Why great architecture should tell a story | Ole Scheeren

Çeviri: Eren Gokce Gözden geçirme: Ramazan Şen

For much of the past century,

Geçen yüzyılın büyük bölümünde,

architecture was under the spell of a famous doctrine.

mimari ünlü bir öğretinin büyüsü altındaydı.

"Form follows function" had become modernity's ambitious manifesto

"Biçim işlevi takip eder", mimariyi süslemeden kurtarırken,

and detrimental straitjacket,

modernitenin hırslı manifestosu

as it liberated architecture from the decorative,

ve zarar verici sınırlayıcısı hâline geldi,

but condemned it to utilitarian rigor and restrained purpose.

ancak onu faydacı katılığa ve sınırlayıcı amaçlara mahkûm etti.

Of course, architecture is about function,

Elbette mimari işlevle ilgilidir,

but I want to remember a rewriting of this phrase by Bernard Tschumi,

ama Bernard Tschumi'nin bu ifadesinin yeniden yazılışını hatırlamak

and I want to propose a completely different quality.

ve tamamen farklı bir nitelik önermek istiyorum.

If form follows fiction,

Eğer biçim kurguyu takip ederse,

we could think of architecture and buildings as a space of stories --

mimariyi ve binaları hikâyeler için bir alan olarak düşünebiliriz --

stories of the people that live there,

orada yaşayan insanların,

of the people that work in these buildings.

bu binalarda çalışan insanların hikâyeleri.

And we could start to imagine the experiences our buildings create.

Binalarımızın yaratttığı deneyimleri hayal etmeye başlayabiliriz.

In this sense, I'm interested in fiction

Bu bağlamda, kurguyla

not as the implausible but as the real,

mantık dışı olarak değil, gerçek anlamda ilgiliyim,

as the reality of what architecture means

çünkü mimarinin gerçekliği,

for the people that live in it and with it.

orada ve onunla yaşayan insanlar için olmasıdır.

Our buildings are prototypes, ideas for how the space of living

Binalarımız, yaşama alanı veya çalışma alanının nasıl farklı olabileceği ile

or how the space of working could be different,

ve bugün kültür ortamının veya iletişim ortamının

and what a space of culture or a space of media could look like today.

neye benzeyebileceği ile ilgili prototiplerdir, fikirlerdir.

Our buildings are real; they're being built.

Binalarımız gerçektir, inşa edilmektedir.

They're an explicit engagement in physical reality

Fiziki gerçeklik ve kavramsal ihtimaller üzerine

and conceptual possibility.

belirgin bir bağlantıdır.

I think of our architecture as organizational structures.

Mimariyi örgütsel yapılar olarak düşünürüm.

At their core is indeed structural thinking, like a system:

Merkezinde aslında yapısal düşünce vardır, bir sistem gibi:

How can we arrange things in both a functional

Varlıkları hem işlevsel, hem de deneysel olarak

and experiential way?

nasıl düzenleyebiliriz?

How can we create structures that generate a series

Bir dizi ilişki ve anlatı meydana getiren

of relationships and narratives?

yapıları nasıl yaratabiliriz?

And how can fictive stories

Mimari bir yandan

of the inhabitants and users of our buildings

o hikâyeleri yazarken,

script the architecture,

binalarımızın sakinlerinin

while the architecture scripts those stories at the same time?

ve kullanıcılarının kurgusal hikâyeleri mimariyi nasıl yazabilir?

And here comes the second term into play,

İşte "öyküsel hibritler" adını verdiğim

what I call "narrative hybrids" --

ikinci bölüm ortaya çıkıyor --

structures of multiple simultaneous stories

yarattığımız binalarda göz önüne serilen

that unfold throughout the buildings we create.

birçok eşzamanlı hikâyenin yapısı.

So we could think of architecture as complex systems of relationships,

Yani mimariyi hem programatik ve işlevsel olarak,

both in a programmatic and functional way

hem de deneysel, duygusal veya sosyal olarak

and in an experiential and emotive or social way.

karmaşık ilişkiler sistemi olarak düşünebiliriz.

This is the headquarters for China's national broadcaster,

Bu, OMA'dan Rem Koolhaas ile birlikte tasarladığımız

which I designed together with Rem Koolhaas at OMA.

Çin'in ulusal yayıncısının merkezi.

When I first arrived in Beijing in 2002, the city planners showed us this image:

2002'de Pekin'e ilk gittiğimde, şehir plancıları bize şu resmi gösterdiler:

a forest of several hundred skyscrapers

Merkezdeki iş bölgesinde yapılacak olan

to emerge in the central business district,

yüzlerce gökdelenden oluşan bir orman,

except at that time, only a handful of them existed.

ancak o zamanlar henüz bir avuç dolusu mevcuttu.

So we had to design in a context that we knew almost nothing about,

Yani tasarımı bir şey haricinde hiçbir şey bilmediğimiz bir bağlamda

except one thing: it would all be about verticality.

yapmak zorundaydık: Bütünüyle dikeylikle ilgili olacaktı.

Of course, the skyscraper is vertical -- it's a profoundly hierarchical structure,

Elbette, gökdelen dikeydir -- tamamen hiyerarşik bir yapıdır,

the top always the best, the bottom the worst,

en tepesi her zaman en iyi, en altı en kötü

and the taller you are, the better, so it seems.

ve daha yüksekse daha iyi görünür.

And we wanted to ask ourselves,

Ve kendimize şunu sormak istedik,

could a building be about a completely different quality?

bir bina tamamen farklı bir nitelikle ilgili olabilir mi?

Could it undo this hierarchy, and could it be about a system

Bu hiyerarşiyi bozabilir mi ve izolasyon yerine

that is more about collaboration, rather than isolation?

daha çok iş birliği ile ilgili bir sistem olabilir mi?

So we took this needle and bent it back into itself,

Yani bu iğneyi alıp kendine doğru,

into a loop of interconnected activities.

birbirine bağlı aktivitelerden oluşan bir döngü şeklinde eğiyoruz.

Our idea was to bring all aspects of television-making

Fikrimiz televizyon yapımcılığı ile ilgili tüm bakış açılarını alıp

into one single structure: news, program production, broadcasting,

bir tek yapıya dönüştürmekti: Program yapımı, yayıncılık,

research and training, administration --

araştırma ve eğitim, idare --

all into a circuit of interconnected activities

bunların hepsi insanların değişim ve iş birliği süreci içinde karşılaşacakları

where people would meet in a process of exchange and collaboration.

birbirine bağlı aktivitelerden oluşan bir çevrim içine gider.

I still very much like this image.

Bu resmi hâlâ çok seviyorum.

It reminds one of biology classes, if you remember the human body

Bana okuldaki biyoloji dersini hatırlatıyor, tüm organları ve

with all its organs and circulatory systems, like at school.

dolaşım sistemiyle insan vücudunu hatırlarsanız.

And suddenly you think of architecture no longer as built substance,

Ve birden mimariyi artık inşa edilmiş içerik olarak değil,

but as an organism, as a life form.

bir organizma, bir yaşam biçimi olarak düşünürsünüz.

And as you start to dissect this organism,

Bu organizmayı parçalarına ayırmaya başlarsanız,

you can identify a series of primary technical clusters --

bir dizi temel teknik küme belirlersiniz --

program production, broadcasting center and news.

program yapımı, yayıncılık merkezi ve haberler.

Those are tightly intertwined with social clusters:

Bunlar sosyal kümelerle sıkı sıkıya bağlı:

meeting rooms, canteens, chat areas --

Toplantı odaları, kantinler, sohbet alanları --

informal spaces for people to meet and exchange.

insanların buluşup paylaşımda bulunduğu resmi olmayan alanlar.

So the organizational structure of this building was a hybrid

Yani bu binanın örgütsel yapısı,

teknik ve sosyal, beşerî ve edimsel

between the technical and the social,

the human and the performative.

arasında bir hibritti.

And of course, we used the loop of the building as a circulatory system,

Elbette binanın döngüsünü dolaşım sistemi olarak kullandık,

to thread everything together and to allow both visitors and staff

her şeyi birbirine bağlamak ve hem ziyaretçilerin, hem de çalışanların bütün

to experience all these different functions in a great unity.

bu farklı işlevleri tam bir bütünlük içinde deneyimlemesini sağlamak için.

With 473,000 square meters,

473.000 metrekare ile,

it is one of the largest buildings ever built in the world.

dünyada inşa edilen en büyük binalardan biri.

It has a population of over 10,000 people,

10.000 kişilik sakini var

and of course, this is a scale that exceeds the comprehension

ve elbette bu ölçek, birçok şeyin kavranışını

of many things and the scale of typical architecture.

ve tipik mimarinin ölçeğini aşıyor.

So we stopped work for a while

Bir süre çalışmayı bıraktık,

and sat down and cut 10,000 little sticks and glued them onto a model,

oturup 10.000 tane küçük çubuk kestik ve onları bir modele yapıştırdık,

just simply to confront ourselves with what that quantity actually meant.

bunu yalnızca miktarın gerçekten ne anlama geldiğiyle yüzleşmek için yaptık.

But of course, it's not a number,

Ama tabii ki bu bir rakam,

it is the people, it is a community that inhabits the building,

insanlar, topluluklar binalarda otururlar,

and in order to both comprehend this, but also script this architecture,

bunu anlamak ve aynı zamanda mimariyi betimlemek için

we identified five characters, hypothetical characters,

beş karakter, kurgusal karakter belirledik

and we followed them throughout their day in a life in this building,

ve bu binada yaşadıkları bir günü izledik,

thought of where they would meet, what they would experience.

nerede buluşacakları, ne deneyimleyecekleri düşünceleriyle.

So it was a way to script and design the building, but of course,

Yani bu, binayı betimlemek ve tasarımlamak için bir yoldu,

also to communicate its experiences.

ama tabii ki deneyimleri paylaşmak için de.

This was part of an exhibition with the Museum of Modern Art

Bu, New York ve Pekin'deki Museum of Modern Art (Modern Sanat Müzesi)'daki

in both New York and Beijing.

serginin bir parçasıydı.

This is the main broadcast control room,

Bu ana yayın kontrol odası,

a technical installation so large,

teknik donanımı o kadar büyük ki

it can broadcast over 200 channels simultaneously.

aynı anda 200 kanalda yayın yapabilir.

And this is how the building stands in Beijing today.

Bina bugün Pekin'de bu şekilde görünüyor.

Its first broadcast live was the London Olympics 2012,

İlk canlı yayın, dışı Pekin Olimpiyatları için tamamlandıktan sonra,

after it had been completed from the outside for the Beijing Olympics.

2012 Londra Olimpiyatları'ndaydı.

And you can see at the very tip of this 75-meter cantilever,

75 metrelik bu çıkıntının en ucundaki

those three little circles.

üç küçük halkayı görebilirsiniz.

And they're indeed part of a public loop that goes through the building.

Doğrusu bunlar binaya giden kamusal döngünün bir parçası.

They're a piece of glass that you can stand on

Üzerinde durabileceğiniz ve altınızda şehrin

and watch the city pass by below you in slow motion.

yavaş çekimde akışını seyredebileceğiniz bir cam parçası.

The building has become part of everyday life in Beijing.

Bina, Pekin'deki günlük yaşamın bir parçası oldu.

It is there.

Orada.

It has also become a very popular backdrop

Aynı zamanda düğün fotoğrafları için

for wedding photography.

popüler bir fon da oldu.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

But its most important moment is maybe sill this one.

Ama en önemli anı belki de hâlâ bu.

"That's Beijing" is similar to "Time Out,"

"That's Beijing" (Bu Pekin), "Time Out" (Mola)'a benzer,

a magazine that broadcasts what is happening in town during the week,

hafta boyunca şehirde neler olup bittiğini yayınlayan bir magazindir

and suddenly you see the building portrayed no longer as physical matter,

ve birdenbire binanın artık fiziksel bir madde olarak değil,

but actually as an urban actor,

aslında kentsel bir oyuncu,

as part of a series of personas that define the life of the city.

şehirdeki hayatı tanımlayan bir dizi karakterin

bir parçası olarak betimlendiğini görüyorsunuz.

So architecture suddenly assumes the quality of a player,

Yani mimari aniden hikâyeler yazıp, hikâyeler oynayan

of something that writes stories and performs stories.

bir oyuncunun niteliğini alıyor.

And I think that could be one of its primary meanings

Bence bu inandığımız temel manalarından

that we believe in.

biri olabilir.

But of course, there's another story to this building.

Ama tabii ki bu binanın başka bir hikâyesi var.

It is the story of the people that made it --

Onu ortaya çıkaran insanların hikâyesi --

400 engineers and architects that I was guiding

bu binayı betimlemek, gerçekliğini hayal etmek

over almost a decade of collaborative work

ve sonunda Çin'e inşa etmek için

that we spent together in scripting this building,

400 mühendis ve mimara yol gösterdiğim

in imagining its reality

neredeyse on yıldan fazla

and ultimately getting it built in China.

iş birliği içinde bir çalışma.

This is a residential development in Singapore, large scale.

Bu, Singapur'da büyük ölçekli bir konut inşaatı.

If we look at Singapore like most of Asia and more and more of the world,

Asya'nın çoğu yeri ve giderek dünyadaki diğer yerler gibi, Singapur'a bakınca,

of course, it is dominated by the tower,

elbette kuleler hâkim,

a typology that indeed creates more isolation than connectedness,

ki bu gerçekten de bağlantıdan çok izolasyon yaratan bir tipoloji

and I wanted to ask, how could we think about living,

ve şunu sormak istedim, yaşamayı sadece mahremiyetle birlikte,

not only in terms of the privacy and individuality of ourselves

kendisinin ve evinin ferdiyeti olarak değil,

and our apartment,

bir müştereklik fikri olarak

but in an idea of a collective?

nasıl düşünebiliriz?

How could we think about creating a communal environment

Nasıl bir şeyleri paylaşmanın, onlara sahip olmak kadar

in which sharing things was as great as having your own?

harika olduğu müşterek bir ortam yaratmayı düşünebiliriz?

The typical answer to the question -- we had to design 1,040 apartments --

Bu soruya tipik cevap -- 1.040 tane daire tasarlamamız gerekiyordu --

would have looked like this:

şöyle görünmeliydi:

24-story height limit given by the planning authorities,

Planlama yetkilileri tarafından 24 kat yükseklik sınırı verilmiş,

12 towers with nothing but residual in between --

aralarında kalan boşluklar dışında bir şey olmayan 12 kule var --

a very tight system that, although the tower isolates you,

çok sıkışık bir sistem, öyle ki kule sizi izole etse de,

it doesn't even give you privacy, because you're so close to the next one,

size mahremiyet vermiyor, çünkü diğerine çok yakınsınız,

that it is very questionable what the qualities of this would be.

bunun mahiyeti düşünülünce oldukça tartışmalı.

So I proposed to topple the towers, throw the vertical into the horizontal

Bu yüzden kuleleri yıkmayı, dikeyi yataya çevirmeyi

and stack them up,

ve onları üst üste yığmayı önerdim,

and what looks a bit random from the side,

eğer helikopterin bakış açısından bakarsanız,

if you look from the viewpoint of the helicopter,

yandan görünüşü biraz rastlantısal,

you can see its organizational structure is actually a hexagonal grid,

organizasyonel yapısının aslında altıgen bir örgü olduğunu görebilirsiniz,

in which these horizontal building blocks are stacked up

ki burada bu yatay bina blokları geniş açık avlular oluşturmak üzere

to create huge outdoor courtyards -- central spaces for the community,

üst üste yığılmışlar -- topluluk için farklı tesisler ve işlevler

programmed with a variety of amenities and functions.

amacıyla planlanmış merkezî alanlar.

And you see that these courtyards are not hermetically sealed spaces.

Bu avluların hava almayacak şekilde kapalı yerler olmadığını görüyorsunuz.

They're open, permeable; they're interconnected.

Açıklar, geçirgenler; birbirleriyle bağlantılılar.

We called the project "The Interlace,"

Projeye insanları ve alanları

thinking that we interlace and interconnect

birbirine geçirip birbiriyle bağladığımızı düşünerek

the human beings and the spaces alike.

"The Interlace" (Birbirine Geçen) adı verildi.

And the detailed quality of everything we designed

Tasarladığımız her şeyin detaylı özellikleri

was about animating the space and giving the space to the inhabitants.

alana hayat vermek ve alanı sakinlerine sunmakla ilgiliydi.

And, in fact, it was a system

Aslında kişisel ve özel alanlara

where we would layer primarily communal spaces,

giderek daha fazla yığılı olan başlıca müşterek alanları

stacked to more and more individual and private spaces.

kat kat oluşturacağımız bir sistemdi.

So we would open up a spectrum

Müşterek ve bireysel arasında

between the collective and the individual.

bir spektrum açacaktık.

A little piece of math:

Biraz da matematik:

if we count all the green that we left on the ground,

Yerde bıraktığımız bütün yeşil alandan

minus the footprint of the buildings,

binaların kapladığı alanı çıkarıp,

and we would add back the green of all the terraces,

bütün teraslardaki yeşilliği geri eklersek,

we have 112 percent green space,

yüzde 112 yeşil alanımız oluyor,

so more nature than not having built a building.

yani binayı inşa edince daha fazla doğa oluyor.

And of course this little piece of math shows you that we are multiplying

Elbette bu küçük matematik hesabı bize orada yaşayanlar için

the space available to those who live there.

müsait olan alanı çoğalttığımızı gösteriyor.

This is, in fact, the 13th floor of one of these terraces.

Aslında bu, teraslardan birinin 13. katı.

So you see new datum planes, new grounds planes for social activity.

Sosyal faaliyetler için yeni referans düzlemleri,

yeni yer düzlemleri görüyorsunuz.

We paid a lot of attention to sustainability.

Sürdürülebilirliğe çok dikkat ettik.

In the tropics, the sun is the most important thing to pay attention to,

Tropikal bölgelerde güneş dikkat edilmesi gerekli en önemli şey

and, in fact, it is seeking protection from the sun.

ve aslında güneşten korunulmak isteniyor.

We first proved that all apartments would have sufficient daylight

Önce bütün dairelerin yıl boyunca yeterli gün ışığına

through the year.

sahip olacağını gösterdik.

We then went on to optimize the glazing of the facades

Sonra binanın enerji tüketimini en aza indirmek için

to minimize the energy consumption of the building.

ön cephenin camlarını optimize ettik.

But most importantly, we could prove that through the geometry

Ama en önemlisi, binanın tasarım geometrisiyle

of the building design,

binanın kendisinin avlulara

the building itself would provide sufficient shading to the courtyards

yeterli gölge sağlayabileceğini gösterdik,

so that those would be usable throughout the entire year.

böylece buralar tüm yıl boyunca kullanılabilir olacaktı.

We further placed water bodies along the prevailing wind corridors,

Buna ek olarak, yaygın rüzgâr koridorları boyunca su kaynakları yerleştirdik,

so that evaporative cooling would create microclimates

ki buharlaşarak soğutma, sakinlerin kullandığı

that, again, would enhance the quality of those spaces

bu alanların kalitesini artıran

available for the inhabitants.

mikro iklimler yaratsın.

And it was the idea of creating this variety of choices,

Bu fikir, yaşadığınız kompleksin içindeki kendi karmaşıklığında

of freedom to think where you would want to be,

farklı seçimler yaratma,

where you would want to escape, maybe,

olmak istediğiniz yerde olma,

within the own complexity of the complex in which you live.

belki de kaçmak istediğiniz yeri düşünme özgürlüğüydü.

But coming from Asia to Europe:

Ama Asya'dan Avrupa'ya gelince:

a building for a German media company based in Berlin,

Berlin'de bulunan, geleneksel yazılı basından dijital medyaya geçen

transitioning from the traditional print media to the digital media.

bir Alman medya şirketinin binası.

And its CEO asked a few very pertinent questions:

Genel müdürü, birkaç yerinde soru yöneltti:

Why would anyone today still want to go to the office,

Bugün artık herhangi bir yerden çalışabiliyorsan,

because you can actually work anywhere?

neden hâlâ ofise gitmek isteyesin?

And how could a digital identity of a company be embodied

Bir şirketin dijital kimliği bir binaya

in a building?

nasıl dâhil edilebilir?

We created not only an object, but at the center of this object

Sadece bir obje yaratmakla kalmadık, bu objenin merkezinde

we created a giant space,

büyük bir alan da yarattık

and this space was about the experience of a collective,

ve bu alan bir kolektiflik deneyimi,

the experience of collaboration and of togetherness.

iş birliği ve birliktelik deneyimiydi.

Communication, interaction as the center of a space

İş birliği bulutu adını verdiğimiz şeyle,

that in itself would float,

iletişim, etkileşim alanın merkezi olarak

like what we call the collaborative cloud,

binanın ortasında

in the middle of the building,

kendi başına süzülüyor,

surrounded by an envelope of standard modular offices.

standart modüler ofislerden oluşan bir kabukla sarmalanıyor.

So with only a few steps from your quiet work desk,

Yani sessiz çalışma masanızdan sadece birkaç adım atarak,

you could participate in the giant collective experience

merkezi alanın devasa kolektif deneyiminde

of the central space.

yer alabilirsiniz.

Finally, we come to London, a project commissioned

Son olarak, Londra'ya, Londra Belediye Başkanlığı

by the London Legacy Development Corporation

Londra Miras Geliştirme Kurumu tarafından ısmarlanan

of the Mayor of London.

bir projeye geliyoruz.

We were asked to undertake a study

Bir çalışma yürüterek,

and investigate the potential of a site

Olimpiyat Parkı'ndaki Stratford'da

out in Stratford in the Olympic Park.

bir alanın potansiyelini araştırmamız istendi.

In the 19th century, Prince Albert had created Albertopolis.

19. yüzyılda Prens Albert Albertopolis'i yaratmıştı.

And Boris Johnson thought of creating Olympicopolis.

Boris Johnson da Olympicopolis'i yaratmayı düşünmüştü.

The idea was to bring together some of Britain's greatest institutions,

Fikir, İngiltere'nin en büyük kuruluşlarından bazılarıyla,

some international ones, and to create a new system of synergies.

bazı uluslararası kuruluşları bir araya getirerek

yeni bir sinerji sistemi yaratmak üzerineydi.

Prince Albert, as yet, created Albertopolis in the 19th century,

Prens Albert, sanat ve bilimi yakınlaştırarak

thought of showcasing all achievements of mankind,

insanoğlunun tüm başarılarını göstermek düşüncesiyle

bringing arts and science closer together.

19. yüzyılda Albertopolis'i yarattı.

And he built Exhibition Road, a linear sequence of those institutions.

Bu kuruluşların bir istikamette sıralandığı

Exhibition Caddesi'ni inşa etti.

But of course, today's society has moved on from there.

Ama elbette bugünün toplumu bunu aştı.

We no longer live in a world

Artık her şeyin açıkça betimlendiği

in which everything is as clearly delineated

veya birbirinden ayrıldığı

or separated from each other.

bir dünyada yaşamıyoruz.

We live in a world in which boundaries start to blur

Farklı alanlar arasındaki sınırların giderek bulanıklaştığı,

between the different domains,

iş birliği ve etkileşimin

and in which collaboration and interaction becomes far more important

ayrılıkları korumaktan çok daha önemli olduğu

than keeping separations.

bir dünyada yaşıyoruz.

So we wanted to think of a giant culture machine,

Bu yüzden devasa bir kültür makinesi düşünmek arzusundaydık,

a building that would orchestrate and animate the various domains,

farklı alanları düzenleyip hayata geçirecek,

but allow them to interact and collaborate.

ama etkileşmelerini ve iş birliği yapmalarını sağlayacak bir bina.

At the base of it is a very simple module,

Temelinde çok basit bir modül var,

a ring module.

bir halka modülü.

It can function as a double-loaded corridor, has daylight, has ventilation.

Çift taraflı bir koridor olarak işleyebilir,

gün ışığı var, havalandırma var.

It can be glazed over

Camla kaplanıp

and turned into a giant exhibitional performance space.

büyük bir gösteri amaçlı performans alanına dönüştürülebilir.

These modules were stacked together

Bu modüller, neredeyse her işlevin

with the idea that almost any function could, over time,

zamanla bu modüllerden birini alabileceği fikriyle

occupy any of these modules.

üst üste yığıldı.

So institutions could shrink or contract,

Yani kuruluşlar küçülebiliyor veya daralabiliyor,

as, of course, the future of culture is, in a way, the most uncertain of all.

ki elbette kültürün geleceği bir anlamda hepsinden daha belirsiz.

This is how the building sits, adjacent to the Aquatics Centre,

İşte binaların Su Oyunları Merkezi'ne bitişik,

opposite the Olympic Stadium.

Olimpiyat Stadyumu'nun karşısında duruşu bu şekilde.

And you can see how its cantilevering volumes

Çıkıntı olan kısmın nasıl kamu alanına

project out and engage the public space

yansıyıp bağlantı kurduğunu

and how its courtyards animate the public inside.

ve avluların içerideki halka nasıl hayat verdiğini görebilirsiniz.

The idea was to create a complex system

Fikir, kurumsal varlıkların kendi kimliklerini

in which institutional entities could maintain their own identity,

sürdürebilecekleri, tek bir yapıya dâhil edilmeyecekleri

in which they would not be subsumed in a singular volume.

karmaşık bir sistem kurmaktı.

Here's a scale comparison to the Centre Pompidou in Paris.

İşte Paris'teki Pompidou Merkezi ile ölçek karşılaştırması.

It both shows the enormous scale and potential of the project,

İkisi de projenin muazzam ölçeğini ve potansiyelini gösteriyor,

but also the difference:

ama farklılığını da:

here, it is a multiplicity of a heterogeneous structure,

Buradaki çok katlı heterojen yapıda,

in which different entities can interact

farklı varlıklar kendi kimliklerini

without losing their own identity.

kaybetmeden etkileşebiliyorlar.

And it was this thought: to create an organizational structure

Fikir şuydu: Birden çok anlatıyı tasvir etmeyi sağlayacak

that would allow for multiple narratives to be scripted --

örgütsel bir yapı yaratmak --

for those in the educational parts that create and think culture;

kültürü yaratan ve düşünen eğitim bölümündekiler için;

for those that present the visual arts, the dance;

görsel sanatları, dansı sunanlar için;

and for the public to be admitted into all of this

bu anlatıların ve kendi yaşantılarının

with a series of possible trajectories,

yorumlarını kendilerinin betimlemesini sağlayan

to script their own reading of these narratives

bir dizi muhtemel yol ile

and their own experience.

tüm bunlara dâhil edilecek halk için.

And I want to end on a project that is very small,

Çok küçük, bir anlamda da çok farklı bir projeyle

in a way, very different:

bitirmek istiyorum:

a floating cinema in the ocean of Thailand.

Tayland'da okyanusta yüzen bir sinema.

Friends of mine had founded a film festival,

Arkadaşlarım bir film festivali düzenlediler

and I thought,

ve şöyle düşündüm,

if we think of the stories and narratives of movies,

eğer filmlerin hikâyelerini ve anlatılarını düşünüyorsak,

we should also think of the narratives of the people that watch them.

onları seyreden insanların anlatılarını da düşünmeliyiz.

So I designed a small modular floating platform,

Bundan dolayı, yerel balıkçıların ıstakoz ve balık çiftliklerini

based on the techniques of local fishermen,

kurdukları tekniğe dayanarak

how they built their lobster and fish farms.

küçük bir modüler yüzen platform tasarladım.

We collaborated with the local community

Yerel toplulukla iş birliği yaptık

and built, out of recycled materials of their own,

ve kendi geri dönüştürülmüş materyalleriyle

this fantastical floating platform

bu harika yüzen platformu inşa ettik.

that gently moved in the ocean

Platform, 1904 "Alis Harikalar Diyarında" gibi

as we watched films from the British film archive,

İngiliz film arşivinden filmleri seyrederken

[1903] "Alice in Wonderland," for example.

okyanusta nazikçe yüzdü.

The most primordial experiences of the audience

Seyircinin en içten deneyimleri

merged with the stories of the movies.

filmlerdeki hikâyelerle birleşti.

So I believe that architecture exceeds the domain of physical matter,

Bundan dolayı inanıyorum ki mimari fiziksel varlığın,

of the built environment,

inşa edilmiş çevrenin alanını aşar,

but is really about how we want to live our lives,

daha çok gerçekte hayatımızı nasıl yaşamak istediğimizle,

how we script our own stories and those of others.

kendimizin ve diğerlerinin hikâyelerini nasıl yazdığımızla ilgilidir.

Thank you.

Teşekkürler.

(Applause)

(Alkış)