Shekhar Kapur: We are the stories we tell ourselves

شیکهار کپور: ما همان داستانهایی را که بخود میگوییم هستیم.

Translator: Pouria Montazeri Reviewer: zahra soleimanian

So, I was just asked to go and shoot this film called "Elizabeth."

اخیرا از من درخواست شد که فیلم "اِلیزابت" را بسازم.

And we're all talking about this great English icon and saying,

داشتیم درباره ی این شخصیت مهم انگلیسی صحبت میکردیم و میگفتیم:

"She's a fantastic woman, she does everything.

"او یک زن بسیار خارق العاده ای بود. همه کاره بود.

How are we going to introduce her?"

چطوری او را در این فیلم معرفی کنیم؟"

So we went around the table with the studio and the producers and the writer,

دور میز، کارمندهای استودیو، تهیه کنندگان، و نویسندگان نظر دادند،

and they came to me and said, "Shekhar, what do you think?"

نوبت به من رسید و از من پرسیدند، "شیکهار، نظرت چیست؟"

And I said, "I think she's dancing."

گفتم، "فکر میکنم که او میرقصد."

And I could see everybody looked at me,

و همه به من یک نگاهی کردند،

somebody said, "Bollywood."

یکی پچ پچ کنان گفت: "بالیوود."

The other said, "How much did we hire him for?"

یکی دیگر گفت: "ما چقدر داریم خرج مزد او میکنیم؟"

And the third said, "Let's find another director."

و سومین شخص گفت: "بیایید و یک کارگردان دیگری انتخاب کنیم."

I thought I had better change.

بخود گفتم که بهترست عقیده ام را عوض کنم.

So we had a lot of discussion on how to introduce Elizabeth,

ما گفتگوهای بسیاری درباره چگونگي معرفی کردن الیزابت داشتیم،

and I said, "OK, maybe I am too Bollywood.

و گفتم، باشد، شاید من زیاد از حد بالیوودی هستم.

Maybe Elizabeth, this great icon, dancing?

بخود گفتم الیزابت، آن شخصیت مهم انگلیسی، میرقصد؟

What are you talking about?"

چی میگی؟ پس از نو فکر کردم،تا بلاخره همه به توافق عام رسیدیم.

So I rethought the whole thing,

چی میگی؟ پس از نو فکر کردم،تا بلاخره همه به توافق عام رسیدیم.

and then we all came to a consensus.

چی میگی؟ پس از نو فکر کردم،تا بلاخره همه به توافق عام رسیدیم.

And here was the introduction of this

و این مقدمه ی

great British icon called "Elizabeth."

شخصیت عظیم بریتانیایی بنام "الیزابت" است.

Leicester: May I join you, my lady?

لِستر: ای بانوی من، اجازه دارم؟

Elizabeth: If it please you, sir.

الیزابت: اگر خوشنودت کند، سرور من.

(Music)

(موسیقی)

Shekhar Kapur: So she was dancing.

شیکهار کپور: و او میرقصید.

So how many people who saw the film did not get

خب، چند نفر از آنهایی که این صحنه را دیده اند،

that here was a woman in love,

متوجه نشدند که این، یک زن عاشق است، که کاملا معصوم است،

that she was completely innocent

متوجه نشدند که این، یک زن عاشق است، که کاملا معصوم است،

and saw great joy in her life, and she was youthful?

و زندگی را با لذت مینگریست و باطراوت است؟

And how many of you did not get that?

چند نفر از شماها اینرا متوجه نشده اید؟

That's the power of visual storytelling,

این قدرت داستان سرایي بصری است.

that's the power of dance, that's the power of music:

این قدرت رقص است. این قدرت موسیقی است.

the power of not knowing.

قدرت ندانستن.

When I go out to direct a film,

وقتی که یک فیلمی را میسازم،

every day we prepare too much, we think too much.

ما هر روز زیاد از حد فکر میکنیم و تدارک میبینیم.

Knowledge becomes a weight upon wisdom.

آگاهی تبدیل به وزنی سنگین بر روی معرفت میشود.

You know, simple words lost

کلمات ساده، در دریای تجربه گُم میشوند.

in the quicksand of experience.

کلمات ساده، در دریای تجربه گُم میشوند.

So I come up, and I say,

پس هر روز از خودم میپرسم:

"What am I going to do today?" I'm not going to do what I planned to do,

"من امروز چه خواهم کرد؟" آن نقشه ای را که کشیدم انجام نخواهم داد،

and I put myself into absolute panic.

و خود را میان اضطراب مطلق قرار میدهم.

It's my one way of getting rid of my mind,

این تنها طریقی است که من برای رها کردن افکارم استفاده میکنم،

getting rid of this mind that says,

افکاری که میگویند:

"Hey, you know what you're doing. You know exactly what you're doing.

"آهای، تو دقیقا میدونی که چکار داری میکنی.

You're a director, you've done it for years."

تو سالهاست که یک کارگردان هستی."

So I've got to get there

پس من باید به صحنه برسم

and be in complete panic.

در اضطراب مطلق باشم.

It's a symbolic gesture. I tear up the script,

یک ژست نمادی است. نمایشنامه را پاره میکنم.

I go and I panic myself, I get scared.

خودم را میترسانم.

I'm doing it right now; you can watch me. I'm getting nervous,

همین الان دارم همان کار را میکنم. میتوانید ببینید. دستپاچه هستم.

I don't know what to say, I don't know what I'm doing, I don't want to go there.

نمیدانم چی بگویم. نمیدانم چکار دارم میکنم. نمیخواهم به سر صحنه بروم.

And as I go there, of course, my A.D. says,

و وقتی که به سر صحنه میروم، دستیارم میپرسد:

"You know what you're going to do, sir." I say, "Of course I do."

"آیا میدانید که چکار خواهید کرد؟" پاسخ میدهم: "البته که میدانم."

And the studio executives, they would say,

مجریهای استودیو همیشه میگویند:

"Hey, look at Shekhar. He's so prepared."

"به شیکهار نگاه کنید. چقدر آمادگی دارد."

And inside I've just been listening to Nusrat Fateh Ali Khan

و در درونم، مشغول گوش کردن به نصرت فاتح علی خان هستم،

because he's chaotic.

چون او بسیار بینظم است.

I'm allowing myself to go into chaos

بخود این اجازه را میدهم که وارد بی نظمی شوم،

because out of chaos, I'm hoping some moments of truth will come.

چون امیدوارم که از بی نظمی،لحظات حقیقي آشکار شوند.

All preparation is preparation.

تمام آمادگیها خود آمادگی است.

I don't even know if it's honest.

حتی نمیدانم که این کار صادقی است یا نه.

I don't even know if it's truthful.

و نمیدانم این کار درستی‌ است یا نه.

The truth of it all comes on the moment, organically,

حقیقت مطلب در یک لحظه بطور طبیعی بدست میاید،

and if you get five great moments

و اگر شما حتی پنج لحظات عالی داشته باشید

of great, organic stuff

لحظات عالی و و موارد طبیعی،

in your storytelling, in your film,

در داستان سرایي تان، در فیلمتان،

your film, audiences will get it.

تماشاچیان شما درکشان خواهند کرد.

So I'm looking for those moments, and I'm standing there

پس من بدنبال آن لحظات هستم،

and saying, "I don't know what to say."

سر صحنه وای میستم و میگویم: "من چه میدونم."

So, ultimately, everybody's looking at you,

همه به تو نگاه میکنند،

200 people at seven in the morning

دویست نفر در هفت صبح،

who got there at quarter to seven, and you arrived at seven,

که یک ربع به هفت رسیدند و تو سر ساعت هفت،

and everybody's saying,

و همه میگویند،

"Hey. What's the first thing? What's going to happen?"

و همه میگویند، "خب، اولین صحنه چیست؟ چه اتفاقی خواهد افتاد؟"

And you put yourself into a state of panic

و تو خود را وارد یک حال اضطرابی میکنی

where you don't know, and so you don't know.

که صرفا نمیدانی.

And so, because you don't know,

و چون بی خبری،

you're praying to the universe because you're praying to the universe

بدرگاه کهکشانها استغاثه میکنی

that something -- I'm going to try and access the universe

سعی میکنم که به کهکشان دستیابم -- همانطوری که

the way Einstein -- say a prayer --

انیشتن دعا کرد

accessed his equations,

و به معادله ی معروفش رسید --

the same source. I'm looking for the same source

همان منبع -- من بدنبال همان منبع هستم

because creativity comes from absolutely the same source

چون خلاقیت از همان منبعی سرچشمه میگیرد

that you meditate somewhere outside yourself,

که تو از بیرون از خود به او تمرکز داری،

outside the universe.

بیرون از کهکشانها.

You're looking for something that comes and hits you.

بدنبال چیزی هستی که یکدفعه از هیچ جا ظهور کند.

Until that hits you, you're not going to do the first shot.

تا این اتفاق نیافتد، تو اولین صحنه را فیلمبرداری نخواهی کرد.

So what do you do?

پس چکار خواهی کرد؟

So Cate says, "Shekhar, what do you want me to do?"

کیت میگوید: "شیهکار، میخواهی چکار کنم؟"

And I say, "Cate, what do you want to do?" (Laughter)

میگویم: "کیت، تو چکار میخواهی بکنی؟" (خنده)

"You're a great actor, and I like to give to my actors --

"تو یک هنرپیشه ی عالي هستی، و من اصولا به هنرپیشه هایم اعتماد دارم.

why don't you show me what you want to do?"

چطوره به من نشان بدهی که تصمیمت چیست."

(Laughter)

(خنده)

What am I doing? I'm trying to buy time.

من دارم سعی میکنم که وقت بکشم.

I'm trying to buy time.

وقت بکشم.

So the first thing about storytelling that I learned,

پس اولین چیزی که درباره ی داستان سرایی یاد گرفته ام،

and I follow all the time is: Panic.

و همیشه انجامش میدهیم، اضطراب است.

Panic is the great access of creativity

اضطراب یک راه عالی‌ برای دستیابی به خلاقیت است.

because that's the only way to get rid of your mind.

زیرا تنها راهیست برای رها کردن افکارت.

Get rid of your mind.

افکارت را رها کن.

Get out of it, get it out.

از چنگشان فرار کن و خلاصشان کن.

And let's go to the universe because

و بسوی کهکشانها برو

there's something out there that is more

چون چیزی در آنجا وجود دارد

truthful than your mind,

که حقیقیتر از افکارت هستند،

that is more truthful than your universe.

که حقیقیتر از جهانت هستند.

[unclear], you said that yesterday. I'm just repeating it

شما اینرا دیروز فرمودید. من دارم تکرارش میکنم

because that's what I follow constantly

چون همیشه از آن پیروی میکنم

to find the shunyata somewhere, the emptiness.

تا آن تهی بودن را پیدا کنم.

Out of the emptiness comes a moment of creativity.

از منبع تهی لحظات خلاقیت بوجود میایند.

So that's what I do.

این کاریست که من میکنم.

When I was a kid -- I was about eight years old.

وقتی که بچه بودم -- هشت سالم بود.

You remember how India was. There was no pollution.

شما یادتون هست که هندوستان چطور بود. بدون آلودگي هوا.

In Delhi, we used to live -- we used to call it a chhat or the khota.

در دهلی، ما در -- تات یا کوتا میگفتیم -- زندگی میکردیم.

Khota's now become a bad word. It means their terrace --

حال کوتا تبدیل به یک کلمه ی بد شده است. کوتا یعنی تراس

and we used to sleep out at night.

و ما شبها بیرون میخوابیدیم.

At school I was being just taught about physics,

در مدرسه تازه شروع به یادگرفتن فیزیک کرده بودم،

and I was told that

و یاد گرفتم که

if there is something that exists,

اگر چیزی وجود داشته باشد

then it is measurable.

الزاما قابل اندازه گیری است.

If it is not measurable,

و اگر قابل اندازه گیری نباشد،

it does not exist.

وجود ندارد.

And at night I would lie out, looking at the unpolluted sky,

شبها به آسمان پاک مینگریستم

as Delhi used to be at that time when I was a kid,

آنطوری که دهلی در قدیم بود، وقتی که بچه بودم،

and I used to stare at the universe and say,

و به کهکشانها خیره میشدم و بخود میگفتم:

"How far does this universe go?"

"اندازه ی این هستی تا چه حد است؟"

My father was a doctor.

پدرم پزشک بود.

And I would think, "Daddy, how far does the universe go?"

و از او میپرسیدم: "بابا، اندازه ی این هستی چقدر است؟"

And he said, "Son, it goes on forever."

و او پاسخ میداد: "پسرم، بی نهایت است."

So I said, "Please measure forever

میگفتم: "لطفا بی نهایت را اندازه گیر

because in school they're teaching me

چون در مدرسه به من میگویند

that if I cannot measure it, it does not exist.

که اگر نتوانی اندازه اش را بگیری، وجود ندارد.

It doesn't come into my frame of reference."

این در چهارچوب اندازه های من نمیگنجد."

So, how far does eternity go?

پس بی نهایت تا کجا میرود؟

What does forever mean?

ابدیت چه معني میدهد؟

And I would lie there crying at night

و در آنجا گریه کنان دراز میکشیدم،

because my imagination could not touch creativity.

چون تصورم قادر به دستیابي خلاقیت نبود.

So what did I do?

پس چکار کردم؟

At that time, at the tender age of seven,

در آن زمان، در دوران لطیف هفت سالگی

I created a story.

یک داستان ساختم.

What was my story?

داستانم چه بود؟

And I don't know why, but I remember the story.

نمیدانم چرا، ولی هنوز آن داستان را بیاد دارم.

There was a woodcutter

یک هیزم شکنی بود

who's about to take his ax and chop a piece of wood,

که در حال بلند کردن تبرش بود تا تیکه چوبی را بشکند،

and the whole galaxy is one atom of that ax.

و تمام کهکشان، یک اتم آن تبر است.

And when that ax hits that piece of wood,

و وقتی که این تبر با چوب برخورد میکند،

that's when everything will destroy

همه چیز نابود میشود

and the Big Bang will happen again.

و بیگ بنگ دوباره اتفاق میافتد.

But all before that there was a woodcutter.

ولی قبل از همه ی اینها، یک هیزم شکنی وجود داشت.

And then when I would run out of that story,

و وقتی که این داستان تمام میشد،

I would imagine that woodcutter's universe

تصور میکردم که کهشکان آن هیزم شکن

is one atom in the ax of another woodcutter.

یک اتمی از تبر یک هیزم شکن دیگری است.

So every time, I could tell my story again and again

پس هر دفعه، میتوانسم داستانم را دوباره تکرار کنم

and get over this problem,

و این مسئله را حل کنم،

and so I got over the problem.

پس مسئله را حل کردم.

How did I do it? Tell a story.

چطوری؟ با داستان گفتن.

So what is a story?

پس داستان چیست؟

A story is our -- all of us --

داستان مال ماست، خود ماییم.

we are the stories we tell ourselves.

ما همان داستانهایی هستیم که بخود میگوییم.

In this universe, and this existence,

در این کهکشان و هستی،

where we live with this duality

که ما با این دوگانه گی‌‌ که

of whether we exist or not

آیا ما وجود داریم یا نه،

and who are we,

و کی هستیم، زندگی میکنیم،

the stories we tell ourselves are the stories

داستانهایی را که میسازیم، داستانهایی هستند

that define the potentialities

که استعدادهای نهایي هستی ما را

of our existence.

تعریف میکنند.

We are the stories we tell ourselves.

ما همان داستانهایی راکه بخود میگوییم هستیم.

So that's as wide as we look at stories.

و این حدی است که ما به داستانها نگاه میکنیم.

A story is the relationship

یک داستان، رابطه ای است که

that you develop between who you are,

بین شخصی که هستی

or who you potentially are,

یا آن شخصی که میتوانی باشی،

and the infinite world, and that's our mythology.

و نهایت این جهان، پرورش میدهی. و این اساطیر ماست.

We tell our stories,

ما داستانهایمان را شرح میدهیم،

and a person without a story does not exist.

و شخص بدون داستان وجود ندارد.

So Einstein told a story

پس انیشتن یک داستان گفت

and followed his stories and came up with theories

و داستانش را دنبال کرد و به تئوری خود رسید

and came up with theories and then came up with his equations.

و بعد به معامله ی معروفش رسید.

Alexander had a story that his mother used to tell him,

اسکندر داستانی داشت که مادرش به او میگفت،

and he went out to conquer the world.

و او رفت و دنیا را فتح کرد.

We all, everybody, has a story that they follow.

ما همه دارای داستانی هستیم که دنبال میکنیم.

We tell ourselves stories.

ما بخود داستانها میگوییم.

So, I will go further, and I say,

پا فراتر میگذارم و میگویم،

"I tell a story, and therefore I exist."

من داستان میگویم، بنابراین وجود دارم.

I exist because there are stories,

من وجود دارم چون داستانها وجود دارند،

and if there are no stories, we don't exist.

و اگر داستانها نباشند، ما وجود نخواهیم داشت.

We create stories to define our existence.

ما داستانها را برای تعریف کردن هستیمان میسازیم.

If we do not create the stories,

اگر ما داستانها را نسازیم،

we probably go mad.

احتمالا دیوانه خواهیم شد.

I don't know; I'm not sure, but that's what I've done all the time.

نمیدانم. مطمئن نیستم، ولی این کاریست که من همیشه انجام داده ام.

Now, a film.

حال یک فیلم.

A film tells a story.

فیلم، یک داستان را شرح میدهد.

I often wonder when I make a film -- I'm thinking of making a film of the Buddha --

بارها در حال ساختن یک فیلم به این فکر می‌کنم -- در فکر ساختن فیلم بودا هستم --

and I often wonder: If Buddha had all the elements

و بارها میاندیشم: اگر بودا تمام چیزهایی را

that are given to a director --

که یک کارگردان دارد را میداشت،

if he had music, if he had visuals, if he had a video camera --

اگر او موسیقی، تصاویر، دوربین ویدیویی میداشت،

would we get Buddhism better?

آیا ما بودایی را بهتر درک میکردیم؟

But that puts some kind of burden on me.

ولی این فکر بار سنگینی است بر دوشم.

I have to tell a story

من می بایست

in a much more elaborate way,

داستان را بطور کامل شرح دهم،

but I have the potential.

قابلیتش را دارم.

It's called subtext.

این خلاصه فیلمنامه است.

When I first went to Hollywood, they said --

وقتی که برای اولین بار به هالیوود رفتم

I used to talk about subtext, and my agent came to me,

همیشه درباره ی خلاصه فیلمنامه صحبت میکردم، نماینده ام بمن گفت:

"Would you kindly not talk about subtext?"

"لطفا میشه درباره ی خلاصه فیلمنامه صحبت نکنید؟"

And I said, "Why?" He said, "Because nobody is going to give you a film

گفتم: "چرا؟"، گفت: "چون هیچکسی بتو پروژه ی فیلم نخواهد داد

if you talk about subtext.

اگر تو دائما در مورد خلاصه فیلمنامه صحبت کنی.

Just talk about plot

فقت درباره ی موضوع اصلی صحبت کن

and say how wonderful you'll shoot the film,

و بگو که چقدر فوق العاده فیلمبرداریش خواهی کرد،

what the visuals will be."

و چه نوع تصاویری خواهد داشت.

So when I look at a film,

پس وقتی که به فیلم نگاه میکنم،

here's what we look for:

در جستجوی این هستیم،

We look for a story on the plot level,

در جستجوی یک داستان در سطح موضوع اصلی،

then we look for a story

و بعد در جستجوی یک داستان

on the psychological level,

در سطح روانی،

then we look for a story on the political level,

بعد در جستجوی یک داستان در سطح سیاسی،

then we look at a story

و بعد در جستجوی یک داستان

on a mythological level.

در سطح اساطیر.

And I look for stories on each level.

در جستجوی داستانی در تمام این سطحها هستم.

Now, it is not necessary

حال مهم نیست که این

that these stories agree with each other.

داستانها با هم موافقتی داشته باشند.

What is wonderful is,

موضوع جالب اینست که

at many times, the stories will contradict with each other.

در خیلی از موارد، این داستانها با همدیگر تناقض دارند.

So when I work with Rahman who's a great musician,

وقتی که با رحمان، نوازنده ی حرفه ای، کار میکنم،

I often tell him, "Don't follow what the script already says.

بارها به او میگویم: "آنچه را که فیلمنامه میگه را دنبال نکن.

Find that which is not.

در جستجوی آنچیزی که در آن نیست باش.

Find the truth for yourself,

آن حقیقت را خودت بدست بیار،

and when you find the truth for yourself,

و وقتی که پیداش کردی،

there will be a truth in it, but it may contradict the plot,

حقیقتی با آن خواهد بود که شاید مخالف موضوع اصلی باشد،

but don't worry about it."

ولی نگرانش نباش."

So, the sequel to "Elizabeth," "Golden Age."

خب، حالا درباره ی عاقبت فیلم "الیزابت" که "عصر طلائی" بود صحبت کنم.

When I made the sequel to "Elizabeth," here was a story that

وقتی که فیلم "عصر طلائی" را ساختم،

the writer was telling:

این داستان یک نویسنده بود.

A woman who was threatened

زنی که از طرف

by Philip II

فیلیپ دوم فرانسه

and was going to war,

تهدید شده بود و به جنگ میرفت،

and was going to war, fell in love with Walter Raleigh.

عاشق والتر رلی شد.

Because she fell in love with Walter Raleigh,

چون عاشق والتر رلی شد،

she was giving up the reasons she was a queen,

از ملکه بودن خود داشت منصرف میشد.

and then Walter Raleigh

و بعد والتر رلی

fell in love with her lady in waiting,

عاشق آن بانوی در انتظار شد،

and she had to decide whether she was a queen going to war

و او باید تصمیم میگرفت که آیا یک ملکه ی است بسوی جنگ

or she wanted...

یا اینکه میخواست...

Here's the story I was telling:

این داستانیست که من گفتم.

The gods up there,

خدایان آسمان.

there were two people.

دو نفر وجود داشتند.

There was Philip II, who was divine

یکی از آنها، فیلیپ دوم فرانسه بود که الهی بود

because he was always praying,

چون همیشه در حال دعا و نماز بود،

and there was Elizabeth, who was divine,

و دیگری الیزابت بود، او نیز یزدانی بود

but not quite divine because she thought she was divine,

ولی نه بحد فیلیپ چون خود را یزدانی میدانست

but the blood of being mortal flowed in her.

ولی فناپذیری مانند خون در رگهای بدنش جاری بود.

But the divine one was unjust,

ولی این یزدان غیر عادلانه بود،

so the gods said,

چون خدایان فرمودند،

"OK, what we need to do is

"باشد، کار ما اینست که

help the just one."

آن عادلان را کمک کنیم."

And so they helped the just one.

پس به او کمک کردند.

And what they did was, they sent Walter Raleigh down

خدایان، والتر رلی را فرستادند

to physically separate her mortal self

تا روح او را ظاهرا از نفس فناپذیریش رها کنند.

from her spirit self.

خدایان، والتر رلی را فرستادند تا روح او را ظاهرا از نفس فناپذیریش رها کنند.

And the mortal self was the girl

نفس فناپذیر دختری بود

that Walter Raleigh was sent,

که بسوی والتر رلی فرستاده شده بود،

and gradually he separated her

و او بتدریج او را سوا کرد

so she was free to be divine.

تا او آزادگي یزدان بودن را دریافت.

And the two divine people fought,

و این دو شخص یزدان جنگیدند،

and the gods were on the side of divinity.

و خدایان طرف الهیات بودند.

Of course, all the British press got really upset.

البته، تمام مطبوعات بریتانیایی از این موضوع عصبانی شدند.

They said, "We won the Armada."

گفتند: "ما ناوگان را بردیم."

But I said, "But the storm won the Armada.

گفتم: "ولی توفانها ناوگان را بردند.

The gods sent the storm."

و خدایان آن توفانها را فرستادند."

So what was I doing?

خب، چکار داشتم میکردم؟

I was trying to find a mythic reason

داشتم سعی میکردم که یک دلیل اسطوره ای

to make the film.

برای ساختن این فیلم پیدا کنم.

Of course, when I asked Cate Blanchett, I said, "What's the film about?"

البته، وقتی از کیت بلنچت پرسیدم که: "موضوع این فیلم چیست؟"

She said, "The film's about a woman

او پاسخ داد: "درباره ی زنی است

coming to terms with growing older."

که دارد با پیر شدن خود روبرو میشود."

Psychological.

از دیدگاه روانشناسی‌.

The writer said "It's about history, plot."

نویسنده گفت که موضوع اصلی این داستان تاریخ است.

I said "It's about mythology,

و من گفتم که درباره ی اساطیر است،

the gods."

درباره ی خدایان.

So let me show you a film --

اجازه دهید فیلمی را بشما نشان دهم --

a piece from that film --

صحنه ای از آن فیلم --

and how a camera also --

و چگونه دوربین نیز --

so this is a scene, where in my mind,

خب، این یک صحنه ای است که در نظر من،

she was at the depths of mortality.

او در عمق فناپذیری بود.

She was discovering what mortality actually means,

داشت معنی اصلي فناپذیری را دریافت میکرد،

and if she is at the depths of mortality,

و اینکه در عمق فناپذیری

what really happens.

چه اتفاقهایی میافتند.

And she's recognizing the dangers of mortality

و داشت خطرات فناپذیری را می یافت

and why she should break away from mortality.

و چرا میبایست از این فناپذیری خود را رها کند.

Remember, in the film, to me,

بیادتان باشد، که در این فیلم، برای من

both her and her lady in waiting

هر دو، او و آن بانوی در انتظار

were parts of the same body,

جزو یک بدن بودند،

one the mortal self

یکی نفس فناپذیر

and one the spirit self.

و دیگری روح آزاد.

So can we have that second?

میتونیم اون لحظه رو داشته باشیم؟

(Music)

(موسیقی)

Elizabeth: Bess?

الیزابت: "بِس؟

Bess?

بِس

Bess Throckmorton?

بِس تراکمرتان؟"

Bess: Here, my lady.

بِس: "بفرمایید بانوی من."

Elizabeth: Tell me, is it true?

الیزابت: "بمن بگو، آیا حقیقت دارد؟

Are you with child?

آیا بار داری؟ آیا بار داری؟"

Are you with child?

آیا بار داری؟ آیا بار داری؟"

Bess: Yes, my lady.

بِس: "بله بانوی من."

Elizabeth: Traitorous.

الیزابت: "ای خائن.

You dare to keep secrets from me?

چطور جرات کردی که چنین چیزی را از من مخفی کنی؟

You ask my permission before you rut,

تو باید حتی برای نفس کشیدن از من اجازه بگیری.

before you breed.

تو باید حتی برای نفس کشیدن از من اجازه بگیری.

My bitches wear my collars.

توله سگهای من گریبان مرا میپوشند.

Do you hear me? Do you hear me?

میشنوی؟ میشنوی؟

Walsingham: Majesty. Please, dignity. Mercy.

والسینگهم: "اعلیحضرت. خواهش میکنم، بزرگی کنید. رحم کنید.

Elizabeth: This is no time for mercy, Walsingham.

الیزابت: "الان فرصت رحم کردن نیست والسینگهم.

You go to your traitor brother and leave me to my business.

برگرد بسوی برادر خیانتکارت و مرا بخود رها کن.

Is it his?

آیا فرزند اوست؟

Tell me. Say it. Is the child his? Is it his?

بمن بگو. بگو. آیا فرزند اوست؟

Bess: Yes.

بِس: "آری

My lady,

بانوی من،

it is my husband's child.

فرزند شوهرم است.

Elizabeth: Bitch! (Cries)

الیزابت: توله سگ! (صدای گریه)

Raleigh: Majesty.

رلی: "اعلیحضرت.

This is not the queen I love and serve.

این آن ملکه ای که من میپرستم و خدمتش میکنم نیست."

Elizabeth: This man has seduced a ward of the queen,

الیزابت: "این مرد یکی از نگهبانان ملکه را فریب داده است،

and she has married without royal consent.

و بدون رضایت ملوکانه با او ازدواج کرده است.

These offenses are punishable by law. Arrest him.

این اهانتها از لحاظ قوانین قابل مجازاتند. دستگیرش کنید.

Go.

برو.

You no longer have the queen's protection.

تو دیگر محافظت ملکه را نداری."

Bess: As you wish, Majesty.

بِس: "هر طور شما امر بفرمائید، اعلیحضرت."

Elizabeth: Get out! Get out! Get out!

الیزابت: "برو گم شو. برو گم شو.

Get out.

گم شو."

(Music)

(موسیقی)

Shekhar Kapur: So, what am I trying to do here?

شیهکار کپور: خب، اینجا چکار دارم میکنم؟

Elizabeth has realized,

الیزابت متوجه شده است،

and she's coming face-to-face

و روبرو

with her own sense of jealousy,

با حسادت خود شده است،

her own sense of mortality.

روبرو با فناپذیري خود.

What am I doing with the architecture?

با معماری چکار دارم میکنم؟

The architecture is telling a story.

این معماری داستانی را دارد شرح میدهد.

The architecture is telling a story

معماری داستانی را دارد شرح میدهد.

about how, even though she's the most powerful woman

که ولواینکه او در آن زمان یک ملکه ی

in the world at that time,

پر قدرتی در دنیا است

there is the other, the architecture's bigger.

دنیای دیگری وجود دارد، یک معماري بزرگتری.

The stone is bigger than her because stone is an organic.

سنگها از او بزرگترند چون سنگ طبیعی است.

It'll survive her.

پس از دست او در امان خواهد بود..

So it's telling you, to me, stone is part of her destiny.

به من و شما میگوید که سنگ جزوی از سرنوشت اوست.

Not only that, why is the camera looking down?

نه تنها آن، بلکه چرا زاویه ی دوربین از بالاست؟

The camera's looking down at her because she's in the well.

زیرا او در ته چاه است.

She's in the absolute well

در ته چاه مطلق

of her own sense of being mortal.

فناپذیر خود.

That's where she has to pull herself out

و خود را باید از آنجا به بالا بکشد

from the depths of mortality,

از عمق فناپذیری،

come in, release her spirit.

بیاید و روح خود را آزاد کند.

And that's the moment where, in my mind,

و این لحظه ای است که در نظرم،

both Elizabeth and Bess are the same person.

الیزابت و بِس هر دو یک شخص هستند.

But that's the moment

ولی آن لحظه ای است

she's surgically removing herself from that.

که او خود را از آن دور میکند.

So the film is operating on

پس در آن صحنه، فیلم دارد

many many levels in that scene.

در سطحهای بسیاری عمل میکند.

And how we tell stories

و طوری که ما داستانی را میگوییم

visually, with music, with actors,

با تصویر، موسیقی، هنرپیشه ها،

and at each level it's a different sense

در هر سطح یک صحنه ای دیگر است

and sometimes contradictory to each other.

و بعضی از وقتها منتاقض همدیگر.

So how do I start all this?

پس چطوری من تمامي اینها را شروع میکنم؟

What's the process of telling a story?

فرایند داستان سرایی چیست؟

About ten years ago,

حدود ده سال پیش،

I heard this little thing from a politician,

یک چیز جزئي را از یک سیاستمدار شنیدم،

not a politician that was very well respected in India.

سیاستمداری که در هندوستان آبرومند نبود.

And he said that these people in the cities,

گفته بود که این مردمان شهر

in one flush, expend as much water

با یک سیفون توالت، بیشتر از

as you people in the rural areas

آبی که مردمان روستاها در طی دو روز دارند،

don't get for your family for two days.

استفاده میکنند.

That struck a chord, and I said, "That's true."

حالی را در من بوجود آورد و گفتم: "درست است."

I went to see a friend of mine,

رفتم به ملاقات یکی از دوستانم،

and he made me wait

که مرا به انتظار خود نشاند

in his apartment in Malabar Hill

در طبقه ی بیستم آپارتمانش

on the twentieth floor,

در محله ی مالابار

which is a really, really upmarket area in Mumbai.

که در اصل یک محله ی بسیار گران بمبئی است.

And he was having a shower for 20 minutes.

داشت برای بیست دقیقه دوش میگرفت.

I got bored and left, and as I drove out,

حوصله ام سر رفت و آنجا را ترک کردم. رفتم رانندگی،

I drove past the slums of Bombay,

از پهلوی محله ی کثیف بمبئی رد شدم،

as you always do,

همانطوری که همه همیشه میگذرند،

and I saw lines and lines in the hot midday sun

و صفهای بسیاری از مردم را زیر آفتاب ظهر دیدم

of women and children with buckets

زنها و بچه های سطل به دست

waiting for a tanker

منتظر تانک آبی

to come and give them water.

که بیاید و به آنها آب دهد.

And an idea started to develop.

و یک ایده در ذهنم آمد.

So how does that become a story?

این چطوری میتواند یک داستان شود؟

I suddenly realized that we are heading towards disaster.

یکدفعه متوجه شدم که ما داریم بسوی یک مصیبت قدم میگذاریم.

So my next film is called "Paani"

پس فیلم بعدي من "پانی" نام دارد

which means water.

یعنی "آب".

And now, out of the mythology of that,

و حال، از اساطیر آن،

I'm starting to create a world.

مشغول ساختن یک دنیایی هستم.

What kind of world do I create,

چه نوع دنیایی را اختراع میکنم،

and where does the idea, the design of that come?

و از کجا این ایده و طرح میاید؟

So, in my mind, in the future,

پس در ذهنم، در آینده،

they started to build flyovers.

پلهایی را میسازند.

You understand flyovers? Yeah?

منظورم را متوجه میشوید؟ آره؟

They started to build flyovers

شروع به ساختن این پلها کردند

to get from A to B faster,

تا از نقطه ی الف به ب تندتر برسند،

but they effectively went from one area of relative wealth

ولی آنها بطور موثر، از یک ناحیه ی نسبتا وفور

to another area of relative wealth.

به یک ناحیه ی نسبتا وفور دیگری رفتند.

And then what they did was

و کاری را که کردند این بود

they created a city above the flyovers.

که یک شهر بالای این پلها ساختند.

And the rich people moved to the upper city

مردمان ثروتمند بسوی شهر بالا کوچ کردند

and left the poorer people in the lower cities,

و مردمان فقیر را پشت سر در شهرهای پایین جا گذاشتند،

about 10 to 12 percent of the people

حدود ده تا بیست درصد از مردم

have moved to the upper city.

بسوی شهر بالا کوچ کردند.

Now, where does this upper city and lower city come?

حال، این شهرهای بالا و پایین از کجا میایند؟

There's a mythology in India about --

یک افسانه ای است در هند --

where they say, and I'll say it in Hindi,

به زبان هندی میگویمش:

[Hindi]

{زبان هندی}

Right. What does that mean?

خب. معني آن چیست؟

It says that the rich are always sitting on the shoulders

ثروتمندها همیشه بر روی شونه های فقیران

and survive on the shoulders of the poor.

مینشینند و زنده میمانند.

So, from that mythology, the upper city and lower city come.

پس شهرهای بالا و پایین از آن اساطیر میایند.

So the design has a story.

پس خود این طرح یک داستان دارد.

And now, what happens is that the people of the upper city,

در حال حاظر، مردمان شهر بالا

they suck up all the water.

تمام آبها را مک میزنند.

Remember the word I said, suck up.

کلمه ی "مکیدن" را که استفاده کردم را بخاطر داشته باشید.

They suck up all the water, keep to themselves,

آبها را مک میزنند و برای خود نگه میدارند،

and they drip feed the lower city.

و به شهرهای پایین چکه وار میخورانند.

And if there's any revolution, they cut off the water.

و هر دفعه که انقلابی پیش میاد، بزور راه آب را میبندند.

And, because democracy still exists,

و چون دمکراسی هنوز وجود دارد

there's a democratic way in which you say

بطور دمکراتیکی

"Well, if you give us what [we want], we'll give you water."

میگویند خب اگر به ما [...] بدهید، ما هم به شما آب خواهیم داد.

So, okay my time is up.

خب وقتم به پایان رسیده است.

But I can go on about telling you

ولی میتوانم درباره ی استنتاج داستانها

how we evolve stories,

بیشتر صحبت کنم،

and how stories effectively are who we are

و درباره ی اینکه چطوری داستانها بطور موثر، خود ما هستند

and how these get translated into the particular discipline

و چطوری آنها به انتظامهای ویژه ی مانند فیلم،

that I am in, which is film.

تفسیر میشوند.

But ultimately, what is a story? It's a contradiction.

ولی سرانجام، داستان چیست؟ یک تناقض است.

Everything's a contradiction.

همه چیز تناقض است.

The universe is a contradiction.

کهکشان تناقض است.

And all of us are constantly looking for harmony.

همه ما دائما در پی هارمونی هستیم.

When you get up, the night and day is a contradiction.

وقتی که بیدار میشوید، شب و روز خود یک تناقض است.

But you get up at 4 a.m.

ولی ساعت چهار صبح بیدار میشی.

That first blush of blue is where the night and day

اولین سرخي آبی رنگ، زمانی است که شب و روز

are trying to find harmony with each other.

به جستجوی هارمونی همدیگرند.

Harmony is the notes that Mozart didn't give you,

هارمونی، نُتهایی هستند که موتزارت بشما نداده است،

but somehow the contradiction of his notes suggest that.

ولی بطریقی، تناقض نُتهای او به آن اشاره میکنند.

All contradictions of his notes suggest the harmony.

تمام تناقضهای نُتهایش به هارمونی اشاره میکنند.

It's the effect of looking for harmony

این نتیجه ی جستجوی هارمونی در میان

in the contradiction that exists in a poet's mind,

تناقض است که در افکار یک شاعر وجود دارد،

a contradiction that exists in a storyteller's mind.

تناقضی که در افکار یک داستان سرا وجود دارد.

In a storyteller's mind, it's a contradiction of moralities.

در افکار یک داستان سرا، تناقض معنویت وجود دارد.

In a poet's mind, it's a conflict of words,

افکار یک شاعر، پر از تضاد کلماتست.

in the universe's mind, between day and night.

در افکار کهکشان. بین روز و شب.

In the mind of a man and a woman,

در افکار یک مرد و یک زن،

we're looking constantly at

ما دائما بدنبال

the contradiction between male and female,

تضاد بین جنس نر و جنس ماده هستیم.

we're looking for harmony within each other.

ما بدنبال هارمونی بین یکدیگر هستیم.

The whole idea of contradiction,

کل معني تضاد،

but the acceptance of contradiction

ولی داستان سرایی

is the telling of a story, not the resolution.

خود یک پذیرش تضاد است نه تفکیک پذیری.

The problem with a lot of the storytelling in Hollywood

مشکل اکثریت داستان سرایی هالیوود

and many films, and as [unclear] was saying in his,

و خیلی از فیلمها، همانطوری که [...] در گفتگوش گفت،

that we try to resolve the contradiction.

اینست که کوشش ما برای حل این تضاد است.

Harmony is not resolution.

هارمونی تحلیل و تجزیه نیست.

Harmony is the suggestion of a thing

هارمونی صرفا اشاره بر چیزیست که

that is much larger than resolution.

عظیم تر از نتیجه است.

Harmony is the suggestion of something

هارمونی صرفا اشاره بر چیزیست که

that is embracing and universal

شامل است و جامع

and of eternity and of the moment.

و ابدی است و از زمان حال است.

Resolution is something that is far more limited.

نتیجه چیزیست بسیار محدود.

It is finite; harmony is infinite.

متناهی. هارمونی لایتناهی است.

So that storytelling, like all other contradictions in the universe,

پس داستان سرایی، همانند دیگر تضاد جهان،

is looking for harmony and infinity

به جستجوی هارمونی و لایتنهایی در

in moral resolutions, resolving one, but letting another go,

نتیجه های معنوی است، یک را حل میکند و دیگری را رها،

letting another go and creating a question that is really important.

دیگری را رها میکند و سؤال خیلی مهمی را بوجود میاورد.

Thank you very much.

بسیار سپاسگذارم.

(Applause)

(تشویق حضار)