Why great architecture should tell a story | Ole Scheeren

Translator: navid asadi Reviewer: sadegh zabihi

For much of the past century,

در بیشتر قرن گذشته،

architecture was under the spell of a famous doctrine.

معماری تحت سیطره مکتب معروفی بود.

"Form follows function" had become modernity's ambitious manifesto

عبارت «فرم از فعالیت پیروی می‎کند،» شعار جاه طلبانه مدرنیته شده بود

and detrimental straitjacket,

و مضر و خفت‌بار،

as it liberated architecture from the decorative,

که معماری را از مباحث زینتی آزاد کرده بود،

but condemned it to utilitarian rigor and restrained purpose.

اما آن را محکوم به سختگیری سودمندگرایانه و اهداف محدود شده کردند.

Of course, architecture is about function,

صد البته که معماری بر طبق عملکرد است،

but I want to remember a rewriting of this phrase by Bernard Tschumi,

اما من می‌خواهم بازنویسی یک عبارت از برنارد شومی را یادآور بشوم،

and I want to propose a completely different quality.

و می‌خواهم یک کیفیت کاملا متفاوت را ایجاد کنم.

If form follows fiction,

اگر فرم از افسانه و خیال پیروی کند،

we could think of architecture and buildings as a space of stories --

می‌توانستیم معماری و ساختمان را به عنوان فضایی از داستان‌ها تصور کنیم،

stories of the people that live there,

داستانهای از مردمانی که در آن زندگی می‌کنند،

of the people that work in these buildings.

مردمانی که در آن ساختمان‌ها کار می‌کنند،

And we could start to imagine the experiences our buildings create.

و ما توانستیم شروع به تصور تجربیاتی که ساختمان‎هایمان می‎سازند، کنیم.

In this sense, I'm interested in fiction

در این جمله، من مجذوب کلمه خیال شدم

not as the implausible but as the real,

نه بصورت غیر قابل باور، بلکه بصورت واقعی،

as the reality of what architecture means

بصورت واقعیت آنچه معنی و مفهوم معماری است

for the people that live in it and with it.

برای مردمی که در آن و با آن زندگی می‌کنند.

Our buildings are prototypes, ideas for how the space of living

ساختمان‌های ما نمونه‎هایی ابتدایی است ایده‎هایی برای اینکه چگونه یک فضا زندگی

or how the space of working could be different,

یا یک فضای کاری می‌تواند متفاوت باشد،

and what a space of culture or a space of media could look like today.

و اینکه امروزه یک فضای فرهنگی و یا یک فضای رسانه‌ای چگونه می‌تواند باشد.

Our buildings are real; they're being built.

ساختمان‎های ما واقعی، و درحال ساخته شدنند.

They're an explicit engagement in physical reality

آن‎ها یک ترکیب صریح و روشن در واقعیت فیزیکی

and conceptual possibility.

و امکان مفهومی هستند.

I think of our architecture as organizational structures.

من به معماریمان به عنوان ساختارهای سازمانی نگاه می‌کنم.

At their core is indeed structural thinking, like a system:

درواقع در مرکز آنها تفکر ساختاری است، مانند یک سیستم:

How can we arrange things in both a functional

چطور می‌توانیم چیزها را به هر دو شکل عملکردی

and experiential way?

و تجربی بچینیم؟

How can we create structures that generate a series

ما چگونه می‌توانیم ساختمان‌هایی بسازیم،

of relationships and narratives?

که رشته ای از روابط و داستان‌ها را خلق کنند؟

And how can fictive stories

و چگونه داستان‌های خیالی مربوط به

of the inhabitants and users of our buildings

ساکنین و استفاده‌کنندگان ساختمان‌های ما

script the architecture,

معماری را رقم می‌زنند،

while the architecture scripts those stories at the same time?

زمانی که معماری داستان‌های آنها را همزمان رقم می‎زند؟

And here comes the second term into play,

و اینجاست که اصطلاح دوم بکار برده می‎شود،

what I call "narrative hybrids" --

چیزی که من آن را «ترکیبات داستانی» می‌نامم --

structures of multiple simultaneous stories

ساختار چندین داستان همزمان

that unfold throughout the buildings we create.

که از طریق ساختمان‌هایی که ما ساخته‎ایم نشان داده می‎شوند.

So we could think of architecture as complex systems of relationships,

بنابراین می‎توانیم معماری را به عنوان سیستم پیچیده‌ای از روابط در نظر بگیریم،

both in a programmatic and functional way

در هر دو شکل برنامه‌ای و عملکردی

and in an experiential and emotive or social way.

و تجربی، احساسی و یا اجتماعی.

This is the headquarters for China's national broadcaster,

این مرکز رسانه ملی چین است،

which I designed together with Rem Koolhaas at OMA.

که من و رم کولهاس در OMA طراحی کردیم.

When I first arrived in Beijing in 2002, the city planners showed us this image:

وقتی من باراول در۲۰۰۲ به پکن رفتم، برنامه ریزان شهری این تصوی را نشان دادند:

a forest of several hundred skyscrapers

جنگلی از چندصد آسمان خراش

to emerge in the central business district,

که در ناحیه تجاری مرکزی شهر ایجاد شدند،

except at that time, only a handful of them existed.

البته در آن زمان تعداد انگشت شماری از آنها موجود بودند.

So we had to design in a context that we knew almost nothing about,

پس ما باید در زمینه‌ای که هیچ چیز از آن نمی‌دانستیم طراحی می‌کردیم،

except one thing: it would all be about verticality.

به جز یک چیز: همه چیز باید بر مبنای عمودی بودن باشد.

Of course, the skyscraper is vertical -- it's a profoundly hierarchical structure,

البته، یک آسمان خراش عمودی است -- یک ساختار به شدت سلسله مراتبی است،

the top always the best, the bottom the worst,

همیشه بالا بهترین مکان است، و پایینش بدترین،

and the taller you are, the better, so it seems.

و هرچقدر بالاتر باشی، بهتر به نظر می‌رسی.

And we wanted to ask ourselves,

و ما می‌خواستیم از خود بپرسیم،

could a building be about a completely different quality?

یک ساختمان می‌تواند با یک کیفیت کاملا متفاوت باشد؟

Could it undo this hierarchy, and could it be about a system

می‎تواند این سلسله مراتبی بودن را برهم زند، و به شکل یک سیستم باشد

that is more about collaboration, rather than isolation?

آن بیشتر بر پایه همکاری است، تا تفکیک؟

So we took this needle and bent it back into itself,

پس ما این سوزن را گرفتیم و به سمت خودش خم کردیم،

into a loop of interconnected activities.

به شکل یک چرخه‎ای از فعالیت‎های به هم پیوسته.

Our idea was to bring all aspects of television-making

ایده ما یکی کردن تمام بخش‎های فعالیت‌های تلویزیونی،

into one single structure: news, program production, broadcasting,

در یک ساختمان واحد بود: اخبار، تهیه کنندگی برنامه، رادیو،

research and training, administration --

تحقیق و آموزش، مدیریت --

all into a circuit of interconnected activities

همه در یک چرخه متشکل از فعالیت‌های به هم پیوسته

where people would meet in a process of exchange and collaboration.

جایی که مردم یکدیگر را در فرآیندهای مبادله و همکاری خواهند دید.

I still very much like this image.

من هنوز این تصویر را خیلی دوست دارم.

It reminds one of biology classes, if you remember the human body

یادآور کلاس‎های زیست شناسی است، اگر بدن انسان را با تمام اعضا

with all its organs and circulatory systems, like at school.

و سیستم‌های گردشی آن یادتان باشد، مانند آنچه در مدرسه داشتیم.

And suddenly you think of architecture no longer as built substance,

و ناگهان شما به معماری نه به عنوان ساخت ساختمان، بلکه به شکل

but as an organism, as a life form.

یک ارگانیسم و موجود زنده می‎نگرید.

And as you start to dissect this organism,

و زمانی که شما شروع به تشریح این ارگانیسم می‌کنید،

you can identify a series of primary technical clusters --

می‌توانید مجموعه ای از دسته‌های اولیه تخصصی را شناسایی کنید --

program production, broadcasting center and news.

تهیه کنندگان برنامه، مرکز اطلاع رسانی و اخبار.

Those are tightly intertwined with social clusters:

آن‌ها با دسته‎های اجتماعی ارتباط تنگاتنگی دارند.

meeting rooms, canteens, chat areas --

اتاق‎های ملاقات، غذاخوری، محدوده گپ زنی --

informal spaces for people to meet and exchange.

مکان‎هایی غیررسمی برای افراد که در آن ملاقات و تبادلات انجام دهند.

So the organizational structure of this building was a hybrid

پس ساختار و طبقه بندی این ساختمان بر پایه یک ترکیبی

between the technical and the social,

از تخصصی و اجتماعی،

the human and the performative.

انسانی و عملکردی بود.

And of course, we used the loop of the building as a circulatory system,

و البته، ما از این حلقه ساختمان مانند یک سیستم گردش خون استفاده کردیم،

to thread everything together and to allow both visitors and staff

برای پیوند همه چیز با هم، که به بازدیدکنندگان و کارکنان

to experience all these different functions in a great unity.

فرصتی برای تجربه همه این کارکردهای متفاوت در مجموعه‌ای یکپارچه بدهیم.

With 473,000 square meters,

با ۴۷۳٫۰۰۰ متر مربع،

it is one of the largest buildings ever built in the world.

یکی از بزرگترین ساختمان‎هایی است که تا به حال در جهان ساخته شده.

It has a population of over 10,000 people,

جمعیتی بیش از۱۰٫۰۰۰ نفر را در خود دارد،

and of course, this is a scale that exceeds the comprehension

و البته، این مقیاس فراتر از درک ما

of many things and the scale of typical architecture.

از اکثر چیزها و بیشتر معماری‎ها است.

So we stopped work for a while

بنابراین، مدتی دست از کار کشیدیم

and sat down and cut 10,000 little sticks and glued them onto a model,

و مشغول جدا کردن ۱۰٫۰۰۰ تکه از آن و چسباندن آنها بر روی یک مدل شدیم،

just simply to confront ourselves with what that quantity actually meant.

صرفا برای آنکه با واقعیت اینکه این مقدار واقعا چقدر است روبرو شویم.

But of course, it's not a number,

اما البته، این تنها یک عدد نیست،

it is the people, it is a community that inhabits the building,

این بیانگر مردم و جامعه‎ای است که ساکن این ساختمان هستند،

and in order to both comprehend this, but also script this architecture,

و برای اینکه هم این را درک کنیم و هم معماری را دریابیم،

we identified five characters, hypothetical characters,

ما پنج عامل فرضی را در نظر گرفتیم،

and we followed them throughout their day in a life in this building,

و آن‎ها را در زندگی روزانه مردم در این ساختمان تصور کردیم،

thought of where they would meet, what they would experience.

تصور اینکه کجا همدیگر را خواهند دید چه چیزی را تجربه می‌کنند.

So it was a way to script and design the building, but of course,

پس این یک روش برای تصویر کردن و طراحی ساختمان،

also to communicate its experiences.

و همینطور ارتباط این تجربه‎هایشان بود.

This was part of an exhibition with the Museum of Modern Art

این بخشی از نمایشگاهی از موزه هنرهای مدرن بود

in both New York and Beijing.

هم در نیویورک و هم در پکن.

This is the main broadcast control room,

این اتاق کنترل پخش اصلی است،

a technical installation so large,

تاسیسات عظیم فنی تخصصی،

it can broadcast over 200 channels simultaneously.

که می‌تواند به طور همزمان ۲۰۰ شبکه را پخش کند.

And this is how the building stands in Beijing today.

و این نمای امروز ساختمان در پکن است.

Its first broadcast live was the London Olympics 2012,

اولین پخش زنده پس از اینکه نمای بیرونی آن

after it had been completed from the outside for the Beijing Olympics.

برای المپیک پکن تکمیل شده بود، المپیک ۲۰۱۲ لندن بود.

And you can see at the very tip of this 75-meter cantilever,

و می‎توانید در نوک این پایه ۷۵ متری،

those three little circles.

آن ۳ دایره را ببینید.

And they're indeed part of a public loop that goes through the building.

و آن‎ها درواقع قسمتی از چرخه عمومی هستند که از طریق ساختمان دیده می‎شوند.

They're a piece of glass that you can stand on

آن‌ها تکه شیشه‌هایی هستند که می‎توانید روی آن بایستید

and watch the city pass by below you in slow motion.

و شهر را که زیر پای شما می‌گذرد به صورت آهسته ببینید.

The building has become part of everyday life in Beijing.

ساختمان تبدیل به قسمتی از زندگی روزمره در پکن شده است.

It is there.

این آنجاست.

It has also become a very popular backdrop

همچنین پس زمینه محبوبی برای

for wedding photography.

مراسم ازدواج شده است.

(Laughter)

(خنده حضار)

But its most important moment is maybe sill this one.

ولی مهمترین لحظه شاید این است.

"That's Beijing" is similar to "Time Out,"

مجله «That's Beijing» شبیه «Time Out» است،

a magazine that broadcasts what is happening in town during the week,

مجله‌ای که اخبار مربوط به اتفاقات هر هفته شهر را منتشر می‌کند،

and suddenly you see the building portrayed no longer as physical matter,

و ناگهان روی جلد آن ساختمان را می‎بینید نه به عنوان یک عنصر فیزیکی،

but actually as an urban actor,

بلکه به عنوان یک بازیگر شهری،

as part of a series of personas that define the life of the city.

به عنوان بخشی از مجموعه شخصیت‌هایی که داستان این شهر را تعریف می‌کنند.

So architecture suddenly assumes the quality of a player,

پس ناگهان معماری نقش کیفیت یک بازیگری که داستانی را می‌نویسد،

of something that writes stories and performs stories.

و آن را به نمایش در می‌آورد را برعهده می‌گیرد.

And I think that could be one of its primary meanings

و من معتقدم این یکی از معانی اولیه‌ای است

that we believe in.

که ما به آن اعتقاد داریم.

But of course, there's another story to this building.

البته داستان دیگری هم برای این ساختمان وجود دارد.

It is the story of the people that made it --

و آن داستان افرادی است که آن را ساخته‌اند.

400 engineers and architects that I was guiding

من ۴۰۰ مهندس و معمار را مدیریت می‌کردم

over almost a decade of collaborative work

در طی بالغ بر یک دهه کار تیمی

that we spent together in scripting this building,

که ما در کنار یکدیگر برای به تصویر کشیدن این ساختمان،

in imagining its reality

امکان سنجی و تصور مربوط به واقعیت آن،

and ultimately getting it built in China.

و در نهایت خلق آن در چین داشتیم.

This is a residential development in Singapore, large scale.

این یک توسعه مسکونی در سنگاپور است، در مقیاس بزرگ.

If we look at Singapore like most of Asia and more and more of the world,

اگر به سنگاپور مانند بیشتر قسمت‌های آسیا و همینطور اکثر نقاط دیگر جهان نگاه کنیم،

of course, it is dominated by the tower,

تحت سلطه برج‎ها قرار دارد،

a typology that indeed creates more isolation than connectedness,

فرمی که در واقع جدایی را به جای به هم پیوستگی ایجاد می‎کند،

and I wanted to ask, how could we think about living,

و من می‌خواهم از شما بپرسم که چگونه می‌توان به زندگی کردن،

not only in terms of the privacy and individuality of ourselves

نه فقط از دید حریم شخصی و مستقل بودن خودمان،

and our apartment,

و آپارتمانمان،

but in an idea of a collective?

بلکه در اجتماعی و تجمعی بودن، فکر کرد؟

How could we think about creating a communal environment

چگونه ما می‎توانیم راجع به ایجاد یک محیط همگانی فکر کنیم

in which sharing things was as great as having your own?

که در آن به اشتراک گذاشتن چیزها به میزان داشتن آنها برای خودمان خوب است؟

The typical answer to the question -- we had to design 1,040 apartments --

یک جواب معمول به این سوال -- ما باید ۱٫۰۴۰ آپارتمان طراحی می‌کردیم --

would have looked like this:

می‌توانست به این شکل باشد:

24-story height limit given by the planning authorities,

حد ارتفاع ۲۴ طبقه که توسط برنامه ریزان شهری تعیین شده،

12 towers with nothing but residual in between --

۱۲ برج بدون هیچ چیز غیر از فضای باقیمانده در میانشان --

a very tight system that, although the tower isolates you,

یک سیستم خیلی تنگ و فشرده، که اگر چه برج شما را منزوی می‎کند،

it doesn't even give you privacy, because you're so close to the next one,

حتی به شما حریم شخصی هم نمی‎دهد، زیرا به ساختمان کناری بسیار نزدیک هستید.

that it is very questionable what the qualities of this would be.

این خیلی سوال برانگیز است که کیفیتش چگونه خواهد بود.

So I proposed to topple the towers, throw the vertical into the horizontal

خب من پیشنهاد خواباندن برج‌ها از حالت عمودی به افقی

and stack them up,

و روی هم گذاشتن آن‌ها را مطرح کردم،

and what looks a bit random from the side,

جوری که از اطراف تصادفی و بی‎نظم دیده شود،

if you look from the viewpoint of the helicopter,

اگر از نمای هلیکوپتر به آن نگاه کنید،

you can see its organizational structure is actually a hexagonal grid,

می‌توانید ساختار سازمانی آن را که در واقع شبیه شبکه‌بندی‌های شش ضلعی است را ببینید،

in which these horizontal building blocks are stacked up

که در آن این بلوک‌های ساختمان‌های افقی به شکلی روی هم قرار گرفته‎اند

to create huge outdoor courtyards -- central spaces for the community,

که محوطه‌های وسیع بیرونی را بسازد -- فضای مرکزی برای اجتماعات،

programmed with a variety of amenities and functions.

که با امکانات و عملکردهای متفاوت برنامه‌ریزی شده‌اند.

And you see that these courtyards are not hermetically sealed spaces.

و همینطور که می‌بینید این محوطه‌ها محصور و محدود شده نیستند.

They're open, permeable; they're interconnected.

آنها باز، نفوذپذیر و قابل ارتباط هستند.

We called the project "The Interlace,"

ما این پروژه را «در هم آمیختگی» نامیدیم،

thinking that we interlace and interconnect

با این نگرش که ما انسان و فضا را به طور یکسان

the human beings and the spaces alike.

در هم آمیختیم و به هم متصل کردیم.

And the detailed quality of everything we designed

و خصوصیت دقیق هر آنچه ما طراحی کردیم

was about animating the space and giving the space to the inhabitants.

بر مبنای پویا کردن فضا و اختصاص دادن آن به ساکنین بود.

And, in fact, it was a system

و در واقع، این یک سیستم بود

where we would layer primarily communal spaces,

که ما فضاهای همگانی اساسی را

stacked to more and more individual and private spaces.

بر روی فضاهای خصوصی و فردی بیشتری قرار دادیم.

So we would open up a spectrum

بنابراین ما طیفی بین عرصه

between the collective and the individual.

اشتراکی و خصوصی ایجاد کردیم.

A little piece of math:

با یک عملیات کوچک ریاضی:

if we count all the green that we left on the ground,

اگر ما همه فضاهای سبز روی زمین را حساب کنیم،

minus the footprint of the buildings,

منهای زیر بنای ساختمان‌ها کنیم،

and we would add back the green of all the terraces,

و سپس مساحت فضای سبز تراس‌های ساختمان‎ها را نیز به آن اضافه کنیم،

we have 112 percent green space,

ما ۱۱۲ درصد فضای سبز داریم،

so more nature than not having built a building.

یعنی ایجاد طبیعت بیشتر و نه فقط ساخت ساختمان.

And of course this little piece of math shows you that we are multiplying

و البته این عملیات کوچک ریاضی به شما نشان می‎دهد که ما

the space available to those who live there.

فضاهای موجود را برای ساکنین افزایش می‌دهیم.

This is, in fact, the 13th floor of one of these terraces.

این، در واقع، ۱۳امین طبقه یکی از این تراس‌ها است.

So you see new datum planes, new grounds planes for social activity.

شما سطح جدیدی را که بستری برای فعالیت‎های اجتماعی است را می‎بینید.

We paid a lot of attention to sustainability.

ما توجه زیادی به پایداری داشتیم.

In the tropics, the sun is the most important thing to pay attention to,

در مناطق استوایی، باید به خورشید توجه زیادی کرد،

and, in fact, it is seeking protection from the sun.

و درواقع،به دنبال در امان بودن از خورشید بودیم.

We first proved that all apartments would have sufficient daylight

ما در ابتدا نشان دادیم که تمامی ساختمان‌ها

در طول سال نور کافی روز را خواهند داشت.

through the year.

We then went on to optimize the glazing of the facades

سپس ما در پی بهینه کردن شفاف سازی نمای ساختمان‌ها رفتیم

to minimize the energy consumption of the building.

تا مصرف انرژی ساختمان را کاهش دهیم.

But most importantly, we could prove that through the geometry

ولی از همه مهمتر، ما توانستیم نشان دهیم که چگونه

of the building design,

از طریق هندسه طراحی ساختمان‎ها،

the building itself would provide sufficient shading to the courtyards

خودشان سایه لازم برای حیاط را فراهم خواهند کرد

so that those would be usable throughout the entire year.

و در واقع در تمامی سال قابل استفاده خواهد بود.

We further placed water bodies along the prevailing wind corridors,

ما همچنین در راستای جهت باد غالب حوض‎های آب را قرار دادیم،

so that evaporative cooling would create microclimates

پس سرمای تبخیر آب یک خرده‌اقلیم را خواهد ساخت

that, again, would enhance the quality of those spaces

که مجدد، کیفیت فضای موجود را

available for the inhabitants.

برای ساکنین ارتقا خواهد داد.

And it was the idea of creating this variety of choices,

و این ایده ایجاد تنوعی از گزینه‎ها بود،

of freedom to think where you would want to be,

آزادی اینکه کجا دوست دارید باشید،

where you would want to escape, maybe,

یا شاید، به کجا دوست دارید فرار کنید،

within the own complexity of the complex in which you live.

در همان پیچیدگی مجموعه‌ای که در آن زندگی می‌کنید.

But coming from Asia to Europe:

اما از آسیا به اروپا بیاییم:

a building for a German media company based in Berlin,

ساختمان شرکت محور رسانه آلمان در برلین،

transitioning from the traditional print media to the digital media.

در حال تغییر از سیستم کاغذی سنتی به سیستم دیجیتالی بود.

And its CEO asked a few very pertinent questions:

و مدیر عامل چند سوال مناسب پرسید:

Why would anyone today still want to go to the office,

چرا امروزه هنوز کسی برای کار به دفتر کار می‌رود،

because you can actually work anywhere?

چون در واقع هر مکانی می‎توان کار را انجام داد؟

And how could a digital identity of a company be embodied

و چگونه هویت دیجیتالی یک شرکت در یک ساختمان

in a building?

تجسم یابد؟

We created not only an object, but at the center of this object

ما نه تنها یک جسم ساختیم، بلکه در مرکز آن

we created a giant space,

یک فضای بسیار بزرگ ایجاد کردیم،

and this space was about the experience of a collective,

و این فضا برای تجربیات جمعی،

the experience of collaboration and of togetherness.

اشتراکی و با هم بودن بود.

Communication, interaction as the center of a space

ارتباطات، تعاملات به عنوان مرکز این فضا،

that in itself would float,

که به خودی خود یک فضای مسطح بود،

like what we call the collaborative cloud,

مانند آنچه ما فضای ابری اشتراکی می‎گوییم،

in the middle of the building,

در مرکز ساختمان،

surrounded by an envelope of standard modular offices.

با دفاتر کار استاندارد فراگرفته شد.

So with only a few steps from your quiet work desk,

و تنها چند قدم آن طرف تر از سکوت میز کارتان،

you could participate in the giant collective experience

می‎توانید در تجربیات جمعی بزرگ

of the central space.

فضای مرکزی شرکت کنید.

Finally, we come to London, a project commissioned

نهایتا، به لندن آمدیم، ماموریت پروژه

by the London Legacy Development Corporation

شرکت توسعه میراث،

of the Mayor of London.

از شهردار لندن به ما داده شد.

We were asked to undertake a study

اجرا مطالعات و تحقیق راجع به

and investigate the potential of a site

پتانسیل مکانی از

out in Stratford in the Olympic Park.

استراتفورد در پارک المپیک از ما خواسته شد.

In the 19th century, Prince Albert had created Albertopolis.

در قرن ۱۹ام، شاهزاده آلبرت آلبرتوپولیس را ساخت.

And Boris Johnson thought of creating Olympicopolis.

و یوریس جانسون در فکر ساخت المپیکوپولیس بود.

The idea was to bring together some of Britain's greatest institutions,

ایده، دور هم آوردن بعضی از بزرگترین موسسات بریتانیا،

some international ones, and to create a new system of synergies.

برخی از بین‎المللی‎هایشان، برای ساخت سیستم هم‎افزایی و همکوشی بود.

Prince Albert, as yet, created Albertopolis in the 19th century,

شاهزاده آلبرت، که قبلا، آلبرتوپولیس را در قرن ۱۹ ساخته بود،

thought of showcasing all achievements of mankind,

به فکر نمایش دادن تمامی دستاوردهای بشر،

bringing arts and science closer together.

و نزدیکتر کردن هنر و علم بود.

And he built Exhibition Road, a linear sequence of those institutions.

و مسیر نمایشگاهی و ترتیب خطی آن موسسات را ساخت.

But of course, today's society has moved on from there.

اما البته، اجتماع امروزه از آن جدا شده است.

We no longer live in a world

ما دیگر در دنیایی زندگی نمی‎کنیم که

in which everything is as clearly delineated

همه چیز به طور دقیق در آن مشخص شده است

or separated from each other.

و یا از هم جدا هستند.

We live in a world in which boundaries start to blur

ما در دنیایی زندگی می‎کنیم که مرزهایش مابین قلمروهای مختلف

between the different domains,

در حال محو شدن هستند،

and in which collaboration and interaction becomes far more important

و جایی که در آن همکاری و تعامل بسیار مهمتر از

than keeping separations.

جدا ماندن شده است.

So we wanted to think of a giant culture machine,

پس ما خواستیم به یک ماشین فرهنگی بزرگ،

a building that would orchestrate and animate the various domains,

ساختمانی که قلمروهای مختلف را هماهنگ کند و به جنب و جوش درآورد،

but allow them to interact and collaborate.

اما بگذارد آن‎ها تعامل و همکاری کنند، فکر کنیم.

At the base of it is a very simple module,

پایه و اساس آن یک طرح بسیار ساده،

a ring module.

مدل و ساختار حلقوی بود.

It can function as a double-loaded corridor, has daylight, has ventilation.

می‎توانست به عنوان راهرو دوگانه که نور روز و تهویه هوا را دارد، عمل کند.

It can be glazed over

می‎توانست شفاف شود

and turned into a giant exhibitional performance space.

و به یک فضای اجرا نمایشگاهی بزرگ تغییر کند.

These modules were stacked together

این ساختار با ایده اینکه تقریبا هر فعالیتی

with the idea that almost any function could, over time,

بتواند به مرور زمان آن را پر کند،

occupy any of these modules.

به هم چسبیده بود.

So institutions could shrink or contract,

پس موسسات می‎توانستند بزرگ و یا کوچک شوند،

as, of course, the future of culture is, in a way, the most uncertain of all.

البته، آینده فرهنگ، به هر حال، متغیرترین چیز است.

This is how the building sits, adjacent to the Aquatics Centre,

این موقعیت ساختمان است، در کنار مرکز ورزش‎های آبی،

opposite the Olympic Stadium.

و روبروی استادیوم المپیک.

And you can see how its cantilevering volumes

و شما می‎توانید ببینید که حجم پایه آن

project out and engage the public space

ایجاد شده و فضای عمومی را دربرگرفته است

and how its courtyards animate the public inside.

و چگونه محوطه آن فضای عمومی داخل را سرزنده کرده است.

The idea was to create a complex system

ایده ایجاد سیستم پیچیده‌ای بود

in which institutional entities could maintain their own identity,

که در آن نهادهای سازمانی می‎توانستند هویت خودشان را نگه دارند،

in which they would not be subsumed in a singular volume.

که در حجم و توده واحد در بر گرفته نمی‎شدند.

Here's a scale comparison to the Centre Pompidou in Paris.

این یک مقایسه اندازه و مقیاسی با مرکز پامپیدو در پاریس است.

It both shows the enormous scale and potential of the project,

در هر دو مقیاس بزرگ و ظرفیت پروژه را نشان می‎دهد.

but also the difference:

و اما تفاوت:

here, it is a multiplicity of a heterogeneous structure,

اینجا، تعددی از ساختارهای متفاوت است،

in which different entities can interact

که در آن نهادهای مختلفی می‎توانند با هم کار کنند

without losing their own identity.

بدون اینکه هویتشان را از دست بدهند.

And it was this thought: to create an organizational structure

و این فکر بود که: ساختن یک ساختار سازمان یافته

that would allow for multiple narratives to be scripted --

که به بسیاری از داستان‌ها اجازه بیان کردن بدهد --

for those in the educational parts that create and think culture;

ساختن و تفکر کردن فرهنگی برای کسانی که در بخش‎های آموزشی هستند،

for those that present the visual arts, the dance;

رقص برای کسانی که هنرهای بصری را به اجرا در می‌آورند،

and for the public to be admitted into all of this

و برای عموم تا همه این‎ها را با دنباله‌ای

with a series of possible trajectories,

از مسیرهای ممکن پذیرفته است،

to script their own reading of these narratives

تا متن خودشان را از این داستان‎ها

and their own experience.

و تجربیاتشان بیان کنند.

And I want to end on a project that is very small,

و می‎خواهم با یک پروژه بسیار کوچک حرفم را تمام کنم،

in a way, very different:

در واقع، بسیار متفاوت است:

a floating cinema in the ocean of Thailand.

سینمایی شناور در اقیانوس تایلند.

Friends of mine had founded a film festival,

دوستانم یک جشنواره سینما راه‎اندازی کردند،

and I thought,

و من فکر کردم،

if we think of the stories and narratives of movies,

اگر ما به داستان‎ها و حکایت‎های فیلم فکر کنیم،

we should also think of the narratives of the people that watch them.

باید به داستان‎های بینندگان هم فکر کنیم.

So I designed a small modular floating platform,

پس من یک سکوی شناور کوچک،

based on the techniques of local fishermen,

بر پایه تکنیک ماهیگیران محلی که چگونه ،

how they built their lobster and fish farms.

مزارع خرچنگ و ماهی را می‎سازند، طراحی کردم.

We collaborated with the local community

ما با جامعه محلی همکاری کردیم

and built, out of recycled materials of their own,

و از مصالح و مواد بازیافتی خودشان،

this fantastical floating platform

این سکو فوق‌العاده شناور را ساختیم

that gently moved in the ocean

که به آرامی در اقیانوس،

as we watched films from the British film archive,

هنگامی ‎که فیلم‎هایی از آرشیو فیلم بریتانیایی،

[1903] "Alice in Wonderland," for example.

مثلا «آلیس در سرزمین عجایب» را می‎دیدیم، حرکت می‎کرد.

The most primordial experiences of the audience

اساسی‎ترین تجربیات شنوندگان

merged with the stories of the movies.

با داستان فیلم عجین شد.

So I believe that architecture exceeds the domain of physical matter,

بنابراین من معتقدم که معماری فراتر از یک عنصر کالبدی،

of the built environment,

در محیط ساخته شده است،

but is really about how we want to live our lives,

و درواقع اینگونه است که چگونه می‎خواهیم زندگیمان را سپری کنیم،

how we script our own stories and those of others.

چگونه می‎خواهیم داستان‎های خودمان و دیگران را بیان کنیم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)