห็นสิ่งนั้นได้ในเปโดร

[Danny Perasa to his wife Annie Perasa married 26 years]

(แดนนี่ เปเรซ่าพูดกับแอนนี่ เปเรซ่า ภรรยาของเขาซึ่งแต่งงานมาได้ 26 ปี)

Danny Perasa: See, the thing of it is,

แดนนี่ เปเรซ่า: เรื่องก็คือ

I always feel guilty when I say "I love you" to you,

ผมจะรู้สึกผิดเสมอเมื่อผมพูดกับคุณว่า "ผมรักคุณ"

and I say it so often. I say it to remind you

และผมก็พูดมันบ่อยเหลือเกิน ผมพูดเพื่อย้ำเตือนคุณ

that as dumpy as I am, it's coming from me,

ว่าถึงแม้ผมจะซื่อบื้ออย่างนี้ ผมก็พูดออกมาจากใจ

it's like hearing a beautiful song from a busted old radio,

มันเหมือนกับการฟังเพลงเพราะ ๆ จากวิทยุเครื่องเก่าพัง ๆ

and it's nice of you to keep the radio around the house.

และคุณก็ช่างใจดีที่ยังเก็บวิทยุเครื่องนี้ไว้ในบ้าน

(Laughter)

(หัวเราะ)

[Michael Wolmetz with his girlfriend Debora Brakarz]

(ไมเคิล โวลเมตซ์พูดกับเดเบอร่า บราคารซ์ แฟนของเขา)

Michael Wolmetz: So this is the ring that my father gave to my mother,

ไมเคิล โวลเมตซ์: นี่คือแหวนที่พ่อของผมให้กับแม่

and we can leave it there.

และเราก็อาจจะทิ้งมันไว้ตรงนั้นได้

And he saved up and he purchased this,

พ่อเก็บเงินและพ่อก็ซื้อสิ่งนี้

and he proposed to my mother with this,

พ่อขอแม่แต่งงานด้วยแหวนวงนี้

and so I thought that I would give it to you

ดังนั้นผมคิดว่าผมจะมอบแหวนวงนี้ให้คุณ

so that he could be with us for this also.

เพื่อที่พ่อจะได้อยู่กับเราในเหตุการณ์นี้ด้วยเช่นกัน

So I'm going to share a mic with you right now, Debora.

ตอนนี้ผมจะส่งไมค์ให้คุณนะเดเบอร่า

Where's the right finger?

ต้องสวมนิ้วไหนนะ

Debora Brakarz: (Crying)

เดเบอร่า บราคารซ์: (ร้องไห้)

MW: Debora, will you please marry me?

ไมเคิล: เดเบอร่า คุณจะแต่งงานกับผมได้ไหมครับ

DB: Yes. Of course. I love you.

เดเบอร่า: ค่ะ แน่นอน ฉันรักคุณ

(Kissing)

(จูบ)

MW: So kids, this is how your mother and I got married,

ไมเคิล: เอาล่ะเด็ก ๆ นี่คือวิธีการที่แม่ของลูกกับพ่อได้แต่งงานกัน

in a booth in Grand Central Station with my father's ring.

ในบูธในสถานีแกรนด์เซ็นทรัล ด้วยแหวนของพ่อ

My grandfather was a cab driver for 40 years.

คุณปู่เคยเป็นคนขับรถแท็กซี่อยู่ 40 ปี

He used to pick people up here every day.

คุณปู่เคยมารับคนที่นี่ทุก ๆ วัน

So it seems right.

ดังนั้นมันคงเหมาะสมแล้ว

Jake Barton: So I have to say

เจค บาร์ทัน: ผมคงต้องพูดว่า

I did not actually choose those individual samples to make you cry

จริง ๆ แล้วผมไม่ได้เลือกตัวอย่างเหล่านี้มาเพื่อทำให้คุณร้องไห้

because they all make you cry.

เพราะทั้งหมดล้วนแต่จะทำให้คุณร้องไห้

The entire project is predicated on this act of love

โครงการทั้งหมดมีพื้นฐานอยู่บนการแสดงออกถึงความรัก

which is listening itself.

ซึ่งก็คือการฟังนั่นเอง

And that motion of building an institution

และการกระทำในการสร้างสถาบันหนึ่ง

out of a moment of conversation and listening

ขึ้นมาจากช่วงเวลาแห่งการสนทนาและการฟัง

is actually a lot of what my firm, Local Projects,

จริง ๆ แล้วเป็นหนึ่งในหลายสิ่งบริษัทของผม โครงการท้องถิ่น

is doing with our engagements in general.

ทำอยู่เป็นส่วนใหญ่ในงานที่เราเข้าไปมีส่วนร่วม

So we're a media design firm, and we're working

เราเป็นบริษัทออกแบบสื่อ และเราก็กำลังทำงาน

with a broad array of different institutions

กับสถาบันต่าง ๆ อย่างกว้างขวาง

building media installations for museums and public spaces.

ในการสร้างสื่อติดตั้งให้แก่พิพิธภัณฑ์และพื้นที่สาธารณะ

Our latest engagement is the Cleveland Museum of Art,

งานล่าสุดที่เราเข้าไปมีส่วนร่วมคือพิพิธภัณฑ์ศิลปะคลีฟแลนด์

which we've created an engagement called Gallery One for.

ซึ่งเราได้สร้างสรรค์งานที่มีชื่อว่าแกลอรี่วัน (Gallery One)

And Gallery One is an interesting project

และแกลอรี่วันก็เป็นโปรเจคที่น่าสนใจ

because it started with this massive, $350 million expansion

เพราะมันเริ่มต้นด้วยการขยายพื้นที่อย่างใหญ่โตในงบ 350 ล้านเหรียญ

for the Cleveland Museum of Art,

ให้กับพิพิธภัณฑ์ศิลปะคลีฟแลนด์

and we actually brought in this piece

และเราก็ได้นำสิ่งนี้เข้าไป

specifically to grow new capacity, new audiences,

โดยมีจุดมุ่งหมายเพื่อเพิ่มความสามารถใหม่ ผู้ชมใหม่

at the same time that the museum itself is growing.

ในเวลาเดียวกับที่ตัวพิพิธภัณฑ์เองกำลังเติบโต

Glenn Lowry, the head of MoMA, put it best when he said,

เกลนน์ ลอว์รี่ หัวหน้าของพิพิธภัณฑ์ศิลปะสมัยใหม่ พูดไว้ดีเยี่ยมว่า

"We want visitors to actually cease being visitors.

"เราต้องการให้ผู้ชมหยุดเป็นผู้ชมอย่างแท้จริง

Visitors are transient. We want people who live here,

ผู้ชมเป็นบุคคลชั่วคราว เราต้องการผู้คนที่อยู่ที่นี่

people who have ownership."

ผู้คนที่มีความเป็นเจ้าของ"

And so what we're doing is making a broad array

ดังนั้นสิ่งที่เรากำลังทำอยู่คือการสร้างหนทางที่

of different ways for people to actually engage

แตกต่างอย่างกว้างขวางเพื่อให้ผู้คนได้มีส่วนร่วมอย่างแท้จริง

with the material inside of these galleries,

กับวัตถุภายในห้องจัดแสดงเหล่านี้

so you can still have a traditional gallery experience,

ดังนั้นคุณจะยังคงสามารถมีประสบการณ์กับห้องจัดแสดงในรูปแบบเดิมได้

but if you're interested, you can actually engage

แต่ถ้าคุณสนใจ คุณก็สามารถมีส่วนร่วมได้

with any individual artwork and see the original context

กับงานศิลปะชิ้นใด ๆ ก็ตามและมองดูบริบทดั้งเดิม

from where it's from, or manipulate the work itself.

จากที่ซึ่งมันเคยอยู่ หรือเล่นกับตัวงานเอง

So, for example, you can click on this individual lion head,

ตัวอย่างเช่น คุณสามารถคลิกที่หัวสิงโตเดี่ยว ๆ อันนี้

and this is where it originated from, 1300 B.C.

และนี่คือที่ที่มันเคยอยู่ เมื่อ 1300 ปีก่อนคริสตกาล

Or this individual piece here,

หรือผลงานชิ้นตรงนี้

you can see the actual bedroom. It really changes the way

คุณสามารถมองเห็นห้องนอนจริง มันได้เปลี่ยนวิธีการ

you think about this type of a tempera painting.

ที่คุณคิดเกี่ยวกับภาพวาดสีฝุ่นประเภทนี้ไปจริง ๆ

This is one of my favorites because you see the studio itself.

นี่คือชิ้นโปรดของผมเพราะคุณสามารถมองเห็นสตูดิโอได้เลย

This is Rodin's bust. You get the sense

นี่คือท่อนบนของโรแดง คุณจะรู้สึกได้ถึง

of this incredible factory for creativity.

โรงงานแห่งความคิดสร้างสรรค์อย่างเหลือเชื่อแห่งนี้

And it makes you think about literally the hundreds

และมันทำให้คุณคิดถึงช่วงเวลานับร้อย

or thousands of years of human creativity and how

หรือนับพันปีแห่งความคิดสร้างสรรค์ของมนุษย์และ

each individual artwork stands in for part of that story.

การที่ผลงานศิลปะแต่ละชิ้นเป็นส่วนหนึ่งของเรื่องราวนั้น

This is Picasso,

นี่คือปิกาซโซ่

of course embodying so much of it from the 20th century.

แน่นอนว่ารวบรวมส่วนใหญ่มาจากศตวรรษที่ 20

And so our next interface, which I'll show you,

และอินเตอร์เฟสถัดไปของเราที่ผมจะให้คุณดู

actually leverages that idea of this lineage of creativity.

จริง ๆ แล้วเสริมแรงให้แก่แนวคิดของมรดกทางความคิดสร้างสรรค์นี้

It's an algorithm that actually allows you to browse

มันคือชุดของคำสั่งที่ทำให้คุณสามารถเลือกดู

the actual museum's collection using facial recognition.

ชิ้นงานสะสมของพิพิธภัณฑ์โดยใช้การตรวจจับสีหน้า

So this person's making different faces,

คนนี้กำลังทำหน้าหลาย ๆ แบบ

and it's actually drawing forth different objects

และมันก็เรียกวัตถุต่าง ๆ กันออกมา

from the collection that connect with exactly how she's looking.

จากงานสะสมซึ่งเชื่อมโยงกับสีหน้าของเขาจริง ๆ

And so you can imagine that, as people are performing

ดังนั้นคุณคงนึกภาพได้นะครับ ว่าในขณะที่ผู้คนกำลัง

inside of the museum itself, you get this sense

แสดงท่าทางอยู่ในตัวพิพิธภัณฑ์เอง คุณจะรู้สึกได้ถึง

of this emotional connection,

การเชื่อมโยงทางอารมณ์ความรู้สึกนี้

this way in which our face connects with the thousands

วิธีการที่ใบหน้าของเราเชื่อมโยงกับเวลา

and tens of thousands of years.

นับพันนับหมื่นปี

This is an interface that actually allows you to draw

นี่เป็นอินเตอร์เฟซที่ให้คุณสามารถวาด

and then draws forth objects using those same shapes.

แล้วจึงเรียกวัตถุที่ใช้รูปทรงเดียวกันนี้ออกมา

So more and more we're trying to find ways

ดังนั้นเรากำลังพยายามยิ่ง ๆ ขึ้นไปอีกที่จะหาหนทาง

for people to actually author things inside of the museums themselves,

ให้ผู้คนได้สร้างสรรค์สิ่งต่าง ๆ ขึ้นมาภายในพิพิธภัณฑ์เอง

to be creative even as they're looking

ให้พวกเขาได้ใช้ความคิดสร้างสรรค์แม้ในขณะที่พวกเขากำลังมองดู

at other people's creativity and understanding them.

ผลงานสร้างสรรค์ของคนอื่น ๆ และทำความเข้าใจกับพวกมัน

So in this wall, the collections wall,

ดังนั้นบนกำแพงนี้ กำแพงคอลเลคชั่น

you can actually see all 3,000 artworks all at the same time,

คุณสามารถมองเห็นงานศิลปะทั้ง 3,000 ชิ้นทั้งหมดในเวลาเดียวกัน

and you can actually author your own

และคุณสามารถรังสรรค์การเดินเยี่ยมชมพิพิธภัณฑ์แบบส่วนบุคคล

individual walking tours of the museum, so you can share them,

ของคุณเอง ดังนั้นคุณสามารถแบ่งปันพวกมันได้

and someone can take a tour with the museum director

และบางคนอาจจะเดินชมกับผู้อำนวยการพิพิธภัณฑ์

or a tour with their little cousin.

หรือเดินชมกับหลานตัวน้อยของพวกเขา

But all the while that we've been working

แต่ในขณะที่เรากำลังทำงาน

on this engagement for Cleveland,

ร่วมกับคลีฟแลนด์

we've also been working in the background

เราก็ยังทำงานในเบื้องหลัง

on really our largest engagement to date,

เป็นงานที่ใหญ่ที่สุดที่เราเคยได้มีส่วนร่วม

and that's the 9/11 Memorial and Museum.

และนั่นคืออนุสรณ์สถานและพิพิธภัณฑ์ 9/11

So we started in 2006

เราเริ่มต้นในปี 2006

as part of a team with Thinc Design

โดยเป็นส่วนหนึ่งของทีมร่วมกับธิงค์ดีไซน์

to create the original master plan for the museum,

เพื่อสร้างแผนแม่บทต้นฉบับสำหรับพิพิธภัณฑ์

and then we've done all the media design

แล้วเราก็ทำการออกแบบสื่อทั้งหมด

both for the museum and the memorial and then the media production.

ทั้งสำหรับพิพิธภัณฑ์และอนุสรณ์สถาน แล้วจึงเป็นงานผลิตสื่อ

So the memorial opened in 2011,

อนุสรณ์สถานเปิดในปี 2011

and the museum's going to open next year in 2014.

และพิพิธภัณฑ์ก็กำลังจะเปิดในปีหน้า ปี 2014

And you can see from these images,

คุณจะสามารถมองเห็นจากภาพเหล่านี้ได้

the site is so raw and almost archaeological.

สถานที่นั้นดิบเปลือยและเกือบจะดูเก่าแก่โบราณ

And of course the event itself is so recent,

และแน่นอนว่าตัวเหตุการณ์เองก็เกิดขึ้นไม่นานมานี้เอง

somewhere between history and current events,

เป็นจุดระหว่างประวัติศาสตร์และเหตุการณ์ปัจจุบัน

it was a huge challenge to imagine

มันเป็นความท้าทายอย่างใหญ่หลวงที่จะจินตนาการ

how do you actually live up to a space like this,

ว่าคุณจะเติมเต็มพื้นที่เช่นนี้

an event like this, to actually tell that story.

เหตุการณ์แบบนี้ เพื่อบอกเล่าเรื่องราวนั้นจริง ๆ ได้อย่างไร

And so what we started with

ดังนั้นเราจึงเริ่มต้นด้วย

was really a new way of thinking about building an institution,

วิธีคิดที่ใหม่อย่างแท้จริงในการสร้างสาธารณวัตถุ

through a project called Make History,

ผ่านโครงการซึ่งมีชื่อว่า Make History (สร้างประวัติศาสตร์)

which we launched in 2009.

ซึ่งเราเริ่มต้นในปี 2009

So it's estimated that a third of the world

มีการประเมินว่าหนึ่งในสามของโลก

watched 9/11 live,

เฝ้ามองดูเหตุการณ์9/11แบบสด ๆ

and a third of the world

และหนึ่งในสามของโลก

heard about it within 24 hours,

ได้ยินข่าวเรื่องนี้ภายใน 24 ชั่วโมง

making it really by nature of when it happened,

ทำให้โดยธรรมชาติแล้วในเวลาที่มันเกิดขึ้นนั้น

this unprecedented moment of global awareness.

มันจึงเป็นเหตุการณ์ที่ถูกรับรู้ไปทั่วโลกอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

And so we launched this to capture the stories

ดังนั้นเราจึงเริ่มโครงการนี้เพื่อเก็บบันทึกเรื่องราว

from all around the world,

จากทั่วโลก

through video, through photos,

ผ่านวิดีโอ ผ่านภาพถ่าย

through written history,

ผ่านประวัติศาสตร์จากการเขียน

and so people's experiences on that day,

และประสบการณ์ของผู้คนในวันนั้น

which was, in fact, this huge risk for the institution

ซึ่งจริง ๆ แล้วก็เป็นความเสี่ยงมากสำหรับสถาบัน

to make its first move this open platform.

ในการก้าวแรกด้วยแพลตฟอร์มแบบเปิดนี้

But that was coupled together with this oral histories booth,

แต่สิ่งนั้นก็ถูกเชื่อมต่อเข้ากับบูธประวัติศาสตร์จากคำบอกเล่านี้

really the simplest we've ever made,

ซึ่งเรียบง่ายอย่างที่สุดที่เราเคยทำมา

where you locate yourself on a map.

โดยคุณระบุจุดที่คุณอยู่บนแผนที่

It's in six languages, and you can tell your own story

มันมีหกภาษา และคุณสามารถบอกเล่าเรื่องราวของคุณเอง

about what happened to you on that day.

ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับคุณในวันนั้น

And when we started seeing the incredible images

และเมื่อเราเริ่มมองเห็นภาพที่เหลือเชื่อ

and stories that came forth

และเรื่องราวที่เข้ามาเรื่อย ๆ

from all around the world --

จากทั่วทุกมุมโลก

this is obviously part of the landing gear --

เห็นได้ชัดเจนว่านี้เป็นส่วนหนึ่งของล้อที่จะแตะพื้น

we really started to understand

เราเริ่มเข้าใจอย่างแท้จริง

that there was this amazing symmetry

ว่ามีความสมดุลย์อันน่าทึ่งนี้

between the event itself,

ระหว่างตัวเหตุการณ์เอง

between the way that people were telling the stories of the event,

ระหว่างวิธีการที่ผู้คนกำลังบอกเล่าเรื่องราวของเหตุการณ์

and how we ourselves needed to tell that story.

และวิธีการที่พวกเราเองจำเป็นต้องบอกเล่าเรื่องราวนั้น

This image in particular really captured

ภาพนี้ดึงความสนใจของเรา

our attention at the time,

ในเวลานั้นได้เป็นพิเศษ

because it so much sums up that event.

เพราะว่ามันสรุปเหตุการณ์นั้นได้เป็นอย่างมาก

This is a shot from the Brooklyn-Battery Tunnel.

นี่คือภาพถ่ายจากอุโมงค์บรู๊คลิน-แบตเทอรี่

There's a firefighter that's stuck, actually, in traffic,

มีนักดับเพลิงคนหนึ่งซึ่งติดอยู่ท่ามกลางการจราจร

and so the firefighters themselves are running

ดังนั้นเหล่านักดับเพลิงเองจึงกำลังวิ่ง

a mile and a half to the site itself

เป็นระยะทางหนึ่งไมล์ครึ่งไปยังสถานที่เกิดเหตุ

with upwards of 70 pounds of gear on their back.

ด้วยอุปกรณ์หนัก 70 ปอนด์อยู่บนหลัง

And we got this amazing email that said,

และเราก็ได้รับอีเมล์ที่น่าทึ่งฉบับนี้ซึ่งเขียนว่า

"While viewing the thousands of photos on the site,

"ในระหว่างที่ดูภาพนับพัน ๆ ภาพในที่เกิดเหตุ

I unexpectedly found a photo of my son.

ผมก็พบภาพถ่ายของลูกชายของผมโดยไม่คาดคิด

It was a shock emotionally, yet a blessing to find this photo,"

มันเป็นความรู้สึกช็อค แต่ก็รู้สึกได้รับพรที่พบรูปใบนี้"

and he was writing because he said,

และเขาก็เขียนว่ามันเป็นเพราะว่า

"I'd like to personally thank the photographer

"ผมอยากจะขอบคุณคนถ่ายภาพเป็นการส่วนตัว

for posting the photo,

ที่ลงรูปถ่ายนี้

as it meant more than words can describe to me

เพราะมันมีความหมายเกินจะเอ่ยออกมาได้สำหรับผม

to have access to what is probably

ที่ได้เห็นสิ่งที่อาจจะเป็น

the last photo ever taken of my son."

ภาพถ่ายสุดท้ายของลูกชายของผม"

And it really made us recognize

และมันก็ทำให้เราตระหนักได้จริง ๆ ถึง

what this institution needed to be

สิ่งที่สถาบันแห่งนี้จำเป็นต้องเป็น

in order to actually tell that story.

เพื่อที่จะบอกเรื่องราวได้อย่างแท้จริง

We can't have just a historian or a curator narrating

เราไม่สามารถจะเอาแค่นักประวัติศาสตร์หรือภัณฑารักษ์มาบรรยาย

objectively in the third person about an event like that,

อย่างไม่มีส่วนเกี่ยวข้องในฐานะบุคคลที่สามเกี่ยวกับเหตุการณ์เช่นนี้

when you have the witnesses to history

เมื่อคุณมีผู้อยู่ในเหตุการณ์ประวัติศาสคร์

who are going to make their way

ผู้ที่กำลังจะเดินเข้ามา

through the actual museum itself.

ในพิพิธภัณฑ์เองจริง ๆ

And so we started imagining the museum,

ดังนั้นเราจึงเริ่มจินตนาการถึงพิพิธภัณฑ์

along with the creative team at the museum and the curators,

ไปพร้อมกับทีมสร้างสรรค์ของพิพิธภัณฑ์และภัณฑารักษ์

thinking about how the first voice that you would hear

คิดถึงการที่เสียงแรกที่คุณจะได้ยิน

inside the museum would actually be of other visitors.

ภายในพิพิธภัณฑ์จะเป็นเสียงของผู้เยี่ยมชมคนอื่น ๆ

And so we created this idea of an opening gallery

ดังนั้นเราจึงสร้างสรรค์แนวคิดของแกลอรี่แบบเปิดนี้

called We Remember.

ซึ่งมีชื่อว่า We Remember (เราจำได้)

And I'll just play you part of a mockup of it,

และผมจะเปิดส่วนหนึ่งของตัวอย่างให้คุณฟัง

but you get a sense of what it's like to actually enter

แต่คุณจะพอรู้สึกได้ว่ามันจะเป็นอย่างไรจริง ๆ เมื่อ

into that moment in time

เข้าไปข้างในช่วงขณะเวลานั้น

and be transported back in history.

และถูกพากลับไปในประวัติศาสตร์

(Video) Voice 1: I was in Honolulu, Hawaii. Voice 2: I was in Cairo, Egypt.

(วีดิโอ) เสียง1: ผมอยู่ที่ฮอนโนลูลู ฮาวาย เสียง2: ผมอยู่ที่ไคโร อียิปต์

Voice 3: Sur les Champs-Élysées, à Paris. Voice 4: In college, at U.C. Berkeley.

เสียง3: อยู่บนถนนชอมป์-เอลีเซ่ ปารีส เสียง4: ในมหาวิทยาลัย ที่ยูซี เบิร์คเลย์

Voice 5: I was in Times Square. Voice 6: São Paolo, Brazil.

เสียง5: ฉันอยู่ที่ไทมสแควร์ เสียง6: เซาเปาโล บราซิล

(Multiple voices)

(เสียงหลาย ๆ เสียง)

Voice 7: It was probably about 11 o'clock at night.

เสียง7: มันคงเป็นเวลาประมาณห้าทุ่ม

Voice 8: I was driving to work at 5:45 local time in the morning.

เสียง8: ฉันกำลังขับรถไปทำงานตอนตี 5.45 ของเวลาท้องถิ่น

Voice 9: We were actually in a meeting

เสียง9: เรากำลังประชุมกัน

when someone barged in and said,

ตอนที่มีใครคนหนึ่งโผล่พรวดเข้ามาและพูดว่า

"Oh my God, a plane has just crashed into the World Trade Center."

"โอ พระเจ้า เครื่องบินเพิ่งบินชนตึกเวิร์ลเทรดเซ็นเตอร์"

Voice 10: Trying to frantically get to a radio.

เสียง10: พยายามหาวิทยุอย่างบ้าคลั่ง

Voice 11: When I heard it over the radio --

เสียง11: ตอนที่ผมได้ยินข่าวจากวิทยุ

Voice 12: Heard it on the radio.

เสียง12: ได้ยินข่าวจากวิทยุ

(Multiple voices)

(เสียงหลาย ๆ เสียง)

Voice 13: I got a call from my father. Voice 14: The phone rang, it woke me up.

เสียง 13: ผมได้รับโทรศัพท์จากพ่อ เสียง 14: ผมตื่นเพราะเสียงโทรศัพท์ดัง

My business partner told me to turn on the television.

หุ้นส่วนธุรกิจของผมบอกให้ผมเปิดโทรทัศน์

Voice 15: So I switched on the television.

เสียง 15: ฉันก็เลยเปิดทีวี

Voice 16: All channels in Italy were displaying the same thing.

เสียง 16: ทุกช่องในอิตาลีกำลังฉายสิ่งเดียวกัน

Voice 17: The Twin Towers. Voice 18: The Twin Towers.

เสียง 17: ตึกแฝด เสียง 18: ตึกแฝด

JB: And you move from there

เจค บาร์ทัน: แล้วคุณก็เดินจากตรงนั้น

into that open, cavernous space.

เข้ามาสู่พื้นที่เปิด โล่ง กว้าง

This is the so-called slurry wall.

นี่คือสิ่งที่เราเรียกว่ากำแพงข้นหนืด

It's the original, excavated wall at the base of the World Trade Center

มันคือกำแพงดั้งเดิมของฐานตึกเวิร์ลเทรดเซ็นเตอร์ซึ่งได้ถูกขุดค้นขึ้นมา

that withstood the actual pressure from the Hudson River

มันได้ทนทานต่อแรงกดดันจากแม่น้ำฮัดสัน

for a full year after the event itself.

มาเป็นเวลาหนึ่งปีเต็มหลังจากเกิดเหตุการณ์

And so we thought about carrying that sense of authenticity,

ดังนั้นเราจึงคิดถึงการนำเอาความรู้สึกถึง

of presence of that moment

การอยู่ที่นั่นอย่างแท้จริงในช่วงเวลานั้น

into the actual exhibition itself.

เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของตัวนิทรรศการเอง

And we tell the stories of being inside the towers

และเราก็เล่าเรื่องราวของการอยู่ภายในตึก

through that same audio collage,

ผ่านการตัดต่อเสียงแบบเดิม

so you're hearing people literally talking about

ดังนั้นคุณจะได้ยินผู้คนกำลังพูดถึง

seeing the planes as they make their way into the building,

การที่พวกเขามองเห็นเครื่องบินในระหว่างที่พวกเขากำลังเข้าไปในตึก

or making their way down the stairwells.

หรือกำลังลงมาตามปล่องบันได

And as you make your way into the exhibition

และในขณะที่คุณเดินเข้าไปในนิทรรศการ

where it talks about the recovery,

ที่ส่วนที่พูดถึงการกู้ภัย

we actually project directly onto these moments

เราได้นำเสนอเหตุการณ์ของเหล็กที่หลอมบิดงอเหล่านี้

of twisted steel all of the experiences from people

โดยผ่านประสบการณ์ของผู้คน

who literally excavated on top of the pile itself.

ที่ได้ขุดค้นเข้าไปในกองซากปรักหักพังด้วยตัวเอง

And so you can hear oral histories --

ดังนั้นคุณจะได้ยินประวัติศาสตร์จากคำบอกเล่า

so people who were actually working the so-called bucket brigades

ของคนที่ทำงานด้วยการส่งถังต่อ ๆ กันเป็นทอด ๆ

as you're seeing literally the thousands of experiences

คุณจะได้เห็นประสบการณ์นับพันอย่างแท้จริง

from that moment.

จากช่วงเวลานั้น

And as you leave that storytelling moment

และเมื่อคุณออกมาจากช่วงเวลาแห่งการเล่าเรื่อง

understanding about 9/11,

โดยเข้าใจถึง 9/11

we then turn the museum back into a moment of listening

เราก็ได้เปลี่ยนพิพิธภัณฑ์ให้กลับมาเป็นช่วงเวลาแห่งการฟัง

and actually talk to the individual visitors

และได้พูดคุยกับผู้เยี่ยมชมแต่ละคน

and ask them their own experiences about 9/11.

และถามพวกเขาถึงประสบการณ์ของพวกเขาเองเกี่ยวกับ 9/11

And we ask them questions that are actually

เราถามพวกเขาด้วยคำถามที่จริง ๆ แล้ว

not really answerable, the types of questions

ไม่น่าจะตอบได้ คำถามประเภทที่

that 9/11 itself draws forth for all of us.

ตัวเหตุการณ์ 9/11 เองได้ถามพวกเรา

And so these are questions like,

คำถามเหล่านี้ก็อย่างเช่น

"How can a democracy balance freedom and security?"

"ประชาธิปไตยจะสร้างสมดุลระหว่างเสรีภาพและความมั่นคงได้อย่างไร"

"How could 9/11 have happened?"

"เหตุการณ์9/11 เกิดขึ้นได้อย่างไร"

"And how did the world change after 9/11?"

"โลกเปลี่ยนไปอย่างไรบ้างหลังเหตุการณ์ 9/11"

And so these oral histories,

ดังนั้นประวัติศาสตร์จากคำบอกเล่าเหล่านี้

which we've actually been capturing already for years,

ซึ่งเราได้รวบรวมมาเป็นเวลาหลายปี

are then mixed together with interviews

จึงถูกรวมเข้ากับการสัมภาษณ์

that we're doing with people like Donald Rumsfeld,

ซึ่งเราได้ถามผู้คนอย่าง โดนัลด์ รัมส์ฟีลด์

Bill Clinton, Rudy Giuliani,

บิล คลินตัน, รูดี จิวเลียอานี

and you mix together these different players

แล้วคุณก็ผสมรวมคนต่าง ๆ เหล่านี้

and these different experiences,

และประสบการณ์ที่แตกต่างกัน

these different reflection points about 9/11.

ภาพสะท้อนที่แตกต่างกันต่อ 9/11

And suddenly the institution, once again,

ทันใดนั้นก็เป็นอีกครั้งที่สถาบัน

turns into a listening experience.

ได้เปลี่ยนกลายเป็นประสบการณ์แห่งการฟัง

So I'll play you just a short excerpt

ผมจะเปิดตัวอย่างสั้น ๆ ให้คุณฟัง

of a mockup that we made of a couple of these voices,

เป็นภาพจำลองของสิ่งที่เราทำขึ้นจากเสียงเหล่านี้

but you really get a sense

แต่คุณจะรับรู้ได้จริง ๆ

of the poetry of everyone's reflection on the event.

ถึงความเป็นบทกวีของมุมมองของทุกคนที่มีต่อเหตุการณ์

(Video) Voice 1: 9/11 was not just a New York experience.

(วิดีโอ) เสียง 1: 9/11 ไม่ได้เป็นแค่ประสบการณ์ของนิวยอร์ก

Voice 2: It's something that we shared, and it's something that united us.

เสียง 2: มันเป็นอะไรบางอย่างที่เรามีร่วมกัน และเป็นอะไรบางอย่างที่รวมเราให้เป็นหนึ่ง

Voice 3: And I knew when I saw that,

เสียง 3: และผมรู้เมื่อผมมองเห็นสิ่งนั้น

people who were there that day who immediately

ผู้คนที่อยู่ที่นั่นในวันนั้น คนที่พร้อม

went to help people known and unknown to them

จะช่วยคนที่พวกเขารู้จักและไม่รู้จัก

was something that would pull us through.

เป็นอะไรบางอย่างที่จะทำให้เราข้ามผ่านไปได้

Voice 4: All the outpouring of affection and emotion

ความรักและความรู้สึกทั้งหมดที่หลั่งไหล

that came from our country was something really

มาจากทุกคนในประเทศของเราเป็นอะไรที่

that will forever, ever stay with me.

จะอยู่กับฉันตลอดไป

Voice 5: Still today I pray and think about those

เสียง 5: จนถึงวันนี้ผมยังคงอธิษฐานและคิดถึง

who lost their lives,

เหล่าคนที่สูญเสียชีวิต

and those who gave their lives to help others,

และคนที่สละชีวิตของพวกเขาเพื่อช่วยเหลือคนอื่น

but I'm also reminded of the fabric of this country,

แต่มันก็ยังย้ำเตือนผมถึงสิ่งที่ประกอบขึ้นมาเป็นประเทศนี้

the love, the compassIon, the strength,

ความรัก ความเห็นใจ ความแข็งแกร่ง

and I watched a nation come together

และผมได้มองเห็นชาติรวมกันเป็นหนึ่ง

in the middle of a terrible tragedy.

ท่ามกลางโศกนาฎกรรมที่เลวร้ายนี้

JB: And so as people make their way out of the museum,

เจค บาร์ทัน: และเมื่อคนเดินออกไปจากพิพิธภัณฑ์

reflecting on the experience, reflecting on their own thoughts of it,

พร้อมกับครุ่นคิดถึงประสบการณ์ ครุ่นคิดกับตัวเอง

they then move into the actual space of the memorial itself,

พวกเขาก็ได้เข้ามาสู่พื้นที่ของอนุสรณ์สถานจริง ๆ

because they've gone back up to grade,

เพราะว่าพวกเขาได้กลับขึ้นมาชั้นบน

and we actually got involved in the memorial

และเราก็ได้มีส่วนร่วมในอนุสรณ์สถานด้วย

after we'd done the museum for a few years.

หลังจากที่เราทำเรื่องพิพิธภัณฑ์มาสองสามปี

The original designer of the memorial, Michael Arad,

นักออกแบบเดิมของอนุสรณ์สถาน ไมเคิล อารัด

had this image in his mind of all the names appearing

ก็มีความคิดขึ้นในหัวว่าชื่อทั้งหมดจะปรากฎ

undifferentiated, almost random,

โดยไม่มีความแตกต่าง แทบจะเป็นการเรียงสุ่ม

really a poetic reflection on top of the nature

เป็นการสะท้อนราวบทกวีถึงธรรมชาติของ

of a terrorism event itself,

ตัวเหตุการณ์ก่อการร้ายเอง

but it was a huge challenge for the families, for the foundation,

แต่มันเป็นความท้าทายอย่างใหญ่หลวงสำหรับครอบครัว สำหรับมูลนิธิ

certainly for the first responders,

แน่นอนสำหรับผู้ตอบสนองกลุ่มแรก

and there was a negotiation that went forth

และได้มีการเจรจาต่อรองกัน

and a solution was found

ทางออกที่ได้คือ

to actually create not an order in terms of chronology,

สร้างการเรียงลำดับซึ่งไม่ใช่การเรียงลำดับตามเวลา

or in terms of alphabetical,

หรือตามลำดับตัวอักษร

but through what's called meaningful adjacency.

แต่เป็นตามสิ่งที่เรียกว่า ความใกล้เคียงอันมีความหมาย

So these are groupings of the names themselves

ดังนั้นนี้คือการจัดกลุ่มของชื่อ

which appear undifferentiated but actually have an order,

ซึ่งปรากฏโดยดูไม่แตกต่างกัน แต่จริง ๆ แล้วมีลำดับ

and we, along with Jer Thorp, created an algorithm

พวกเราและเจอร์ ธอร์ป ได้สร้างชุดคำสั่ง

to take massive amounts of data

เพื่อจัดการกับข้อมูลจำนวนมหาศาล

to actually start to connect together all these different names themselves.

เพื่อเริ่มเชื่อมโยงชื่อที่แตกต่างกันเหล่านี้เข้าด้วยกัน

So this is an image of the actual algorithm itself

ดังนั้นนี่คือภาพของชุดคำสั่งเอง

with the names scrambled for privacy,

โดยชื่อถูกทำให้เลือนเพื่อความเป็นส่วนตัว

but you can see that these blocks of color

แต่คุณสามารถมองห็นกลุ่มสีเหล่านี้ได้

are actually the four different flights,

ซึ่งจริง ๆ แล้วคือเที่ยวบินแยกเป็นสี่เที่ยวบิน

the two different towers, the first responders,

ตึกแยกเป็นสองตึก ผู้ตอบสนองกลุ่มแรก

and you can actually see within that different floors,

และคุณสามารถมองเห็นภายในชั้นต่าง ๆ

and then the green lines are the interpersonal connections

เส้นสีเขียวคือความเชื่อมโยงระหว่างบุคคล

that were requested by the families themselves.

ซึ่งได้รับการร้องขอจากครอบครัวของพวกเขาเอง

And so when you go to the memorial,

ดังนั้นเมื่อคุณไปที่อนุสรณ์สถาน

you can actually see the overarching organization

คุณสามารถมองเห็นองค์ประกอบรูปโค้ง

inside of the individual pools themselves.

ภายในสระแต่ละสระเอง

You can see the way that the geography of the event

คุณสามารถมองเห็นวิธีการที่ภูมิศาสตร์ของเหตุการณ์

is reflected inside of the memorial,

ถูกสะท้อนอยู่ภายในอนุสรณ์สถาน

and you can search for an individual name,

และคุณสามารถค้นหาชื่อใดชื่อหนึ่ง

or in this case an employer, Cantor Fitzgerald,

หรือในกรณีนี้ นายจ้าง แคนทอร์ ฟิตซ์เจอราล

and see the way in which all of those names,

และมองเห็นรูปแบบที่ชื่อทั้งหมดเหล่านี้

those hundreds of names, are actually organized

ชื่อนับร้อย ๆ เหล่านี้จริง ๆ แล้วได้รับการจัดเรียง

onto the memorial itself,

ลงบนตัวอนุสรณ์สถานเอง

and use that to navigate the memorial.

และใช้สิ่งนั้นเพื่อนำทางในอนุสรณ์สถาน

And more importantly, when you're actually at the site

และที่สำคัญยิ่งไปกว่านั้น เมื่อคุณอยู่ในสถานที่จริง

of the memorial, you can see those connections.

ของอนุสรณ์สถาน คุณจะสามารถมองเห็นความเชื่อมโยง

You can see the relationships between the different names themselves.

คุณสามารถมองเห็นความสัมพันธ์ระหว่างชื่อที่แตกต่างกัน

So suddenly what is this undifferentiated, anonymous

ทันใดนั้นกลุ่มของชื่อที่ดูไม่แตกต่าง ไม่มีตัวตน

group of names springs into reality as an individual life.

ก็ปรากฎขึ้นในความเป็นจริงว่าเป็นชีวิตของคนคนหนึ่ง

In this case, Harry Ramos,

ในกรณีนี้ แฮรี่ รามอส

who was the head trader at an investment bank,

ซึ่งเป็นหัวหน้าห้องค้าของธนาคารการลงทุน

who stopped to aid Victor Wald on the 55th floor of the South Tower.

ซึ่งได้หยุดเพื่อช่วยวิคเตอร์ วาลด์ที่ชั้น 55 ของตึกทิศใต้

And Ramos told Wald, according to witnesses,

และจากผู้พบเห็นเหตุการณ์ รามอสบอกวาลด์ว่า

"I'm not going to leave you."

"ฉันจะไม่ทิ้งนาย"

And Wald's widow requested that they be listed next to each other.

และภรรยาหม้ายของวาลด์ได้ขอให้ชื่อของพวกเขาถูกสลักไว้ข้างกัน

Three generations ago, we had to actually get people

เมื่อสามชั่วอายุคนก่อน เราต้องส่งคนออกไป

to go out and capture the stories for common people.

และบันทึกเรื่องราวของคนธรรมดา ๆ

Today, of course, there's an unprecedented amount of stories

แน่นอนว่าวันนี้เรามีเรื่องราวจำนวนมากอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

for all of us that are being captured for future generations.

ซึ่งจะถูกเก็บบันทึกเพื่อคนรุ่นต่อไป

And this is our hope, that's there's poetry inside of each of our stories.

และนี่คือความหวังของเรา ว่านั่นจะมีบทกวีอยู่ภายในเรื่องราวของพวกเราแต่ละคน

Thank you very much.

ขอบคุณมากครับ

(Applause)

(ปรบมือ)