What it's like to be a parent in a war zone | Aala El-Khani

Çeviri: Bilgesu Kılıç Gözden geçirme: Gülsüm Öztürk

Worldwide, over 1.5 billion people experience armed conflict.

Dünya genelinde 1,5 milyarın üstünde insan silahlı çatışmaların içinde yaşıyor.

In response, people are forced to flee their country,

Sonucunda, 15 milyonun üstünde mülteci arkalarında

leaving over 15 million refugees.

bırakarak, ülkelerini terk etmek zorunda kalıyorlar.

Children, without a doubt,

Şüphesiz, çocuklar bu savaşın

are the most innocent and vulnerable victims ...

en masum ve en savunmasız kurbanları.

but not just from the obvious physical dangers,

Yalnızca aleni fiziksel zararlardan ötürü değil, savaşların

but from the often unspoken effects that wars have on their families.

ailelerine verdiği ve üzerinde pek konuşulmayan etkilerden ötürü.

The experiences of war leave children at a real high risk

Savaş tecrübesi, çocukların ciddi duygusal ve davranışsal

for the development of emotional and behavioral problems.

problemler geliştirmesine neden olabiliyor.

Children, as we can only imagine,

Onların hissedecekleri endişeyi, korkuyu

will feel worried, threatened and at risk.

ve tehlikeyi, sadece tahmin edebiliriz.

But there is good news.

Ama iyi haberler de var.

The quality of care that children receive in their families

Çocuklara ailelerinin gösterdiği özen

can have a more significant effect on their well-being

onlar üzerinde, maruz kaldıkları gerçek savaş deneyimlerinden

than from the actual experiences of war that they have been exposed to.

çok daha güzel etkiler ortaya çıkarabilir.

So actually, children can be protected

Yani aslında, çocuklar savaş öncesi ve sonrasında

by warm, secure parenting during and after conflict.

ilgili ve düzgün ebeveynlik sayesinde en zararsız şekilde bu süreci atlatabilir.

In 2011, I was a first-year PhD student

2011 yılında, Manchester Üniversitesi'nde

in the University of Manchester School of Psychological Sciences.

Psikoloji Bilimi üzerine 1. sınıf doktora öğrencisiydim.

Like many of you here,

Sizler gibi, ben de

I watched the crisis in Syria unfold in front of me on the TV.

Suriye'de gözler önüne serilen iç savaşı, televizyondan izledim.

My family is originally from Syria,

Ailem aslen Suriyeli

and very early on,

ve yakın zamanda

I lost several family members in really horrifying ways.

bazı akrabalarımın, korkunç ölüm haberlerini aldım.

I'd sit and I'd gather with my family and watch the TV.

Ailemle hep birlikte oturup televizyonu izlerdik.

We've all seen those scenes:

Gördüğümüz sahneler aynıydı:

bombs destroying buildings,

binaları yerle bir eden bombalar,

chaos, destruction

kaos, tahribat ve

and people screaming and running.

bağırıp kaçışan insanlar.

It was always the people screaming and running that really got me the most,

Beni en çok etkileyen, kaçışan insanlar oldu,

especially those terrified-looking children.

özellikle de korku dolu gözlerle bakan çocuklar.

I was a mother to two young, typically inquisitive children.

O zamanlar yaşları 5 ve 6 olan, küçük ve meraklı

They were five and six then,

iki çocuk annesiydim.

at an age where they typically asked lots and lots of questions,

Bu yaşlarda genelde sürekli soru sorup gerçek

and expected real, convincing answers.

ve ikna edici nitelikte cevaplar beklerler.

So, I began to wonder what it might be like

Ben de, bir savaş bölgesinde ve mülteci kampında

to parent my children in a war zone and a refugee camp.

çocuklarıma nasıl annelik yaparım diye düşündüm.

Would my children change?

Çocuklarım değişir miydi?

Would my daughter's bright, happy eyes lose their shine?

Kızımın mutluluktan parlayan gözleri, ışığını kaybeder miydi?

Would my son's really relaxed and carefree nature become fearful and withdrawn?

Oğlumun sakin ve kaygısız tavrı, korkak ve çekingen bir hâl alır mıydı?

How would I cope?

Nasıl başa çıkardım?

Would I change?

Ben değişir miydim?

As psychologists and parent trainers,

Psikologlar ve aile eğitmenleri olarak,

we know that arming parents with skills in caring for their children

biliyoruz ki ebeveynleri çocuklarına bakma yeteneğiyle donatmak

can have a huge effect on their well-being,

onların ruhsal sağlığında büyük bir etki bırakabilir,

and we call this parent training.

işte buna aile eğitmenliği diyoruz.

The question I had was,

Benim aklımdaki soru ise şuydu,

could parent training programs be useful for families

aile eğitmenliği programları savaş bölgelerinde ya da mülteci

while they were still in war zones or refugee camps?

kamplarında kalan ebeveynler için yararlı olabilir miydi?

Could we reach them with advice or training

Onlara bu sorunlarda yardımcı olacak tavsiye ya da

that would help them through these struggles?

eğitimlerle ulaşabilir miydik?

So I approached my PhD supervisor,

Böylece doktora bölüm danışmanım, Profesör Rachel Calam'a

Professor Rachel Calam,

akademik becerilerimi

with the idea of using my academic skills to make some change in the real world.

dünyada gerçekten bir şeyleri değiştirmek amacıyla kullanma fikrini sundum.

I wasn't quite sure what exactly I wanted to do.

Tam olarak ne yapmak istediğimden emin değildim.

She listened carefully and patiently,

Dikkatli ve sabırlı bir şekilde dinledi

and then to my joy she said,

ve sonrasında,

"If that's what you want to do, and it means so much to you,

"Eğer yapmak istediğin buysa ve senin için bu kadar önemliyse

then let's do it.

yapalım o hâlde.

Let's find ways to see if parent programs

Aile programlarının, bu durumdaki ailelere

can be useful for families in these contexts."

faydalı olabilmesi için yollar bulalım."

So for the past five years, myself and my colleagues --

Beş yıldır, ben ve meslektaşlarım

Prof. Calam and Dr. Kim Cartwright --

Prof. Calam ve Dr. Kim Cartwright,

have been working on ways to support families

savaşı ve zorunlu göçü yaşayan ailelere destek

that have experienced war and displacement.

olmak için uğraşıyoruz.

Now, to know how to help families that have been through conflict

Bu zorlukları yaşayan insanlara nasıl yardımcı olacağımızı

support their children,

ve onların çocuklarını nasıl destekleyeceğimizi bilmek için

the first step must obviously be to ask them what they're struggling with,

ilk yapmamız gereken, onlarla konuşup sorunlarının ne olduğunu öğrenmek.

right?

Haksız mıyım?

I mean, it seems obvious.

Yani, bu oldukça açık.

But it's often those that are the most vulnerable,

Çünkü genelde onlar, en savunmasız olanlar,

that we're trying to support,

destek olmaya çalıştıklarımız,

that we actually don't ask.

aslında hiç soru sormadıklarımızdır.

How many times have we just assumed we know exactly the right thing

Kaç defa bir insana hiç sormadan, yaptığımızın, doğru olduğuna

that's going to help someone or something without actually asking them first?

inanarak, yardım etmeye çalıştık?

So I travelled to refugee camps in Syria and in Turkey,

Bu yüzden Suriye'deki ve Türkiye'deki mülteci kamplarına gittim,

and I sat with families, and I listened.

oradaki aileleri oturup dinledim.

I listened to their parenting challenges,

Ebeveynlik yaparken çektikleri zorlukları dinledim,

I listened to their parenting struggles

mücadelelerini dinledim,

and I listened to their call for help.

onların yakarışlarını dinledim.

And sometimes that was just paused,

Bazı zamanlar donup kaldım,

as all I could do was hold hands with them

yapabildiğim tek şey ellerini tutup,

and just join them in silent crying and prayer.

onlarla birlikte sessizce ağlayıp dua etmekti.

They told me about their struggles,

Sıkıntılarını anlattılar.

they told me about the rough, harsh refugee camp conditions

Onları sadece temiz su bulmak gibi pratik işlere odaklanmak

that made it hard to focus on anything but practical chores

zorunda bırakan, zorlu, ağır kamp

like collecting clean water.

şartlarını anlattılar.

They told me how they watched their children withdraw;

Çocuklarının ellerinden kayıp gidişini, üzüntülerini,

the sadness, depression, anger,

depresyonu, yataklarını ıslatmalarını,

bed-wetting, thumb-sucking, fear of loud noises,

parmak emmelerini, yüksek sese, kâbuslara, berbat,

fear of nightmares --

çok berbat kâbuslara olan korkularını

terrifying, terrifying nightmares.

nasıl izlediklerini anlattılar.

These families had been through what we had been watching on the TV.

Bu aileler bizim televizyonlarda izlediklerimizi yaşadılar.

The mothers --

Anneler,

almost half of them were now widows of war,

--neredeyse yarısı, ya savaş yüzünden dul kalan

or didn't even know if their husbands were dead or alive --

ya da eşlerinin ölü mü diri mi olduğunu öğrenemeyen anneler--

described how they felt they were coping so badly.

kendilerini ne kadar kötü hissettiklerini anlattılar.

They watched their children change and they had no idea how to help them.

Çocuklarının değişimini izlediler ve nasıl yardım edeceklerine dair fikirleri yoktu.

They didn't know how to answer their children's questions.

Çocuklarının sorularını nasıl cevaplayacaklarını bilmiyorlardı.

What I found incredibly astonishing and so motivational

Çok şaşırtıcı ve etkileyici bulduğum kısım ise,

was that these families were so motivated to support their children.

bu ailelerin, çocuklarına destek olmak için ne kadar hevesli olduklarıydı.

Despite all these challenges they faced,

Çektikleri bütün zorluklar bir yana,

they were trying to help their children.

çocuklarına yardım etmeye çalışıyorlardı.

They were making attempts at seeking support from NGO workers,

STK çalışanlarından,

mülteci kampındaki öğretmenlerden,

from refugee camp teachers,

profesyonel doktorlardan,

professional medics,

diğer ailelerden destek almak için çaba sarf ediyorlardı.

other parents.

One mother I met had only been in a camp for four days,

Oradaki annelerden biri, henüz 4 gündür kampta kalıyordu ve

and had already made two attempts

8 yaşında, korkunç kâbuslar

at seeking support for her eight-year-old daughter

gören kızına destek olmak için

who was having terrifying nightmares.

iki defa irtibata geçmişti.

But sadly, these attempts are almost always useless.

Kötü olan ise, bu çabaları genelde karşılıksız kalmasıydı.

Refugee camp doctors, when available,

Mülteci kamplarındaki doktorlar,

are almost always too busy,

çoğunlukla çok meşguller ya da

or don't have the knowledge or the time for basic parenting supports.

ebeveynlik için yeterli bilgi sahibi olmuyorlar.

Refugee camp teachers and other parents are just like them --

Öğretmenler ve diğer aileler de onlardan farklı değil,

part of a new refugee community who's struggling with new needs.

--onlar da, yeni ihtiyaçlarla mücadele eden

yeni bir mülteci topluluğunun parçaları.

So then we began to think.

Sonra düşünmeye başladık.

How could we help these families?

Bu ailelere nasıl yardım edebiliriz?

The families were struggling with things much bigger than they could cope with.

Bu aileler baş edebileceklerinden çok daha büyük şeylerle karşılaşıyorlardı.

The Syrian crisis made it clear

Suriye krizi, ailelere

how incredibly impossible it would be to reach families on an individual level.

bireysel düzeyde ulaşmanın ne kadar imkânsız olacağını görmemizi sağladı.

How else could we help them?

Onlara başka nasıl yardım edebilirdik?

How would we reach families at a population level

Bu en zor zamanlarda, popülasyon seviyesinde ve

and low costs

düşük bütçede, ailelere

in these terrifying, terrifying times?

nasıl ulaşabilirdik?

After hours of speaking to NGO workers,

STK çalışanlarıyla yaptığımız saatler süren konuşmalar sonucu,

one suggested a fantastic innovative idea

birisi, oldukça yenilikçi bir fikir sundu,

of distributing parenting information leaflets via bread wrappers --

ekmek aldıkları paketlerin içine ebeveynliğe ait broşür yerleştirme fikri.

bread wrappers that were being delivered to families in a conflict zone in Syria

Bu paketler, Suriye'de çatışma bölgesinde olan ailelere,

insani yardım görevlileri tarafından dağıtılıyordu.

by humanitarian workers.

So that's what we did.

Biz de bunu yaptık.

The bread wrappers haven't changed at all in their appearance,

Ekmek paketleri, içlerine iki adet kâğıt eklemesi dışında,

except for the addition of two pieces of paper.

dış görünüş anlamında hiç değişmedi.

One was a parenting information leaflet that had basic advice and information

Kâğıtlardan biri, temel ebeveynlik öneri ve bilgilerini içeren bir broşürdü,

that normalized to the parent what they might be experiencing,

ebeveynlerin ve çocuklarının yaşayabilecekleri şeyleri

and what their child might be experiencing.

onlar için normalleştiriyordu.

And information on how they could support themselves and their children,

Orada, kendilerini ve çocuklarını nasıl destekleyebilecekleri anlatılıyordu.

such as information like spending time talking to your child,

Çocuklarıyla konuşarak vakit geçirmeleri,

showing them more affection,

onlara daha fazla ilgi göstermeleri,

being more patient with your child,

onlara karşı daha sabırlı olmaları ve

talking to your children.

onlarla konuşmaları gibi tavsiyeler verilmişti.

The other piece of paper was a feedback questionnaire,

Diğer kâğıt ise, bir geri bildirim anketiydi ve

and of course, there was a pen.

bir kalem de yerleştirilmişti.

So is this simply leaflet distribution,

Peki bu, yalnızca bir anket dağıtmak anlamına mı gelir,

or is this actually a possible means of delivering psychological first aid

yoksa, onlara sıcak, korumacı ve sevgi dolu ebeveynler olmayı sağlayacak

that provides warm, secure, loving parenting?

bir psikolojik yardım sunmak anlamına mı?

We managed to distribute 3,000 of these in just one week.

Yalnızca bir haftada, bunlardan 3.000 tanesini dağıttık.

What was incredible was we had a 60 percent response rate.

Güzel kısmı ise, yüzde 60 oranında geri-dönüş aldık.

60 percent of the 3,000 families responded.

3000 ailenin yüzde 60'ı bize karşılık verdi.

I don't know how many researchers we have here today,

Şu an burada kaç araştırmacı var bilmiyorum,

but that kind of response rate is fantastic.

ama bu geri dönüş oranı gerçekten güzeldi.

To have that in Manchester would be a huge achievement,

Suriye'deki savaş bölgesi bir yana, bu geri dönüşümü

let alone in a conflict zone in Syria --

Manchester'da almak bile büyük bir başarı olurdu.

really highlighting how important these kinds of messages were to families.

Ailelere gönderdiğimiz mesajların onlar için

bu kadar önemli olduğunu görmek de öyle.

I remember how excited and eager we were for the return of the questionnaires.

Geri bildirimleri duymak için ne kadar

sabırsız, heyecanlı olduğumuzu hatırlıyorum.

The families had left hundreds of messages --

Bu aileler bize geneli pozitif ve cesaretlendirici

most incredibly positive and encouraging.

yüzlerce mesaj bıraktılar.

But my favorite has got to be,

Ama sanırım benim en sevdiğim,

"Thank you for not forgetting about us and our children."

"Bizi ve çocuklarımızı unutmadığınız için teşekkürler." oldu.

This really illustrates the potential means

Bu gerçekten onlara gönderdiğimiz

of the delivery of psychological first aid to families,

psikolojik desteğin onlar için ne kadar

and the return of feedback, too.

önemli olduğunu gösteriyor.

Just imagine replicating this using other means

Bunun yanında yeni doğanlar için süt,

such as baby milk distribution, or female hygiene kits,

kadınlar için hijyen kitleri ve hatta yemek sepetleri

or even food baskets.

götürdüğümüzü düşünsenize.

But let's bring this closer to home,

Bunu biraz daha yakınımız için düşünelim,

because the refugee crisis

çünkü bu göçmen krizi

is one that is having an effect on every single one of us.

aslında herbirimizde bir şekilde etkisini gösteriyor.

We're bombarded with images daily of statistics and of photos,

Günlük istatistik ve fotoğraflarla görüntü bombardımanına tutulduk

and that's not surprising,

ve bu hiç şaşırtıcı gelmiyor.

because by last month,

Çünkü geçen ay içerisinde,

over one million refugees had reached Europe.

1 milyondan fazla mülteci Avrupa'ya ulaştı.

One million.

Bir milyon.

Refugees are joining our communities,

Mülteciler topluluklarımıza katılıyor,

they're becoming our neighbors,

komşularımız oluyorlar,

their children are attending our children's schools.

çocukları bizim çocuklarımızla aynı okulda okuyor.

So we've adapted the leaflet to meet the needs of European refugees,

Sonrasında, bu broşürleri Avrupalı mülteciler için uyguladık

and we have them online, open-access,

ve mülteci akınının yüksek olduğu yerlerde bunu

in areas with a really high refugee influx.

internet üzerinden onlara sunduk.

For example, the Swedish healthcare uploaded it onto their website,

Örneğin, İsveç Sağlık Bakanlığı sitesinde bu broşür sunuldu.

and within the first 45 minutes,

Ve ilk 45 dakika içerisinde,

it was downloaded 343 times --

tam 343 kez indirildi.

really highlighting how important it is

Bu olay, gönüllüler, uygulayıcılar

for volunteers, practitioners and other parents

ve diğer aileler için gönderdiğimiz psikolojik desteğin

to have open-access, psychological first-aid messages.

ne kadar önemli olduğunu vurgulamış oldu.

In 2013, I was sitting on the cold, hard floor of a refugee camp tent

2013 yılında, annelerle beraber mülteci kampı çadırının soğuk

with mothers sitting around me as I was conducting a focus group.

ve sert zemininde oturarak bir odak grubu toplantısı yapıyorduk.

Across from me stood an elderly lady

Benim tam karşımda, 13 yaşında

with what seemed to be a 13-year-old girl lying beside her,

olduğunu tahmin ettiğim bir kızın başını dizlerine yasladığı,

with her head on the elderly lady's knees.

yaşlıca bir kadın duruyordu.

The girl stayed quiet throughout the focus group,

Küçük kız ise yaptığımız görüşme sırasında hiçbir

not talking at all,

şey söylemeden, dizlerini

with her knees curled up against her chest.

göğsüne doğru çekmiş bir şekilde durdu.

Towards the end of the focus group,

Yaptığımız görüşmenin sonlarına

and as I was thanking the mothers for their time,

doğru, annelere zaman ayırdıkları için teşekkür ederken

the elderly lady looked at me while pointing at the young girl,

o kadın küçük kızı göstererek bana baktı ve

and said to me, "Can you help us with...?"

"Bize... yardım edebilir misin?" dedi

Not quite sure what she expected me to do,

Ne istediğini kestiremedim ama küçük

I looked at the young girl and smiled,

kıza baktım ve gülümsedim,

and in Arabic I said,

Arapça dedim ki,

"Salaam alaikum. Shu-ismak?"

"Salaam alaikum. Shu-ismak?"

"What's your name?"

"İsmin nedir?"

She looked at me really confused and unengaged,

Bana şaşkın ve biraz da korkak bir şekilde baktı,

but then said, "Halul."

ama sonra "Halul" dedi.

Halul is the pet's name for the Arabic female name, Hala,

Halul, Arapça'da yaşı küçük kızlar için kullanılan Hala

and is only really used to refer to really young girls.

kelimesiyle aynı anlama geliyor.

At that point I realized that actually Hala was probably much older than 13.

Bu noktada Hala'nın 13'ten çok daha büyük olduğunu düşündüm.

It turns out Hala was a 25-year-old mother to three young children.

Ve haklıydım, Hala 25 yaşında, 3 çocuk annesi bir kadındı.

Hala had been a confident, bright, bubbly, loving, caring mother

Hala kendinden emin, ilgili, sevgi dolu bir anneymiş

to her children,

çocuklarına karşı, ama

but the war had changed all of that.

savaş bunların hepsini değiştirmiş.

She had lived through bombs being dropped in her town;

Hayatını, bombaların şehrine düşüşünü ve patlamaları

she had lived through explosions.

duyarak geçirmişti.

When fighter jets were flying around their building,

Savaş uçakları evlerinin yakınından geçip bombalar

dropping bombs,

bırakırken, çocukları

her children would be screaming, terrified from the noise.

sesten çok korkup bağırırlarmış.

Hala would frantically grab pillows and cover her children's ears

Hala da hızlıca yastıkları alır ve çocuklarının kulaklarını

to block out the noise,

kapatırmış, duymasınlar diye.

all the while screaming herself.

Bu sırada kendi bağırırmış.

When they reached the refugee camp

Kampa ulaştıklarında ve bir şekilde

and she knew they were finally in some kind of safety,

güvende olduklarını hissettiğinde

she completely withdrew to acting like her old childhood self.

çocukluğundaki gibi davranmaya başlamış.

She completely rejected her family --

Ailesini tamamıyla reddetmiş,

her children, her husband.

çocuklarını ve kocasını.

Hala simply could no longer cope.

Hala artık başa çıkamıyordu.

This is a parenting struggle with a really tough ending,

Bu, gerçekten kötü sonuçlu bir ebeveynlik mücadelesi,

but sadly, it's not uncommon.

ama maalesef, yaygın bir hâlde.

Those who experience armed conflict and displacement

Silahlı çatışma ve zorunlu göçü deneyimlemiş bireyler

will face serious emotional struggles.

ciddi duygusal zorluklarla karşılaşır.

And that's something we can all relate to.

Ve hepimizin de empati kurabileceği bir nokta var.

If you have been through a devastating time in your life,

Eğer siz bu kadar zor bir süreçten geçmiş olsaydınız, yani değer

if you have lost someone or something you really care about,

verdiğiniz kişileri ve şeyleri kaybetmiş olsaydınız,

how would you continue to cope?

nasıl başa çıkardınız?

Could you still be able to care for yourself and for your family?

Kendinize ve ailenize hâlâ bakabilir miydiniz?

Given that the first years of a child's life are crucial

Çocukların hayatlarında ilk yılların,

for healthy physical and emotional development,

fiziksel ve duygusal gelişimleri için elzem olduğunu

and that 1.5 billion people are experiencing armed conflict --

ve 1,5 milyar insanın silahlı çatışmaya maruz kaldığını düşünürsek,

many of whom are now joining our communities --

ki çoğu topluluklarımıza dâhil oluyor--

we cannot afford to turn a blind eye

savaşı ve zorunlu göçü birebir

to the needs of those who are experiencing war and displacement.

yaşıyor olanların ihtiyaçlarını görmezden gelemeyiz.

We must prioritize these families' needs --

Hem yerinden olmuş insanların, hem de mültecilerin

both those who are internally displaced, and those who are refugees worldwide.

ihtiyaçlarını, ikinci plana atmamalıyız.

These needs must be prioritized by NGO workers, policy makers,

Bu ihtiyaçlar, STK çalışanları, siyasete yön verenler, DSÖ, UNHCR

the WHO, the UNHCR and every single one of us

ve bizler tarafından, elimizdekini ardımıza koymadan

in whatever capacity it is that we function in our society.

öncelik verilerek sağlanmalı.

When we begin to recognize the individual faces of the conflict,

Çatışmanın bireysel yüzlerini ve yüzlerinden aktardıkları duygularını

when we begin to notice those intricate emotions on their faces,

fark etmeye başlayabilirsek, onları da,

we begin to see them as humans, too.

insan olarak görmeye başlayabiliriz.

We begin to see the needs of these families,

Bu ailelerin ihtiyaçlarını da--ki bu ihtiyaçlar,

and these are the real human needs.

bir insanın ihtiyaçlarıdır-- görmeye başlayabiliriz.

When these family needs are prioritized,

Bu ihtiyaçlara öncelik verildiğinde, insani ortamdaki

interventions for children in humanitarian settings

çocuklara yönelik müdahaleler sağlanacak ve

will prioritize and recognize the primary role of the family in supporting children.

ailenin çocuğu desteklemedeki başlıca görevi tanınacak.

Family mental health will be shouting loud and clear

Ailevi psikolojik sağlık, uluslararası

in global, international agenda.

gündemce açık seçik tanınmış olacak.

And children will be less likely to enter social service systems

Ve göç edilen yerlerde, çocukların

sosyal hizmet sistemlerine girme olasılıkları düşecek.

in resettlement countries

because their families would have had support earlier on.

Çünkü aileleri önceden destek almış olacak.

And we will be more open-minded,

Daha açık fikirli, daha sevgi dolu,

more welcoming, more caring

daha konuksever ve ülkelerimize katılan

and more trusting to those who are joining our communities.

insanlara karşı daha önyargısız olacağız.

We need to stop wars.

Savaşları durdurmalıyız.

We need to build a world where children can dream of planes dropping gifts,

Çocukların, uçaklardan bombaların değil, hediyelerin yağdığını hayal edebileceği

and not bombs.

bir dünya yaratmalıyız.

Until we stop armed conflicts raging throughout the world,

Biz silahlı birliklerin dünyada barınmasına izin verdiğimiz sürece,

families will continue to be displaced,

insanlar vatanlarından ayrılmaya devam edecek,-

leaving children vulnerable.

geride çocuklarını korunmasız bırakarak.

But by improving parenting and caregiver support,

Ama ebeveynlik ve davranış eğitimi verdiğimiz sürece, bütün bu

it may be possible to weaken the links between war and psychological difficulties

anlattıklarımın önüne geçmemiz mümkün.

in children and their families.

Teşekkürler.

Thank you.

(Alkışlar)

(Applause)