Jarrett J. Krosoczka: How a boy became an artist

Translator: Thu-Huong Ha Reviewer: Morton Bast

Çeviri: Yunus ASIK Gözden geçirme: Ece Ünalan

Hello. My name is Jarrett Krosoczka,

Merhaba. Adım Jarret Krosoczka.

and I write and illustrate books for children for a living.

Hayatımı kazanmak için çocuklar için kitaplar yazıyor ve resimliyorum.

So I use my imagination as my full-time job.

Hayal gücümden tam zamanlı işim olarak faydalanıyorum.

But well before my imagination was my vocation,

Ama hayal gücüm mesleğim olmadan çok önce,

my imagination saved my life.

hayatımı kurtardı.

When I was a kid, I loved to draw,

Küçükken, çizmeyi çok severdim

and the most talented artist I knew

ve bildiğim en yetenekli ressam

was my mother,

annemdi.

but my mother was addicted to heroin.

Ancak annem bir eroin bağımlısıydı.

And when your parent is a drug addict,

Ailenizde bir uyuşturucu bağımlısı olduğunda,

it's kind of like Charlie Brown trying to kick the football,

bu, Charlie Brown'ın futbol topunu tekmelemeye çabalaması gibidir.

because as much as you want to love on that person,

Çünkü, bu insanı ne kadar çok sevmek isterseniz,

as much as you want to receive love from that person,

bu insandan ne kadar çok sevgi almak isterseniz,

every time you open your heart, you end up on your back.

kalbinizi her açışınızda, sırt üstü düşersiniz.

So throughout my childhood, my mother was incarcerated

Çocukluğum boyunca, annem hapisteydi

and I didn't have my father because

ve babam yoktu, çünkü

I didn't even learn his first name until I was in the sixth grade.

6. sınıfa kadar onun adını bile öğrenememiştim.

But I had my grandparents,

Ama büyükbabam ve büyükannem vardı,

my maternal grandparents Joseph and Shirley,

anne tarafından olan, Joseph ve Shirley.

who adopted me just before my third birthday

3. doğum günümden önce beni evlat edinip

and took me in as their own,

yanlarına aldılar,

after they had already raised five children.

hâlihazırda 5 çocuk büyüttükten sonra.

So two people who grew up in the Great Depression,

"Büyük Bunalım" döneminde büyüyen bu iki insan,

there in the very, very early '80s took on a new kid.

80'lerin ilk yıllarında yanlarına yeni bir çocuk aldılar.

I was the Cousin Oliver of the sitcom

Krosoczka ailesi komedi dizisinin

of the Krosoczka family,

kuzen Oliver'iydim,

the new kid who came out of nowhere.

bir anda ortaya çıkan yeni çocuk.

And I would like to say that life was totally easy with them.

Yaşamın onlarla tamamen rahat olduğunu söylemek isterim.

They each smoked two packs a day, each, nonfiltered,

Günde iki paket sigara içerlerdi, ikisi de filtresiz.

and by the time I was six,

6 yaşında olduğum zamanlarda,

I could order a Southern Comfort Manhattan,

sek bir Southern Comfort Manhattan söyleyebilirdim,

dry with a twist, rocks on the side,

sek, bardağın kenarında bir meyve kabuğu büklümü ve yanında buz ile.

the ice on the side so you could fit more liquor in the drink.

Buz, daha fazla içki koyulması için yanında gelecek şekilde.

But they loved the hell out of me. They loved me so much.

Ama beni sevgiye boğdular. Çok fazla sevdiler.

And they supported my creative efforts,

Yaratıcı çabalarımı desteklediler,

because my grandfather was a self-made man.

çünkü büyükbabam sıfırdan başlamış bir insandı.

He ran and worked in a factory.

Fabrikada çalıştı.

My grandmother was a homemaker.

Büyükannem ev hanımıydı.

But here was this kid who loved Transformers

Bense Transformers,

and Snoopy and the Ninja Turtles,

Snoopy ve Ninja Kampumbağaları seven bir çocuktum,

and the characters that I read about, I fell in love with,

okuduğum karakterlere de aşıktım,

and they became my friends.

onlar benim arkadaşım oldular.

So my best friends in life were the characters

Bu yüzden, hayattaki en iyi arkadaşlarım

I read about in books.

kitaplarda okuduğum karakterlerdi.

I went to Gates Lane Elementary School in Worcester, Massachusetts,

Worcester Massachusetts'teki Gates Lane İkokulu'na gittim

and I had wonderful teachers there,

ve orada harika öğretmenlere sahiptim.

most notably in first grade Mrs. Alisch.

Özellikle de 1.sınıftaki Bayan Alisch.

And I just, I can just remember the love that she offered

Öğrencileri olarak bize sunduğu sevgiyi

us as her students.

hâlâ hatırlıyorum.

When I was in the third grade,

3. sınıftayken,

a monumental event happened.

muazzam bir olay oldu.

An author visited our school, Jack Gantos.

Bir yazar olan Jack Gantos okulumuzu ziyaret etti.

A published author of books came to talk to us

Kitapları yayınlanmış bir yazar, yaşamını kazandığı şey hakkında

about what he did for a living.

bizimle konuşmak için geldi.

And afterwards, we all went back to our classrooms

Konuşmadan sonra, hepimiz sınıflarımıza gittik

and we drew our own renditions of his main character,

ve onun ana karakteri Rotten Ralph'i

Rotten Ralph.

kendi yorumlarımızla çizdik.

And suddenly the author appeared in our doorway,

Aniden yazar kapı aralığında göründü,

and I remember him sort of sauntering down the aisles,

sıra aralarında gezindiğini hatırlıyorum.

going from kid to kid looking at the desks, not saying a word.

Tek kelime etmeden çocukların masalarına bakıyor ve ilerliyordu.

But he stopped next to my desk,

Ama benim masamın yanında durdu,

and he tapped on my desk, and he said,

masamı hafifçe tıklattı ve dedi ki,

"Nice cat." (Laughter)

"Hoş kedi." (Gülüşmeler)

And he wandered away.

Ve yürüyüp gitti.

Two words that made a colossal difference in my life.

Yaşamımda şaşırtıcı farklılık yapan iki kelime.

When I was in the third grade, I wrote a book for the first time,

3. sınıftayken, ilk kez bir kitap yazdım.

"The Owl Who Thought He Was The Best Flyer." (Laughter)

"En İyi Uçucu Olduğunu Düşünen Baykuş." (Gülüşmeler)

We had to write our own Greek myth,

Kendi Yunan mitimizi, kendi öykümüzü

our own creation story, so I wrote a story about an owl

yazmak zorundaydık. Bu yüzden uçma yarışında Hermes'e

who challenged Hermes to a flying race,

meydan okuyan bir baykuş hakkında bir hikâye yazdım

and the owl cheated,

ve baykuş hile yaptı.

and Hermes, being a Greek god, grew angry and bitter,

Bir Yunan tanrısı olan Hermes öfkelenip hiddetlendi

and turned the owl into a moon,

ve baykuşu aya çevirdi.

so the owl had to live the rest of his life as a moon

Baykuş geri kalan yaşamını, ailesinin ve arkadaşlarının gece oynadığını izlerken,

while he watched his family and friends play at night.

bir ay olarak yaşamak zorundaydı.

Yeah. (Laughter)

Evet. (Gülüşmeler)

My book had a title page.

Kitabımın bir başlık sayfası vardı.

I was clearly worried about my intellectual property when I was eight.

8 yaşındayken, entellektüel özelliğim hakkında kesinlikle endişeliydim.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

And it was a story that was told with words and pictures,

Bu, kelimeler ve resimlerle anlatılan bir hikâyeydi.

exactly what I do now for a living,

Tam olarak şu an yaşamak için yaptığım şey.

and I sometimes let the words have the stage on their own,

Bazen kelimelerin sahneyi almasına,

and sometimes I allowed the pictures to work on their own

bazense tek başına resimlerin işlemesine izin veriyorum,

to tell the story.

hikâye anlatmak için.

My favorite page is the "About the author" page.

En sevdiğim sayfa, "Yazar hakkında" sayfasıdır.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

So I learned to write about myself in third person

Genç yaşta, kendimi üçüncü kişi olarak

at a young age.

yazmayı öğrendim.

So I love that last sentence: "He liked making this book."

Şu son cümleyi seviyorum: "Yazar kitabını yazmayı sevdi"

And I liked making that book because I loved using my imagination,

Bu kitabı yazmayı sevdim, çünkü hayal gücümü kullanmayı sevdim

and that's what writing is.

ve işte yazmak budur.

Writing is using your imagination on paper,

Yazmak, kâğıt üzerinde hayal gücünü kullanmaktır.

and I do get so scared because I travel to so many schools now

Bazen çok korkuyorum, çünkü -şimdilerde birçok okula gidiyorum-

and that seems like such a foreign concept to kids,

bu kavram çocuklara çok yabancı geliyor

that writing would be using your imagination on paper,

-kâğıt üzerinde hayal gücünü kullanma kavramı.

if they're allowed to even write now within the school hours.

Şimdilerde okul saatlerinde yazmalarına izin veriliyor mu bilmiyorum bile.

So I loved writing so much that I'd come home from school,

Yazmayı çok sevdim. Okuldan eve gelirdim,

and I would take out pieces of paper,

birkaç parça kâğıt çıkarır,

and I would staple them together,

onları bir araya zımbalardım

and I would fill those blank pages with words and pictures

ve o boş sayfaları kelimeler ve resimlerle doldururdum,

just because I loved using my imagination.

sırf hayal gücümü kullanmayı sevdiğim için.

And so these characters would become my friends.

Bu karakterler benim arkadaşlarım oldu.

There was an egg, a tomato, a head of lettuce and a pumpkin,

Yumurta, domates, marul ve balkabağı vardı.

and they all lived in this refrigerator city,

Hepsi buzdolabı şehrinde yaşardı.

and in one of their adventures they went to a haunted house

Maceralarının birinde birçok tehlikeyle dolu olan

that was filled with so many dangers

perili bir eve gittiler.

like an evil blender who tried to chop them up,

Orada onları doğramayı deneyen karıştırıcı canavarı,

an evil toaster who tried to kidnap the bread couple,

bir ekmek çiftini kaçırmayı deneyen tost canavarı,

and an evil microwave who tried to melt their friend

bir kalıp tereyağı olan arkadaşlarını eritmeyi deneyen

who was a stick of butter. (Laughter)

mikrodalga canavarı gibi tehlikeler vardı. (Gülüşmeler)

And I'd make my own comics too,

Kendi çizgi romanlarımı da yaptım.

and this was another way for me to tell stories,

Benim için hikâye anlatmanın farklı bir yoluydu,

through words and through pictures.

kelimeler ve resimler aracılığıyla.

Now when I was in sixth grade,

6. sınıftayken,

the public funding all but eliminated the arts budgets

Worcester devlet okulu sisteminde, kamu finansmanı

in the Worcester public school system.

okullara sanat bütçesi ayırmamıştı.

I went from having art once a week

Haftada bir kez resim dersinden

to twice a month

ayda iki kez,

to once a month to not at all.

ayda bir keze azaldı resim derslerim ve sonunda kalktı.

And my grandfather, he was a wise man,

Büyükbabam bilge bir adamdı

and he saw that as a problem, because he knew

ve bunu bir problem olarak gördü. Çünkü biliyordu ki,

that was, like, the one thing I had. I didn't play sports.

bu benim sahip olduğum tek şeydi. Spor yapmıyordum.

I had art.

Benim için resim vardı.

So he walked into my room one evening,

Bir akşam odama geldi,

and he sat on the edge of my bed,

yatağımın kenarına oturdu

and he said, "Jarrett, it's up to you, but if you'd like to,

ve "Jarrett, bu senin seçimin ama istersen

we'd like to send you to the classes at the Worcester Art Museum."

seni Worcester Sanat Müzesi'ndeki sınıfa gönderebiliriz."

And I was so thrilled.

Çok heyecanlanmıştım.

So from sixth through 12th grade,

6. sınıftan 12. sınıfa kadar,

once, twice, sometimes three times a week,

haftada bir, iki, bazen üç kez

I would take classes at the art museum,

sanat müzesinde ders alıyordum.

and I was surrounded by other kids who loved to draw,

Etrafım resim yapmayı seven çocuklarla çevriliydi,

other kids who shared a similar passion.

benimle benzer tutkuyu paylaşan çocuklarla.

Now my publishing career began when I designed the cover

Yayıncılık kariyerim, 8. sınıf yıllığı için

for my eighth grade yearbook,

kapak dizayn ettiğimde başladı.

and if you're wondering about the style of dress I put our mascot in,

Eğer maskotumuza giydirdiğim kıyafet tarzını merak ediyorsanız,

I was really into Bell Biv DeVoe and MC Hammer

o zamanlar gerçekten de Bell Biv DeVoe, Mc Hammer

and Vanilla Ice at the time. (Laughter)

ve Vanilla İce'a aşıktım. (Gülüşmeler)

And to this day, I still can do karaoke to "Ice, Ice Baby"

Bugün hâlâ "ice ice baby" karaokesini yapabilirim,

without looking at the screen.

hem de ekrana bakmadan.

Don't tempt me, because I will do it.

Beni kışkırtmayın, çünkü yaparım.

So I get shipped off to private school,

Sonra özel okula gönderildim.

K through eight, public schools, but for some reason

Kreşten ilkokul sonuna kadar devletteydim.

my grandfather was upset that somebody

Ama büyükbabam yerel lisede birisinin

bıçaklanarak öldürülmesine üzülmüştü

at the local high school had been stabbed and killed,

so he didn't want me to go there.

ve bu yüzden beni oraya göndermek istemedi.

He wanted me to go to a private school, and he gave me an option.

Özel okula gitmemi istedi ve bana bir seçenek sundu.

You can go to Holy Name, which is coed,

Karma eğitime sahip Holy Name'e

or St. John's, which is all boys.

veya erkek lisesi St. John'a gidebilirsin.

Very wise man, because he knew I would,

Çok bilgeydi, çünkü yapacağım şeyi biliyordu

I felt like I was making the decision on my own,

ama kendi kararımı kendim vermiş gibi hissettim.

and he knew I wouldn't choose St. John's,

St. John'u seçmeyeceğimi biliyordu,

so I went to Holy Name High School,

yani Holy Name Lisesi'ne gittim.

which was a tough transition because, like I said,

Zor bir geçiş süreciydi, çünkü söylediğim gibi,

I didn't play sports,

ben spor yapmıyordum

and it was very focused on sports,

ve orası da spora odaklanmıştı.

but I took solace in Mr. Shilale's art room.

Ama Bay Shilale'nin resim sınıfında teselli buldum.

And I just flourished here.

Burada yıldızım parladı.

I just couldn't wait to get to that classroom every day.

Her gün sınıfa gitmek için sabırsızlanıyordum.

So how did I make friends?

Nasıl arkadaş edindim?

I drew funny pictures of my teachers -- (Laughter) --

Öğretmenlerimin eğlenceli resimlerini çizdim -- (Gülüşmeler) --

and I passed them around.

ve onları elden ele dolaştırdım.

Well, in English class, in ninth grade,

İngilizce sınıfında, 9. sınıfta,

my friend John, who was sitting next to me,

sıra arkadaşım John,

laughed a little bit too hard.

birazcık fazla güldü.

Mr. Greenwood was not pleased.

Bay Greenwood bundan hoşnut olmadı.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

He instantly saw that I was the cause of the commotion,

Kargaşaya neden olduğumu anında gördü

and for the first time in my life, I was sent to the hall,

ve hayatımda ilk kez koridora gönderildim.

and I thought, "Oh no, I'm doomed.

"Hayır, kader mahkûmuyum.

My grandfather's just going to kill me."

Büyükbabam beni öldürecek." diye düşündüm.

And he came out to the hallway and he said,

Koridorda göründü ve dedi ki,

"Let me see the paper."

"Bana kâğıdı göster."

And I thought, "Oh no. He thinks it's a note."

"Hayır, bunun bir not olduğunu düşünüyor" diye düşündüm.

And so I took this picture, and I handed it to him.

Resmi aldım ve ona verdim.

And we sat in silence for that brief moment,

Kısa bir süre sessizce oturduk

and he said to me,

ve bana dedi ki,

"You're really talented." (Laughter)

"Çok yeteneklisin." (Gülüşmeler)

"You're really good. You know, the school newspaper

"Gerçekten iyisin. Biliyorsun, okul gazetesinin

needs a new cartoonist, and you should be the cartoonist.

yeni bir karikatüriste ihtiyacı var. Karikatürist olmalısın.

Just stop drawing in my class."

Sadece benim dersimde çizme."

So my parents never found out about it.

Ailem asla bunu öğrenmedi.

I didn't get in trouble. I was introduced to Mrs. Casey,

Başım belaya girmedi. Okul gazetesini idare eden

Bayan Casey'e tanıtıldım.

who ran the school newspaper,

and I was for three and a half years

Üç buçuk yıl boyunca,

the cartoonist for my school paper,

okul gazetemin karikatüristiydim.

handling such heavy issues as,

Ağır konular işledim;

seniors are mean,

son sınıflar acımasız,

freshmen are nerds,

birinci sınıflar inek,

the prom bill is so expensive. I can't believe how much it costs to go to the prom.

balo fiyatları çok pahalı.

Baloya gitmenin bu kadar maliyetli olduğuna inanamıyorum.

And I took the headmaster to task

Okul müdürünü eleştirdim

and then I also wrote an ongoing story about a boy named Wesley

ve bir de, Wesley adında aşkta şansız olan bir çocuğun hikâyesini

who was unlucky in love, and I just swore up and down

yazdım ve yemin ederim ki,

that this wasn't about me,

bu ben değildim.

but all these years later it was totally me.

Ama yıllar sonra, bu tam olarak bendim.

But it was so cool because I could write these stories,

Çok havalıydı, çünkü bu hikâyeleri yazabildim,

I could come up with these ideas,

bu fikirlerle ortaya çıktım,

and they'd be published in the school paper,

onlar okul gazetesinde yayınlandı

and people who I didn't know could read them.

ve tanımadığım insanlar onları okuyabildi.

And I loved that thought, of being able to share my ideas

Basılmış sayfalar aracılığıyla fikirlerimi paylaşabilme düşüncesini sevmiştim.

through the printed page.

On my 14th birthday, my grandfather and my grandmother

14. doğum günümde, büyükbabam ve büyükannem,

gave me the best birthday present ever:

bana o güne kadarki en güzel hediyeyi verdi:

a drafting table that I have worked on ever since.

Bir çizim masası, o zamandan beri üzerinde çalıştığım masa.

Here I am, 20 years later,

İşte burada, 20 yıl sonra,

and I still work on this table every day.

hâlâ hergün o masada çalışıyorum.

On the evening of my 14th birthday,

14. doğum günümün akşamında,

I was given this table, and we had Chinese food.

bu masa bana verildi ve Çin yemeği yedik.

And this was my fortune:

Bu benim kaderimdi:

"You will be successful in your work."

"İşinde başarılı olacaksın."

I taped it to the top left hand of my table,

Masamın sol üst köşesine bunu bantladım

and as you can see, it's still there.

ve gördüğünüz gibi, hâlâ orada.

Now I never really asked my grandparents for anything.

Büyükbabam ve büyükannemden hiçbir şey istemedim.

Well, two things: Rusty, who was a great hamster

Sadece iki şey: Harika bir hamster olan

and lived a great long life when I was in fourth grade.

ve ben 4. sınıftayken uzun bir ömür yaşayan Rusty.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

And a video camera.

Ve bir de video kamera.

I just wanted a video camera.

Sadece bir video kamera istedim.

And after begging and pleading for Christmas,

Noel için rica ve yalvarışlardan sonra,

I got a second-hand video camera,

ikinci el bir kameram oldu.

and I instantly started making my own animations

Hemen kendi animasyonlarımı yapmaya başladım,

on my own,

sadece kendim.

and all throughout high school I made my own animations.

Bütün lise hayatım boyunca, kendi animasyonlarımı yaptım.

I convinced my 10th grade English teacher to allow me

10. sınıf ingilizce öğretmenimi, kitap sunumumu

to do my book report on Stephen King's "Misery"

Stephen King'in "Sadist"inin animasyon kısa filmi olarak yapmama

as an animated short. (Laughter)

izin vermesi için ikna ettim. (Gülüşmeler)

And I kept making comics.

Çizgi romanlar yapmaya devam ettim.

I kept making comics, and at the Worcester Art Museum,

Çizgi romanlar yapmaya devam ettim ve Worcester Sanat Müzesi'nde,

I was given the greatest piece of advice by any educator I was ever given.

bana hiçbir eğitmen tarafından verilmeyen en harika tavsiye verildi.

Mark Lynch, he's an amazing teacher

Mark Lynch, ilginç bir öğretmen

and he's still a dear friend of mine,

ve hâlâ benim arkadaşım.

and I was 14 or 15,

14 ya da 15 yaşındaydım,

and I walked into his comic book class halfway through the course,

dersin yarısı bitmişken onun karikatür sınıfına girdim,

and I was so excited, I was beaming.

çok heyecanlıydım ve ışıldıyordum.

I had this book that was how to draw comics in the Marvel way,

Marvel tarzı karikatürün nasıl çizildiğini anlatan bir kitabım vardı.

and it taught me how to draw superheroes,

Bana süper kahramanların,

how to draw a woman, how to draw muscles

bir kadının ve kasların nasıl çizildiğini

just the way they were supposed to be

olması gereken şekliyle öğretti,

if I were to ever draw for X-Men or Spiderman.

eğer X-Men ya da örümcek adamı çizecek olsaydım.

And all the color just drained from his face,

Yüzünden bütün renk çekildi (öğretmenin).

and he looked at me, and he said,

Bana baktı ve dedi ki,

"Forget everything you learned."

"Öğrendiğin her şeyi unut."

And I didn't understand. He said, "You have a great style.

Anlamadım. Dedi ki, "Harika bir tarzın var.

Celebrate your own style. Don't draw the way you're being told to draw.

Kendi tarzını kutla. Sana çizmen söylenen şekilde çizme.

Draw the way you're drawing and keep at it,

Kendi çizim tarzında çiz ve buna devam et.

because you're really good."

Çünkü sen gerçekten iyisin."

Now when I was a teenager, I was angsty as any teenager was,

Gençken, herhangi bir genç gibi kaygılıydım.

but after 17 years of having a mother

Ama, 17 yıldır bir yo-yo gibi

who was in and out of my life like a yo-yo

hayatımın bir içinde bir dışında olan bir anneye

and a father who was faceless, I was angry.

ve yüzü olmayan bir babaya sahip olmaktan dolayı kızgındım.

And when I was 17, I met my father for the first time,

17 yaşındayken, ilk kez babamla tanıştım.

upon which I learned I had a brother and sister I had never known about.

Ayrıca, hiç bilmediğim bir ablaya ve bir ağabeye sahip olduğumu öğrendim.

And on the day I met my father for the first time,

Babamla ilk karşılaştığım gün,

I was rejected from the Rhode Island School of Design,

Rhode Island Tasarım Okulu (RISD) tarafından reddedildim.

my one and only choice for college.

Üniversite için tek tercihimdi.

But it was around this time I went to Camp Sunshine

Ama o zamanlarda, Sunshine Kampı’na bir haftalığına gönüllü olarak gittim.

to volunteer a week and working with the most amazing kids,

Çok harika çocuklarla, lösemili çocuklarla çalıştım

kids with leukemia, and this kid Eric changed my life.

ve Eric adlı bu çocuk hayatımı değiştirdi.

Eric didn't live to see his sixth birthday,

Eric, 6. doğum gününü göremeden vefat etti.

and Eric lives with me every day.

Eric her gün benimle yaşıyor.

So after this experience, my art teacher, Mr. Shilale,

Bu deneyimden sonra, resim öğretmenim Bay Shilale,

he brought in these picture books,

bu resimli kitapları getirdi

and I thought, "Picture books for kids!"

ve "Çocuklar için resimli kitaplar!"ı düşündüm.

and I started writing books for young readers

Lise son sınıftayken, genç okuyucular için

when I was a senior in high school.

kitaplar yazmaya başladım.

Well, I eventually got to the Rhode Island School of Design.

Nihayet, Rhode İsland Tasarım Okuluna gitmeye hak kazandım.

I transferred to RISD as a sophomore,

2. sınıf öğrencisi olarak RISD'a geçtim.

and it was there that I took every course that I could on writing,

Burada, yazmayla ilgili alabileceğim her dersi aldım

and it was there that I wrote a story about a giant orange slug

ve bir çocukla arkadaş olmak isteyen dev turuncu sümüklü böcekle

who wanted to be friends with this kid.

ilgili hikâyemi burada yazdım.

The kid had no patience for him.

Çocuğun onun için sabrı yoktu.

And I sent this book out to a dozen publishers

Bu kitabı çok sayıda yayıncıya gönderdim

and it was rejected every single time,

ve her seferinde reddedildi.

but I was also involved with the Hole in the Wall Gang Camp,

Ama "Hole in the Wall Gang Kampı" ile de bağlantılıydım,

an amazing camp for kids with all sorts of critical illnesses,

ciddi hastalıklara sahip çocuklar için harika bir kamp

and it's those kids at the camp that read my stories,

ve kamptaki çocuklar hikâyelerimi okuyor,

and I read to them, and I saw that they responded to my work.

ben de onlara okuyordum ve çalışmamdan etkilendiklerini görüyordum.

I graduated from RISD. My grandparents were very proud,

RISD'dan mezun oldum. Büyükannem ve büyükbabam çok gururluydu.

and I moved to Boston, and I set up shop.

Boston'a taşınıp bir mağaza açtım.

I set up a studio and I tried to get published.

Bir stüdyo kurdum ve işlerimi yayınlatmayı denedim

I would send out my books. I would send out hundreds of postcards

Kitaplarımı gönderdim. Editörlere ve sanat yönetmenlerine

to editors and art directors,

yüzlerce kartpostal gönderdim,

but they would go unanswered.

ama cevaplanmadı.

And my grandfather would call me every week,

Büyükbabam her hafta beni arar

and he would say, "Jarrett, how's it going? Do you have a job yet?"

ve "Jarrett, nasıl gidiyor? Bir işin var mı?" diye sorardı.

Because he had just invested a significant amount of money

Çünkü benim üniversite eğitimim için

in my college education.

önemli bir para harcamıştı.

And I said, "Yes, I have a job. I write and illustrate children's books."

"Evet bir işim var. Çocuk kitapları yazıyor ve resmediyorum" derdim.

And he said, "Well, who pays you for that?"

"Peki, kim sana maaşını veriyor?" derdi.

And I said, "No one, no one, no one just yet.

"Kimse, henüz kimse.

But I know it's going to happen."

Ama olacağını biliyorum."

Now, I used to work the weekends at the Hole in the Wall off-season programming

Haftasonları, fazladan para kazanmak ve kendi ayaklarım üzerinde durmak için

to make some extra money as I was trying to get my feet off the ground,

Hole in the Wall'da ölü sezon programlarında çalışırdım

and this kid who was just this really hyper kid,

ve gerçekten hiperaktif olan bir çocuğa,

I started calling him "Monkey Boy,"

"Maymun Çocuk" demeye başladım.

and I went home and wrote a book called "Good Night, Monkey Boy."

Eve gittim ve "İyi geceler Maymun Çocuk" adında bir kitap yazdım.

And I sent out one last batch of postcards.

Toplu olarak son bir kartpostal serisi gönderdim.

And I received an email from an editor at Random House

Random House'da bir editörden,

with a subject line, "Nice work!" Exclamation point.

"İyi iş!" başlıklı ve ünlem işaretli bir e-posta aldım.

"Dear Jarrett, I received your postcard.

"Sevgili Jarrett, kartpostalını aldım.

I liked your art, so I went to your website

Sanatını beğendim. Bu yüzden websitene baktım.

and I'm wondering if you ever tried writing any of your own stories,

Kendi öykülerini yazmayı deneyip denemediğini merak ediyorum.

because I really like your art and it looks like there are some stories that go with them.

Sanatını gerçekten beğendim, işlerinde hikâyeler var gibi görünüyor.

Please let me know if you're ever in New York City."

New York'ta olursan lütfen bana haber ver."

And this was from an editor at Random House Children's Books.

Bu, Random House Çocuk Kitapları'ndan bir editördendi.

So the next week I "happened" to be in New York.

Bir sonraki hafta New York'ta olacağım tuttu.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

And I met with this editor,

Bu editörle tanıştım

and I left New York for a contract for my first book,

ve ilk kitabımın sözleşmesiyle New York'tan ayrıldım.

"Good Night, Monkey Boy,"

"İyi geceler Maymun Çocuk,"

which was published on June 12, 2001.

12 Haziran 2001'de basıldı.

And my local paper celebrated the news.

Yerel gazetem haberi övünçle duyurdu.

The local bookstore made a big deal of it.

Yerel kitabevi kitapla ilgili büyük bir anlaşma yaptı.

They sold out of all of their books.

Kitaplarının hepsini sattılar.

My friend described it as a wake, but happy,

Arkadaşım bunu bir uyanış olarak tarif etti, ama mutlu bir uyanış.

because everyone I ever knew was there in line to see me,

Çünkü tüm tanıdıklarım beni görmek için sırada bekliyordu,

but I wasn't dead. I was just signing books.

ama ben ölmemiştim. Sadece kitap imzalıyordum.

My grandparents, they were in the middle of it.

Büyükannem ve büyükbabam da oradaydı.

They were so happy. They couldn't have been more proud.

Çok mutluydular. Daha fazla gurur duyamazlardı.

Mrs. Alisch was there. Mr. Shilale was there. Mrs. Casey was there.

Bayan Alisch, Bay Shilale ve Bayan Casey oradaydı.

Mrs. Alisch cut in front of the line and said,

Bayan Alisch, kuyruğun önüne geçti ve dedi ki,

"I taught him how to read." (Laughter)

"Ona okumayı ben öğrettim." (Gülüşmeler)

And then something happened that changed my life.

Sonra, hayatımı değiştiren bir şey oldu.

I got my first piece of significant fan mail,

İlk dikkate değer hayran postamı aldım.

where this kid loved Monkey Boy so much

Bir çocuk, Maymun Çocuğu çok sevip

that he wanted to have a Monkey Boy birthday cake.

Maymun Çocuklu bir doğum günü pastası istemişti.

For a two-year-old, that is like a tattoo. (Laughter)

İki yaşında biri için bu, dövme yaptırmak gibi bir şey. (Gülüşmeler)

You know? You only get one birthday per year.

Yılda sadece bir defa doğum gününüz olur

And for him, it's only his second.

ve bu onun daha ikincisiydi.

And I got this picture, and I thought,

Bu resmi aldım ve düşündüm ki,

"This picture is going to live within his consciousness

"Bu resim onun bilinçaltında tüm yaşamı boyunca yaşayacak.

for his entire life. He will forever have this photo

Aile albümlerinde sonsuza kadar yer alacak."

in his family photo albums."

So that photo, since that moment,

O zamandan beridir bu fotoğraf,

is framed in front of me while I've worked on all of my books.

kitaplarım üzerinde çalışırken önümde çerçeveli durur.

I have 10 picture books out.

10 resimli kitabım yayınlandı.

"Punk Farm," "Baghead," "Ollie the Purple Elephant."

"Punk Farm," "Baghead," "Ollie the Purple Elephant."

I just finished the ninth book

"Lunch Lady" serisinin 9. kitabını henüz bitirdim,

in the "Lunch Lady" series, which is a graphic novel series

öğle yemeği servisçisi, suçla savaşan bir kadın hakkındaki çizgi roman serim.

about a lunch lady who fights crime.

I'm expecting the release of a chapter book

"Ornitorenk Polis Ekibi: Vıraklayan Kurbağa"

called "Platypus Police Squad: The Frog Who Croaked."

adlı çocuk kitabımın çıkmasını bekliyorum.

And I travel the country visiting countless schools,

Sayısız okulu ziyaret ederek ülkeyi geziyorum,

letting lots of kids know that they draw great cats.

çocuklara harika kediler çizdiklerini söylüyorum.

And I meet Bagheads.

Bagheads ile tanışıyorum.

Lunch ladies treat me really well.

Öğle yemeği servis eden bayanlar bana çok iyi davranıyor.

And I got to see my name in lights

Adımı ışıklarda görme şansım oldu,

because kids put my name in lights.

çünkü çocuklar adımı oraya koydular.

Twice now, the "Lunch Lady" series has won

Lunch Lady serisi, 3 ve 4. sınıf kategorisinde iki defa

the Children's Choice Book of the Year in the third or fourth grade category,

yılın çocuk kitabı ödülünü kazandı

and those winners were displayed

ve kazananlar Times Meydanı'ndaki

on a jumbotron screen in Times Square.

devasa ekranda gösterildi.

"Punk Farm" and "Lunch Lady" are in development to be movies,

"Punk Farm" ve "Lunch Lady" film olma aşamasında,

so I am a movie producer

bu yüzden aynı zamanda bir film yapımcısıyım

and I really do think, thanks to that video camera

ve bunun 9. sınıfta bana verilen video kamera sayesinde

I was given in ninth grade.

gerçekleştiğini düşünüyorum.

I've seen people have "Punk Farm" birthday parties,

"Punk Farm" doğum günü partileri yapan insanlar,

people have dressed up as "Punk Farm" for Halloween,

Cadılar Bayramı için "Punk Farm" gibi giyinen insanlar,

a "Punk Farm" baby room,

"Punk Farm" bebek odası gördüm

which makes me a little nervous for the child's well-being in the long term.

--ki bu, beni uzun vadede çocuğun iyiliği için endişelendirdi.--

And I get the most amazing fan mail,

Çok şaşırtıcı hayran mesajları,

and I get the most amazing projects,

çok harika projeler alıyorum

and the biggest moment for me came last Halloween.

ve benim için en büyük an son Cadılar Bayramı'nda yaşandı.

The doorbell rang and it was a trick-or-treater

Kapı zili çaldı, karakterim gibi giyinmiş

dressed as my character. It was so cool.

şeker ya da şaka diyen bir çocuk geldi. Çok havalıydı.

Now my grandparents are no longer living,

Büyükannem ve büyükbabam artık yaşamıyor.

so to honor them, I started a scholarship at the Worcester Art Museum

Onları onurlandırmak adına, Worcester Sanat Müzesi'nde

for kids who are in difficult situations

maddi durumu kötü olup

derslere gelemeyen çocuklar için bir burs başlattım.

but whose caretakers can't afford the classes.

And it displayed the work from my first 10 years of publishing,

Yayıncılığımın ilk 10 yılından çalışmalarım sergilendi

and you know who was there to celebrate? Mrs. Alisch.

ve kutlamak için kim oradaydı biliyor musunuz? Bayan Alisch.

I said, "Mrs. Alisch, how are you?"

"Bayan Alisch nasılsınız?" dedim.

And she responded with, "I'm here." (Laughter)

"Buradayım" diye cevap verdi. (Gülüşmeler)

That's true. You are alive, and that's pretty good right now.

Bu doğru. Yaşıyorsunuz ve bu, şu anda oldukça iyi.

So the biggest moment for me, though,

Ama benim için en büyük an,

my most important job now is I am a dad myself,

şu anki en önemli işim, bir baba olmam.

and I have two beautiful daughters,

İki güzel kızım var

and my goal is to surround them by inspiration,

ve amacım onları ilhamla çevrelemek.

by the books that are in every single room of our house

Evimizin her odasında olan kitaplardan

to the murals I painted in their rooms

odalarının duvarlarına boyadığım resimlere,

to the moments for creativity where you find, in quiet times,

sessiz zamanlarda bulunan yaratıcılık anlarından

by making faces on the patio

bahçe avlusuna çizdiğim yüzlere,

to letting her sit in the very desk

20 yıldır oturmakta olduğum çizim masasına

that I've sat in for the past 20 years.

onları oturtmaktaki tek amacım bu.

Thank you. (Applause)

Teşekkürler. (Alkışlar)