Jarrett J. Krosoczka: How a boy became an artist

Translator: Thu-Huong Ha Reviewer: Morton Bast

Translator: Thanatip Chankong Reviewer: Yada Sattarujawong

Hello. My name is Jarrett Krosoczka,

สวัสดีครับ ผมชื่อ จาเรต โครซอสก้า

and I write and illustrate books for children for a living.

ผมทำอาชีพนักเขียนและวาดภาพประกอบในหนังสือสำหรับเด็ก

So I use my imagination as my full-time job.

งานประจำของผมก็คือการใช้จินตนาการ

But well before my imagination was my vocation,

แต่ก่อนที่จินตนาการของผมจะกลายมาเป็นอาชีพหลัก

my imagination saved my life.

จินตนาการเคยช่วยชีวิตผมไว้

When I was a kid, I loved to draw,

เมื่อครั้งยังเด็ก ผมชอบวาดรูป

and the most talented artist I knew

และศิลปินที่เก่งที่สุดที่ผมเคยรู้จัก

was my mother,

คือคุณแม่ของผมเอง

but my mother was addicted to heroin.

แต่แม่ของผมติดเฮโรอีน

And when your parent is a drug addict,

และเมื่อพ่อแม่ของคุณเป็นผู้ติดสารเสพติด

it's kind of like Charlie Brown trying to kick the football,

ชีวิตคุณก็จะเหมือนกับเวลาที่ชาร์ลี บราวน์พยายามจะเตะลูกฟุตบอล

because as much as you want to love on that person,

เพราะยิ่งคุณพยายามจะรักพวกเขามากเท่าไร

as much as you want to receive love from that person,

ยิ่งคุณต้องการได้รับความรักจากพวกเขามากเท่าไร

every time you open your heart, you end up on your back.

ทุกครั้งที่คุณเปิดใจ คุณจะล้มไม่เป็นท่า

So throughout my childhood, my mother was incarcerated

ดังนั้น ตลอดช่วงวัยเด็กของผม แม่ถูกจับ

and I didn't have my father because

และผมไม่มีพ่อ เพราะ

I didn't even learn his first name until I was in the sixth grade.

ผมไม่เคยรู้จักชื่อของพ่อเลยจนกระทั่งผมอยู่เกรด 6

But I had my grandparents,

แต่ผมมีคุณตาคุณยาย

my maternal grandparents Joseph and Shirley,

คุณตาคุณยายของผม โจเซฟและเชอร์ลี่

who adopted me just before my third birthday

รับอุปการะผมก่อนวันเกิดครบรอบสามขวบ

and took me in as their own,

และรับผมไปดูแลเหมือนลูกของท่านเอง

after they had already raised five children.

หลังจากที่ท่านได้เลี้ยงดูเด็กๆมาแล้ว 5 คน

So two people who grew up in the Great Depression,

คนสองคนที่โตมาในช่วงมหาวิกฤติเศรษฐกิจโลก

there in the very, very early '80s took on a new kid.

ในช่วงต้นๆยุคปี 80 รับอุปการะเด็กใหม่

I was the Cousin Oliver of the sitcom

ผมเป็นเหมือนโอลิเวอร์ (ตัวละครในซีรีส์ ครอบครัวเบรดี้ บันช์)

of the Krosoczka family,

ในละครเรื่องครอบครัวโครซอสก้า

the new kid who came out of nowhere.

เด็กหน้าใหม่ที่จู่ๆก็โผล่เข้ามา

And I would like to say that life was totally easy with them.

ผมพูดได้ว่าชีวิตเป็นเรื่องง่ายมากเมื่ออยู่กับพวกเขา

They each smoked two packs a day, each, nonfiltered,

คุณตาคุณยายสูบบุหรี่คนละสองซองต่อวัน แบบไม่มีก้นกรอง

and by the time I was six,

และเมื่อผมอายุ 6 ขวบ

I could order a Southern Comfort Manhattan,

ผมสามารถสั่งคอกเทล เซาเทิร์น คอมฟอร์ท แมนฮัตตัน

dry with a twist, rocks on the side,

ดราย เสิร์ฟพร้อมทวิสต์

the ice on the side so you could fit more liquor in the drink.

แยกน้ำแข็งเพื่อให้สามารถใส่เหล้าได้มากขึ้น

But they loved the hell out of me. They loved me so much.

แต่พวกเขาก็รักผมสุดๆ รักผมมาก

And they supported my creative efforts,

และสนับสนุนความคิดสร้างสรรค์ของผม

because my grandfather was a self-made man.

เพราะคุณตาเป็นคนที่สร้างตัวขึ้นมาเอง

He ran and worked in a factory.

เขาบริหารและทำงานในโรงงาน

My grandmother was a homemaker.

คุณยายเป็นแม่บ้าน

But here was this kid who loved Transformers

แต่นี่คือ เด็กที่ชอบทรานส์ฟอร์เมอร์

and Snoopy and the Ninja Turtles,

และสนูปปี้ และขบวนการนินจาเต่า

and the characters that I read about, I fell in love with,

และตัวละครอื่นๆ ที่ผมได้อ่าน ผมหลงรักพวกมัน

and they became my friends.

และ พวกมันก็กลายมาเป็นเพื่อนของผม

So my best friends in life were the characters

ดังนั้นเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตของผมคือตัวละคร

I read about in books.

ที่ผมอ่านจากหนังสือ

I went to Gates Lane Elementary School in Worcester, Massachusetts,

ผมเข้าเรียนที่โรงเรียนประถม เกท เลน ในวอรเซสเตอร์ แมสซาชูเซทส์

and I had wonderful teachers there,

และที่นั่นผมมีครูที่ยอดเยี่ยมมาก

most notably in first grade Mrs. Alisch.

ที่โดดเด่นที่สุดคือในเกรด 1 ครูอลิช

And I just, I can just remember the love that she offered

และผมจำได้ดีถึงความรักที่ครูมอบให้

us as her students.

พวกเราในฐานะนักเรียนของครู

When I was in the third grade,

เมื่อผมอยู่เกรด 3

a monumental event happened.

เหตุการณ์สำคัญในชีวิตก็เกิดขึ้น

An author visited our school, Jack Gantos.

นักเขียนท่านนึงมาเยี่ยมโรงเรียนของเรา เขาคือ แจ็ค แกนโทส

A published author of books came to talk to us

นักเขียนทีมีงานตีพิมพ์เข้ามาคุยกับพวกเรา

about what he did for a living.

เกี่ยวกับงานของเขา

And afterwards, we all went back to our classrooms

และหลังจากนั้น เราทุกคนกลับเข้าห้องเรียน

and we drew our own renditions of his main character,

พวกเราวาดรูปตัวละครของแจ็ค ตามการตีความของพวกเรา

Rotten Ralph.

ตัวละครนั้นคือ รอทเท่น ราล์ฟ

And suddenly the author appeared in our doorway,

แล้วทันใดนั้น เจ้าของงานเขียนนี้ก็ปรากฏตัวที่ประตู

and I remember him sort of sauntering down the aisles,

และผมจำได้ว่าเขาค่อยๆเดินสบายๆมาตามทางเดิน

going from kid to kid looking at the desks, not saying a word.

ผ่านเด็กคนแล้วคนเล่า มองไปที่โต๊ะเรียนแต่ละตัว ไม่พูดอะไรสักคำ

But he stopped next to my desk,

แต่เขาหยุดข้างๆโต๊ะของผม

and he tapped on my desk, and he said,

แล้วเคาะโต๊ะผม พร้อมกับพูดว่า

"Nice cat." (Laughter)

"แมวสวยนะ" (หัวเราะ)

And he wandered away.

แล้วเขาก็เดินจากไป

Two words that made a colossal difference in my life.

เป็นคำสองคำที่เปลี่ยนชีวิตผมครั้งใหญ่

When I was in the third grade, I wrote a book for the first time,

ตอนที่ผมอยู่เกรด 3 ผมเขียนหนังสือเป็นครั้งแรก

"The Owl Who Thought He Was The Best Flyer." (Laughter)

"นกฮูกผู้คิดว่าตนเป็นนักบินผู้ยิ่งใหญ่" (เสียงหัวเราะ)

We had to write our own Greek myth,

เราต้องเขียนเรื่องลึกลับของกรีก

our own creation story, so I wrote a story about an owl

เรื่องที่เราสร้างสรรค์ขึ้นเอง ผมเขียนเรื่องเกี่ยวกับนกฮูก

who challenged Hermes to a flying race,

ผู้ท้าแข่งบินกับเฮอร์เมส

and the owl cheated,

และนกฮูกก็โกง

and Hermes, being a Greek god, grew angry and bitter,

และเฮอร์เมส เทพเจ้าของกรีก ก็โกรธแค้นมาก

and turned the owl into a moon,

จึงสาปให้นกฮูกกลายเป็นพระจันทร์

so the owl had to live the rest of his life as a moon

นกฮูกจึงต้องใช้ชีวิตที่เหลือเป็นพระจันทร์

while he watched his family and friends play at night.

ในขณะที่มันเฝ้าดูครอบครัวและเพื่อนๆเล่นกันในเวลากลางคืน

Yeah. (Laughter)

เยี่ยม (เสียงหัวเราะ)

My book had a title page.

หนังสือของผมมีหน้าไตเติ้ล

I was clearly worried about my intellectual property when I was eight.

ผมกังวลมากเรื่องทรัพย์สินทางปัญญาของผม ตอนนั้นผมอายุ 8 ขวบ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And it was a story that was told with words and pictures,

นั่นเป็นเรื่องที่เล่าด้วยข้อความและรูปภาพ

exactly what I do now for a living,

แบบเดียวกับที่ผมทำเป็นอาชีพในตอนนี้

and I sometimes let the words have the stage on their own,

และบางครั้งผมก็ปล่อยให้ข้อความแสดงบทบาทของมัน

and sometimes I allowed the pictures to work on their own

บางครั้งผมก็ปล่อยให้รูปภาพทำงานไปด้วยตัวมันเอง

to tell the story.

ในการเล่าเรื่อง

My favorite page is the "About the author" page.

หน้าโปรดของผม คือ หน้า "เกี่ยวกับผู้เขียน"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So I learned to write about myself in third person

ผมจึงเรียนรู้การเขียนเล่าเรื่องตัวเองเป็นบุคคลที่สาม

at a young age.

ตั้งแต่ผมยังอายุน้อยๆ

So I love that last sentence: "He liked making this book."

และผมชอบประโยคสุดท้ายที่ว่า : "เขาชอบการทำหนังสือเล่มนี้"

And I liked making that book because I loved using my imagination,

และผมชอบการทำหนังสือนั้นเพราะผมรักการใช้จินตนาการของผม

and that's what writing is.

และนั่นคือ การเขียน

Writing is using your imagination on paper,

การเขียนคือการใช้จินตนาการของคุณบนกระดาษ

and I do get so scared because I travel to so many schools now

และผมเคยกลัวเพราะผมเดินทางไปตามโรงเรียนมากมาย

and that seems like such a foreign concept to kids,

และดูเหมือนนี่เป็นความคิดที่แปลกประหลาดสำหรับเด็กๆ

that writing would be using your imagination on paper,

ที่ว่าการเขียน คือ การใช้จินตนาการบนกระดาษ

if they're allowed to even write now within the school hours.

ถ้าเด็กๆได้รับอนุญาตให้เขียนในชั่วโมงเรียนนะครับ

So I loved writing so much that I'd come home from school,

ผมรักการเขียนมาก จนเมื่อผมกลับจากโรงเรียน

and I would take out pieces of paper,

ผมจะดึงกระดาษออกมา

and I would staple them together,

แล้วเย็บติดกันไว้

and I would fill those blank pages with words and pictures

แล้วเติมกระดาษเปล่านั้นด้วยข้อความและรูปภาพ

just because I loved using my imagination.

เพราะผมรักการใช้จินตนาการ

And so these characters would become my friends.

และตัวละครเหล่านั้นก็กลายมาเป็นเพื่อนๆของผม

There was an egg, a tomato, a head of lettuce and a pumpkin,

มีทั้งไข่ มะเขือเทศ กะหล่ำปลีและฟักทอง

and they all lived in this refrigerator city,

พวกมันอาศัยอยู่ในเมืองตู้เย็น

and in one of their adventures they went to a haunted house

มีการผจญภัยครั้งหนึ่งที่พวกมันไปบ้านผีสิง

that was filled with so many dangers

ซึ่งเต็มไปด้วยอันตราย

like an evil blender who tried to chop them up,

เช่นปีศาจเครื่องปั่นที่พยายามจะสับพวกมันเป็นชิ้นๆ

an evil toaster who tried to kidnap the bread couple,

ปีศาจเตาอบที่พยายามจะลักพาตัวคู่สามีภรรยาขนมปัง

and an evil microwave who tried to melt their friend

และปีศาจไมโครเวฟที่พยายามจะละลายเพื่อนๆของพวกมัน

who was a stick of butter. (Laughter)

ที่เป็น เนยแท่ง (เสียงหัวเราะ)

And I'd make my own comics too,

และผมก็เขียนการ์ตูนของผมเองด้วย

and this was another way for me to tell stories,

นี่ก็เป็นอีกช่องทางที่ผมใช้เล่าเรื่อง

through words and through pictures.

ผ่านตัวหนังสือและรูปภาพ

Now when I was in sixth grade,

และเมื่อผมอยู่เกรด 6

the public funding all but eliminated the arts budgets

ชุมชนได้ให้ทุนกับทุกๆสิ่ง แต่ตัดงบประมาณด้านศิลปะออก

in the Worcester public school system.

จากระบบโรงเรียนของชุมชนวอร์เซสเตอร์

I went from having art once a week

จากเดิมผมได้เรียนศิลปะอาทิตย์ละครั้ง

to twice a month

กลายเป็นเดือนละสองครั้ง

to once a month to not at all.

และเดือนละครั้ง จนไม่ได้เรียนเลย

And my grandfather, he was a wise man,

คุณตาของผม ท่านเป็นคนฉลาดมาก

and he saw that as a problem, because he knew

ท่านเห็นว่านี่คือปัญหา เพราะท่านรู้

that was, like, the one thing I had. I didn't play sports.

ว่านั่นเป็นสิ่งเดียวที่ผมมี ผมไม่เล่นกีฬา

I had art.

ผมมีแต่ศิลปะ

So he walked into my room one evening,

ท่านเดินเข้ามาในห้องผมเย็นวันหนึ่ง

and he sat on the edge of my bed,

นั่งที่ขอบเตียง

and he said, "Jarrett, it's up to you, but if you'd like to,

และพูดว่า "จาเร็ต มันขึ้นอยู่กับเธอ ถ้าเธออยาก

we'd like to send you to the classes at the Worcester Art Museum."

เราจะส่งเธอไปเรียนศิลปะที่พิพิธภัณฑ์ศิลปะวอร์เซสเตอร์"

And I was so thrilled.

ผมตื่นเต้นมาก

So from sixth through 12th grade,

ตั้งแต่เกรด 6 จนถึงเกรด 12

once, twice, sometimes three times a week,

หนึ่งครั้ง สองครั้ง บางทีก็สามครั้งต่อสัปดาห์

I would take classes at the art museum,

ผมจะไปเข้าห้องเรียนที่พิพิธภัณฑ์ศิลปะ

and I was surrounded by other kids who loved to draw,

ผมถูกรายล้อมด้วยเด็กคนอื่นๆที่รักการวาดรูป

other kids who shared a similar passion.

เด็กคนอื่นๆที่มีความปรารถนาเหมือนๆกัน

Now my publishing career began when I designed the cover

ตอนนั้นเองอาชีพการตีพิมพ์ของผมก็เริ่มเมื่อผมออกแบบปก

for my eighth grade yearbook,

สำหรับหนังสือรุ่นเกรด 8 ของผม

and if you're wondering about the style of dress I put our mascot in,

และถ้าคุณสงสัยว่าสไตล์เสื้อผ้าที่ผมใส่ในตัวแมสคอทของเรา

I was really into Bell Biv DeVoe and MC Hammer

คือผมคลั่งไคล้ เบล บิพ ดีโว และ เอ็มซี แฮมเมอร์

and Vanilla Ice at the time. (Laughter)

และวานิลลา ไอซ์ในช่วงนั้น (เสียงหัวเราะ)

And to this day, I still can do karaoke to "Ice, Ice Baby"

ถังวันนี้ผมยังร้องคาราโอเกะ "ไอซ์ ไอซ์ เบบี้"ได้

without looking at the screen.

โดยไม่ต้องดูจอเลย

Don't tempt me, because I will do it.

อย่ายุนะครับ เพราะผมทำแน่

So I get shipped off to private school,

จากนั้นผมย้ายไปเข้าโรงเรียนเอกชน

K through eight, public schools, but for some reason

อนุบาลถึงเกรด 8 ในโรงเรียนรัฐ แต่เพราะเหตุผลบางอย่าง

my grandfather was upset that somebody

คุณตาผมไม่ค่อยสบายใจที่มีคน

at the local high school had been stabbed and killed,

ในโรงเรียนมัธยมท้องถิ่นถูกแทงและเสียชีวิต

so he didn't want me to go there.

ท่านจึงไม่อยากให้ผมไปที่นั่น

He wanted me to go to a private school, and he gave me an option.

ท่านอยากให้ผมเข้าโรงเรียนเอกชน และให้ผมเลือก

You can go to Holy Name, which is coed,

จะไป โฮลี่เนม โรงเรียนสหศึกษา

or St. John's, which is all boys.

หรือเซนต์ จอห์น ซึ่งเป็นรร.ชายล้วน

Very wise man, because he knew I would,

ท่านฉลาดครับเพราะท่านรู้ว่าผมจะเลือกอะไร

I felt like I was making the decision on my own,

ผมรู้สึกเหมือนต้องตัดสินใจเอง

and he knew I wouldn't choose St. John's,

และท่านรู้ว่าผมไม่เลือกเซนต์ จอห์นหรอก

so I went to Holy Name High School,

ผมจึงได้เข้ารร.มัธยมโฮลี่ เนม

which was a tough transition because, like I said,

ซึ่งเป็นการเปลี่ยนแปลงที่ลำบากมากเพราะ อย่างที่ผมบอก

I didn't play sports,

ว่าผมไม่เล่นกีฬา

and it was very focused on sports,

และที่นี่มุ่งไปทางกีฬามาก

but I took solace in Mr. Shilale's art room.

แต่ผมปลอบใจตัวเองด้วยการเข้าชั้นเรียนศิลปะกับครูชิเลล์

And I just flourished here.

และผมก็รุ่งเรืองกับที่นี่

I just couldn't wait to get to that classroom every day.

ผมตั้งตารอเข้าห้องเรียนนี้ทุกๆวัน

So how did I make friends?

ผมผูกมิตรกับเพื่อนใหม่ยังไง?

I drew funny pictures of my teachers -- (Laughter) --

ผมวาดรูปล้อเลียนครูครับ (เสียงหัวเราะ)

and I passed them around.

แล้วก็ส่งต่อๆ

Well, in English class, in ninth grade,

แล้วในห้องเรียนภาษาอังกฤษตอนเกรด 9

my friend John, who was sitting next to me,

จอห์นเพื่อนที่นั่งข้างๆผม

laughed a little bit too hard.

ก็หัวเราะเยอะไปหน่อย

Mr. Greenwood was not pleased.

ครูกรีนวูดไม่ค่อยพอใจเท่าไร

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

He instantly saw that I was the cause of the commotion,

ครูเห็นในทันทีว่าผมคือตัวการของความวุ่นวาย

and for the first time in my life, I was sent to the hall,

และเป็นครั้งแรกในชีวิตที่ผมถูกเรียกออกไปที่ทางเดิน

and I thought, "Oh no, I'm doomed.

ผมคิดว่า "โอ๊ยไม่นะ จบเห่แล้ว

My grandfather's just going to kill me."

คุณตาฆ่าผมตายแน่"

And he came out to the hallway and he said,

ครูมาถึงที่โถงแล้วพูดว่า

"Let me see the paper."

"ขอดูกระดาษหน่อย"

And I thought, "Oh no. He thinks it's a note."

ผมคิดว่า "โอ๊ยไม่นะ ครูต้องคิดว่าเป็นข้อความแน่เลย"

And so I took this picture, and I handed it to him.

และผมก็ยื่นรูปวาดนั้นให้ครู

And we sat in silence for that brief moment,

เรายืนนิ่งเงียบกันอยู่ซักพัก

and he said to me,

ครูพูดว่า

"You're really talented." (Laughter)

"เธอมีพรสวรรค์นะเนี่ย" (เสียงหัวเราะ)

"You're really good. You know, the school newspaper

"เธอเก่งมาก รู้ไหม หนังสือพิมพ์ของโรงเรียน

needs a new cartoonist, and you should be the cartoonist.

ต้องการนักวาดการ์ตูนคนใหม่ และเธอน่าจะเป็นนักเขียนการ์ตูนนะ

Just stop drawing in my class."

แค่อย่าวาดรูปในชั้นเรียนของผมก็แล้วกัน"

So my parents never found out about it.

ผู้ปกครองของผมจึงไม่เคยรู้เรื่องนี้เลย

I didn't get in trouble. I was introduced to Mrs. Casey,

ผมไม่เจอปัญหาอะไร ผมถูกแนะนำให้รู้จักกับคุณเคซี่

who ran the school newspaper,

ผู้ดูแลหนังสือพิมพ์ของโรงเรียน

and I was for three and a half years

ผมอยู่ที่นั่นสามปีครึ่ง

the cartoonist for my school paper,

เป็นนักเขียนการ์ตูนให้หนังสือพิมพ์โรงเรียน

handling such heavy issues as,

รับมือกับเรื่องหนักๆเช่น

seniors are mean,

รุ่นพี่ขี้งก

freshmen are nerds,

รุ่นน้องเอาแต่เรียน

the prom bill is so expensive. I can't believe how much it costs to go to the prom.

รายจ่ายงานพรอมแพงเกินไป ผมไม่อยากเชื่อเลยว่าไปงานพรอมต้องใช้เงินขนาดนั้น

And I took the headmaster to task

ผมเขียนเรื่องงานของอาจารย์ใหญ่

and then I also wrote an ongoing story about a boy named Wesley

และผมก็เขียนเรื่องของเด็กชายที่ชื่อเวสลีย์

who was unlucky in love, and I just swore up and down

ผู้ผิดหวังในความรัก และผมสาบานได้เลยว่า

that this wasn't about me,

มันไม่ใช่เรื่องของตัวผมเอง

but all these years later it was totally me.

แต่ตลอดสามปีนับจากนั้น มันก็เป็นเรื่องของผมล้วนๆ

But it was so cool because I could write these stories,

แต่มันก็เยี่ยมมากครับเพราะผมสามารถเขียนเรื่องพวกนี้

I could come up with these ideas,

ผมมีไอเดียผุดขึ้นในหัว

and they'd be published in the school paper,

และพวกเขาก็ตีพิมพ์ลงในหนังสือโรงเรียน

and people who I didn't know could read them.

คนที่ผมไม่รู้จักก็ได้อ่านเรื่องพวกนั้น

And I loved that thought, of being able to share my ideas

และผมชอบความรู้สึกนั้นมาก การได้แบ่งปันความคิด

through the printed page.

ผ่านเรื่องที่ตีพิมพ์บนกระดาษ

On my 14th birthday, my grandfather and my grandmother

วันเกิดอายุ 14 ปีของผม คุณตาและคุณยาย

gave me the best birthday present ever:

ให้ของขวัญที่พิเศษที่สุดในชีวิตผม

a drafting table that I have worked on ever since.

คือโต๊ะเขียนแบบซึ่งผมใช้มาถึงทุกวันนี้

Here I am, 20 years later,

นี่แหล่ะครับ ตัวผมใน 20 ปีถัดมา

and I still work on this table every day.

และผมยังทำงานที่โต๊ะนี้ทุกๆวัน

On the evening of my 14th birthday,

เย็นของวันเกิดอายุ 14 ปี

I was given this table, and we had Chinese food.

ผมได้รับโต๊ะตัวนี้ แล้วเราก็ทานอาหารจีนกัน

And this was my fortune:

และนี่คือ สิ่งนำโชค ของผม :

"You will be successful in your work."

"คุณจะประสบความสำเร็จในงานของคุณ"

I taped it to the top left hand of my table,

ผมติดกระดาษนี้ไว้ที่มุมบนซ้ายของโต๊ะ

and as you can see, it's still there.

และอย่างที่คุณเห็น มันยังอยู่ครับ

Now I never really asked my grandparents for anything.

ผมไม่เคยขออะไรจากตากับยายเลยครับ

Well, two things: Rusty, who was a great hamster

จริงๆแล้วก็..สองอย่างละกันครับ : รัสตี้ หนูแฮมสเตอร์ผู้ยิ่งใหญ่

and lived a great long life when I was in fourth grade.

และอายุยืนมาก ที่ผมได้ตอนเกรด 4

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And a video camera.

และกล้องวิดีโอ

I just wanted a video camera.

ผมอยากได้กล้องถ่ายวิดีโอ

And after begging and pleading for Christmas,

และหลังจากอ้อนวอนขอช่วงคริสต์มาส

I got a second-hand video camera,

ผมก็ได้กล้องวิดีโอมือสอง

and I instantly started making my own animations

และผมก็เริ่มทำเอนิเมชั่นของผม

on my own,

ด้วยตัวผมเอง

and all throughout high school I made my own animations.

และตลอดช่วงมัธยมผมก็ทำเอนิเมชั่นของผมหลายชิ้น

I convinced my 10th grade English teacher to allow me

ผมหว่านล้อมให้ครูวิชาภาษาอังกฤษตอนเกรด 10 ของผมให้อนุญาต

to do my book report on Stephen King's "Misery"

ให้ผมทำรายงานหนังสือเรื่องมิซรี่ (Misery) ของสตีเฟน คิง

as an animated short. (Laughter)

ในรูปแบบเอนิเมชั่นสั้นๆ (เสียงหัวเราะ)

And I kept making comics.

ผมก็ยังทำการ์ตูนต่อไป

I kept making comics, and at the Worcester Art Museum,

ผมทำการ์ตูนเรื่อยๆ และที่พิพิธภัณฑ์ศิลปะวอร์เซสเตอร์

I was given the greatest piece of advice by any educator I was ever given.

ผมได้รับคำแนะนำที่ยอดเยี่ยมมากจากผู้ให้ความรู้แบบที่ไม่เคยได้มาก่อน

Mark Lynch, he's an amazing teacher

มาร์ค ลินช์ เป็นครูที่ยอดเยี่ยมมากๆ

and he's still a dear friend of mine,

และเขายังคงเป็นเพื่อนรักของผมถึงตอนนี้

and I was 14 or 15,

เมื่อผมอายุประมาณ 14 หรือ 15 ปี

and I walked into his comic book class halfway through the course,

ผมเดินเข้าไปในชั้นเรียนการ์ตูนของเขา

and I was so excited, I was beaming.

ผมตื่นเต้น ร่าเริงมาก

I had this book that was how to draw comics in the Marvel way,

ผมได้หนังสือเล่มนี้ ที่สอนวิธีวาดการ์ตูนในแบบของมาร์เวล

and it taught me how to draw superheroes,

เป็นหนังสือที่สอนวิธีวาดยอดมนุษย์

how to draw a woman, how to draw muscles

วิธีวาดผู้หญิง วิธีวาดกล้ามเนื้อ

just the way they were supposed to be

และวิธีวาดตามที่มันควรจะเป็น

if I were to ever draw for X-Men or Spiderman.

ถ้าผมต้องการวาดเอ็กซ์เมน หรือ สไปเดอร์แมน

And all the color just drained from his face,

เขาดูงานของผม แล้วหน้าซีดเผือด

and he looked at me, and he said,

เขามองมาที่ผม แล้วพูดว่า

"Forget everything you learned."

"ลืมทุกอย่างที่เธอเคยเรียนมา"

And I didn't understand. He said, "You have a great style.

ผมไม่เข้าใจเท่าไร เขาพูดว่า"เธอมีสไตล์ที่เยี่ยมมาก

Celebrate your own style. Don't draw the way you're being told to draw.

จงชื่นชมสไตล์ของเธอเอง อย่าวาดตามแบบที่คนบอกให้เธอวาด

Draw the way you're drawing and keep at it,

วาดแบบที่เธอกำลังวาดอยู่และอยู่กับแบบนั้น

because you're really good."

เพราะเธอเยี่ยมจริงๆนะ"

Now when I was a teenager, I was angsty as any teenager was,

เมื่อผมเป็นวัยรุ่น ผมมีความกังวลเหมือนเด็กวัยรุ่นทั่วๆไป

but after 17 years of having a mother

แต่หลังจาก 17 ปีของการมีแม่

who was in and out of my life like a yo-yo

ที่ผลุบๆโผล่ๆมาในชีวิตผมเหมือนลูกดิ่งโยโย่

and a father who was faceless, I was angry.

และพ่อที่ไร้หน้าตา ผมรู้สึกโกรธ

And when I was 17, I met my father for the first time,

และเมื่อผมอายุ 17 ผมได้พบพ่อผมเป็นครั้งแรก

upon which I learned I had a brother and sister I had never known about.

และก็ได้รู้ว่าผมมีพี่น้องที่ผมไม่เคยรู้จักมาก่อน

And on the day I met my father for the first time,

และในวันที่ผมพบพ่อเป็นครั้งแรก

I was rejected from the Rhode Island School of Design,

ผมถูกปฏิเสธ การเข้าเรียนโรงเรียนออกแบบโร้ดไอแลนด์

my one and only choice for college.

ซึ่งเป็นโรงเรียนเดียวที่ผมเลือกและอยากเข้าเรียน

But it was around this time I went to Camp Sunshine

แต่ช่วงเวลานั้นผมไปร่วมค่ายซันไชน์

to volunteer a week and working with the most amazing kids,

เป็นอาสาสมัครหนึ่งอาทิตย์และได้ทำงานกับเด็กๆที่ยอดเยี่ยมที่สุด

kids with leukemia, and this kid Eric changed my life.

เด็กๆที่เป็นลูคีเมีย และอีริค เด็กคนนี้ได้เปลี่ยนชีวิตผม

Eric didn't live to see his sixth birthday,

อีริคอยู่ได้ไม่ถึงงานวันเกิดครบ 6 ขวบของเขา

and Eric lives with me every day.

อีริคอยู่กับผมในทุกๆวัน

So after this experience, my art teacher, Mr. Shilale,

หลังจากผ่านประสบการณ์นี้ ครูศิลปะของผม ครูชิเลล์

he brought in these picture books,

นำหนังสือภาพเหล่านี้มา

and I thought, "Picture books for kids!"

และผมคิดในใจว่า "หนังสือภาพสำหรับเด็ก !"

and I started writing books for young readers

และผมก็เริ่มเขียนหนังสือสำหรับนักอ่านรุ่นเยาว์

when I was a senior in high school.

ในช่วงที่ผมเป็นรุ่นพี่ในโรงเรียนมัธยม

Well, I eventually got to the Rhode Island School of Design.

และ ในที่สุดผมก็ได้เข้าโรงเรียนออกแบบโร้ดไอแลนด์

I transferred to RISD as a sophomore,

ผมย้ายไปโรงเรียนโร้ดไอแลนด์ (RISD) ตอนปีสอง

and it was there that I took every course that I could on writing,

ที่โรงเรียนนี้ ผมลงเรียนวิชาที่เกี่ยวกับการเขียนทุกวิชาที่ผมลงได้

and it was there that I wrote a story about a giant orange slug

และที่นี่ ผมได้เขียนเรื่องทากยักษ์สีส้ม

who wanted to be friends with this kid.

ที่อยากจะเป็นเพื่อนกับเด็กคนนี้

The kid had no patience for him.

แต่เด็กไม่อยากทนเจ้าทากตัวนี้

And I sent this book out to a dozen publishers

ผมส่งหนังสือเล่มนี้ไปสำนักพิมพ์หลายสิบแห่ง

and it was rejected every single time,

และก็โดนปฏิเสธครั้งแล้วครั้งเล่า

but I was also involved with the Hole in the Wall Gang Camp,

แต่ผมก็ได้มีส่วนร่วมกับค่ายของกลุ่มช่องว่างในกำแพง (Hole in the Wall Gang)

an amazing camp for kids with all sorts of critical illnesses,

เป็นค่ายสุดพิเศษของเด็กๆที่ป่วยหนักด้วยโรคต่างๆ

and it's those kids at the camp that read my stories,

และเด็กที่ค่ายนี้แหล่ะที่อ่านเรื่องของผม

and I read to them, and I saw that they responded to my work.

และผมก็อ่านให้พวกเขาผม และผมก็ได้เห็นเด็กๆตอบสนองต่องานของผม

I graduated from RISD. My grandparents were very proud,

ผมจบการศึกษาจาก RISD คุณตาคุณยายภูมิใจมาก

and I moved to Boston, and I set up shop.

จากนั้นผมย้ายไปบอสตัส ตั้งร้านของผม

I set up a studio and I tried to get published.

ผมทำสตูดิโอและพยายามส่งงานเพื่อตีพิมพ์

I would send out my books. I would send out hundreds of postcards

ผมส่งหนังสือไปหลายเล่ม ส่งไปรษณียบัตรไปหลายร้อยฉบับ

to editors and art directors,

ถึงบรรณาธิการและบรรณาธิการฝ่ายศิลป์หลายคน

but they would go unanswered.

แต่ไม่มีใครตอบกลับมาเลย

And my grandfather would call me every week,

คุณตาโทรหาผมทุกสัปดาห์

and he would say, "Jarrett, how's it going? Do you have a job yet?"

และพูดว่า "จาร์เรตต์ เป็นยังไงบ้าง เธอได้งานหรือยัง"

Because he had just invested a significant amount of money

เพราะท่านได้ลงทุนไปเป็นเงินไม่น้อยเลย

in my college education.

กับการเรียนของผม

And I said, "Yes, I have a job. I write and illustrate children's books."

ผมตอบว่า "ครับ ผมมีงานแล้ว ผมเขียนเรื่องและวาดภาพประกอบในหนังสือสำหรับเด็ก"

And he said, "Well, who pays you for that?"

ท่านถามว่า "แล้วใครจ่ายเงินให้กับงานของเธอ"

And I said, "No one, no one, no one just yet.

ผมตอบว่า "ไม่มีครับ ยังไม่มีใครจ่ายให้ตอนนี้

But I know it's going to happen."

แต่ผมรู้ว่าสักวันจะต้องมีแน่ๆ"

Now, I used to work the weekends at the Hole in the Wall off-season programming

ผมเคยทำงานช่วงสุดสัปดาห์ที่โครงการช่องว่างในกำแพงในช่วงที่ว่างๆ

to make some extra money as I was trying to get my feet off the ground,

เพื่อหาเงินพิเศษในช่วงที่ผมกำลังตั้งตัว

and this kid who was just this really hyper kid,

เด็กเหล่านี้ ซึ่งค่อนข้างจะกระตือรือล้นมาก

I started calling him "Monkey Boy,"

เริ่มเรียกผมว่า "เจ้าลิง"

and I went home and wrote a book called "Good Night, Monkey Boy."

เมื่อผมกลับบ้าน ผมเขียนหนังสือชื่อ "ราตรีสวัสดิ์ เจ้าลิง"

And I sent out one last batch of postcards.

และผมส่งไปรษณียบัตรออกไปเป็นชุดสุดท้าย

And I received an email from an editor at Random House

ผมได้รับอีเมลตตอบกลับจากบรรณาธิการของ แรนดอม เฮาส์

with a subject line, "Nice work!" Exclamation point.

ด้วยชื่อหัวข้อว่า "งานยอดเยี่ยมมาก ! "

"Dear Jarrett, I received your postcard.

"เรียน คุณจาร์เรตต์ เราได้รับโปสการ์ดของคุณ

I liked your art, so I went to your website

และชอบงานศิลปะของคุณ เราเข้าไปดูเวบไซต์ของคุณ

and I'm wondering if you ever tried writing any of your own stories,

เราอยากรู้ว่าคุณเคยเขียนนิทานของคุณเองหรือไม่

because I really like your art and it looks like there are some stories that go with them.

เพราะเราชอบงานวาดของคุณมาก และน่าจะมีนิทานที่เหมาะกับงานวาดนั้น

Please let me know if you're ever in New York City."

กรุณาแจ้งเราด้วยหากคุณได้มาที่นิวยอร์ค"

And this was from an editor at Random House Children's Books.

นี่คืออีเมลจากบรรณาธิการของบริษัทหนังสือเด็ก แรนดอม เฮาส์

So the next week I "happened" to be in New York.

สัปดาห์ถัดมา ผมก็"บังเอิญ"ไปอยู่ที่นิวยอร์คในทันที

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And I met with this editor,

ผมได้พบบรรณาธิการ

and I left New York for a contract for my first book,

และจากนิวยอร์คมาพร้อมกับหนังสือสัญญาสำหรับหนังสือเล่มแรกของผม

"Good Night, Monkey Boy,"

"ราตรีสวัสดิ์ เจ้าลิง"

which was published on June 12, 2001.

ซึ่งตีพิมพ์ในวันที่ 12 มิถุนายน 2544

And my local paper celebrated the news.

หนังสือพิมพ์ท้องถิ่นของผมลงข่าวแสดงความยินดี

The local bookstore made a big deal of it.

ร้านหนังสือในชุมชนให้ความสนใจมาก

They sold out of all of their books.

พวกเขาขายหนังสือในร้านได้ทั้งหมด

My friend described it as a wake, but happy,

เพื่อนผมพูดถึงเรื่องนี้ว่าเหมือนการตื่นนอน แต่มีความสุข

because everyone I ever knew was there in line to see me,

เพราะทุกคนที่ผมเคยรู้จักเข้าแถวมากันเพื่อพบผม

but I wasn't dead. I was just signing books.

แต่ไม่ใช่เพราะว่าผมตาย เขามาเพื่อให้ผมเซนต์หนังสือให้

My grandparents, they were in the middle of it.

คุณตาคุณยายของผมอยู่ในช่วงเวลานั้นด้วย

They were so happy. They couldn't have been more proud.

พวกเขามีความสุขมาก ภูมิใจมากที่สุด

Mrs. Alisch was there. Mr. Shilale was there. Mrs. Casey was there.

ครูอลิชก็มา ครูชิเลล์ก็มา ครูเคซี่ก็มา

Mrs. Alisch cut in front of the line and said,

ครูอลิชแซงมาอยู่หน้าสุดของแถว

"I taught him how to read." (Laughter)

"ฉันเป็นคนสอนเขาอ่านหนังสือนะ" (เสียงหัวเราะ)

And then something happened that changed my life.

จากนั้นก็มีบางอย่างเกิดขึ้นและเปลี่ยนชีวิตผม

I got my first piece of significant fan mail,

ผมได้รับจดหมายจากแฟนคลับเป็นฉบับแรก

where this kid loved Monkey Boy so much

เด็กคนนี้รักเจ้าลิงมาก

that he wanted to have a Monkey Boy birthday cake.

และเขาอยากได้เค้กวันเกิดเจ้าลิง

For a two-year-old, that is like a tattoo. (Laughter)

สำหรับเด็กอายุสองขวบ สิ่งนี้คงเหมือนการไปสักนะครับ (เสียงหัวเราะ)

You know? You only get one birthday per year.

คุณคิดดู คุณได้เค้กวันเกิดแค่ปีละครั้ง

And for him, it's only his second.

สำหรับเด็กคนนี้ นี่เพิ่งเป็นครั้งที่สอง

And I got this picture, and I thought,

ผมได้รับรูปนี้ และผมคิดว่า

"This picture is going to live within his consciousness

"รูปนี้จะต้องติดอยู่ในความทรงจำ

for his entire life. He will forever have this photo

ของเขาไปตลอดชีวิตแน่ๆ เขาต้องเก็บรูปนี้ไว้ไปตลอดชีวิต

in his family photo albums."

ในอัลบั้มรูปครอบครัวแน่นอน"

So that photo, since that moment,

รูปนั้น ในเวลานั้น

is framed in front of me while I've worked on all of my books.

อยู่ตรงหน้าผมตลอดเวลาที่ผมทำงานเขียนหนังสือของผม

I have 10 picture books out.

ผมมีหนังสือภาพออกวางขาย 10 เล่ม

"Punk Farm," "Baghead," "Ollie the Purple Elephant."

"พังค์ ฟาร์ม" "เจ้าหัวถุง" "ออลลี่ ช้างสีม่วง"

I just finished the ninth book

ผมเพิ่งทำหนังสือเล่มที่ 9

in the "Lunch Lady" series, which is a graphic novel series

เป็นหนังสือในชุด "แม่ครัว (Lunch Lady)" ซึ่งเป็นหนังสือชุดนิยายภาพ

about a lunch lady who fights crime.

เกี่ยวกับแม่ครัวในโรงเรียนผู้ต่อสู้กับอาชญากรรม

I'm expecting the release of a chapter book

ผมกะไว้ว่าจะออกหนังสือ

called "Platypus Police Squad: The Frog Who Croaked."

ชื่อว่า "หน่วยตำรวจตุ่นปากเป็ด : เจ้ากบจอมบ่น"

And I travel the country visiting countless schools,

ผมท่องเที่ยวทั่วประเทศแวะไปตามโรงเรียนนับไม่ถ้วน

letting lots of kids know that they draw great cats.

บอกเด็กๆมากมายให้รู้ว่าเขาวาดรูปแมวได้ยอดเยี่ยมมาก

And I meet Bagheads.

และผมก็ได้เจอเจ้าหัวถุง

Lunch ladies treat me really well.

เหล่าแม่ครัวที่ดูแลผมเป็นอย่างดี

And I got to see my name in lights

ผมได้มีชื่อเสียงเช่นนี้

because kids put my name in lights.

ก็เพราะเด็กๆเสนอชื่อผม

Twice now, the "Lunch Lady" series has won

เป็นครั้งที่สองแล้ว ที่หนังสือชุด"แม่ครัว"ชนะ

the Children's Choice Book of the Year in the third or fourth grade category,

รางวัลหนังสือขวัญใจเด็กๆแห่งปีในกลุ่มเด็กเกรด 3-4

and those winners were displayed

และผู้ชนะทั้งหลายได้แสดง

on a jumbotron screen in Times Square.

ขึ้นบนจอยักษ์ที่ไทม์สแควร์

"Punk Farm" and "Lunch Lady" are in development to be movies,

"พังค์ ฟาร์ม" และ "แม่ครัว" อยู่ระหว่างการทำเป็นภาพยนตร์

so I am a movie producer

ผมจึงได้เป็นผู้ผลิตภาพยนตร์

and I really do think, thanks to that video camera

ผมรู้สึกขอบคุณจริงๆ ขอบคุณกล้องวิดีโอ

I was given in ninth grade.

ที่ผมได้ตอนเกรด 9

I've seen people have "Punk Farm" birthday parties,

ผมได้เห็นผู้คนจัดปาร์ตี้วันเกิดแบบ "พังค์ ฟาร์ม"

people have dressed up as "Punk Farm" for Halloween,

ผู้คนแต่งตัวเหมือน "พังค์ ฟาร์ม" ในวันฮาโลวีน

a "Punk Farm" baby room,

ห้องเด็กสไตล์ "พังค์ ฟาร์ม"

which makes me a little nervous for the child's well-being in the long term.

ซึ่งผมก็หวั่นๆเล็กน้อยถึงสวัสดิภาพชีวิตของเด็กคนนั้นในระยะยาว

And I get the most amazing fan mail,

และผมได้รับจดหมายจากแฟนๆที่ยอดเยี่ยมมากๆ

and I get the most amazing projects,

ผมได้ทำโปรเจคหลายชิ้นที่ยอดเยี่ยมมาก

and the biggest moment for me came last Halloween.

เวลาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตผมเกิดขึ้นเมื่อฮาโลวีนที่ผ่านมา

The doorbell rang and it was a trick-or-treater

กริ่งประตูดังขึ้น และเป็นคนเล่นหลอกหรือเลี้ยง ( trick-or-treat)

dressed as my character. It was so cool.

แต่งตัวเป็นตัวการ์ตูนของผม มันเจ๋งมากครับ

Now my grandparents are no longer living,

ตอนนี้คุณตาคุณยายผมไม่อยู่แล้ว

so to honor them, I started a scholarship at the Worcester Art Museum

เพื่อเป็นเกียรติแก่ท่าน ผมตัั้งทุนการศึกษาที่พิพิธภัณฑ์ศิลปะวอร์เซสเตอร์

for kids who are in difficult situations

สำหรับเด็กๆที่มีชีวิตลำบาก

but whose caretakers can't afford the classes.

แต่ผู้ดูแลเด็กไม่สามารถจ่ายค่าเรียนให้เด็กๆได้

And it displayed the work from my first 10 years of publishing,

ที่นั่นจัดแสดงผลงานของผมในช่วง 10ปีแรกของการตีพิมพ์

and you know who was there to celebrate? Mrs. Alisch.

และคุณรู้ไหมว่าใครมาแสดงความยินดีในวันนัั้น คุณครูอลิชครับ

I said, "Mrs. Alisch, how are you?"

ผมพูดว่า "ครูอลิช เป็นอย่างไรบ้างครับ"

And she responded with, "I'm here." (Laughter)

ครูตอบมาว่า "ฉันอยู่ที่นี่ไง" (เสียงหัวเราะ)

That's true. You are alive, and that's pretty good right now.

จริงครับ คุณยังมีชีวิตอยู่ และสบายดีตอนนี้

So the biggest moment for me, though,

ดังนั้นเวลาที่ยอดเยี่ยมที่สุดของผม

my most important job now is I am a dad myself,

งานที่สำคัญที่สุดของผมตอนนี้คือ ผมเป็นพ่อคนแล้ว

and I have two beautiful daughters,

ผมมีลูกสาวที่น่ารักสองคน

and my goal is to surround them by inspiration,

และเป้าหมายของผมคือสร้างแรงบันดาลใจ ให้มันอยู่รอบๆตัวพวกเขา

by the books that are in every single room of our house

ด้วยหนังสือที่มีอยู่ในห้องทุกห้องในบ้านของเรา

to the murals I painted in their rooms

ด้วยจิตรกรรมฝาผนังที่ผมวาดในห้องของพวกเขา

to the moments for creativity where you find, in quiet times,

ด้วยเวลาแห่งการสร้างสรรค์ที่คุณพบได้ในช่วงเวลาเงียบๆ

by making faces on the patio

ด้วยการสร้างใบหน้าตามชานบ้าน

to letting her sit in the very desk

ให้เธอได้นั่งบนโต๊ะ

that I've sat in for the past 20 years.

ที่ผมนั่งมาตลอด 20 ปีที่ผ่านมา

Thank you. (Applause)

ขอบคุณครับ (เสียงปรบมือ)