Jarrett J. Krosoczka: How a boy became an artist

جارت جی. کروسازکا: چگونه یک کودک هنرمند می شود؟

Translator: Thu-Huong Ha Reviewer: Morton Bast

Translator: mohammad sepahi Reviewer: Shahram Eatezadi

Hello. My name is Jarrett Krosoczka,

سلام. اسم من «جارت کروسازکا» است

and I write and illustrate books for children for a living.

و از طریق نوشتن و مصورسازی کتاب کودک زندگی‌ام را می چرخانم.

So I use my imagination as my full-time job.

یعنی به عنوان یک شغل تمام وقت، از قدرت تخیلم کار می‌کشم.

But well before my imagination was my vocation,

اما مدتها قبل از اینکه تخیلم تبدیل به حرفه‌ام بشود

my imagination saved my life.

تخیلم جان مرا نجات داد

When I was a kid, I loved to draw,

دوره کودکی، عاشق نقاشی بودم،

and the most talented artist I knew

و با استعدادترین هنرمندی که می‌شناختم

was my mother,

مادرم بود،

but my mother was addicted to heroin.

اما مادرم معتاد به هروئین بود.

And when your parent is a drug addict,

و اگر مادر شما معتاد به مواد باشد،

it's kind of like Charlie Brown trying to kick the football,

وضعی شبیه لحظه شوت «چارلی براون» به توپ فوتبال پیش می‌آید،

because as much as you want to love on that person,

چون به همان اندازه می‌خواهید به طرف عشق بورزید،

as much as you want to receive love from that person,

که می‌خواهید از طرف محبت دریافت کنید،

every time you open your heart, you end up on your back.

هر بار که دروازه قلب خود را می‌گشایید، نقش زمین می‌شوید.

So throughout my childhood, my mother was incarcerated

بدین ترتیب، در تمام طول کودکی من، مادرم زندانی بود

and I didn't have my father because

و حتی پدر هم نداشتم چون

I didn't even learn his first name until I was in the sixth grade.

اسم کوچیکش رو تا کلاس ششم اصلا نمی‌دانستم.

But I had my grandparents,

ولی پدربزرگ-مادربزرگ داشتم،

my maternal grandparents Joseph and Shirley,

یعنی اجداد مادری‌ام «جوزف» و «شرلی»

who adopted me just before my third birthday

که پیش از سه سالگی مرا به فرزندخواندگی پذیرفتند

and took me in as their own,

و از من نگهداری کردند،

after they had already raised five children.

قبل از من هم پنج بچه بزرگ کرده بودند.

So two people who grew up in the Great Depression,

دو نفر که بچه‌های دوره رکود بزرگ اقتصادی بودند

there in the very, very early '80s took on a new kid.

دقیقا در اوایل دهه ۸۰ سرپرستی یک کودک را پذیرفتند.

I was the Cousin Oliver of the sitcom

من «پسرعمو اولیور» سریال کمدی

of the Krosoczka family,

خانواده کروسازکا محسوب می‌شدم،

the new kid who came out of nowhere.

بچه تازه‌ای که یکهو از ناکجاآباد پیدایش شده.

And I would like to say that life was totally easy with them.

و باید بگم که من زنگی راحتی با آنان داشتم.

They each smoked two packs a day, each, nonfiltered,

هر کدامشان هر روز دو پاکت سیگار بدون فیلتر می‌کشیدند

and by the time I was six,

و قبل از اینکه شش سالم بشود

I could order a Southern Comfort Manhattan,

می‌توانستم کوکتل «ساترن کامفورت منهتن» سفارش بدهم

dry with a twist, rocks on the side,

و یک جرعه سر بکشم‌اش؛ یخ‌اش هم جدا.

the ice on the side so you could fit more liquor in the drink.

یخ که جدا می‌شد، جای بیشتری برای لیکور نوشیدنی باز می‌شد.

But they loved the hell out of me. They loved me so much.

ولی آنها عاشق من بودند. خیلی مرا دوست داشتند.

And they supported my creative efforts,

و از کارهای خلاقه من پشتیبانی می‌کردند،

because my grandfather was a self-made man.

چرا که پدربزرگ من یک مرد خودساخته بود.

He ran and worked in a factory.

او مدتی فراری بود و کارگر یک کارخانه شد.

My grandmother was a homemaker.

مادربزرگ من هم یک زن خانه‌دار بود.

But here was this kid who loved Transformers

ولی کودکی هم وجود داشت که عاشق «ترنسفورمرز»،

and Snoopy and the Ninja Turtles,

«اسنوپی» و «لاک‌پشت‌های نینجا» بود؛

and the characters that I read about, I fell in love with,

و همه کاراکترهایی که من در موردشان می‌خواندم، عاشقشان بودم

and they became my friends.

و همین‌ها تبدیل به دوستان من شدند.

So my best friends in life were the characters

پس بهترین دوستان زندگی من، کاراکترهایی بودند که

I read about in books.

در کتابها می‌خواندم.

I went to Gates Lane Elementary School in Worcester, Massachusetts,

من به مدرسه ابتدایی «گیت لین» در ووستر ماساچوست می‌رفتم

and I had wonderful teachers there,

و آنجا معلم‌های بی‌نظیری داشتم

most notably in first grade Mrs. Alisch.

که مهمترینشان معلم سال اول خانم «آلیش» بود.

And I just, I can just remember the love that she offered

و فقط می‌توانم این را به یاد بیاورم که او عشق را

us as her students.

به شاگردانش هدیه می‌داد.

When I was in the third grade,

وقتی کلاس سوم می‌خواندم

a monumental event happened.

یک چیز بی‌نظیر اتفاق افتاد.

An author visited our school, Jack Gantos.

یک نویسنده به نام «جک گانتوس» به مدرسه ما آمد.

A published author of books came to talk to us

نویسنده‌ای که کتاب‌هایی هم چاپ کرده بود

about what he did for a living.

آمد و در مورد شغلش برایمان حرف زد.

And afterwards, we all went back to our classrooms

و بعدش ما سر کلاسمان رفتیم

and we drew our own renditions of his main character,

و از نقاشی‌هایی را بر اساس شخصیت اصلی کارهای او

Rotten Ralph.

«راتن رالف» کشیدیم.

And suddenly the author appeared in our doorway,

ناگهان نویسنده مذکور جلو در ظاهر شد

and I remember him sort of sauntering down the aisles,

و یادم هست چطور آرام راهرو وسط کلاس می‌رفت

going from kid to kid looking at the desks, not saying a word.

به میز تک تک بچه‌ها نگاه می‌کرد، بدون اینکه چیزی بگوید.

But he stopped next to my desk,

ولی کنار میز من ایستاد،

and he tapped on my desk, and he said,

و با دست روی میز من زد و گفت:

"Nice cat." (Laughter)

«گربه قشنگیه» (خنده).

And he wandered away.

و بعدش هم رفت.

Two words that made a colossal difference in my life.

این دو کلمه تاثیر عمیقی وشگرفی بر زندگی من گذاشتند.

When I was in the third grade, I wrote a book for the first time,

وقتی سوم می‌خواندم، برای اولین بار یک کتاب نوشتم:

"The Owl Who Thought He Was The Best Flyer." (Laughter)

«جغدی که فکر می‌کرد بهترین پرنده است» (خنده)

We had to write our own Greek myth,

قرار بود اسطوره یونانی خودمان را بنویسیم

our own creation story, so I wrote a story about an owl

داستان آفرینش خودمان را؛ من هم داستان جغدی را نوشتم

who challenged Hermes to a flying race,

که هرمس را در پرواز به مبارزه می‌طلبید،

and the owl cheated,

جغد تقلب می‌کرد

and Hermes, being a Greek god, grew angry and bitter,

و هرمس، این خدای یونانی، عصبانی می‌شد

and turned the owl into a moon,

و جغد را به یک ماه تبدیل می‌کرد.

so the owl had to live the rest of his life as a moon

جغد هم مجبور می‌شد بقیه عمرش را در هیئت ماه سپری کند

while he watched his family and friends play at night.

در حالی که شبها بازی خانواده و دوستانش را نظاره می‌کرد.

Yeah. (Laughter)

بله. (خنده)

My book had a title page.

کتاب من صفحه عنوان‌بندی داشت

I was clearly worried about my intellectual property when I was eight.

واضح بود که من از هشت سالگی دغدغه مالکیت معنوی داشته‌ام.

(Laughter)

(خنده)

And it was a story that was told with words and pictures,

و این داستانی بود که با کلمات و تصاویر نقل می‌شد

exactly what I do now for a living,

دقیقا همان کاری که شغل امروز من است،

and I sometimes let the words have the stage on their own,

و بعضی جاها اولویت با کلمه‌ها بود

and sometimes I allowed the pictures to work on their own

و بعضی جاها می‌گذاشتم خود تصویرها

to tell the story.

داستان را تعریف کنند.

My favorite page is the "About the author" page.

صفحه محبوب من «درباره نویسنده» است.

(Laughter)

(خنده)

So I learned to write about myself in third person

این شد که از خردسالی یاد گرفتم در مورد خودم

at a young age.

با ضمیر سوم شخص بنویسم.

So I love that last sentence: "He liked making this book."

من عاشق جمله آخرم: «او ساختن این کتاب را دوست می‌داشت».

And I liked making that book because I loved using my imagination,

من ساختن آن کتاب را دوست داشتم، چون شیفته استفاده از تخیلم بود،

and that's what writing is.

و نویسندگی همین است.

Writing is using your imagination on paper,

نویسندگی پیاده کردن تخیلات روی کاغذ است،

and I do get so scared because I travel to so many schools now

و من زیاددچار وحشت می‌شوم، چون الان به مدرسه‌های زیادی می‌روم

and that seems like such a foreign concept to kids,

و به نظر می رسد بچه ها با این پدیده بیگانه اند،

that writing would be using your imagination on paper,

چون نویسندگی می توانست پیاده کردن تخیلات روی کاغذ باشد،

if they're allowed to even write now within the school hours.

اگر بچه ها مجازبودند که در همان ساعات مدرسه چیزی بنویسند.

So I loved writing so much that I'd come home from school,

خب، من آنقدر عاشق نوشتن بودم که گاهی از مدرسه می آمدم

and I would take out pieces of paper,

چند برگ کاغذ می کندم،

and I would staple them together,

و آنها را به هم منگنه می کردم،

and I would fill those blank pages with words and pictures

و این برگ های سفید را با کلمات و تصاویر پر می کردم

just because I loved using my imagination.

فقط به خاطر عاشق به کارگیری تخیلم بودم.

And so these characters would become my friends.

و بدین ترتیب این کاراکترها به دوستان من تبدیل شدند.

There was an egg, a tomato, a head of lettuce and a pumpkin,

یک تخم مرغ داشتم، با یک گوجه، یک کاهو و کدوتنبل.

and they all lived in this refrigerator city,

همه شان ساکن شهر یخچال بودند،

and in one of their adventures they went to a haunted house

و در یکی از ماجراهایشان به خانه ای نفرین شده می رفتند

that was filled with so many dangers

که پر از خطرهای بسیار زیاد بود؛

like an evil blender who tried to chop them up,

از جمله مخلوط کن بدجنسی که می خواست آنها را خرد کند،

an evil toaster who tried to kidnap the bread couple,

و توستر بدجنسی که می خواست از یک زوج نان کودک ربایی کند،

and an evil microwave who tried to melt their friend

و مایکرویو بدجنسی که قصد ذوب کردن دوستشان

who was a stick of butter. (Laughter)

قالب کره را داشت. (خنده)

And I'd make my own comics too,

من کمیک استریپ هم درست می کردم

and this was another way for me to tell stories,

و این روش دیگر داستان گویی من بود،

through words and through pictures.

هم از طریق کلمات و هم از طریق تصویرها.

Now when I was in sixth grade,

بعد که کلاس ششم رفتم،

the public funding all but eliminated the arts budgets

بودجه دولتی برای درس هنر

in the Worcester public school system.

در کل مدرسه های دولتی ورسستر قطع شد.

I went from having art once a week

درس هنر از هفته ای یک جلسه

to twice a month

شد دو جلسه در هر ماه

to once a month to not at all.

یک جلسه در ماه و نهایتا هیچ.

And my grandfather, he was a wise man,

و پدر بزرگم، که که مرد فرزانه ای بود،

and he saw that as a problem, because he knew

فهمید که مشکلی وجود دارد، چون می دونست

that was, like, the one thing I had. I didn't play sports.

که من یه خاصیتی دارم. من ورزش نمی کردم.

I had art.

خوراکم هنر بود.

So he walked into my room one evening,

او یک شب وارد اتاقم شد،

and he sat on the edge of my bed,

و کنار تختم نشست

and he said, "Jarrett, it's up to you, but if you'd like to,

و گفت: «جارت! الان وقتشه، البته اگه بخوای،

we'd like to send you to the classes at the Worcester Art Museum."

که تو رو بفرستیم به کلاس های موزه هنری ورسستر».

And I was so thrilled.

خیلی خوشحال شدم.

So from sixth through 12th grade,

از کلاس سوم تا کلاس ۱۲

once, twice, sometimes three times a week,

هر هفته یک، دو یا سه جلسه،

I would take classes at the art museum,

در موزه هنری کلاس داشتم،

and I was surrounded by other kids who loved to draw,

و دور و برم پر بود از بچه هایی عاشق نقاشی بودند،

other kids who shared a similar passion.

بچه هایی که عشق مشترکی داشتند.

Now my publishing career began when I designed the cover

خب، اولین کار چاپ شده من مربوط به طرح جلد

for my eighth grade yearbook,

سالنامه کلاس هشتم ام بود،

and if you're wondering about the style of dress I put our mascot in,

و اگه می خواید بدونید راز سبک لباس سمبل شانس مرا بدانید،

I was really into Bell Biv DeVoe and MC Hammer

اینه که من آن وقت ها طرفدار سرسخت «بل بیو دوو» و «مک هامر»

and Vanilla Ice at the time. (Laughter)

و «ویلن آیس» بودم.

And to this day, I still can do karaoke to "Ice, Ice Baby"

و هنوز هم می توانم آهنگ «آیس، آیس بیبی» را در کاروکی

without looking at the screen.

بدون نگاه کردن به صفحه نمایش، بخوانم.

Don't tempt me, because I will do it.

منو وسوسه نکنید، چون واقعا این کار را می کنم.

So I get shipped off to private school,

بعدش مرا به یک مدرسه خصوصی بردند

K through eight, public schools, but for some reason

کودکستان تا کلاس هشتم را در مدرسه دولتی بودم. ولی دلیل داشت.

my grandfather was upset that somebody

پدربزرگم خیلی ناراحت بود از این که یک نفر

at the local high school had been stabbed and killed,

در دبیرستان شهرمان به ضرب چاقو کشته شده است.

so he didn't want me to go there.

بنابراین نمی خواست من هم آنجا برم.

He wanted me to go to a private school, and he gave me an option.

او می خواست به مدرسه خصوصی بروم و دو گزینه جلویم گذاشت.

You can go to Holy Name, which is coed,

می توانستم به «هولی نیم» بروم که مختلط بود،

or St. John's, which is all boys.

یا با «سنت جان» که پسرانه بود.

Very wise man, because he knew I would,

مرد عاقلی بود، چون می دانست من چه خواهم کرد،

I felt like I was making the decision on my own,

من گمان می کردم دارم خودم تصمیم می گیرم،

and he knew I wouldn't choose St. John's,

و او می دانست که من «سنت جان» را انتخاب نمی کنم،

so I went to Holy Name High School,

پس به دبیرستان «هولی نیم» رفتم،

which was a tough transition because, like I said,

که گذار خیلی سختی بود؛ چون همانطور که گفتم

I didn't play sports,

من ورزش نمی کردم

and it was very focused on sports,

و این مدرسه کاملا روی ورزش متمرکز بود.

but I took solace in Mr. Shilale's art room.

اما در کارگاه هنر آقای «شیلل» تسکین می یافتم.

And I just flourished here.

و اینجا من شکوفا شدم.

I just couldn't wait to get to that classroom every day.

من هر روز بی صبرانه منتظر رفتن به این کلاس بودم.

So how did I make friends?

خب، چطور دوست پیدا می کردم؟

I drew funny pictures of my teachers -- (Laughter) --

من نقاشی های مسخره ای از معلم هایم می کشیدم (خنده)

and I passed them around.

و دست بچه ها می دادم.

Well, in English class, in ninth grade,

سر کلاس انگلیسی کلاس نهم

my friend John, who was sitting next to me,

دوستم «جان» که کنار من نشسته بود

laughed a little bit too hard.

کمی بلند خندید.

Mr. Greenwood was not pleased.

آقای «گرینوود» اصلا خوشش نیامد.

(Laughter)

(خنده)

He instantly saw that I was the cause of the commotion,

او بی درنگ فهمید که من عامل اختشاش هستم،

and for the first time in my life, I was sent to the hall,

و برای اولین بار در زندگی من را به راهرو فرستاد.

and I thought, "Oh no, I'm doomed.

با خودم گفتم: «نه، کارم ساخته است.

My grandfather's just going to kill me."

پدربزرگ منو می کشه».

And he came out to the hallway and he said,

بعد او هم به راهرو آمد و گفت

"Let me see the paper."

«کاغذ را بده ببینم».

And I thought, "Oh no. He thinks it's a note."

با خودم گفتم: «نه! اون فکر می کنه یه چیزی نوشته‌ام».

And so I took this picture, and I handed it to him.

من هم این عکس را برداشتم و به او دادم.

And we sat in silence for that brief moment,

او مدت کوتاهی ساکت نشست،

and he said to me,

و به من گفت:

"You're really talented." (Laughter)

«تو واقعا بااستعدادی». (خنده)

"You're really good. You know, the school newspaper

«جدا کارت درست است. می دونی روزنامه مدرسه

needs a new cartoonist, and you should be the cartoonist.

یک کاریکاتوریست لازم داره و تو می تونی اون کاریکاتوریست باشی.

Just stop drawing in my class."

فقط سر کلاس من دیگه نقاشی نکن».

So my parents never found out about it.

به این ترتیب، والدینم چیزی نفهمیدند.

I didn't get in trouble. I was introduced to Mrs. Casey,

مشکلی برای من پیش نیامد. مرا به خانم «کیسی» معرفی کردند

who ran the school newspaper,

که روزنامه مدرسه را اداره می کرد،

and I was for three and a half years

و من به مدت سه سال و نیم

the cartoonist for my school paper,

کاریکاتوریست روزنامه مدرسه ‌ام بودم،

handling such heavy issues as,

و به مسائل بغرنجی می پرداختم؛ مثل

seniors are mean,

سال بالایی ها بدجنس هستند،

freshmen are nerds,

سال پایینی ها خرخوان هستند،

the prom bill is so expensive. I can't believe how much it costs to go to the prom.

بلیط سالن رقص خیلی گران است. چرا بلیط رقص باید اینقدر گران باشد؟

And I took the headmaster to task

و مدیر را سرزنش می کردم.

and then I also wrote an ongoing story about a boy named Wesley

بعدش یک داستان دنباله دار نوشتم درباره پسری به نام «وزلی»

who was unlucky in love, and I just swore up and down

که در عشق ناکام بود؛ و به زمین و آسمان قسم

that this wasn't about me,

که این داستان خودم نبود؛

but all these years later it was totally me.

البته سالهای اخیر زندگی من همین شده.

But it was so cool because I could write these stories,

ولی نوشتن این داستان ها خیلی با حال بود،

I could come up with these ideas,

من همچین ایده هایی داشتم،

and they'd be published in the school paper,

و اونها رو در مجله مدرسه چاپ می کردم،

and people who I didn't know could read them.

و آدم های غریبه هم می توانستند آنها را بخوانند.

And I loved that thought, of being able to share my ideas

و من عاشق این بودم که بتوانم افکارم را

through the printed page.

به صورت چاپ شده با دیگران تقسیم کنم.

On my 14th birthday, my grandfather and my grandmother

در روز تولد ۱۴ سالگی ام، پدر بزرگ و مادر بزرگ

gave me the best birthday present ever:

بهترین هدیه تولد زندگی را به من دادند:

a drafting table that I have worked on ever since.

یک میز کار که تا به حال روی آن کار کرده ام.

Here I am, 20 years later,

الان بیست سال گذشته

and I still work on this table every day.

و من هنوز هر روز روی این میز کار می کنم.

On the evening of my 14th birthday,

شب ۱۴ سالگی،

I was given this table, and we had Chinese food.

من این میز را گرفتم و غذای چینی خوردم.

And this was my fortune:

فال من این بود:

"You will be successful in your work."

«تو در کارت موفق خواهی شد».

I taped it to the top left hand of my table,

این را سمت چپ، بالای میز چسباندم،

and as you can see, it's still there.

و می بینید که هنوز همانجا است.

Now I never really asked my grandparents for anything.

من هیچوقت واقعا چیزی از اجدادم نمی خواستم.

Well, two things: Rusty, who was a great hamster

فقط دو چیز: «راستی» که یک همستر قشنگ بود

and lived a great long life when I was in fourth grade.

و وقتی کلاس چهارم می رفتم عمر طولانی و قشنگی کرد.

(Laughter)

(خنده)

And a video camera.

و یک دوربین ویدیو.

I just wanted a video camera.

و من یک دوربین ویدیوی می خواستم.

And after begging and pleading for Christmas,

و التماس و خواهشم را گذاشتم برای کریسمس،

I got a second-hand video camera,

بعدش صاحب یک دوربین ویدیوی دست دوم شدم،

and I instantly started making my own animations

و بی معطلی شروع کردم به ساختن

on my own,

انیمیشن های خودم،

and all throughout high school I made my own animations.

و تمام طول سالهای دبیرستان انیمیشن می ساختم.

I convinced my 10th grade English teacher to allow me

معلم انگلیسی کلاس دهم را راضی کردم که بگذارد

to do my book report on Stephen King's "Misery"

گزارش معرفی کتاب «میزری» اثر «استفن کینگ» را

as an animated short. (Laughter)

به صورت یک انیمیشن کوتاه تحویل دهم. (خنده)

And I kept making comics.

کمیک استریپ را هم ادامه دادم.

I kept making comics, and at the Worcester Art Museum,

همچنان کمیک استریپ می ساختم و در موزه هنری ووستر،

I was given the greatest piece of advice by any educator I was ever given.

بهترین نصیحت تمام عمرم را از یک معلم شنیدم.

Mark Lynch, he's an amazing teacher

«مارک لینچ» معلم بی نظیری است

and he's still a dear friend of mine,

و هنوز هم یکی از دوستان صمیمی من است.

and I was 14 or 15,

۱۴ یا ۱۵ سالم بود،

and I walked into his comic book class halfway through the course,

و از وسط های ترم، پا به کلاس کمیک استریپ او گذاشتم.

and I was so excited, I was beaming.

از فرط هیجان داشتم شعله ور می شدم.

I had this book that was how to draw comics in the Marvel way,

یک کتاب داشتم که کمیک استریپ به سبک «ماروین» را یاد می داد،

and it taught me how to draw superheroes,

و به من آموخت که چطور فوق قهرمان ها را بکشم،

how to draw a woman, how to draw muscles

چطور زن ها و ماهیچه ها را نقاشی کنم

just the way they were supposed to be

درست همان طور که باید باشند

if I were to ever draw for X-Men or Spiderman.

و اگر قرار بود برای «مردان ایکس» یا «اسپایدرمن» کار کنم.

And all the color just drained from his face,

رنگ از صورتش پرید،

and he looked at me, and he said,

به من نگاه کرد و گفت:

"Forget everything you learned."

«هر چی یاد گرفتی رو فرموش کن».

And I didn't understand. He said, "You have a great style.

درست نفهمیدم. گفت: «تو سبک فوق العاده ای داری.

Celebrate your own style. Don't draw the way you're being told to draw.

به سبک خودت بچسب. در سبکی که دیگران می خواهند، نکش.

Draw the way you're drawing and keep at it,

همانطور که خودت می کشی، بکش و پشتکار داشته باش،

because you're really good."

چون کارت واقعا خوب است».

Now when I was a teenager, I was angsty as any teenager was,

در دوره نوجوانی، مثل هر نوجوان دیگری، افسرده شدم،

but after 17 years of having a mother

ولی پس از ۱۷ سال بودن با مادری که

who was in and out of my life like a yo-yo

که مثل یو-یو به زندگی ام می آمد و می رفت

and a father who was faceless, I was angry.

و پدری که چهره ای نداشت، عصبانی شده بودم.

And when I was 17, I met my father for the first time,

و در ۱۷ سالگی، پدرم را برای اولین بار دیدم

upon which I learned I had a brother and sister I had never known about.

این بود که فهمیدم برادر و خواهری هم دارم که قبلا از وجودشان بی خبر بودم.

And on the day I met my father for the first time,

و روزی که پدرم را برای اولین بار در زندگی ام دیدم،

I was rejected from the Rhode Island School of Design,

از «مدرسه طراحی رود آیلند» هم رد شدم

my one and only choice for college.

که اولین و تنها کالج مورد علاقه ام بود.

But it was around this time I went to Camp Sunshine

ولی همین موقع ها بود که به «کمپ سانشاین» رفتم

to volunteer a week and working with the most amazing kids,

و یک هفته به طور داوطلبانه با بچه های دوست داشتنی آنجا کار کردم،

kids with leukemia, and this kid Eric changed my life.

بچه های مبتلا به سرطان خون. و این بچه، «اریک» زندگی ام را تغییر داد.

Eric didn't live to see his sixth birthday,

اریک پیش از ششمین سالروز تولدش، از دنیا رفت

and Eric lives with me every day.

ولی خاطره اش هنوز برایم زنده است.

So after this experience, my art teacher, Mr. Shilale,

بعد از این تجربه بود که معلم هنرم آقای «شیلل»

he brought in these picture books,

این کتاب های مصور را برایم آورد.

and I thought, "Picture books for kids!"

و به خودم گفتم: «کتاب مصور برای کودکان!»

and I started writing books for young readers

و نوشتن کتاب برای کودکان را

when I was a senior in high school.

از سال آخر دبیرستان شروع کردم.

Well, I eventually got to the Rhode Island School of Design.

خب، من بالاخره وارد مدرسه طراحی رود آیلند شدم.

I transferred to RISD as a sophomore,

سال دوم دانشگاه به رود آیلند منتقل شدم،

and it was there that I took every course that I could on writing,

همانجا بود که تا می توانستم درس داستان نویسی برداشتم،

and it was there that I wrote a story about a giant orange slug

همانجا بود که داستانی درباره یک موجود تنبل نارنجی نوشتم

who wanted to be friends with this kid.

که می خواست با این بچه دوست شود.

The kid had no patience for him.

بچه حوصله او را نداشت.

And I sent this book out to a dozen publishers

من این کتاب را به ده دوازده تا ناشر فرستادم

and it was rejected every single time,

و همه آنها کتاب را رد کردند.

but I was also involved with the Hole in the Wall Gang Camp,

ولی من با کمپ «هول این ده وال» هم همکاری کردم،

an amazing camp for kids with all sorts of critical illnesses,

یک کمپ فوق العاده برای کودکان مبتلا به انواع بیماری های حاد.

and it's those kids at the camp that read my stories,

بچه های این کمپ بودند که داستان های مرا خواندند،

and I read to them, and I saw that they responded to my work.

و من برایشان می خواندم و می دیدم که کارم را دوست دارند.

I graduated from RISD. My grandparents were very proud,

از رود آیلند فارغ التحصیل شدم. پدربزرگم افتخار می کرد.

and I moved to Boston, and I set up shop.

بعد به بوستون رفتم و یک مغازه باز کردم.

I set up a studio and I tried to get published.

یک استودیو باز کردم و سعی کردم کتاب چاپ کنم.

I would send out my books. I would send out hundreds of postcards

کتاب هایم و صدها کارت پستال

to editors and art directors,

برای مدیران و کارگردانان هنری فرستادم؛

but they would go unanswered.

اما همه اش بی جواب ماند.

And my grandfather would call me every week,

پدربزرگم هر هفته به من زنگ می زد

and he would say, "Jarrett, how's it going? Do you have a job yet?"

و به من می گفت: «جارت، اوضاع چطوره؟ کار پیدا کردی؟»

Because he had just invested a significant amount of money

دلیلش این بود که پول زیادی را

in my college education.

برای تحصیلات دانشگاهی من خرج کرده بود.

And I said, "Yes, I have a job. I write and illustrate children's books."

و من می گفتم: «بله. یه کار دارم. کتاب کودک می نویسم و می کشم.»

And he said, "Well, who pays you for that?"

و او می گفت: «خب، کی برای این کار پول می ده؟»

And I said, "No one, no one, no one just yet.

و من می گفتم: «هیچکس، هیچکس، هنوز هیچکس.

But I know it's going to happen."

ولی می دونم که به زودی این اتفاق می افته».

Now, I used to work the weekends at the Hole in the Wall off-season programming

روزهای آخر هفته را در شیفت تعطیلات «هول این ده وال» می گذراندم

to make some extra money as I was trying to get my feet off the ground,

تا کمی بیشتر پول در بیاورم و همچنان برای موفقیت در تکاپو بودم.

and this kid who was just this really hyper kid,

یکی از بچه ها واقعا بچه بیش فعالی بود

I started calling him "Monkey Boy,"

و اسمش را گذاشتم «بچه میمون».

and I went home and wrote a book called "Good Night, Monkey Boy."

به خانه رفتم و کتابی به نام «شب بخیر، بچه میمون» نوشتم

And I sent out one last batch of postcards.

و یک سری کارت پستال دیگر فرستادم.

And I received an email from an editor at Random House

بعد یک ایمیل از طرف یکی از مدیران «رندوم هاوس» به دستم رسید

with a subject line, "Nice work!" Exclamation point.

که عنوانش این بود: «کارت خوب است!» علامت تعجب.

"Dear Jarrett, I received your postcard.

«آقای جارت! کارت پستال شما را دریافت کردم.

I liked your art, so I went to your website

کارت را پسندیدم و به وب سایت تو سر زدم.

and I'm wondering if you ever tried writing any of your own stories,

می خواهم بدانم آیا تا کنون قصه های خودت را نوشته ای؛

because I really like your art and it looks like there are some stories that go with them.

چون جدا مجذوب آثار هنری تو شده ام و به نظرم هر کدامشان داستانی دارند.

Please let me know if you're ever in New York City."

لطفا به من بگویید کی به نیویورک خواهید آمد».

And this was from an editor at Random House Children's Books.

این ایمیل از طرف مدیر بخش کتاب های کودک رندوم هاوس بود.

So the next week I "happened" to be in New York.

یک هفته بعد من «تصادفا» در نیویورک بودم.

(Laughter)

(خنده)

And I met with this editor,

همین مدیر را دیدم

and I left New York for a contract for my first book,

و موقع ترک نیویورک قرار داد چاپ اولین کتابم را بستم:

"Good Night, Monkey Boy,"

«شب بخیر، بچه میمون»

which was published on June 12, 2001.

که در ۱۲ ژوئن ۲۰۰۱ چاپ شد.

And my local paper celebrated the news.

روزنامه شهرمان این واقعه را جشن گرفت.

The local bookstore made a big deal of it.

کتابفروشی های شهر هم نسخه های زیادی از آن را فروختند.

They sold out of all of their books.

هر چه داشتند فروختند.

My friend described it as a wake, but happy,

دوستانم گفتند شبیه شام غریبان است، اما از نوع شادش؛

because everyone I ever knew was there in line to see me,

چون همه کسانی که می شناختم صف بسته بودند که مرا ببینند

but I wasn't dead. I was just signing books.

ولی من نمرده بودم. بلکه داشتم کتاب ها را امضا می کردم.

My grandparents, they were in the middle of it.

مادربزرگ و پدربزرگ هم وسط صف بودند.

They were so happy. They couldn't have been more proud.

خیلی خوشحال بودند. هیچوقت اینقدر احساس غرور نکرده بودند.

Mrs. Alisch was there. Mr. Shilale was there. Mrs. Casey was there.

خانم «آلیش» هم بود؛ آقای «شیلل» هم بود. خانم «کیسی» هم بود.

Mrs. Alisch cut in front of the line and said,

خانم «آلیش» امد جلوی صف و گفت:

"I taught him how to read." (Laughter)

«من بهش خواندن را یاد دادم». (خنده)

And then something happened that changed my life.

بعدش واقعه ای رخ داد که زندگی ام را دگرگون کرد.

I got my first piece of significant fan mail,

اولین ایمیل مهم از طرف طرفدارانم را دریافت کردم،

where this kid loved Monkey Boy so much

از کودکی که آنقدر عاشق بچه میمون شده بود

that he wanted to have a Monkey Boy birthday cake.

که می خواست یک کیک تولد بچه میمون داشته باشد.

For a two-year-old, that is like a tattoo. (Laughter)

این برای یک بچه دوساله حکم خالکوبی را دارد. (خنده)

You know? You only get one birthday per year.

می دانید؟ شما فقط یک جشن تولد در سال دارید.

And for him, it's only his second.

و این دومین جشن این بچه است.

And I got this picture, and I thought,

این عکس را که گرفتم، به خودم گفتم:

"This picture is going to live within his consciousness

«این عکس در تمام طول زندگی

for his entire life. He will forever have this photo

در ذهن او خواهد ماند. او همیشه این عکس را

in his family photo albums."

در آلبوم خانوادگی می گذارد».

So that photo, since that moment,

برای همین هم این عکس را

is framed in front of me while I've worked on all of my books.

قاب کرده ام و موقع نوشتن کتاب ها جلوی رویم می گذارم.

I have 10 picture books out.

من ۱۰ کتاب مصور چاپ کرده ام.

"Punk Farm," "Baghead," "Ollie the Purple Elephant."

«مزرعه پانک»، «کله پاکتی»، «اولی و فیل ارغوانی».

I just finished the ninth book

به تازگی جلد نهم

in the "Lunch Lady" series, which is a graphic novel series

از سری «آشپز خانم» را تمام کردم که رمانی است مصور و دنباله دار

about a lunch lady who fights crime.

در مورد آشپز مدرسه ای که با تبهکاران می جنگد.

I'm expecting the release of a chapter book

یک داستان ساده هم آماده چاپ دارم

called "Platypus Police Squad: The Frog Who Croaked."

به نام «پلیس های پلاتیپوس: قورباغه ای که قور قور کرد».

And I travel the country visiting countless schools,

به مناطق مختلف کشور سفر می کنم و به مدرسه های بیشماری می روم،

letting lots of kids know that they draw great cats.

تا بچه های زیادی بدانند که گربه های قشنگی می کشند.

And I meet Bagheads.

و کله پاکتی ها را می بینم.

Lunch ladies treat me really well.

آشپز خانم ها واقعا برخورد خوبی با من دارند.

And I got to see my name in lights

دیده ام که اسمم را با چراغ درست کرده اند،

because kids put my name in lights.

چون بچه ها اسم مرا با چراغ درست می کنند.

Twice now, the "Lunch Lady" series has won

مجموعه «آشپز خانم» تا حالا دو بار برنده

the Children's Choice Book of the Year in the third or fourth grade category,

جایزه «کتاب سال برگزیده کودکان» در رده کلاس سوم و چهارم شده،

and those winners were displayed

و برندگان تصویر برندگان را

on a jumbotron screen in Times Square.

روی صفحه نمایش بزرگ میدان تایمز نشان داده اند.

"Punk Farm" and "Lunch Lady" are in development to be movies,

«مزرعه پانک» و «آشپز خانم» در حال تبدیل به فیلم هستند،

so I am a movie producer

و من تهیه کننده فیلم هستم.

and I really do think, thanks to that video camera

و دارم فکر می کنم که چه خوب شد آن دوربین ویدیو را

I was given in ninth grade.

در کلاس نهم هدیه گرفتم.

I've seen people have "Punk Farm" birthday parties,

کسانی را دیده ام که جشن تولد «مزرعه پانک» گرفته اند،

people have dressed up as "Punk Farm" for Halloween,

و کسانی که لباس «مزرعه پانک» را در هالووین می پوشند،

a "Punk Farm" baby room,

و اتاق کودک «مزرعه پانک»

which makes me a little nervous for the child's well-being in the long term.

که مرا نسبت به سلامت کودک در دراز مدت نگران می کند.

And I get the most amazing fan mail,

و من جالب ترین نامه از طرفداران را گرفته ام،

and I get the most amazing projects,

و روی جذاب ترین پروژه ها کار می کنم،

and the biggest moment for me came last Halloween.

و بزرگترین لحظه زندگی ام، هالوون سال گذشته رخ داد.

The doorbell rang and it was a trick-or-treater

صدای زنگ در آمد و دیدم یک قاشق زن است

dressed as my character. It was so cool.

که لباس کاراکتر مرا پوشیده. خیلی با حال بود.

Now my grandparents are no longer living,

پدربزرگ و مادربزرگم دیگر زنده نیستند؛

so to honor them, I started a scholarship at the Worcester Art Museum

پس به یاد آنها یک بورس تحصیلی در موزه هنری ووستر درست کرده ام

for kids who are in difficult situations

برای کودکانی که شرایط سختی دارند

but whose caretakers can't afford the classes.

و سرپرستانشان توانایی پرداخت هزینه کلاس ها را ندارند.

And it displayed the work from my first 10 years of publishing,

آنجا نمایشگاهی از آثار چاپی دهه اول کار من برگزار شد،

and you know who was there to celebrate? Mrs. Alisch.

و می دانید چه کسی برای خوش آمد گویی آنجا بود؟ خانوم آلیش.

I said, "Mrs. Alisch, how are you?"

گفتم: «خانم آلیش، چطوری؟»

And she responded with, "I'm here." (Laughter)

و او جواب داد: «من اینجام» (خنده)

That's true. You are alive, and that's pretty good right now.

درسته. شما زنده اید و این خیلی خوب است.

So the biggest moment for me, though,

اما بزرگترین لحظه زندگی من،

my most important job now is I am a dad myself,

مهمترین شغل من این است که حالا خودم پدر هستم،

and I have two beautiful daughters,

و دو دختر زیبا دارم

and my goal is to surround them by inspiration,

و هدف من این است که دور و برشان را پر از شور و شوق کنم،

by the books that are in every single room of our house

با کتابهایی که در همه اتاق های خانه داریم،

to the murals I painted in their rooms

یا نقاشی هایی که بر دیوار اتاقشان کشیده‌ام

to the moments for creativity where you find, in quiet times,

و لحظه های خلاقی که بعضی وقت‌ها

by making faces on the patio

با کشیدن صورتک روی پاسیو پیش می‌آید،

to letting her sit in the very desk

یا راه دادن‌شان به پشت همان میزی که

that I've sat in for the past 20 years.

بیست سال تمام پشت آن نشسته‌ام.

Thank you. (Applause)

متشکرم. (تشویق)