What it's like to be a parent in a war zone | Aala El-Khani

Translator: Homa Maddah Reviewer: Pedram Pourasgari

در سراسر جهان، بیش از ۱.۵ میلیارد نفر درگیری مسلحانه را تجربه می‌کنند.

در نتیجه، افراد مجبور به فرار از کشور خود می‌شوند،

Worldwide, over 1.5 billion people experience armed conflict.

و بیش از ۱۵ میلیارد نفر پناهنده به وجود می‌آید.

بدون شک، کودکان،

In response, people are forced to flee their country,

معصوم‌ترین و آسیب‌پذیرترین قربانیان این شرایط هستند

leaving over 15 million refugees.

اما نه تنها به دلیل خطرهای آشکار فیزیکی،

بلکه به دلیل تاثیرات ناگفته‌ای که جنگ بر خانواده‌های آنان دارد.

Children, without a doubt,

are the most innocent and vulnerable victims ...

تجربیات جنگ، کودکان را در معرض خطر جدی

but not just from the obvious physical dangers,

but from the often unspoken effects that wars have on their families.

ابتلا به مشکلات رشد رفتاری و احساسی، قرار می‌دهد.

همانطور که می‌توانیم تصور کنیم، کودکان

The experiences of war leave children at a real high risk

احساس نگرانی، تهدید و خطر می‌کنند.

for the development of emotional and behavioral problems.

اما خبر خوبی هم دارم.

کیفیت مراقبتی که کودکان در خانواده‌هایشان از آن برخوردارند

Children, as we can only imagine,

will feel worried, threatened and at risk.

تاثیر بیشتری بر بهروزی آنها دارد

But there is good news.

تا تجربه‌های واقعی جنگ که در معرض آن قرار گرفته‌اند.

The quality of care that children receive in their families

can have a more significant effect on their well-being

بنابراین، می‌توان از کودکان

با استفاده از والدگری مشتاقانه و امن در طول جنگ و پس از آن، محافظت کرد.

than from the actual experiences of war that they have been exposed to.

So actually, children can be protected

در سال ۲۰۱۱، من دانشجوی سال اول دکترا

by warm, secure parenting during and after conflict.

در دانشکده‌ی علوم روانشناختی دانشگاه منچستر بودم.

مانند بسیاری از شما،

In 2011, I was a first-year PhD student

شاهد گسترش بحران در سوریه از طریق تماشای تلویزیون بودم.

in the University of Manchester School of Psychological Sciences.

خانواده‌ی من اصالتا اهل سوریه هستند،

Like many of you here,

و خیلی زود،

من چندین عضو خانواده‌ام را به اشکالی بسیار وحشتناک از دست دادم.

I watched the crisis in Syria unfold in front of me on the TV.

با خانواده‌ام دور هم می‌نشستیم و تلویزیون تماشا می‌کردیم.

My family is originally from Syria,

and very early on,

تمام این صحنه‌ها را می‌دیدیم:

I lost several family members in really horrifying ways.

بمب‌هایی که ساختمانها را تخریب می‌کردند،

هرج و مرج، ویرانی،

I'd sit and I'd gather with my family and watch the TV.

و مردمی که فریاد می‌زدند و فرار می‌کردند.

آنچه مرا بسیار تحت تاثیر قرار می‌داد، مردمی بودند که جیغ‌زنان فرار می‌کردند،

We've all seen those scenes:

bombs destroying buildings,

chaos, destruction

بخصوص کودکانی که وحشت از سر و رویشان می‌بارید.

and people screaming and running.

من مادر دو کودک بودم، کودکانی کنجکاو.

It was always the people screaming and running that really got me the most,

در آن زمان پنج و شش ساله بودند

especially those terrified-looking children.

همان سنی که کودکان سؤالات زیادی می‌پرسند

I was a mother to two young, typically inquisitive children.

و به دنبال پاسخ‌های واقعی و قانع‌کننده هستند.

They were five and six then,

به همین خاطر شروع به فکر کردن درباره‌ی این موضوع کردم

at an age where they typically asked lots and lots of questions,

که تربیت فرزندانم در یک منطقه‌ی جنگی و اردوگاه پناهندگان چطور خواهد بود.

and expected real, convincing answers.

آیا فرزندانم تغییر می‌کنند؟

So, I began to wonder what it might be like

آیا چشم‌های روشن و شاد دخترم، درخشش‌شان را از دست خواهند داد؟

to parent my children in a war zone and a refugee camp.

آیا شخصیت کاملا آرام و بی‌دغدغه‌ی پسرم، هراسان و گوشه‌گیر می‌شود؟

Would my children change?

Would my daughter's bright, happy eyes lose their shine?

من چکار می‌کنم؟

Would my son's really relaxed and carefree nature become fearful and withdrawn?

تغییر می‌کنم؟

در مقام روانشناس و مربی والدین،

How would I cope?

ما می‌دانیم که تجهیز والدین به مهارت‌هایی برای مراقبت از فرزندانشان،

Would I change?

می‌تواند تاثیر عظیمی بر خوشبختی آنها داشته باشد.

As psychologists and parent trainers,

و ما این کار را آموزش والدین می‌نامیم.

we know that arming parents with skills in caring for their children

پرسشی که من داشتم این بود که،

can have a huge effect on their well-being,

آیا برنامه‌های آموزش والدین می‌تواند در حالیکه خانواده‌ها

هنوز در مناطق جنگی هستند، برای آنها مفید باشد؟

and we call this parent training.

The question I had was,

آیا می‌توانیم توصیه یا آموزشی به آنان ارائه دهیم

could parent training programs be useful for families

که به آنان در غلبه بر این مشکلات، کمک کند؟

while they were still in war zones or refugee camps?

سراغ استاد راهنمای تز دکترایم رفتم.

Could we reach them with advice or training

پرفسور ریچل کیلم،

that would help them through these struggles?

با این ایده که از مهارتهای آکادمیکم برای ایجاد تغییر در دنیای واقعی استفاده کنم.

So I approached my PhD supervisor,

مطمئن نبودم می‌خواهم چکار کنم.

Professor Rachel Calam,

with the idea of using my academic skills to make some change in the real world.

او با دقت و صبر به حرفهایم گوش داد،

و بعد خوشحال شدم که گفت،

«اگر واقعا می‌خواهی این کار را بکنی و برایت انقدر مهم است،

I wasn't quite sure what exactly I wanted to do.

بیا این کار را بکنیم.

She listened carefully and patiently,

بیا ببینیم برنامه‌های آموزش والدین

and then to my joy she said,

چطور می‌توانند برای خانواده‌هایی که در چنین بستری هستند، مفید باشد.»

"If that's what you want to do, and it means so much to you,

اینطور شد که در پنج سال گذشته، من و همکارانم--

then let's do it.

Let's find ways to see if parent programs

پروفسور کیلم و دکتر کیم کارت‌رایت--

can be useful for families in these contexts."

در پی یافتن راههایی برای حمایت از خانواده‌هایی بوده‌ایم

So for the past five years, myself and my colleagues --

که تجربه‌ی جنگ و آوارگی دارند.

Prof. Calam and Dr. Kim Cartwright --

برای اینکه بفهمیم چطور به خانواده‌هایی کمک کنیم که در زمان جنگ

have been working on ways to support families

در پی حمایت از کودکانشان هستند،

that have experienced war and displacement.

اولین قدم به وضوح باید این باشد که باید از خود آنها بپرسیم چه مشکلاتی دارند

Now, to know how to help families that have been through conflict

درست است؟

منظورم این است که بدیهی به نظر می‌رسد.

support their children,

اما اغلب آنهایی که آسیب‌پذیرترین هستند،

the first step must obviously be to ask them what they're struggling with,

همان‌هایی که در پی حمایت از آنها هستیم،

دقیقا همان‌هایی هستند که از آنها چیزی نمی‌پرسیم.

right?

چند بار تا حالا شده که اصل را بر این گرفته‌ایم که دقیقا می‌دانیم

I mean, it seems obvious.

But it's often those that are the most vulnerable,

چه چیزی به کسی یا چیزی کمک می‌کند، بدون اینکه اول از خود آنها بپرسیم؟

that we're trying to support,

that we actually don't ask.

How many times have we just assumed we know exactly the right thing

به همین دلیل بود که من به اردوگاه‌های پناهندگان در سوریه و ترکیه رفتم،

that's going to help someone or something without actually asking them first?

با خانواده‌ها دیدار کردم و به حرفهایشان گوش دادم.

به چالش‌هایشان در زمینه‌ی والدگری گوش کردم،

So I travelled to refugee camps in Syria and in Turkey,

به مشکلات‌شان در زمینه‌ی والدگری گوش دادم

and I sat with families, and I listened.

و درخواست کمک‌شان را شنیدم.

و گاهی همه چیز متوقف می‌شد،

I listened to their parenting challenges,

چون تنها کاری که می‌توانستم بکنم این بود که دستهایشان را بگیرم

I listened to their parenting struggles

و در گریه و دعاهای بی‌صدایشان شریک شوم.

and I listened to their call for help.

آنها در مورد مشکلات‌شان با من حرف زدند،

And sometimes that was just paused,

در مورد شرایط خشن و ناملایم اردوگاه پناهندگان با من حرف زدند،

as all I could do was hold hands with them

and just join them in silent crying and prayer.

که تمرکز بر هر چیزی، جز کارهای روزمره را سخت کرده بود،

They told me about their struggles,

کارهایی مثل فراهم کردن آب تمیز.

they told me about the rough, harsh refugee camp conditions

به من گفتند که چطور ناظر افول فرزندانشان بوده‌اند،

that made it hard to focus on anything but practical chores

غم، افسردگی، خشم،

like collecting clean water.

خیس کردن رختخواب، مکیدن انگشت شست، ترس از صداهای بلند،

They told me how they watched their children withdraw;

ترس در نتیجه‌ی دیدن کابوس --

the sadness, depression, anger,

کابوس‌های وحشتناک، وحشتناک.

bed-wetting, thumb-sucking, fear of loud noises,

این خانواده‌ها آنچه را که ما از تلویزیون تماشا می‌کردیم، پشت سر گذاشته بودند.

fear of nightmares --

مادران--

که تقریبا نیمی از آنها در اثر جنگ بیوه شده بودند،

terrifying, terrifying nightmares.

These families had been through what we had been watching on the TV.

یا حتی نمی‌دانستند همسرانشان مرده‌اند یا زنده--

شرح دادند که چگونه احساس می‌کردند که به شدت با وقایع بد کنار می‌آیند.

The mothers --

almost half of them were now widows of war,

می‌دیدند که فرزندانشان تغییر می‌کنند و نمی‌دانستند چطور به آنها کمک کنند.

or didn't even know if their husbands were dead or alive --

described how they felt they were coping so badly.

نمی‌دانستند چطور به سوالات فرزندانشان پاسخ دهند.

آنچه برای من فوق‌العاده شگفت‌انگیز و انگیزه‌بخش بود این بود که

They watched their children change and they had no idea how to help them.

که خانواده‌ها انگیزه‌ی زیادی برای حمایت از فرزندان‌شان داشتند.

They didn't know how to answer their children's questions.

What I found incredibly astonishing and so motivational

با وجود همه‌ی چالشهای پیش رویشان،

آنها تلاش می‌کردند به فرزندان‌شان کمک کنند.

was that these families were so motivated to support their children.

آنها تلاش می‌کردند تا از کارکنان سازمان‌های غیردولتی کمک بگیرند،

Despite all these challenges they faced,

از معلمان اردوگاه پناهندگان،

they were trying to help their children.

از پزشکان،

از والدین دیگر.

They were making attempts at seeking support from NGO workers,

مادری را ملاقات کردم که تنها چهار روز بود که به اردوگاه آمده بود،

from refugee camp teachers,

و تا حالا دوبار تلاش کرده بود راهی پیدا کند

professional medics,

تا از دختر هشت ساله‌اش

other parents.

که کابوس‌های شبانه‌ی وحشتناکی داشت، حمایت کند.

One mother I met had only been in a camp for four days,

اما متاسفانه، این تلاشها اغلب بی‌ثمر بودند.

and had already made two attempts

at seeking support for her eight-year-old daughter

پزشکان اردوگاه، اگر در دسترس بودند،

who was having terrifying nightmares.

یا خیلی سرشان شلوغ بود،

But sadly, these attempts are almost always useless.

یا دانش و زمان لازم برای حمایت ابتدایی از والدین را نداشتند.

Refugee camp doctors, when available,

معلم‌های اردوگاه پناهندگان و دیگر والدین هم درست مثل خود آنها

are almost always too busy,

or don't have the knowledge or the time for basic parenting supports.

بخشی از یک جامعه‌ی جدید پناهندگان بودند، که با نیازهای جدید دست و پنجه نرم می‌کرد.

Refugee camp teachers and other parents are just like them --

شروع به فکر کردن کردیم.

part of a new refugee community who's struggling with new needs.

چطور می‌توانیم به این خانواده‌ها کمک کنیم؟

خانواده‌ها با چیزهایی دست و پنجه نرم می‌کردند که بسیار بیشتر از حد تحملشان بود.

So then we began to think.

بحران سوریه، آشکار کرد که

How could we help these families?

کمک به خانواده‌ها در سطح فردی تا چه اندازه غیرممکن است.

The families were struggling with things much bigger than they could cope with.

چه راه دیگری برای کمک داشتیم؟

The Syrian crisis made it clear

چطور می‌توانستیم به خانواده‌ها در سطح اجتماع

how incredibly impossible it would be to reach families on an individual level.

و با هزینه‌ی کم

How else could we help them?

در این شرایط بسیار بسیار وحشتناک کمک کنیم؟

How would we reach families at a population level

بعد از ساعت‌ها صحبت با کارکنان سازمان‌های غیردولتی،

and low costs

فردی ایده‌ی خلاقانه‌ی فوق‌العاده ای را پیشنهاد داد

in these terrifying, terrifying times?

توزیع بروشورهای اطلاعاتی برای والدین از طریق بسته‌های نان --

After hours of speaking to NGO workers,

بسته‌های نانی که در مناطق جنگی سوریه به خانواده‌ها داده می شد

one suggested a fantastic innovative idea

of distributing parenting information leaflets via bread wrappers --

توسط کارکنان سازمان‌های بشردوستانه.

پس همین کار را کردیم.

bread wrappers that were being delivered to families in a conflict zone in Syria

ظاهر بسته‌های نان اصلا تغییری نکرد،

فقط دو برگه کاغذ به آنها اضافه شد.

by humanitarian workers.

یکی از آنها یک برگه اطلاعات برای والدین، شامل توصیه‌ها و اطلاعات اولیه بود

So that's what we did.

The bread wrappers haven't changed at all in their appearance,

except for the addition of two pieces of paper.

تا آنها را با آنچه ممکن است تجربه کنند، آشنا کند،

One was a parenting information leaflet that had basic advice and information

و همچنین با آنچه فرزندانشان ممکن است تجربه کنند.

و اطلاعاتی در این مورد که چگونه می‌توانند از خودشان و فرزندانشان محافظت کنند.

that normalized to the parent what they might be experiencing,

برای نمونه، اطلاعاتی در مورد صرف زمان برای صحبت با فرزندانشان.

and what their child might be experiencing.

نشان دادن محبت و توجه بیشتر به آنان،

And information on how they could support themselves and their children,

داشتن صبر بیشتر با فرزندان

such as information like spending time talking to your child,

گفتگو با فرزندان.

برگه‌ی دیگر، یک پرسشنامه‌‌ی نظرسنجی بود

showing them more affection,

و البته، یک خودکار هم گذاشته بودیم.

being more patient with your child,

آیا این تنها توزیع برگه بود،

talking to your children.

The other piece of paper was a feedback questionnaire,

با واقعا راهی برای ارائه‌ی خدمات اولیه‌ روانشناختی،

and of course, there was a pen.

So is this simply leaflet distribution,

که موجب والدگری گرم، ایمن و با عشق می‌شود؟

موفق شدیم در یک هفته ۳۰۰۰ بسته پخش کنیم.

or is this actually a possible means of delivering psychological first aid

that provides warm, secure, loving parenting?

باورکردنی نبود که ۶۰ درصد از افراد به پرسشنامه جواب داده بودند.

We managed to distribute 3,000 of these in just one week.

۶۰ درصد از ۳۰۰۰ خانواده جواب داده بودند.

What was incredible was we had a 60 percent response rate.

من نمی‌دانم امروز چند محقق در اینجا حاضر هستند،

اما این اندازه پاسخگویی فوق‌العاده است.

60 percent of the 3,000 families responded.

حتی در منچستر هم این دستاورد بزرگی است،

I don't know how many researchers we have here today,

چه برسد به یک منطقه‌ی جنگی در سوریه--

but that kind of response rate is fantastic.

واقعاً نشان می‌دهد که چقدر این نوع پیام‌ها برای خانواده‌ها مهم است.

To have that in Manchester would be a huge achievement,

let alone in a conflict zone in Syria --

یادم می‌آید که چقدر برای بازگشت پرسشنامه‌ها هیجان‌زده و مشتاق بودیم.

really highlighting how important these kinds of messages were to families.

خانواده‌ها صدها پیام برایمان نوشته بودند--

که اغلبشان مثبت و دلگرم‌کننده بود.

I remember how excited and eager we were for the return of the questionnaires.

پیام مورد مورد علاقه‌ی من این بود،

«ممنون که ما و فرزندان‌مان را فراموش نمی‌کنید.»

The families had left hundreds of messages --

most incredibly positive and encouraging.

این موضوع راههای بالقوه

But my favorite has got to be,

برای ارائه‌ی کمک‌های اولیه روانشناختی به خانواده‌ها،

"Thank you for not forgetting about us and our children."

و دریافت بازخورد از آنان را به ما نشان می‌دهد.

تصور کنید که این کار را با استفاده از دیگر راهها تکرار کنیم

This really illustrates the potential means

برای نمونه توزیع شیر برای کودکان، یا بسته‌های بهداشتی برای زنان،

of the delivery of psychological first aid to families,

and the return of feedback, too.

یا حتی سبدهای غذایی.

Just imagine replicating this using other means

بیایید این موضوع را به بستر زندگی خودمان بیاوریم،

such as baby milk distribution, or female hygiene kits,

چون بحران پناهندگان

بر روی تک تک ما تاثیر گذاشته است.

or even food baskets.

ما هر روز با آمارها و عکس‌ها بمباران شده‌ایم،

But let's bring this closer to home,

because the refugee crisis

is one that is having an effect on every single one of us.

و جای تعجب نیست،

چون ماه گذشته،

بیش از یک میلیون پناهنده به اروپا رسیدند.

We're bombarded with images daily of statistics and of photos,

یک میلیون.

and that's not surprising,

پناهندگان به جامعه‌ی ما می‌پیوندند،

because by last month,

over one million refugees had reached Europe.

همسایه‌ی ما می‌شوند،

فرزندانشان به مدارس فرزندانمان می‌روند.

One million.

Refugees are joining our communities,

پس برگه‌ها را طوری تغییر دادیم که با نیازهای پناهندگان در اروپا همخوان باشد،

they're becoming our neighbors,

their children are attending our children's schools.

و آنها را به صورت آنلاین و با دسترسی رایگان،

در مناطق دارای تعداد بالای پناهندگان منتشر کردیم.

So we've adapted the leaflet to meet the needs of European refugees,

برای نمونه، سیستم بهداشت سوئد، آنها را روی وب‌سایتش قرار داد،

and we have them online, open-access,

و در عرض ۴۵ دقیقه اول،

in areas with a really high refugee influx.

۳۴۳ بار دانلود شد--

For example, the Swedish healthcare uploaded it onto their website,

که نشان می‌دهد تا چه اندازه مهم است

که داوطلبان، متخصصان و والدین

and within the first 45 minutes,

it was downloaded 343 times --

به کمک‌های اولیه روانشناختی دسترسی رایگان داشته باشند.

really highlighting how important it is

در سال ۲۰۱۳، کف زمین سرد و سخت یک چادر در اردوگاه پناهندگان نشسته بودم

for volunteers, practitioners and other parents

to have open-access, psychological first-aid messages.

با مادرانی که دور تا دورم نشسته بودند، یک بحث گروهی متمرکز انجام می‌دادم.

In 2013, I was sitting on the cold, hard floor of a refugee camp tent

روبرویم یک خانم مسن نشسته بود

با دختری به ظاهر ۱۳ ساله که کنار دستش نشسته بود

with mothers sitting around me as I was conducting a focus group.

و سرش را روی زانوی زن مسن گذاشته بود.

Across from me stood an elderly lady

در تمام مدت دختر ساکت ماند،

with what seemed to be a 13-year-old girl lying beside her,

اصلا حرف نزد،

زانوهایش را توی بغلش جمع کرده بود.

with her head on the elderly lady's knees.

وقتی به انتهای بحث نزدیک شدیم،

The girl stayed quiet throughout the focus group,

و از مادران برای وقتی که گذاشته بودند تشکر می‌کردم،

not talking at all,

زن مسن در حالی که به دختر جوان اشاره می‌کرد به من نگاه کرد،

with her knees curled up against her chest.

Towards the end of the focus group,

و به من گفت، «می‌توانید به ما کمک کنید؟»

and as I was thanking the mothers for their time,

مطمئن نبودم چه توقعی از من دارد،

the elderly lady looked at me while pointing at the young girl,

به دختر جوان نگاه کردم و لبخند زدم،

و به عربی گفتم،

and said to me, "Can you help us with...?"

«السلام علیکم، شو اسمك؟»

Not quite sure what she expected me to do,

«اسمت چیه؟»

با حالتی گیج وپرت به من نگاه کرد،

I looked at the young girl and smiled,

and in Arabic I said,

اما بعد جواب داد، «هلول..»

"Salaam alaikum. Shu-ismak?"

هلول نسخه‌ای خودمانی از نام عربی زنانه هاله است

"What's your name?"

She looked at me really confused and unengaged,

و از آن تنها برای صدا زدن دختران بسیار کوچک استفاده می‌شود.

but then said, "Halul."

Halul is the pet's name for the Arabic female name, Hala,

تنها در آن لحظه متوجه شدم که احتمالاً هاله بسیار بیشتر از ۱۳ سال سن دارد.

and is only really used to refer to really young girls.

معلوم شد که هاله ۲۵ ساله و مادر سه کودک خردسال است.

At that point I realized that actually Hala was probably much older than 13.

هاله مادری با اعتماد به نفس، باهوش، اجتماعی، دوست داشتنی و دلسوز

It turns out Hala was a 25-year-old mother to three young children.

برای فرزندانش بود،

اما جنگ همه چیز را عوض کرده بود.

Hala had been a confident, bright, bubbly, loving, caring mother

او زندگی زیر بمب‌هایی که روی شهرش افتاد را دوام آورده بود؛

to her children,

انفجارها را تجربه کرده بود و از سرگذرانده بود.

but the war had changed all of that.

زمانی که جت‌های جنگی در اطراف ساختمان آنها در حال پرواز بودند،

She had lived through bombs being dropped in her town;

روی آنها بمب می‌انداختند،

فرزندانش از سر و صدا وحشت‌زده جیغ می‌زدند.

she had lived through explosions.

هاله دیوانه‌وار بالش‌ها را برمی‌داشت و گوش‌های فرزندانش را می‌پوشاند

When fighter jets were flying around their building,

dropping bombs,

تا صدا را نشنوند،

her children would be screaming, terrified from the noise.

در حالی که خودش تمام مدت جیغ می‌زد.

زمانی که به اردوگاه پناهندگان رسیدند،

Hala would frantically grab pillows and cover her children's ears

و او مطمئن شد که بلاخره در امنیت هستند،

to block out the noise,

او کاملاً تحلیل رفت و شروع به رفتار مانند دوران کودکی خود کرد.

all the while screaming herself.

When they reached the refugee camp

خانواده‌اش را به کلی ترک کرد--

and she knew they were finally in some kind of safety,

she completely withdrew to acting like her old childhood self.

فرزندانش، همسرش.

ساده بود، هاله دیگر توان مقاومت نداشت.

She completely rejected her family --

این داستان یک نبرد برای والدگری با پایانی بسیار سخت است،

her children, her husband.

اما متاسفانه، غیر معمول نیست.

کسانی که منازعات مسلحانه و آوارگی را تجربه می‌کنند،

Hala simply could no longer cope.

با مشکلات احساسی شدیدی مواجه خواهند شد.

This is a parenting struggle with a really tough ending,

but sadly, it's not uncommon.

و این موضوعی است که همه‌ ما آن را درک می‌کنیم.

Those who experience armed conflict and displacement

اگر دوران سختی را در زندگی‌تان پشت سر گذاشته باشید،

will face serious emotional struggles.

اگر کسی یا چیزی را که بسیار دوست داشتید، از دست داده باشید،

And that's something we can all relate to.

If you have been through a devastating time in your life,

چطور با زندگی کنار می‌آیید؟

if you have lost someone or something you really care about,

آیا همچنان قادر به مراقبت از خودتان و خانواده‌تان خواهید بود؟

how would you continue to cope?

با توجه به اینکه سال‌های اول زندگی کودک از اهمیتی حیاتی

Could you still be able to care for yourself and for your family?

برای سلامت فیزیکی و رشد احساسی او برخوردارند،

و اینکه ۱.۵ میلیارد انسان درگیری‌های مسلحانه را تجربه می‌کنند--

Given that the first years of a child's life are crucial

for healthy physical and emotional development,

که بسیاری از آنان به جامعه‌ی ما می‌پیوندند--

and that 1.5 billion people are experiencing armed conflict --

نمی‌توانیم چشمان‌مان را

به روی نیازهای کسانی که جنگ و آوارگی را تجربه کرده‌اند، ببندیم.

many of whom are now joining our communities --

باید نیازهای این خانواده‌ها را در اولویت قرار دهیم--

we cannot afford to turn a blind eye

هم کسانی که در داخل کشور خود آواره شده‌اند و هم پناهندگان در سراسر دنیا.

to the needs of those who are experiencing war and displacement.

We must prioritize these families' needs --

نیازهای آنان باید توسط سازمان‌های غیردولتی، سیاستگذاران،

both those who are internally displaced, and those who are refugees worldwide.

سازمان جهانی بهداشت، کمیساریای عالی پناهندگان، و هر یک از ما

These needs must be prioritized by NGO workers, policy makers,

در هر سمتی که هستیم، اولویت داده شود.

the WHO, the UNHCR and every single one of us

وقتی شروع به شناخت چهره‌های افراد در جنگ‌ها می‌کنیم،

in whatever capacity it is that we function in our society.

وقتی شروع به تماشای آن احساسات پیچیده در چهره‌ی آنها می‌کنیم،

When we begin to recognize the individual faces of the conflict,

ما شروع به دیدن آنها در مقام انسان می‌کنیم.

شروع به دیدن نیازهای این خانواده‌ها می‌کنیم،

when we begin to notice those intricate emotions on their faces,

و اینها نیازهای واقعی انسانی هستند.

we begin to see them as humans, too.

زمانی که به نیازهای خانواده‌ها اولویت داده شود،

We begin to see the needs of these families,

مداخلات به نفع کودکان در موقعیت‌های بشردوستانه

and these are the real human needs.

اولویت داده می‌شوند و نقش اساسی خانواده در حمایت از کودکان به رسمیت شناخته می‌شود.

When these family needs are prioritized,

interventions for children in humanitarian settings

موضوع سلامت روان خانواده به شکلی رسا و روشن

will prioritize and recognize the primary role of the family in supporting children.

در برنامه‌های جهانی و بین‌المللی طرح خواهد شد.

و احتمال اینکه کودکان وارد نظام‌های خدمات اجتماعی‌

Family mental health will be shouting loud and clear

در کشورهای پذیرنده‌ی پناهندگان شوند، کمتر خواهد شد

in global, international agenda.

زیرا که خانواده‌های آنها از پیش حمایت شده‌اند.

And children will be less likely to enter social service systems

و ما ذهنی بازتر،

in resettlement countries

آغوشی گشوده‌تر و رویکردی مهربانانه‌تر

because their families would have had support earlier on.

و اعتمادی بیشتر به کسانی که به جامعه‌ ما خواهند پیوست، خواهیم داشت.

And we will be more open-minded,

باید جنگ‌ها را متوقف کنیم.

more welcoming, more caring

and more trusting to those who are joining our communities.

باید جهانی بسازیم که در آن کودکان رویای هواپیماهایی را دارند که هدیه پرت می‌کند،

و نه بمب.

We need to stop wars.

تا زمانی که درگیری‌های مسلحانه در سراسر جهان را متوقف کنیم،

We need to build a world where children can dream of planes dropping gifts,

خانواده‌ها همچنان آواره خواهند شد،

and not bombs.

و کودکان آسیب‌پذیر باقی خواهند ماند.

Until we stop armed conflicts raging throughout the world,

اما با بهبود حمایت والدین و مراقبین،

ممکن است بتوان پیوند بین جنگ و مشکلات روانی را

families will continue to be displaced,

leaving children vulnerable.

But by improving parenting and caregiver support,

در کودکان و خانواده‌هایشان، کاهش داد.

it may be possible to weaken the links between war and psychological difficulties

ممنونم.

(تشویق حضار)

in children and their families.

Thank you.

(Applause)