Why Public Beheadings Get Millions of Views | Frances Larson | TED Talks

Çeviri: Goksu Kalayci Gözden geçirme: Ramazan Şen

For the last year,

Geçtiğimiz yıl içerisinde

everyone's been watching the same show,

herkes aynı şovu izliyordu

and I'm not talking about "Game of Thrones,"

ve ben Taht Oyunları'ndan değil

but a horrifying, real-life drama

kapatmak için fazla etkileyici bulunan korkunç

that's proved too fascinating to turn off.

bir gerçek hayat dramasından bahsediyorum.

It's a show produced by murderers

Katiller tarafından yapılan

and shared around the world via the Internet.

ve İnternet aracılığıyla tüm dünyayla paylaşılan bir şov.

Their names have become familiar:

İsimleri artık tanıdık gelmeye başladı:

James Foley, Steven Sotloff, David Haines, Alan Henning, Peter Kassig,

James Foley, Steven Sotloff, David Haines, Alan Henning, Peter Kassig,

Haruna Yukawa, Kenji Goto Jogo.

Haruna Yukawa, Kenji Goto Jogo.

Their beheadings by the Islamic State

İslam Devleti tarafından kafalarının kesilişleri

were barbaric,

barbarcaydı,

but if we think they were archaic,

ama eğer bunların antik,

from a remote, obscure age,

uzak ve ücra bir çağdan kaldığını

then we're wrong.

düşünüyorsak yanılıyoruz.

They were uniquely modern,

Kendilerine özgü bir şekilde modernlerdi

because the murderers acted knowing well

çünkü katiller, milyonlarca insanın bunu

that millions of people would tune in to watch.

izleyeceklerini bilerek hareket ettiler.

The headlines called them savages and barbarians,

Manşetler onları vahşi ve barbar olarak tanımladılar

because the image of one man overpowering another,

çünkü bir adamın diğerine boyun eğdirdiği

killing him with a knife to the throat,

boynuna bir bıçak dayayarak öldürdüğü

conforms to our idea of ancient, primitive practices,

görseli, bizim aklımızda kendi kentsel, medeni yöntemlerimizin tam zıttı

the polar opposite of our urban, civilized ways.

olan eski kafalı, ilkel uygulamalarla eşleşiyor.

We don't do things like that.

Biz böyle şeyler yapmayız.

But that's the irony.

İşte ironi de burada.

We think a beheading has nothing to do with us,

İzlemek için ekrana tıkladığımızda bile bir kafa

even as we click on the screen to watch.

kesiminin bizimle bir alakası olmadığını düşünüyoruz.

But it is to do with us.

Ama bizimle bir alakası var.

The Islamic State beheadings

İslam Devleti'nin idamları

are not ancient or remote.

antik ve uzak değil.

They're a global, 21st century event,

Küresel 21. yüzyıl olaylarılar;

a 21st century event that takes place in our living rooms, at our desks,

oturma odalarımızda, masalarımızda ve bilgisayar ekranlarımızda gerçekleşen

on our computer screens.

21. yüzyıl olayları.

They're entirely dependent on the power of technology to connect us.

Bu kafa kesmeler tamamen teknolojinin bizi birleştirme gücüne bağımlılar.

And whether we like it or not,

Ve hoşumuza gitse de gitmese de

everyone who watches is a part of the show.

izleyen herkes şovun bir parçası.

And lots of people watch.

Ve onları çok fazla insan izliyor.

We don't know exactly how many.

Tam olarak kaç kişi bilmiyoruz.

Obviously, it's difficult to calculate.

Doğal olarak hesaplaması zor.

But a poll taken in the UK, for example, in August 2014,

Ama örneğin Ağustos 2014'te Birleşik Krallık'ta yapılan bir ankete göre

estimated that 1.2 million people

James Foley'nin kafasının kesilişini

had watched the beheading of James Foley

yayımlandığı tarihten itibaren birkaç gün içinde

in the few days after it was released.

yaklaşık 1.2 milyon kişi izlemiş.

And that's just the first few days,

Ve bu sadece ilk birkaç gün

and just Britain.

ve sadece Britanya.

A similar poll taken in the United States

Kasım 2014'te ABD'de yapılan benzer

in November 2014

bir ankete göre

found that nine percent of those surveyed

ankete katılanlardan yüzde 9'u

had watched beheading videos,

kafa kesme videoları izlemiş

and a further 23 percent

ve yüzde 23'ü de

had watched the videos but had stopped just before the death was shown.

videoları izlemiş fakat ölüm sahnesi gösterilmeden hemen önce kapatmışlardı.

Nine percent may be a small minority of all the people who could watch,

Yüzde dokuz, izleme imkanı olan tüm insanlar arasında küçük bir azınlık

but it's still a very large crowd.

olabilir, ama yine de epey kalabalık bir grup.

And of course that crowd is growing all the time,

Tabii bu kalabalık grup gittikçe büyüyor

because every week, every month,

çünkü her hafta, her ay

more people will keep downloading and keep watching.

daha fazla insan bu videoları indirip izlemeye devam edecek.

If we go back 11 years,

11 yıl geriye gidersek,

before sites like YouTube and Facebook were born,

yani YouTube ve Facebook gibi siteler henüz doğmamışken,

it was a similar story.

benzer bir hikaye vardı.

When innocent civilians like Daniel Pearl,

Daniel Pearl, Nick Berg ve Paul Johnson gibi masum sivillerin kafaları

Nick Berg, Paul Johnson, were beheaded,

kesildiğinde, bu videolar

those videos were shown during the Iraq War.

Irak Savaşı sırasında gösterilmişti.

Nick Berg's beheading

Nick Berg'in idamı

quickly became one of the most searched for items on the Internet.

kısa bir sürede İnternette en çok aranan maddelerden biri oldu.

Within a day, it was the top search term

Bir gün içerisinde, Google,

across search engines like Google, Lycos, Yahoo.

Lycos ve Yahoo gibi arama motorlarının tümünde en çok aranan terim olmuştu.

In the week after Nick Berg's beheading,

Nick Berg'in idamını takip eden bir hafta içerisinde

these were the top 10 search terms in the United States.

ABD'de en çok aranan 10 terim bunlardı.

The Berg beheading video remained the most popular search term for a week,

Berg'in idamı bir hafta boyunca en popüler arama terimi olarak yerini korudu

and it was the second most popular search term for the whole month of May,

ve tüm Mayıs ayı boyunca en popüler ikinci arama terimiydi,

runner-up only to "American Idol."

yalnızca 'American Idol'un gerisinde kalmıştı.

The al-Qaeda-linked website that first showed Nick Berg's beheading

Nick Berg'in kafasının kesilişini ilk gösteren, El Kaide'ye bağlı web sitesi

had to close down within a couple of days due to overwhelming traffic to the site.

birkaç gün içerisinde yoğunluk sebebiyle kapanmak zorunda kaldı.

One Dutch website owner said that his daily viewing figures

Hollandalı bir web sitesi sahibi, Irak'ta gerçekleşen her yeni kafa kesiminde

rose from 300,000 to 750,000

tıklanma figürlerinin 300.000'den 750.000'e

every time a beheading in Iraq was shown.

yükseldiğini söyledi.

He told reporters 18 months later

18 ay sonra muhabirlere

that it had been downloaded many millions of times,

videonun birkaç milyon kere indirildiğini söyledi

and that's just one website.

ve bu yalnızca bir web sitesi.

A similar pattern was seen again and again

Benzer bir örüntü Irak Savaşı boyunca

when videos of beheadings were released during the Iraq War.

kafa kesme videoları yayınladığında tekrar tekrar görüldü.

Social media sites have made these images more accessible than ever before,

Sosyal medya siteleri bu görselleri daha önce hiç olmadığı kadar ulaşılabilir

but if we take another step back in history,

bir hale getirdi, ama tarihte geriye bir adım daha atarsak

we'll see that it was the camera that first created a new kind of crowd

kafa kesimlerini ilk defa umumi bir gösteri yapanın

in our history of beheadings as public spectacle.

kamera olduğunu görürüz.

As soon as the camera appeared on the scene,

Kamera bir ömür kadar önce,

a full lifetime ago on June 17, 1939,

17 Haziran 1939'da ilk ortaya çıktığında

it had an immediate and unequivocal effect.

ani ve kesin bir etki yarattı.

That day, the first film of a public beheading was created in France.

O gün Fransa'da, ilk halka açık kafa kesimi filmi yapıldı.

It was the execution, the guillotining, of a German serial killer, Eugen Weidmann,

Versailles'daki Saint-Pierre hapisanesinin önünde, Alman seri katil

outside the prison Saint-Pierre in Versailles.

Eugen Weidmann'ın giyotinde idam edilişiydi.

Weidmann was due to be executed at the crack of dawn,

Weidmann'ın idamının, o zamanki adetlere uygun olarak

as was customary at the time,

gün doğumunda idam edilmesine karar verilmişti

but his executioner was new to the job,

ama celladı işinde yeniydi

and he'd underestimated how long it would take him to prepare.

ve hazırlık yapmasının ne kadar süreceğini azımsamıştı.

So Weidmann was executed at 4:30 in the morning,

Bu yüzden Weidmann sabah 4.30'da idam edilmişti,

by which time on a June morning,

yani bir Haziran sabahında

there was enough light to take photographs,

fotoğraf çekmeye yetecek kadar ışık vardı

and a spectator in the crowd filmed the event,

ve kalabalıktaki izleyicilerden biri, otoritelerden habersizce

unbeknownst to the authorities.

olayı filme kaydetti.

Several still photographs were taken as well,

Birkaç fotoğraf da çekilmişti;

and you can still watch the film online today

bugün hala İnternette filmi izleyebilir

and look at the photographs.

ve fotoğraflara bakabilirsiniz.

The crowd on the day of Weidmann's execution

Weidmann'ın idam günündeki kalabalık

was called "unruly" and "disgusting" by the press,

basın tarafından 'başa çıkılamaz' ve 'iğrenç' olarak nitelendirilmişti ama

but that was nothing compared to the untold thousands of people

bu, şimdi eylemi en ince detayına kadar üst

who could now study the action

üste defalarca, kareyi

over and over again,

dondurup izleyebilecek

freeze-framed in every detail.

binlerce kişiye kıyasla hiçbir şeydi.

The camera may have made these scenes more accessible than ever before,

Kamera tüm bu sahneleri hiç olmadığı kadar ulaşılabilir hale getirmiş olabilir;

but it's not just about the camera.

ama bu sadece kamerayla ilgili değil.

If we take a bigger leap back in history,

Tarihte geriye daha büyük bir atlayış yaparsak

we'll see that for as long as there have been

umumi kafa kesimleri ve idamlar varolduğu

public judicial executions and beheadings,

sürece, onları izlemeye gelen

there have been the crowds to see them.

kalabalıklar olduğunu görürüz.

In London, as late as the early 19th century,

Londra'da, 19. yüzyıl kadar yakın bir tarihte

there might be four or five thousand people to see a standard hanging.

standart bir asılmayı izlemeye gelen dört-beş bin kişi olabilir.

There could be 40,000 or 50,000 to see a famous criminal killed.

Ünlü bir suçlunun öldürüldüğünü görmeye gelen 40.000 ya da 50.000 kişi olabilir.

And a beheading, which was a rare event in England at the time,

O zamanlar İngiltere'de nadir bir durum olan kafa kesimleri ise daha bile çok

attracted even more.

insanın ilgisini çekiyordu.

In May 1820,

Mayıs 1820'de

five men known as the Cato Street Conspirators

Cato Sokağı Komplocuları olarak bilinen beş adam

were executed in London for plotting

Britanya parlamentosunun üyelerine karşı

to assassinate members of the British government.

bir suikast girişiminden dolayı idam edilmişlerdi.

They were hung and then decapitated.

Önce asılmış, sonra da kafaları kesilmişti.

It was a gruesome scene.

Tüyler ürpertici bir sahneydi.

Each man's head was hacked off in turn and held up to the crowd.

Her adamın kafası tutulup kalabalığa gösterilmişti.

And 100,000 people,

Ve 100.000 insan,

that's 10,000 more than can fit into Wembley Stadium,

bu Wembley Stadyum'una sığabilecek sayıdan 10.000 kişi fazla,

had turned out to watch.

izlemeye gelmişti.

The streets were packed.

Sokaklar ağzına kadar doluydu.

People had rented out windows and rooftops.

İnsanlar pencere ve çatıları kiraya vermişlerdi.

People had climbed onto carts and wagons in the street.

İnsanlar yolda el arabalarına ve vagonlara tırmanmışlardı.

People climbed lamp posts.

İnsanlar sokak lambalarına tırmanmıştı.

People had been known to have died in the crush on popular execution days.

Popüler idam günlerinde insanların kalabalıktan ezilerek öldükleri olmuş.

Evidence suggests that throughout our history

Kanıtlara göre, halka açık idam ve kafa kesmelerde

of public beheadings and public executions,

izlemeye gelen insanların

the vast majority of the people who come to see

büyük çoğunluğu ya hevesliler

are either enthusiastic or, at best, unmoved.

ya da, en iyi ihtimalle, umursamazlar.

Disgust has been comparatively rare,

İğrenme göreceli olarak az görülmüş

and even when people are disgusted and are horrified,

ve insanlar iğrenip dehşete kapılsalar bile

it doesn't always stop them from coming out all the same to watch.

bu onları gelip aynı şeyi izlemekten alıkoymuyor.

Perhaps the most striking example

İnsanların bir kafa kesimini izleyip

of the human ability to watch a beheading and remain unmoved

umursamaz kalabilmelerinin ve hatta hayal kırıklığına uğramalarının

and even be disappointed

belki de en etkileyici örneği

was the introduction in France in 1792 of the guillotine,

1792'de Fransa'da ünlü kafa kesme makinası

that famous decapitation machine.

giyotinin ortaya çıkışıdır.

To us in the 21st century,

Giyotin, 21. yüzyıldaki bizlere

the guillotine may seem like a monstrous contraption,

vahşi bir mekanizma gibi gelebilir,

but to the first crowds who saw it, it was actually a disappointment.

ama aslında onu gören ilk kalabalıklar için bir hayal kırıklığıydı.

They were used to seeing long, drawn-out, torturous executions on the scaffold,

Onlar uzun, bitkin, işkence yapılan, insanların sakatlandığı

where people were mutilated and burned and pulled apart slowly.

ve yakıldığı, yavaş yavaş yok olduğu idamlara alışıktı.

To them, watching the guillotine in action,

Onlar için bir giyotini iş başında görmek

it was so quick, there was nothing to see.

fazla hızlıydı ve bunda izlenecek bir şey yoktu.

The blade fell, the head fell into a basket, out of sight immediately,

Bıçak düşüyor, kafa sepete düşüyor, anında gözden kayboluyordu

and they called out,

ve onlar bağırıyorlardı:

"Give me back my gallows, give me back my wooden gallows."

"Bana asma tahtamı geri ver, bana tahta asma tahtamı geri ver."

The end of torturous public judicial executions in Europe and America

Avrupa ve Amerika'da işkenceli idamın son bulmasının bir sebebi

was partly to do with being more humane towards the criminal,

suçluya biraz daha insancıl olmak olsa da

but it was also partly because the crowd obstinately refused to behave

bir diğer sebep de kalabalığın inatla davranmaları gerektiği gibi

in the way that they should.

davranmayı reddetmeleriydi.

All too often, execution day

İdam günü çoğu zaman

was more like a carnival than a solemn ceremony.

ciddi bir seromoni değil de karnaval gibiydi.

Today, a public judicial execution in Europe or America is unthinkable,

Bugün Avrupa veya Amerika'da halka açık bir idam düşünülemeyecek şeyler

but there are other scenarios that should make us cautious

ama artık bazı şeylerin farklı olduğunu ve artık böyle

about thinking that things are different now

davranmadığımızı düşünmeden önce göz önünde

and we don't behave like that anymore.

bulundurmamız gereken başka senaryolar var.

Take, for example, the incidents of suicide baiting.

Örneğin intihar olaylarını ele alalım.

This is when a crowd gathers

Bunlar, kalabalıkların toplanıp

to watch a person who has climbed to the top of a public building

kendini öldürmek için umumi bir binanın üstüne

in order to kill themselves,

çıkmış bir insanı izlediği ve

and people in the crowd shout and jeer,

"Yap artık! Hadi atla!"

"Get on with it! Go on and jump!"

diye bağırdığı zamanlar.

This is a well-recognized phenomenon.

Bu çokça görülen bir fenomen.

One paper in 1981 found that in 10 out of 21 threatened suicide attempts,

1981'de yazılan bir makaleye göre 21 intihar denemesinin 10 tanesinde

there was incidents of suicide baiting and jeering from a crowd.

kalabalıktan tezahüratlar yükselmişti.

And there have been incidents reported in the press this year.

Bu sene içerisinde de basında bu tür olaylara yer verildi.

This was a very widely reported incident

Geçtiğimiz Mart ayında

in Telford and Shropshire in March this year.

Telford ve Shropshire'da sıkça rapor edilen bir durumdu.

And when it happens today,

Ve bugün bu olduğu zaman

people take photographs and they take videos on their phones

insanlar telefonlarıyla fotoğraflar ve videolar çekip

and they post those videos online.

bu videoları İnternette paylaşıyorlar.

When it comes to brutal murderers who post their beheading videos,

Kafa kesme videolarını İnternet'te paylaşan cani katiller

the Internet has created a new kind of crowd.

yeni bir tür kalabalık oluşturdular.

Today, the action takes place in a distant time and place,

Bugünlerde eylem uzak bir yer ve zamanda gerçekleşiyor,

which gives the viewer a sense of detachment from what's happening,

bu izleyiciye, gerçekleşenden kopuk olduğu hissini,

a sense of separation.

bir ayrılık hissi veriyor.

It's nothing to do with me.

Benimle hiçbir alakası yok.

It's already happened.

Bu çoktan oldu bile.

We are also offered an unprecedented sense of intimacy.

Ama diğer yandan, bize sunulan şey benzeri görülmemiş bir yakınlık.

Today, we are all offered front row seats.

Bugünlerde hepimiz ön sırada oturuyoruz.

We can all watch in private, in our own time and space,

Özelde, kendi zaman ve mekanımızda izliyebiliyoruz

and no one need ever know that we've clicked on the screen to watch.

ve kimsenin bizim bunu izlemek için ekrana tıkladığımızı bilmesine gerek yok.

This sense of separation --

Bu ayrılık hissi--

from other people, from the event itself --

yani diğer insanlardan ve eylemin kendisinden--

seems to be key to understanding our ability to watch,

izleyebilmemizde önemli bir rol oynuyor

and there are several ways

ve İnternet'in

in which the Internet creates a sense of detachment

kopukluk hissi yaratarak bize kişisel etik sorumluluğu

that seems to erode individual moral responsibility.

yok saydırdığı birçok yöntem var.

Our activities online are often contrasted with real life,

Çevrimiçi aktivitemiz genelde gerçek hayatla karşılaştırılıyor,

as though the things we do online are somehow less real.

çevrimiçi yaptıklarımız daha az gerçekmişçesine.

We feel less accountable for our actions

Çevrimiçi olarak etkileşimde bulunduğumuzda kendimizi

when we interact online.

eylemlerimizden daha az mesul hissediyoruz.

There's a sense of anonymity, a sense of invisibility,

Bir anonimlik hissi, bir görünmezlik hissi var ve

so we feel less accountable for our behavior.

bu yüzden davranışlarımızdan daha az mesul hissediyoruz.

The Internet also makes it far easier to stumble upon things inadvertently,

Ayrıca İnternet, birçok içeriğe bilmeden ulaşmamızı da kolaylaştırıyor,

things that we would usually avoid in everyday life.

bunlar günlük hayatta genelde kaçınacağımız içerikler.

Today, a video can start playing before you even know what you're watching.

Şimdilerde, siz daha izlediğinizin farkına varmadan bir video oynamaya başlayabilir.

Or you may be tempted to look at material that you wouldn't look at in everyday life

Veya günlük hayatta ya da başkalarıylayken bakmayacağınız

or you wouldn't look at if you were with other people at the time.

materyallere bakmaya teşvik edilebilirsiniz.

And when the action is pre-recorded

Eylem önceden kaydedilmiş

and takes place in a distant time and space,

ve sizden uzakta bir zaman ve mekanda gerçekleştiğinde

watching seems like a passive activity.

bunu izlemek pasif bir aktivite gibi görünür.

There's nothing I can do about it now.

Şu an bununla ilgili bir şey yapamam.

It's already happened.

Bu oldu bile.

All these things make it easier as an Internet user

Tüm bunlar bir İnternet kullanıcısı olarak bizim

for us to give in to our sense of curiosity about death,

ölüme karşı merakımıza boyun eğmemizi,

to push our personal boundaries,

kişisel sınırlarımızı aşmamızı,

to test our sense of shock, to explore our sense of shock.

şok hissimizi test etmemizi, şok hissimizi keşfetmemizi kolaylaştırıyor.

But we're not passive when we watch.

Ama aslında izlerken pasif değiliz.

On the contrary, we're fulfilling the murderer's desire to be seen.

Tam tersine, katilin izlenme isteğini yerine getiriryoruz.

When the victim of a decapitation is bound and defenseless,

Kafası kesilen kurban bağlı ve savunmasızken,

he or she essentially becomes a pawn in their killer's show.

temelde katilin şovunda bir rehin haline geliyor.

Unlike a trophy head that's taken in battle,

Bir savaşı kazanmanın gerektirdiği şans ve yeteneği temsil

that represents the luck and skill it takes to win a fight,

eden bir kesik kafanın aksine,

when a beheading is staged,

kafa kesimi sahnelendiği ve

when it's essentially a piece of theater,

temelde bir tiyatro piyesi haline geldiğinde

the power comes from the reception the killer receives as he performs.

gücün kaynağı, katilin eylemi gerçekleştirirken aldığı tepkidir.

In other words, watching is very much part of the event.

Yani aslında izlemek, olayın epey büyük bir parçası.

The event no longer takes place in a single location

Hala öyle gözükse bile artık olay eskiden olduğu gibi tek bir konumda

at a certain point in time as it used to and as it may still appear to.

veya zamanda tek bir anda gerçekleşmiyor.

Now the event is stretched out in time and place,

Şimdi olay, zaman ve mekana yayılmış durumda

and everyone who watches plays their part.

ve izleyen herkes bunun bir parçası haline geliyor.

We should stop watching,

İzlemeyi bırakmalıyız, ama

but we know we won't.

bunu yapmayacağımızı biliyoruz.

History tells us we won't,

Tarih bize bırakmayacağımızı söylüyor,

and the killers know it too.

ve katiller de bunu biliyor.

Thank you.

Teşekkürler.

(Applause)

(Alkış)

Bruno Giussani: Thank you. Let me get this back. Thank you.

Bruno Giussani: Teşekkürler. Bunu geri alayım. Teşekkürler.

Let's move here. While they install for the next performance,

Buraya geçelim. Sahne yeni konuşma için hazırlanırken sana

I want to ask you the question that probably many here have,

buradakilerin de kafasında olan bir soru sorayım.

which is how did you get interested in this topic?

Bu konuya ilgi duymaya nasıl başladın?

Frances Larson: I used to work at a museum

Frances Larson: Eskiden Oxford'da

called the Pitt Rivers Museum in Oxford,

Pitt Rivers Müzesi adlı bir müzede

which was famous for its display of shrunken heads from South America.

çalışıyordum. Bu müze, Güney Amerika'dan gelmiş kesik kafa sergisi ile ünlenmişti.

People used to say, "Oh, the shrunken head museum, the shrunken head museum!"

İnsanlar: "Ah, kesik kafa müzesi, kesik kafa müzesi!" derlerdi.

And at the time, I was working on the history

Ben de o zamanlar, kafatası iskeletlerinin bilimsel toplanışının

of scientific collections of skulls.

tarihi üzerinde çalışıyordum.

I was working on the cranial collections,

Kafatası koleksiyonları üzerinde çalışıyordum

and it just struck me as ironic

ve insanların buraya bu kanlı, ilkel,

that here were people coming to see this gory, primitive, savage culture

vahşi kültürü görmeye gelmeleri ve gördüklerini şeyin ne olduğunu gerçekten

that they were almost fantasizing about and creating

anlamadan onunla ilgili fantaziler kurmaları

without really understanding what they were seeing,

bana ironik geldi. Avrupa ve ABD çapında

and all the while these vast -- I mean hundreds of thousands

müzelerimizde yer alan yüzlerce ve binlerce kafatasından

of skulls in our museums, all across Europe and the States --

oluşan koleksiyonlarımız, bir nevi Aydınlanma çağının

were kind of upholding this Enlightenment pursuit of scientific rationality.

bilimsel rasyonellik arayışını gösteriyorlardı.

So I wanted to kind of twist it round and say, "Let's look at us."

Ben de bunu biraz eğip bükerek "Kendimize bakalım." diye düşündüm.

We're looking through the glass case at these shrunken heads.

Bu kesik kafalara bir camın arkasından bakıyoruz.

Let's look at our own history and our own cultural fascination with these things.

Bir de kendi tarihimizi ve böyle şeylere karşı büyülenişimizi inceleyelim.

BG: Thank you for sharing that.

BG: Bunu paylaştığın için teşekkürler.

FL: Thank you.

FL: Ben teşekkür ederim.

(Applause)

(Alkış)