Why Public Beheadings Get Millions of Views | Frances Larson | TED Talks

Translator: Leila Ataei Reviewer: soheila Jafari

For the last year,

پارسال

everyone's been watching the same show,

همه یک نمایش را می‎دیدند،

and I'm not talking about "Game of Thrones,"

و من در اینجا درباره بازی تاج و تخت صحبت نمی‎کنم،

but a horrifying, real-life drama

منظورم یک نمایش دهشتناک و مهیج از زندگی واقعی است

that's proved too fascinating to turn off.

که ثابت کرد چنان مجذوب کننده است که نمیشد بیخیالش شد.

It's a show produced by murderers

نمایشی که تهیه کننده‎اش جنایتکاراند

and shared around the world via the Internet.

و آن را از طریق اینترنت در سرتاسر دنیا به اشتراک گذاشته‎اند.

Their names have become familiar:

نامهایشان برای هم آشناست:

James Foley, Steven Sotloff, David Haines, Alan Henning, Peter Kassig,

جیمز فولی، استیون ساتلف، دیوید هینز، آلن هنینگ، پیتر کاسیگ،

Haruna Yukawa, Kenji Goto Jogo.

هارونا یوکوا، کنجی گوتو جوگو.

Their beheadings by the Islamic State

سربریده شدن آنها از سوی دولت اسلامی

were barbaric,

وحشیانه بود،

but if we think they were archaic,

اما اگر به این فکر کنیم که آنها متعلق به

from a remote, obscure age,

عصر دقیانوس و دوره‎ای تاریک و مهجورند

then we're wrong.

بی‎شک در اشتباهیم.

They were uniquely modern,

آنها به شکلی بی‎همتایی مدرن بودند

because the murderers acted knowing well

چون جنایتکاران جوری عمل می‎کردند که حاکی

that millions of people would tune in to watch.

از اطلاعشان درباره میلیونها آدمی بود که به تماشایشان می‎نشستند.

The headlines called them savages and barbarians,

سرخط اخبار آنها را بربر و وحشی می‎خواند،

because the image of one man overpowering another,

چون تصویر چیره شدن یک مرد بر مردی دیگر

killing him with a knife to the throat,

و کشتن او با بردیدن گلویش

conforms to our idea of ancient, primitive practices,

مبتلور کننده روشهای بدوی و باستانی در ذهن ما است،

the polar opposite of our urban, civilized ways.

قطب مخالف روشهای مدنی و شهری.

We don't do things like that.

چیزهایی مثل این را دوست نداریم.

But that's the irony.

اما ابهامی در این نکته است.

We think a beheading has nothing to do with us,

فکر می‎کنیم گردن زدن به ما ربطی ندارد،

even as we click on the screen to watch.

حتی وقتی برای تماشای آن روی صفحه کلیک می‎کنیم .

But it is to do with us.

اما به ما ربط دارد.

The Islamic State beheadings

گردن زدنهای دولت اسلامی

are not ancient or remote.

باستانی یا مهجور نیستند.

They're a global, 21st century event,

جهانی هستند و رویدادی قرن بیست و یکمی ،

a 21st century event that takes place in our living rooms, at our desks,

یک رویدا قرن بیست و یکمی که در اتاقهای نشیمن ما و پشت میزهایمان اتفاق میفتد،

on our computer screens.

روی صحفه کامپیوترمان.

They're entirely dependent on the power of technology to connect us.

آنها کاملا وابسته به نیروی فناوری برای متصل شدن به ما هستند.

And whether we like it or not,

و خواه خوشمان بیاید یا نه،

everyone who watches is a part of the show.

هر کسی که آن را تماشا کند، بخشی از نمایش است.

And lots of people watch.

و کلی از مردم آن را تماشا می‎کنند.

We don't know exactly how many.

نمی‎دانیم دقیقا چه تعدادی.

Obviously, it's difficult to calculate.

واضح است که محاسبه آن دشوار است.

But a poll taken in the UK, for example, in August 2014,

اما آمارگیری انجام شده در بریتانیا، برای مثال در آگوست ۲۰۱۴

estimated that 1.2 million people

رقم ۱/۲ میلیون نفر را تخمین زد

had watched the beheading of James Foley

که تماشاگر گردن زده شدن جمیز فولی بودند

in the few days after it was released.

تنها ظرف چند روز پس از انتشار آن.

And that's just the first few days,

و آن فقط چند روز اول

and just Britain.

در بریتانیا بود.

A similar poll taken in the United States

آمارگیری مشابه‎ای در ایالات متحده برگزار شد،

in November 2014

در نوامبر ۲۰۱۴

found that nine percent of those surveyed

معلوم شد نه درصد کسانی که مورد پرسش قرار گرفتند

had watched beheading videos,

ویدئوهای گردن زدن را تماشا کرده بودند،

and a further 23 percent

و ۲۳ درصد دیگر هم

had watched the videos but had stopped just before the death was shown.

شروع به تماشای ویدئو کرده بودند اما درست لحظه قبل از مردن دست از تماشا کشیده بودند.

Nine percent may be a small minority of all the people who could watch,

نه درصد شاید اقلیت کوچکی از تمامی کسانی باشد که آنها را تماشا کرده‎اند

but it's still a very large crowd.

اما هنوز هم جمعیت بزرگی محسوب می‎شود.

And of course that crowd is growing all the time,

و البته آن جمعیت همواره رو به افزایش است،

because every week, every month,

زیرا هر هفته، هر ماه،

more people will keep downloading and keep watching.

آدمهای بیشتر به بارگیری و تماشای آن ادامه خواهند داد.

If we go back 11 years,

اگر به یازده سال قبل برگردید،

before sites like YouTube and Facebook were born,

قبل از تولد سایتهای مثل یوتیوب و فیس بوک،

it was a similar story.

داستان بهمین منوال بود.

When innocent civilians like Daniel Pearl,

وقتی شهروندان بی‎گناهی مثل دانیل پرل،

Nick Berg, Paul Johnson, were beheaded,

نيك برگ، پل جانسن گردن زده شدند،

those videos were shown during the Iraq War.

آن ويدئوها طى جنگ عراق نمايش داده شدند.

Nick Berg's beheading

گردن زده شدن نيك برگ

quickly became one of the most searched for items on the Internet.

به سرعت يكى از پرجستجوترين موضوعات در اينترنت شد.

Within a day, it was the top search term

ظرف يك روز، در صدر عبارات جستجو شده

across search engines like Google, Lycos, Yahoo.

در موتورهايى مثل گوگل، ليكوس و ياهو بود.

In the week after Nick Berg's beheading,

در هفته بعد از گردن زده شدن نيك برگ

these were the top 10 search terms in the United States.

اينها جز ١٠ عبارت اول جستجو شده در ايالات متحده بودند.

The Berg beheading video remained the most popular search term for a week,

ویدئوی گردن زده شدن برگ بمدت یک هفته محبوبترین عبارت جستجو شده باقی ماند،

and it was the second most popular search term for the whole month of May,

و در تمام ماه مه دومین عبارت محبوب جستجو شده شده بود،

runner-up only to "American Idol."

یعنی بعد از برنامه آمریکن آیدل.

The al-Qaeda-linked website that first showed Nick Berg's beheading

وب سایت القاعده که اولین بار گردن زده شدن نیک برگ را نشان داد

had to close down within a couple of days due to overwhelming traffic to the site.

به دلیل ترافیک بسیاری بالای بازدیدگان سایت برای دو سه روزی مجبور به بستن سایت شد.

One Dutch website owner said that his daily viewing figures

یک صاحب وب سایت هلندی گفت که رقم روزانه بازدید سایتش

rose from 300,000 to 750,000

هربار که سربریدنی در عراق

every time a beheading in Iraq was shown.

نمایش داده می‎شد، از ۳۰۰٫۰۰۰ به ۷۵۰٫۰۰۰ افزایش میافت.

He told reporters 18 months later

۱۸ ماه بعد به خبرنگاران گفت

that it had been downloaded many millions of times,

که میلیونها بار دانلود شده بود،

and that's just one website.

و این فقط یک وب‌سایت بود.

A similar pattern was seen again and again

الگوی مشابه‎ای به تکرار در هنگام

when videos of beheadings were released during the Iraq War.

انتشار ویدئوهای گردن زدن طی جنگ عراق مشاهده شده بود.

Social media sites have made these images more accessible than ever before,

سایتهای رسانه‎های اجتماعی این تصاویر را بیشتر از قبل در دسترس قرار داده‎اند،

but if we take another step back in history,

اما کمی بیشتر در تاریخ برگردیم،

we'll see that it was the camera that first created a new kind of crowd

خواهیم دید که این دوربین بود برای نخستین بار نوع جدیدی از جمعیت

in our history of beheadings as public spectacle.

را در تاریخ گردن زدنهای ما بعنوان نمایش خیره کننده عمومی خلق کرد.

As soon as the camera appeared on the scene,

به محض حضور دوربین در صحنه،

a full lifetime ago on June 17, 1939,

سالها پیش، در ۱۷ ژوئن ۱۹۳۹

it had an immediate and unequivocal effect.

تاثیرش آنی و صریح بود.

That day, the first film of a public beheading was created in France.

آن روزنخستین فیلم از گردن زدن عمومی در فرانسه خلق شد.

It was the execution, the guillotining, of a German serial killer, Eugen Weidmann,

مراسم اعدام یا همان گیوتین شدن قاتل سریالی آلمانی بنام یوجین ویدمن بود،

outside the prison Saint-Pierre in Versailles.

بیرون زندان سن پیر در ورسای.

Weidmann was due to be executed at the crack of dawn,

ویدمن در سپیده‎دم محکوم به اعدام شده بود،

as was customary at the time,

چیزی که در آن زمان مرسوم بود،

but his executioner was new to the job,

اما اعد ام کننده درکارش تازه ‎وارد بود،

and he'd underestimated how long it would take him to prepare.

و در برآورد این که مقدمات آمادگی کار چقدر زمان می‎برد اشتباه کرده بود.

So Weidmann was executed at 4:30 in the morning,

بنابراین ویدمن ساعت ۴:۳۰ صبح اعدام شد،

by which time on a June morning,

که یک صبحی در ماه ژوئن بود،

there was enough light to take photographs,

و نور کافی برای فیلم گرفتن موجود بود،

and a spectator in the crowd filmed the event,

و تماشاچی در جمعیت از این رویداد فیلم گرفت،

unbeknownst to the authorities.

بدون اطلاعات مقامات.

Several still photographs were taken as well,

چند عکس هم انداخته شد،

and you can still watch the film online today

و شما می‎توانید امروز آن فیلم را روی اینترنت ببینید

and look at the photographs.

به عکسها نگاه بیاندازید.

The crowd on the day of Weidmann's execution

جمعیت آن روز اعدام وایدمن

was called "unruly" and "disgusting" by the press,

از سوی مطبوعات نفرت‎انگیز و سرکش خوانده شد،

but that was nothing compared to the untold thousands of people

اما در مقایسه با هزاران مردم بی‎شماری که اکنون توانایی بررسی چندین باره

who could now study the action

آن عمل را در تک فرمهای

over and over again,

با جزییات کامل

freeze-framed in every detail.

را دارند، هیچ هست.

The camera may have made these scenes more accessible than ever before,

دوربین شاید این صحنه‎ها را بیشتر از قبل در دسترس قرار داده،

but it's not just about the camera.

اما همه‎اش دوربین نیست.

If we take a bigger leap back in history,

در گامی بزرگتر در بازگشت به تاریخ،

we'll see that for as long as there have been

خواهیم دید که از زمانی که گردن زدنها

public judicial executions and beheadings,

واعدامهای قضائی عمومی وجود داشته،

there have been the crowds to see them.

جمعیتهایی نیز برای تماشایشان وجود داشته.

In London, as late as the early 19th century,

در لندن، در اواخر قرن ۱۹،

there might be four or five thousand people to see a standard hanging.

شاید چهار یا پنج هزار نفر برای تماشای یک دار زدن استاندارد گرد میامدند.

There could be 40,000 or 50,000 to see a famous criminal killed.

۴۰٫۰۰۰ یا ۵۰٫۰۰۰ نفر برای دیدن کشته شدن یک جنایتکار معروف.

And a beheading, which was a rare event in England at the time,

و گردن زدن که در آن زمان رویدادی نادر در انگلستان بود

attracted even more.

حتی تعداد بیشتری را جلب می‎کرد.

In May 1820,

در مه ۱۸۲۰،

five men known as the Cato Street Conspirators

پنج مرد که معروف به توطئه‎گران خیابان کاتو بودند

were executed in London for plotting

در لندن بخاطر دسیسه برای ترور

to assassinate members of the British government.

اعضای دولت انگلیس اعدام شدند.

They were hung and then decapitated.

به دار آویخته شدند و بعد گردن زده شدند.

It was a gruesome scene.

منظره منزجرکننده‎ای بود.

Each man's head was hacked off in turn and held up to the crowd.

به نوبت سر یک را جدا کرده و رو به جمعیت می‎گرفتند.

And 100,000 people,

و ۱۰۰٫۰۰۰ نفر

that's 10,000 more than can fit into Wembley Stadium,

یعنی ۱۰٫۰۰۰ نفر بیشتر از جمعیتی که میتوان در استادیوم ویمبلی جای داد،

had turned out to watch.

برای تماشا گرد آمدند.

The streets were packed.

خیابانها غلغله بود.

People had rented out windows and rooftops.

مردم پنجره‎ها و پشت‎بامها را کرایه کرده بودند.

People had climbed onto carts and wagons in the street.

مردم از واگنها و درشكه‌ها توی خیابانها بالا رفته بودند.

People climbed lamp posts.

همینطور از تیرهای چراغ برق.

People had been known to have died in the crush on popular execution days.

معروف است که کسانی بخاطر ازدحام در روزهای اعدامهای محبوب جان باخته‌اند.

Evidence suggests that throughout our history

شواهد نشان می‌دهد که در طول تاریخ ما

of public beheadings and public executions,

از گردن زدنها و اعدامها عمومی،

the vast majority of the people who come to see

اکثریت جمعیت گرد آمده برای تماشا

are either enthusiastic or, at best, unmoved.

یا مشتاق هستند و یا در بهترین حالت خونسرد.

Disgust has been comparatively rare,

در مقایسه نفرت بندرت وجود داشته

and even when people are disgusted and are horrified,

و حتی وقتی مردم نفرت‌زده و هراسیده‌اند،

it doesn't always stop them from coming out all the same to watch.

بازهم مانع از بیرون آمدنشان برای تماشا نمی‌شود.

Perhaps the most striking example

شاید قابل توجه‌ترین مثال

of the human ability to watch a beheading and remain unmoved

از قابلیت بشر در تماشای گردن زدن و خونسرد ماندن

and even be disappointed

و حتی نومید شدن

was the introduction in France in 1792 of the guillotine,

به معرفی گیوتین در فرانسه بسال ۱۷۹۲ بازگردد،

that famous decapitation machine.

آن ماشین معروف قطع سر.

To us in the 21st century,

برای ما در قرن بیست و یکم،

the guillotine may seem like a monstrous contraption,

گیوتین شاید یکدستگاه هیولاوار بنظر رسد،

but to the first crowds who saw it, it was actually a disappointment.

اما برای نخستین جمعیتی که آن را دید درواقع مایوس کننده بود.

They were used to seeing long, drawn-out, torturous executions on the scaffold,

آنها عادت به اعدامهای زجرکش کننده طولانی و کش آمده در سکوی اعدام داشتند

where people were mutilated and burned and pulled apart slowly.

جاییکه آدمها را نقص عضو ، سوزانده و به آرامی تکه تکه می‌کردند.

To them, watching the guillotine in action,

برای آنها، تماشای گیوتین در حین عمل

it was so quick, there was nothing to see.

خیلی سریع بود، چیزی برای تماشا نداشت.

The blade fell, the head fell into a basket, out of sight immediately,

تیغه افتاد، سر توی سبد افتاد، و آنی از دید خارج نی‌شد

and they called out,

و آنها فریاد برآوردند

"Give me back my gallows, give me back my wooden gallows."

«چوبه دار مرا پس بده، چوبه دار مرا برگردان.»

The end of torturous public judicial executions in Europe and America

اختتام اعدامهای قضایی عمومی زجرکش کننده در اروپا و آمریکا

was partly to do with being more humane towards the criminal,

بخشی بخاطر گرایشات بشردوستانه نسبت به جنایتکارها

but it was also partly because the crowd obstinately refused to behave

و بخشی بخاطر جمعیتی بود که لجبازانه به انکار رفتاری می‌پرداختند

in the way that they should.

که باید از خود نشان می‌دادند.

All too often, execution day

اغلب اوقات، روز اعدام

was more like a carnival than a solemn ceremony.

بیشتر به کارناوال میماند تا یک مراسم حزن‌انگیز.

Today, a public judicial execution in Europe or America is unthinkable,

امروز، فکر یک مراسم قضایی اعدام د ر انظار عمومی اروپا یا آمریکا نشدنی است،

but there are other scenarios that should make us cautious

اما سناریوهای دیگری هم هست که باید ما را درباره

about thinking that things are different now

فکر کردن به این که آن چیزها الان متفاوتند و دیکر

and we don't behave like that anymore.

نباید آنطور رفتار کنیم ، هوشیار می‌کند.

Take, for example, the incidents of suicide baiting.

برای مثال پیشامدهای تحریک به خودکشی را درنظر بگیرید.

This is when a crowd gathers

وقتی که جمعیتی گرد میاید

to watch a person who has climbed to the top of a public building

تا کسی که از ساختمان عمومی به قصد خودکشی بالا رفته

in order to kill themselves,

را تماشا کند،

and people in the crowd shout and jeer,

و مردم توی جمعیت قیل و قال می‎کنند،

"Get on with it! Go on and jump!"

"یالا بجنب! تمامش کن و بپر!

This is a well-recognized phenomenon.

این یک پدیده شناخته شده است.

One paper in 1981 found that in 10 out of 21 threatened suicide attempts,

یک روزنامه در ۱۹۸۱ پی برد که از هر ۲۱ اقدام تهدید به خودکشی، ۱۰ تای آن

there was incidents of suicide baiting and jeering from a crowd.

پیشمامدهای مربوط به تحریک به خودکشی و قیل وقال جمعیت ست.

And there have been incidents reported in the press this year.

وپیشامدهایی نیز در مطبوعات امسال گزارش شده.

This was a very widely reported incident

در ماه مارس امسال در تلفورد و شروپشایر

in Telford and Shropshire in March this year.

پوشش گسترده‎ای از یک پیشامد این چنینی را داشتیم.

And when it happens today,

و زمانی که امروزه این اتفاقات میفتد،

people take photographs and they take videos on their phones

مردم شروع به عکس و فیلم گرفتن با موبایلهایشان می‎کنند

and they post those videos online.

و بعد روی اینترنت پخش می‎کنند.

When it comes to brutal murderers who post their beheading videos,

وقتی نوبت جنایتکاران سنگدل می‎رسد، ویدئوهای گردن زدن را روی اینترنت پست می‎کنند،

the Internet has created a new kind of crowd.

اینترنت نوع تازه‎ی از جمعیت را خلق کرده.

Today, the action takes place in a distant time and place,

امروز، اعمال این چنینی در زمان و مکانی دور اتفاق می‌افتند،

which gives the viewer a sense of detachment from what's happening,

که در بیننده حس بی‎اعتنایی انسبت به واقعه‌ی که رخ میدهد ایجاد میکند،

a sense of separation.

حس جدایی.

It's nothing to do with me.

که به من ربطی ندارد.

It's already happened.

اتفاقی است که افتاده.

We are also offered an unprecedented sense of intimacy.

حتی نوعی حس بی‎سابقه از صمیمیت به ما ارائه می‎شود.

Today, we are all offered front row seats.

امروزه به همه ما صندلیهای ردیف جلو پیشنهاد می‎شود.

We can all watch in private, in our own time and space,

می‎توانیم در زمان و فضای دلخواه به تماشای خصوصی آن بنشینیم،

and no one need ever know that we've clicked on the screen to watch.

و کسی هم هیچوقت نمی‎فهمد که آن را تماشا کرده‎ایم.

This sense of separation --

این حس جدایی-

from other people, from the event itself --

از سایر مردم، از خود رویداد حتی--

seems to be key to understanding our ability to watch,

ه نظر می‎رسد کلید درک قابلیت ما برای تماشاست،

and there are several ways

و چندین روش هست

in which the Internet creates a sense of detachment

که اینترنت بواسطه آن حس بی‎اعتنایی را خلق می‎کند

that seems to erode individual moral responsibility.

که بنظر تباه کننده مسئولیت اخلاقی فردی است.

Our activities online are often contrasted with real life,

فعالیتهای آنلاین ما اغلب با زند گی واقعی تقابل دارد،

as though the things we do online are somehow less real.

در حالی که کارهایی که آنلاین انجام می‎دهیم بنحوی کمتر واقعی است.

We feel less accountable for our actions

کمتر حس می‎کنیم که مسئول اعمالمان هستیم

when we interact online.

وقتی که آنلاین تعامل داریم.

There's a sense of anonymity, a sense of invisibility,

حس گمنامی، حس نامرئی بودن وجود دارد،

so we feel less accountable for our behavior.

پس کمتر در قبال رفتارمان احساس مسئولیت می‎کنیم.

The Internet also makes it far easier to stumble upon things inadvertently,

اینترنت همچنین برخورد غیرعمدی با مسائل را آسانتر می‎کند،

things that we would usually avoid in everyday life.

چیزهایی که معمولا در زندگی روزانه از آنها اجتناب می‎کنیم.

Today, a video can start playing before you even know what you're watching.

امروزه یک ویدئو می‎تواند حتی قبل از این که بدانید چه تماشا می‎کنید شروع به نمایش دادن می‎کند.

Or you may be tempted to look at material that you wouldn't look at in everyday life

یا شاید وسوسه شوید به موضوعاتی نگاه کنید که در زندگی روزمره نمی‎کنید

or you wouldn't look at if you were with other people at the time.

یا حتی ممکن است در حضور دیگران نبینید.

And when the action is pre-recorded

و وقتی اقدامی از قبل ضبط شده

and takes place in a distant time and space,

و در زمان و فضایی دور رخ می‎دهد،

watching seems like a passive activity.

تماشای آن به فعالیتی منفعل میماند.

There's nothing I can do about it now.

کاری نیست که الان بشود درباره‎اش کرد.

It's already happened.

دیگر اتفاق افتاده.

All these things make it easier as an Internet user

همه این چیزها بما بعنوان یک کاربر اینترنت اجازه می‎دهد که به آسانی

for us to give in to our sense of curiosity about death,

به حس کنجکاوی خود درباره مرگ کمک کنیم،

to push our personal boundaries,

تا مرزهای شخصی‎مان را کنار زده

to test our sense of shock, to explore our sense of shock.

و به آزمون حس حیرت خویش و جستجو در حس حیرت خویش بپردازیم،

But we're not passive when we watch.

اما به هنگام تماشا منفعل نیستیم.

On the contrary, we're fulfilling the murderer's desire to be seen.

بلعکس، تمایل جنایتکار را برای دیده شدن برآورده می‎کنیم.

When the victim of a decapitation is bound and defenseless,

وقتی قربانی گردن زدن دست بسته و بی‎دفاع است،

he or she essentially becomes a pawn in their killer's show.

لزوما طمعه‎ی در نمایش قاتل است.

Unlike a trophy head that's taken in battle,

برخلاف سر پیشکشی در میدان نبرد،

that represents the luck and skill it takes to win a fight,

که نمایانگر خوش شانسی و مهارت در بردن جنگ است،

when a beheading is staged,

وقتی سرزدن روی صحنه برده می‎شود،

when it's essentially a piece of theater,

وقتی الزام بخشی از یک تکه نمایشی است،

the power comes from the reception the killer receives as he performs.

قدرت قاتل در هنگام اجرا از سوی مخاطبینش تقویت می‎شود.

In other words, watching is very much part of the event.

بعبارت دیگر، تماشا بخشی از رویداد است.

The event no longer takes place in a single location

رویدادی دیگر تنها در یک مکان یا موقعیت زمانی خاص

at a certain point in time as it used to and as it may still appear to.

اتفاق نمیفتد، طوریکه قبلا بود و به نظر میاید که هنوز هم باشد.

Now the event is stretched out in time and place,

اکنون رویداد در زمان و مکان گسترش میابد،

and everyone who watches plays their part.

و همه به تماشای نقش خویش می‎پردازند.

We should stop watching,

باید دست از تماشا برداریم،

but we know we won't.

اما می‎دانیم که نمی‎خواهیم.

History tells us we won't,

تاریخ می‎گوید که نمی‎خواهیم،

and the killers know it too.

و قاتلها هم این را می‎دانند.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)

Bruno Giussani: Thank you. Let me get this back. Thank you.

برونو گیوسانی: متشکرم. بگذار این را پس بگیرم. متشکرم.

Let's move here. While they install for the next performance,

بیایید بریم اینجا. در حینی که تدارکات اجرای بعدی را انجام می‌دهند،

I want to ask you the question that probably many here have,

مایلم ازت این سوال را بپرسم که شاید خیلی‌ها در اینجا داشته باشند،

which is how did you get interested in this topic?

که چطور به این موضوع علاقمند شدی؟

Frances Larson: I used to work at a museum

فرانسس لارسن: قبلا در موزه‌ای کار می‌کردم

called the Pitt Rivers Museum in Oxford,

به اسم پیت ریور در آکسفورد،

which was famous for its display of shrunken heads from South America.

که بخاطر به نمایش گذلشتن کله‎های آب رفته از آمریکای جنوبی معروف بود.

People used to say, "Oh, the shrunken head museum, the shrunken head museum!"

مردم عادت داشتند بگویند، « اوه، موزه کله‎های آب رفته، موزه سرهای آب رفته!»

And at the time, I was working on the history

و در آن زمان، من روی تاریخ مجموعه‌های علمی

of scientific collections of skulls.

جمجمه‌ها کار می‌کردم.

I was working on the cranial collections,

روی مجموعه‎های مخدانی کار می‎کردم،

and it just struck me as ironic

و به این درک کنایه‎امیز رسیدم

that here were people coming to see this gory, primitive, savage culture

که در اینجا مردم به دیدن این فرهنگ وحشیانه، بدوی و خونین میایند،

that they were almost fantasizing about and creating

گویی که تقریبا درباره‎اش خیال پردازی کرده و بدون آنکه

without really understanding what they were seeing,

وقعا بفهمند چی را تماشا می‎کنند آن را خلق می کنند،

and all the while these vast -- I mean hundreds of thousands

و در حینی که این جماعت گسترده-- منظورم صدها هزار

of skulls in our museums, all across Europe and the States --

جمجمه در موزه‎هایمان هست، در سراسر اروپا و آمریکا--

were kind of upholding this Enlightenment pursuit of scientific rationality.

بنوعی حامی این روشنفکری در پی منطقگرایی علمی هستند.

So I wanted to kind of twist it round and say, "Let's look at us."

پس می‎خواستم به نوعی آن را بپیچم و بگویم، «بیایید بخودمان نگاه کنیم.»

We're looking through the glass case at these shrunken heads.

به این کله‎های آب رفته از طریق جعبه شیشه‎ای نگاه می‎کنیم.

Let's look at our own history and our own cultural fascination with these things.

بیایید به شیفتگی تاریخ و فرهنگمان به این چیزها نگاه کنیم.

BG: Thank you for sharing that.

ب گ: از تو برای به اشتراک گذاشتن آن تشکر می‌کنم.

FL: Thank you.

ف ل: متشکرم.

(Applause)

(تشویق)