Shekhar Kapur: We are the stories we tell ourselves

Shekhar Kapur: Biz kendimize anlattığımız hikayeleriz

Çeviri: Meric Aydonat Gözden geçirme: Ümitcan Altuğ

So, I was just asked to go and shoot this film called "Elizabeth."

"Elizabeth" isminde bir filmi gidip çekmem daha yeni istenmişti.

And we're all talking about this great English icon and saying,

Bu büyük İngiliz ikonu hakkında konuşuyorduk:

"She's a fantastic woman, she does everything.

"Harika bir kadın. Her şeyi yapıyor.

How are we going to introduce her?"

Onu nasıl göstereceğiz?"

So we went around the table with the studio and the producers and the writer,

Stüdyo ile masaya oturduk, yapımcılar, senarist,

and they came to me and said, "Shekhar, what do you think?"

bana geldiler ve "Shekhar ne düşünüyorsun?" dediler.

And I said, "I think she's dancing."

Ve ben "Bence dans ediyor." dedim.

And I could see everybody looked at me,

Herkes bana baktı

somebody said, "Bollywood."

ve birisi "Bollywood" dedi.

The other said, "How much did we hire him for?"

Diğeri, "Ona ne kadar para verdik?" dedi.

And the third said, "Let's find another director."

Ve üçüncüsü "Başka bir yönetmen bulalım." dedi.

I thought I had better change.

Değişirsem daha iyi olacağını düşündüm.

So we had a lot of discussion on how to introduce Elizabeth,

Elizabeth'i nasıl aktaracağımız hakkında çok tartıştık

and I said, "OK, maybe I am too Bollywood.

ve ben, tamam, belki çok Bollywood'um dedim.

Maybe Elizabeth, this great icon, dancing?

Belki de Elizabeth, bu büyük ikon, dans ediyor?

What are you talking about?"

Neden bahsediyorsun?

So I rethought the whole thing,

Bütün her şeyi baştan düşündüm

and then we all came to a consensus.

ve sonunda hepimiz anlaştık.

And here was the introduction of this

Ve karşınızda "Elizabeth" adındaki

great British icon called "Elizabeth."

bu büyük İngiliz ikonu.

Leicester: May I join you, my lady?

Leicester: Size katılabilir miyim, leydim?

Elizabeth: If it please you, sir.

Elizabeth: Eğer isterseniz, beyfendi.

(Music)

(Müzik)

Shekhar Kapur: So she was dancing.

Shekhar Kapur: Ve dans ediyordu.

So how many people who saw the film did not get

Filmi gören kaç kişi orada

that here was a woman in love,

aşık bir kadın olduğunu,

that she was completely innocent

tamamen masum olduğunu,

and saw great joy in her life, and she was youthful?

hayattan zevk aldığını ve gençlik dolu olduğunu anlamadı?

And how many of you did not get that?

Kaçınız bunu anlamadı?

That's the power of visual storytelling,

İşte bu görsel hikaye anlatımının gücüdür.

that's the power of dance, that's the power of music:

Bu dansın gücüdür. Bu müziğin gücüdür.

the power of not knowing.

Bilmemenin gücüdür.

When I go out to direct a film,

Bir filmi yönetmeye gittiğimde,

every day we prepare too much, we think too much.

her gün fazla hazırlanıyoruz, fazla düşünüyoruz.

Knowledge becomes a weight upon wisdom.

Bildiklerimiz, aklımız üzerinde bir yük oluyor.

You know, simple words lost

Bilirsiniz, deneyimin bataklığında

in the quicksand of experience.

basit sözcükler kayboluyor.

So I come up, and I say,

Ben de geliyorum ve diyorum ki,

"What am I going to do today?" I'm not going to do what I planned to do,

"Bugün ne yapacağım?". Planladığım şeyleri yapmayacağım

and I put myself into absolute panic.

ve kendimi tam bir paniğe sokuyorum.

It's my one way of getting rid of my mind,

Benim zihimden kurtulmamın,

getting rid of this mind that says,

bana "Hey, ne yaptığını biliyorsun.

"Hey, you know what you're doing. You know exactly what you're doing.

Ne yaptığını tamamen biliyorsun. Sen bir yönetmensin,

You're a director, you've done it for years."

bunu yıllardır yapıyorsun." diyen zihnimden kurtulmamın bir yolu bu.

So I've got to get there

Oraya gitmeliyim

and be in complete panic.

ve tamamen panik yapmalıyım.

It's a symbolic gesture. I tear up the script,

Sembolik bir hareketle, senaryoyu yırtarım.

I go and I panic myself, I get scared.

Panik yaparım. Korkarım.

I'm doing it right now; you can watch me. I'm getting nervous,

Şimdi de yapıyorum. Bunu görebilirsiniz. Tedirgin oluyorum..

I don't know what to say, I don't know what I'm doing, I don't want to go there.

Ne diyeceğimi bilmiyorum. Ne yaptığımı bilmiyorum. Oraya gitmek istemiyorum.

And as I go there, of course, my A.D. says,

Oraya gidince, tabii ki, yardımcı yönetmenim

"You know what you're going to do, sir." I say, "Of course I do."

"Ne yapacağınızı biliyorsunuz efendim." der. Ben de "Elbette biliyorum." derim.

And the studio executives, they would say,

Ve stüdyo yöneticileri

"Hey, look at Shekhar. He's so prepared."

"Shekhar'a bak. Tamamen hazırlanmış." derler.

And inside I've just been listening to Nusrat Fateh Ali Khan

Bense az önce içeride, kaotik olduğu için Nusret Fatih Ali Han'ın

because he's chaotic.

müziğini dinliyordum.

I'm allowing myself to go into chaos

Kendimi kaosa bırakıyorum,

because out of chaos, I'm hoping some moments of truth will come.

çünkü kaostan, doğruluk çıkacağını umuyorum.

All preparation is preparation.

Tüm hazırlanma, hazırlanmadır.

I don't even know if it's honest.

Dürüst olup olmadığını bile bilmiyorum.

I don't even know if it's truthful.

Doğru olup olmadığını.

The truth of it all comes on the moment, organically,

Gerçeklik bir anlık ve organik olarak geliyor,

and if you get five great moments

ve eğer hikayenizde ya da filminizde

of great, organic stuff

bu organik, harika şeyden

in your storytelling, in your film,

beş anınız olursa

your film, audiences will get it.

seyirciniz bunu anlayacaktır.

So I'm looking for those moments, and I'm standing there

Ben o anları arıyorum ve orada durup

and saying, "I don't know what to say."

"Ne yapacağımı bilmiyorum." deyince

So, ultimately, everybody's looking at you,

Sonunda sabahn yedisinde herkes size bakıyor,

200 people at seven in the morning

yediye çeyrek kala kalkıp oraya gelen 200 kişi,

who got there at quarter to seven, and you arrived at seven,

siz yedide oraya varınca

and everybody's saying,

herkes

"Hey. What's the first thing? What's going to happen?"

"İlk ne yapacak? Ne olacak?" diyor.

And you put yourself into a state of panic

Ve siz kendinizi bir paniğe sokuyorsunuz,

where you don't know, and so you don't know.

neredesiniz bilmiyorsunuz ve bu yüzden bilmiyorsunuz.

And so, because you don't know,

Bilmediğiniz için de evrene

you're praying to the universe because you're praying to the universe

dua etmeye başlıyorsunuz. Evrene dua ettiğiniz için

that something -- I'm going to try and access the universe

-- Evrene Einstein'ın yaptığı gibi ulaşmayı

the way Einstein -- say a prayer --

deneyeceğim -- dua

accessed his equations,

ederek -- onun denklemleri

the same source. I'm looking for the same source

aynı kaynaktan -- aynı kaynağı arıyorum

because creativity comes from absolutely the same source

çünkü yaratıcılık kesinlikle aynı kaynaktan gelir:

that you meditate somewhere outside yourself,

kendi dışınızda, evrenin dışında birşeye

outside the universe.

meditasyon yaparak.

You're looking for something that comes and hits you.

Birşeyin gelip kafanıza dank etmesini beklersiniz.

Until that hits you, you're not going to do the first shot.

O şey gelene kadar, ilk çekimi yapmayacaksınız.

So what do you do?

Ne yaparsınız?

So Cate says, "Shekhar, what do you want me to do?"

Kate, "Shekhar ne yapmamı istiyorsun?" der.

And I say, "Cate, what do you want to do?" (Laughter)

Ben, "Kate, sen ne yapmak istiyorsun?" derim. (Gülüşmeler)

"You're a great actor, and I like to give to my actors --

"Sen harika bir oyuncusun, oyuncularıma haklarını teslim ederim.

why don't you show me what you want to do?"

Neden sen bana ne yapmak istediğini göstermiyorsun?"

(Laughter)

(Gülüşmeler)

What am I doing? I'm trying to buy time.

Ne yapıyorum? Zaman kazanmaya çalışıyorum.

I'm trying to buy time.

Zaman kazanmaya çalışıyorum.

So the first thing about storytelling that I learned,

Hikaye anlatmak hakkında ilk öğrendiğim

and I follow all the time is: Panic.

ve hep uyguladığım şey, paniktir.

Panic is the great access of creativity

Panik yaratıcılığa ulaşmanın harika bir yoludur,

because that's the only way to get rid of your mind.

çünkü sadece o zaman zihninizden kurtuluyorsunuz.

Get rid of your mind.

Zihninizden kurtulun.

Get out of it, get it out.

Ondan çıkın. Onu çıkarın.

And let's go to the universe because

Ve evrene gidelim, çünkü

there's something out there that is more

orada zihninizden daha gerçek olan

truthful than your mind,

bir şey var,

that is more truthful than your universe.

kendi evreninizden daha gerçek olan bir şey.

[unclear], you said that yesterday. I'm just repeating it

Bunu dün söyledin. Ben sadece tekrar ediyorum

because that's what I follow constantly

çünkü bunu shunyata'yı, boşluğu bulmak için

to find the shunyata somewhere, the emptiness.

sürekli uyguluyorum.

Out of the emptiness comes a moment of creativity.

Boşluktan bir yaratıcılık anı çıkar.

So that's what I do.

Benim yaptığım bu.

When I was a kid -- I was about eight years old.

Ben çocukken -- sekiz yaşlarındaydm.

You remember how India was. There was no pollution.

Hindistan'ın nasıl olduğunu hatırlarsınız. Kirllilik yoktu.

In Delhi, we used to live -- we used to call it a chhat or the khota.

Delhi'de yaşıyorduk -- oraya "umumhane" derdik

Khota's now become a bad word. It means their terrace --

şimdi kötü bir sözcük oldu. Aslında teras anlamına geliyor --

and we used to sleep out at night.

ve geceleri orada dışarıda uyurduk.

At school I was being just taught about physics,

Okulda fizik dersinde bize

and I was told that

varolan herşeyin

if there is something that exists,

ölçülebilir olduğu

then it is measurable.

öğretilmişti.

If it is not measurable,

Ölçülemiyorsa,

it does not exist.

öyle bir şey yoktur.

And at night I would lie out, looking at the unpolluted sky,

Geceleri Delhi'de ben çocukken olduğu gibi kirlenmemiş

as Delhi used to be at that time when I was a kid,

gökyüzünün altında yatıp,

and I used to stare at the universe and say,

gökyüzüne bakarak, kendi kendime

"How far does this universe go?"

"Evren ne kadar büyük?" diye sorardım.

My father was a doctor.

Babam doktordu.

And I would think, "Daddy, how far does the universe go?"

Ona, "Baba, evren ne kadar büyük?" diye sorardım.

And he said, "Son, it goes on forever."

O da, "Oğlum, sonsuz büyüklükte." derdi.

So I said, "Please measure forever

Ben de, "Lütfen sonsuzun ölçüsünü ver,

because in school they're teaching me

çünkü okulda eğer birşey ölçülemiyorsa

that if I cannot measure it, it does not exist.

onun olmadığını öğretiyorlar.

It doesn't come into my frame of reference."

Bunu anlayamıyorum." dedim.

So, how far does eternity go?

Sonsuz nereye kadar gidiyor?

What does forever mean?

Sonsuz ne anlama geliyor?

And I would lie there crying at night

Geceleri orada yatar, ağlardım,

because my imagination could not touch creativity.

çünkü hayalgücüm yaratıcılığa ulaşamıyordu.

So what did I do?

Bunun üzerine ne yaptım?

At that time, at the tender age of seven,

O zaman, yedi yaşının hassaslığıyla

I created a story.

bir hikaye yarattım.

What was my story?

Hikayem neydi?

And I don't know why, but I remember the story.

Neden bilmiyorum ama hikayeyi hatırlıyorum.

There was a woodcutter

Bir oduncu vardı.

who's about to take his ax and chop a piece of wood,

Baltasını alıp odun kesmeye gidecekti.

and the whole galaxy is one atom of that ax.

Tüm galaksi, baltasındaki bir atomdu.

And when that ax hits that piece of wood,

Baltası oduna deyince

that's when everything will destroy

her şey yok olacaktı,

and the Big Bang will happen again.

büyük patlama yeniden olacaktı.

But all before that there was a woodcutter.

Ama her şeyden önce bir oduncu vardı.

And then when I would run out of that story,

Anlatacak hikayem kalmadıkça,

I would imagine that woodcutter's universe

oduncunun evreninin başka bir oduncunun

is one atom in the ax of another woodcutter.

baltasındaki bir atom olduğunu hayal ederdim.

So every time, I could tell my story again and again

Her seferinde, hikayemi baştan anlatıp

and get over this problem,

bu sorunu aşabilirdim

and so I got over the problem.

ve sonunda aştım.

How did I do it? Tell a story.

Bunu nasıl başardım? Hikaye anlatın.

So what is a story?

Hikaye nedir?

A story is our -- all of us --

Hikaye biziz, hepimiziz.

we are the stories we tell ourselves.

Bizler, kendimize anlattığımız hikayeleriz.

In this universe, and this existence,

Varolup olmadığımız ve

where we live with this duality

kim olduğumuz

of whether we exist or not

ikilemiyle yaşadığımız

and who are we,

bu evrende ve varoluşta

the stories we tell ourselves are the stories

kendimize anlattığımız hikayeler

that define the potentialities

varolma olasılığımızı

of our existence.

tanımlayan hikayeleriz.

We are the stories we tell ourselves.

Bizler, kendimize anlattığımız hikayeleriz.

So that's as wide as we look at stories.

Yani hikayelere baktığımız kadar genişiz.

A story is the relationship

Bir hikaye kim olduğunuz veya

that you develop between who you are,

kim olabileceğinizle

or who you potentially are,

sınırsız evrenle geliştirdiğiniz

and the infinite world, and that's our mythology.

ilişkidir, ve bu bizim mitolojimizdir.

We tell our stories,

Hikayelerimizi anlatırız

and a person without a story does not exist.

ve hikayesi olmayan bir insan yoktur.

So Einstein told a story

Einstein bir hikaye anlattı

and followed his stories and came up with theories

ve hikayelerini takip etti ve teorilerini buldu

and came up with theories and then came up with his equations.

ve teorilerini buldu ve denklemlerini yazdı.

Alexander had a story that his mother used to tell him,

Büyük İskender'e annesinin anlattığı bir hikaye vardı

and he went out to conquer the world.

ve dünyayı ele geçirmeye koyuldu.

We all, everybody, has a story that they follow.

Bizim, hepimizin takip edeceğimiz bir hikayemiz var.

We tell ourselves stories.

Kendimize hikayeler anlatırız.

So, I will go further, and I say,

Daha ileri gidip şunu söyleyeceğim,

"I tell a story, and therefore I exist."

hikaye anlatıyorum öyleyse varım.

I exist because there are stories,

Ben varım çünkü hikayeler var

and if there are no stories, we don't exist.

ve eğer hikayeler olmazsa biz de yokuz.

We create stories to define our existence.

Varlığımızı tanımlamak için hikayeler yaratırız.

If we do not create the stories,

Hikayeleri yaratmazsak

we probably go mad.

büyük olasılıkla çıldırırız.

I don't know; I'm not sure, but that's what I've done all the time.

Bilmiyorum. Emin değilim, ama bunca zamandır yaptığım bu.

Now, a film.

Şimdi bir film.

A film tells a story.

Bir film bir hikaye anlatır.

I often wonder when I make a film -- I'm thinking of making a film of the Buddha --

Bir filmi yaparken düşünürüm -- Buda'nın filmini yapmayı düşünüyorum --

and I often wonder: If Buddha had all the elements

genellikle düşünürüm: Buda'ya bir yönetmene verilen bütün

that are given to a director --

imkanlar verilseydi,

if he had music, if he had visuals, if he had a video camera --

müziği olsaydı, görselleri olsaydı, kamerası olsaydı,

would we get Buddhism better?

Budizm'i daha iyi anlar mıydık?

But that puts some kind of burden on me.

Ama bu benim üzerimde bir baskı oluşturuyor.

I have to tell a story

Bir hikaye daha ayrıntılı

in a much more elaborate way,

bir biçimde anlatmalıyım

but I have the potential.

ama bu potansiyele sahibim.

It's called subtext.

Buna altmetin deniliyor.

When I first went to Hollywood, they said --

Hollywood'a ilk gittiğimde, bana --

I used to talk about subtext, and my agent came to me,

Altmetinden bahsederdim ve menajerim bana gelip

"Would you kindly not talk about subtext?"

"Altmetinden bahsetmemeni rica edebilir miyim?" dedi.

And I said, "Why?" He said, "Because nobody is going to give you a film

Ben "Neden?" diye sorunca "Çünkü altmetinden bahsedersen

if you talk about subtext.

kimse sana film vermez.

Just talk about plot

Sadece olay örgüsünden bahset

and say how wonderful you'll shoot the film,

ve filmi ne kadar harika çekeceğini,

what the visuals will be."

görsellerin ne olacağını anlat." dedi.

So when I look at a film,

Ben bir filme baktığımda,

here's what we look for:

aradığım(ız) şeyler şunlardır,

We look for a story on the plot level,

senaryo katmanında bir hikaye ararız,

then we look for a story

sonrasında psikolojik katmanda

on the psychological level,

bir hikaye ararız,

then we look for a story on the political level,

sonra politik katmanda bir hikaye ararız,

then we look at a story

sonra da mitolojik katmanda

on a mythological level.

bir hikayeye bakarız.

And I look for stories on each level.

Ben de her katmanda bir hikaye ararım.

Now, it is not necessary

Bu hikayelerin birbirleriyle

that these stories agree with each other.

uyum içinde olmasına gerek yok.

What is wonderful is,

Harika olan ise, çoğunlukla,

at many times, the stories will contradict with each other.

bu hikayelerin birbirleriyle çelişmesidir.

So when I work with Rahman who's a great musician,

Harika bir müzisyen olan Rahman'la çalıştığımda,

I often tell him, "Don't follow what the script already says.

ona çoğunlukla "Senaryonun zaten söylediklerini takip etme.

Find that which is not.

Orada olmayanı bul.

Find the truth for yourself,

Kendin için gerçekliği bul

and when you find the truth for yourself,

ve kendin için gerçekliği bulduğunda,

there will be a truth in it, but it may contradict the plot,

onun içinde bir gerçeklik olacak, ama olay örgüsüyle çelişkili olabilir,

but don't worry about it."

fakat dert etme."

So, the sequel to "Elizabeth," "Golden Age."

"Elizabeth"in devam filmi, "Golden Age-Altın Çağ".

When I made the sequel to "Elizabeth," here was a story that

"Elizabeth"in devam filmini çektiğimde, senaristin

the writer was telling:

anlattığı bir hikaye vardı.

A woman who was threatened

II. Philip tarafından

by Philip II

tehdit edilen bir kadın vardı

and was going to war,

ve savaşa gidiyordu,

and was going to war, fell in love with Walter Raleigh.

savaşa gidiyordu ve Walter Raleigh'e aşık oldu.

Because she fell in love with Walter Raleigh,

Walter Raleigh'e aşık olduğu için,

she was giving up the reasons she was a queen,

onu kraliçe yapan sebeplerden vazgeçiyordu.

and then Walter Raleigh

Sonra Walter Raleigh

fell in love with her lady in waiting,

onun nedimesine aşık oldu

and she had to decide whether she was a queen going to war

ve karar vermesi gerekiyordu: savaşa giden bir kraliçe miydi

or she wanted...

yoksa olmak istediği mi...

Here's the story I was telling:

Anlattığım hikaye şuydu.

The gods up there,

Yukarıdaki tanrılar.

there were two people.

İki insan vardı.

There was Philip II, who was divine

Sürekli dua ettiği için ilahi olan

because he was always praying,

II. Philip vardı

and there was Elizabeth, who was divine,

ve Elizabeth vardı, o da ilahiydi

but not quite divine because she thought she was divine,

ama tam olarak değildi çünkü o ilahi olduğunu düşünüyordu

but the blood of being mortal flowed in her.

ama ölümlü olmanın verdiği kan damarlarında dolaşıyordu.

But the divine one was unjust,

Ama ilahi olan adil değidi,

so the gods said,

bu yüzden tanrılar,

"OK, what we need to do is

"Yapmamız gereken adil olana

help the just one."

yardım etmek." dediler

And so they helped the just one.

Ve adil olana yardım ettiler.

And what they did was, they sent Walter Raleigh down

Yaptıkları, Walter Raleigh'i aşağıya

to physically separate her mortal self

kraliçenin ölümlü benliği ve ruhani benliğini fiziksel olarak

from her spirit self.

birbirinden ayırması için göndermek oldu.

And the mortal self was the girl

Ölümlü tarafı için gönderilen

that Walter Raleigh was sent,

Walter Raleigh

and gradually he separated her

kraliçeyi o benliğinden ayırdı ve

so she was free to be divine.

artık kraliçe de ilahi olabilirdi.

And the two divine people fought,

İki kutsal kişi savaştılar

and the gods were on the side of divinity.

ve tanrılar kutsallığın yanındaydılar.

Of course, all the British press got really upset.

Tabii ki İngilizler bu işten memnun kalmadılar

They said, "We won the Armada."

ve "Armada'yı biz kazandık" dediler.

But I said, "But the storm won the Armada.

Ama ben dedim ki, "Armada'yı fırtına kazandı

The gods sent the storm."

ve fırtınayı tanrılar gönderdiler".

So what was I doing?

Ben ne yapıyordum?

I was trying to find a mythic reason

Filmi yapabilmek için

to make the film.

mitolojik bir temel bulmaya çalışıyordum.

Of course, when I asked Cate Blanchett, I said, "What's the film about?"

Tabii ki Kate Blanchett'e "Film ne hakkında" diye sorduğumda

She said, "The film's about a woman

"Film yaşlanmaya alışmaya çalışan

coming to terms with growing older."

bir kadın hakkında" dedi.

Psychological.

Psikolojik.

The writer said "It's about history, plot."

Senarist, olay örgüsünün tarih hakkında olduğunu söyledi.

I said "It's about mythology,

Ben de mitolojiyle, tanrılarla

the gods."

ilgili olduğunu söyledim.

So let me show you a film --

Size bir film göstermeme izin verin --

a piece from that film --

bu filmden bir parça --

and how a camera also --

ve bir kameranın da nasıl --

so this is a scene, where in my mind,

bu bence onun ölümlülüğünün dibinde

she was at the depths of mortality.

olduğu bir sahne

She was discovering what mortality actually means,

O ölümlülüğün ne anlama geldiğini anlıyor

and if she is at the depths of mortality,

ve ölümlülüğün dibindeyse

what really happens.

gerçekte ne olduğunu anlıyor.

And she's recognizing the dangers of mortality

Ölümlülüğün tehlikelerini anlıyor

and why she should break away from mortality.

ve neden bundan kurtulması gerektiğini.

Remember, in the film, to me,

Hatırlayın, filmde bana göre

both her and her lady in waiting

o ve nedimesi

were parts of the same body,

aynı bedenin parçaları,

one the mortal self

biri ölümlü yanı

and one the spirit self.

ve diğeri ruhani yanı.

So can we have that second?

İkincisini görebilir miyiz?

(Music)

(Müzik)

Elizabeth: Bess?

Elizabeth: Bess?

Bess?

Bess?

Bess Throckmorton?

Bess Throckmorton?

Bess: Here, my lady.

Bess: Burdayım majesteleri.

Elizabeth: Tell me, is it true?

Elizabeth: Söyle bana, doğru mu?

Are you with child?

Hamile misin?

Are you with child?

Hamile misin?

Bess: Yes, my lady.

Bess: Evet, majesteleri.

Elizabeth: Traitorous.

Elizabeth: Seni hain.

You dare to keep secrets from me?

Benden nasıl sır saklarsın?

You ask my permission before you rut,

Nefes almak için bile benden

before you breed.

izin isteyeceksin.

My bitches wear my collars.

Benim kancıklarım tasmamı takarlar.

Do you hear me? Do you hear me?

Beni duyuyor musun? Beni duyuyor musun?

Walsingham: Majesty. Please, dignity. Mercy.

Walsingham; Majesteleri. Lütfen, acıyın.

Elizabeth: This is no time for mercy, Walsingham.

Elizabeth: Acımanın zamanı degil, Walsingham.

You go to your traitor brother and leave me to my business.

Hain kardeşine git ve beni rahat bırak.

Is it his?

Ondan mı?

Tell me. Say it. Is the child his? Is it his?

Söyle bana. Çocuk ondan mı? Ondan mı?

Bess: Yes.

Bess: Evet.

My lady,

Majesteleri,

it is my husband's child.

benim kocamın çocuğu.

Elizabeth: Bitch! (Cries)

(Ağlıyor)

Raleigh: Majesty.

Raleigh: Majesteleri.

This is not the queen I love and serve.

Benim sevdiğim ve hizmet ettiğim kraliçe bu değil.

Elizabeth: This man has seduced a ward of the queen,

Elizabeth: Bu adam benim vesayetim altındaki bir kadını bastan çıkardı

and she has married without royal consent.

ve kraliyet izni olmadan onunla evlendi.

These offenses are punishable by law. Arrest him.

Bu hareketler kanun tarafından cezalandırılır. Tutuklayın.

Go.

Git.

You no longer have the queen's protection.

Bundan böyle kraliçenin koruması altında değilsin.

Bess: As you wish, Majesty.

Bess: Nasıl isterseniz majesteleri.

Elizabeth: Get out! Get out! Get out!

Elizabeth: Dışarı çık. Dışarı çık.

Get out.

Dışarı çık.

(Music)

(Müzik)

Shekhar Kapur: So, what am I trying to do here?

Shekhar Kapur: Burada ne yapmaya çalışıyorum?

Elizabeth has realized,

Elizabeth fark etti

and she's coming face-to-face

ve kendi kıskançlığıyla,

with her own sense of jealousy,

kendi ölümlülüğüyle

her own sense of mortality.

yüzyüze geldi.

What am I doing with the architecture?

Mimariyle ne yapıyorum?

The architecture is telling a story.

Mimari bir hikaye anlatıyor.

The architecture is telling a story

Mimari, o zamanında dünyadaki en güçlü kadın

about how, even though she's the most powerful woman

da olsa, başka birşeyin,

in the world at that time,

mimarinin daha büyük

there is the other, the architecture's bigger.

olduğunu anlatıyor.

The stone is bigger than her because stone is an organic.

Taş ondan daha büyük, çünkü organik değil.

It'll survive her.

Ondan daha uzun yaşayacak.

So it's telling you, to me, stone is part of her destiny.

Taşın, onun kaderinin bir parçası olduğunu anlatıyor.

Not only that, why is the camera looking down?

Sadece o değil, kamera neden aşağıya bakıyor?

The camera's looking down at her because she's in the well.

Kamera ona doğru aşağıya bakıyor, çünkü o bir kuyuda.

She's in the absolute well

Kendi ölümlüğünün

of her own sense of being mortal.

kuyusunda.

That's where she has to pull herself out

Kendisini buradan kurtarması gerekiyor,

from the depths of mortality,

ölümlülüğünün derinliklerinden

come in, release her spirit.

gelip ruhunu serbest bırakması.

And that's the moment where, in my mind,

Burası bence Elizabeth ve Bess'in aynı

both Elizabeth and Bess are the same person.

insan oldukları an.

But that's the moment

Bu an aynı zamanda

she's surgically removing herself from that.

kendini bundan resmen ayırdığı an.

So the film is operating on

Yani film bu sahnede

many many levels in that scene.

pek çok katmanda iş görüyor.

And how we tell stories

Ve hikayeleri anlatışımız da öyle

visually, with music, with actors,

görsel olarak, müzikle, oyuncularla

and at each level it's a different sense

ve her katmanda farklı bir hisle,

and sometimes contradictory to each other.

bu hisler bazen birbirleriyle çelişse de.

So how do I start all this?

Sonuç olarak buna nasıl başlarım?

What's the process of telling a story?

Nasıl hikaye anlatılıyor?

About ten years ago,

On yıl kadar önce,

I heard this little thing from a politician,

Hindistan'da pek de sevilmeyen

not a politician that was very well respected in India.

bir politikacıdan şunu duydum.

And he said that these people in the cities,

Şehirlerdeki insanlar

in one flush, expend as much water

sifonu bir çekişlerinde kırsal kesimlerde

as you people in the rural areas

yaşayan insanların iki günde alamadığı

don't get for your family for two days.

suyu harcıyorlar.

That struck a chord, and I said, "That's true."

Bu ilgimi çekti ve "Bu gerçek" dedim.

I went to see a friend of mine,

Bir arkadaşımı görmeye gittim,

and he made me wait

beni Bombay'ın pek pahalı bölgelerinden

in his apartment in Malabar Hill

Malabar Hill'de 20. kattaki

on the twentieth floor,

dairesinde

which is a really, really upmarket area in Mumbai.

bekletti.

And he was having a shower for 20 minutes.

20 dakikadır duş alıyordu.

I got bored and left, and as I drove out,

Sıkıldım ve oradan ayrıldım,

I drove past the slums of Bombay,

her zamanki gibi

as you always do,

Bombay'ın gecekondu mahallelerinden geçerken

and I saw lines and lines in the hot midday sun

Sıcak öğle güneşinde

of women and children with buckets

ellerinde kovalarla

waiting for a tanker

tankerin gelip onlara su vermesini bekleyen kadın ve çocukların

to come and give them water.

oluşturduğu sıraları gördüm.

And an idea started to develop.

Aklımda bir fikir oluşmaya başladı.

So how does that become a story?

Bu nasıl bir hikayeye dönüşür?

I suddenly realized that we are heading towards disaster.

Bir anda bir felakete yaklaştığımızı fark ettim.

So my next film is called "Paani"

Bundan sonraki filmim "Paani"

which means water.

su anlamına geliyor.

And now, out of the mythology of that,

Bunun mitolojisinden

I'm starting to create a world.

bir dünya yaratmaya başlıyorum.

What kind of world do I create,

Nasıl bir dünya yaratıyorum

and where does the idea, the design of that come?

ve bunun fikri, tasarımı nereden geliyor?

So, in my mind, in the future,

Benim zihnimde, gelecekte

they started to build flyovers.

uçan araç yapmaya başladılar.

You understand flyovers? Yeah?

uçan araçların ne anlama geldiğini anlıyorsunuz değil mi?

They started to build flyovers

A'dan B'ye daha hızlı ulaşmak için

to get from A to B faster,

uçan araçlar yapmaya başladılar

but they effectively went from one area of relative wealth

ama bu araçlar uygulamada birbirine yakın

to another area of relative wealth.

zenginlikteki mahalleler arasında gidip geliyordu.

And then what they did was

Daha sonra ise

they created a city above the flyovers.

uçan araçların üstünde bir şehir yarattılar.

And the rich people moved to the upper city

Zenginler yukarıdaki şehre taşındılar

and left the poorer people in the lower cities,

ve daha fakir insanları aşağıdaki şehirlerde bıraktılar.

about 10 to 12 percent of the people

İnsanların yaklaşık yüzde 10-12'si

have moved to the upper city.

yukarıdaki şehre taşındı.

Now, where does this upper city and lower city come?

Bu yukarıdaki ve aşağıdaki şehir nereden geliyor?

There's a mythology in India about --

Hindistan'da şöyle bir mitoloji var --

where they say, and I'll say it in Hindi,

derler ki, bunu Hintçe söyleyeceğim,

[Hindi]

[Hintçe]

Right. What does that mean?

Ne anlama geliyor?

It says that the rich are always sitting on the shoulders

Zenginler her zaman fakirlerin

and survive on the shoulders of the poor.

omuzlarında oturur ve yaşarlar.

So, from that mythology, the upper city and lower city come.

Yukarıdaki ve aşağıdaki şehirler bu mitolojiden geliyor.

So the design has a story.

Yani tasarımın bir hikayesi var.

And now, what happens is that the people of the upper city,

Sonra olan, yukarıdaki insanlar aşağıdaki insanların

they suck up all the water.

tüm suyunu emiyorlar.

Remember the word I said, suck up.

Söylediğim sözcüğü hatırlayın, emmek.

They suck up all the water, keep to themselves,

Tüm suyu kendilerine saklamak için emiyorlar

and they drip feed the lower city.

ve aşağıdaki şehri damlalarla veriyorlar.

And if there's any revolution, they cut off the water.

Ayaklanma çıkarsa da sularını kesiyorlar.

And, because democracy still exists,

Demokrasi hala olduğu için

there's a democratic way in which you say

bize itaat ederseniz size su veririz demenin

"Well, if you give us what [we want], we'll give you water."

demokratik bir yolu var.

So, okay my time is up.

Zamanım doldu.

But I can go on about telling you

Ama size hikayeleri nasıl geliştirdiğimizi,

how we evolve stories,

hikayelerin aslında bizim kim olduğumuzu söylediğini

and how stories effectively are who we are

ve belirli disiplinlere çevrildiğini

and how these get translated into the particular discipline

--benim durumumda filmlere--

that I am in, which is film.

anlatmaya devam edebilirim.

But ultimately, what is a story? It's a contradiction.

Ama sonuç olarak bir hikaye nedir? Bir çelişkidir.

Everything's a contradiction.

Her şey bir çelişkidir.

The universe is a contradiction.

Evren bir çelişkidir.

And all of us are constantly looking for harmony.

Ve hepimiz sürekli olarak bir uyum arıyoruz.

When you get up, the night and day is a contradiction.

Uyanmamız, gece ve gündüz bir çelişkidir.

But you get up at 4 a.m.

Ama sabah 4'te kalkın.

That first blush of blue is where the night and day

O ilk mavilik, gece ve gündüzün birbirleriyle

are trying to find harmony with each other.

uyum sağlama çabasıdır.

Harmony is the notes that Mozart didn't give you,

Uyum Mozart'ın size vermediği notalardır,

but somehow the contradiction of his notes suggest that.

ama bunu notalarının çelişkisi bir şekilde öne sürüyor.

All contradictions of his notes suggest the harmony.

Notalarındaki tüm çelişkiler uyumu öne sürüyor.

It's the effect of looking for harmony

Bir şairin zihnindeki çelişkinin, bir hikaye anlatıcısının

in the contradiction that exists in a poet's mind,

zihnindeki çelişkinin uyumunu

a contradiction that exists in a storyteller's mind.

aramanın sonucu.

In a storyteller's mind, it's a contradiction of moralities.

Bir hikaye anlatıcısının zihninde ahlâk çelişkileri var.

In a poet's mind, it's a conflict of words,

Bir şairin zihninde sözcüklerin çelişkisi var.

in the universe's mind, between day and night.

Evrenin zihninde, geceyle gündüz arasında.

In the mind of a man and a woman,

Bir kadın ve erkeğin zihinlerinde,

we're looking constantly at

sürekli kadınla erkeğin

the contradiction between male and female,

çelişkisine tanıklık ediyoruz.

we're looking for harmony within each other.

Birbirleriyle uyumunu arıyoruz.

The whole idea of contradiction,

Tüm bu çelişki kavramı,

but the acceptance of contradiction

ama çelişkiyi kabullenme

is the telling of a story, not the resolution.

hikaye anlatmaktır, çözümü değildir.

The problem with a lot of the storytelling in Hollywood

Hollywood'daki hikaye anlatımlarının sorunu

and many films, and as [unclear] was saying in his,

birçok filmde, birisinin dediği gibi,

that we try to resolve the contradiction.

çelişkiyi çözümlemeye çalışıyoruz.

Harmony is not resolution.

Uyum çözüm değil.

Harmony is the suggestion of a thing

Uyum çözümden çok daha önemli bir şeyin

that is much larger than resolution.

öne sürülmesi.

Harmony is the suggestion of something

Uyum evrensel ve kucaklayan

that is embracing and universal

ve sonsuzlukla ve anla

and of eternity and of the moment.

ilgili bir şeyin öne sürülmesi.

Resolution is something that is far more limited.

Çözüm çok daha sınırlayıcı birşey.

It is finite; harmony is infinite.

Sonlu. Uyum ise sonsuz.

So that storytelling, like all other contradictions in the universe,

Böylece hikaye anlatımı, evrendeki diğer bütün çelişkiler gibi

is looking for harmony and infinity

ahlâki çözümlerdeki uyumu arıyor,

in moral resolutions, resolving one, but letting another go,

birini çözerken diğerini serbest bırakıyor,

letting another go and creating a question that is really important.

diğerini serbest bırakıp gerçekten çok önemli bir soru yaratıyor.

Thank you very much.

Çok teşekkür ederim.

(Applause)

(Alkış)