It's time to reclaim religion | Sharon Brous

Translator: Joseph Geni Reviewer: Joanna Pietrulewicz

Çeviri: Gözde Zülal Solak Gözden geçirme: Figen Ergürbüz

I was a new mother

2004'ün ilkbaharında,

and a young rabbi

yeni bir anneydim

in the spring of 2004

ve genç bir hahamdım

and the world was in shambles.

ve dünya, karman çormandı.

Maybe you remember.

Belki hatırlarsınız.

Every day, we heard devastating reports from the war in Iraq.

Irak'taki savaştan her gün yıkıcı haberler duyuyorduk.

There were waves of terror rolling across the globe.

Dünya geneline yayılan bir terör dalgası vardı.

It seemed like humanity was spinning out of control.

İnsanlık kontrolden çıkmış gibiydi.

I remember the night that I read

Madrid'de metro sistemindeki

about the series of coordinated bombings

eşgüdümlü bombalama serileri hakkında

in the subway system in Madrid,

okuduğum geceyi hatırlıyorum,

and I got up and I walked over to the crib

kalktım ve altı aylık kız bebeğimin

where my six-month-old baby girl

içinde tatlıca uyuduğu

lay sleeping sweetly,

beşiğe doğru yürüdüm

and I heard the rhythm of her breath,

ve nefesinin ritmini duydum

and I felt this sense of urgency coursing through my body.

ve vücudumdan akan ivedilik hissiyatını sezinledim.

We were living through a time of tectonic shifts in ideologies,

İdeolojilerde, politikada, dinde, nüfusta tektonik değişimlerin

in politics, in religion, in populations.

yaşandığı bir zamanda yaşıyorduk.

Everything felt so precarious.

Her şey çok kırılgandı.

And I remember thinking,

Şöyle düşünmüştüm,

"My God, what kind of world did we bring this child into?

"Aman Tanrım, biz bu çocuğu nasıl bir dünyaya getirdik?

And what was I as a mother and a religious leader

Bir anne ve dini lider olarak bu konu hakkında

willing to do about it?

ne yapmak istiyorum?"

Of course, I knew it was clear

Tabii ki dinin, bu hızla değişen

that religion would be a principle battlefield

manzarada bir prensipler savaşı meydanı olduğunun

in this rapidly changing landscape,

aşikar olduğunu biliyordum

and it was already clear

ve dinin,

that religion was a significant part of the problem.

sorunun önemli bir kısmı olduğu da zaten aşikardı.

The question for me was,

Benim için soru şuydu,

could religion also be part of the solution?

din, ayrıca çözümün de bir parçası olabilir miydi?

Now, throughout history,

Şimdi, tarih boyunca,

people have committed horrible crimes and atrocities

insanlar din adı altında dehşet suçlar işlediler

in the name of religion.

ve vahşete sebep oldular.

And as we entered the 21st century,

21. yüzyıla girdiğimizde

it was very clear that religious extremism was once again on the rise.

dini aşırıcılığın tekrar yükselişe geçtiği aşikardı.

Our studies now show

Şu anda çalışmalarımız

that over the course of the past 15, 20 years,

geçtiğimiz 15, 20 yıl boyunca düşmanlıkların ve dinle ilgili şiddetin

hostilities and religion-related violence

tüm dünyada

have been on the increase all over the world.

yükselişe geçmiş olduğunu gösteriyor.

But we don't even need the studies to prove it,

Ama kanıtlamak için çalışmalara bile gerek yok,

because I ask you, how many of us are surprised today

çünkü soruyorum, bugün bir bombalama ya da silahlı eylem

when we hear the stories of a bombing or a shooting,

hikayesi duyduğunuzda ve sonra tetik çekilmeden

when we later find out that the last word that was uttered

veya bomba patlatılmadan önce söylenen son kelimenin

before the trigger is pulled or the bomb is detonated

Tanrının adı olduğunu öğrendiğinizde

is the name of God?

kaçımız şaşırıyor?

It barely raises an eyebrow today

Başka bir insanın,

when we learn that yet another person

Tanrının çocuklarının canlarını alarak

has decided to show his love of God

Tanrıya sevgisini gösterme kararı aldığını öğrenince

by taking the lives of God's children.

sadece şaşkınlıktan gözlerimiz açılıyor.

In America, religious extremism

Amerika'da dini aşırıcılık,

looks like a white, antiabortion Christian extremist

beyaz, kürtaj karşıtı, Hristiyan bir aşırıcının Colorado Springs'deki

walking into Planned Parenthood in Colorado Springs

Aile Planlaması Derneğine girip üç kişiyi öldürmesi

and murdering three people.

gibi görünüyor.

It also looks like a couple

Ayrıca bir çiftin, IŞİD'den etkilenerek

inspired by the Islamic State

San Bernardino'da

walking into an office party in San Bernardino and killing 14.

bir ofis partisine girip 14 kişiyi öldürmesi gibi görünüyor.

And even when religion-related extremism does not lead to violence,

Hatta dine bağlı aşırıcılık şiddete yol açmadığında bile,

it is still used as a political wedge issue,

politik bir set meselesi olarak kullanılıyor,

cynically leading people to justify the subordination of women,

bu da insanların, kadınların itaatini, LGBT insanlarının

the stigmatization of LGBT people,

damgalanmasını, ırkçılığı, İslam fobisini

racism, Islamophobia and anti-Semitism.

ve Yahudi karşıtlığını meşrulaştırmasını sağlıyor.

This ought to concern deeply

Dinin geleceği ve inancın geleceği

those of us who care about the future of religion

konusuyla ilgilenenler, bu konuyla

and the future of faith.

derinden ilgilenmeli.

We need to call this what it is:

Bu, neyse odur:

a great failure of religion.

dinin büyük bir başarısızlığı.

But the thing is, this isn't even the only challenge that religion faces today.

Sorun şu ki, dinin günümüzde karşılaştığı tek mücadele bu değil.

At the very same time

Aynı zamanda

that we need religion to be a strong force against extremism,

dinin aşırıcılığa karşı baskın bir kuvvet olmasına ihtiyacımız varken

it is suffering from a second pernicious trend,

o, ikinci bir tehlike akımıyla uğraşıyor,

what I call religious routine-ism.

buna dini rutin-cilik diyorum.

This is when our institutions and our leaders

Kurumlarımız ve liderlerimiz hayattan yoksun,

are stuck in a paradigm that is rote and perfunctory,

vizyondan yoksun ve ruhtan yoksun

devoid of life, devoid of vision

bu ezber ve üstünkörülük paradigmasında

and devoid of soul.

sıkışıp kaldılar.

Let me explain what I mean like this.

Ne demek istediğimi açıklayayım.

One of the great blessings of being a rabbi

Bir haham olmanın en büyük lütuflarından birisi,

is standing under the chuppah, under the wedding canopy, with a couple,

bir çiftle birlikte chuppah adlı nikah kubbesinin altında duruyorduk

and helping them proclaim publicly

ve beyan ederek

and make holy the love that they found for one another.

birbirlerinde buldukları sevgiyi kutsallaştırmalarına yardımcı oldum.

I want to ask you now, though,

Şimdi düşünmenizi istiyorum,

to think maybe from your own experience

belki tecrübelerinizden yola çıkarsınız

or maybe just imagine it

ya da hayal edersiniz;

about the difference between the intensity of the experience

bir nikah kubbesi altında yaşanılan tecrübenin yoğunluğuyla,

under the wedding canopy,

belki de altıncı

and maybe the experience of the sixth or seventh anniversary.

veya yedinci yıl kutlaması tecrübeleri arasındaki fark nedir?

(Laughter)

(Gülüşmeler)

And if you're lucky enough to make it 16 or 17 years,

16 veya 17 yıl devam edebilecek kadar şanslıysanız,

if you're like most people, you probably wake up in the morning

çoğu insan gibiyseniz muhtemelen sabah uyanacaksınız

realizing that you forgot to make a reservation at your favorite restaurant

ve gözde restoranda rezervasyon yaptırmayı unuttuğunuzu fark edeceksiniz

and you forgot so much as a card,

ve bir kart almayı unutacaksınız

and then you just hope and pray that your partner also forgot.

ve sonra partnerinizin de unuttuğunu ümit edip dua edeceksiniz.

Well, religious ritual and rites

Pekala, dini törenler ve ayinler

were essentially designed to serve the function of the anniversary,

esasen yıl dönümü işlevine hizmet etmek için tasarlanmıştır,

to be a container in which we would hold on to the remnants

yani her şeyden önce dini doğuran o kutsal, açığa vurucu

of that sacred, revelatory encounter

karşılaşmadan geriye kalanlara

that birthed the religion in the first place.

tutunabileceğimiz bir konteyner gibidir.

The problem is that after a few centuries,

Sorun şu ki birkaç yüzyıl sonra,

the date remains on the calendar,

tarih takvimde kalır

but the love affair is long dead.

fakat gönül ilişkisi ölüp gitmiştir.

That's when we find ourselves in endless, mindless repetitions

Bizlere hiçbir anlam ifade etmeyen kelimelerin sonsuz, anlamsız tekrarları

of words that don't mean anything to us,

içerisinde kendimizi bulduğumuz an bu andır,

rising and being seated because someone has asked us to,

birisi bizden istediği için kalkmak ve oturmak,

holding onto jealously guarded doctrine

çağdaş gerçekliğimizin tamamen

that's completely and wildly out of step with our contemporary reality,

ve vahşice dışında kalan, kıskançlıkla korunan doktrine tutunmak,

engaging in perfunctory practice

yalnızca bir şeyler her zaman

simply because that's the way things have always been done.

öyle olduğu için, yarım yamalak eylemlerle meşgul olmak.

Religion is waning in the United States.

Din, Birleşik Devletler'de zayıflıyor.

Across the board, churches and synagogues and mosques

Herkesi kapsayan kiliseler, sinagoglar ve camilerin tamamı,

are all complaining

yalnızca geleneklerimizin

about how hard it is to maintain relevance

merkezindeki kurumlara değil

for a generation of young people who seem completely uninterested,

fakat dine bile, tamamen ilgisiz görünen bir genç insan jenerasyonuna

not only in the institutions that stand at the heart of our traditions

ilgi sağlamanın ne kadar zor

but even in religion itself.

olduğundan şikayetçiler.

And what they need to understand

Anlamaları gereken şey ise,

is that there is today a generation of people

günümüzde, dini rutin-ciliğin cansızlığı nedeniyle

who are as disgusted by the violence of religious extremism

ilgisiz hale gelen, dini aşırıcılığın

as they are turned off

şiddetinden tiksinen

by the lifelessness of religious routine-ism.

bir insan jenerasyonu var.

Of course there is a bright spot to this story.

Elbette bu hikâyenin olumlu bir yanı da var.

Given the crisis of these two concurrent trends in religious life,

Yaklaşık 12 veya 13 yıl önce, dini yaşamdaki bu iki eş zamanlı

about 12 or 13 years ago, I set out to try to determine

eğilim krizi göz önünde tutulduğunda

if there was any way

kendi Yahudi geleneğimi

that I could reclaim the heart of my own Jewish tradition,

bu alev almış dünyada yeniden anlamlı ve amaçlı yapmak için o geleneğin

to help make it meaningful and purposeful again

kalbini kazanabileceğim bir yolun olup olmadığını

in a world on fire.

bulmak için yola çıktım.

I started to wonder,

Merak etmeye başladım,

what if we could harness some of the great minds of our generation

jenerasyonumuzun bazı büyük akıllarını bir araya getirebilseydik

and think in a bold and robust and imaginative way again

ve tekrardan cesur, güçlü ve yaratıcı bir biçimde, dini yaşamın

about what the next iteration of religious life would look like?

bir sonraki yinelemesinin nasıl olacağını düşünebilsek ne olurdu?

Now, we had no money, no space, no game plan,

Paramız, alanımız, oyun planımız yoktu

but we did have email.

fakat e-postamız vardı.

So my friend Melissa and I sat down and we wrote an email

Arkadaşım Melissa ve ben oturduk ve birkaç arkadaşa ve meslektaşa

which we sent out to a few friends and colleagues.

gönderdiğimiz bir e-posta yazdık.

It basically said this:

Özetle şu yazıyordu:

"Before you bail on religion,

"Dini terk etmeden önce,

why don't we come together this Friday night

neden Cuma gecesi bir araya gelip

and see what we might make of our own Jewish inheritance?"

kendi Yahudi mirasımızla ne yapabileceğimizi görmüyoruz?"

We hoped maybe 20 people would show up.

Yaklaşık 20 kişinin gelmesini umuyorduk.

It turned out 135 people came.

Fakat 135 kişi geldi.

They were cynics and seekers,

Alaycılar ve arayışta olanlar,

atheists and rabbis.

ateistler ve hahamlar vardı.

Many people said that night that it was the first time

O gece çoğu kişi, hayatlarında ilk kez o gece

that they had a meaningful religious experience in their entire lives.

anlamlı bir dini tecrübe yaşadıklarını söylediler.

And so I set out to do the only rational thing

O durumda birisinin yapacağı tek mantıklı şeyi

that someone would do in such a circumstance:

yapmak için yola koyuldum:

I quit my job and tried to build this audacious dream,

İşimi bıraktım ve bu cesur hayali gerçekleştirmeyi denedim,

a reinvented, rethought religious life

yeniden keşfedilmiş, yeniden düşünülmüş, "IKAR" adını verdiğimiz

which we called "IKAR,"

o dini yaşam,

which means "the essence" or "the heart of the matter."

"öz" veya "maddenin kalbi" anlamına geliyor.

Now, IKAR is not alone

Günümüzde dini manzarada

out there in the religious landscape today.

IKAR tek başına değil.

There are Jewish and Christian and Muslim and Catholic religious leaders,

Geleneklerimizin kalbini yeniden kazanmak için yola koyulan,

many of them women, by the way,

dinin, çözümün bir parçası olması

who have set out to reclaim the heart of our traditions,

gerektiği anın geldiğine inanan, bu arada çoğu kadın olmak üzere,

who firmly believe that now is the time for religion to be part of the solution.

Yahudi ve Hristiyan ve Müslüman ve Katolik dini liderler var.

We are going back into our sacred traditions

Kutsal geleneklerimize geri döndük

and recognizing that all of our traditions

ve fark ettik ki bütün geleneklerimiz

contain the raw material to justify violence and extremism,

şiddet ve aşırıcılığı meşrulaştıran ham maddeyi içeriyor

and also contain the raw material to justify compassion,

ve ayrıca şefkat, birlikte yaşama ve kibarlığı meşrulaştıran

coexistence and kindness --

ham maddeyi de içeriyor --

that when others choose to read our texts as directives for hate and vengeance,

yani metinlerimiz nefret ve intikam için yönerge olarak tercih edildiğinde

we can choose to read those same texts

biz de aynı metinleri sevgi

as directives for love and for forgiveness.

ve affedicilik için yönerge olarak okumayı tercih edebiliriz.

I have found now

Sahillerdeki Yahudi-indie

in communities as varied as Jewish indie start-ups on the coasts

başlangıçlarından, bir kadının camisine; New York ve Kuzey Carolina'daki

to a woman's mosque,

siyahi kiliselere,

to black churches in New York and in North Carolina,

bu ülkeyi adalet ve barış mesajıyla

to a holy bus loaded with nuns

kateden rahibelerle dolu otobüslere,

that traverses this country with a message of justice and peace,

bu çeşitlilik içeren topluluklarda paylaşılan bir dini ruh olduğunu

that there is a shared religious ethos

ve bunun, bu ülkede

that is now emerging in the form of revitalized religion in this country.

yeniden canlandırılmış din biçiminde ortaya çıktığını buldum.

And while the theologies and the practices vary very much

Bu bağımsız topluluklar arasında teolojiler ve eylemler çok fazla

between these independent communities,

çeşitlilik gösterirken

what we can see are some common, consistent threads between them.

aralarında ortak, tutarlı bağlantılar olduğunu da görebiliyoruz.

I'm going to share with you four of those commitments now.

Şimdi sizinle bu bağlılıklardan dördünü paylaşacağım.

The first is wakefulness.

Birincisi uyanıklık.

We live in a time today

Günümüzde, dünyanın her köşesindeki

in which we have unprecedented access

bütün küresel trajedilerle ilgili bilgiye

to information about every global tragedy

emsalsiz erişimimizin

that happens on every corner of this Earth.

olduğu bir zamanda yaşıyoruz.

Within 12 hours, 20 million people

12 saat içerisinde 20 milyon insan

saw that image of Aylan Kurdi's little body

Türkiye'nin kıyısına vuran Aylan Kurdi'nin

washed up on the Turkish shore.

küçük bedeninin fotoğrafını gördü.

We all saw this picture.

Hepimiz o fotoğrafı gördük.

We saw this picture of a five-year-old child

Halep'deki evinin enkazı altından çıkarılan

pulled out of the rubble of his building in Aleppo.

beş yaşındaki çocuğun fotoğrafını gördük.

And once we see these images,

Bu fotoğrafları gördüğümüz zaman,

we are called to a certain kind of action.

belirli bir tür eyleme davet ediliyoruz.

My tradition tells a story of a traveler who is walking down a road

Geleneğimde şöyle bir hikaye var; yolda yürüyen bir gezgin,

when he sees a beautiful house on fire,

bir evde yangın çıktığını görüyor

and he says, "How can it be that something so beautiful would burn,

ve diyor ki "Böyle güzel bir şey yanıyor ve nasıl oluyor da

and nobody seems to even care?"

bunu kimse umursamıyor?"

So too we learn that our world is on fire,

Yani, bizler de dünyamızın alev aldığını öğreniyoruz

and it is our job to keep our hearts and our eyes open,

ve kalplerimizi ve gözlerimizi açık tutmak bizim işimiz,

and to recognize that it's our responsibility

alevlerin söndürülmesine yardımcı olmakla

to help put out the flames.

sorumlu olduğumuzu fark etmek de.

This is extremely difficult to do.

Bunu yapmak ziyadesiyle zor.

Psychologists tell us that the more we learn about what's broken in our world,

Psikologlara göre dünyada yıkılmış şeyle ilgili ne kadar çok şey öğrenirsek

the less likely we are to do anything.

bir şey yapma ihtimalimiz o kadar düşük.

It's called psychic numbing.

Bunun adı ruhsal hissizleşme.

We just shut down at a certain point.

Belirli bir noktada kapanıyoruz.

Well, somewhere along the way, our religious leaders forgot

Bu sürecin bir zamanında, dini liderlerimiz

that it's our job to make people uncomfortable.

insanları huzursuz etmenin bizim işimiz olduğunu unuttular.

It's our job to wake people up,

İnsanları uyandırmak bizim işimiz,

to pull them out of their apathy

onları hissizliklerinden çıkarıp

and into the anguish,

ıstıraba sokmak

and to insist that we do what we don't want to do

ve yapmak istemediğimiz şeyi yaptığımıza ve görmek istemediğimizi

and see what we do not want to see.

gördüğümüze ısrar etmek bizim işimiz.

Because we know that social change only happens --

Çünkü sosyal değişimin, yalnızca o evin --

(Applause)

(Alkış)

when we are awake enough to see that the house is on fire.

yandığını fark edecek kadar uyanık olduğumuzda gerçekleştiğini biliyoruz.

The second principle is hope,

İkinci prensip ise umut

and I want to say this about hope.

ve bu, umutla ilgili.

Hope is not naive,

Umut naif değildir

and hope is not an opiate.

ve umut uyuşturucu değildir.

Hope may be the single greatest act of defiance

Umut, karamsarlık politikaları

against a politics of pessimism

ve çaresizlik kültürüne karşı

and against a culture of despair.

tek en büyük başkaldırma eylemi olabilir.

Because what hope does for us

Çünkü umudun bizim için yaptığı şey,

is it lifts us out of the container

bizi tutan ve bizi dışarıdan alıkoyan

that holds us and constrains us from the outside,

o konteynerden bizi çıkarmak

and says, "You can dream and think expansively again.

ve şöyle demektir, "Tekrar hayal kurabilir ve geniş düşünebilirsin.

That they cannot control in you."

İçini kontrol edemezler."

I saw hope made manifest in an African-American church

Bu yaz, şu an 13 yaşında olan ve benden birkaç santim daha uzun

in the South Side of Chicago this summer,

küçük kızımı, rahip arkadaşım

where I brought my little girl,

Otis Moss'un vaazını dinlemek için

who is now 13

Chicago'nun güneyinde,

and a few inches taller than me,

Afrikalı-Amerikalı kilisesine götürdüm

to hear my friend Rev. Otis Moss preach.

ve orada umudun dışavurumunu gördüm.

That summer, there had already been 3,000 people shot

O yaz Chicago'da Ocak ve Temmuz ayları arasında

between January and July in Chicago.

3.000 kişi vurulmuştu.

We went into that church and heard Rev. Moss preach,

O kiliseye gittik ve Rahip Moss'un vaazını dinledik

and after he did,

ve vaazdan sonra

this choir of gorgeous women, 100 women strong,

o muhteşem kadınlar korosu, 100 güçlü kadın

stood up and began to sing.

ayağa kalktı ve şarkı söyledi.

"I need you. You need me.

"Sana ihtiyacım var. Bana ihtiyacın var.

I love you. I need you to survive."

Seni seviyorum. Yaşamana ihtiyacım var."

And I realized in that moment

O anda fark ettim ki

that this is what religion is supposed to be about.

dinin olması gereken şey buydu.

It's supposed to be about giving people back a sense of purpose,

İnsanlara onların ve hayallerinin bu dünyanın temelinde önemli olduklarını

a sense of hope,

ve onlara bunların

a sense that they and their dreams fundamentally matter in this world

çok da önemli olmadığını söyleyen bir amaç hissi, bir umut hissini

that tells them that they don't matter at all.

tekrardan vermekle ilgili olmalıydı.

The third principle is the principle of mightiness.

Üçüncü prensip, kuvvet prensibi.

There's a rabbinic tradition that we are to walk around

Ceplerimizde iki kağıtla etrafta yürümemizi gerektiren

with two slips of paper in our pockets.

bir haham geleneği vardır.

One says, "I am but dust and ashes."

Birisi "ben toz ve külden ibaretim" der.

It's not all about me.

Benimle alakalı değil.

I can't control everything, and I cannot do this on my own.

Her şeyi kontrol edemem ve bunu tek başıma yapamam.

The other slip of paper says, "For my sake the world was created."

Diğer kağıtta da şu yazar, "Benim hatırım için dünya yaratıldı."

Which is to say it's true that I can't do everything,

Yani, her şeyi yapamam ama kesinlikle bir şeyler yapabilirim

but I can surely do something.

ifadesinin doğruluğudur bu.

I can forgive.

Affedebilirim.

I can love.

Sevebilirim.

I can show up.

Ortaya çıkabilirim.

I can protest.

Protesto edebilirim.

I can be a part of this conversation.

Bu sohbetin bir parçası olabilirim.

We even now have a religious ritual,

Hatta güçsüzlük ve güç arasındaki

a posture,

paradoksu zapteden

that holds the paradox between powerlessness and power.

dini bir ritüelimiz, bir tutumumuz bile var.

In the Jewish community,

Yahudi topluluğunda

the only time of year that we prostrate fully to the ground

yılın, yere tamamen yüzüstü yattığımız tek zamanı

is during the high holy days.

çok kutsal günler esnasındadır.

It's a sign of total submission.

Bu, tamamen teslim olmanın işaretidir.

Now in our community, when we get up off the ground,

Topluluğumuzda şu anda, yerden kalktığımızda

we stand with our hands raised to the heavens,

ellerimizi göklere kaldırarak ayakta dururuz

and we say, "I am strong, I am mighty, and I am worthy.

ve deriz ki "Ben güçlüyüm, ben kuvvetliyim ve ben kıymetliyim.

I can't do everything, but I can do something."

Her şeyi yapamam fakat bir şeyler yapabilirim."

In a world that conspires to make us believe that we are invisible

Görünmez olduğumuza ve güçsüz olduğumuza bizi inandırmak için

and that we are impotent,

birlik olan bir dünyada,

religious communities and religious ritual

dini topluluklar ve ritüeller bize şunu hatırlatır;

can remind us that for whatever amount of time we have here on this Earth,

bu dünyada ne kadar vaktimiz kalmış olursa olsun, hangi hediyeleri

whatever gifts and blessings we were given,

veya kutsamaları almış olursak olalım,

whatever resources we have,

kaynaklarımız ne olursa olsun,

we can and we must use them

dünyayı biraz daha adil ve biraz daha

to try to make the world a little bit more just

sevecen yapabilmeyi denemek için onları kullanabiliriz

and a little bit more loving.

ve kullanmalıyız.

The fourth and final is interconnectedness.

Dördüncü ve sonuncusu, karşılıklı bağlılık.

A few years ago, there was a man walking on the beach in Alaska,

Birkaç yıl önce, Alaska'da sahilde bir adam yürüyordu,

when he came across a soccer ball

üzerinde Japonca yazılar bulunan

that had some Japanese letters written on it.

bir futbol topuyla karşılaştı.

He took a picture of it and posted it up on social media,

Fotoğrafını çekti ve sosyal medyada paylaştı

and a Japanese teenager contacted him.

ve Japon bir genç onunla iletişim kurdu.

He had lost everything in the tsunami that devastated his country,

Ülkesini harap eden tsunamide her şeyini kaybetmişti

but he was able to retrieve that soccer ball

fakat o futbol topu Pasifik boyunca yüzdükten sonra,

after it had floated all the way across the Pacific.

onu geri alabildi.

How small our world has become.

Dünyamız ne kadar da küçüldü.

It's so hard for us to remember how interconnected we all are

İnsanlar olarak ne kadar da birbirine bağlı olduğumuzu hatırlamamız

as human beings.

çok zor.

And yet, we know

Yine de radikal bireyselcilik

that it is systems of oppression

yalanından en çok faydalananların,

that benefit the most from the lie of radical individualism.

baskı sistemleri olduğunu biliyoruz.

Let me tell you how this works.

Bunun nasıl olduğunu anlatayım.

I'm not supposed to care

Siyahi gençler polis tarafından

when black youth are harassed by police,

taciz edildiğinde ilgilenmek zorunda değilim

because my white-looking Jewish kids

çünkü benim beyaz görünümlü Yahudi çocuklarım

probably won't ever get pulled over for the crime of driving while black.

muhtemelen siyahken araba kullanma suçundan kenara çekilmeyecekler.

Well, not so, because this is also my problem.

Böyle değil, çünkü bu benim de sorunum.

And guess what? Transphobia and Islamophobia

Bilin bakalım? Transfobi ve İslamofobi

and racism of all forms, those are also all of our problems.

ve bütün ırkçılık biçimleri, bunlar da bizim sorunumuz.

And so too is anti-Semitism all of our problems.

Ayrıca Yahudi karşıtlığı da bizim sorunumuz.

Because Emma Lazarus was right.

Çünkü Emma Lazarus haklıydı.

(Applause)

(Alkış)

Emma Lazarus was right when she said until all of us are free,

Emma Lazarus, hepimiz özgür olmadan hiçbirimizin özgür olmadığını

we are none of us free.

söylerken haklıydı.

We are all in this together.

Hepimiz işin içindeyiz.

And now somewhere at the intersection of these four trends,

Bu dört eğilimin, yani uyanıklık, umut, kuvvet ve karşılıklı bağlılığın

of wakefulness and hope and mightiness and interconnectedness,

kesişiminde bir yerlerde, dinin dünyadaki iyilik için bir güç

there is a burgeoning, multifaith justice movement in this country

olması gerektiği ve olabileceğini söyleyen bir ters eğilime işaret eden,

that is staking a claim on a countertrend,

gelişmekte olan bir

saying that religion can and must be a force for good in the world.

çoklu inanç adaleti hareketi var bu ülkede.

Our hearts hurt from the failed religion of extremism,

Kalplerimiz bu başarısız aşırıcılık dininden ötürü kırık

and we deserve more than the failed religion of routine-ism.

ve başarısız dini rutin-cilikten daha fazlasını hak ediyoruz.

It is time for religious leaders and religious communities

Dini liderlerin ve dini toplulukların, bu ülkenin ve dünyanın

to take the lead in the spiritual and cultural shift

umutsuzca ihtiyaç duyduğu ruhsal ve kültürel değişimde

that this country and the world so desperately needs --

öncülük yapma zamanları geldi --

a shift toward love,

sevgiye, adalete,

toward justice, toward equality and toward dignity for all.

eşitliğe ve herkes için haysiyete doğru bir değişim.

I believe that our children deserve no less than that.

Çocuklarımızın bundan daha fazlasını hak ettiklerine inanıyorum.

Thank you.

Teşekkürler.

(Applause)

(Alkış)