Jake Barton: The museum of you

جیک بارتون: موزه شما

Translator: Neda Jafarian Reviewer: Shahram Eatezadi

This is Charley Williams.

این چارلی ویلیامز است.

He was 94 when this photograph was taken.

در این عکس او ٩٤ ساله است.

In the 1930s, Roosevelt put

در دهه ١٩٣٠، روزولت

thousands and thousands of Americans back to work

هزاران هزار آمریکایی را به شغلشان برگرداند

by building bridges and infrastructure and tunnels,

از طریق ساختن پل ها و سازه های زیربنایی و تونل ها،

but he also did something interesting,

اما او یک کار جالب دیگر هم کرد،

which was to hire a few hundred writers

او چند صد نویسنده استخدام کرد

to scour America to capture the stories of ordinary Americans.

تا آمریکا را زیر و رو کنند و داستان‌های مردم عادی آمریکا را دریابند.

Charley Williams, a poor sharecropper,

چارلی ویلیامز، یک کشاورز مستاجر فقیر،

wouldn't ordinarily be the subject of a big interview,

در حالت عادی نمی توانست سوژه یک مصاحبه بزرگ باشد،

but Charley had actually been a slave

اما چارلی در واقع یک برده بود

until he was 22 years old.

تا سن ۲۲ سالگی اش.

And the stories that were captured of his life

و داستانهایی که براساس زندگی او شکل گرفته بودند

make up one of the crown jewels

یکی از گوهرهای با ارزش تاریخ و

of histories, of human-lived experiences

وتجارب زندگی انسانی را می‌سازد

filled with ex-slaves.

که پر است از بردگان سابق.

Anna Deavere Smith famously said that

آنا دیورس اسمیت، خوب می گوید که

there's a literature inside of each of us,

در درون هر کدام از ما ادبیاتی نهفته است،

and three generations later, I was part of a project

و سه نسل بعد، من در پروژه‌ای مشارکت داشتم

called StoryCorps,

به نام «استوری کورپس»،

which set out to capture

که برای به دست آوردن

the stories of ordinary Americans

داستان‌های مردم عادی آمریکا

by setting up a soundproof booth in public spaces.

با گذاشتن یک اتقک عایق‌یندی‌شده ضدصدا در اماکن عمومی درست شده بود.

The idea is very, very simple.

ایده خیلی خیلی ساده ای است.

You go into these booths, you interview your grandmother

شما داخل این باجه‌ها می‌روید، با مادربزرگتان مصاحبه می‌کنید

or relative, you leave with a copy of the interview

و یا با بستگانتان، و با یک نسخه از مصاحبه‌تان آنجا را ترک می‌کنید

and an interview goes into the Library of Congress.

و یک مصاحبه به کتابخانه کنگره ( کتابخانه ملی آمریکا) می‌رود.

It's essentially a way to make a national oral histories archive

این در واقع راهی است برای گردآوری یک آرشیو ملی از تاریخ به صورت شفاهی

one conversation at a time.

برای هر بار یک مکالمه.

And the question is, who do you want to remember --

و سوال این است که شما مایلید چه کسی را به یادآورید

if you had just 45 minutes with your grandmother?

اگر برای مصاحبه با مادربزرگتان فقط ۴۵ دقیقه فرصت داشتید؟

What's interesting, in conversations with the founder, Dave Isay,

چیزی که در مکالمه با «دیو آیسی»، موسس این پروژه جالب است،

we always actually talked about this

ما همیشه درباره این مسئله

as a little bit of a subversive project,

به عنوان یک پروژه ویران کننده حرف زدیم،

because when you think about it,

چون وقتی بهش فکر می کنید،

it's actually not really about the stories that are being told,

در واقع درباره داستان‌هایی که روایت شده اند نیست،

it's about listening,

بلکه درباره گوش دادن است،

and it's about the questions that you get to ask,

و درباره سوال‌هایی که از طرف مقابلتان می‌پرسید،

questions that you may not have permission to

سوال‌هایی که شاید اجازه طرحشان را

on any other day.

در روز دیگر پیدا نکنید.

I'm going to play you just a couple of quick excerpts from the project.

می‌خواهم فقط چند گزیده از این پروژه را برایتان پخش کنم.

[Jesus Melendez talking about poet Pedro Pietri's final moments]

(جیزز ملندز در حال حرف زدن درباره آخرین لحظات زندگی شاعر، پدرو پیتری)

Jesus Melendez: We took off, and as we were ascending,

جیزز ملندز: هواپیما بلند شد، و همانطور که بالا می‌رفتیم،

before we had leveled off,

قبل از آن که به اوج ارتفاع برسیم،

our level-off point was 45,000 feet,

اوج ارتفاع ما حدودا ۱۴٫۰۰۰ متر بود،

so before we had leveled off,

بناباین قبل از آن که به آن حد برسیم،

Pedro began leaving us,

پدرو کم کم شروع به ترک ما کرد،

and the beauty about it

و زیبایی‌اش

is that I believe that there's something after life.

این است که من باور دارم که بعد از زندگی چیزی هست.

You can see it in Pedro.

شما می توانید ای را در پدرو ببیند.

[Danny Perasa to his wife Annie Perasa married 26 years]

(دنی پراسا، خطاب به همسرش آنی پراسا، پس از ۲۶ سال ازدواج)

Danny Perasa: See, the thing of it is,

دنی پراسا: می‌دانی، مسئله این است که،

I always feel guilty when I say "I love you" to you,

همیشه وقتی بهت می‌گویم «دوستت دارم» احساس گناه می‌کنم،

and I say it so often. I say it to remind you

خیلی هم زیاد آن را می‌گویم. می‌گویم تا یادت بیاندازم

that as dumpy as I am, it's coming from me,

که همانطور خپل و زشت هستم ولی این جمله را من دارم می گویم،

it's like hearing a beautiful song from a busted old radio,

مثل شنیدن یک آهنگ زیبا از یک رادیوی قدیمی داغون است،

and it's nice of you to keep the radio around the house.

و این واقعا لطف توست که رادیو را در خانه نگاه داشته‌ای.

(Laughter)

(خنده حاضران)

[Michael Wolmetz with his girlfriend Debora Brakarz]

(مایکل وُلمتز با دوست‌دخترش دبورا براکتز)

Michael Wolmetz: So this is the ring that my father gave to my mother,

مایکل وُلمتز: این حلقه ای است که پدرم به مادرم داد،

and we can leave it there.

که می‌گذاریمش اینجا.

And he saved up and he purchased this,

پدرم پولش را پس‌انداز کرد و این را خرید،

and he proposed to my mother with this,

و باهاش از مادرم خواستگاری کرد،

and so I thought that I would give it to you

و بنابراین من فکر کردم که بدمش به تو

so that he could be with us for this also.

تا به این ترتیب (پدرم) همراه ما باشد.

So I'm going to share a mic with you right now, Debora.

الان می‌خوام این میکروفن را با همدیگر استفاده کنیم، دبورا.

Where's the right finger?

انگشت راستت کجاست؟

Debora Brakarz: (Crying)

دبورا براکتز: (گریه می‌کند)

MW: Debora, will you please marry me?

مایکل وُلمتز: دبورا، با من ازدواج می‌کنی؟

DB: Yes. Of course. I love you.

دبورا: بله. البته. دوستت دارم.

(Kissing)

(بوسه)

MW: So kids, this is how your mother and I got married,

مایکل: خب بچه‌ها، من و مادرتون این شکلی ازدواج کردیم،

in a booth in Grand Central Station with my father's ring.

در یک باجه در ایستگاه گراند سنترال، با انگشترحلقه پدرم.

My grandfather was a cab driver for 40 years.

پدربزرگم ۴۰ سال راننده تاکسی بود.

He used to pick people up here every day.

او هر روز از اینجا مسافر سوار می‌کرد.

So it seems right.

پس به نظر درست میاد.

Jake Barton: So I have to say

جیک بارتون: باید بگویم

I did not actually choose those individual samples to make you cry

من واقعا این نمونه‌ها را انتخاب نکردم که اشکتان را در بیاورم

because they all make you cry.

چون همه‌شان همینطور شما را به گریه می اندازند.

The entire project is predicated on this act of love

کل پروژه مبتنی بر این نقش عشق‌ورزی است

which is listening itself.

یعنی خود عمل شنیدن.

And that motion of building an institution

و در واقع عمل تاسیس یک موسسه

out of a moment of conversation and listening

جدا ازعمل مکالمه و شنیدن

is actually a lot of what my firm, Local Projects,

در واقع بخش بزرگی از کاری است که شرکت من یعنی «لوکال پراجکتز»

is doing with our engagements in general.

نسبت به تعهداتمان به شکل کلی انجام می‌دهد.

So we're a media design firm, and we're working

ما در واقع یک شرکت طراحی رسانه ای هستیم، و

with a broad array of different institutions

با طیف گسترده‌ای از موسسات مختلف کار می‌کنیم

building media installations for museums and public spaces.

تاسیسات رسانه ای برای موزه‌ها و فضاهای عمومی می‌سازیم.

Our latest engagement is the Cleveland Museum of Art,

تازه‌ترین کار ما در موزه هنر کلیولند است،

which we've created an engagement called Gallery One for.

که ما قراردادی بستیم به نام «گالری یک»

And Gallery One is an interesting project

«گالری یک» پروژه جالبی است

because it started with this massive, $350 million expansion

چون با یک بودجه عظیم ۳۵۰ میلیون دلاری آغاز شد

for the Cleveland Museum of Art,

توسعه ای برای موزه هنر کلیولند،

and we actually brought in this piece

و ما به این شکل آن را درست کردیم

specifically to grow new capacity, new audiences,

مخصوصا برای افزایش ظرفیت جدید و مخاطبان جدید

at the same time that the museum itself is growing.

همزمان با رشد خود موزه.

Glenn Lowry, the head of MoMA, put it best when he said,

گلن لوری، مدیر «موما» به درستی گفت:

"We want visitors to actually cease being visitors.

«ما از تماشاگران می خواهیم که تنها تماشاگر نباشند.

Visitors are transient. We want people who live here,

تماشاگرها موقتی و گذرا هستند. ما مردمی می خواهیم که اینجا زندگی کنند،

people who have ownership."

آدم‌هایی که حق آب و گل دارند.»

And so what we're doing is making a broad array

پس کاری که ما انجام میدهیم ایجاد گستره وسیعی از

of different ways for people to actually engage

روش‌های مختلف برای مردم است تا

with the material inside of these galleries,

با اشیاء داخل این گالری‌ها ارتباط برقرار کنند،

so you can still have a traditional gallery experience,

بنابراین شما هنوز میتوانید تجربه یک گالری سنتی را داشته باشید،

but if you're interested, you can actually engage

اما اگر شما علاقمند هستید، می‌توانید اتباط برقرار کنید

with any individual artwork and see the original context

با تک تک آثار هنری و بافت اصلی آن را مشاهده کند

from where it's from, or manipulate the work itself.

این‌که از کجا آمده، یا این که به آن دست بزند و با آن کارکند.

So, for example, you can click on this individual lion head,

مثلا، شما می‌توانید روی سراین شیر کلیک کنید،

and this is where it originated from, 1300 B.C.

و این هم مشخصاتش که از کجا آمده و در واقع به ۱۳۰۰ سال پیش از میلاد برمی‌گردد.

Or this individual piece here,

یا این یکی شیء در اینجا

you can see the actual bedroom. It really changes the way

می‌توانید اتاق‌خواب واقعی را ببینید. این واقعا طرز فکر شما را

you think about this type of a tempera painting.

درباره این نوع از نقاشی تمپرا تغییر می‌دهد

This is one of my favorites because you see the studio itself.

خودم از این یکی خیلی خوشم می‌آید چون خود استودیو را هم میتوانید ببینید.

This is Rodin's bust. You get the sense

این نیم‌تنه (آگوستو) رودین است. شما

of this incredible factory for creativity.

حس و حال باوردنکردنی این کارگاه را برای خلاقیتش درک می کنید.

And it makes you think about literally the hundreds

وبه راستی همین شما را به تفکر درباره صدها

or thousands of years of human creativity and how

و هزاران سال از خلاقیت بشروادار می‌دارد و این که چطور

each individual artwork stands in for part of that story.

هر کدام از این آثار هنری به خودی خود سهمی از آن داستان دارد.

This is Picasso,

این پیکاسو است،

of course embodying so much of it from the 20th century.

البته که تجسم بخش بزرگی از قرن بیستم است.

And so our next interface, which I'll show you,

و مجموعه بعدی ما که نشانتان می‌دهم

actually leverages that idea of this lineage of creativity.

در واقع ایده این دنباله خلاقیت را تقویت می‌کند.

It's an algorithm that actually allows you to browse

این الگوریتیم است که به شما امکان می‌دهد

the actual museum's collection using facial recognition.

تا با استفاده از ابزار تشخیص صورت، در میان مجموعه اشیاء موزه بگردید.

So this person's making different faces,

این شخص دارد شکلک‌های مختلف درمی‌آورد،

and it's actually drawing forth different objects

و با این کار درواقع اشیاء مختلفی را پیش می‌کشد

from the collection that connect with exactly how she's looking.

از میان مجموعه‌ای که دقیقا با شکلکی که او درآورده مطابقت می‌کند.

And so you can imagine that, as people are performing

پس می‌شود تصور کرد همانطوری که مردم در حال اجرای حرکات هستند

inside of the museum itself, you get this sense

در موزه هستند، می‌توان درک کرد

of this emotional connection,

این ارتباط احساسی و عاطفی را،

this way in which our face connects with the thousands

به این ترتیب که صورت ما ارتباط برقرار می‌کند با هزاران

and tens of thousands of years.

و ده‌ها هزار سال پیش ارتباط برقرار می‌کند.

This is an interface that actually allows you to draw

این مواجهه‌ای است که به شما امکان طراحی می‌دهد

and then draws forth objects using those same shapes.

و بعد اشیائی را تطبیق می‌دهد و بیرون می‌کشد که همان شکلی هستند.

So more and more we're trying to find ways

در نتیجه بیشتر و بیشتر در تلاش هستیم تا راه‌هایی را بیابیم

for people to actually author things inside of the museums themselves,

تا افراد بتوانند خودشان در داخل موزه‌ها مولف شوند،

to be creative even as they're looking

و حتی در مقام تماشاگر، باشند،

at other people's creativity and understanding them.

وقتی که در حال تماشا و درک خلاقیت دیگران هستند.

So in this wall, the collections wall,

روی این دیوار، دیوار مجموعه‌ها،

you can actually see all 3,000 artworks all at the same time,

شما می‌توانید بیش از ۳٫۰۰۰ اثر هنری را یکجا ببینید،

and you can actually author your own

و می‌توانید تور بازدید شخصی‌ خودتان از موزه را طراحی کنید

individual walking tours of the museum, so you can share them,

و بعد آن را به اشتراک بگذارید،

and someone can take a tour with the museum director

و بعد یک نفر دیگر می‌تواند تور پیشنهادی مدیر موزه را انتخاب کند

or a tour with their little cousin.

یا تور پیشنهادی عموزاده‌اش را در پیش گیرد.

But all the while that we've been working

اما همزمان با کار کردن

on this engagement for Cleveland,

روی نمایشگاه کلیولند،

we've also been working in the background

ما در حال کار روی پس‌زمینه

on really our largest engagement to date,

یکی از بزرگترین نمایشگاه‌های تعاملی تا به امروز هستیم،

and that's the 9/11 Memorial and Museum.

که موزه و بنای یادبود ۱۱ سپتامبر است.

So we started in 2006

کار را در سال ۲۰۰۶ شروع کردیم

as part of a team with Thinc Design

به عنوان عضوی از گروه Thinc Design

to create the original master plan for the museum,

تا طرح اصلی و عمده برای موزه را خلق کنیم،

and then we've done all the media design

بعد هم تمامی طراحی رسانه‌ای را تمام کردیم

both for the museum and the memorial and then the media production.

هم برای موزه و هم برای یادبود و بعد هم تولید رسانه‌ای.

So the memorial opened in 2011,

بنای یادبود در سال ۲۰۱۱ افتتاح شد،

and the museum's going to open next year in 2014.

و موزه قرار است که سال آینده در ۲۰۱۴ باز شود.

And you can see from these images,

از روی این عکس‌ها می‌شود دید

the site is so raw and almost archaeological.

که محل کاملا خام و تقریبا تاریخی است.

And of course the event itself is so recent,

در عین حال خود واقعه خیلی متاخر است.

somewhere between history and current events,

یک جایی در بین تاریخ و وقایع جاری،

it was a huge challenge to imagine

چالش بزرگی داشتیم تا تصور کنیم

how do you actually live up to a space like this,

چطور آدم می‌تواند از چنین فضایی

an event like this, to actually tell that story.

و از چنین واقعه‌ای خوشش بیاید، و در واقع داستانش را بازگو کند.

And so what we started with

پس چیزی که از آن شروع کردیم

was really a new way of thinking about building an institution,

تفکری جدید درباره ساختن یک موسسه بود،

through a project called Make History,

از دل پروژه‌ای به نام «تاریخ سازی»،

which we launched in 2009.

که در سال ۲۰۰۹ راه‌اندازی کردیم.

So it's estimated that a third of the world

تخمین زده می‌شود که یک سوم جهان

watched 9/11 live,

حملات ۱۱ سپتامبر را زنده دیده است،

and a third of the world

و یک سوم جهان

heard about it within 24 hours,

ظرف ۲۴ ساعت از آن مطلع شد،

making it really by nature of when it happened,

که در زمان وقوعش،

this unprecedented moment of global awareness.

بی‌سابقه‌ترین لحظه هشیاری جهانی را رقم زد.

And so we launched this to capture the stories

ما این پروژه را راه انداختیم تا داستان‌هایی را جمع‌آوری کنیم

from all around the world,

از تمامی جهان.

through video, through photos,

از طریق ویدئو، عکس،

through written history,

تاریخ مکتوب،

and so people's experiences on that day,

و تجارب آدم‌ها در آن روز بخصوص.

which was, in fact, this huge risk for the institution

این پروژه حقیقتا، ریسک بزرگی برای موسسه بود

to make its first move this open platform.

که می‌خواست این پروژه باز، اولین کارش باشد.

But that was coupled together with this oral histories booth,

اما این پروژه جفت شد با باجه تاریخ شفاهی،

really the simplest we've ever made,

واقعا راحت‌ترین چیزی که تا حالا درست کرده‌ایم،

where you locate yourself on a map.

که می‌شود آدم موقعیت جغرافیایی خودش را روی نقشه علامت بزند.

It's in six languages, and you can tell your own story

و به شش زبان است و شما می‌توانید داستانتان را بازگو کنید

about what happened to you on that day.

و بگویید که آن روز خاص چه می‌کردید.

And when we started seeing the incredible images

وقتی با سیل عکس‌ها و داستان‌هایی مواجه شدیم

and stories that came forth

وقتی با سیل عکس‌ها و داستان‌هایی مواجه شدیم

from all around the world --

که از تمامی نقاط جهان می‌آمدند--

this is obviously part of the landing gear --

همانطور که می‌بینید این عکس بخشی از چرخ هواپیما است--

we really started to understand

کم‌کم متوجه شدیم

that there was this amazing symmetry

تقارن حیرت‌انگیزی هست

between the event itself,

بین خود واقعه،

between the way that people were telling the stories of the event,

بین نحوه‌ای که افراد مختلف آن داستان را تعریف می‌کردند،

and how we ourselves needed to tell that story.

و این که خود ما چطور دلمان می‌خواست که آن داستان را بگوییم.

This image in particular really captured

این عکس بخصوص حقیقتا

our attention at the time,

آن موقع توجه ما را جلب کرد،

because it so much sums up that event.

چرا که خیلی جامع ماجرا را نشان می‌دهد.

This is a shot from the Brooklyn-Battery Tunnel.

این عکسی است از تونل بروکلین- بتری.

There's a firefighter that's stuck, actually, in traffic,

و یک ماشین آتش‌نشانی را نشان می‌دهد که در ترافیک گرفتار شده،

and so the firefighters themselves are running

و ماموران آتش‌نشانی دارند می‌دوند

a mile and a half to the site itself

تا مسافتی یک و نیم مایلی را طی کنند و به محل برسند

with upwards of 70 pounds of gear on their back.

در حالی که تجهیزاتی به وزن حدودا ۳۲ کیلوگرم روی دوششان است.

And we got this amazing email that said,

و یک ایمیل حیرت‌انگیز دریافت کردیم که می‌گفت،

"While viewing the thousands of photos on the site,

«هنگام تماشای هزاران عکس از واقعه،

I unexpectedly found a photo of my son.

تصادفا عکسی از پسرم را دیدم.

It was a shock emotionally, yet a blessing to find this photo,"

از نظر عاطفی شوک بزرگی بود، و در عین حال پیدا کردن آن عکس یک موهبت بود،»

and he was writing because he said,

و بعد توضیح داد که،

"I'd like to personally thank the photographer

«مایلم شخصا از عکاس این عکس تشکر کنم

for posting the photo,

به خاطر پست کردن این عکس،

as it meant more than words can describe to me

چون با کلمات قادر نیستم بیان کنم،

to have access to what is probably

می‌توانم عکسی را ببینم که احتمالا

the last photo ever taken of my son."

آخرین عکسی است که از پسرم گرفته شده.»

And it really made us recognize

چنین چیزهایی به ما فهماند

what this institution needed to be

این موسسه باید چگونه باشد

in order to actually tell that story.

تا بتواند آن واقعه را بازگو کند.

We can't have just a historian or a curator narrating

نمی‌شود صرفا یک تاریخ‌دان یا موزه‌دار داشته باشیم که داستان را

objectively in the third person about an event like that,

از دیدگاه بی‌طرفانه و از نگاه سوم شخص ناظر، درباره واقعه‌ای اینچنینی تعریف کند،

when you have the witnesses to history

آن هم وقتی که شاهدانی هستند

who are going to make their way

که راه خود را باز می‌کنند

through the actual museum itself.

به یک موزه واقعی.

And so we started imagining the museum,

به این ترتیب شروع کردیم به تصور کردن موزه،

along with the creative team at the museum and the curators,

همراه با گروه خلاقه موزه و موزه‌داران،

thinking about how the first voice that you would hear

و فکر کردیم به این که چطور اولین صدایی که آدم در موزه می‌شنود

inside the museum would actually be of other visitors.

صدای بازدیدکنندگان دیگر باشد.

And so we created this idea of an opening gallery

بعد به ایده یک گالری افتتاحی رسیدیم

called We Remember.

به نام «ما به خاطر داریم.»

And I'll just play you part of a mockup of it,

اینجا بخشی از طرح اولیه آن را برایتان پخش می‌کنم،

but you get a sense of what it's like to actually enter

می‌توانید درک کنید که چه حسی دارد وقتی که واقعا

into that moment in time

وارد آن لحظه در زمان می‌شوید

and be transported back in history.

و در تاریخ به عقب برمی‌گردید.

(Video) Voice 1: I was in Honolulu, Hawaii. Voice 2: I was in Cairo, Egypt.

(ویدئو) صدای ۱:‌ من در هانولولوی هاوایی بودم. صدای ۲:‌ من درقاهره بودم، مصر.

Voice 3: Sur les Champs-Élysées, à Paris. Voice 4: In college, at U.C. Berkeley.

صدای ۳:‌ من در خیابان شانزه لیزه بودم، در پاریس. صدای ۴:‌ در کالج بودم، در یو-سی برکلی.

Voice 5: I was in Times Square. Voice 6: São Paolo, Brazil.

صدای ۵:‌ در میدان تایمز بودم. صدای ۶:‌ سائوپائولو، در برزیل.

(Multiple voices)

(صداهای درهم)

Voice 7: It was probably about 11 o'clock at night.

صدای ۷:‌تقریبا ساعت ۱۱ شب بود.

Voice 8: I was driving to work at 5:45 local time in the morning.

صدای ۸:‌ ساعت ۵:۴۵ صبح به وقت محلی بود و داشتم رانندگی می‌کردم به طرف محل کارم.

Voice 9: We were actually in a meeting

صدای ۹:‌ ما در جلسه بودیم

when someone barged in and said,

که ناگهان یک نفر پرید توی جلسه و گفت،

"Oh my God, a plane has just crashed into the World Trade Center."

«خدای بزرگ، یک هواپیما خورد به سازمان تجارت جهانی.»

Voice 10: Trying to frantically get to a radio.

صدای ۱۰:‌ سعی کردم فورا خودم را به یک رادیو برسانم.

Voice 11: When I heard it over the radio --

صدای ۱۱:‌ وقتی خبر را از رادیو شنیدم--

Voice 12: Heard it on the radio.

صدای ۱۲:‌ خبر را از رادیو شنیدم.

(Multiple voices)

(صداهای درهم)

Voice 13: I got a call from my father. Voice 14: The phone rang, it woke me up.

صدای ۱۳:‌ پدرم بهم تلفن زد. صدای ۱۴:‌ تلفن زنگ زد، با صدای زنگ تلفن بیدار شدم.

My business partner told me to turn on the television.

شریکم بهم گفت تلویزیون را روشن کنم.

Voice 15: So I switched on the television.

صدای ۱۵:‌ تلویزیون را روشن کردم.

Voice 16: All channels in Italy were displaying the same thing.

صدای ۱۶: تمام کانال‌های تلویزیونی ایتالیا داشتند یک چیز را نشان می‌دادند.

Voice 17: The Twin Towers. Voice 18: The Twin Towers.

صدای ۱۷:‌ برج‌های دوقلو. صدای ۱۸:‌ برج‌های دوقلو.

JB: And you move from there

ج ب:‌ و شما از آنجا

into that open, cavernous space.

وارد این فضای باز و غارمانند می‌شوید.

This is the so-called slurry wall.

این دیوار حائل معروف است.

It's the original, excavated wall at the base of the World Trade Center

این دیوار اصلی کارگذاشته شده در پایه ساختمان سازمان تجارت جهانی است

that withstood the actual pressure from the Hudson River

که جلوی فشار رودخانه هادسن مقاومت کرد

for a full year after the event itself.

برای یک سال تمام بعد از واقعه.

And so we thought about carrying that sense of authenticity,

و ما فکر کردیم که آن حس اصالت را منتقل کنیم

of presence of that moment

حس حضور آن لحظه را،

into the actual exhibition itself.

به خود نمایشگاه.

And we tell the stories of being inside the towers

ما روایاتی را از داخل برج‌ها می‌گوییم

through that same audio collage,

از طریق همان کلاژ صوتی،

so you're hearing people literally talking about

به این ترتیب شما صدای افراد را می‌شنوید که در حال بازگو کردن روایاتشان هستند

seeing the planes as they make their way into the building,

درباره رویت لحظه‌ برخورد هواپیماها به ساختمان،

or making their way down the stairwells.

یا زمانی که به پلکان هجوم بردند.

And as you make your way into the exhibition

و همزمان با ورود شما به نمایشگاه

where it talks about the recovery,

آن‌جایی که درباره پس از وقوع واقعه است،

we actually project directly onto these moments

ما مستقیما سراغ این لحظه‌هایی می‌رویم

of twisted steel all of the experiences from people

که به فولادهای فروریخته ساختمان می‌رویم و تجارب افرادی را می‌شنویم

who literally excavated on top of the pile itself.

که عملا بر انبوهی از فولاد حفر کردند.

And so you can hear oral histories --

و در واقع تاریخ شفاهی را می‌توانید بشنوید--

so people who were actually working the so-called bucket brigades

از افرادی که داشتند به شکل زنجیره‌ای امدادرسانی می‌کردند

as you're seeing literally the thousands of experiences

و می‌بینید که عملا هزاران تجربه شخصی

from that moment.

از آن لحظه وجود دارد.

And as you leave that storytelling moment

و همانطور که از لحظه داستان‌گویی از آن لحظه عبور می‌کنید و خارج می‌شوید

understanding about 9/11,

و با ۱۱ سپتامبر بیشتر آشنا می‌شوید،

we then turn the museum back into a moment of listening

ما یک بار دیگر موزه را به لحظه شنیدن بازمی‌گردانیم

and actually talk to the individual visitors

و در واقع با بازدیدکننده‌ها گفت‌وگو می‌کنیم

and ask them their own experiences about 9/11.

و از آنها درباره تجربه شخصی خودشان از یازدهم سپتامبر می‌پرسیم.

And we ask them questions that are actually

و از آنها سوالاتی می‌پرسیم که

not really answerable, the types of questions

حقیقتا قابل پاسخگویی نیستند، از آن جور سوالاتی که

that 9/11 itself draws forth for all of us.

خود واقعه یازده سپتامبر برای همه ما مطرح می‌کند.

And so these are questions like,

مثلا سوالاتی از این قبیل،

"How can a democracy balance freedom and security?"

«چطور دمکراسی آزادی و امنیت را متوازن می‌کند؟»

"How could 9/11 have happened?"

«یازده سپتامبر چطور شد که اتفاق افتاد؟»

"And how did the world change after 9/11?"

«جهان بعد از یازده سپتامبر چه تغییری کرد؟»

And so these oral histories,

و این تاریخ شفاهی،

which we've actually been capturing already for years,

که در واقع چند سالی است که ما مشغول ضبط و ثبتش هستیم،

are then mixed together with interviews

سپس مخلوط می‌شود با مصاحبه‌ با

that we're doing with people like Donald Rumsfeld,

افرادی مثل دانلد رامسفلد،

Bill Clinton, Rudy Giuliani,

بیل کلینتون، رودی جولیانی،

and you mix together these different players

و شما اظهارات این نقش‌آفرینان مختلف

and these different experiences,

و تجارب گوناگونشان

these different reflection points about 9/11.

و این همه دیدگاه درباره یازده سپتامبر را کنار هم می‌گذارید.

And suddenly the institution, once again,

و ناگهان، یک بار دیگر همه چیز

turns into a listening experience.

تبدیل می‌شود به یک تجربه شنیداری.

So I'll play you just a short excerpt

اینجا برایتان یک تکه کوتاه را پخش می‌کنم

of a mockup that we made of a couple of these voices,

از ماکتی که با چند تا از همین صداها درست کردیم،

but you really get a sense

شما واقعا حسی از

of the poetry of everyone's reflection on the event.

شاعرانگی برداشت هر کدام از افراد از واقعه را دریافت می‌کنید.

(Video) Voice 1: 9/11 was not just a New York experience.

(ویدئو) صدای ١: یازده سپتامبر تجربه‌ای مختص نیویورک نبود.

Voice 2: It's something that we shared, and it's something that united us.

صدای ٢: چیزی بود که همگی در آن سهیم هستیم و ما را متحد می‌کند.

Voice 3: And I knew when I saw that,

صدای ٣: و وقتی به چشم خودم دیدمش، می‌دانستم

people who were there that day who immediately

مردمی که آن روز آنجا بودند و فورا

went to help people known and unknown to them

به کمک آدم‌های غریبه و آشنا شتافتند

was something that would pull us through.

چیزی بود که آخرسر به خوبی تمامش می‌کردیم.

Voice 4: All the outpouring of affection and emotion

صدای ٤: فوران آن همه احساسات و عاطفه

that came from our country was something really

که از کشورمان برمی‌خاست واقعا

that will forever, ever stay with me.

همیشه و همیشه با من خواهد ماند.

Voice 5: Still today I pray and think about those

صدای ٥: هنوز هم فکر می‌کنم و دعا می‌کنم برای آنانی که

who lost their lives,

جانشان را از دست دادند،

and those who gave their lives to help others,

و کسانی که برای کمک به دیگران جان باختند،

but I'm also reminded of the fabric of this country,

اما به بافت این کشور هم فکر می‌کنم،

the love, the compassIon, the strength,

عشق، شفقت، قدرت،

and I watched a nation come together

من شاهد ملتی بودم که

in the middle of a terrible tragedy.

در یک تراژدی وحشتناک دست به دست هم داد.

JB: And so as people make their way out of the museum,

ج ب: و همانطوری که افراد از موزه خارج می‌شوند

reflecting on the experience, reflecting on their own thoughts of it,

و به تجربه و ادراک خودشان از آن فکر می‌کنند،

they then move into the actual space of the memorial itself,

وارد فضای باز بنای یادبود می‌شوند،

because they've gone back up to grade,

و یک مرحله بالاتر آمده‌اند،

and we actually got involved in the memorial

ما چند سال بعد از چند سال که درگیر موزه بودیم به بنای یادبود رسیدیم

after we'd done the museum for a few years.

ما چند سال بعد از چند سال که درگیر موزه بودیم به بنای یادبود رسیدیم.

The original designer of the memorial, Michael Arad,

طراح اصلی بنای یادبود، مایکل آراد،

had this image in his mind of all the names appearing

ایده ذهنی‌اش این بود که تمامی اسامی

undifferentiated, almost random,

به شکل طبقه بندی نشده و تقریبا اتفاقی نوشته شوند،

really a poetic reflection on top of the nature

یک برداشت شاعرانه از ماهیت

of a terrorism event itself,

تروریستی واقعه،

but it was a huge challenge for the families, for the foundation,

اما این یک چالش عمده برای خانواده ها‌ و بنیاد بود،

certainly for the first responders,

و همینطور برای اولین گروه‌های مشورتی،

and there was a negotiation that went forth

ولی با انجام مذاکرات

and a solution was found

راه‌حلی پیدا شد

to actually create not an order in terms of chronology,

تا تابع یک نظم ترتیبی

or in terms of alphabetical,

و الفبایی نباشد،

but through what's called meaningful adjacency.

اما در عین حال یک نظم بر اساس مجاورت معنی‌دار خلق شود.

So these are groupings of the names themselves

پس اسامی گروه‌بندی شد

which appear undifferentiated but actually have an order,

که به نظر اتفاقی است اما در واقع نظمی بر آن حاکم است،

and we, along with Jer Thorp, created an algorithm

و ما همراه با «جر تورپ» الگوریتمی طراحی کردیم

to take massive amounts of data

که مقادیر فراوان اطلاعات را دربرگیرد

to actually start to connect together all these different names themselves.

و شروع کردیم به ارتباط دادن تمامی این اسامی گوناگون با همدیگر.

So this is an image of the actual algorithm itself

این تصویری از الگوریتم است

with the names scrambled for privacy,

که اسامی برای حفظ حریم شخصی محو شده‌اند،

but you can see that these blocks of color

اما می‌بینید که این رنگ‌ها

are actually the four different flights,

نماینده چهار پرواز هستند،

the two different towers, the first responders,

دو برج، اولین گروه افراد،

and you can actually see within that different floors,

و همین را در طبقات مختلف هم می‌توانید مشاهده کنید،

and then the green lines are the interpersonal connections

این خط‌های سبز ارتباط بین افراد است

that were requested by the families themselves.

که به درخواست خانواده‌ها بود.

And so when you go to the memorial,

پس وقتی که شما از بنای یادبود دیدن می‌کنید،

you can actually see the overarching organization

شاهد یک سازماندهی جامع و همه‌جانبه

inside of the individual pools themselves.

در داخل خود استخرهای آب‌نما هستید.

You can see the way that the geography of the event

می‌بینید که چطور جغرافیای واقعه

is reflected inside of the memorial,

در درون بنای یادبود منعکس شده،

and you can search for an individual name,

و می‌توانید نام یک شخص را جست‌وجو کنید،

or in this case an employer, Cantor Fitzgerald,

یا در این مورد، اسم یک کارفرما را، کنتور فیتزجرالد،

and see the way in which all of those names,

و ببینید که چطور تمامی این اسامی،

those hundreds of names, are actually organized

صدها نام طبقه‌بندی شده‌اند

onto the memorial itself,

در خود بنای یادبود،

and use that to navigate the memorial.

و از آن برای هدایت خودتان در بنا استفاده کنید.

And more importantly, when you're actually at the site

مهمتر آن که وقتی از بنای یادبود دیدن می‌کنید

of the memorial, you can see those connections.

این ارتباطات را می‌توانید مشاهده کنید.

You can see the relationships between the different names themselves.

می‌توانید رابطه بین نام‌های مختلف را ببینید.

So suddenly what is this undifferentiated, anonymous

و ناگهان این گروه بی‌ربط و ناشناخته از اسم‌ها

group of names springs into reality as an individual life.

رنگ واقعیت و شکل انسانی به خود می‌گیرند.

In this case, Harry Ramos,

مثلا، هری راموس،

who was the head trader at an investment bank,

که مسئول بخش تجاری در یک بانک سرمایه‌گذاری بود،

who stopped to aid Victor Wald on the 55th floor of the South Tower.

در طبقه ٥٥ برج جنوبی توقف می‌کند تا به ویکتور والد کمک کند.

And Ramos told Wald, according to witnesses,

و به گفته شاهدان عینی، راموس به والد گفت،

"I'm not going to leave you."

«اینجا ولت نمی‌کنم.»

And Wald's widow requested that they be listed next to each other.

و همسر والد درخواست کرد که اسم آن‌ها کنار هم باشد.

Three generations ago, we had to actually get people

سه نسل قبل، ما باید افراد را مجبور می‌کردیم

to go out and capture the stories for common people.

تا بیرون بروند و داستان‌هایی را برای افراد دیگر شکار کنند.

Today, of course, there's an unprecedented amount of stories

امروز، داستان‌های بی‌شماری وجود دارد

for all of us that are being captured for future generations.

برای همه ما که برای نسل بعد شکار می‌شوند.

And this is our hope, that's there's poetry inside of each of our stories.

و امید ما این است که در دل هر یک از این داستان‌ها، شعری نهفته باشد.

Thank you very much.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)